Μια από τις πιο θλιβερές στιγμές της ζωής μας έρχεται όταν η πόρτα του σπιτιού των παππούδων μας είναι κλειστή για πάντα, και όταν κλείνει αυτή η πόρτα,
οριστικοποιούμε τις συναντήσεις με όλα τα μέλη της οικογένειας, που σε ειδικές περιστάσεις όταν συναντιούνται, , σαν να ήταν πραγματική οικογένεια, γεμάτοι από την αγάπη των παππούδων
Όταν κλείνουμε το σπίτι των παππούδων, τελειώνουμε τα μεσημέρια της χαράς με τους θείους, ξαδέλφια, εγγόνια, ανήψια, γονείς,
Ο χρόνος περνάει ενώ περιμένεις αυτές τις στιγμές, και χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, πήγαμε από το να είμαστε παιδιά ανοίγοντας δώρα, στο να καθόμαστε δίπλα σε ενήλικες στο ίδιο τραπέζι, να πηγαίνουμε από το γεύμα στο επιδόρπιο, στο δείπνο και στον καφέ, γιατί όταν είσαι στην οικογένεια ο χρόνος δεν περνάει και ο καφές είναι ιερός.
Έτσι, εάν μια μέρα έχετε την ευκαιρία να χτυπήσετε την πόρτα του σπιτιού και κάποιος σας ανοίξει από μέσα, πρέπει να το εκμεταλλευτείτε κάθε φορά που μπορείτε, γιατί το να μπείτε εκεί μέσα είναι φανταστικό να δείτε τους παππούδες σας ή τους ηλικιωμένους σας, να κάθονται περιμένοντας να σου δώσουν ένα φιλί, να νιώσεις το πιο υπέροχο συναίσθημα που μπορείς να έχεις στη ζωή σου.
Απολαύστε και εκμεταλλευτείτε το σπίτι των παππούδων όσο μπορείτε, γιατί θα έρθει η στιγμή που, στη μοναξιά των τοίχων και των γωνιών τους αν κλείσετε τα μάτια και συγκεντρωθείτε
, μπορείτε να ακούσετε ίσως την ηχώ ενός χαμόγελου ή μιας κραυγής που πιάστηκε με τον καιρό, και όταν το ανοίξεις πάλι, η νοσταλγία θα σε πιάσει, και θα αναρωτιέσαι, γιατί όλα πέρασαν τόσο γρήγορα;
Και θα είναι οδυνηρό να ανακαλύψουμε ότι δεν έφυγαν όλα αυτά, αλλά ότι τα αφήσαμε να φύγουν….
Η “σιδηρά” κυρία της κοινωνικής σκηνής της χώρας μας, εξομολογήθηκε μια ιστορία παιδικού καρκίνου που την άγγιξε πολύ με ένα παιδάκι που κατάφερε να παλέψει και να βγει νικητής.
Η συνέντευξη για τον σύλλογο ΕΛΠΙΔΑ
«Η ΕΛΠΙΔΑ γεννήθηκε από την τραγική διαπίστωση πως χάνονταν παιδικές ζωές γιατί πριν από 32 χρόνια στη χώρα μας δεν υπήρχε η υποδομή για την αντιμετώπιση του παιδικού καρκίνου ούτε η οικονομική δυνατότητα να φύγουν στο εξωτερικό όλα τα παιδιά που έπασχαν από καρκίνο. Από τη στιγμή που πρώτο-αντίκρισα τα δακρυσμένα μάτια των μητέρων και έζησα την αγωνία τους για τα άρρωστα παιδιά τους, δεν έφευγαν από τη σκέψη μου και την καρδιά μου. Έτσι ξεκινήσαμε με τη δημιουργία της Μονάδας Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία», εν συνεχεία με τον Ξενώνα της ΕΛΠΙΔΑΣ, ακολούθησε η δημιουργία του Πρώτου Ογκολογικού Νοσοκομείου για παιδιά στην Ελλάδα και λίγο αργότερα η ίδρυση του Συλλόγου «ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ» και της ομώνυμης Τράπεζας Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών.
Χάρη στο έργο αυτό, σώθηκαν και σώζονται χιλιάδες παιδιά από την Ελλάδα και το εξωτερικό με το νοσοκομείο μας να βρίσκεται ανάμεσα στα καλύτερα της Ευρώπης ως «Κέντρο Αριστείας». Στόχος μας είναι 4 στα 4 παιδιά να καταφέρουμε να σώζονται! H αγάπη μου για το παιδί είναι τόσο δυνατή που μετατρέπεται σε… πείσμα! Κι εκεί που οι άλλοι βλέπουν σκοτάδι, εγώ βλέπω φως! Και δεν ησυχάζω μέχρι να λάμψει αυτό το φως στη ζωή των παιδιών!
Γι’αυτό συνεχίζουμε δυναμικά και εντείνουμε τις προσπάθειές μας: μέσα από τις αδελφοποιήσεις με μεγάλα νοσοκομεία του εξωτερικού, με νέες εξατομικευμένες θεραπείες μέσα από το Κέντρο Κυτταρικής και Γονιδιακής Θεραπείας για παιδιά και εφήβους που ιδρύσαμε στο Νοσοκομείο το 2020, ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, με κάθε τρόπο να σταθούμε στο πλευρό κάθε παιδιού που μας χρειάζεται».
Η συγκινητική στιγμή
«Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω ένα μόνο περιστατικό μέσα στα 30 χρόνια της ΕΛΠΙΔΑΣ, κατά τα οποία ήμουν και είμαι πάντα παρούσα. Γνωρίζω τα παιδιά με το μικρό τους όνομα, είμαι στο πλευρό των οικογενειών σε καθημερινή βάση. Το πιο δυνατό συναίσθημα είναι εκείνο που γεμίζει την καρδιά μου κάθε φορά που ένα παιδί φεύγει υγιές από το νοσοκομείο μας και συνεχίζει τη ζωή του! Είναι στιγμές που δύσκολα περιγράφονται με λόγια. Πώς να βάλω σε λέξεις το συναίσθημα που ένιωσα όταν ο Παναγιώτης, το πρώτο μεταμοσχευμένο μας παιδί, παντρεύτηκε και εγώ ήμουν η κουμπάρα; Ή το συναίσθημα που ένιωσα όταν η Έφη, που έχασε το πόδι της δίνοντας τη μάχη ενάντια στον καρκίνο, κατάφερε να γίνει πρωταθλήτρια Ελλάδας στην ξιφασκία με αμαξίδιο και μου παρέδωσε το μετάλλιο της; Ή όταν ο μικρός μου Στέλιος βγαίνοντας από το Νοσοκομείο, μου τηλεφώνησε να με προσκαλέσει στο χωριό του στην Καστοριά δίνοντάς μου ακριβείς οδηγίες πώς να πάω να βρω το σπίτι του; Δεν ξεχνώ μια ημέρα, όταν πρόσφατα βρέθηκα στο Νοσοκομείο μας, που είδα ένα μικρό αγοράκι να κλαίει. Ανήσυχη το πλησίασα για να μάθω τι συμβαίνει και μου εξήγησε πως μόλις είχε λάβει το εξιτήριο για να επιστρέψει στο σπίτι του. “Εγώ όμως δεν θέλω να φύγω από εδώ. Η αγάπη και η στοργή από όλους εδώ με έκαναν να νιώσω πως το Νοσοκομείο αυτό είναι το σπίτι μου!”. Οι στιγμές αυτές είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός, βαθιά φυλαγμένος στην καρδιά και στην ψυχή μου».
Η κριτική που έχω δεχτεί
«Όταν ξεκινήσαμε με την ΕΛΠΙΔΑ, πριν από 32 χρόνια, τα πράγματα στη χώρα ήταν εντελώς διαφορετικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά σχόλια που ακούγονταν για τις “κυρίες με τα σανελάκια και τα ταγιεράκια”, τα οποία όμως ποτέ δεν με έκαναν να το βάλω κάτω. Και η ιστορία απέδειξε πως αυτή η ομάδα γυναικών της ΕΛΠΙΔΑΣ κατάφερε να προσφέρει στην ελληνική κοινωνία ένα από τα πιο σύγχρονα Νοσοκομεία στην Ευρώπη! Ή θυμάμαι πως όταν χτίζαμε τον Ξενώνα της ΕΛΠΙΔΑΣ για να φιλοξενούμε τις οικογένειες των παιδιών με καρκίνο από την επαρχία, υπήρξε πολύ έντονη αντίδραση από τους περιοίκους. Μάζευαν υπογραφές για να μη γίνει ο Ξενώνας στην περιοχή τους! 20 χρόνια μετά, οι ίδιοι άνθρωποι είναι πια οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του Ξενώνα μας που έχει φιλοξενήσει περισσότερες από 2.000 οικογένειες».
Με αφορμή την επέτειο θανάτου (18 Μαρτίου 1996) του Οδυσσέα Ελυτη ο γνωστός σεισμολόγος ξαναχτύπησε με μια ανάρτηση που ήδη συζητιέται:
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ
«Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι»
Σαν σήμερα , έφυγε ο μεγάλος μας ποιητής, Οδυσσέας Ελύτης. Δεν είδα κάποιο αφιέρωμα στα ΜΜΕ. Είδα όμως τη συνέχιση της αποχαύνωσης του Έλληνα με lifestyle γελοιότητες.
Ο Οδυσσέας Ελύτης, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του ’30. Βραβεύτηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο δεύτερος και τελευταίος μέχρι σήμερα Έλληνας που τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Γνωστότερα ποιητικά του έργα είναι τα Άξιον Εστί, Ήλιος ο πρώτος, Προσανατολισμοί και άλλα πολλά. Θεωρείται ένας από τους ποιητές που ανανέωσαν την ελληνική ποίηση. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν και φυσικά οι ποιητικές συλλογές του μεταφράστηκαν σε δεκάδες ξένες γλώσσες.
Τα πάντα είναι σώμα, τα πάντα είναι φως. Η ιδανική ίσως απάντηση του Οδυσσέα Ελύτη στον ζοφερό 20ό αιώνα, τον οποίο έζησε σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του, από τις 2 Νοεμβρίου του 1911 μέχρι τις 18 Μαρτίου του 1996, επιβεβαιώνοντας περίτρανα με τη ζωή και το έργο του πως είναι ο ποιητής της δικής μας μοίρας. Όχι αυτής που ευαγγελίζεται αφελώς την αισιοδοξία αλλά αυτής που είναι ορισμένη να βλέπει ψηλά όταν όλα σημαίνουν το αντίθετο.
«My Old School»: Πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία, ενός 30χρονου με δραματικό παρελθόν, και με όνειρο να γίνει γιατρός. Η αυτοβιογραφία του Μπράντον Λι που έγινε ταινία με το ζόρι, κυκλοφορεί ήδη στους κινηματογράφους.
Από πολλές απόψεις, ο Μπράντον Λι ήταν υπόδειγμα μαθητή στο λύκειό του στη Γλασκώβη στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ειδικά δεδομένου του δύσκολου ξεκινήματός του στη ζωή μετά το θάνατο και των δύο γονιών του.
Ήταν ένας έξυπνος μαθητής με μέλλον στην ιατρική, ο οποίος έπαιζε ποδόσφαιρο, συμμετείχε στην ομάδα debating και βοήθησε συμμαθητές του, που έκαναν bullying στο σχολείο να αλλάξουν συμπεριφορά δείχνοντάς τους έναν άλλον – καλύτερο- δρόμο στη ζωή.
Ωστόσο, ο Μπράντον Λι δεν ήταν έφηβος μαθητής ούτε καν ο Μπράντον Λι, αλλά ο Μπράιαν Μακκίνον, ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν ένας 30χρονος διαγραμμένος από το Πανεπιστήμιο φοιτητής Ιατρικής, όταν γράφτηκε ξανά στο παλιό του σχολείο.
Ξεγέλασε δασκάλους και συμμαθητές ισχυριζόμενος ότι ήταν ένας μαθητής της προτελευταίας τάξης του Λυκείου, που ακολουθούσε το όνειρό του να πάει στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει Ιατρική. Και τα κατάφερε με το τεχνασμά του – κάποιοι το λένε “απατεωνιά”, αλλά αυτό είναι τυπικά μόνον σωστό- και μπήκε για δεύτερη φορά στην Ιατρική και μάλιστα με την υψηλότερη δυνατή βαθμολογία.
Η συγκλονιστική ιστορία που Μπράντον Λι
Είκοσι πέντε χρόνια μετά, η ιστορία του, που είναι πασίγνωστη στη Σκωτία, έγινε ταινία στη μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία του Τζόνο Μακ Λέοντ, ο οποίος ήταν συμμαθητής του το 1993.
Η ταινία “My Old School” (μτφ. “Το παλιό μου σχολείο”) περιλαμβάνει συνεντεύξεις με παλιούς δασκάλους και φίλους του από το σχολείο, καθώς και μια συνέντευξη με τον ίδιο αν και αρνήθηκε να εμφανιστεί στην οθόνη και στην ταινία τον υποδύεται ο διάσημος ηθοποιός ΄Αλαν Κάμμινγκ.
Η ταινία – που βγήκε μόλις στους κινηματογράφους – περιγράφει πώς ο Μακκίνον επέστρεψε στο παλιό του σχολείο στα βόρεια της Γλασκώβης, το 1993, παρόλο που είχε ήδη αποφοιτήσει από εκεί το 1980 και είχε συνεχίσει τις σπουδές του στην Ιατρική στο Πανεπιστήμιο, από το οποίο όμως διαγράφηκε λόγω αποτυχίας σε κάποια μαθήματα.
Κανένας από τους καθηγητές- συμπεριλαμβανομένων εκείνων που τον είχαν μαθητή την πρώτη φορά – δεν αντιλήφθηκε την πραγματική του ταυτότητα και έτσι έγινε δεκτός στο Λύκειο, έχοντας συμμαθητές εφήβους με τα μισά του χρόνια, προκειμένου να πάρει τους βαθμούς που απαιτούνταν για να ξαναμπεί στο Πανεπιστήμιο και να πραγματοποιήσει το όνειρό του να γίνει γιατρός.
Ο Μακκίνον ήταν αρχικά μαθητής στο Λύκειο Bearsden μεταξύ 1974 και 1980 και πήρε τους βαθμούς που χρειαζόταν για να σπουδάσει Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης.
Ωστόσο εκεί, απέτυχε δύο φορές στις εξετάσεις του σε ένα μάθημα και τον διέγραψαν, σύμφωνα με το σύστημα του Πανεπιστημίου, το 1983. Δέκα χρόνια αργότερα, αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στην ιατρική, με κίνητρο τον θάνατο του πατέρα του από αδιάγνωστο καρκίνο.
Η απάτη που σκαρφίστηκε για να γίνει γιατρός
Για να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο για δεύτερη φορά, σχεδίασε το διαβόητο πλέον τέχνασμα και ξαναπήγε στο Λύκειο, στην προτελευταία τάξη, στο παλιό του σχολείο, το Bearsden. Άλλαξε το όνομά του σε Μπράντον Λι- χωρίς να καταλάβει πως αυτό ήταν το όνομα του πρόσφατα αποθανόντος γιου του θρύλου των πολεμικών τεχνών Μπρους Λι- και προσποιήθηκε ότι ήταν από τον Καναδά – μιλώντας ακόμη και με ψεύτικη καναδική προφορά.
΄Έστησε για τον εαυτό του ένα δραματικό παρελθόν, λέγοντας στους καθηγητές του πως η μητέρα του- που ήταν τραγουδίστρια της όπερας- είχε πεθάνει, μετά από λίγο πέθανε και ο πατέρας του και πήγε να ζήσει με τη γιαγιά του στη Σκωτία.
Βέβαια, για να μπορέσει να υποστηρίξει – με έγγραφα- την ιστορία του, προσκόμισε στο Λύκειο δύο συστατικές επιστολές – πλαστές προφανώς- μια από τον Καναδά και μία από το Λονδίνο, αλλά το σχολείο απλώς τις αρχειοθέτησε, χωρίς να τις ελέγξει. Ένα από τα ονόματα αυτών που υπέγραφαν τις συστατικές επιστολές ήταν πρώην φίλη του Μικ Τζάγκερ των Rolling Stones!
Παρά το γεγονός ότι ήταν δύο φορές μεγαλύτερος από τους άλλους μαθητές και ψηλότερος από τους περισσότερους και με διαφορετικές συνήθειες – κρατούσε σάκα στο σχολείο αντί για σακίδιο πλάτης – έλεγε σε όλους πως απλώς μεγαλόδειχνε, αν και μια φορά του ξέφυγε σ΄έναν συμμαθητή του πως θυμόταν την ημέρα που ο Έλβις Πρίσλεϋ πέθανε, το 1977, τη χρονιά που υποτίθεται ότι γεννήθηκε ο “Μπράντον”.
Η δεύτερη ευκαιρία στο όνειρο και η αυτοβιογραφία ενός παιδιού με IQ 161
Ήταν πολύ έξυπνος, είχε IQ 161 (επίπεδο ιδιοφυΐας) , αλλά έμενε λίγο πίσω στα μαθήματα επίτηδες για να μην γίνει δαχτυλοδεικτούμενος και αποκαλυφθεί, έγινε ένας πολυδιάστατος μαθητής στο σχολείο, εντάχθηκε στην ποδοσφαιρική ομάδα και στην ομάδα debating και κατάφερε, με τον τρόπο του, να πείσει τα παιδιά που έκαναν bullying στο σχολείο – αφού τα πήρε υπό την προστασία του ακούγοντάς τα χωρίς να τα καταδικάζει, να αλλάξουν στάση ζωής.
Κάποια στιγμή, η ψεύτικη βορειοαμερικανική προφορά του τού έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια σχολική παράσταση στην οποία έπρεπε να φιλήσει ένα 16χρονο κορίτσι. ΄Ηρθε σε πολύ δύσκολη θέση και παρ΄ολίγον να αποκαλυφθεί. Κατάφερε να αντέξει μέχρι το βράδυ της παράστασης, αλλά ακόμη και το φιλί που -περίμεναν όλοι- ένα φιλί που ένα κορίτσι θα έδινε στον πατέρα του.
Η καθηγήτριά του Γκουίνεθ Λάιτμπόντι, 78 ετών σήμερα και συνταξιούχος, είπε ότι αρχικά τον μπέρδεψε με έναν ενήλικα μαθητή, αλλά στη συνέχεια πείστηκε ότι ήταν ώριμος επειδή ήταν Καναδός. ΄
Όπως αφηγείται: «Εκείνη την εποχή το σχολείο είχε μια ξεχωριστή τάξη για ενήλικες μαθητές που έκαναν μαθήματα και νόμιζα ότι ήταν ενήλικος μαθητής, αλλά εκείνος απάντησε, «Είμαι στην τάξη σας». Εξεπλάγην, αλλά μπήκε και έκανε την εγγραφή στην κανονική τάξη. Έπειτα έκανα το μάθημά μου και στο διάστημα που μεσολάβησε ένας από τους καθηγητές Φυσικών Επιστημών μου είπε, “έχεις αυτόν τον άνθρωπο στην τάξη σου;” Και είπα «ναι» και μείναμε και οι δύο έκπληκτοι. Αλλά ήταν εξαιρετικός μαθητής, καθόταν πάντα στο πρώτο θρανίο. Μερικές φορές οι μαθητές στο εξωτερικό ωριμάζουν πιο γρήγορα από τους Βρετανούς και απλώς υπέθεσα ότι αυτό συνέβαινε με τον Μπράντον, καθώς, όπως γνωρίζαμε, ήταν από τον Καναδά. Είχαμε άλλα πράγματα να σκεφτούμε εκείνη την εποχή, ήμασταν απασχολημένοι. Ήταν απλώς μια περίεργη κατάσταση αλλά δεν δώσαμε περισσότερη σημασία».
Και συνέχισε: «Νομίζω ότι θα τον είχα αναγνωρίσει αν τον είχα διδάξει την πρώτη του φορά στο σχολείο. Ένα μεγάλο λάθος ήταν ότι το σχολείο δεν επέμενε ποτέ να δει το πιστοποιητικό γέννησής του».
Παρά τις δυσκολίες τα κατάφερε και έμεινε απαρατήρητος για δύο χρόνια. Στις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο πήρε πέντε βαθμούς Α – άριστα δηλαδή- γεγονός που του χάρισε μια θέση στο Πανεπιστήμιο του Νταντί για να σπουδάσει Ιατρική.
Η αποκάλυψη και η καταδίκη σε μια ζωή μακριά από το όνειρο
Το όνειρό του να γίνει γιατρός ήταν πολύ κοντά στο να γίνει πραγματικότητα, ώσπου η τύχη του τελείωσε: ένας γείτονας άφησε να διαρρεύσει η πραγματική του ταυτότητα το 1995, βάζοντας τον στο επίκεντρο μιας φρενίτιδας των ΜΜΕ, που τελικά του κόστισε τη θέση του στο πανεπιστήμιο για δεύτερη φορά. Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου του Νταντί τον απέβαλε από τη σχολή λόγω «έλλειψης ακεραιότητας».
Η κυρία Λαϊτμπόντι, η οποία εξακολουθεί να ζει κοντά στο παλιό της σχολείο, είπε ότι δεν είχε καταφέρει να μιλήσει στον Μακκίνον από τότε που αποκαλύφθηκε η πραγματική του ταυτότητα, παρά το γεγονός ότι προσπάθησε να τον βρει σε ένα τοπικό σούπερ μάρκετ.
Εξήγησε: «Για χρόνια, τον έβλεπα να ψωνίζει στο Tesco με τη μητέρα του. Προτιμούσε τα βράδια γιατί ήταν πιο ήσυχα. Συνήθιζε να φοράει ένα καπέλο του μπέιζμπολ χαμηλά. Μία ή δύο φορές τον ακολούθησα για να δω αν θα μπορούσα να τον προλάβω, αλλά πάντα εξαφανιζόταν μόλις ήξερε ότι κάποιος τον είχε εντοπίσει. Είναι μια εκπληκτική ιστορία, αλλά πραγματικά θλιβερή, διότι δεν κατάφερε ποτέ να ασχοληθεί με την ιατρική. Αλλά πόσο καιρό θα μπορούσε να συνεχίσει με ένα ψεύτικο όνομα; Το τέχνασμα θα είχε ανακαλυφθεί αργά ή γρήγορα».
Ο γλυκομίλητος ΜακΚίνον τώρα ζει μόνος του, επιλέγοντας τη μοναξιά του, αλλά πάντα κοντά στο παλιό του σχολείο. Πηγαίνει στην τοπική βιβλιοθήκη – όπου λέγεται ότι διαβάζει για θεωρίες συνωμοσίας στο Διαδίκτυο – αλλά ως επί το πλείστον προτιμά να είναι μόνος. Πριν από μερικά χρόνια εργαζόταν σε ένα τοπικό βιομηχανικό πάρκο, αλλά είπε ότι σταμάτησε αφού δέχθηκε επίθεση από μια συμμορία ανδρών.
Έγραψε την αυτοβιογραφία του, που δημοσιεύτηκε διαδικτυακά το 1997, και σχεδιάζει να κυκλοφορήσει μια ενημερωμένη έκδοση αργότερα φέτος.
Αν και ήταν πάντα απρόθυμος να μιλήσει για το παρελθόν – κάποτε απέρριψε μια μεγάλη συμφωνία πολλών εκατοντάδων χιλιάδων λιρών για έκδοση του βιβλίου του – είπε στην MailOnline: «Έκανα ό,τι έκανα. Αυτό ήταν τότε και αυτό είναι τώρα. ΄Εσκυψα το κεφάλι μου και συνέχισα. Υπήρχαν μερικοί καθηγητές τη δεύτερη φορά που με είχαν διδάξει και την πρώτη, αλλά κανείς τους δεν με αναγνώρισε. Μπορεί να λένε σε αυτή τη ταινία πως με αναγνώρισαν, αλλά δεν το έκαναν. Φυσικά δεν το έκαναν. Όταν σκοπεύω να κάνω κάτι, το κάνω καλά. Το ίδιο ήταν και με την Ιατρική. Ήμουν καλός φοιτητής και τα πήγαινα πάρα πολύ καλά».
Τον Ιανουάριο, μιλώντας μέσα από μια χαραμάδα της πόρτας του μικρού διαμερίσματός του στον πρώτο όροφο ενός κτιρίου της Γλασκώβης, όπου μένει μόνος, ο άνεργος Μακκίνον κατακεραύνωσε την ταινία και είπε στην MailOnline: «Δεν είχα οποιαδήποτε σχέση με αυτήν την ταινία και δεν μ΄ενδιαφέρει διόλου να δω ούτε ένα απόσπασμά της. Δεν έχω δώσει ποτέ συνέντευξη στον Τζόνο Μακλέοντ, δεν θυμάμαι καν να ήμουν στο σχολείο μαζί του τη δεύτερη φορά».
Αυτές τις μέρες ο Μακκίνον σπάνια βγαίνει έξω – και είπε στη MailOnline ότι, όταν ο Μακλέοντ τον πλησίασε σε ένα καφέ στο West End της Γλασκώβης πριν από πέντε χρόνια για να του περιγράψει τα σχέδιά του για μια ταινία για αυτόν, εκείνος απλώς έφυγε: «Ο Mακλέοντ εμφανίσθηκε μπροστά μου σε μια καφετέρια το 2017, αυτοπροσκλήθηκε να καθίσει στο τραπέζι μου και ήταν νευρικός, αδιάκριτος και πιεστικός. Είπε ότι ήταν δημιουργός ταινιών ντοκιμαντέρ, είχε μια συλλογή με αποκόμματα εφημερίδων που αφορούσαν εμένα και ότι ήταν συμμαθητής μου στο σχολείο. Είπε επίσης ότι ήταν επικεφαλής μιας εταιρείας παραγωγής και είχε εξασφαλίσει τις υπηρεσίες του ηθοποιού Άλαν Κάμινγκ για να με υποδυθεί. Του έκοψα τον βήχα, σηκώθηκα, πήρα το σακάκι μου στο χέρι και πήγα γρήγορα προς την πόρτα, ενώ εκείνος συνέχιζε να μου λέει για τον Άλαν Κάμινγκ».
Οι γείτονες είπαν πώς ο Μακκίνον ζει σαν ερημίτης, σπάνια βγαίνει από το σπίτι. Ένας γείτονας είπε: «Ζει εδώ μερικά χρόνια, αλλά είναι πολύ ήσυχος, δεν τον βλέπουμε και πολύ. Δεν βγαίνει πολύ έξω, μόνο ως τη βιβλιοθήκη, αλλά περνάει πολύ χρόνο στο διαμέρισμα. Κρατά τον εαυτό του για τον ίδιο και μόνον. Έχω ακούσει την ιστορία του, είναι πραγματικά απίστευτο που κατάφερε όλα αυτά. Μου αρέσει, είναι ωραίος τύπος».
Ο σκηνοθέτης Τζόνο Μακλέοντ είπε στη Mirror: «Πολλοί παλιοί συμμαθητές έχουν τη δική τους άποψη για το τι έκανε ο «Μπράντον», αλλά ως επί το πλείστον τρέφουν αγάπη για αυτόν. Βέβαια αυτό δε συμβαίνει με όλους. Η ταινία δεν είναι “αποκαθήλωσή” του, αλλά δεν συμφωνώ με όλες τις αποφάσεις που πήρε τότε».
Η Τιτίκα Στασινοπούλου σε παλιότερη συνέντευξη της είχε αναφέρει ότι όταν πετυχαίνει κάποια ταινία του Στάθη Ψάλτη στην τηλεόραση, αλλάζει κανάλι.
Στην Τιτίκα Στασινοπούλου δεν αρέσει ο Στάθης Ψάλτης
Όπως υπογράμμισε η ηθοποιός «είχα κλείσει στο Δελφινάριο να παίξω με Μουστάκα και Βέγγο και βρέθηκα στον θίασο του Ψάλτη. Δεν αντικαθιστάς έναν Μουστάκα με έναν Ψάλτη. Δεν μου άρεσε σαν καλλιτέχνης ο Ψάλτης. Σε κάθε παράσταση καθόμουν στο πλάι κι έβλεπα το νούμερο του Ψάλτη. Μου έλεγε ο Βέγγος, “Στασινοπούλου μαζόχα, αφού δεν αντέχεις, γιατί κάθεσαι και «κάνεις εμετό»”; Και του είπα ότι κάθομαι και κάνω εμετό για να μην το ξανακάνω… Θεός συγχωρέστον τον Στάθη Ψάλτη, αλλά όταν βλέπω ταινία του αλλάζω κανάλι. Έλεος, τι να δω;».
Η μάχη της Τιτίκας Στασινοπούλου με τον καρκίνο
Και συμπληρώνει η Τιτίκα Στασινοπούλου «οι φοιτητές μου, με έλεγαν Τιτικάκι και τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Όταν είχα την περιπέτεια με τον καρκίνο, δεν φοβήθηκα τον θάνατο. Μου έπεσαν τα μαλλιά, φόραγα περούκες. Όταν αρρώστησα με καρκίνο, το μόνο που μου έλειψε ήταν η στήριξη του Γιώργου, που έφυγε πρώτος. Πριν την ασθένεια του Γιώργου Παπαζήση, είχαμε έρθει σε διάσταση. Η διαφορά μας ήταν για το σπίτι. Ο Νίκος Σεργιανόπουλος ήταν εάν πολύ γλυκό παιδί».
Τέλος, η η ηθοποιός κατέληξε «ο Δημήτρης Λιγνάδης μπορεί να είχε τις ιδιαιτερότητες του, τις οποίες δεν μοστράριζε. Δεν μπορώ να ευτελίσω τα θετικά του. Για τον Φιλιππίδη θεωρώ ότι η δόξα του δημιούργησε το σύνδρομο του εξουσιαστή. Τον Μάρκο Σεφερλή τον παραδέχομαι, έχει αμεσότητα με τον κόσμο και καθαρότητα, πολλές φορές στις παραστάσεις ξεφεύγει».
Νέο κεφάλαιο στην προσωπική του ζωή έχει ανοίξει ο Κωνσταντίνος Αργυρός ο οποίος είναι σε σχέση με γνωστή κληρονόμο.
Ερωτευμένος και πάλι ο Κωνσταντίνος Αργυρός, με κόρη εκατομμυριούχου Έλληνα επιχειρηματία που έχει στην κατοχή του πασίγνωστη εταιρεία. Μάλιστα, η οικογενειακή εταιρεία τους προκάλεσε τα χιουμοριστικά σχόλια της Ναταλίας Γερμανού και της παρέας της.
Μετά τον χωρισμό του από την σχέση που διήρκησε 3 χρόνια, ο τραγουδιστής είναι ξανά ερωτευμένος και μάλιστα με συνονόματη.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας On Time, ο Κωνσταντίνος Αργυρός βρίσκεται σε σχέση με την Αλεξάνδρα Νίκα, κόρη του γνωστού επιχειρηματία αλλαντικών. Δες παρακάτω φωτογραφίες αλλά και σχόλια από την παρέα του «Καλύτερα δε γίνεται».
Ένας 48χρονος επιχειρηματίας “έφυγε” ξαφνικά από τη ζωή, στην Αλεξανδρούπολη, σκορπώντας θλίψη στην τοπική κοινωνία.
Ειδικότερα, σύμφωνα με το radiomax.gr, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας αναψυκτικών «ΕΣΠΕΡΙΑ», Παύλος Μιχαηλίδης, “έχασε” αιφνιδίως τη ζωή του,στον ύπνο του, χθες, Σάββατο, το απόγευμα.
Τον επιχειρηματία βρήκε νεκρό η σύζυγός του και αμέσως ειδοποιήθηκε το ΕΚΑΒ και διακομίσθηκε στο Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.
Παρά τις προσπάθειες των διασωστών, αλλά και των γιατρών στη συνέχεια να τον επαναφέρουν στη ζωή, απέβησαν άκαρπες.
Περισσότερο φως στα ακριβή αίτια του θανάτου του θα δώσει η νεκροτομή.
Ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν από τρία χρόνια, το 2020 κι έτσι ο ίδιος ανέβαλε την εταιρεία αναψυκτικών.
Η «Εσπέρια» ιδρύθηκε πριν από 70 χρόνια στην Αλεξανδρούπολη και είχε σημαντικό μερίδιο αγοράς, τόσο στον Έβρο, όσο και σε άλλες περιοχές ανά την Ελλάδα.
Ο Παύλος Μιχαηλίδης άφησε πίσω τη σύζυγο και τα δύο παιδιά τους.
Ο 48χρονος επιχειρηματίας βύθισε στο πένθος την Αλεξανδρούπολη με τον θάνατό του
Την τραγική είδηση έκανε γνωστή, μέσω ανάρτησης στο facebook, ο ξάδερφος του 48χρονου, γράφοντας:
«Η οικογένεια Μιχαηλίδη πενθεί. Πενθεί τον πρόωρο χαμό του Βενιαμίν των Μιχαηλιδέων… του Παύλου Μιχαηλίδη του Ιωάννη. Πρωτοξάδερφου και κουμπάρου μας. Άδικο και σκληρό.. ο Θεός να τον αναπαύσει και στην οικογένεια να μας δίνει δύναμη να το αντιμετωπίσουμε…».
Συγγενείς και φίλοι αποχαιρετούν τον 48χρονο Παύλο:
” Έφυγε ” για την γειτονιά των Αγγέλων ο Παυλος Μιχαηλίδης του Ιωάννη, Ιδιοκτήτης της “ΕΣΠΕΡΙΑ”
Δεν υπάρχουν λόγια… Η οδύνη μας ειναι πολυ μεγάλη. Τα ειλικρινή και τα θερμότερα συλλυπητήρια μας στα αγαπημένα του πρόσωπα…
Καλó ταξίδι ΦΙΛΕ Παύλο!
Ένα από τα πιο αγαπητά μέλη της παρέας μας ο Παύλος Μιχαηλίδης έφυγε πολύ νωρίς από κοντά μας. Είμαστε συντετριμμένοι όλοι και η θλίψη μας μεγάλη…..
Όπως είδαμε πρόσφατα στην εφημερίδα Espresso και στο Νίκο Νικολιζά παραχώρησε συνέντευξη η ηθοποιός Νέλλη Παππά η οποία και ήταν η Φιφίκα από το Μπακαλόγατο . Η ίδια λοιπόν αναφέρθηκε στη συνεργασία της με το Κώστα Χατζηχρήστο αλλά και στην άγνωστη πρόταση γάμου που είχε από το Τόλη Βοσκόπουλο .Πιο συγκεκριμένα είπε τα εξής
Στο θέατρο πότε βγήκατε;
Έδωσα εξετάσεις για να πάρω το δίπλωμα, ώστε να μπορώ να εξασκώ και το επάγγελμα. Με κατέβασαν πολύ γρήγορα από τη σκηνή και με κλάματα πάω στα παρασκήνια, γιατί νόμιζα πως δεν είχα περάσει. Ξαφνικά, βλέπω μπροστά μου την κυρία Κατερίνα Ανδρεάδη και μου λέει: «Θέλω να παίξεις στο έργο που ανεβάζω, Φιλουμένα Μαρτουράνο». Έπαιζε και ο Ξανθόπουλος σε αυτό.
Μαζί μου έδωσε εξετάσεις τότε και ο Τόλης Βοσκόπουλος. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που βγήκαμε από του Καλλέργη, το σπίτι όπου κάναμε πρόβες, μου λέει ο Τόλης: «Να φέρω αύριο βέρες;». Άρχισα να γελάω και του λέω: «Δεν είσαι καλά». Ήταν ο πρώτος που μου έκανε πρόταση γάμου!
Πώς ήταν ως άνθρωπος ο Κώστας Χατζηχρήστος;
Γλυκύτερο άνθρωπο δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου. Με είχε σαν κόρη του εμένα. Ποτέ δεν με είδε με ερωτική ματιά. Οι γυναίκες τον κυνηγούσαν για να είναι μαζί του, γιατί ήταν τζέντλεμαν. Συμπεριφερόταν υπέροχα στις γυναίκες. Ο Κώστας είχε ποιότητα ως άνθρωπος.
Ήταν το ίδιο καλός και πάνω στη σκηνή;
Χατζηχρήστος δεν ξαναβγαίνει. Στον «Μπακαλόγατο», δε, ήταν μοναδικός. Ο Κώστας είχε πολύ καλό θυμητικό. Τις σκηνές του τις έβγαζε μία κι έξω όλες. Θυμάμαι είχε πάρει τη δεκαετία του ’60 ένα θέατρο στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Είχε φέρει, λοιπόν, από τη Γαλλία ένα μπαλέτο πανάκριβο. Το καλύτερο που υπήρχε στην Ευρώπη. Στην επιθεώρηση αυτή έπαιζα κι εγώ. Κάποια στιγμή ακούω τον Κώστα πάνω στη σκηνή να λέει ασυνάρτητα πράγματα.
Φωνάζω τον υπόλοιπο θίασο κι εκεί αντιληφθήκαμε ότι είχε πάθει εγκεφαλικό. Σταματήσαμε την παράσταση και τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Δεν θα ξεχάσω που με είχε πιάσει πριν από την παράσταση και μου έλεγε: «Νέλλη μου, είμαι φορτωμένος με χρέη». Τι γινόταν: αν και το θέατρο γέμιζε και είχαμε τεράστια επιτυχία, ήταν τόσο ακριβή η παράσταση, που ό,τι και να έκανε, πάλι μέσα θα έμπαινε. Από εκεί άρχισε και ο κατήγορος του Κώστα στα οικονομικά.
H Νέλλη Παππά σήμερα
Πότε τον είδατε τελευταία φορά;
Τον είδα στο ξενοδοχείο «Παρκ». Καθόμουν απέναντι από μία σκάλα. Κατεβαίνει ο Κώστας καταβεβλημένος και, μόλις με αντικρίζει, πέφτει πάνω μου και μου λέει: «Νελλάκι μου, γλυκό μου πλάσμα». Όταν πέθανε, έκλαψα πολύ για εκείνον, γιατί είχε πολύ καλή ψυχή για όλο τον κόσμο.
Καλησπέρα σας. Με λένε Κατερίνα, είμαι 60 χρονών και έχω τρία παιδιά όλα τους παντρεμένα με παιδιά. Έχω και 7 πανέμορφα εγγονάκια που αγαπώ πολύ. Είμαι χωρισμένη εδώ και πάρα πολλά χρόνια και μιας και κατάφερα να βγω στη σύνταξη σε σχετικά νεαρή ηλικία μπορώ και είμαι κοντά στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου σε ό, τι με χρειαστούν.
Την πορεία μου την ακολούθησε και η μικρότερη κόρη μου, η οποία χώρισε σχετικά νωρίς από το σύζυγό της και τώρα μεγαλώνει τα τρία της παιδιά μόνη της. Η αλήθεια είναι πως παραμελώ τα άλλα μου παιδιά και δίνω λίγο παραπάνω προσοχή σε εκείνη μιας και είναι η μόνη που έχει τρία παιδιά σε αντίθεση με τα άλλα μου παιδιά που έχουν δύο και είναι και εντελώς μόνη της.
Αυτό που φοβάμαι είναι ότι η κόρη μου έχει κάπως ψιλοβολευτεί με τη βοήθεια που της παρέχω και τα περιμένει όλα έτοιμα. Τι εννοώ με αυτό; Η κόρη μου είναι εκπαιδευτικός και διορισμένη και κάθε καλοκαίρι που τα σχολεία κλείνουν για τρεις μήνες παίρνει τα παιδιά της και έρχεται στο χωριό όπου περνώ και εγώ τα καλοκαίρια μου και κάθονται μαζί μου όλο το διάστημα που διαρκεί η άδειά της.
Δεν λέω, χαρά μου είναι να έχω το παιδί μου κοντά και τα εγγόνια μου αλλά δεν μπορώ και τρεις μήνες σερί. Θέλω και εγώ να ξεκουράζομαι γιατί στην Αθήνα όλο το χειμώνα τρέχω πέρα-δώθε και κουράζομαι πάρα πολύ και ας μην εργάζομαι. Εργασία είναι και αυτή, να τρέχεις καθημερινά σε τρεις διαφορετικούς δήμους, να πλένεις, να μαγειρεύεις, να σκουπίζεις και να πηγαινοφέρνεις τα παιδιά στο σχολείο επειδή οι γονείς τους δουλεύουν. Θέλω και εγώ λίγο το καλοκαίρι να ξεκουραστώ και όχι να έχω την κόρη μου μπάστακα με τρία μικρά παιδιά που είναι και πολύ ζωηρά.
Τα άλλα μου δύο παιδιά παραπονιούνται γιατί θέλουν και αυτά να έρθουν στο χωριό λίγες μέρες το καλοκαίρι και δεν μπορούν γιατί δεν υπάρχει χώρος να κοιμηθούμε όλοι. Τι μπορώ να κάνω όμως;
Θέλω να ξεκουραστώ, θέλω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου, θέλω να μείνω λίγο μόνη μου αλλά πώς να της το πω; Δεν έχω κανένα θέμα να τη βοηθήσω οικονομικά και να τις πληρώσω εγώ τη διαμονή και τα μεταφορικά να πάρει τα παιδιά της και να πάνε κάπου αλλού αλλά δεν θέλω να το πάρει στραβά. Έχω και εγώ λίγη ανάγκη να χαρώ το καλοκαίρι μου όπως θέλω χωρίς παιδιά και εγγόνια στο κεφάλι μου. Όλη τη χρονιά μία χαρά στο πλευρό τους είμαι σε ό, τι με χρειαστούν και κάνω τα πάντα, πρέπει δηλαδή και το καλοκαίρι στο χωριό;
Όπως είδαμε χθες καλεσμένος στο Open weekend βρέθηκε ο πρώην παίκτης και περσινός του Survivor Nίκος Γιάννης ο οποίος και αναφέρθηκε στις εξελίξεις στο Survivor All Star αλλά και στη καλή του φίλη Ελευθερία Ελευθερίου .Πιο συγκεκριμένα είπε τα εξής «Είμαι κάπου στη μέση. Η Ελευθερία έκανε πολλά ατοπήματα μέσα στο παιχνίδι. Την κυριεύει το συναίσθημα και αυτές όλες είναι κινήσεις πανικού που κάνει. Δε νομίζω ότι όλα αυτά τα σκέφτεται μόνη της και είμαι σίγουρος ότι πίσω από όλα κρύβεται ο Μάριος. Είναι ένα άτομο που ξέρει να την κουμαντάρει, τους έζησα και έξω από το παιχνίδι. Η Ελευθερία, προσπαθώντας να φτιάξει λίγο την εικόνα της μέσα στο παιχνίδι, αποκαλύπτει τι ισχύει από πίσω, να πει την αλήθεια της. Μόνη της δεν θα μπορούσε να πάει και να κάνει κάτι κακό» Στη συνέχεια, ο πρώην παίκτης του reality επιβίωσης ανέφερε: «Δεν έχουμε δει αν τα έχουν ξαναβρεί σαν ζευγάρι και αυτό είναι που δεν μου αρέσει. Δεν είναι αντρίκιο για μένα. Εφόσον μιλάς ξανά με την Ελευθερία, γιατί είσαι άλλος μπροστά στην κάμερα;».
