Ο Σάκης Αρναούτογλου έχει το πιστό κοινό του, που περιμένει με αμείωτο ενδιαφέρον κάθε μέρα τις μετεωρολογικές του προβλέψεις. Ωστόσο, με ανάρτηση που έκανε ο ίδιος, ενημερώνει τους τηλεθεατές ότι οι προγνώσεις του θα καθυστερήσουν λίγο.
Σάκης Αρναούτογλου: Δίνει ραντεβού την ερχόμενη Δευτέρα λόγω ίωσης
Με ίωση είναι ο Σάκης Αρναούτογλου και έτσι μας έδωσε ραντεβού για την ερχόμενη Δευτέρα.
Χωρίς φωνή και στο κρεβάτι ο Σάκης Αρναούτογλου – Τι είπε στην ανάρτησή του
Χωρίς δελτίο καιρού από την Πέμπτη είναι η ΕΡΤ3, καθώς μια ίωση ταλαιπωρεί τον Σάκη Αρναούτογλου.
Σάκης Αρναούτογλου: Η ανάρτησή του στο Facebook
Όπως ο ίδιος έγραψε:
«φίλες και φίλοι, είχε δεν είχε, ίωση με έριξε στο κρεβάτι και χωρίς φωνή… Θα τα πούμε από Δευτέρα πάλι, καλώς εχόντων των πραγμάτων…
Σας ευχαριστώ,
Με εκτίμηση
Σάκης Αρναούτογλου».
Εμείς να του ευχηθούμε καλή ανάρρωση και γρήγορα όρθιος.
Θλίψη προκαλεί η είδηση του θανάτου της καθηγήτριας μουσικής Γιάννας Αρχολέκα, που έφυγε από την ζωή. Η εκλιπούσα ήταν σύζυγος του διευθυντή του 5ου Γενικού Λυκείου Βόλου, Δημήτρη Αποστολάκη και αφήνει πίσω της μια κόρη, 8 ετών. Συντετριμμένοι δηλώνουν συγγενείς και συνάδελφοί της που δεν πιστεύουν ότι έφυγε από την ζωή τόσο πρόωρα.
Γιάννα Αρχολέκα: Η θεία της γνωστοποίησε το θάνατό της
Την είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή με ανάρτησή της η θεία της άτυχης γυναίκας, Πετρούλα – Κατερίνα Αρχολέκα, που διαμένει στην Αθήνα. “Πριν λίγη ώρα χάσαμε την ανιψιά μου, την Γιάννα Αρχολέκα, στον Βόλο. Είμαστε συντετριμμένοι. Δεν υπάρχουν λόγια”, έγραψε η Πετρούλα – Κατερίνα Αρχολέκα και η ανάρτηση συγκέντρωσε σε ελάχιστο χρόνο δεκάδες μηνύματα φίλων που εκφράζουν τη συγκίνησή τους για την απώλεια της νέας γυναίκας.
Δείτε την ανάρτηση της θείας της Γιάννας Αρχολέκα εδώ:
Η ανακοίνωση του ΔΣ της ΕΛΜΕ Μαγνησίας για τον θάνατο της Ιωάννα Αρχολέκα
«Η είδηση της πρόωρης απώλειας της συναδέλφου μας Αρχολέκα Ιωάννας για τη γειτονιά των αγγέλων μας συγκλόνισε και μας σκόρπισε ανείπωτη θλίψη. Έφυγε πολύ νωρίς και ξαφνικά. Μια ακόμη απώλεια συναδέλφου εκπαιδευτικού προστίθεται στο μακρύ κατάλογο συναδέλφων, που έφυγαν πρόωρα από τη ζωή την τελευταία διετία. Η εκπαιδευτική κοινότητα της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας για άλλη μια φορά βυθίζεται στη θλίψη.
Ο πρόωρος χαμός της αποτελεί μεγάλη απώλεια για την οικογένειά της, τους φίλους της καθώς και για την εκπαίδευση. Η εκλιπούσα ήταν άνθρωπος με ζωντάνια, μία άριστη εκπαιδευτικός που προσέφερε απλόχερα την αγάπη και τις γνώσεις της στους μαθητές της. Σε όλη την εκπαιδευτική της διαδρομή πορεύτηκε με ήθος και αξιοπρέπεια. Το ΔΣ της ΕΛΜΕ Μαγνησίας εκφράζει τη βαθύτατη θλίψη του και τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στο σύζυγό της, διευθυντή του 5ου Γενικού Λυκείου Βόλου, Δημήτρη Αποστολάκη, στην κορούλα της και στους οικείους της. «Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει.
Ο Γιώργος Λιβάνης διανύει δύσκολες ώρες, καθώς ο τραγουδιστής, όπως αποκάλυψε, αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κρατήσει ούτε καν το κινητό του.
Ο ίδιος έκανε μια ανάρτηση το μεσημέρι της Κυριακής 19 Μαρτίου μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram.
Συγκεκριμένα, ο τραγουδιστής μετά τα μηνύματα που έλαβε από τους θαυμαστές και διαδικτυακούς του φίλους, αποκάλυψε το πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρεί.
Γιώργος Λιβάνης: Το πρόβλημα υγείας
Ο Γιώργος Λιβάνης νοσεί από τη γρίπη Η1Ν1 τύπου β.
«Επειδή έχω πάρει πάρα πολλά μηνύματα όσον αφορά την υγεία μου και δεν ήμουν σε θέση να χρησιμοποιώ το κινητό, σας απαντώ δημόσια με ένα μήνυμα αγάπης πως βρίσκομαι σε καλύτερη κατάσταση. Έχω την γρίπη h1n1 τύπου β και ομολογώ πως δεν ήταν τόσο εύκολο όσο το περίμενα…», έγραψε ο Γιώργος Λιβάνης.
Πρόκειται για μία πέρα για πέρα αληθινή ιστορία. Έχει να κάνει με έναν άνδρα, τον οποίο η ίδια ερωτεύτηκε, αλλά «έφυγε» από τη ζωή. Μπορεί η ίδια να παντρεύτηκε άλλο, όμως, ο πόνος παραμένει…
Πώς ξεκινά
Όταν ήμουν 18 χρονών, πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο, γνώρισα εκείνον που θα παντρευόμουν. Η καλύτερή μου φίλη που ήταν στην ίδια σχολή μ’ εμένα μας σύστησε. Θυμάμαι καθαρά την στιγμή που μου είπε ψιθυριστά στο αυτί για να μη μας ακούσει «αυτός είναι που σου έλεγα». Μία που μας σύστησε και μία που… έμεινα. Είχε πανέμορφο πρόσωπο, ένα καταπληκτικό πρόσωπο με γωνίες, κρυμμένο μέσα σε πλούσια, μακριά, μαύρα μαλλιά, πανέμορφα μάτια που γελούσαν και αυτά όταν χαμογελούσε και λακάκια.
Έμοιαζε πολύ στον Τομ Κρουζ στα νιάτα του. «Γεια σου», του είπα. «Γεια σου», μου απάντησε. Από εκείνη την ημέρα και έπειτα δεν χωρίσαμε ποτέ. Ήμασταν πάντα και παντού μαζί. Μαζί για φαγητό, μαζί βόλτα, μαζί παντού. Όλη την ώρα γελούσαμε και μπορούσα να του πω τα πάντα, όλα μου τα μυστικά, ακόμα και αυτά που φοβόμουν να πω στους άλλους και ποτέ δεν είπε κάτι που με έφερε σε δύσκολη θέση.
Με κρατούσε αγκαλιά στα καλά, με κρατούσε αγκαλιά και όταν έκλαιγα. Κι εκείνος όμως μου έλεγε όλα του τα μυστικά ακόμα και εκείνα που δεν τολμούσε να πει στους άλλους και εγώ πάντα τον άκουγα. Ήμασταν τρελά ερωτευμένοι. Τον αγαπούσα και με αγαπούσε με εκείνη την αγάπη των 18 ετών, την άδολη, την αγνή, την επιφανειακή θα μπορούσε να πει κάποιος αλλά εγώ ήξερα ότι αυτό που υπήρχε ανάμεσά μας ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι βαθύτερο. Ήμασταν τόσο ίδιοι, τόσο δεμένοι αλλά και τόσο μπερδεμένοι. Αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που δεν μπορώ να σας εξηγήσω.
Τι αναφέρει στη συνέχεια
Όλοι το ήξεραν ότι αυτός ήταν ο άντρας που θα παντρευτώ. Το ήξεραν οι γονείς μου, το ήξεραν οι συγγενείς μου, το ήξεραν οι φίλοι μας. Ήταν ο πρώτος άντρας με τον οποίο έκανα σεξ μια βροχερή νύχτα του Δεκέμβρη, μια αξέχαστη νύχτα λίγο πριν τα Χριστούγεννα όταν όλα γύρω μας ήταν ήσυχα. Ήταν τέλεια. Όταν χωριστήκαμε εκείνο το βράδυ, έβαλα τα κλάματα. Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου του πήρα ένα σωρό δώρα και σαν έκπληξη έγραψα στον πίνακα του αμφιθεάτρου στο Πανεπιστήμιο ένα τεράστιο «σ’ αγαπώ» και ένα «θες να παντρευτούμε;» με κιμωλία.
Μόλις έκατσε στο έδρανο κατάλαβε αμέσως ποια το είχε γράψει. Ακόμα και αν δεν το είχε καταλάβει θα του το έλεγαν οι γύρω του που χειροκροτούσαν φωνάζοντας «Τέλειο. Άντε και στα δικά μας». Από εκείνον πήρα δώρο το πρώτο μου κόσμημα. Ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με δύο μικρά διαμάντια πάνω. Είχαμε αποφασίσει μέχρι και πώς θα βγάλουμε τα παιδιά μας. Κάναμε όνειρα και σχεδιάζαμε τη ζωή που δεν επρόκειτο να ζήσουμε. Του είχα απεριόριστη εμπιστοσύνη.
Οδηγούσε το αμάξι μου και περάσαμε όλο το καλοκαίρι μαζί. Όταν χρειάστηκε να κάνει ένα μικρό χειρουργείο, δεν ζήτησα άδεια ούτε από τους γονείς μου ούτε από τους γονείς του ούτε από κανέναν. Έμεινα δίπλα του από την αρχή μέχρι το τέλος. Μόνο εγώ, κανείς άλλος. Έτσι κάνουν τα ζευγάρια που αγαπιούνται. Μαζί στην υγεία, μαζί και στην αρρώστια. Ήμασταν μόνο 19 χρονών αλλά αποφασισμένοι να ζήσουμε όλη μας τη ζωή μαζί. Όταν αρραβωνιαστήκαμε, η μητέρα του μου έδωσε το πιο όμορφο οικογενειακό κειμήλιο που υπήρχε.
Τι συνέβη μετά
Και μια μέρα ξαφνικά πέθανε. Θα μπορούσα να σας πω όλη την ιστορία, λεπτό προς λεπτό, αλλά δεν θα το κάνω. Ο εφιάλτης μας κράτησε δύο εβδομάδες. Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την εποχή είναι εφιαλτικές εικόνες, φώτα νοσοκομείου, εμένα να κλαίω, τον ήχο από τα φορεία που πηγαινοέρχονταν και χίλια ακόμα τρομερά πράγματα, αλλά καλύτερα ας μην μπω σε λεπτομέρειες. Να σας πω μόνο αυτό: 24 Αυγούστου του 2000 ο άντρας που επρόκειτο να παντρευτώ έπεσε σε κώμα μέχρι που πέθανε στις 7 Σεπτεμβρίου.
Όλοι πίστευαν ότι θα πεθάνω και εγώ αλλά δεν το έκανα. Έβαλα τα δυνατά μου και άντεξα. Τον πρώτο χρόνο όλοι ανησυχούσαν για μένα αλλά μετά το ξέχασαν. Για μένα ο άνθρωπος που επρόκειτο να παντρευτώ είχε πεθάνει. Ένιωσα σαν την Αλίκη που έπεσε σε εκείνη την κουνελότρυπα και βρέθηκε ξαφνικά μόνη σε ένα μέρος που δεν είχε κανένα νόημα, στη σκοτεινή Χώρα των Θαυμάτων. Όλοι μου έλεγαν ότι είχε πεθάνει και ότι έπρεπε να το ξεπεράσω. Εγώ από τη μεριά μου κουβαλούσα το δικό μου σταυρό.
Advertisements
Ο κόσμος μου είχε καταρρεύσει. Ο άντρας που θα παντρευόμουν ήταν νεκρός. Την ώρα που οι πένθιμες καμπάνες χτυπούσαν, εγώ έβλεπα όλο μου το μέλλον να διαγράφεται. Έκανα κάποιες άλλες σχέσεις αργότερα κυρίως για το σεξ αλλά μάταια. Με κανέναν δεν μπορούσα να βρω ούτε ένα σημείο επικοινωνίας. Κανείς τους δεν με καταλάβαινε. Όλοι τους ήταν «κάπως» μπροστά σε αυτή την απώλεια που κυριαρχούσε στην ύπαρξή μου. Για όλους δεν ήμουν πάρα μία εικοσάχρονη χήρα.
Ακόμα και η μητέρα μου, μου έλεγε πως πρέπει να το ξεπεράσω και ότι κανείς δεν θα δεχτεί να είναι μαζί μου αν συνεχίσω να φέρομαι έτσι. Τα λόγια της ένιωθα να με πνίγουν. Η εικόνα του στο κρεβάτι του νοσοκομείου σε κώμα με είχε στοιχειώσει. Κανείς δεν με καταλάβαινε. Μετά από 1, 2, 3 χρόνια εξακολουθούσα να είμαι η τρελή που δεν μπορούσε να φέρει πίσω το νεκρό αγαπημένο της. Με έβλεπαν και με λυπόντουσαν. «Η καημένη… δεν μπορεί να το ξεπεράσει» έλεγαν όλοι.
Έχουν περάσει 19 χρόνια από τότε και κανείς δεν θυμάται ούτε το όνομά του. Ο άνθρωπος που θα παντρευόμουν πέθανε όταν ήταν 19 χρονών, πριν από 19 χρόνια. Τα χρόνια θα περάσουν και κάποτε δεν θα θυμάμαι πόσος χρόνος πέρασε από τότε που τον έχασα, τότε όταν θα είναι για περισσότερο καιρό νεκρός απ’ ότι είχε ζήσει. Ο σύζυγος μου γνωρίζει αλλά δεν καταλαβαίνει. Δεν μιλάω πλέον καθόλου για εκείνον. Πως θα μπορούσα άλλωστε; Πως θα μπορούσα να κοιτάξω τον άντρα που παντρεύτηκα και να του πω ότι ακόμα πονάω για εκείνον τον άντρα που αγάπησα;
Πως θα μπορούσα να τον κοιτάξω και να του πω ότι τον αγαπώ αλλά αγαπούσα περισσότερο εκείνον και τώρα μου λείπει; Κάποιες φορές κοιτάζω τα παιδιά μου και συνειδητοποιώ ότι δεν τα έκανα με εκείνον που ήθελα ούτε τους έδωσα τα ονόματα που είχα αποφασίσει με εκείνον. Σε όποιον κι αν προσπαθώ να μιλήσω δεν με καταλαβαίνει. Ακούν την ιστορία μου αλλά κάνουν πως δεν με ακούν: τον έχασα όταν ήμουν 19. Ο άντρας που αγάπησα «έφυγε». Έχασα τον έρωτα της ζωής μου.
Τι επιπλέον πρόσθεσε
Πέθανε και με άφησε μόνη να νιώθω πως πνίγομαι κάθε φορά που τον θυμάμαι. Δεν καταλαβαίνουν πώς μπορεί ένα 19χρονο κορίτσι να είναι τόσο σίγουρο. Νομίζουν ότι επειδή ήμουν μικρή η αγάπη ήταν για μένα ουράνια τόξα και ηλιοβασιλέματα. Ο καλύτερος μου φίλος γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του στα 17. Είναι μαζί 30 χρόνια και ακόμα ερωτευμένοι. Μιλάω συχνά μαζί του κάτι που με βοηθάει πολύ. Αν ζούσε εκείνος… αν ζούσε θα ήμασταν ακόμα μαζί… το ξέρω ότι θα ήμασταν ακόμα μαζί.
Όταν κάποιος πονάει επειδή έχασε κάποιον που αγαπούσε πολύ, η έλλειψη αναγνώρισης των συναισθημάτων του τα κάνει όλα χειρότερα. Υποφέρει και ντρέπεται γι’ αυτό. Κρύβεται για να μην το δουν οι άλλοι. Ο άντρας μου δεν καταλαβαίνει γιατί κάθε τέλος Αυγούστου-αρχές Σεπτέμβρη νιώθω τόσο χάλια. Πολλές φορές βάζω τις φωνές σε όλους χωρίς λόγο. Ξεχνάει γιατί δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους σε κώμα.
Μερικές φορές θέλω να φωνάξω: Ο άνθρωπος που επρόκειτο να παντρευτώ πέθανε. Κανείς σας δεν μπορεί να με καταλάβει και κανείς δεν θα με καταλάβει αν δεν έχει χάσει κάποιον. Μη μου πείτε ότι επειδή ήμουν μόλις 19 δεν σήμαινε τίποτα για μένα. Μην με υποτιμάτε έτσι επειδή ήμουν μικρή. Μη μου πείτε ότι δεν στεναχωρήθηκα στ’ αλήθεια, ότι δεν πληγώθηκα, ότι δεν ένιωσα σαν να πεθαίνω και εγώ. Μη μου πείτε ότι έπρεπε να το είχα ήδη ξεπεράσει. Μη μου πείτε ότι ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές. Μη μου λέτε ότι μία πληγωμένη καρδιά μπορεί να γιατρευτεί και ό,τι θα έπρεπε να ήμουν ευγνώμων για τον άντρα που έχω.
Τι έγινε στο τέλος
Αγαπώ τον άντρα μου αληθινά και απόλυτα. Μπορείς να αγαπάς δύο άτομα την ίδια στιγμή για διαφορετικούς λόγους. Μπορεί να υποφέρεις επειδή έχασες τον έναν και παράλληλα να λατρεύεις τον άλλον. Δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο. Η αγάπη δεν είναι ένα παιχνίδι με μηδενικό άθροισμα.
Η αδερφή του με καταλαβαίνει. Μπορεί οι οικογένειές μας να μην πρόλαβαν να ενωθούν αλλά έχουμε εξαιρετικές σχέσεις ακόμα και σήμερα και βρισκόμαστε συχνά. Την τελευταία φορά που την είδα κάτσαμε για ένα καφέ και παρατήρησα το δαχτυλίδι των αρραβώνων της. Μου είπε ότι ήταν της γιαγιάς της. Μόλις το είδα η φωνή μου σχεδόν «έσπασε» και το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω ήταν «αυτό ήταν το δαχτυλίδι των αρραβώνων μου».
Με κοίταξε ήρεμη και έγνεψε καταφατικά. Κράτησε το χέρι μου και το χάιδεψε απαλά. Ο αδερφός της ήταν νεκρός. Ο άνδρας που επρόκειτο να παντρευτώ ήταν νεκρός. Πέρασαν 19 χρόνια αλλά ο πόνος δεν έχει φύγει. Εύχομαι έστω και ένας από εσάς να με καταλαβαίνει.
Μια από τις πιο θλιβερές στιγμές της ζωής μας έρχεται όταν η πόρτα του σπιτιού των παππούδων μας είναι κλειστή για πάντα, και όταν κλείνει αυτή η πόρτα,
οριστικοποιούμε τις συναντήσεις με όλα τα μέλη της οικογένειας, που σε ειδικές περιστάσεις όταν συναντιούνται, , σαν να ήταν πραγματική οικογένεια, γεμάτοι από την αγάπη των παππούδων
Όταν κλείνουμε το σπίτι των παππούδων, τελειώνουμε τα μεσημέρια της χαράς με τους θείους, ξαδέλφια, εγγόνια, ανήψια, γονείς,
Ο χρόνος περνάει ενώ περιμένεις αυτές τις στιγμές, και χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, πήγαμε από το να είμαστε παιδιά ανοίγοντας δώρα, στο να καθόμαστε δίπλα σε ενήλικες στο ίδιο τραπέζι, να πηγαίνουμε από το γεύμα στο επιδόρπιο, στο δείπνο και στον καφέ, γιατί όταν είσαι στην οικογένεια ο χρόνος δεν περνάει και ο καφές είναι ιερός.
Έτσι, εάν μια μέρα έχετε την ευκαιρία να χτυπήσετε την πόρτα του σπιτιού και κάποιος σας ανοίξει από μέσα, πρέπει να το εκμεταλλευτείτε κάθε φορά που μπορείτε, γιατί το να μπείτε εκεί μέσα είναι φανταστικό να δείτε τους παππούδες σας ή τους ηλικιωμένους σας, να κάθονται περιμένοντας να σου δώσουν ένα φιλί, να νιώσεις το πιο υπέροχο συναίσθημα που μπορείς να έχεις στη ζωή σου.
Απολαύστε και εκμεταλλευτείτε το σπίτι των παππούδων όσο μπορείτε, γιατί θα έρθει η στιγμή που, στη μοναξιά των τοίχων και των γωνιών τους αν κλείσετε τα μάτια και συγκεντρωθείτε
, μπορείτε να ακούσετε ίσως την ηχώ ενός χαμόγελου ή μιας κραυγής που πιάστηκε με τον καιρό, και όταν το ανοίξεις πάλι, η νοσταλγία θα σε πιάσει, και θα αναρωτιέσαι, γιατί όλα πέρασαν τόσο γρήγορα;
Και θα είναι οδυνηρό να ανακαλύψουμε ότι δεν έφυγαν όλα αυτά, αλλά ότι τα αφήσαμε να φύγουν….
Η “σιδηρά” κυρία της κοινωνικής σκηνής της χώρας μας, εξομολογήθηκε μια ιστορία παιδικού καρκίνου που την άγγιξε πολύ με ένα παιδάκι που κατάφερε να παλέψει και να βγει νικητής.
Η συνέντευξη για τον σύλλογο ΕΛΠΙΔΑ
«Η ΕΛΠΙΔΑ γεννήθηκε από την τραγική διαπίστωση πως χάνονταν παιδικές ζωές γιατί πριν από 32 χρόνια στη χώρα μας δεν υπήρχε η υποδομή για την αντιμετώπιση του παιδικού καρκίνου ούτε η οικονομική δυνατότητα να φύγουν στο εξωτερικό όλα τα παιδιά που έπασχαν από καρκίνο. Από τη στιγμή που πρώτο-αντίκρισα τα δακρυσμένα μάτια των μητέρων και έζησα την αγωνία τους για τα άρρωστα παιδιά τους, δεν έφευγαν από τη σκέψη μου και την καρδιά μου. Έτσι ξεκινήσαμε με τη δημιουργία της Μονάδας Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία», εν συνεχεία με τον Ξενώνα της ΕΛΠΙΔΑΣ, ακολούθησε η δημιουργία του Πρώτου Ογκολογικού Νοσοκομείου για παιδιά στην Ελλάδα και λίγο αργότερα η ίδρυση του Συλλόγου «ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ» και της ομώνυμης Τράπεζας Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών.
Χάρη στο έργο αυτό, σώθηκαν και σώζονται χιλιάδες παιδιά από την Ελλάδα και το εξωτερικό με το νοσοκομείο μας να βρίσκεται ανάμεσα στα καλύτερα της Ευρώπης ως «Κέντρο Αριστείας». Στόχος μας είναι 4 στα 4 παιδιά να καταφέρουμε να σώζονται! H αγάπη μου για το παιδί είναι τόσο δυνατή που μετατρέπεται σε… πείσμα! Κι εκεί που οι άλλοι βλέπουν σκοτάδι, εγώ βλέπω φως! Και δεν ησυχάζω μέχρι να λάμψει αυτό το φως στη ζωή των παιδιών!
Γι’αυτό συνεχίζουμε δυναμικά και εντείνουμε τις προσπάθειές μας: μέσα από τις αδελφοποιήσεις με μεγάλα νοσοκομεία του εξωτερικού, με νέες εξατομικευμένες θεραπείες μέσα από το Κέντρο Κυτταρικής και Γονιδιακής Θεραπείας για παιδιά και εφήβους που ιδρύσαμε στο Νοσοκομείο το 2020, ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, με κάθε τρόπο να σταθούμε στο πλευρό κάθε παιδιού που μας χρειάζεται».
Η συγκινητική στιγμή
«Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω ένα μόνο περιστατικό μέσα στα 30 χρόνια της ΕΛΠΙΔΑΣ, κατά τα οποία ήμουν και είμαι πάντα παρούσα. Γνωρίζω τα παιδιά με το μικρό τους όνομα, είμαι στο πλευρό των οικογενειών σε καθημερινή βάση. Το πιο δυνατό συναίσθημα είναι εκείνο που γεμίζει την καρδιά μου κάθε φορά που ένα παιδί φεύγει υγιές από το νοσοκομείο μας και συνεχίζει τη ζωή του! Είναι στιγμές που δύσκολα περιγράφονται με λόγια. Πώς να βάλω σε λέξεις το συναίσθημα που ένιωσα όταν ο Παναγιώτης, το πρώτο μεταμοσχευμένο μας παιδί, παντρεύτηκε και εγώ ήμουν η κουμπάρα; Ή το συναίσθημα που ένιωσα όταν η Έφη, που έχασε το πόδι της δίνοντας τη μάχη ενάντια στον καρκίνο, κατάφερε να γίνει πρωταθλήτρια Ελλάδας στην ξιφασκία με αμαξίδιο και μου παρέδωσε το μετάλλιο της; Ή όταν ο μικρός μου Στέλιος βγαίνοντας από το Νοσοκομείο, μου τηλεφώνησε να με προσκαλέσει στο χωριό του στην Καστοριά δίνοντάς μου ακριβείς οδηγίες πώς να πάω να βρω το σπίτι του; Δεν ξεχνώ μια ημέρα, όταν πρόσφατα βρέθηκα στο Νοσοκομείο μας, που είδα ένα μικρό αγοράκι να κλαίει. Ανήσυχη το πλησίασα για να μάθω τι συμβαίνει και μου εξήγησε πως μόλις είχε λάβει το εξιτήριο για να επιστρέψει στο σπίτι του. “Εγώ όμως δεν θέλω να φύγω από εδώ. Η αγάπη και η στοργή από όλους εδώ με έκαναν να νιώσω πως το Νοσοκομείο αυτό είναι το σπίτι μου!”. Οι στιγμές αυτές είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός, βαθιά φυλαγμένος στην καρδιά και στην ψυχή μου».
Η κριτική που έχω δεχτεί
«Όταν ξεκινήσαμε με την ΕΛΠΙΔΑ, πριν από 32 χρόνια, τα πράγματα στη χώρα ήταν εντελώς διαφορετικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά σχόλια που ακούγονταν για τις “κυρίες με τα σανελάκια και τα ταγιεράκια”, τα οποία όμως ποτέ δεν με έκαναν να το βάλω κάτω. Και η ιστορία απέδειξε πως αυτή η ομάδα γυναικών της ΕΛΠΙΔΑΣ κατάφερε να προσφέρει στην ελληνική κοινωνία ένα από τα πιο σύγχρονα Νοσοκομεία στην Ευρώπη! Ή θυμάμαι πως όταν χτίζαμε τον Ξενώνα της ΕΛΠΙΔΑΣ για να φιλοξενούμε τις οικογένειες των παιδιών με καρκίνο από την επαρχία, υπήρξε πολύ έντονη αντίδραση από τους περιοίκους. Μάζευαν υπογραφές για να μη γίνει ο Ξενώνας στην περιοχή τους! 20 χρόνια μετά, οι ίδιοι άνθρωποι είναι πια οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του Ξενώνα μας που έχει φιλοξενήσει περισσότερες από 2.000 οικογένειες».
Με αφορμή την επέτειο θανάτου (18 Μαρτίου 1996) του Οδυσσέα Ελυτη ο γνωστός σεισμολόγος ξαναχτύπησε με μια ανάρτηση που ήδη συζητιέται:
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ
«Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι»
Σαν σήμερα , έφυγε ο μεγάλος μας ποιητής, Οδυσσέας Ελύτης. Δεν είδα κάποιο αφιέρωμα στα ΜΜΕ. Είδα όμως τη συνέχιση της αποχαύνωσης του Έλληνα με lifestyle γελοιότητες.
Ο Οδυσσέας Ελύτης, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του ’30. Βραβεύτηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο δεύτερος και τελευταίος μέχρι σήμερα Έλληνας που τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Γνωστότερα ποιητικά του έργα είναι τα Άξιον Εστί, Ήλιος ο πρώτος, Προσανατολισμοί και άλλα πολλά. Θεωρείται ένας από τους ποιητές που ανανέωσαν την ελληνική ποίηση. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν και φυσικά οι ποιητικές συλλογές του μεταφράστηκαν σε δεκάδες ξένες γλώσσες.
Τα πάντα είναι σώμα, τα πάντα είναι φως. Η ιδανική ίσως απάντηση του Οδυσσέα Ελύτη στον ζοφερό 20ό αιώνα, τον οποίο έζησε σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του, από τις 2 Νοεμβρίου του 1911 μέχρι τις 18 Μαρτίου του 1996, επιβεβαιώνοντας περίτρανα με τη ζωή και το έργο του πως είναι ο ποιητής της δικής μας μοίρας. Όχι αυτής που ευαγγελίζεται αφελώς την αισιοδοξία αλλά αυτής που είναι ορισμένη να βλέπει ψηλά όταν όλα σημαίνουν το αντίθετο.
«My Old School»: Πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία, ενός 30χρονου με δραματικό παρελθόν, και με όνειρο να γίνει γιατρός. Η αυτοβιογραφία του Μπράντον Λι που έγινε ταινία με το ζόρι, κυκλοφορεί ήδη στους κινηματογράφους.
Από πολλές απόψεις, ο Μπράντον Λι ήταν υπόδειγμα μαθητή στο λύκειό του στη Γλασκώβη στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ειδικά δεδομένου του δύσκολου ξεκινήματός του στη ζωή μετά το θάνατο και των δύο γονιών του.
Ήταν ένας έξυπνος μαθητής με μέλλον στην ιατρική, ο οποίος έπαιζε ποδόσφαιρο, συμμετείχε στην ομάδα debating και βοήθησε συμμαθητές του, που έκαναν bullying στο σχολείο να αλλάξουν συμπεριφορά δείχνοντάς τους έναν άλλον – καλύτερο- δρόμο στη ζωή.
Ωστόσο, ο Μπράντον Λι δεν ήταν έφηβος μαθητής ούτε καν ο Μπράντον Λι, αλλά ο Μπράιαν Μακκίνον, ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν ένας 30χρονος διαγραμμένος από το Πανεπιστήμιο φοιτητής Ιατρικής, όταν γράφτηκε ξανά στο παλιό του σχολείο.
Ξεγέλασε δασκάλους και συμμαθητές ισχυριζόμενος ότι ήταν ένας μαθητής της προτελευταίας τάξης του Λυκείου, που ακολουθούσε το όνειρό του να πάει στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει Ιατρική. Και τα κατάφερε με το τεχνασμά του – κάποιοι το λένε “απατεωνιά”, αλλά αυτό είναι τυπικά μόνον σωστό- και μπήκε για δεύτερη φορά στην Ιατρική και μάλιστα με την υψηλότερη δυνατή βαθμολογία.
Η συγκλονιστική ιστορία που Μπράντον Λι
Είκοσι πέντε χρόνια μετά, η ιστορία του, που είναι πασίγνωστη στη Σκωτία, έγινε ταινία στη μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία του Τζόνο Μακ Λέοντ, ο οποίος ήταν συμμαθητής του το 1993.
Η ταινία “My Old School” (μτφ. “Το παλιό μου σχολείο”) περιλαμβάνει συνεντεύξεις με παλιούς δασκάλους και φίλους του από το σχολείο, καθώς και μια συνέντευξη με τον ίδιο αν και αρνήθηκε να εμφανιστεί στην οθόνη και στην ταινία τον υποδύεται ο διάσημος ηθοποιός ΄Αλαν Κάμμινγκ.
Η ταινία – που βγήκε μόλις στους κινηματογράφους – περιγράφει πώς ο Μακκίνον επέστρεψε στο παλιό του σχολείο στα βόρεια της Γλασκώβης, το 1993, παρόλο που είχε ήδη αποφοιτήσει από εκεί το 1980 και είχε συνεχίσει τις σπουδές του στην Ιατρική στο Πανεπιστήμιο, από το οποίο όμως διαγράφηκε λόγω αποτυχίας σε κάποια μαθήματα.
Κανένας από τους καθηγητές- συμπεριλαμβανομένων εκείνων που τον είχαν μαθητή την πρώτη φορά – δεν αντιλήφθηκε την πραγματική του ταυτότητα και έτσι έγινε δεκτός στο Λύκειο, έχοντας συμμαθητές εφήβους με τα μισά του χρόνια, προκειμένου να πάρει τους βαθμούς που απαιτούνταν για να ξαναμπεί στο Πανεπιστήμιο και να πραγματοποιήσει το όνειρό του να γίνει γιατρός.
Ο Μακκίνον ήταν αρχικά μαθητής στο Λύκειο Bearsden μεταξύ 1974 και 1980 και πήρε τους βαθμούς που χρειαζόταν για να σπουδάσει Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης.
Ωστόσο εκεί, απέτυχε δύο φορές στις εξετάσεις του σε ένα μάθημα και τον διέγραψαν, σύμφωνα με το σύστημα του Πανεπιστημίου, το 1983. Δέκα χρόνια αργότερα, αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στην ιατρική, με κίνητρο τον θάνατο του πατέρα του από αδιάγνωστο καρκίνο.
Η απάτη που σκαρφίστηκε για να γίνει γιατρός
Για να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο για δεύτερη φορά, σχεδίασε το διαβόητο πλέον τέχνασμα και ξαναπήγε στο Λύκειο, στην προτελευταία τάξη, στο παλιό του σχολείο, το Bearsden. Άλλαξε το όνομά του σε Μπράντον Λι- χωρίς να καταλάβει πως αυτό ήταν το όνομα του πρόσφατα αποθανόντος γιου του θρύλου των πολεμικών τεχνών Μπρους Λι- και προσποιήθηκε ότι ήταν από τον Καναδά – μιλώντας ακόμη και με ψεύτικη καναδική προφορά.
΄Έστησε για τον εαυτό του ένα δραματικό παρελθόν, λέγοντας στους καθηγητές του πως η μητέρα του- που ήταν τραγουδίστρια της όπερας- είχε πεθάνει, μετά από λίγο πέθανε και ο πατέρας του και πήγε να ζήσει με τη γιαγιά του στη Σκωτία.
Βέβαια, για να μπορέσει να υποστηρίξει – με έγγραφα- την ιστορία του, προσκόμισε στο Λύκειο δύο συστατικές επιστολές – πλαστές προφανώς- μια από τον Καναδά και μία από το Λονδίνο, αλλά το σχολείο απλώς τις αρχειοθέτησε, χωρίς να τις ελέγξει. Ένα από τα ονόματα αυτών που υπέγραφαν τις συστατικές επιστολές ήταν πρώην φίλη του Μικ Τζάγκερ των Rolling Stones!
Παρά το γεγονός ότι ήταν δύο φορές μεγαλύτερος από τους άλλους μαθητές και ψηλότερος από τους περισσότερους και με διαφορετικές συνήθειες – κρατούσε σάκα στο σχολείο αντί για σακίδιο πλάτης – έλεγε σε όλους πως απλώς μεγαλόδειχνε, αν και μια φορά του ξέφυγε σ΄έναν συμμαθητή του πως θυμόταν την ημέρα που ο Έλβις Πρίσλεϋ πέθανε, το 1977, τη χρονιά που υποτίθεται ότι γεννήθηκε ο “Μπράντον”.
Η δεύτερη ευκαιρία στο όνειρο και η αυτοβιογραφία ενός παιδιού με IQ 161
Ήταν πολύ έξυπνος, είχε IQ 161 (επίπεδο ιδιοφυΐας) , αλλά έμενε λίγο πίσω στα μαθήματα επίτηδες για να μην γίνει δαχτυλοδεικτούμενος και αποκαλυφθεί, έγινε ένας πολυδιάστατος μαθητής στο σχολείο, εντάχθηκε στην ποδοσφαιρική ομάδα και στην ομάδα debating και κατάφερε, με τον τρόπο του, να πείσει τα παιδιά που έκαναν bullying στο σχολείο – αφού τα πήρε υπό την προστασία του ακούγοντάς τα χωρίς να τα καταδικάζει, να αλλάξουν στάση ζωής.
Κάποια στιγμή, η ψεύτικη βορειοαμερικανική προφορά του τού έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια σχολική παράσταση στην οποία έπρεπε να φιλήσει ένα 16χρονο κορίτσι. ΄Ηρθε σε πολύ δύσκολη θέση και παρ΄ολίγον να αποκαλυφθεί. Κατάφερε να αντέξει μέχρι το βράδυ της παράστασης, αλλά ακόμη και το φιλί που -περίμεναν όλοι- ένα φιλί που ένα κορίτσι θα έδινε στον πατέρα του.
Η καθηγήτριά του Γκουίνεθ Λάιτμπόντι, 78 ετών σήμερα και συνταξιούχος, είπε ότι αρχικά τον μπέρδεψε με έναν ενήλικα μαθητή, αλλά στη συνέχεια πείστηκε ότι ήταν ώριμος επειδή ήταν Καναδός. ΄
Όπως αφηγείται: «Εκείνη την εποχή το σχολείο είχε μια ξεχωριστή τάξη για ενήλικες μαθητές που έκαναν μαθήματα και νόμιζα ότι ήταν ενήλικος μαθητής, αλλά εκείνος απάντησε, «Είμαι στην τάξη σας». Εξεπλάγην, αλλά μπήκε και έκανε την εγγραφή στην κανονική τάξη. Έπειτα έκανα το μάθημά μου και στο διάστημα που μεσολάβησε ένας από τους καθηγητές Φυσικών Επιστημών μου είπε, “έχεις αυτόν τον άνθρωπο στην τάξη σου;” Και είπα «ναι» και μείναμε και οι δύο έκπληκτοι. Αλλά ήταν εξαιρετικός μαθητής, καθόταν πάντα στο πρώτο θρανίο. Μερικές φορές οι μαθητές στο εξωτερικό ωριμάζουν πιο γρήγορα από τους Βρετανούς και απλώς υπέθεσα ότι αυτό συνέβαινε με τον Μπράντον, καθώς, όπως γνωρίζαμε, ήταν από τον Καναδά. Είχαμε άλλα πράγματα να σκεφτούμε εκείνη την εποχή, ήμασταν απασχολημένοι. Ήταν απλώς μια περίεργη κατάσταση αλλά δεν δώσαμε περισσότερη σημασία».
Και συνέχισε: «Νομίζω ότι θα τον είχα αναγνωρίσει αν τον είχα διδάξει την πρώτη του φορά στο σχολείο. Ένα μεγάλο λάθος ήταν ότι το σχολείο δεν επέμενε ποτέ να δει το πιστοποιητικό γέννησής του».
Παρά τις δυσκολίες τα κατάφερε και έμεινε απαρατήρητος για δύο χρόνια. Στις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο πήρε πέντε βαθμούς Α – άριστα δηλαδή- γεγονός που του χάρισε μια θέση στο Πανεπιστήμιο του Νταντί για να σπουδάσει Ιατρική.
Η αποκάλυψη και η καταδίκη σε μια ζωή μακριά από το όνειρο
Το όνειρό του να γίνει γιατρός ήταν πολύ κοντά στο να γίνει πραγματικότητα, ώσπου η τύχη του τελείωσε: ένας γείτονας άφησε να διαρρεύσει η πραγματική του ταυτότητα το 1995, βάζοντας τον στο επίκεντρο μιας φρενίτιδας των ΜΜΕ, που τελικά του κόστισε τη θέση του στο πανεπιστήμιο για δεύτερη φορά. Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου του Νταντί τον απέβαλε από τη σχολή λόγω «έλλειψης ακεραιότητας».
Η κυρία Λαϊτμπόντι, η οποία εξακολουθεί να ζει κοντά στο παλιό της σχολείο, είπε ότι δεν είχε καταφέρει να μιλήσει στον Μακκίνον από τότε που αποκαλύφθηκε η πραγματική του ταυτότητα, παρά το γεγονός ότι προσπάθησε να τον βρει σε ένα τοπικό σούπερ μάρκετ.
Εξήγησε: «Για χρόνια, τον έβλεπα να ψωνίζει στο Tesco με τη μητέρα του. Προτιμούσε τα βράδια γιατί ήταν πιο ήσυχα. Συνήθιζε να φοράει ένα καπέλο του μπέιζμπολ χαμηλά. Μία ή δύο φορές τον ακολούθησα για να δω αν θα μπορούσα να τον προλάβω, αλλά πάντα εξαφανιζόταν μόλις ήξερε ότι κάποιος τον είχε εντοπίσει. Είναι μια εκπληκτική ιστορία, αλλά πραγματικά θλιβερή, διότι δεν κατάφερε ποτέ να ασχοληθεί με την ιατρική. Αλλά πόσο καιρό θα μπορούσε να συνεχίσει με ένα ψεύτικο όνομα; Το τέχνασμα θα είχε ανακαλυφθεί αργά ή γρήγορα».
Ο γλυκομίλητος ΜακΚίνον τώρα ζει μόνος του, επιλέγοντας τη μοναξιά του, αλλά πάντα κοντά στο παλιό του σχολείο. Πηγαίνει στην τοπική βιβλιοθήκη – όπου λέγεται ότι διαβάζει για θεωρίες συνωμοσίας στο Διαδίκτυο – αλλά ως επί το πλείστον προτιμά να είναι μόνος. Πριν από μερικά χρόνια εργαζόταν σε ένα τοπικό βιομηχανικό πάρκο, αλλά είπε ότι σταμάτησε αφού δέχθηκε επίθεση από μια συμμορία ανδρών.
Έγραψε την αυτοβιογραφία του, που δημοσιεύτηκε διαδικτυακά το 1997, και σχεδιάζει να κυκλοφορήσει μια ενημερωμένη έκδοση αργότερα φέτος.
Αν και ήταν πάντα απρόθυμος να μιλήσει για το παρελθόν – κάποτε απέρριψε μια μεγάλη συμφωνία πολλών εκατοντάδων χιλιάδων λιρών για έκδοση του βιβλίου του – είπε στην MailOnline: «Έκανα ό,τι έκανα. Αυτό ήταν τότε και αυτό είναι τώρα. ΄Εσκυψα το κεφάλι μου και συνέχισα. Υπήρχαν μερικοί καθηγητές τη δεύτερη φορά που με είχαν διδάξει και την πρώτη, αλλά κανείς τους δεν με αναγνώρισε. Μπορεί να λένε σε αυτή τη ταινία πως με αναγνώρισαν, αλλά δεν το έκαναν. Φυσικά δεν το έκαναν. Όταν σκοπεύω να κάνω κάτι, το κάνω καλά. Το ίδιο ήταν και με την Ιατρική. Ήμουν καλός φοιτητής και τα πήγαινα πάρα πολύ καλά».
Τον Ιανουάριο, μιλώντας μέσα από μια χαραμάδα της πόρτας του μικρού διαμερίσματός του στον πρώτο όροφο ενός κτιρίου της Γλασκώβης, όπου μένει μόνος, ο άνεργος Μακκίνον κατακεραύνωσε την ταινία και είπε στην MailOnline: «Δεν είχα οποιαδήποτε σχέση με αυτήν την ταινία και δεν μ΄ενδιαφέρει διόλου να δω ούτε ένα απόσπασμά της. Δεν έχω δώσει ποτέ συνέντευξη στον Τζόνο Μακλέοντ, δεν θυμάμαι καν να ήμουν στο σχολείο μαζί του τη δεύτερη φορά».
Αυτές τις μέρες ο Μακκίνον σπάνια βγαίνει έξω – και είπε στη MailOnline ότι, όταν ο Μακλέοντ τον πλησίασε σε ένα καφέ στο West End της Γλασκώβης πριν από πέντε χρόνια για να του περιγράψει τα σχέδιά του για μια ταινία για αυτόν, εκείνος απλώς έφυγε: «Ο Mακλέοντ εμφανίσθηκε μπροστά μου σε μια καφετέρια το 2017, αυτοπροσκλήθηκε να καθίσει στο τραπέζι μου και ήταν νευρικός, αδιάκριτος και πιεστικός. Είπε ότι ήταν δημιουργός ταινιών ντοκιμαντέρ, είχε μια συλλογή με αποκόμματα εφημερίδων που αφορούσαν εμένα και ότι ήταν συμμαθητής μου στο σχολείο. Είπε επίσης ότι ήταν επικεφαλής μιας εταιρείας παραγωγής και είχε εξασφαλίσει τις υπηρεσίες του ηθοποιού Άλαν Κάμινγκ για να με υποδυθεί. Του έκοψα τον βήχα, σηκώθηκα, πήρα το σακάκι μου στο χέρι και πήγα γρήγορα προς την πόρτα, ενώ εκείνος συνέχιζε να μου λέει για τον Άλαν Κάμινγκ».
Οι γείτονες είπαν πώς ο Μακκίνον ζει σαν ερημίτης, σπάνια βγαίνει από το σπίτι. Ένας γείτονας είπε: «Ζει εδώ μερικά χρόνια, αλλά είναι πολύ ήσυχος, δεν τον βλέπουμε και πολύ. Δεν βγαίνει πολύ έξω, μόνο ως τη βιβλιοθήκη, αλλά περνάει πολύ χρόνο στο διαμέρισμα. Κρατά τον εαυτό του για τον ίδιο και μόνον. Έχω ακούσει την ιστορία του, είναι πραγματικά απίστευτο που κατάφερε όλα αυτά. Μου αρέσει, είναι ωραίος τύπος».
Ο σκηνοθέτης Τζόνο Μακλέοντ είπε στη Mirror: «Πολλοί παλιοί συμμαθητές έχουν τη δική τους άποψη για το τι έκανε ο «Μπράντον», αλλά ως επί το πλείστον τρέφουν αγάπη για αυτόν. Βέβαια αυτό δε συμβαίνει με όλους. Η ταινία δεν είναι “αποκαθήλωσή” του, αλλά δεν συμφωνώ με όλες τις αποφάσεις που πήρε τότε».
Η Τιτίκα Στασινοπούλου σε παλιότερη συνέντευξη της είχε αναφέρει ότι όταν πετυχαίνει κάποια ταινία του Στάθη Ψάλτη στην τηλεόραση, αλλάζει κανάλι.
Στην Τιτίκα Στασινοπούλου δεν αρέσει ο Στάθης Ψάλτης
Όπως υπογράμμισε η ηθοποιός «είχα κλείσει στο Δελφινάριο να παίξω με Μουστάκα και Βέγγο και βρέθηκα στον θίασο του Ψάλτη. Δεν αντικαθιστάς έναν Μουστάκα με έναν Ψάλτη. Δεν μου άρεσε σαν καλλιτέχνης ο Ψάλτης. Σε κάθε παράσταση καθόμουν στο πλάι κι έβλεπα το νούμερο του Ψάλτη. Μου έλεγε ο Βέγγος, “Στασινοπούλου μαζόχα, αφού δεν αντέχεις, γιατί κάθεσαι και «κάνεις εμετό»”; Και του είπα ότι κάθομαι και κάνω εμετό για να μην το ξανακάνω… Θεός συγχωρέστον τον Στάθη Ψάλτη, αλλά όταν βλέπω ταινία του αλλάζω κανάλι. Έλεος, τι να δω;».
Η μάχη της Τιτίκας Στασινοπούλου με τον καρκίνο
Και συμπληρώνει η Τιτίκα Στασινοπούλου «οι φοιτητές μου, με έλεγαν Τιτικάκι και τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Όταν είχα την περιπέτεια με τον καρκίνο, δεν φοβήθηκα τον θάνατο. Μου έπεσαν τα μαλλιά, φόραγα περούκες. Όταν αρρώστησα με καρκίνο, το μόνο που μου έλειψε ήταν η στήριξη του Γιώργου, που έφυγε πρώτος. Πριν την ασθένεια του Γιώργου Παπαζήση, είχαμε έρθει σε διάσταση. Η διαφορά μας ήταν για το σπίτι. Ο Νίκος Σεργιανόπουλος ήταν εάν πολύ γλυκό παιδί».
Τέλος, η η ηθοποιός κατέληξε «ο Δημήτρης Λιγνάδης μπορεί να είχε τις ιδιαιτερότητες του, τις οποίες δεν μοστράριζε. Δεν μπορώ να ευτελίσω τα θετικά του. Για τον Φιλιππίδη θεωρώ ότι η δόξα του δημιούργησε το σύνδρομο του εξουσιαστή. Τον Μάρκο Σεφερλή τον παραδέχομαι, έχει αμεσότητα με τον κόσμο και καθαρότητα, πολλές φορές στις παραστάσεις ξεφεύγει».
Νέο κεφάλαιο στην προσωπική του ζωή έχει ανοίξει ο Κωνσταντίνος Αργυρός ο οποίος είναι σε σχέση με γνωστή κληρονόμο.
Ερωτευμένος και πάλι ο Κωνσταντίνος Αργυρός, με κόρη εκατομμυριούχου Έλληνα επιχειρηματία που έχει στην κατοχή του πασίγνωστη εταιρεία. Μάλιστα, η οικογενειακή εταιρεία τους προκάλεσε τα χιουμοριστικά σχόλια της Ναταλίας Γερμανού και της παρέας της.
Μετά τον χωρισμό του από την σχέση που διήρκησε 3 χρόνια, ο τραγουδιστής είναι ξανά ερωτευμένος και μάλιστα με συνονόματη.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας On Time, ο Κωνσταντίνος Αργυρός βρίσκεται σε σχέση με την Αλεξάνδρα Νίκα, κόρη του γνωστού επιχειρηματία αλλαντικών. Δες παρακάτω φωτογραφίες αλλά και σχόλια από την παρέα του «Καλύτερα δε γίνεται».
