Δεν ήμουν εξοικειωμένη με τη λέξη «εγκατάλειψη» μέχρι που πήρα διαζύγιο. Έκανα μετά μία άλλη σχέση και πίστευα πως πήγαινε καλά, αλλά τελικά δεν πήγαινε. Ακόμα και σήμερα πονάω. Αισθήματα ωμά, πραγματικά. Συνειδητοποίησα γρήγορα ότι η ζωή σε ένα κόσμο νέων γνωριμιών δεν θα ήταν εύκολη.

Αυτό που δεν συνειδητοποίησα ήταν ότι ο πόνος που αισθάνθηκα όταν με εγκατέλειψε ο νέος μου σύντροφος δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με τον πόνο που ένιωσε ο γιος μου όταν τον εγκατέλειψε ο μπαμπάς του.

Ήμουν αφελής όσο ήμουν παντρεμένη, αλλά και μετά το διαζύγιο. Ήξερα ότι ο γάμος μας ήταν μία κανονική κόλαση γεμάτη φωνές τσακωμούς και διαρκείς προσπάθειες να με χειραγωγήσει. Εν τούτοις εξακολουθούσα να τα βλέπω όλα ρόδινα πιστεύοντας ότι αφού ο γιος του ήταν τα πάντα για εκείνον, ήταν όλα καλά. Σκέφτηκα ότι εφόσον έχουμε και οι δύο το παιδί πάνω απ’ όλα, ακόμα και διαζύγιο να παίρναμε θα μπορούσαμε να τα βρούμε τουλάχιστον στο θέμα του παιδιού. Ακόμα και αν ξαναπαντρευόμασταν θα συνεχίζαμε να στηρίζουμε το γιο μας. Τόσο εικονικά τα είχα πλάσει στο μυαλό μου μέχρι που έφυγε ή μάλλον εξαφανίστηκε από τη ζωή του παιδιού.

Επέστρεψε μόνο για να υπογράψει και δεν εννοώ το διαζύγιο, αλλά ένα χαρτί με το οποίο παραιτήθηκε από τα δικαιώματά του. Θυμάμαι ότι η συμπεριφορά του είχε σοκάρει όχι μόνο εμένα, αλλά και τους γονείς μου, τους γονείς του και το δικηγόρο του. Υπέγραψε, ένιψε τας χείρας του και εγκατέλειψε ένα πεντάχρονο αγοράκι που δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε. Ένα πεντάχρονο αγοράκι που αγαπούσε τον μπαμπά του και τον είχε και πρότυπο. Να χαρώ εγώ πρότυπο! Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν κόλαση. Πραγματική κόλαση.

Έβλεπε κάθε βράδυ εφιάλτες. Ξύπναγε στη μέση της νύχτας ουρλιάζοντας και φωνάζοντας τον μπαμπά του. Προσπαθούσα να τον πάρω αγκαλιά και εκείνος με χτυπούσε στο πρόσωπο, στο στήθος, στα χέρια. Φώναζε «Μπαμπά μη φεύγεις» ξανά και ξανά.

Πέρασα πολλά απογεύματα σε γραφεία παιδοψυχολόγων προσπαθώντας να δώσω στο γιο μου τη βοήθεια που χρειαζόταν για να επεξεργαστεί και να θρηνήσει την απώλεια του. Σε κάθε ραντεβού έπρεπε να εξηγώ ξανά και ξανά, να απαντώ σε ερωτήσεις και να περιγράφω λεπτομερώς  τις νυχτερινές τραγικές καταστάσεις που ζούσαμε και το θυμό και τη θλίψη που το παιδί έβγαζε. Ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω. Δεν άντεχα να βλέπω το παιδί μου σε αυτή την κατάσταση.

Στη συνέχεια ήρθε η δική μου σειρά. Διαγνώστηκα με σύνδρομο μετατραυματικού στρες. Το άγχος μου μετατράπηκε σε κρίσεις πανικού, ένιωθα πως ήθελα να με καταπιούν ολόκληρη. Κυκλοφορούσα στο δρόμο και άκουγα σε κάποιο κινητό τον ήχο κλήσης του και πάθαινα κρίση πανικού. Άκουγα το κουδούνι μου να χτυπάει και ένιωθα ότι ήταν εκείνος. Έτρεχα να κρυφτώ στο υπόγειο, στο πατάρι ή ακόμα και κάτω από τα κρεβάτια, ενώ στην πόρτα μπορεί να ήταν μία γειτόνισσα ή ο ταχυδρόμος. Κουβαλούσα παντού μαζί μου τα φάρμακά μου γιατί μπορούσα να τα χρειαστώ οποιαδήποτε στιγμή. Χωρίς αυτά δεν μπορούσα να ζήσω.

Ήμουν μονίμως θλιμμένη όχι τόσο για τα δικά μου προβλήματα όσο για το παιδί μου. Θυμάμαι. Περπατούσαμε στο δρόμο και έβλεπε οικογένειες με παιδιά και ρωτούσε: «Ο μπαμπάς αγαπάει τη φίλη του περισσότερο από μένα; Γι’ αυτό δεν έρχεται;». Τι απαντά κανείς σε αυτές τις περιπτώσεις; Πώς διαχειρίζεται κανείς αυτές τις ερωτήσεις; Με ρωτούσε πράγματα που κανένα πεντάχρονο δεν έπρεπε να ρωτάει.

Χρειάστηκε να δουλέψω πολύ σκληρά για να σβήσω το μίσος που είχα μέσα μου. Κατά τη διάρκεια του διαζυγίου είχε καταφέρει να στρέψει τους φίλους μου και την οικογένειά μου εναντίον μου. Δεν έδωσα σημασία γιατί την εποχή εκείνη δεν είχα την ενέργεια να τον πολεμήσω. Ο γιος μου εξακολουθούσε να δέχεται μεγάλη αγάπη από την οικογένεια του μπαμπά του, αλλά όχι από το μπαμπά του. Στην αρχή δεν ήθελαν ούτε να μας βλέπουν, τώρα όμως έχει αποκατασταθεί η σχέση τους με το παιδί μου και αποτελούν μέρος της ζωής του, ωστόσο είναι δύσκολο να σας περιγράψω τα μηνύματα που έχω λάβει από εκείνους τους προηγούμενους μήνες και τι μου έγραφαν σε αυτά. Η διαδικασία αυτή με κούρασε και με επιβάρυνε πολύ ψυχολογικά.

Τότε είναι που άρχισα να ζω με το φόβο ότι θα επέστρεφε. Δεν υπήρχε περίπτωση να υποβάλω το παιδί μου ξανά σε αυτή τη διαδικασία. Και όμως είχα δίκιο. Ακριβώς ένα χρόνο μετά τη μέρα που έφυγε και έριξε μαύρη πέτρα πίσω του εμφανίστηκε και πάλι.

Δεν τον άφησα να δει, ούτε καν να πλησιάσει το παιδί. Ξέρω πως διάλεξα το δύσκολο δρόμο, αλλά μόνο έτσι θα μπορούσε κάποτε το παιδί μου να συνέλθει και να ξεπεράσει μία και καλή την απώλεια του μπαμπά του. Αν αρχίζαμε τα πισωγυρίσματα δεν θα είχαμε αποτέλεσμα. Η δασκάλα του στο σχολείο και η σχολικοί ψυχολόγοι γνώριζαν την κατάσταση και με βοήθησαν όσο κανείς άλλος. Ήμασταν σε συνεχή επικοινωνία, μιλούσαμε σχεδόν κάθε πρωί πριν πάει στο σχολείο και μετά το σχόλασμα και οι συμβουλές τους, αλλά και η αντιμετώπισή τους πιστεύω πώς ήταν το μεγαλύτερο βάλσαμο στην ψυχή του παιδιού μου.

Ο καιρός περνούσε και το παιδί είχε αρχίσει να ξαναγίνεται εκείνο το ανέμελο πεντάχρονο παιδάκι χωρίς το βάρος όλου του κόσμου στις πλατούλες του. Τότε ήταν που ο εδώ και δύο χρόνια σύντροφός μου, ο οποίος μας είχε βοηθήσει και είχε στηρίξει το παιδί πολύ σε αυτή τη διαδικασία μας παράτησε και έφυγε. Το παιδί τον αγαπούσε πολύ και τον έβλεπε σαν τον μπαμπά που δεν είχε. Τον φώναζε μπαμπά και εκείνος καμάρωνε.

Ο χωρισμός μας πλήγωσε το παιδί, σε καμία όμως περίπτωση δεν το πόνεσε όσο η απώλεια του μπαμπά του. Εξακολουθούσε να επισκέπτεται την οικογένεια του μπαμπά του – τους παππούδες του, τους θείους του, τα ξαδέρφια του, δεν έβλεπε όμως το βιολογικό του μπαμπά.

Σήμερα δεν είμαι τόσο αφελής όσο ήμουν πριν από τρία χρόνια. Το δικαστήριο έγινε και δικαιώθηκα. Το αίτημά του έγινε δεκτό και πλέον έχω την αποκλειστική επιμέλεια και γονική μέριμνα του παιδιού.

Ο καιρός περνάει και το παιδί μου προχωράει στη ζωή του. Πάντα θα θυμάται τον μπαμπά του, αλλά και τον άντρα με τον οποίο είχα σχέση μετά το μπαμπά του και που γέμισε το κενό έστω για λίγο. Μπορεί να μην τα βρήκαμε μεταξύ μας, αλλά με το παιδί δεν έκοψε ποτέ επαφές. Το αγαπάει αληθινά και το παιδί μου αγαπάει αληθινά εκείνον. Μπορεί πια να έχει κάνει οικογένεια με μία άλλη γυναίκα, αλλά το παιδί μου δεν το ξέχασε. Το παίρνει μαζί με τα δικά του παιδιά και πηγαίνουν για ψάρεμα, στα γήπεδα, εκδρομές. Μεγαλείο ψυχής τόσο εκείνος, όσο και η γυναίκα του. Έχασε ένα μπαμπά, αλλά βρήκε μια νέα οικογένεια… Το σημαντικότερο είναι ότι ο γιος μου έχει αγάπη στη ζωή του και ανθρώπους που τον στηρίζουν.

Στην τελευταία Γιορτή του Πατέρα γυρνώντας από το σχολείο μου έδειξε την κάρτα που είχε φτιάξει για το μπαμπά του. Έγραφε πάνω «Αγαπώ το μπαμπά μου και εκείνος αγαπάει εμένα».

Ένιωσα την καρδιά μου να γίνεται χίλια κομμάτια. Αγαπούσε ακόμα αυτό τον άνθρωπο και ας τον είχε εγκαταλείψει και είχε την ψευδαίσθηση ότι και εκείνος το αγαπούσε. Προσπάθησα να αλλάξω θέμα λέγοντάς του αν ήθελε να φτιάξουμε μία κάρτα και για τον άλλο του μπαμπά που θα ερχόταν το βράδυ να τον πάρει να πάνε μαζί με τα άλλα του παιδιά για φαγητό.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε που ο μπαμπάς του τον παράτησε και μπορώ να πω ότι με μία του φράση με απελευθέρωσε και έδιωξε από μέσα από την κόλαση που ζούσα: «Μα μαμά, για ποιον άλλο μπαμπά μιλάς; Στον μπαμπά μου που θα βγούμε το βράδυ θα δώσω την κάρτα. Που μπερδεύτηκες;».

Πηγή: scarymommy.com