Ένα απίστευτο περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας έχει σοκάρει την τοπική κοινωνία του Βόλου, με θύμα ένα 11χρονο παιδί που χτυπήθηκε βάναυσα από τον πατέρα του με σκουπόξυλο!
Μια γειτόνισσα είδε από το παράθυρό της τον πατέρα να χτυπά αλύπητα τον ανήλικο γιο του ο οποίος σφάδαζε από το ξύλο που έτρωγε με ένα κοντάρι. Η αποτρόπαια πράξη έλαβε χώρα στο μπαλκόνι του σπιτιού της οικογένειας με αποτέλεσμα οι κραυγές του παιδιού να ακούγονται παντού. Ο πατέρας απειλούσε πως θα «λιώσει» τον 11χρονο και την ίδια ώρα το παιδί τον εκλιπαρούσε να σταματήσει.
Χωρίς δεύτερη σκέψη η γειτόνισσα αποφάσισε να καλέσει την Αστυνομία.
«Θα σε αφήσω χωρίς πόδια»
Σύμφωνα με το gegonota.news, μέχρι να εμφανιστεί η Αστυνομία, το παιδί είχε τρέξει στην αυλή και ρωτούσε τρομαγμένο τον πατέρα του, που το ακολούθησε εάν «θα συνεχίσει να το δέρνει».
«Θα σε αφήσω χωρίς πόδια» ήταν η απάντηση, μπροστά σε περαστικούς και γείτονες που δεν έφευγαν μπροστά από το σπίτι, αλλά δεν έκαναν και καμία κίνηση για να προστατέψουν τον 11χρονο.
Όλα όσα τραγικά έζησε το παιδί στα χέρια του πατέρα του περιγράφονται στη δικογραφία, όπου, άκουσον άκουσον, κατηγορούμενος δεν είναι ο πατέρας, αλλά η γειτόνισσα.
Μόλις ο πατέρας ενημερώθηκε για το ποιος κάλεσε την Αστυνομία κατέθεσε εναντίον της γειτόνισσάς του μήνυση και αγωγή!
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η κοινωνική υπηρεσία του Δήμου Βόλου που ενημερώθηκε πως ένα παιδί χτυπήθηκε με ραβδί, εμφανίστηκε στο σπίτι του κακοποιητή για κοινωνικό έλεγχο, ένα μήνα μετά το περιστατικό όταν πλέον από το σώμα του παιδιού είχαν εξαφανιστεί οι μώλωπες, σύμφωνα τα στοιχεία στη δικογραφία.
Σύμφωνα με πληροφορίες αναμένεται σύντομα να εκδικαστεί η μήνυση, ενώ ο δικαστής που εκδίκασε την αγωγή του πατέρα την απέρριψε και πίστεψε πως ο ανήλικος είχε κακοποιηθεί βάναυσα από τον γονέα του. Επισημαίνεται ότι με τη μήνυση που κατέθεσε εναντίον της γειτόνισσάς του ο πατέρας διεκδικούσε για την τιμή και την υπόληψή του η οποία θίχτηκε ένα ποσό που ξεπερνούσε τις 150.000 ευρώ.
Πάντως η γυναίκα δεν πτοήθηκε από τη μήνυση και δεν απέσυρε ποτέ την καταγγελία της. Εύγε!
Η Δούκισσα Νομικού ταξίδεψε στην Ύδρα, για μία ημέρα, χθες, Παρασκευή, κάνοντας ένα διάλειμμα από τις οικογενειακές υποχρεώσεις.
Στην Ύδρα η Δούκισσα Νομικού για επαγγελματικές υποχρεώσεις
Η παρουσιάστρια, η οποία έχει ως πρώτη προτεραιότητα τα δύο παιδιά της, τον Σάββα και την Αναστασία, κάνει επιλεκτικές δουλειές και έτσι, έκανε μια μονοήμερη απόδραση στην Ύδρα, για μια φωτογράφιση.
Την είδηση αποκάλυψε η ίδια, μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, αναρτώντας μία σειρά από φωτογραφίες, φορώντας τα αέρινα και καλοκαιρινά φορέματά της, φέρνοντας το καλοκαίρι νωρίτερα και τη συνόδευσε με τη λεζάντα «Για μία ημέρα στη μαγευτική και αρχοντική Ύδρα».
Η Χριστίνα Μπόμπα είναι ιδιαίτερα ενεργή στο instagram και συχνά δημοσιεύει στιγμιότυπα με τις δίδυμες κόρες της την ώρα του παιχνιδιού.
Οι μικρές περνούν πολλές ώρες της ημέρας παίζοντας, με τους γονείς τους να φροντίζουν να τις δίνουν όσο περισσότερα ερεθίσματα μπορούν.
Έτσι, το σπίτι τους θυμίζει παιδότοπο, καθώς σε όλους σχεδόν τους χώρους υπάρχουν πολλά παιχνίδια, όπως το τραμπολίνο, το οποίο έχει κάνει δώρο ένας φίλος του ζευγαριού και οι δίδυμες το τιμάνε ακούγοντας μουσική.
Ο όρος που έχει θέσει η Χριστίνα Μπόμπα στις δίδυμες κόρες της
Ωστόσο, δεν κάνουν ταυτόχρονα και οι δύο, καθώς είναι επικίνδυνο και μάλιστα, σε βίντεο που είχε ανεβάσει η Χριστίνα Μπόμπα, ακουγόταν η Αριάνα να φωνάζει «μία μία».
Όπως έσπευσε να εξηγήσει η influencer «η Αριάνα φωνάζει «μία μία» όσο κάνει η Φιλίππα τραμπολίνο, γιατί έχουμε τον κανόνα πώς δεν ανεβαίνουμε μαζί στο τραμπολίνο να μην χτυπήσουν τα κεφάλια μας! Αρα … Μία Μία ανεβαίνουμε».
Πέρα από τα παιχνίδια στο σπίτι, οι δίδυμες κόρες της Χριστίνας Μπόμπα και του Σάκη Τανιμανίδη πηγαίνουν πολύ συχνά στην παιδική χαρά, κάνουν βρεφική κολύμβηση, ενώ πρόσφατα συμμετείχαν και στην πρώτη τους δεντροφύτευση.
Με τις ασχολούνται οι δίδυμες κόρες της Χριστίνας Μπόμπα
Το μήνυμα αγάπης που στέλνει, μέσω του real.gr, ο δημοσιογράφος σχετικά με τα όσα έχουν ειπωθεί για τη γνωστή συνέντευξη.
Αναλυτικά ο Γιώργος Λιάνης αναφέρει τα εξής:
Από τον Γιώργο Λιάνη με αγάπη και σεβασμό προς όλους.
Τα Χριστούγεννα του 2016, δηλαδή 7 χρόνια πριν, σε ένα δισέλιδο αφιέρωμα της Realnews έγραψα αυτό το περιστατικό με την Αλίκη Βουγιουκλάκη που δημιούργησε ΤΩΡΑ αυτές τις τόσο δυσάρεστες για μένα αντιδράσεις.
Τον Μάιο του 2021 εξέδωσα το βιβλίο μου: «Συνομιλώντας με τον 20ο αιώνα». Είναι μια κιβωτός που περιέχει 40 συνεντεύξεις μου με μεγάλες προσωπικότητες όπως: Ρίτσος,Ελύτης, Εγγονόπουλος, Τσιτσάνης, Χατζηδάκις, Θεοδωράκης, Τσαρούχης, Παναγούλης, Μουστακλής, Κατράκης, Χορν, Λαμπέτη, Μερκούρη και κορυφαίες ξένες προσωπικότητες όπως η Πλισέσκαγια, Βάιντα και Σμοκτουνόφσκι.
Εκεί συμπεριέλαβα δυο μεγάλες συνεντεύξεις της Αλίκης με έκδηλο τον θαυμασμό και την αγάπη μου όπως πάντα για αυτήν.
Αλλά συμπεριέλαβα και το επίμαχο συμβάν. Από το 1970 έως σήμερα σε πάνω από 20 συνεντεύξεις μαζί της μιλώ με αγάπη και σεβασμό χωρίς θράσος αλλά με θάρρος για όλα.
Αυτά υπάρχουν στα Επίκαιρα στον Ταχυδρόμο στα Νέα, σε τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά αφιερώματα.
Το Δεκέμβριο του 2022 έδωσα στον διακεκριμένο Κύπριο δημοσιογράφο Τάσο Τρύφωνος μια μεγάλη συνέντευξη που παίχτηκε τον Μάρτιο στη Κύπρο.
Ο δημοσιογράφος με ρώτησε αν το συμβάν με την Αλίκη είναι αληθινό και του το επιβεβαίωσα.
Όμως το κλίμα της συζήτησης για την Αλίκη όπως μπορεί να σας διαβεβαιώσει και ο ίδιος ήταν γεμάτο αγάπη και νοσταλγία γι αυτό το ξεχωριστό πρόσωπο.
Με εντυπωσιάζει το γεγονός γιατί δεν υπήρξε αντίδραση στους δεκάδες χιλιάδες που είχαν διαβάσει την εφημερίδα, στους δέκα χιλιάδες που διάβασαν το βιβλίο μου και υπήρξε αυτή η καθυστερημένη καταιγίδα αντιδράσεων; απλούστατα έπαιξε ρόλο η ΣΥΓΚΥΡΙΑ.
Έπρεπε να δοθεί συνέχεια στο σήριαλ που παιζόταν εκείνες τις μέρες σε μια άλλη υπόθεση.
Μήπως για το θέμα αυτό που άχαρα μπήκε στη ζωή μας έχει μεγαλύτερη σημασία η γνώμη αυτών που διάβασαν το βιβλίο, το προλόγισαν και το παρουσίασαν στο κοινό;
Τα διλήμματα είναι καθαρά για την εκλογική μάχη της 21ης Μαΐου, τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας από την Ελευσίνα: «θέλουμε η χώρα να συνεχίζει να βουλιάζει ή να αλλάξει, θέλουμε να μας κυβερνά μια κυβέρνηση αλαζονείας ή ευθύνης; Θέλουμε εντιμότητα ή διαφθορά; Θελουμε δημοκρατία ή οικογενειοκρατία; Δικαιοσύνη παντού ή προνόμια για λίγους;».
Μιλώντας σε συγκέντρωση με πολίτες στο Εμπορικό Κέντρο της Ελευσίνας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ είπε ότι η στρατηγική των αντιπάλων είναι ότι «όλοι το ίδιο είναι, δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα». «Ε λοιπόν όχι, δεν είμαστε όλοι το ίδιο, εμείς έχουμε καθαρό μέτωπο και καθαρά χέρια, και ναι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα», σημείωσε, για να τονίσει απευθυνόμενος σε όλους τους πολίτες του «ευρύτερου προοδευτικού τόξου» ότι «στις 22 Μαίου μπορούμε και πρέπει να έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μια κυβέρνηση συνεργασίας όλων των προοδευτικών δυνάμεων».
Είπε ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας που στηρίζονται σε προοδευτική προγραμματική βάση μπορεί να είναι πολύ πιο σταθερές από τις κυβερνήσεις της αλαζονείας και της αυτοδυναμίας. Σημείωσε ότι όμως υπάρχει μια προϋπόθεση, «η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 21ης Μαίου, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και με διαφορά».
Τόνισε ότι «νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει αύξηση μισθών, μείωση τιμών, ρύθμιση χρεών και ένα δίκαιο, ασφαλές, αποτελεσματικό κράτος δίπλα στον πολίτη».
Ο κ. Τσίπρας έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην ομιλία του στις δεσμεύσεις του για στήριξη της μεσαίας τάξης και των ανθρώπων της εργασίας, του μόχθου και της δημιουργίας.
Σχολίασε ότι αντίθετα με ό,τι λένε «κάποια παπαγαλάκια» ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει για να βάλει φόρους, «θα έρθουμε όχι για να αυξήσουμε φόρους, αλλά να αποκαταστήσουμε αδικίες, να στηρίξουμε τον κόσμο της εργασίας, να στηρίξουμε και να ελαφρύνουμε τη μεσαία τάξη».
Μια φοιτήτρια της οποίας το πρόσωπο κάηκε σε μια φρικτή πυρκαγιά, φοβόταν ότι ο φίλος της θα την εγκατέλειπε όταν θα έβλεπε τα σημάδια που της άφησαν τα εγκαύματα της.
Εκείνος όμως της απέδειξε πως έκανε εντελώς λάθος και την υποστήριξε πιστά την επώδυνη ανάρρωσή της. Μέχρι και σήμερα, το ζευγάρι είναι μαζί.
Η Sólrún Waldorff, 24 ετών, από το Ρέικιαβικ της Ισλανδίας, έμενε στο διαμέρισμα του φίλου της Rahmon Anvarov τον Οκτώβριο του 2019, όταν μια πυρκαγιά από ατύχημα στο μαγείρεμα, εξαπλώθηκε σε όλο το κτίριο, παγιδεύοντας το ζευγάρι σε μια κρεβατοκάμαρα στο υπόγειο.
Οι πυροσβέστες έδωσαν μάχη μέσα από τις φλόγες για να σώσουν το ζευγάρι, αλλά η Sólrún έμεινε σε κώμα για ένα μήνα και μεταφέρθηκε αεροπορικώς στη Σουηδία για θεραπεία.
Τελικά πέταξε στην πατρίδα της δύο μήνες αργότερα για να ξανασμίξει με το φίλο της, ο οποίος επέμενε να μην δει καμία φωτογραφία όσο ήταν στην ανάρρωση.
Η 24χρονη Sólrún / Φωτογραφία: solrunalda / Instagram
Παρόλο που η απόφοιτος ψυχολογίας φοβόταν ότι ο 30χρονος σύντροφός της θα την εγκατέλειπε μόλις έβλεπε τα εγκαύματά της, ο Rahmon απέδειξε ότι οι ανησυχίες της ήταν αβάσιμες και έκτοτε παραμένει στο πλευρό της.
Ενώ ακόμα δεν έχει συνηθίσει να βγαίνει έξω και έχει αντιμετωπίσει προσβολές και φρικτά σχόλια, η Sólrún κάνει ό,τι μπορεί για να ζήσει μια φυσιολογική ζωή και σκοπεύει να βοηθήσει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν σωματικά και ψυχολογικά τραύματα και να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες για την πυρασφάλεια.
Ο Rahmon ήταν πάντα στο πλευρό της / Φωτογραφία: Sólrún Alda Waldorff / Facebook
Πώς ξέσπασε η πυρκαγιά
«Η πυρκαγιά συνέβη στις 23 Οκτωβρίου 2019. Ο φίλος μου νοίκιαζε ένα δωμάτιο και εγώ έμεινα εκεί τη νύχτα. Ενώ κοιμόμασταν, ο ιδιοκτήτης ήρθε στο σπίτι και άρχισε να μαγειρεύει με λάδι. Για κάποιο λόγο, το λάδι έπιασε φωτιά. Δεν υπήρχαν πυροσβεστήρες, οπότε πήρε την κατσαρόλα και προσπάθησε να τρέξει με αυτήν έξω. Αλλά ακριβώς μπροστά στην εξώπορτα, του έπεσε η κατσαρόλα και η φωτιά εξαπλώθηκε εξαιρετικά γρήγορα σε όλο το σπίτι. Ήμασταν στο υπόγειο δωμάτιο, οπότε η μπροστινή πόρτα θα ήταν η μόνη μας έξοδος. Ξυπνήσαμε και ανοίξαμε την πόρτα του υπνοδωματίου, είδαμε τη φωτιά και πανικοβληθήκαμε».
Η 24χρονη ήταν σε κώμα για ένα μήνα / Φωτογραφία: solrunalda / Instagram
«Υπήρχε ένα παράθυρο στο δωμάτιο, το οποίο ο φίλος μου προσπάθησε να σπάσει με μια καρέκλα γραφείου. Αλλά υπήρχε τόσος πολύς καπνός και ήμασταν πολύ αδύναμοι. Νομίζω ότι λιποθυμήσαμε πολύ γρήγορα. Από ό,τι μου είπαν, οι πυροσβέστες έφτασαν πέντε λεπτά αργότερα και κατάφεραν να σπάσουν το παράθυρο. Βρήκαν τον φίλο μου στο πάτωμα και μπόρεσαν να τον τραβήξουν έξω. Αλλά επειδή δεν έμενα εκεί, δεν ήξεραν ότι θα υπήρχε και άλλο άτομο στο δωμάτιο. Όταν έθεσαν υπό έλεγχο τη φωτιά, βρήκαν τυχαία εμένα στο κρεβάτι του φίλου μου και μπόρεσαν να με βγάλουν και εμένα έξω».
Η νεαρή κοπέλα πριν το ατύχημα με τη φωτιά / Φωτογραφία: Sólrún Alda Waldorff / Facebook
«Ξύπνησα ένα μήνα αργότερα στη Σουηδία. Ήταν πολύ τρομακτικό. Είχα σωλήνες στο λαιμό μου, ήμουν πολύ αποπροσανατολισμένη και έπαιρνα κάθε είδους φάρμακα. Πονούσα πολύ. Ήταν τόσο δύσκολο να καταλάβω τι ήταν πραγματικό. Δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ – αφού ήμουν σε κώμα για ένα μήνα, οι μύες μου είχαν επιδεινωθεί. Η οικογένειά μου ήταν εκεί και μου έλεγαν ότι είχα πάθει ατύχημα, αλλά ότι όλα θα πάνε καλά. Από εκεί και πέρα, έμπαινα σε χειρουργεία και μάθαινα να περπατάω. Συνολικά, έμεινα στη Σουηδία για δύο μήνες – έναν σε κώμα και έναν σε αποκατάσταση. Χρειάστηκε να κάνω μεταμοσχεύσεις δέρματος, καθώς και να υποβληθώ σε χειρουργική επέμβαση για να καθαρίσουν τη γλίτσα από τους πνεύμονές μου».
Καθώς ο Rahmon – ο οποίος υπέστη εγκαύματα στα χέρια, το στήθος και την πλάτη του – λάμβανε θεραπεία στην πατρίδα του, στην Ισλανδία, η Sólrún δεν τον είδε για δύο μήνες.
Η Sólrún δεν φοβάται πια να δείξει τα εγκαύματα της / Φωτογραφία: solrunalda / Instagram
«Δεν είδα το φίλο μου μέχρι που επέστρεψα στην Ισλανδία. Είχα άγχος για όταν θα με ξαναέβλεπε. Δεν ήθελε να δει καμία φωτογραφία μου όσο έλειπα. Ήθελε να με δει όταν επέστρεφα. Ένιωθα μεγάλη πίεση, επειδή ήθελα να τον διευκολύνω και να είμαι προετοιμασμένη. Πέρασα πολύ χρόνο ανησυχώντας ότι αυτό θα ήταν πολύ γι’ αυτόν. Όχι μόνο δεν έμοιαζα καθόλου όπως πριν, αλλά είχα και περιορισμένες δυνατότητες και χρειαζόμουν βοήθεια σε όλα. Ανησυχούσα ότι δεν θα ήθελε να είναι πια μαζί μου».
Η αντίδραση του φίλου της
«Όταν επέστρεψα στην Ισλανδία, ήταν απλά υπέροχος και με κατανόηση. Απέδειξε πλήρως ότι οι ανησυχίες μου ήταν λάθος. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτός είναι ένας παράλογος φόβος μου, και ποτέ δεν έδειξε ή έκανε κάτι που να με κάνει να πιστέψω ότι θα έφευγε. Αλλά έχω συνδεθεί με άλλους επιζώντες εγκαυμάτων και ακούς ιστορίες. Γνωρίζω μια γυναίκα που είπε ότι ο σύζυγός της δεν την επισκέφθηκε καν όσο ήταν στο νοσοκομείο και απλά έφυγε. Ακούς αυτές τις φρικτές ιστορίες και συνειδητοποιείς ότι οι άνθρωποι μπορεί να είναι έτσι. Αυτό σε κάνει να ανησυχείς».
Η Sólrún και ο φίλος της, Rahmon / Φωτογραφία: Sólrún Alda Waldorff / Facebook
«Ανησυχώ ότι θα με αφήσει. Μιλήσαμε πολύ γι’ αυτό και ήταν πολύ καθησυχαστικός. Νόμιζα ότι το ατύχημα είτε θα μας διέλυε είτε θα μας έκανε πιο δυνατό ζευγάρι. Σίγουρα μας έκανε πιο δυνατό ζευγάρι. Οι πνεύμονές μου είναι πολύ αδύναμοι, αλλά θα είναι τόσο υπομονετικός μαζί μου. Συνηθίζαμε να γυμναζόμαστε μαζί, αλλά δεν μπορώ να το κάνω όπως πριν».
Η Sólrún δεν το έβαλε κάτω
Όταν ξύπνησε για πρώτη φορά από το κώμα, η Sólrún δεν συνειδητοποίησε πόσο σοβαρά ήταν τα εγκαύματα, παρόλο που κάλυπταν το πρόσωπο, τα χέρια και τα πόδια της.
Η Sólrún πίστευε ότι ο φίλος της θα την εγκατέλειπε μόλις θα έβλεπε τα εγκαύματά της / Φωτογραφία: solrunalda / Instagram
«Μια εβδομάδα αφότου ξύπνησα, άρχισα να θυμάμαι και να συγκρατώ όσα μου έλεγαν. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι είχα καεί. Μόνο λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πόσο πολύ είχα καεί, όταν άρχισαν να μου δείχνουν φωτογραφίες. Όταν είδα το πρόσωπό μου κάτω από τους επιδέσμους, ήταν αρκετά τραυματικό. Ήμουν 22 ετών όταν συνέβη αυτό. Υποθέτω ότι ζούσα σε μια φούσκα πιστεύοντας ότι επειδή ήμουν νέα, δεν θα μου συνέβαινε τίποτα κακό. Δεν είχα ιδέα πώς θα ήταν το μέλλον μου. Δεν ήξερα τι θα μπορούσα να κάνω πια. Όλα τα μελλοντικά μου σχέδια είχαν αλλάξει».
Η Sólrún σκοπεύει να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες για την πυρασφάλεια / Φωτογραφία: Sólrún Alda Waldorff / Facebook
«Όταν συνέβη το ατύχημα, βρισκόμουν στο τελευταίο έτος του πτυχίου μου στην Ψυχολογία. Το τελείωσα όταν μπόρεσα. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω με την Ψυχολογία, αλλά θέλω να βοηθήσω ανθρώπους που έχουν περάσει τραύμα και ίσως να ασχοληθώ με την πρόληψη των πυρκαγιών. Δεν ήθελα αυτό να είναι κάτι που θα αμαύρωνε το μέλλον μου και θα με κατέστρεφε. Ήθελα να κάνω κάτι με αυτό. Έκανα μια εκστρατεία με το κυβερνητικό τμήμα στέγασης όπου μίλησα για το πόσο σημαντικό είναι οι άνθρωποι να έχουν πυροσβεστήρες και ανιχνευτές καπνού στα σπίτια τους. Έχω προγραμματίσει να μιλήσω σε ένα νοσοκομείο για τη μονάδα εγκαυμάτων τους και για το πώς θα την κάνουν πιο αποτελεσματική, πολυμήχανη και φιλική για τους επιζώντες από εγκαύματα».
Η νεαρή κοπέλα δεν το βάζει κάτω / Φωτογραφία: solrunalda / Instagram
Η καθημερινότητα της Sólrún σήμερα
Η καθημερινή ζωή είναι δύσκολη για τη Sólrún, της οποίας οι πνεύμονες έπαθαν σοβαρές ζημιές από τη φωτιά.
«Έχω ελάχιστη ενέργεια. Αν πάω στο σούπερ μάρκετ μια μέρα, τότε δεν υπάρχουν πολλά άλλα που μπορώ να κάνω εκείνη την ημέρα», δήλωσε η Sólrún. «Μπορώ να αναπνέω χρησιμοποιώντας μόνο το 30-40% των πνευμόνων μου και παθαίνω συχνά βρογχίτιδα και πνευμονία. Μου είπαν ότι οι πνεύμονές μου δεν θα βελτιωθούν. Ίσως ήταν αφελές εκ μέρους μου, αλλά ήμουν πολύ αισιόδοξη ότι θα επανέλθουν στο φυσιολογικό. Ο γιατρός μου μου είπε ότι αν συνεχίσω να παθαίνω λοιμώξεις, πνευμονία κ.λπ., υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι πνεύμονές μου να επιδεινωθούν περαιτέρω στο μέλλον».
«Η χειρουργική επέμβαση αποκατάστασης του προσώπου είναι στον ορίζοντα. Δυσκολεύομαι να ανοίξω το στόμα μου επειδή υπάρχουν πολλές ουλές, οπότε θα πρέπει να προσπαθήσουν να διευρύνουν το στόμα μου, καθώς και να ανακατασκευάσουν τη μύτη μου – έχασα μεγάλο μέρος της γέφυρας».
Αρχικά, η Sólrún δυσκολευόταν να βγει δημόσια λόγω των αντιδράσεων του κόσμου, αλλά ισχυρίζεται ότι έχει γίνει πιο ανθεκτική στα χρόνια που πέρασαν.
«Όταν επέστρεψα στην Ισλανδία, ήμουν πραγματικά αποφασισμένη να μην γίνω κάποια που θα κλειδωνόταν στον εαυτό της και θα ήταν ερημίτισσα. Αποφάσισα να πάω στο εμπορικό κέντρο κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων. Ήταν πολύ δύσκολο, αλλά με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πώς θα αντιδράσουν οι άνθρωποι στα εγκαύματά μου. Άκουσα μια ομάδα εφήβων να μιλάει για μένα, λέγοντας: “Φαίνεται απαίσια. Τι κάνει εδώ;”. Δεν ήμουν αρκετά εφοδιασμένη για το πώς να το αντιμετωπίσω. Πήγα στο σπίτι μου και κλείστηκα στον εαυτό μου για μια εβδομάδα, επειδή ένιωθα μεγάλη απόρριψη. Στα χρόνια που πέρασαν από τότε, έχω γίνει πιο χοντρόπετση και η αυτοπεποίθησή μου έχει αυξηθεί. Είναι όμως μια συνεχής μάχη».
«Θέλω τα παιδιά μου να ζουν στο ήλιο και στο φως, δεν θέλω να κρύβονται»
Η Βασιλική Μπασκούτα είναι μία 41χρονη μητέρα δύο αγοριών με αυτισμό. Εργάζεται στην περιοχή του Ρίου ενώ με την οικογένειά της μένει στα Σελλά. Καθημερινά παλεύει να δώσει στα παιδιά της ό,τι μπορεί και χαίρεται κάθε φορά που κατακτούν κάτι και κάνουν έστω ένα «μικρό βήμα». Ο 15χρονος Χρήστος και ο 10χρονος Δαμιανός είναι όλη της ζωή, από εκείνους αντλεί δύναμη για να συνεχίσει να παλεύει για τα αυτονόητα, όπως λέει, με το κράτος και το Δήμο να απουσιάζουν.
Την συναντήσαμε και μας μίλησε για τη ζωή με τα παιδιά της και μοιράστηκε την ιστορία τους στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα, ότι ο κόσμος πρέπει να αλλάξει, πρέπει να μάθει να αγκαλιάζει το διαφορετικό.
Θυμάμαι ότι ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ και δεν είχε ούτε είχε βλεμματική επαφή
Μίλησε μου για τη σχέση σου με το σύζυγό σου και την απόφαση να κάνετε οικογένεια…
Ο σύζυγος μου είναι ο παιδικός μου έρωτας. Ο πρώτος και ο μοναδικός που είχα την τύχη να έρθει στη ζωή μου. Στάθηκα πολύ τυχερή, έχω δει οικογένειες να διαλύονται. Όταν δεν υπάρχει πραγματική αγάπη ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, όταν έρχεται κάτι πολύ σοβαρό, δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Αποφασίσαμε να κάνουμε το πρώτο μας παιδί ενώ ήμασταν αρκετά χρόνια παντρεμένοι. Ο Χρήστος μας γεννήθηκε το 2008 ενώ ήμασταν μαζί από το 1998. Παντρευτήκαμε το 2004, όταν πήρα το πτυχίο μου.
Πώς ήταν η στιγμή που έμαθες ότι ήσουν έγκυος;
Είχα πολύ μεγάλη χαρά. Αν και θέλαμε ένα κοριτσάκι, μας ένοιαζε να έχουμε ένα γερό παιδάκι και είχαμε σκοπό να κάνουμε κι άλλα παιδιά. Όταν γεννήθηκε ο Χρήστος, ένιωθα ότι δεν θέλω τίποτα άλλο στη ζωή μου, ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος. Ήταν ένας ξανθός άγγελος, το τέλειο παιδί. Ήταν πανέξυπνος και θυμάμαι πως όταν κυκλοφορούσαμε με το καρότσι, όλοι σταματούσαν να τον χαζέψουν. Δεν υπήρχε κανένα σύννεφο.
Πότε φάνηκε ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά;
Κάποια στιγμή το παιδί εμφάνισε αυτό που οι γιατροί λένε «απώλεια κεκτημένων» και παλινδρόμηση. Ήταν ένα φυσιολογικό παιδί που είχε ξεκινήσει να λέει τις πρώτες του λέξεις, που χόρευε, που έπαιρνε τη σφουγγαρίστρα και παρίστανε ότι τραγουδάει, που «έκανε» όλους τους ήχους των ζώων.
Μία εβδομάδα μετά από ένα εμβόλιο, έμεινε «φυτό». Δεν είχε καμία ανταπόκριση. Θυμάμαι ότι ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ και δεν είχε ούτε είχε βλεμματική επαφή. Ενώ βρισκόμουν από πάνω του και του έλεγα «Χρήστο μου κοίταξε με», έπεφταν τα δάκρυα μου πάνω στα βλέφαρά του και το παιδί δεν έκανε την ενστικτώδη κίνηση να σκουπίσει τα δάκρυα που έπεφταν στα μάτια του.
Έτρεχα στους γιατρούς και μπήκαμε σε μία διαδικασία πολλών εξετάσεων που βγήκαν καθαρές. Όταν δεν συντρέχει κανένα παθολογικό αίτιο και κανείς δεν μπορεί να βρει τι συμβαίνει, η διάγνωση είναι αυτισμός. Δυστυχώς η επιστήμη δεν έχει φτάσει στο σημείο να γίνεται προγεννητικός έλεγχος για τον αυτισμό ούτε να μπορεί να πει ποια γονίδια ευθύνονται γι΄αυτόν. Στην οικογένειά μας δεν είχαμε άλλη τέτοια περίπτωση. Σε κάποια παιδιά ο αυτισμός φαίνεται με τη γέννηση τους ενώ σε άλλα εμφανίζεται στην πορεία. Λένε πως αν υπάρχει γονιδιακό υπόβαθρο, μπορεί κάτι να πυροδοτήσει τον αυτισμό σ’ ένα παιδί που μέχρι πρότινος δεν είχε κανένα πρόβλημα.
Θυμάμαι να κάθομαι στα γόνατα άπειρες ώρες προσπαθώντας να μπω στο κόσμο του παιδιού μου, να το κάνω να με κοιτάξει
Πώς διαχειρίστηκες τα νέα δεδομένα μετά τη διάγνωση;
Κάποιοι γιατροί μας είπαν να μην το παλέψουμε καθόλου, ότι το παιδί είναι τόσο βαριά που δε θα φορέσει ποτέ ούτε τα παπούτσια του. Είπαν πως είναι μη εκπαιδεύσιμο και μη λειτουργικό. Μας είπαν να το κλείσουμε σε κάποιο ίδρυμα και να κάνουμε άλλα παιδιά. Πείσμωσα. Είπα πως δεν θέλω να αντικαταστήσω το παιδί μου αλλά να κάνω κάτι για εκείνο. Θυμάμαι ότι βγαίνοντας από το Καραμανδάνειο, έφευγαν τα πουλιά από τα δέντρα γιατί ούρλιαζα. Ήθελα να το παλέψω, είχα την ελπίδα. Πολλές φορές νόμιζα ότι ζω ένα όνειρο, ότι θα ξυπνήσω και θα είναι όλα καλά.
Μετά τη διάγνωση ξεκίνησε ένας «αγώνας»…
Τεράστιος και απίστευτος γιατί τα προβλήματα ήταν πολλά. Ο Χρήστος είχε υπερκινητικότητα, κοιμόταν δύο ώρες το 24ωρο για 7 χρόνια και ξυπνούσε σα να είχε κοιμηθεί 10 ώρες. Έπρεπε πίσω του να βρίσκεται μόνιμα ένας άνθρωπος για να τον προσέχει και να τον εκπαιδεύει. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν αίσθηση του φόβου, μπορεί να τους συμβεί οτιδήποτε. Όλοι οι γονείς έχουμε κάνει τα σπίτια μας φρούρια για να μην φύγουν τα παιδιά μας.
Θυμάμαι να κάθομαι στα γόνατα άπειρες ώρες προσπαθώντας να μπω στο κόσμο του παιδιού μου, να το κάνω να με κοιτάξει. Είχαμε αγοράσει τεράστιους σωλήνες, από τη μία πλευρά έμπαινα εγώ και από την άλλη ο σύζυγός μου έβαζε το παιδί για να συναντηθούμε κάπου στη μέση και να αναγκαστεί να με κοιτάξει. Παίζαμε με φακούς κάτω από της κουβέρτες και του έριχνα το φως στο πρόσωπο για να γυρίσει να με κοιτάξει.
Πήγα σε μία ειδικό για εργοθεραπεία. Όταν τη ρώτησα τι να περιμένω μου είπε να μην περιμένω τίποτα. Όταν το άκουσα εκνευρίστηκα όμως στην πορεία κατάλαβα ότι ήταν η πιο σοφή κουβέντα. Από τη στιγμή που δεν περίμενα τίποτα, κάθε τι που ερχόταν, κάθε κατάκτηση, την χαιρόμουν διπλά. Η αγκαλιά του και τα αμόλυντα φιλιά του είναι όλη μου η ζωή.
Ο Χρήστος επικοινωνεί με πολλούς τρόπους, εκτός από το λόγο. Αρκεί να το θέλει κι εκείνος που βρίσκεται απέναντί του.
Πώς είναι ο Χρήστος σήμερα, στα 15 του χρόνια;
Ο Χρήστος μου δεν κατάφερε να μας μιλήσει ξανά. Μιλάει σαν να είναι ένας άνθρωπος που έχει περάσει εγκεφαλικό. Και όταν ένας άνθρωπος με αυτισμό δεν μπορεί να επικοινωνήσει, πολλά από αυτά που κάνει φαίνονται ως προβλήματα συμπεριφοράς. Είναι όμως προβλήματα επικοινωνίας. Έμαθα να του μιλάω μονολεκτικά ενώ βοήθησαν πολύ φωτογραφίες και εικόνες.
Με την εικόνα αντιλαμβανόταν τι ήθελα ή τι έπρεπε να κάνουμε. Όταν προχώρησε νοητικά, αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε κάρτες που ήταν σκίτσα και όχι πραγματικές φωτογραφίες. Έτσι άρχισε να ηρεμεί γιατί κατάφερνε πλέον με έναν τρόπο να επικοινωνεί. Είναι όλα θέμα εκπαίδευσης. Πλέον επικοινωνεί με πολλούς τρόπους, εκτός από το λόγο. Αρκεί να το θέλει κι εκείνος που βρίσκεται απέναντί του. Πλέον έχει τάμπλετ εναλλακτικής επικοινωνίας. Το χειρίζεται άψογα όπως και τους υπολογιστές. Μπορεί να είναι μαζί μας, όχι όμως όπως θέλει η κοινωνία.
Κάποια στιγμή ήρθε στη ζωή σας ένα δεύτερο παιδί, ο Δαμιανός…
Ο σύζυγός μου ήθελε πολύ ένα δεύτερο παιδί, θέλει και τρίτο, εγώ ήμουν διστακτική. Θυμάμαι πως όταν τον πήρα να του πω ότι και το δεύτερο παιδί μας ήταν αγόρι, έκλαιγα γιατί τα αγόρια έχουν 60% περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν αυτισμό σε σχέση με τα κορίτσια. Ο γιατρός μου έλεγε ότι δεν θα συμβεί ξανά, ότι είναι σπάνιο να υπάρξει και δεύτερο παιδί με αυτισμό σε μία οικογένεια. Είχα όμως άγχος και αγωνία. Όταν γεννήθηκε ο Δαμιανός, το μάτι μου ήταν άγρυπνο να τον παρακολουθεί.
Πώς υποδέχθηκε ο Χρήστος τον Δαμιανό;
Τον αγαπάει πολύ. Είναι ένα παιδί με πολύ υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη. Ενώ ήταν μία «κινητή βόμβα» μέσα στο σπίτι, όταν το μωρό έκλαιγε, το πλησίαζε στο relax, του έβαζε την πιπίλα και του χάιδευε το κεφάλι. Αργότερα, όταν ο Δαμιανός μεγάλωσε, εάν πήγαινα να τον μαλώσω, ο Χρήστος έμπαινε μπροστά του με ανοιχτά χέρια για να με εμποδίσει.
Δεν έβγαλε ποτέ επιθετικότητα απέναντί του. Την πρώτη φορά που τον είδε και του είπα ότι είναι το μωρό που είχε η μαμά στην κοιλιά, είχε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Όσο ήμουν έγκυος ερχόταν και χάιδευε την κοιλιά μου.
Επειδή είχα πει πολλές φορές πως αν συμβεί δεύτερη φορά θα πεθάνω, όλοι φοβόντουσαν μην πάθω κάτι…
Πώς εμφανίστηκε ο αυτισμός και στον Δαμιανό;
Είχε ξεκινήσει κι εκείνος τον εμβολιασμό του όταν άρχισα να εντοπίζω σημάδια. Η διάγνωση έγινε όταν ήταν 16 μηνών. Κάποια στιγμή είδα «πετούρισμα». Καθαρό σύμπτωμα αυτισμού. Το γνώριζα ότι είναι γιατί είχα εκπαιδευτεί αρκετά. Όταν το είδα κοίταξα τον σύζυγό μου. Του είπα ότι αν έχει αυτισμό και ο Δαμιανός, θα πεθάνω, θα αυτοκτονήσω. Εκείνος ψύχραιμος με είπε, «Αν έχει θα το αγαπάμε λιγότερο; Ότι κάναμε για το Χρήστο, θα κάνουμε και για τον Δαμιανό. Εκτός αν θέλεις να βάλουμε τα παιδιά μας σε ίδρυμα και να χωρίσουμε για να συνεχίσουμε τη ζωή μας».
Φυσικά δε θέλαμε κάτι τέτοιο και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε σε ειδικούς. Τελικά ήρθε η διάγνωση του αυτισμού και για το δεύτερο παιδί μας. Θυμάμαι ότι έκλαιγα. Δεν μπορούσα να ανασάνω. Επειδή είχα πει πολλές φορές πως αν συμβεί δεύτερη φορά θα πεθάνω, όλοι φοβόντουσαν μην πάθω κάτι. Την επόμενη μέρα δεν πήγα για δουλειά. Τα παιδιά ξύπνησαν, τους έφτιαξα γάλα και κάθισα κλαίγοντας στον καναπέ. Απέκτησα επαφή με το περιβάλλον πολλές ώρες μετά. Αποφάσισα ότι θα συνεχίσω να παλεύω. Μέχρι τα 5 του χρόνια ο Δαμιανός δεν έλεγε ούτε λέξη. Όταν είπε την πρώτη, νόμιζα ότι είχα «χαζέψει». Τώρα διαβάζει, γράφει, κάνει διαιρέσεις, πάει κολυμβητήριο. Έχει ωστόσο ένα πρόβλημα με την ομιλία. Συνεχίζει να κάνει ψυχοεκπαίδευση και θεραπεία συμπεριφοράς αλλά και λογοθεραπεία.
Πρέπει να αλλάξουν οι άνθρωποι, η παιδεία τους, να μην τρομάζουν με το διαφορετικό. Τα παιδιά μου τα θέλω στον ήλιο και στο φως, στην κοινωνία. Δεν θέλω να κρύβονται.
Πώς είναι η ζωή έξω από το σπίτι, στην κοινωνία;
Νιώθω ότι σε αυτή τη χώρα πρέπει να γίνουμε «άνθρωποι». Νιώθω ότι κάποιος πρέπει να μας ακούσει. Οι γονείς που έχουν παιδιά με αυτισμό ματώνουν οικονομικά για τις θεραπείες τη στιγμή που πρέπει να βρουν το ψυχικό σθένος να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Πουλάμε τις περιουσίες μας για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας. Και κάποιοι μας αποκαλούν «σκύβαλα» επειδή φωνάζουμε ότι το σχολείο των παιδιών δεν πληροί τις προδιαγραφές που πρέπει.
Θα πρέπει το κράτος να φροντίσει να υπάρχουν δομές. Στην περιοχή υπάρχουν καταγεγραμμένα 3.500 άτομα με αυτισμό. Στην Πάτρα δεν υπάρχει ένας παιδικός σταθμός για παιδιά ΑμεΑ. Δεν τα δέχονται ούτε οι ιδιωτικοί.
Αν υπήρχαν δομές όπου τα παιδιά θα βρίσκονταν εκεί με αξιοπρέπεια, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Θα μπορούσαν οι γονείς να ανασάνουν, να δουλέψουν. Για να κάνει θεραπευτική ιππασία ένα παιδί χρειάζονται 30 ευρώ το μισάωρο. Πώς να ανταπεξέλθουν οι γονείς χωρίς τη βοήθεια του κράτους; Θέλω το κράτος να έχει δομές, να εξασφαλίζει τα φάρμακα και τους γιατρούς.
Προσπαθώ να αλλάξω το κόσμο γύρω μου αλλά είμαι μόνη μου. Εγώ και 5 άλλοι. Πρέπει να αλλάξουν οι άνθρωποι, η παιδεία τους, να μην τρομάζουν με το διαφορετικό. Τα παιδιά μου τα θέλω στον ήλιο και στο φως, στην κοινωνία. Δεν θέλω να κρύβονται.
Μπορούν αυτά τα παιδιά με την κατάλληλη μέριμνα και φροντίδα να είναι χρήσιμα. Το κάθε ένα μπορεί να κάνει κάτι. Η κοινωνία πρέπει να δεχθεί το διαφορετικό και να το αγκαλιάσει. Πρέπει να γίνει μάθημα στο σχολείο αυτό. Δεν θέλω να αλλάξω χώρα. Θέλω να αλλάξω τον κόσμο αλλά δεν μπορώ. Δεν είναι κανένας δίπλα μας.
Θέλω ο Χρήστος μου να φύγει από τη ζωή πριν από εμένα. Όλες οι μητέρες αυτό θέλουμε. Προσευχόμαστε να πεθάνουν τα παιδιά μας πριν από εμάς
Το μέλλον σε τρομάζει;
Θα ακουστεί σκληρό. Θέλω ο Χρήστος μου να φύγει από τη ζωή πριν από εμένα. Όλες οι μητέρες αυτό θέλουμε. Προσευχόμαστε να πεθάνουν τα παιδιά μας πριν από εμάς γιατί δεν έχουμε που να τα αφήσουμε. Δεν υπάρχει κράτος και πρόνοια για αυτά τα παιδιά. Καταλήγουν στα «σκουπίδια».
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις;
Θέλω να καταλάβουν οι άνθρωποι γύρω μας ότι η υγεία με την αναπηρία, χωρίζονται με μια λεπτή κλωστή. Σήμερα περπατάς, μιλάς και αύριο μπορεί να μη μπορείς. Οποιοσδήποτε μπορεί να βρεθεί σε αυτή τη θέση. Κανένα παιδί, καμία οικογένεια δεν επέλεξε την αναπηρία. Πριν μιλήσουμε, πρέπει να σκεφτόμαστε διπλά. Πρέπει να υπάρχει μέριμνα και πρόνοια γι΄αυτά τα παιδιά που δεν είναι «καμένα χαρτιά» αλλά υποτιμημένα. Χρειάζεται αγάπη και υπομονή. Δεν θέλουμε να είμαστε μιάσματα ή ζητιάνοι. Είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας. Χρειαζόμαστε όμως, τα παιδιά και οι οικογένειες τους, μία «αγκαλιά».
Κύμα αντιδράσεων έχει προκαλέσει η τοποθέτηση φράχτη που υψώθηκε στην παραλία Πάνορμος στη Μύκονο με τις αντιδράσεις να επικεντρώνονται για ακόμα μία φορά στις αυθαιρεσίες που γίνονται στο νησί των ανέμων
Ο φράχτης υψώθηκε στην παραλία Πάνορμος και προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις κατά πάντων τόσο από κατοίκους όσο και από επισκέπτες της Μυκόνου. Την φωτογραφία δημοσίευσε το Inside Story και πλέον κάνει τον γύρο του διαδικτύου, προκαλώντας οργή.
Η εικόνα, όπως είναι λογικό, έχει πυροδοτήσει αντιδράσεις στα social media, με πολλούς να στηλιτεύουν το γεγονός σε συνδυασμό και με το πρόσφατο περιστατικό ξυλοδαρμού αρχαιολόγου.
Εντάξει παιδιά! Δεν στήνουν φράχτες μόνο στον Έβρο. Στήνουν φράχτες & στην Μύκονο. Φτιάχνουν σύνορα στις παραλίες. Μπροστά από τον φράχτη οι έχοντες πολλές χρυσές κάρτες. Πίσω από τον φράχτη οι μη έχοντες, οι αδύναμοι.
Στην Μύκονο πάντως έχουν προνοήσει για τις παραλίες. Μη πηγαίνει εκεί η πλέμπα για μπανάκι… pic.twitter.com/wYudxtR3fO
— Kostas Papakostas (aka Θείος Κώστας) (@gmkpapakostas) April 1, 2023
Θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι αναστέλλεται η έκδοση οικοδομικών αδειών στις εκτός σχεδίου περιοχές. «Δεν θα επιτραπεί σε καμιά παράνομη πράξη, σε κανένα παράνομο σχέδιο να νομιμοποιηθεί. Το επαναλαμβάνω, κανένας εκβιασμός και κανένα παραθυράκι δεν πρόκειται να λειτουργήσει», είχε αναφέρει ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Κώστας Σκρέκας.
Μία ημέρα αργότερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου, με αντικείμενο ζητήματα της Μυκόνου διαβεβαίωσε με τη σειρά του πως «Δεν νοείται να υπάρχει ένα νησί στο οποίο κάποιοι θεωρούν ότι είναι υπεράνω του νόμου».
Ο Γιώργος Λιάνης «θυμήθηκε» την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο γιος της Αλίκης σκέπτεται να υποβάλλει μήνυση και η υστεροφημία… παρακολουθεί από την κλειδαρότρυπα… Κι αν δεν περάσανε γυναίκες απ’ τα χέρια σου Γιώργο Λιάνη…
Ο Γιώργος Λιάνης ήταν ένα μύθος στα ιστορικά «ΝΕΑ» της 10ετίας του ‘80. Όχι τόσο για τη γοητευτική πένα του – που έκανε ακόμα και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο να ωχριά – αλλά περισσότερο για τις συντρόφους του, που κάποια βράδια ανέβαιναν τη στενή σκάλα των Γραφείων, στον Α’ όροφο της Χρήστου Λαδά 3 και γκρεμίζονταν οι σοβάδες της μιζέριας μας…
Έμπαιναν κι έλαμπαν τα Γραφεία κι εμείς βλέπαμε τ’ όνειρο να παίζει στα πελαγίσια κορμιά τους…
Η τραγουδίστρια Λιζέτα Νικολάου (σύζυγος του Λιάνη), το «εθνικό μας μανεκέν» Βανέσα Καλλιπολίτου, η χυμώδης χορεύτρια η Νάντια Φοντάνα, παρτενέρ του Φώτη Μεταξόπουλου. Αυτές βλέπαμε. Κι ακούγαμε και για άλλες: την τραγουδίστρια Χριστιάννα με τα πράσινα μάτια, που ερωτεύτηκε με πάθος ο δημοσιογράφος, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, που για να τον συναντήσει, προσπαθώντας να περάσει απαρατήρητη, μεταμφιεζόταν σε ταπεινή χωριατοπούλα με τσεμπέρι, τη Ζωή Λάσκαρη που αποθέωσε ποιητικά στο «Playboy», την Αιμιλία Υψηλάντη, την Κοραλία Καράντη (επίσης σύζυγος) πιο μετά· τη Ρένα Κουμιώτη, που μάθαμε πρόσφατα.
Κι ο Γιώργος Λιάνης, μας μάγευε τότε· παιδιά εμείς κι εκείνος αδήριτος εραστής, τηλεοπτικός αστέρας, ερευνητής δημοσιογράφος, ξεχωριστός γραφιάς, φανατικός φίλος του ποδοσφαίρου και του Ηρακλή, αλλά κυρίως: ποιητής.
«Είτε το θέλεις είτε όχι, όσα ευαγγελίστηκα για σένα θα γίνουν… Στιγμές στιγμές θέλω να χυμήξω πάνω σου και να σ’ αλλάξω με το ζόρι. Ξέρω πως θα τα καταφέρουμε στο τέλος. Πιστεύω πως δεν θα γλυτώσεις απ’ την κρυφή φωνή που μέσα σου με υπερασπίζεται και απελπιστικά πιστεύει σε μένα!», έγραφε και η παραλήπτρια του μηνύματος σωριαζόταν στον καναπέ της και τον συλλογιζόταν. Γιατί η πένα και ο λόγος του Λιάνη «έμοιαζαν με κομμένη ανθοδέσμη, όπου πάνω της ήταν ταιριασμένα όλα τα λουλούδια»… Γιατί αυτός ήταν ο Γιώργος Λιάνης τότε: ένας γητευτής διασήμων – και όχι μόνο – θηλυκών. Γι’ αυτόν τα πάθη ήταν ιερά!
Κι όλοι εμείς, οι πιτσιρίκοι που «ξεσκονίζαμε» τα γραφεία της Χρήστου Λαδά από τα χρόνια των παλιών, ονειρευόμαστε: σαν τον Λιάνη να γίνουμε, όταν μεγαλώσουμε. Κι ο Γιώργος ο Λιάνης έφτασε ψηλά, τόσο που για να τον δεις σε στράβωνε ο ήλιος.
Ο χημικός από το Αμύνταιο της Φλώρινας είχε ανακαλύψει τη φιλοσοφική λίθο κι ό,τι άγγιζε γινόταν χρυσάφι: Βουλευτής, υπουργός, εξ απορρήτων του pρωθυπουργού Αντρέα Παπανδρέου, εξάδελφος της Δήμητρας Λιάνη Παπανδρέου, συγγραφέας, ένας ποιητής, που μπορεί ποτέ του να μην έγραψε ποιήματα, έζησε (και ζει) όμως ποιητικά!
Και το άγριο κύμα του χρόνου σάρωσε και τον Γιώργο Λιάνη. Σήμερα, ένα σκαλοπάτι πάνω από τα 80 πια, περιφέρει την ασκητική – ογκώδη (τι αντίφαση…) φυσιογνωμία του σε τηλεοπτικές, αμφιβόλου αξίας, εκπομπές και εξομολογείται τα πάθια του, εκθέτοντας όμως σπαράγματα άδηλου παρελθόντος…
Κι αν δεν περάσανε γυναίκες απ’ τα χέρια σου… Τι θυμήθηκες από τη Βουγιουκλάκη και γιατί το δημοσιοποίησες;
Γιατί Γιώργο Λιάνη; Τι γύρευες εσύ ένας Ποιητής σε μια πεζή πραγματικότητα;
Τι αποζητάς τελικά ανασύροντας φαντάσματα από το παρελθόν; Επαιτείς επιβεβαίωση τώρα; Εσύ, ένας θεός της σεληνιασμένης παιδικότητας, γιατί εκθέτεις και εκτίθεσαι;
Οι ρυτίδες στο πρόσωπο δείχνουν τον χάρτη των δρόμων που δεν διαβήκαμε· κι είναι πολλές στο μέτωπο του Λιάνη.
Όσο μακριά κι αν σε πάει η φαντασία για τον Γιώργο Λιάνη, η πραγματικότητα σε πάει μακρύτερα· μόνο που αυτή δεν σε γυρίζει πίσω… Γιώργο Λιάνη, παίρνεις την ανασφάλεια και τη νοσταλγία για βαθιά εξομολόγηση; Γιώργο Λιάνη, χάνεσαι σαν ήχος βιολιού τη νύχτα, που όμως τελευταία ακούγεται φάλτσα. Γιατί;
O γνωστός μπασκετμπολίστας Δημήτρης Παπανικολάου και η κόρη του, Άρια μιλούν για τον αυτισμό με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα, σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο για τα παιδιά που είναι πιο χαρισματικά.
Η ίδια Άρια είναι στο φάσμα του αυτισμού και έκανε μια συγκινητική εξομολόγηση στην εκπομπή «Χαμογέλα και Πάλι!» του Mega.
«Ένιωθα πως ήμουν σε ένα κλουβί αλλά ελευθερώθηκα. Δεν θέλω κανείς να πληγώσει ανθρώπους που είναι το φάσμα του αυτισμού. Στην αρχή, όταν τα παιδιά στο σχολείο έμαθαν ότι είναι το φάσμα του αυτισμού, δέχτηκα bullying και με πλήγωναν. Τώρα νιώθω καλύτερα. Βρήκα φίλους που με δέχτηκαν γι’ αυτό που είμαι», εξομολογείται η νεαρή.
Για τα χόμπι της και τη σχέση της με το σχολείο, δήλωσε: «Μιλάω Ιαπωνικά και μου αρέσει να ζωγραφίζω. Από τα μαθήματα δεν μου αρέσει η Γεωγραφία, τα Μαθηματικά και τα Ισπανικά που με έβαλε η μητέρα μου να τα κάνω για να μάθει εκείνη. Ο μπαμπάς έπαιζε μπάσκετ όταν ήμουν παιδάκι, τον έβλεπα κάποιες φορές».
Επίσης, στείλει ένα μήνυμα σε άλλα παιδιά, που βρίσκονται και εκείνα στο φάσμα του αυτισμού. «Στα παιδιά με αυτισμό που μας ακούνε, θέλω να πω να είναι δυνατοί και να μην εμπιστεύονται τους κακούς ανθρώπους».
Για τα όνειρά της είπε πως είναι να παντρευτεί, να κάνει παιδιά και να δανείσει τη φωνή μου σε καρτούν!
Ο Δημήτρης Παπανικολάου είπε με τη σειρά του: «Υπάρχουν λαμπρά μυαλά που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού. Η μεγαλύτερη αγωνία μου για την Άρια είναι τι θα συμβεί όταν δεν θα είμαστε με τη μητέρα του πλέον στη ζωή. Μέχρι να φτάσουμε εκεί κοιτάμε μέρα με τη μέρα. Έχω μάθει στην κόρη μου να συγχωράει αυτούς που την πληγώνουν»
Όπως τόνισε, θα έπρεπε στα σχολεία να διδάσκεται το φάσμα του αυτισμού και τα παιδιά να ενημερώνονται σχετικά.
