Τον άντρα μου τον λάτρευα και εγώ και τα παιδιά μας, αλλά ο καρκίνος χτύπησε και τη δική μας πόρτα με αποτέλεσμα να τον χάσω μέσα σε μόλις ένα μήνα από την ημέρα που πήραμε τα αποτελέσματα των εξετάσεών του. Είχε έναν ξερόβηχα που δεν τον άφηνε ούτε να κοιμηθεί για αρκετές μέρες. Το μυαλό μου πήγε στον κορονοϊό, αλλά δεν είχε άλλα συμπτώματα. Μόνο αυτόν τον ξηρό και επίμονο βήχα.

Όταν επιτέλους πείστηκε να πάει να κάνει ακτινογραφία ο γιατρός βρήκε μία σκιά και στην πνευμονοσκόπηση που του έκανε κατάλαβε ότι αυτή η σκιά ήταν κακοήθης όγκος που είχε προλάβει να κάνει μετάσταση στο έντερο και στους λεμφαδένες. 29 μέρες μετά ήταν ήδη νεκρός. Ίσα που είχε προλάβει να αρχίσει τις χημειοθεραπείες αλλά ακόμα και αυτές δεν μπορούσαν πια να τον σώσουν.

Και τα παιδιά μας και εγώ εξακολουθούμε ακόμα και σήμερα, 5 μήνες μετά, να είμαστε μουδιασμένοι. Ζούμε μία εντελώς νέα πραγματικότητα και μας λείπει πάρα πολύ. Όσο ζούσε ήταν ένας εξαιρετικός σύζυγος και πολύ στοργικός πατέρας. Τα παιδιά κλαίνε όλη μέρα και εγώ προσπαθώ να αφήσω στην άκρη τον πόνο μου και να τα στηρίξω. Αγαπούσαν πάρα πολύ το μπαμπά τους και η απουσία του τους έχει στοιχίσει πάρα πολύ.

Όλα όσα ένιωθα για τον άνθρωπο αυτόν πέθαναν μέσα σε μία μέρα, χάθηκαν όπως χάθηκε και αυτός. Τον πρώτο καιρό μετά την κηδεία του πήγαινα στον τάφο του κάθε μέρα γιατί μόνο εκεί μπορούσα να κλάψω χωρίς να με βλέπει κανείς. Κάνοντας τις απαραίτητες καθαριότητες στο μνήμα διαπίστωσα με τον καιρό ότι κάθε μέρα στην ίδια θέση βρίσκονταν δύο φρέσκα, κατακόκκινα τριαντάφυλλα που σημαίνει ότι κάποιος ερχόταν κάθε μέρα μόνο και μόνο για να πετάξει τα χθεσινά λουλούδια και να αφήσει δύο καινούργια στη θέση τους. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία γιατί ο πόνος μου ήταν τόσο μεγάλος που δεν με άφηνε να σκεφτώ, με τον καιρό όμως και βλέποντας ότι το άτομο αυτό εξακολουθούσε να έρχεται άρχισα να αναρωτιέμαι. Τα παιδιά ήταν μικρά, δεν έρχονταν μόνα τους στο νεκροταφείο και ο άντρας μου οικογένεια δεν είχε. Ρώτησα τους συναδέλφους του, τις αδερφές μου, τους κουνιάδους μου, αλλά κάνεις από εκείνους δεν έφερνε καθημερινά τα δύο αυτά τριαντάφυλλα. Ποιος να ήταν άραγε;

Προχτές αποφάσισα να στηθώ από το πρωί που άνοιξε το νεκροταφείο και περίμενα λίγο πιο πέρα, να δω ποιος θα έρθει. Είχα τέτοια περιέργεια που ήμουν διατεθειμένη να κάτσω στην ίδια θέση όλη μέρα μόνο και μόνο για να μάθω.

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ. Περίπου δύο ώρες μετά εμφανίστηκε μία γυναίκα ψηλή, μαυροντυμένη, ξανθιά, με μεγάλα γυαλιά ηλίου και εμφανώς καταβεβλημένη. Πήρε τα δύο χθεσινά λουλούδια που δεν είχαν προλάβει καν να μαραθούν, τα πέταξε και έβαλε δύο καινούργια στη θέση τους. Έπειτα κάθισε στο σκαλάκι μπροστά από τον τάφο του άντρα μου και έβαλε τα κλάματα. Τη γυναίκα αυτή δεν την είχα ξαναδεί. Δεν μου θύμιζε τίποτα απολύτως.

Την πλησίασα και τη ρώτησα ποια ήταν. «Εσύ ποια είσαι;» μου είπε ενοχλημένη και με έντονο υφάκι. «Εγώ είμαι η γυναίκα του», της είπα. «Μπα, εσύ είσαι; Τώρα κατάλαβα γιατί σε απατούσε».

Ένα θα σας πω. Με βούτηξαν οι φύλακες και με πέταξαν έξω. Στα χέρια μου κρατούσα δύο μακριές ξανθές τρέσες και δύο μαδημένα τριαντάφυλλα, τα οποία απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ τις έτριβα με δύναμη στη μούρη. Χωρίς να προλάβω να σκεφτώ ή να τη ρωτήσω το οτιδήποτε, την άρπαξα και πλακωθήκαμε στο ξύλο μέσα στο νεκροταφείο, μέσα στους τάφους, μπροστά σε όλους όσοι είχαν έρθει να κλάψουν τους αγαπημένους τους.

Κυριολεκτικά την ξεμάλλιασα και δεν το μετανιώνω. Αυτό της άξιζε, τόσο γιατί τόσο καιρό τα είχε με παντρεμένο ξέροντας ότι είχε γυναίκα και παιδιά όσο επειδή είχε το θράσος να μου μιλήσει με αυτό τον τρόπο μπροστά στον τάφο του.

Δύο χρόνια είχα φάει το κέρατο της αρκούδας και δεν είχα υποψιαστεί το παραμικρό. Το έπαιζα ευτυχισμένη σύζυγος όχι ότι δεν ήμουν, ενώ τις νύχτες πλάγιαζα δίπλα σε έναν άντρα, ο οποίος επί δύο ολόκληρα χρόνια με απατούσε κανονικότατα με μία ξανθιά αχώνευτη, ξεπλυμένη.

Από προχτές δεν έχω ξαναπάει στον τάφο του και δεν ξέρω αν θα ξαναπάω. Πηγαίνει η άλλη και τον κλαίει, το ίδιο είναι. Άσε μην τύχει και έρθει και καμία άλλη και γίνουμε πάλι κουλουβάχατα. Όπως αποδείχθηκε είχε δεύτερη κρυφή ζωή. Ποιος ξέρει πόσες άλλες εκπλήξεις μου επιφυλάσσει; Κανένα παιδί ίσως;

Στα παιδιά φυσικά δεν είπα τίποτα και δεν πρόκειται να πω.

Θεώνη

Ανώνυμη δημοσίευση από τη δημόσια ομάδα Φίλοι Ψυχολογίας

Είμαι 7 χρόνια παντρεμένος με ένα παιδί. Πρίν 2 χρόνια απάτησα τη γυναίκα μου σε ένα επαγγελματικό ταξίδι. Η γυναίκα μου το έμαθε κι αυτό τάραξε τη σχέση μας όπως ήταν αναμενόμενο. Δεν ήθελα να χωρίσω.

Φέρθηκα σα μ……..ας . Έχω μετανιώσει για αυτό που έκανα και δε θα το ονομάσω λάθος της στιγμής. Όταν το έκανα , ήξερα τι έκανα και το ήθελα.

Δεν είχα νιώσει παραμελημένος αλλά και να ήμουν η απιστία δεν είναι η λύση. Κατέστρεψα τη σχέση μου με μία γυναίκα την οποία μάλιστα είχα κυνηγήσει, αλλά σαν μ@…ας που είμαι έδεσα το γάιδαρο μου. Μετά από πίεση και ειλικρινή μεταμέλεια, αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου να σώσουμε το γάμο μας.

Δεν μπορούσα ποτέ να διανοηθώ πόσο κακό θα της είχα κάνει στο χαρακτήρα. Όσες φορές έχω επιχειρήσει να την πλησιάσω , είναι. απόμακρη. Οχι μουτρωμένη. Αλλά με μία απάθεια. Έχουμε επαφές δε λέω αλλά πάντα με δική μου προσπάθεια. Δεν αντιδρά στα χάδια μου , με το να δείχνει ευχαρίστηση. Από τότε που τα βρήκαμε, δεν έχω νιώσει το χάδι της ούτε το φιλί της. Κι αυτό είναι που με πονάει περισσότερο.

Για να προλάβω λανθασμένα συμπεράσματα, το σεξ ήταν πάντα πολύ σημαντικό στη σχέση μας. Ζούσαμε σε ένταση. Δεν είχε καθόλου ηθικές αναστολές σε αυτόν τον τομέα και λάτρευε να με προκαλεί εκεί που δεν το περίμενα.
Αυτό μου έχει λείψει. Δε βλέπω διάθεση εκδίκησης από την πλευρά της, ούτε μαλώνουμε. ΔΕ μου κρατάει μούτρα, δεν είναι ψυχρή με αυτή την έννοια. Δεν υπάρχει δηλαδή άσχημο κλίμα στο σπίτι.

Μου συμπεριφέρεται σαν να είμαι ο υδραυλικός της γειτονιάς. Σα να μην έχω καμία ιδιαίτερη αξία.
Δε θέλω να χωρίσω, προσπαθώ να τη διεκδικήσω αλλά προφανώς έχω χάσει την αξία που είχα στα μάτια της σαν σύζυγος. Δεν αντέχω το κενό της βλέμμα ακόμα και όταν έμαθε για την απιστία δεν αντέδρασε όπως πολλές. Το ξέρω ότι πόνεσε αλλά ήταν πολύ αξιοπρεπής και εγωίστρια για να μου το δείξει.

Όσες φορές την έχω ρωτήσει γιατί δε μου φέρεται όπως παλιά, μου λέει ότι με αγαπάει αλλά δε με λαχταρά όπως παλιά γιατί με θεωρεί ξαναζεσταμένο φαγητό. Είναι όμορφη , και στην ιδέα ότι μπορεί να βρει άλλον τρελαίνομαι.
Έχουμε επισκεφθεί και σύμβουλο γάμου αλλά με ελάχιστη βελτίωση.

Θέλει χρόνο και έχω σκοπό να της τον δώσω. Ότι περνάω μου αξίζει και με το παραπάνω.
Δεν έχω σκοπό να απιστήσω ξανά γιατί αυτό που ένιωθα μαζί της με καμία άλλη δε μπορώ να το νιώσω
Αυτά από ένα μ@ …….κα

Ένα μικρό αγοράκι, μπήκε εκτάκτως στις Πρώτες Βοήθειες ενός νοσοκομείου. Ύστερα από επείγουσες εξετάσεις, ο γιατρός πήρε μια σημαντική απόφαση και δυσκολεύονταν να το πει στους γονείς του.

Εκείνος είπε: «Θα ανοίξω την καρδιά σου…».

Το αγοράκι τον διέκοψε απότομα: «Μέσα στην καρδιά μου θα βρείτε το Χριστό»

Ο χειρουργός τον κοίταξε περίεργα και καθώς δεν πίστευε, σούφρωσε τα φρύδια του και του είπε:

«Θα ανοίξω την καρδούλα σου για να διαπιστώσω τις βλάβες που σου προκάλεσε η αρρώστια σου…»

«Ναι, αλλά όταν ανοίξετε την καρδιά μου, θα βρείτε το Χριστό.»

Ο γιατρός έριξε ένα βλέμμα περίεργο προς τους γονείς του που κάθονταν ήρεμοι πλάι του και συνέχισε: «Όταν διαπιστώσω τις βλάβες, θα κλείσω την καρδιά και το στήθος σου και θα αποφασίσω τι θα κάνω.»

«Σύμφωνοι, αλλά θα βρείτε το Χριστό μέσα στην καρδιά μου. Η Αγία Γραφή λέει, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί μέσα. Όλοι οι εκκλησιαστικοί ύμνοι λένε, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί, μέσα στην καρδιά μας. Εσείς θα τον βρείτε μέσα στη δική μου καρδιά.»

Ο καρδιοχειρουργός απηύδησε: «Θα σου πω τι ακριβώς θα βρω μέσα στην καρδιά σου.

Θα βρω ένα φθαρμένο καρδιακό μυ, μια μειωμένη κυκλοφορία αίματος και εξασθενημένα αιμοφόρα αγγεία. Και τότε θα μπορώ, αν ξέρω, αν έχω τη δυνατότητα να σε κάνω καλά.»

«Και θα βρείτε επίσης και το Χριστό, που βρίσκεται εκεί…»

Ο γιατρός βγήκε από την αίθουσα εξετάσεως ενοχλημένος. Καημένο παιδί…!

Όπως είχε προβλέψει, προέβη στη χειρουργική επέμβαση…Οι βλάβες ήταν σημαντικές, καθώς είχε προβλέψει, σύμφωνα με την εικόνα των εξετάσεων. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα…

Όταν τελείωσε το χειρουργείο, κάθισε στο γραφείο του για να καταγράψει στο τετράδιο χειρουργείου τις σημειώσεις του σχετικά με την επέμβαση: κατεστραμμένη αορτή, κατεστραμμένη πνευμονική φλέβα, εκτεταμένη μυϊκή εκφύλιση.

Καμιά ελπίδα μεταμόσχευσης. Καμιά ελπίδα ίασης. Θεραπεία: παυσίπονα και απόλυτη ανάπαυση.

Πρόγνωση (σταμάτησε): ο θάνατος θα επέλθει μέσα στο χρόνο

Άφησε τον Η/Υ και σηκώθηκε…Απευθύνθηκε στο Χριστό του μικρού:

¨Γιατί, αναφώνησε, γιατί το έκανες αυτό; Το έστειλες εδώ. Το έστειλες μ΄αυτό το κακό. Το καταδίκασες να πεθάνει μικρό απ’ αυτό το κακό. Γιατί; Γιατί;»

Τότε στο βάθος του είναι του, άκουσε μια φωνή να του απαντά:

«Αυτό το παιδί δεν είναι προορισμένο να ζήσει μακροπρόθεσμα στο δικό σας ποίμνιο. Αυτό το παιδί ανήκει στο δικό μου ποίμνιο και έτσι θα είναι για πάντα.

Εδώ, στο δικό μου ποίμνιο, δεν υπάρχει κανένας πόνος. Θα ανακουφιστεί τόσο, όσο δε φαντάζεσαι. Κάποια μέρα, οι γονείς του θα το συναντήσουν εδώ και θα γνωρίσουν την ειρήνη. Το ποίμνιό μου θα συνεχίσει να αυξάνεται.»

Δάκρυα έτρεχαν στα μάτια του καρδιοχειρουργού. Όμως τα αισθήματά του ενάντια στο Θεό, γεμάτα εγωισμό, αντιδρούσαν μέσα του: «Έπλασες αυτό το πλάσμα, έπλασες αυτή την καρδιά. Είναι καταδικασμένο να πεθάνει μέσα σε λίγους μήνες…γιατί;»

Η φωνή μέσα του απάντησε:

«Το παιδί πρέπει να επιστρέψει στο δικό μου ποίμνιο γιατί έχει εκτελέσει το καθήκον του. Δεν έπλασα το παιδί μου στη γη για να το χάσω, αλλά για να ξαναβρεθεί ένα άλλο χαμένο πρόβατο.»

Ο γιατρός κατάλαβε πως αυτό το παιδί δεν ήρθε εκεί τυχαία…ήρθε γι’ αυτόν…Ο ίδιος είχε λάβει μια χριστιανική μόρφωση…Οι αναμνήσεις χόρευαν μέσα στο νου του. Εξ αιτίας των πολλών επαγγελματικών του επιτυχιών, η ψυχή του είχε γίνει η τελευταία του φροντίδα.

Μπήκε στο θάλαμο του παιδιού, κάθισε πάνω στο κρεβάτι του, έχοντας απέναντί του τους γονείς του.

Το αγοράκι ξύπνησε και ψέλλισε: «Ανοίξατε την καρδιά μου;»

«Ναι!», απάντησε συγκινημένος ο γιατρός.

«Και τι βρήκατε;», ρώτησε ο μικρός.

« Βρήκα το Χριστό», απάντησε ο χειρουργός, κλαίγοντας σαν το μικρό παιδί που ήταν ο ίδιος, πριν από πενήντα χρόνια…

Το παιδί και ο γιατρός έγιναν οι καλύτεροι φίλοι…