Δεν τον εγκατέλειψε ούτε μετά τον θάνατό του. Άλλωστε ήταν ο πιο πιστός φίλος του. Ενα γλυκό σκυλάκι κοιμάται στον τάφο του ανθρώπου που το μεγάλωσε και που έφυγε από τη ζωή πριν από έναν μήνα.
Συγκίνηση προκαλεί η εικόνα του σκύλου που παραμένει δίπλα στον τάφο του ηλικιωμένου, στο κοιμητήριο Χιλιομοδίου, στην Κορινθία.
Όπως αποδεικνύεται, η αφοσίωση και η αγάπη παραμένουν.
Στο σκυλάκι, που δεν φεύγει από το νεκροταφείο, δίνουν τροφή και νερό οι κάτοικοι του χωριού.
Δείτε το βίντεο
Αληθινή ιστορία: Πρόκειται για μία πέρα για πέρα αληθινή ιστορία. Η Elena Desserich διαγνώστηκε με καρκίνο τελευταίου σταδίου σε ηλικία έξι ετών. Η ίδια άρχισε να χάνει σιγά – σιγά την ομιλία και την κινητικότητά της. Όμως, ούτε τα προβλήματα που δημιούργησε ο καρκίνος, ούτε ο θάνατός της την εμπόδισαν να επικοινωνήσει με τα μέλη της οικογένειάς της.
Ο Brooke και η Keith Desserich από το Σινσινάτι του Οχάιο είχαν δύο κορίτσια, την Grace και την Elena. Η Elena, η μεγαλύτερη, είχε έντονα μπλε μάτια και μεγάλα μάγουλα, αλλά παρά την κοριτσίστικη εμφάνισή της ήταν ένα πολύ ώριμο παιδί. “Η Elena ήταν πολύ ώριμη για την ηλικία της,” είπε η Keith στο The Mirror.
Το θαρραλέο κορίτσι είχε αγάπη για τις τέχνες και τα βιβλία. Ήθελε να γίνει δασκάλα και μητέρα. Οι γονείς της θυμούνται τότε που προσπαθούσε να κάνει τους άλλους να αισθάνονται καλύτερα με τον εαυτό τους. Τώρα, το ίδιο προσπαθούν να κάνουν και οι ίδιοι
Μέσα σε ένα διάστημα 48 ωρών, η οικογένεια Desserich κατέρρευσε. H Elena μεταφέρθηκε στα επείγοντα, επειδή άρχισε να χάνει τα λόγια της και είχε προβλήματα στο περπάτημα. Δύο ημέρες αργότερα, η μικρή έκανε μια μαγνητική τομογραφία σε ένα τοπικό νοσοκομείο, και οι Desserich βρέθηκαν να είναι καθισμένοι σε ένα νοσοκομειακό δωμάτιο και να περιμένουν. Τέσσερις ώρες μετά τη μαγνητική τομογραφία, μία γιατρός μπήκε στο δωμάτιο, και απ’ τα μάτια της έσταζαν δάκρυα. Η Elena είχε διαγνωστεί με DIPG, έναν σπάνιο και μη χειρουργήσιμο όγκο στον εγκέφαλο, ο οποίος την άφησε με προσδόκιμο ζωής μόλις λίγους μήνες.
Οι γονείς της καταστράφηκαν. “Δεν θα την καμαρώσω να κάνει τα πρώτα της μαθήματα οδήγησης, να παίρνει το πτυχίο της, δεν θα τη ντύσω νυφούλα..,” έγραψε η μητέρα της στο βιβλίο της, το Notes Left Behind. Έπρεπε να περάσουν εποικοδομητικά το χρόνο που τους είχε απομείνει. Έτσι, οι Desserich αποφάσισαν να μην πουν στην Elena και την Grace ότι η Elena θα πεθάνει, απλά τους είπαν ότι η Elena είχε ένα χτύπημα στο κεφάλι, για να θωρακίσουν τη Grace από το αναπόφευκτο αποτέλεσμα. Όλη η ενέργεια της οικογένειας διοχετεύτηκε στο να είναι η Elena χαρούμενη.
Όλα τα υπόλοιπα στη ζωή τους αναστάλθηκαν, σταμάτησαν και την ανακαίνιση του σπιτιού τους, και έμειναν δίπλα της, στο κρεβάτι του νοσοκομείου, προσπαθώντας να κατανοήσουν τα ακαταλαβίστικα λόγια που έβγαζε από το στόμα της. Επίσης, συγκέντρωσαν μια λίστα με τις επιθυμίες της. Ήθελε να πάει σε ένα εστιατόριο που ήταν γνωστό για το τσίλι του, μόλις ένα μίλι από το σπίτι τους. Ήθελε μια βόλτα με μία άμαξα, ν’ ανέβει στον Πύργο του Άιφελ και να φάει το αγαπημένο της φαγητό που ήταν μακαρόνια με τυρί. Είπε, επίσης, στον πατέρα της να την πάει με την αδερφή της στο ‘δρόμο με τα φορέματα,’ ένα δρόμο γεμάτο μαγαζιά με νυφικά από τον οποίο περνούσαν συχνά με τη μητέρα της.
Η Elena έζησε για οκτώ μήνες μετά τη διάγνωσή της, αλλά τον Αύγουστο του 2007 υπέκυψε στην ασθένεια. Ο Brooke και η Keith προσπάθησαν σιγά-σιγά να ξεπεράσουν τη θλίψη τους. Συνέχισαν την ανακαίνιση, ελπίζοντας ότι η αλλαγή του σπιτιού τους θα τους βοηθούσε να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Αλλά καθώς καθάριζαν, οι Desserich ανακάλυψαν ένα σημείωμα από την Elena που είχε κρύψει στην βιβλιοθήκη της. Το άνοιξαν χωρίς να το σκεφτούν. “Αισθάνθηκα σαν να πήρα μια μικρή αγκαλιά από αυτήν,” είπε ο Brooke στο Today, “όταν μας έλεγε ότι μας κοιτούσε ακόμα κι αν δεν ήταν μαζί μας”. Όταν η γιαγιά της Elena τους τηλεφώνησε λέγοντας ότι βρήκε ένα σημείωμα στο σπίτι της, οι Desserich συνειδητοποίησαν τις αληθινές προθέσεις της Elena.
Η ιστορία της Elena είναι συγκινητική. Σημειώσεις της υπήρχαν παντού, μέσα σε τσάντες, σε κάλτσες, ανάμεσα στις σελίδες βιβλίων. Όπου κι αν άγγιζαν, πλημμύριζαν με αναμνήσεις της Elena. “Είναι υπέροχο να βλέπουμε τις σημειώσεις της αν και ταυτόχρονα είναι πολύ δύσκολο για μας, αλλά ελπίζουμε ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ,” δήλωσε η Keith στο Today.
Τα μηνύματα από την Elena ήταν γραμμένα σε χοντρά κομμάτια χαρτιού κομμένα σε σχήμα καρδιάς. Ένα γράφει, “Σ ‘αγαπώ, μαμά, μπαμπά και Grace”. Μερικά απευθύνονταν στον αγαπημένο της σκύλο, τη Sally, που ήταν το κατοικίδιο της θείας της. “Πιστεύουμε ότι η Elena το έκανε απλά για μας,” είπε η Keith.
Οι Desserich πιστεύουν πλέον ότι η Elena γνώριζε ότι ήταν άρρωστη. Κάθε μέρα, οι γονείς της προσπαθούσαν να κάνουν την Elena να περνάει όμορφα, παίρνοντάς της δώρα και υλοποιώντας τις επιθυμίες της όχι μόνο για να ευχαριστήσουν το παιδί τους, αλλά κυρίως για να μην καταλάβει ότι θα πεθάνει. Τα γραπτά της μηνύματα, όμως, δείχνουν ότι η μικρή ήξερε και ότι το είχε αποδεχτεί. “Νομίζω ότι οι σημειώσεις της ήταν ο τρόπος να μας πει ότι όλα θα πήγαιναν καλά,” δήλωσε ο Brooke.
Αυτές οι σημειώσεις ήταν πολύτιμες, έτσι οι Desserich διατήρησαν την εικόνα της Elena μέσα από τα μηνύματα και τα ημερολόγιά της.
Οι γονείς της εξακολουθούν να κρατούν σφραγισμένη μία από τις σημειώσεις της Elena. Και η Grace έχει επίσης μία αδιάβαστη. Δεν τις ανοίγουν ποτέ, επειδή φοβούνται ότι κάποια μέρα θα βρουν και το τελευταίο της μήνυμα και δεν θα ‘χουν άλλο να διαβάσουν. Συνεχίζουν με τη σκέψη ότι πάντα θα υπάρχει μια τελευταία λέξη που θα διαβάσουν από την Elen. Αναμφίβολα η ιστορία της είναι ιδιαίτερα συγκινητική και θα μείνει για πάντα στις καρδιές όσων την αγαπούν.
Η ιδιαίτερη ιστορία της Χριστίνας Καπάτου ξεκινά το 2016, στα 19 της, όταν διαγνώστηκε για πρώτη φορά με νεοπλασία, που είναι ένα στάδιο πριν από τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας.
Όπως εκμυστηρεύτηκε στο Marie Claire και την Εβίτα Τσιλοχρήστου, το έμαθε τυχαία μετά από κάποιες αιματολογικές εξετάσεις που είχαν διαφορετικές τιμές και, παρά το νεαρό της ηλικίας της, σύντομα βρέθηκε να κάνει το πρώτο της χειρουργείο.
«Η δική μου ιστορία ξεκινά από το 2016, που ήμουν σχεδόν 19 ετών και που διαγνώστηκα για πρώτη φορά με νεοπλασία, που είναι ένα στάδιο πριν από τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Το έμαθα τυχαία μετά από κάποιες αιματολογικές εξετάσεις που είχαν διαφορετικές τιμές. Εξαιτίας της νεαρής μου ηλικίας, δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι θα ήταν κάτι τόσο σοβαρό. Όταν καταφέραμε κι εντοπίσαμε για τι επρόκειτο, έκανα το πρώτο μου χειρουργείο», ανέφερε αρχικά.
«Στη συνέχεια παρακολουθούσα τους καρκινικούς δείκτες κι ενώ γι’ αρκετό καιρό δεν υπήρξε επανεμφάνιση, στους 14 μήνες εμφανίστηκε ακόμη πιο επιθετικά από πριν. Βρισκόμουν στο δεύτερο έτος του πανεπιστημίου της Χίου, στο τμήμα ναυτιλίας κι επιχειρηματικών σπουδών κι ο γιατρός μου αμέσως μου ζήτησε να φύγω και να έρθω στην Αθήνα, καθώς εκεί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Επέστρεψα λοιπόν εδώ στην Αθήνα για να βρίσκομαι κοντά στο νοσοκομείο που με παρακολουθούσαν στενά. Ουσιαστικά άφηνα τις σπουδές μου δίχως να ξέρω το θα γίνει. Μου ήταν δύσκολο, γιατί εκεί εργαζόμουν, είχα μπει γενικά σ’ ένα ρυθμό ζωής. Tρεις μήνες μετά αφότου επέστρεψα στην Αθήνα, μου είπαν ότι έπρεπε να ξαναχειρουργηθώ», συνέχισε.
«Πριν από το δεύτερο χειρουργείο μου, μίλησα με τρεις γιατρούς και όλοι μου έλεγαν το ίδιο: “Κάνεις το χειρουργείο και ξεχνάς το να κάνεις παιδιά…” Εκεί για να πώ την αλήθεια μου, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Γιατί αφενός πάντα ήξερα, ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να γίνω μητέρα, όπως το σκέφτεται κάθε κοπέλα στα 19-20 ή σαν έφηβη και αφετέρου γιατί θα έπρεπε να πάρω μια απόφαση που θα μ’ επηρέαζε για όλη μου τη ζωή, αλλά όχι για εκείνη τη στιγμή. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση για κάτι που ίσως ήθελα δέκα χρόνια μετά… Οι κοντινοί μου άνθρωποι, με συμβούλευαν στο να μην προχωρήσω, ελπίζοντας – κυρίως λόγω ηλικίας – ότι κάτι θ’ άλλαζε και θα γινόμουν καλά. Εγώ πήγα κόντρα στο ρεύμα και είπα πως θα το κάνω.
Τελικά προχώρησα στο δεύτερο χειρουργείο και περίπου 11 μήνες μετά είναι Οκτώβρης και γίνεται διάγνωση με ακόμη πιο επιθετικό στάδιο, συγκεκριμένα βρισκόμουν στο στάδιο 3. Ήμουν συντετριμμένη, γιατί όταν συμβαίνει αυτό σε τέτοια ηλικία που το σώμα είναι πολύ καλύτερα από τα 70 σου π.χ χρόνια, τι να περιμένεις; Είναι Ιανουάριος, μετά τις επαναληπτικές μου εξετάσεις και βρίσκομαι στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας, ώστε να μιλήσω με τον γιατρό μου. Του λέω λοιπόν ότι θέλω να τ’ αφαιρέσω όλα, με την ελπίδα ότι δεν θα βγει κάπου αλλού.
Εκεί συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο και για τον γονιό. Θυμάμαι τη μητέρα μου να είναι βράχος μπροστά μου, αλλά την είχα πετύχει σε στιγμές που δεν γνώριζε ότι είμαι εκεί, να λυγίζει», είπε η Χριστίνα.
«Σ’ εκείνο λοιπόν το ραντεβού με το γιατρό – κι ενώ δεν υπήρχε η περίπτωση και η δυνατότητα εγκυμοσύνης – ήμουν ήδη έγκυος! Χωρίς να το γνωρίζω… Κι ενώ λοιπόν, λέω στο γιατρό μου ότι θέλω να τ’ αφαιρέσουμε όλα κι ότι είμαι αποφασισμένη, μου πρότεινε να περιμένω δύο εβδομάδες ώστε να το σκεφτώ καλύτερα. Θα ήταν κάτι μόνιμο κι επειδή είχαμε συζητήσει και κάποια άλλα σενάρια όπως το να καταψύξω ωάρια κλπ., ήθελε να είμαι σίγουρη.
Το ραντεβού με το γιατρό είχε γίνει Πέμπτη και τέσσερις μέρες μετά , διαπιστώνω πως είχα δυο ημέρες καθυστέρηση. Το συζητάω με την αδερφή μου, με παροτρύνει για τεστ και της λέω αποκλείεται να είμαι έγκυος, μου το είχαν αποκλείσει τόσοι γιατροί. Εγώ πίστευα πως η καθυστέρηση ήταν από το άγχος εκείνης της εβδομάδας. Τελικά κάνω τεστ και βγαίνει θετικό. Στα 20 δευτερόλεπτα μάλιστα το έδειξε… Δεν το πίστευα… Κάνω δεύτερο και τρίτο τεστ πάλι θετικά. Βγαίνω στο σαλόνι, με ρωτάει η μητέρα μου αν έκανα το τεστ, της το ακουμπάω στο τραπέζι και της λέω: θα γίνεις γιαγιά!
Στην αρχή και μέχρι να το συνειδητοποιήσει δεν πολυμιλούσε. Μου έλεγε να περιμένω να κάνω και τις αιματολογικές εξετάσεις, για να είμαστε σίγουρες κι έτσι έγινε. Μόλις το επιβεβαίωσα πήρα τον γιατρό μου τηλέφωνο. Τον ρωτάω “κάθεστε;” “Κάθομαι”, μου λέει. “Είμαι έγκυος!” ΠΑΥΣΗ. Μου λέει, θα σου μιλήσω ειλικρινά. Δεν ξέρω πώς και τι έγινε, κι εμείς οι γιατροί μπορούμε να εξηγήσουμε μέχρι ένα σημείο μερικές φορές. Θα σου πω όμως ότι είναι θεόσταλτο κι ότι ενδεχομένως να είναι και η μόνη σου ευκαιρία εφόσον ήρθαν έτσι τα πράγματα».
«Ο ογκολόγος μου μ’ έστειλε σ’ έναν ειδικό μαιευτήρα που ειδικεύεται σε δύσκολες εγκυμοσύνες όπως ήταν η δική μου. Τον συναντώ, του εξηγώ, κάνουμε κι έναν υπέρηχο και μου λέει πως είναι πολύ δύσκολο να αολοκληρωθεί η εγκυμοσύνη. Ωστόσο μου είπε να το προσπαθήσω.
Με ανέλαβαν, όντως στο δεύτερο μήνα είχα μία αιμορραγία, ξεκινάω κάποιες αγωγές και μου έλεγαν να είμαι προετοιμασμένη να γεννήσω από τον έκτο μήνα και δίχως να είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρω. Φτάνω στον πέμπτο μήνα, κάνω μια μεγάλη εξέταση που γίνεται τότε, με βλέπει ο γιατρός και μου λέει, αν μου συνέβαινε λίγα χρόνια μετά δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξει το σώμα μου. “Και τώρα δύσκολα… Φτάσε στον έκτο”, λέει ο γιατρός. Φτάνω, μου λένε στον έβδομο…
Μην τα πολυλογώ έκλεισα 10 μήνες! Γέννησα στο δέκατο, μάλιστα πήγα και μου προκάλεσαν τον τοκετό. Ο γιατρός μου εντυπωσιασμένος… Είμαι η δεύτερη γυναίκα στην Ελλάδα που γέννησε με ανεπάρκεια τραχήλου και μήτρας, που είναι αποτέλεσμα των χειρουργείων εξαιτίας του καρκίνου. Συνήθως οι γυναίκες που εμφανίζουν καρκίνο στη μήτρα, έχουν γεννήσει γιατί είναι μεγαλύτερες σε ηλικία. Ο ογκολόγος μου δεν είχε παρόμοια περίπτωση σε ηλικία σαν τη δική μου. Με τρίτη δηλαδή επανεμφάνιση και στο στάδιο που βρισκόμουν».
«Αφού γέννησα λοιπόν, σαράντα μέρες μετά, κάνω την εξέτασή μου και δεν έχω τίποτα! Την έχω ακόμη κι έχω πει θα τη βάλω στον τοίχο μου. Εντάξει υπάρχει μια επιστημονική εξήγηση για το πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό, που είναι σχετική με το έμβρυο που στέλνει βλαστοκύτταρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, στα όργανα που έχουν καταστραφεί.
Γέννησα με φυσιολογικό τοκετό, ήταν δύσκολος βέβαια αλλά τα πήγαμε μια χαρά. Λόγω ορμονών βοήθησε η γέννηση του παιδιού σε όλο αυτό αλλά και ο φυσιολογικός τοκετός, επειδή το μωρό περνάει μέσα από τον τράχηλο, γίνεται πιο εξωτερικός και βλέπει ο γιατρός καλύτερα τι γίνεται. Όταν σαράντισε το μωρό κι έκανα εξετάσεις, δεν είχα τίποτα. Κυριολεκτικά τίποτα. Κι έξι μήνες μετά που έχουν περάσει, είμαι καλά. Πέντε χρόνια είχα να πάρω στα χέρια μου καθαρές εξετάσεις. Την πρώτη φορά που βγήκαν τα καλά αποτελέσματα, ήμουν βράδυ στο σπίτι κι όταν το έμαθα ξέσπασα σε κλάματα. Δεν το πίστευα», κατέληξε η Χριστίνα.
Είναι 30 χρονών και παντρεμένος με παιδιά. Τον γνώρισα πρόπερσι όταν μαζί με τη γυναίκα του μου ζήτησαν να κρατήσω τα παιδιά τους ένα βράδυ. Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι έχω τόσο κούκλο γείτονα.
Την Πρωτοχρονιά που μας πέρασε ένας άλλος γείτονας έκανε ρεβεγιόν σπίτι του και μας κάλεσε όλους. Εκείνο το βράδυ έδωσα πραγματικά τον καλύτερό μου εαυτό να φαίνομαι όσο πιο όμορφη γινόταν. Η κολλητή μου με βοήθησε να διαλέξω φόρεμα, έφτιαξα μαλλιά, νύχια και το βράδυ του ρεβεγιόν έλαμπα. Μόλις με είδε έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Με είχε συνηθίσει με μακό μπλουζάκια, τζιν και αθλητικά και αυτό που είδε μπροστά του δεν είχε καμία σχέση. Ήμουν αποφασισμένη. Εκείνο το βράδυ θα τον έκανα δικό μου.
Το σχέδιο είχε ως εξής: έπιασα κουβέντα στη γυναίκα του και ποτήρι το ποτήρι κατάφερα να τη μεθύσω. Λίγο η κουβέντα, λίγο η ζέστη, λίγο το κρασί που το κατέβαζε λες και ήταν νερό, δεν άργησε να ζαλιστεί. Το πρώτο μέρος του σχεδίου είχε στεφθεί με επιτυχία.
Η συνέχεια ήταν πιο εύκολη. Την πήγε σπίτι τους, την έβαλε στο κρεβάτι να κοιμηθεί και επέστρεψε στο πάρτι. Λίγο μετά την αλλαγή της χρονιάς ζαλίστηκε και βγήκε να πάρει αέρα. Τον ακολούθησα διακριτικά για να μη με καταλάβουν οι γονείς μου. Του ευχήθηκα καλή χρονιά και πιάσαμε την κουβέντα. Έκανε κρύο και γρήγορα άρχισα να τρέμω. Με αγκάλιασε για να με ζεστάνει και τότε βρήκα την ευκαιρία που τόσο καιρό έψαχνα. Τον αγκάλιασα και φιληθήκαμε. Με χάιδεψε στο πρόσωπο και την πλάτη και μου είπε ότι ήμουν πανέμορφη.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο όμορφα αισθάνθηκα. Ήμουν από καιρό ερωτευμένη μαζί του. Ήθελα να τον κάνω δικό μου. Ανεβήκαμε στον πάνω όροφο του σπιτιού και κλειστήκαμε στο δωμάτιο. Το σεξ μαζί του ήταν απίστευτο και κράτησε πολλή ώρα. Απορώ πώς δεν μας κατάλαβε κανείς. Κατέβηκα κάτω μετά από καμιά ώρα και κανείς δεν είχε παρατηρήσει ότι έλειπα. Από τον ενθουσιασμό μου, δεν κοιμήθηκα όλη τη νύχτα.
Λίγες μέρες αργότερα ένα μεσημέρι που οι γονείς μου έλειπαν χτύπησε το κουδούνι. Ήταν εκείνος. Μου είπε ότι ήθελε να συνεχίσουμε αυτό που αρχίσαμε και να πάω σπίτι του σε 10 λεπτά. Η γυναίκα του μόλις είχε φύγει για τη δουλειά.
Κάναμε και πάλι σεξ, ξανά και ξανά και ξανά. Μου είπε ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου και ότι δεν μπορεί να σταματήσει να με σκέφτεται. Μου στέλνει μήνυμα κάθε φορά που η γυναίκα του είναι απογευματινή στη δουλειά και με το πρόσχημα ότι πηγαίνω στη φίλη μου που μένει στη γειτονιά πηγαίνω σε εκείνον.
Όταν του είπα ότι έχω καθυστέρηση μία εβδομάδα, δεν χάρηκε ιδιαίτερα. Τόσο καιρό με είχε φλομώσει στα ψέματα: ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου, ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα και ότι θέλει να χωρίσει τη γυναίκα του για να είμαστε μαζί. Να η ευκαιρία του. Είμαι έγκυος. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να πραγματοποιήσει όσα μου υποσχόταν.
Από τότε που του ανακοίνωσα την εγκυμοσύνη μου έχει αλλάξει στάση απέναντί μου και με κάνει να αναρωτιέμαι αν τόσο καιρό με χρησιμοποιούσε για σεξ ή αν ήθελε όντως να κάνει σχέση μαζί μου. Κάθε φορά που προσπαθώ να το συζητήσω μαζί του, αλλάζει θέμα και καταλήγουμε και πάλι στο κρεβάτι.
Στους γονείς μου να μιλήσω δεν υπάρχει περίπτωση. Θα γίνει μεγάλο κακό, αν και με συμφέρει γιατί ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος να το μάθει η γυναίκα του. Εγώ να της το πω δεν μπορώ, ο άντρας της με τίποτα, οπότε οι γονείς μου είναι τα πλέον κατάλληλα άτομα. Δεν ξέρω τι να κάνω.
Μήπως τελικά όντως να το πω στους γονείς μου μήπως και άθελά τους «βγάλουν» τη γυναίκα του από τη μέση και μείνει ο άντρας της όλος δικός μου;
Βασιλική
Ελπίζω να μπορέσετε να με βοηθήσετε στο πρόβλημά μου. Πρόσφατα έκανα σχέση με έναν υπέροχο άντρα που μ’ ενδιαφέρει πολύ – παρόλο που είμαι παντρεμένη – και θέλω τα πράγματα να πάνε καλά μεταξύ μας.
Όλα ήταν υπέροχα μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα όταν απολύθηκε ξαφνικά από τη δουλειά του, στην οποία ήταν τελευταία τέσσερα χρόνια. Ήταν κάτι που κανείς από τους δυο μας δεν το περίμενε και λυπάμαι πολύ που του έτυχε κάτι τόσο άσχημο τη δύσκολη αυτή εποχή που ζούμε.
Πρόσφατα αγόρασε σπίτι και είναι απελπισμένος γιατί δεν ξέρει πώς θα πληρώνει τις δόσεις από δω και πέρα. Είναι σε απόγνωση, τον βλέπω να μαραζώνει καθημερινά και δεν το αντέχω. Είναι ένας άνθρωπος ταλαντούχος, μορφωμένος που έχει μάθει να εργάζεται σκληρά. Ξέρω ότι δεν θα αργήσει να βρει δουλειά. Είναι ζήτημα χρόνου μέχρι όμως τότε έχω πάρει την απόφασή μου. Θα τον βοηθήσω οικονομικά εγώ.
Μπορεί να μην εργάζομαι αλλά ο άντρας μου έχει τόσα πολλά λεφτά που έχει χάσει πλέον τον έλεγχο. Αν τον ρωτήσεις πόσα χρήματα έχει στην τράπεζα δεν ξέρει να σου πει. Δεν τα πάει και πολύ καλά με τους αριθμούς κάτι που με συμφέρει γιατί μου δίνει την ευκαιρία να «δανειστώ» ένα γενναίο ποσό για να το δανείσω στο φίλο μου μέχρι να βγει από τη δύσκολη θέση. Ξέρω ότι αν ήταν εκείνος στη θέση μου το ίδιο θα έκανε.
Οι εποχές είναι πολύ δύσκολες και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να τον αφήσω να ταλαιπωρείται έτσι. Τα χρήματα αυτά είναι δανεικά και ξέρω ότι κάποτε θα μου τα επιστρέψει μέχρι τότε όμως δεν θέλω να ανησυχεί για χαζά πράγματα όπως είναι τα λεφτά. Λεφτά υπάρχουν και μάλιστα πολλά και θα συνεχίσω να τον βοηθάω μέχρι να βρει δουλειά ακόμα και αν πάρει χρόνια. Ξέρω τι άνθρωπος είναι. Δεν έχω καμία αμφιβολία.
Σκέφτομαι την εβδομάδα που έρχεται να «δανειστώ» ένα βράδυ την κάρτα του άντρα μου, να πάω στο ATM, να κάνω τη δουλειά μου και μετά τη βάζω πάλι κρυφά στο πορτοφόλι του. Δε θα καταλάβει τίποτα. Όλα θα γίνουν γρήγορα.
Στο φίλο μου δεν έχω πει τίποτα. Δεν θέλω να τον προσβάλω ή να τον κάνω να νιώσει άσχημα. Ξέρω ότι θα προτιμούσε να πεθάνει της πείνας παρά να μου ζητήσει δανεικά. Ευτυχώς για εκείνον υπάρχω εγώ στη ζωή του και γνωρίζω ό, τι χρειάζεται και έχει ανάγκη και ας μη μου το λέει.
Ελπίζω να τα καταφέρω με το σχέδιο μου. Για καλή μου τύχη ο άντρας μου, μου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη γι’ αυτό και δεν πιστεύω ότι θα καταλάβει κάτι. Εσείς τί λέτε, να το κάνω;
Μάγδα
Ό, τι κι αν λένε οι γύρω μου εγώ έχω πειστεί εδώ και χρόνια ότι ο κόσμος αυτός είναι φτιαγμένος για μαμάδες. Τις βλέπω στο δρόμο χαρούμενες με τα καροτσάκια στο χέρι, τις βλέπω στο σχολείο όταν έρχονται να πάρουν τα παιδιά τους.
Βλέπω την επιμονή εκείνης της γυναίκας που παλεύει να κάνει παιδί και κοιτάει απεγνωσμένα το τεστ εγκυμοσύνης παρακαλώντας να εμφανιστεί εκείνη η δεύτερη ροζ γραμμή που θα την κάνει την πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου. Τη βλέπω να κάνει το καλύτερο που μπορεί για να σώσει την εγκυμοσύνη της, παρά τα προβλήματα γιατί δεν θέλει σε καμία περίπτωση να αισθανθεί ότι απέτυχε να φέρει μία νέα ζωή στον κόσμο. Τη βλέπω τη στιγμή που γεννάει. Ακτινοβολεί. Όλο το μαιευτήριο λάμπει από τη χαρά και τη συγκίνηση εκείνης της στιγμής.
Από τότε που ήμουν μικρή ήθελα να γίνω μαμά. Ήμουν φτιαγμένη για να γίνω μαμά και όταν τα κατάφερα πίστευα ότι ο Θεός μου έδωσε το μεγαλύτερο δώρο που άξιζε ποτέ σε γυναίκα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούσε ανά πάσα στιγμή να μου το πάρει πίσω.
Βλέπετε ο θάνατος και εγώ δεν είμαστε ξένοι.
Έχω ζήσει μία αποβολή και το θάνατο της 4 μηνών κόρης μου. Έχω δει σε τι κατάσταση μπορούν να φέρουν μία μητέρα τέτοια περιστατικά και αναγνωρίζω ότι το βάρος είναι δυσβάσταχτο.
Όταν έχασα τα παιδιά μου ήταν λες και ο υπόλοιπος κόσμος εξακολουθούσε να προχωράει και να κάνει οικογένεια, ενώ εγώ είχα κολλήσει στη θλίψη και τον πόνο και αρνιόμουν να συμβαδίσω με τους ανθρώπους. Ο πόνος της απώλειας μου γέννησε απίστευτα συναισθήματα και σκέψεις για τα οποία ακόμα και σήμερα ντρέπομαι να μιλήσω.
Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να προσπαθώ να δείχνω χαρούμενη όταν οι φίλοι μου, μου ανακοινώνουν μία επικείμενη εγκυμοσύνη; Δεν είναι ότι δεν χαίρομαι για αυτούς. Είναι ότι πονάω για μένα. Βλέπω τη χαρά στο πρόσωπό τους και την ανυπομονησία και μέσα μου νιώθω μία απερίγραπτη, παράλογη οργή που νιώθω πως δεν μπορώ να κρατήσω μέσα μου, πως θα ξεχειλίσει.
Για μένα μητέρα δεν είναι εκείνη που κρατάει ένα παιδί στην αγκαλιά της, αλλά αυτή που λαχταράει να κρατήσει ένα, αλλά δυσκολεύεται να το αποκτήσει. Όπως ξέρουμε ήδη ο Θεός δεν είναι εξίσου δίκαιος με όλους. Κάποιες κατάφεραν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και να αποκτήσουν παιδιά και κάποιες άλλες εξακολουθούν να λαχταρούν έστω και ένα.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν εξακολουθώ να είμαι μαμά τώρα που έχασα δύο παιδιά. Νιώθω ένα μεγάλο κενό μέσα μου, η ψυχή μου πονάει, αλλά είναι γεμάτη από αγάπη που και αυτή ώρες-ώρες μπλοκάρεται και γίνεται σε θλίψη.
Είναι οδυνηρό εκείνο το «Συγχαρητήρια» που πρέπει να πεις σε κάποια όταν μαθαίνεις ότι είναι έγκυος. Αναρωτιέσαι «γιατί εκείνη και όχι εγώ;». Γιατί κάποιες γυναίκες να μπορούν και κάποιες άλλες όχι; Γιατί κάποιες να χάνουν τα παιδιά τους ενώ κάποιες άλλες να τα έχουν κοντά τους και να τα χαίρονται; Δεν είμαι κακιά ούτε ζηλόφθονη. Χαίρομαι για αυτές τις γυναίκες και ευγνωμονώ το Θεό που τα παιδάκια τους είναι καλά, δεν μπορώ όμως να μην αγανακτώ και να μη νιώθω καταραμένη για τις δύο ευκαιρίες που μου πήρε.
Προσπάθησε να καταλάβεις πώς τα συναισθήματα αυτά είναι απολύτως δικαιολογημένα. Όταν μιλάμε για παιδιά που πέθαναν ή για γυναίκες που δεν μπορούν να γίνουν μαμάδες, δεν υπάρχει επιείκεια παρά μόνο απελπισία και μοναξιά. Είναι ένας διαρκής αγώνας χωρίς γραμμή τερματισμού.
Κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει πάρα μόνο εκείνες που περνούν τα ίδια με σένα. Μόνο αν σε αγαπάει πραγματικά κάποιος μπορεί να κατανοήσει πώς είσαι εσύ μέσα σου.
Δεν θα σου πω τα κλισέ που σου λένε οι άλλοι για να σε παρηγορήσουν. Και οι δύο ξέρουμε πως δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν.
Αν θες να κλάψεις, κλάψε. Αν θες να θρηνήσεις μπορείς επίσης να το κάνεις, αρκεί να θυμάσαι ότι δεν πρέπει να μείνεις εκεί. Μπορεί οι υπόλοιποι να μη σε καταλαβαίνουν, εγώ όμως μπορώ.
Λουκία
Μια μαμά που δεν είναι μαμά
Καλησπέρα σας, ξέρω πως η ιστορία μου δεν θα εκπλήξει πολλές, μιας και αυτό έχει συμβεί, δυστυχώς, και σε άλλες γυναίκες!
Με αφορμή όμως τις ιστορίες που διαβάζω καθημερινά στη σελίδα σας, αποφάσισα να σας γράψω και τη δική μου φρικτή ιστορία.
Με τον άντρα μου ήμασταν παντρεμένοι 4 χρόνια, αλλά είχαμε δεσμό πολλά χρόνια πριν παντρευτούμε!
Βλέπετε ήταν ο πρώτος μου έρωτας.
Παντρευτήκαμε όταν έμεινα έγκυος. Στην αρχή της εγκυμοσύνης μου, αλλά και όταν γεννήθηκε το μωρό μας, ήταν πολύ γλυκός και προστατευτικός.
Έπλεα σε πελάγη ευτυχίας!
Εγώ δεν δούλευα, αφιέρωνα όλο μου τον χρόνο στην φροντίδα του παιδιού και του σπιτιού.
Εκείνος δούλευε σε μια εταιρεία, αλλά όπως είναι λογικό στις μέρες μας ο μισθός του δεν μπορούσε να μας συντηρεί, ειδικά μετά τον ερχομό του παιδιού.
Έτσι αποφάσισα να βρω κ εγώ μια δουλειά.
Με το παιδί θα μας βοηθούσε η κόρη μιας γειτόνισσας, η οποία ήταν φοιτήτρια, για να βγάζει κι αυτή το χαρτζιλίκι της.
Οι γονείς μου και τα πεθερικά μου ζούσαν μακριά από την Αθήνα, οπότε δεν είχαμε καμία βοήθεια.
Ξεκίνησα να δουλεύω απογευματινές ώρες, ως γραμματέας σε ένα οδοντιατρείο.
Η κοπέλα μας βοηθούσε με το παιδί της ώρες που έλειπα. Ο άντρας μου γυρνούσε από την δουλεία λίγο νωρίτερα από εμένα, αλλά η κοπέλα έφευγε από το σπίτι όταν γυρνούσα εγώ.
Σαν άντρας δεν ήξερε πολλά από μωρά, οπότε η μικρή έμενε για να βοηθάει.
Που να φανταστώ ότι έβαλα τα χεράκια μου και έβγαλα τα ματάκια μου.
Μετά από λίγους μήνες, γύρισα σπίτι και βρήκα τον άντρα μου, μόνο του στο σπίτι, σε άσχημη κατάσταση.
Μου ζήτησε να μιλήσουμε. Αυτό που άκουσα ξεπερνούσε κάθε φαντασία.
Η κοπέλα που είχαμε προσλάβει για νταντά του παιδιού μας είχε μείνει έγκυος από τον άντρα μου.
Εκείνος να δηλώνει τρελά ερωτευμένος μαζί της! Μου άναψαν τα λαμπάκια.
Πήρα το παιδί μου και πήγα στους γονείς μου. Πικράθηκα πολύ!
Την έβαλα στο σπίτι μου και η ξετσίπωτη ρίχτηκε στον άντρα μου. Αλλά κ αυτός με την πιτσιρίκα;
Έγινε σάλος στην γειτονιά. Δεν θέλω να ξαναπατήσω εκεί.
Σήμερα έχω πάρει διαζύγιο, και ζω με το παιδί και τους γονείς μου μακριά από την Αθήνα.
Πάντα ήμουν τσουπωτή σαν κοριτσάκι αλλά από το Μάρτιο που ξεκίνησε η πρώτη καραντίνα αντί να προσέξω και να τρέφομαι υγιεινά το έριξα στο φαΐ, το οποίο σε συνδυασμό με την απραγία με έκανε να πάρω 12 κιλά. Δεν είναι ότι μου φταίει η καραντίνα και η κλεισούρα. Είναι καθαρά δικό μου το λάθος. Δεν έμαθα ποτέ να ράβω το στόμα μου και να τα αποτελέσματα τώρα.
Προχθές το βράδυ είχα έναν άσχημο καβγά με το σύντροφό μου. Η μία κουβέντα έφερε την άλλη και ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπε ότι έχω παχύνει, ότι δεν έχω πια καμία σχέση με την κοπέλα που γνώρισε και ότι πρέπει επιτέλους να κάνω κάτι για να αδυνατίσω γιατί έχω αρχίσει να μην του αρέσω. Τα λόγια του με πλήγωσαν πάρα πολύ και την επόμενη μέρα αποφάσισα να τον διώξω. Τώρα μένει στο σπίτι της μητέρας του και από προχθές το πρωί που έφυγε δεν έχουμε μιλήσει καθόλου.
Φεύγοντας μου είπε ότι με αγαπάει, ότι δεν τα εννοούσε έτσι όπως ακούστηκαν και ότι πρέπει κάποια στιγμή να το συζητήσουμε αλλά δεν ξέρω αν θέλω. Ήμουν τόσο θυμωμένη που δεν έδωσα καν σημασία στα λόγια του παρά του άνοιξα την πόρτα και τον έστειλα μία ώρα αρχύτερα. Τον αγαπώ αλλά ώρες-ώρες το παρακάνει και γίνεται προσβλητικός χωρίς να το καταλαβαίνει. Εγώ θέλω στο πλευρό μου έναν άνθρωπο που θα με στηρίζει όχι έναν άνθρωπο που θα με κάνει να νιώθω χειρότερα απ’ ότι νιώθω. Υπήρξε αγενής αλλά και αγενέστατος και τώρα το πληρώνει.
Μήπως από την άλλη είμαι υπερβολική; Μήπως έχει δίκιο και πρέπει να αναλάβω και εγώ τις ευθύνες μου; Πραγματικά δεν ξέρω. Τον αγαπώ αλλά η συμπεριφορά του με πλήγωσε. Δεν ξέρω αν θέλω να συνεχίσω να είμαι με έναν άνθρωπο που με θεωρεί χοντρή και αντιαισθητική.
Άρτεμις
Eικόνες οργής από ακόμα ένα περιστατικό κακοποίησης ζώων βλέπουν το φως της δημοσιότητας με δύο γαϊδουράκια στη Μύκονο.
Ασυνείδητος οδηγός χτύπησε με το αυτοκίνητό του ένα γαϊδουράκι και το εγκατέλειψε χτυπημένο ενώ η μαμά του βρέθηκε παστουρωμένη και στα τέσσερα πόδια.
Το γαϊδουράκι με τη βοήθεια πολιτών μεταφέρθηκε σε κτηνιατρείο, όπου δυστυχώς κατέληξε. Η μαμά του νεκρού ζώου εντοπίστηκε σε κοντινό σημείο παστουρωμένη και στα τέσσερα της πόδια. Αφού της έβγαλαν πρώτα τα σχοινιά, στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε ασφαλές σημείο.
Η ανάρτηση με το νεκρό γαϊδουράκι έχει αναπαραχθεί στα social media με τους χρήστες να απαιτούν στα σχόλια να αποδοθεί δικαιοσύνη για το νεκρό γαϊδουράκι και να σταματήσει η βάναυση πρακτική του παστουρώματος.
Μία καρκινοπαθής εξομολογείται πως έχει γνωρίσει τον άνδρα της ζωής της, ο οποίος άφησε την οικογένειά του για εκείνη, αλλά δεν του έχει πει ότι έχει καρκίνο και της απομένει λίγος χρόνος ζωής.
“Καλησπέρα θα ήθελα να σας πω και εγώ την δική μου ιστορία, η οποία ακόμα πονάει…..
Είμαι η Κυριακή είμαι παντρεμένη και έχω 2 παιδάκια….. πριν 6 χρόνια έπιασα τον άντρα μου να με απατά με μια πιτσιρικά αλβανικής καταγωγής….και μάλιστα ήθελαν να πάρουν και το παιδί μου να το μεγαλώσουν…..
Δεν τόλμησα να το πω στους δικούς μου, πάρα μόνο η μάνα του μου είπε “το παιδί μου δεν περνάει καλά….”, ας χωρίσει της απαντάω και εγώ….αν το έκανα εγώ στο γιο σου τι θα λέγατε…”θα σε εδιωχνα με τις κλωτσιές” απάντησε η μάνα του, που συνέχεια ανακατεύετε στο τι κάνουμε….
Έχω 6 μηνες τώρα σχεδόν που έχει έρθει κάτι στη ζωή μου και και θα ήθελα να το ζήσω για όσο μου απομένει….ναι ναι όσο μου απομένει, διότι έχω καρκίνο…..
Πονάω, κλαίω, υποφέρω και δεν ξέρει τπτ κανένας, πάρα η μητέρα μου, δεν έχω πολύ χρόνο…αυτός ο άντρας μου ξύπνησε αισθήματα που είχα να νιώσω χρόνια …τον αγάπησα από το πρώτο βλέμμα, εκείνος χάλασε το σπίτι του για μένα, μίλησε στην γυναίκα του και της είπε ότι είναι ερωτευμένος με μενα…”.