Είμαι 45χρονών

Στα 30 μου γνώρισα μια γυναίκα, 12 χρόνια μεγαλύτερή και κάναμε σχέση. Ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου. Με κάλυπτε σε όλα και το κρεβάτι ήταν το καλύτερο που είχα κάνει ποτέ. Ακόμα και οι διαφωνίες μας ήταν λογικές και πολιτισμένες.

Λόγω όμως της διαφοράς ηλικίας μας, όλοι οικογένεια και φίλοι ήταν εναντίον. Σε εκείνη έλεγαν ότι είναι τεκνατζού, την παρότρυναν να με παρατήσει και να βρει έναν 50 κάτι χρονών με το σκεπτικό ότι εγώ στην πορεία θα βρω κάποια μικρούλα και θα την παρατήσω. Σε εμένα έλεγαν τα γνωστά: όταν θα είσαι 38 αυτή θα είναι 50, θα τη βαρεθείς, μετά από κάποια ηλικία δε θα θέλει σεξ κι ότι άλλη μ………α λένε όλοι.

Οι παρέες μας, μας έκαναν πέρα. Εγώ για να μην κουβαλάω μια τόσο “μεγάλη” μαζί κι αυτή για να μη σέρνει τον πιτσιρικά.

Ο κολλητός μου μόνο ήταν μαζί μου σε όλα. Εκείνη έμεινε έγκυος κάποια στιγμή, κι από την κακή ψυχολογία έχασε το παιδί. Της είπα να ξανά προσπαθήσουμε και δεν ήθελε. Δεν ήθελε να με βλέπει αποκομμένο από φίλους και οικογένεια. Χωρίσαμε. Δεν την ξεπέρασα ποτέ. Με το πες πες, μετά από 3 χρόνια κι αρκετές”επαφές” με διάφορες γυναίκες, γνώρισα μια κοπέλα, 5 χρόνια μικρότερη.

Ευχάριστος χαρακτήρας και πολύ εμφανίσιμη. Ταιριάζαμε σε πολλά. Ένιωσα ενθουσιασμό, αλλά δεν την ερωτεύτηκα. Ωστόσο τα φτιάξαμε κι έμεινε έγκυος. Μετά από λίγο καιρό παντρευτηκαμε. Δεν ήμουν όμως ευτυχισμένος. Το μυαλό μου ήταν στην άλλη. Τη “μεγάλη”. Εκείνη εμαθα ότι είχε παντρευτεί με κάποιον, έκανε παιδί, αλλά είχε χωρίσει. Πήγα και τη βρήκα , βρεθήκαμε αρκετές φορές ερωτικά και ήταν πάντα σαν την πρώτη φορά. Ένιωθα ότι ήταν το άλλο μου μισό . Ένιωθα άσχημα για τη γυναίκα μου και προσπάθησα πολλές φορές να αποφύγω αυτό που ένιωθα για την άλλη γυναίκα.

Κι επειδή έκανα αρκετές προσπάθειες για να την αγαπήσω και να νιώσω ευτυχισμένος δίπλα της, διαπίστωσα ότι μόνο κακό της έκανα , επειδή έπρεπε να προσποιούμαι.

Το παιδί είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί , ο μεγαλύτερος έρωτας , η ζωή και η αναπνοή μου.
Όμως έχω καταλάβει ότι με να το κοροϊδεύω και να προσποιούμαι ότι είμαι ευτυχισμένος δεν κάνω καλό ούτε σε μένα ούτε σε εκείνο.

Η γυναίκα μου κρατώντας την αξιοπρέπειά της και βλέποντας ότι δεν μπορώ να λειτουργήσω μαζί της μου ζήτησε να χωρίσουμε κι εγώ πλέον είμαι ξανά σε σχέση με τη γυναίκα της ζωής μου η οποία είναι τώρα 57 χρόνων παρόλο που δεν φαίνεται πάνω από 45 ( δεν έχει σπάσει και φροντίζει εξαιρετικά την εμφάνισή της όπως έκανε πάντα) και είμαστε ευτυχισμένοι και οι δύο.

Καλύπτουμε ο ένας τον άλλο τόσο ερωτικά όσο και σαν σύντροφοι. Με την πρώην σύζυγο οι σχέσεις είναι καλές και είμαι πάντα εντάξει στις υποχρεώσεις μου χωρίς να είμαι βέβαια ο πατέρας του σαββατοκύριακου.

Συμπέρασμα;
– Καλό είναι να μην καταδικάζουμε όταν ακούμε για σχέσεις με διαφορά ηλικίας. Έτσι έκαναν και οι “δικοί μας” άνθρωποι και καταδίκασαν δύο ανθρώπους που αγαπήθηκαν στη δυστυχία, σε λάθος επιλογές και σε συντρόφους δυστυχισμένους γιατί απλούστατα δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλο . Και εμείς κάναμε τη μεγαλύτερη βλακεία της ζωής μας που τους ακούσαμε γιατί όλοι αυτοί που τα λένε αυτά σε καμία περίπτωση δεν νοιάζονται για την ψυχολογία και την ευτυχία μας , αλλά μόνο για το τι θα πει ο κόσμος.
– Πολλοί θα σκεφτούν ότι αποτελούμε την εξαίρεση ποιος όμως είναι ο κανόνας και ποιος είναι αυτός που μπορεί να τον καθορίσει ;

Ανώνυμη δημοσίευση από τη δημόσια ομάδα Φίλοι Ψυχολογίας

Ήμουν παντρεμένος 15 χρόνια και έχουμε 3 υπέροχα παιδιά.

Στα δέκα χρόνια γάμου και ενώ δεν μου είχε δώσει κανένα δικαίωμα, έπιασα τη σύζυγο να μιλάει για μένα στο facebook σε αγνώστους με άσχημο τρόπο.
Όταν την κατάλαβα, και της το είπα, της έδωσα μια ευκαιρία ακόμα για να σώσουμε τον γάμο μας για τα παιδιά μας.

Μετά από σχεδόν δυο χρόνια έρχεται μια μέρα ξαφνικά και μου ανακοινώνει ότι με βαρέθηκε και θέλει να φύγω από το σπίτι.

Σεβάστηκα την απόφασή της και έφυγα.

Μετά από λίγο καιρό χρειάστηκε να νοσηλευτώ για ένα μήνα.
Η κυρία ήρθε μόνο 2-3 φορές τυπικά σαν ξένη και η οικογένειά της δεν πήρε ούτε ένα τηλέφωνο να ρωτήσει για την υγεία μου, ούτε εκείνη φυσικά.

Μαθαίνω οτι ξενυχτάει και ξενοκοιμάται συχνά.

Με πνίγει το παράπονο που τόσα χρόνια δεν είχα καταλάβει τίποτα….

Αντρέας

Καλημέρα σας,

Έφτασε και η δική μου ώρα να σας γράψω την δική μου περιπέτεια ζωής.

Γνώρισα την πρώην μου πριν 11 χρόνια σε ένα αναψυκτήριο που διατηρούσα τότε στην Αθήνα.Την ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που την είδα.
Περίμενα ποτέ θα ξαναπεράσει από το μαγαζί για να την γνωρίσω.

Τέλος πάντων όταν μετά από καιρό άρχισα να στέλνω παραγγελίες στην εταιρία που δούλευε ξεκίνησε μια επικοινωνία.Την πρώτη φορά που ήρθε στο μαγαζί μου για καφέ ανακάλυψα ότι εργαζόμουν με τον πρώην της 5 χρόνια στην ίδια εταιρία και τον γνωρίζω.

Την πρώτη νύχτα που κοιμήθηκαμε μαζί της είπα ότι θέλω έναν γιο από εκείνη και μου απάντησε ότι αν δεν με θέλει η κόρη της που ήταν 7 χρόνων τότε δεν μπορεί να γίνει τίποτα μεταξύ μας.
Μετά από 1 χρόνο που μείναμε μαζί στο σπίτι της με τους γονείς της (αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου),παντρεύτηκαμε αφού ζήτησα το χέρι της από την κόρη της και το δέχτηκε.Τα προβλήματα άρχισαν κατευθείαν μετά τον γάμο όταν ξεκίνησα να φτιάξω τον κήπο στο σπίτι και ένα BBQ σε συμφωνία με την μάνα της και δέχτηκα μια επίθεση άνευ προηγούμενου ενώ είχαμε συμφωνήσει τι ακριβώς θα κάνουμε.Καναμε τον γιο που παντα ηθελα τον οποιο λατρευω οπως λατρευω και την κορη της και ελεγα παντα οτι εχω 2 παιδια οχι ενα.

Εζησα 10 χρόνια στο σπίτι της γιατί ποτέ δεν έγινε σπίτι μας με τους γονείς της ακούγοντας συχνά πυκνά ότι πήγα στο σπίτι της και το βρήκα έτοιμο και ότι θα έπρεπε να πληρώνω εγώ όλους τους λογαριασμούς και άλλα διάφορα υποτιμητικά σχολια τα οποία επετρεψα(λάθος μου) επειδη δεν ηθελα να διαλυσω την οικογενεια και εδινα χρονο να καταλαβει ποιον εχει διπλα της.Αφου της έφτιαξα πισίνα,BBQ,κήπο,μόνωση στο σπίτι και έριξα πολύ προσωπική εργασία στο σπίτι της και χρηματα μαζί με τους γονείς της,φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε άσχημα ο ένας στον άλλον και να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Ημουν σε κατάθλιψη τα τελευταία 3 χρόνια πηρα 28 κιλά σε 10 χρόνια λόγω της απαξίωσης και της άσχημης συμπεριφοράς που δεχόμουν αφού αισθανόμουν ξένος μέσα στο σπίτι της γιατί ποτέ δεν έβαλε όρια στους γονείς της και στον γάμο μας.

Παρά της συνεχείς παρακλήσεις μου τα 3 τελευταία χρόνια να πάμε σε έναν σύμβουλο γάμου να μας βοηθήσει η απάντηση που δεχόμουν ήταν ότι εγώ έχω το πρόβλημα και είμαι ο τοξικος και εγώ έπρεπε να πάω όχι μαζί.Το αποτέλεσμα ήταν να μου ζητήσει τον Σεπτέμβρη να χωρίσουμε αφού της ζήτησα να δώσει μια ευκαιρία ακόμα στον γάμο μας και να πάμε να μείνουμε αλλού.Δεν το δέχτηκε ποτέ όπως και δεν δέχτηκε να δώσει καμμια δεύτερη ευκαιρία στον γάμο μας.

Τώρα 8 μήνες μετά αφού έχω φύγει έχασα 28.5 κιλά πηγαίνω γυμναστηριο,και βλέπω το παιδί μου σχεδόν κάθε μέρα.
Μετά από 5 αποτυχημένες προσεγγίσεις που έχω κάνει για να τα ξαναβρουμε γιατί όλο αυτό έχει βγάλει θυμό στο αγόρι μου και πάμε παιδοψυχολογο η απάντηση της είναι αρνητική.Τον τελευταίο μήνα την πήγα 3 φορές στο νοσοκομείο και ήμουν δίπλα της ότι χρειαστεί και η απάντηση στην καλοσύνη μου ήταν να μου κάνει ασφαλιστικά μέτρα γιατί θέλει 500€ διατροφή αντί για 350 που παίρνει από την πρώτη στιγμή.

Η αχαριστία είναι ότι χειρότερο μπορείς να δεχτείς από οποιονδήποτε πολύ περισσότερο από τον άνθρωπο που αγαπάς ακόμα και έχεις κάνει όνειρα να ζήσεις μαζί του.
Εύχομαι να είναι καλά και ευτυχισμένη να μεγαλώσει τα παιδιά της και ας μην κατάλαβε ποτέ ποιον είχε δίπλα της.
Της ευχήθηκα να βρει έναν άνθρωπο να την αγαπήσει πιο πολύ από όσο την αγάπησα εγώ που είχα πει ότι αν δεν ήταν καλά και χρειαζόταν να της δώσω την καρδιά μου για να ζήσει και να μεγαλώσει τα παιδιά μας θα το έκανα με χαρά και ας πεθαινα.

Αυτή είναι η ιστορία ενός πληγωμένου χωρισμένου ανθρώπου και χάρηκα που την μοιράστηκα μαζί σας.

Καλη συνέχεια,
Στέλιος

Ντρέπομαι πολύ με αυτό που μου συμβαίνει και δεν το έχω μοιραστεί με κανέναν μέχρι τώρα, ούτε καν με τη μάνα μου, με την οποία λέμε τα πάντα ούτε με τις φίλες μου, παρόλο που μπορούν με κάποια συμβουλή τους να με βοηθήσουν πολύ. Είμαι 49 χρονών και με τον άντρα μου είμαστε παντρεμένοι 13 χρόνια με διάλειμμα ενός έτους που ήμασταν σε διάσταση, αλλά αποφασίσαμε να μην προχωρήσουμε σε διαζύγιο. Γενικά δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για μένα και έχουμε να κάνουμε σεξ εδώ και έξι χρόνια μπορεί και παραπάνω. Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι ζωή αυτή. Ποιος γάμος μπορεί να επιβιώσει χωρίς αγάπη, συνεννόηση και καλό σεξ, έστω και αραιά;

Όταν λείπει στη δουλειά μπαίνω στο υπολογιστή του και συγκεκριμένα στο ιστορικό για να δω τι κάνει, που μπαίνει και ψάχνει και γενικά έχω παρατηρήσει ότι αναζητά νεότερες γυναίκες στο Facebook, στο Instagram και ούτω καθεξής. Μια από τις αναζητήσεις του ήταν η κόρη του καλύτερου του φίλου που είναι 23 χρονών! Ψάχνοντας λίγο βαθύτερα διαπίστωσα ότι με κάποιες από τις γυναίκες αυτές κάνουν και διαδικτυακό σεξ και παρόλο που έχω απτές αποδείξεις στα χέρια μου εξακολουθεί να το αρνείται και με κατηγορεί ότι παραβιάζω την ιδιωτική του ζωή. Τελικά άλλαξε κωδικό πρόσβασης, όχι ότι με νοιάζει. Αυτά που ήθελα να βρω τα βρήκα. Αν κάνει ο, τι κάνει μέσω διαδικτύου, φανταστείτε τι κάνει όταν λέει ότι είναι στη δουλειά.

Δεν έχει μάθει να παραδέχεται τα λάθη του και για όλα έχει μια δικαιολογία. Δεν ασχολείται καθόλου με μένα και όταν είναι σπίτι τη βγάζει στο γραφείο του στο laptop ή στο κινητό παίζοντας παιχνίδια (και ποιος ξέρει τι άλλο).

Πρόσφατα βρήκα στο Facebook κάποιον που γνώριζα από παλιά και κανονίσαμε να βγούμε για καφέ. Είμαι τόσο απελπισμένη για λίγη αγάπη, ένα χάδι, λίγη στοργή, που σκέφτομαι σοβαρά να απατήσω και εγώ τον άντρα μου με τον άντρα αυτό. Στο παρελθόν υπήρχε ένα φλερτ μεταξύ μας που δεν προχώρησε. Μήπως είναι τώρα η ώρα του;

Δουλεύω πολλές ώρες κάθε μέρα και έχω να φροντίσω και τη μάνα μου που είναι μεγάλη σε ηλικία και δεν έχει κανέναν άλλο στον κόσμο. Η αυτοπεποίθησή μου είναι στον πάτο, η διάθεσή μου χειρότερη από ποτέ και νιώθω άχρηστη με αυτόν που πήγα και παντρεύτηκα. Τι να κάνω;

Ζωή

Πριν από 42 χρόνια ο τότε σύντροφός μου και εγώ αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στο σπίτι που έχτιζε και τρία χρόνια μετά παντρευτήκαμε. Ήταν μόνος μπαμπάς δύο αγοριών και μιας κόρης. Η πρώην γυναίκα του είχε δικαίωμα να μας επισκέπτεται όποτε ήθελε για να βλέπει τα παιδιά της και η αλήθεια είναι ότι ερχόταν συχνά. Δεδομένου ότι δεν είχα κανένα λόγο να την αντιπαθήσω ή να μην την εμπιστεύομαι αποφάσισα να παραμείνουμε απλά φίλες ώστε να είναι και τα παιδιά μας καλά και να μην έχουν άγχος κάθε φορά που επρόκειτο να συναντηθούμε.

Και εκείνη συμφώνησε και μπορώ να πω ότι τόσα χρόνια μετά είμαστε και οι δύο ευγνώμονες για τη φιλία μας. Ο ένας από τους δύο γιους της διαγνώστηκε με ένα σπάνιο καρκίνο του ήπατος σε ηλικία 23 ετών και με τη μαμά του συνεργαστήκαμε άριστα και στηρίξαμε η μία την άλλη για να τον φροντίσουμε. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Είμαι και εγώ μάνα και καταλαβαίνω. Στάθηκα στο πλευρό της βράχος και θέλω να πιστέψω ότι τη βοήθησα όσο μπορούσα. Πέρυσι το σπίτι της πήρε φωτιά και κάηκε ολοσχερώς. Δεν δίστασα λεπτό. Της είπα από την πρώτη στιγμή να έρθει σπίτι μας να μείνει μαζί μας για όσο χρειαστεί.

Τα παιδιά της είχαν παντρευτεί και έμεναν με τις οικογένειές τους σε μικρά σπίτια. Δυστυχώς δεν υπήρχε χώρος για ένα άτομο ακόμη. Στην αρχή δίστασε, δεν ήθελε αλλά όταν είδε ότι επέμενα τελικά δέχτηκε και σήμερα ζούμε όλοι μαζί νυν και πρώην στο ίδιο σπίτι. Μετά από τόσα χρόνια δεν υπάρχουν ζήλιες, ίντριγκες και όλα τα σχετικά που θα υπήρχαν πιθανότατα σε πιο νεαρές ηλικίες. Ζούμε όλοι μαζί κάτω από την ίδια στέγη συντροφικά, είμαστε αγαπημένοι, τα πάμε πολύ καλά και μοιραζόμαστε και τις δουλειές του νοικοκυριού. Ο άντρας μου στην αρχή ήταν πολύ διστακτικός. Όπως καταλαβαίνετε ήταν τελείως ανάποδα τα πράγματα.

Αντί να είμαι διστακτική εγώ και να θέλει εκείνος να τη φιλοξενήσουμε, ήταν εκείνος διστακτικός και εγώ επέμενα να έρθει να μείνει μαζί μας. Δεν το έκανα γιατί θέλω να αποδείξω κάτι. Είναι ένας άνθρωπος ταλαιπωρημένος που δεν με πείραξε ποτέ ούτε μου έκανε κακό, που έχει χάσει το παιδί του και τώρα έχασε και το σπίτι του. Αν μη τι άλλο Χριστούγεννα έρχονται, μέρες χαράς και αγάπης. Με τη νέα χρονιά θα βάλουμε όλοι το χεράκι μας και θα βρούμε ένα καινούργιο σπίτι. Μέχρι τότε θα είμαστε μαζί.

Αλίκη