Είμαι 22 χρονών και ο πατέρας μου, 48 ετών έχει σχέση με μία κοπέλα που έχει ακριβώς την ίδια ηλικία με μένα.

Ο πατέρας μου σε καμία περίπτωση δεν μοιάζει για την ηλικία του οπότε η διαφορά ηλικίας μεταξύ τους δεν είναι τόσο εμφανής ωστόσο εγώ που ξέρω, βρίσκω την κατάσταση αυτή πολύ περίεργη και άβολη. Οι γονείς μου χώρισαν πριν από περίπου τρία χρόνια και όσο και αν κατανοώ ότι και οι δύο θέλουν να προχωρήσουν στη ζωή τους και να κάνουν μία νέα αρχή, η ηλικία της νέας του συντρόφου με ενοχλεί.

Και η μάνα μου βγαίνει με κάποιον αλλά τουλάχιστον αυτός έχει ίδια ηλικία με τη μάνα μου όχι ίδια ηλικία με μένα. Φανταστείτε να ήμασταν συνομίληκοι.

Πρόσφατα (κατά τη διάρκεια της καραντίνας) η κοπέλα αυτή ξενοίκιασε το σπίτι που έμενε και μετακόμισε στο σπίτι του πατέρα μου για να περάσουν το lockdown μαζί. Προσπαθεί να με προσεγγίσει, το παίζει φίλη μου, με παίρνει τηλέφωνο και μου ζητάει να βγούμε, να πάμε για ψώνια, να πάμε σινεμά, αλλά εγώ ούτε καν. Θέλω να πάω να δω το μπαμπά μου και να μείνω μαζί του μερικές μέρες, αλλά δεν μπορώ γιατί θα έχουμε και την κοπέλα του μέσα στα πόδια μας και καμία όρεξη δεν έχω.

Τα είπα όλα στη μάνα μου, ότι δηλαδή δεν μπορώ πια να μένω μαζί τους γιατί η όλη κατάσταση με φρικάρει και μου είπε να μην ανησυχώ επειδή τέτοιες σχέσεις σπάνια κρατάνε (κι αν πέσω στην εξαίρεση;). Μου είπε επίσης να μη δίνω πολλή σημασία και ότι ο πατέρας μου περνάει κρίση μέσης ηλικίας και ψάχνει επιβεβαίωση.

Τι μπορώ να κάνω; Να πιάσω τον πατέρα μου και να του πω πως νιώθω ή απλά να κρατήσω αποστάσεις μέχρι επιτέλους να τελειώσει η σχέση αυτή; Ξέρω ότι θα μου πει ότι είναι δική του η ζωή και να μην ανακατεύομαι και ότι θα κάνει ό, τι θέλει και με όποια θέλει και στο τέλος θα σκοτωθούμε. Εσείς τι λέτε;

Κατερίνα

Οι γονείς μου που είναι και οι δύο 70 χρονών αποφάσισαν να φύγουν από την Αθήνα και να παρατήσουν και εμένα με το παιδί μου για να μετακομίσουν στην επαρχία όπου ζει ο αδερφός μου με την οικογένειά του.
Κάποτε ζούσαμε όλοι μαζί αλλά όταν ο αδερφός μου παντρεύτηκε μία γυναίκα από την επαρχία αποφάσισε να μετακομίσει και εκείνος εκεί. Στη συνέχεια ήρθαν και δύο παιδιά, βολεύτηκαν εκεί αφού έχουν καλές δουλειές και πλέον δεν το σκέφτονται καν να επιστρέψουν κοντά μας.

Θα μου πείτε τώρα που είναι το πρόβλημά μου. Το πρόβλημά μου είναι ότι είμαι χήρα με ένα παιδί και περνάω τα πάνδεινα για να το μεγαλώσω μόνη μου. Χωρίς τη βοήθειά τους είμαι μισή. Νιώθω ότι με εγκαταλείπουν τη στιγμή που τους έχω περισσότερο ανάγκη. Είμαι μόνη με ένα παιδί ενώ ο αδερφός μου μία χαρά είναι με τη γυναίκα του, τα δύο τους παιδιά, τις καλές τους τις δουλειές και τα πεθερικά του, που τους κάνουν τα πάντα και κρατάνε και τα παιδιά όλη μέρα.

Δυστυχώς οι γονείς μου είχαν πάντα εμφανή αδυναμία στον αδερφό μου και μεγαλώνοντας πάντα ερχόταν πρώτος εκείνος και μετά εγώ. Εκτός από τα έξι χρόνια που είμαι μικρότερή του, είμαι και φανερά δεύτερη στην αγάπη και την προσοχή τους. Πάντα τον κακομάθαιναν και του έκαναν όλα τα χατίρια ενώ σε μένα όχι. Μπορώ να θυμηθώ εκατοντάδες περιπτώσεις που οι γονείς μου έκαναν τεράστιες υποχωρήσεις και αλλαγές στο πρόγραμμά τους μόνο και μόνο για να τον ευχαριστήσουν. Κάποτε ακύρωσαν τις διακοπές μας που τις περιμέναμε με ανυπομονησία για να του συμπαρασταθούν επειδή χώρισε με την κοπέλα του που τα είχαν δύο χρόνια.

Όταν μετακόμισε στην επαρχία για να μείνει με τη γυναίκα του οι γονείς μου δεν ήρθαν καν στα γενέθλια του παιδιού μου, για να τον βοηθήσουν με τη μετακόμιση. Όταν η μητέρα μου, μου ανακοίνωσε ότι φεύγουν μου είπε κάτι που με πλήγωσε πολύ «Συνταξιούχοι είμαστε και οι δύο, δεν υπάρχει κάτι που να μας κρατάει εδώ». Δηλαδή εγώ και το εγγόνι της δεν είμαστε λόγος να μείνουν; Πόσο πολύ γραμμένους μας έχουν; Δεν θα έπρεπε να είχε πει αυτή την κουβέντα. Εντάξει, το ξέρουμε ότι έχει αδυναμία στο γιο της αλλά δεν χρειάζεται να το δείχνει και έτσι. Και εγώ παιδί της είμαι, δεν αξίζω να έχω τη μανούλα μου κοντά μου που παλεύω να μεγαλώσω μόνη μου ένα παιδί;
Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Και να της πω ότι στεναχωρήθηκα δεν πιστεύω ότι θα μου δώσει και πολλή σημασία. Εφόσον το αποφάσισαν να πάνε στην επαρχία κοντά στον αδερφό μου θα το κάνουν ό, τι και να λέω εγώ. Εσείς τι πιστεύετε;

Μαρία

Μόνο ένα καλό βγαίνει από το θάνατο ενός συζύγου.

Σε περίπτωση που γούρλωσες τα μάτια, πλάκα κάνω. Κανένα καλό δεν βγαίνει. Απλά ήθελα να αλαφρύνω κάπως το κλίμα πριν ξεκινήσω. Εν πάση περιπτώσει, για να μπούμε στο θέμα, ο σύζυγός μου πέθανε. Αυτό κάνει χήρα εμένα, στα 31 μου και ορφανό το παιδί μας κατά 50%.

Ο Άρης και εγώ ήμασταν παντρεμένοι 3 χρόνια. Είχε καρκίνο στον εγκέφαλο πριν παντρευτούμε. Πέθανε στα χέρια μου.

Ο σύζυγός μου είχε καρκίνο στον εγκέφαλο, όταν το παιδί μας ήταν ακόμη στην κοιλιά μου. Ήξερα από πριν γεννηθεί ότι είναι καταδικασμένο να μεγαλώσει χωρίς πατέρα. Το ήξερα, αλλά συνέχισα. Ταλαιπωρηθήκαμε πολύ να τα καταφέρουμε. Εξωσωματική στην εξωσωματική, αλλά είδαμε αποτέλεσμα. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πίσω.

Πόσο δύσκολο είναι πια να μεγαλώνεις μόνη ένα παιδί, σκέφτηκα; Πολλές γυναίκες το κάνουν! Και ναι, το κάνουν μια χαρά.

Δεν εννοώ τις γυναίκες που είναι όλη μέρα στο Facebook και γράφουν “Πφφφ, τα φτυσα. Ο άντρας μου πήγε τριήμερο στη Θεσσαλονίκη με τη δουλειά του και με άφησε μόνη με τους γονείς μου, τα πεθερικά μου, τα κουνιάδια, τις νύφες, τα συμπεθέρια και το μπατζανάκη του κουμπάρου του Προκόπη. Πώς θα τα βγάλω μόνη μου πέρα; Προσευχηθείτε για μένα». Για δουλειά πήγε, μαντάμ και για 3 μόνο μέρες και σε άφησε με μισό στρατό σεκιουριτάδες. Έτσι νομίζεις είναι η μοναξιά;

Εννοώ γυναίκες σαν εμένα, που εντελώς ξαφνικά βρέθηκαν στο ρόλο του μονογονέα. Γυναίκες που πρέπει να εξηγήσουν στα παιδιά τους ότι ο μπαμπάς  τους δεν είναι σε επαγγελματικό ταξίδι, ούτε ξαναπαντρεύτηκε και ζει μακριά με την γραμματέα του και τα νέα τους παιδιά.

Ο μπαμπάς του Κωστή μου είναι νεκρός, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχω κάποιον που να ξέρει να ξεχωρίζει αν έχει πυρετό ή όχι και να διαβάζει αυτό το θερμόμετρο με τον υδράργυρο που ποτέ δεν κατάφερα να διαβάσω. Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανείς να με βοηθήσει όταν το χρειαστώ, αλλά δεν παύουν όλα να περνάνε πια από τα χέρια μου και μόνο. Είμαι τυχερή γιατί έτσι και αρρωστήσω και καταφέρω να συρθώ για να πάω από το μπάνιο στο δωμάτιό μου, έχω μια μαμά που ό, τι ώρα και να την πάρω θα έρθει τρέχοντας και ας μένει μακριά, για να βάλει το παιδί για ύπνο και να του διαβάσει παραμύθια.

Με σύντροφο στο πλευρό σου και οι δυσκολίες είναι αρκετές, φαντάσου και χωρίς εκείνον πώς είναι. Η ανατροφή ενός παιδιού απαιτεί δουλειά και τεχνικές, που δύο άτομα δεν φτάνουν για να τα βγάλουν πέρα. Έχεις ένα ζιζάνιο να τρέχει όλη μέρα μες στο σπίτι και που η επαφή και μόνο με τα μάτια δεν αρκεί για να το καθηλώσει και να το κάνει να ησυχάσει.

Η χηρεία είναι τελικά μια κατάσταση πιεστική που εύκολα μπορεί να σε κάνει να κλατάρεις. Πρώτον κάνει τους άλλους να αισθάνονται άβολα. Ξένοι κοιτάνε τη βέρα μου και μετά τα μαύρα μου ρούχα και όταν με ρωτάνε παραξενεμένοι «Πού είναι ο μπαμπάς του παιδιού σου;», τους απαντώ ένα ξερό «Είναι νεκρός» και τους αφήνω να μαζέψουν τα σαγόνια τους από το πάτωμα, ενώ αποχωρώ. Επίσης, κλαίω κάθε φορά που ακούω το τραγούδι που χορέψαμε στο γάμο μας, κάτι που φέρνει επίσης τους άλλους σε δύσκολη θέση.

Όλες οι ευθύνες έχουν πέσει πάνω μου. Έχω ευθύνη απέναντι στο σύζυγό μου και στο γιο μας. Είναι δική μου δουλειά να κρατήσω ζωντανή τη μνήμη του πατέρα του σε ένα παιδάκι που έχει τα ίδια μάτια και χαμόγελο με εκείνον. Πρέπει εγώ να τον βοηθήσω να θυμάται και να μην ξεχάσει ποτέ πόσο τον αγαπούσε ο μπαμπάς του και ότι το σύντομο πέρασμα στη ζωή του μόνο μάταιο δεν ήταν. Είναι δική μου δουλειά να διασφαλίσω ότι όλο αυτό που συνέβη δεν θα καθορίσει τη ζωή του και ότι το ψυχολογικό φορτίο δεν θα τον συνθλίψει.

Δεν θα άλλαζα τον άντρα μου με τίποτα κι ας έζησα τόσο λίγο πλάι του. Ακόμα κι αν μου λέγανε ότι θα ζήσω με κάποιον άλλο 50 χρόνια και θα κάναμε πολλά παιδιά, πάλι τον ίδιο θα διάλεγα. Είχα πρώην φίλους που ζουν ακόμη. Όχι, ευχαριστώ. Ήταν τιμή μου που γνώρισα και αγάπησα κάποιον σαν αυτόν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να χαμογελάσω πικρά όταν ο γιος μου λέει με υπερηφάνεια στα παιδιά στην παιδική χαρά: «Ο μπαμπάς μου είναι στον ουρανό και με βλέπει από κει ψηλά!»

Είμαι περήφανη που έχω ένα παιδί που μπορεί και μιλάει για δύσκολα πράγματα, όπως ο θάνατος. Υπάρχουν ενήλικες που δεν μπορούν να το συζητήσουν αν δεν χτυπήσουν πρώτα μερικά ποτά. Μιλάει για θέματα, όπως ο θάνατος, η χηρεία και ο καρκίνος με τέτοια άνεση και ευκολία που φέρνει τους άλλους σε δύσκολη θέση.

Και ξέρεις γιατί; Γιατί αυτά είναι θέματα που μας αφορούν όλους. Όχι συγκεκριμένα ο καρκίνος. Όλα τα άσχημα της ζωής.

Όλοι λένε ότι τα παιδιά μιμούνται και μαθαίνουν μέσα από παραδείγματα. Γι’ αυτό και εγώ δείχνω στο γιο μου ότι οι γυναίκες είναι δυνατές και ικανές και το ίδιο είναι και αυτός.

Εύχομαι καλή δύναμη σε όλους τους μόνους γονείς. Δύναμη, αισιοδοξία και χαρά, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.

Κική

Καλησπέρα στη σελίδα σας και στους αναγνώστες. Δεν θέλω να σας πω το όνομά μου θέλω να σας πω ότι πολλές φορές οι άνθρωποι κρίνουμε χωρίς να ξέρουμε. Έχουμε εύκολες τις ταμπέλες αλλά δεν γνωρίζουμε τί πραγματικά ισχύει και μπορεί να μην μάθουμε ποτέ. Στα τόσα χρόνια έχω ακούσει πολλά. “Η γκόμενα” “Το τρίτο πρόσωπο” “Η π@τάνα που μπήκε στο ζευγάρι” “Η δεύτερη”. Κανείς δεν  ξέρει πόσο αγαπηθήκαμε με αυτόν τον άνθρωπο και πόσο συνεχίζω να του δειχνω την αγάπη μου και τώρα που δεν είναι στη ζωή.

Γνωριστήκαμε σε ένα διαδικτυακό φόρουμ πρίν 10 χρόνια. Μιλούσαμε για 6 μήνες εντελώς φιλικά ώσπου ανακαλύψαμε πως ήμασταν ο ένας για τον άλλον. Συναντηθήκαμε, βεβαιωθήκαμε και η σχέση μας ξεκίνησε. Η παράλληλη σχέση μας γιατί αυτός ήταν παντρεμένος με 4 παιδιά. Βρέθηκαν πολλοί που με είπαν πόρνη που χωρίζω έναν άντρα με 4 παιδιά και το τόνιζαν σαν να είχε διαφορά αν το παιδί ήταν 1. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πως τα παιδιά σε αυτό δεν έχουν καμία σχέση και πως είναι άλλο να είσαι σύζυγος και άλλο γονιός. Το αντιμετώπισα πολύ μέσα στη μικρή μας ιστορία αλλά δεν με επηρέαζε. Είχα βρει τον άνθρωπο μου.

Ήμασταν μαζί 2 χρόνια. Τί να σας πρωτοπώ για αυτά τα 2 χρόνια. Ήταν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Τη χαρά και την ευτυχία που έζησα δίπλα του δεν την είχα ζήσει σε όλη μου τη ζωή. Σκοπεύαμε να μείνουμε μαζί και να κάνουμε δική μας οικογένεια. Ζήτησε διαζύγιο και φυσικά έπεσαν όλοι πάνω του. Να σκεφτεί τα παιδιά του. Μα δεν εγκατέλειπε τα παιδιά του, δεν τα άφηνε στους 5 δρόμους. Κάθε μέρα θα τα έβλεπε, δεν θα τους έλειπε τίποτα. Αλλά η γυναίκα του και το σόι του τα έκαναν όλα δραματικά για να τον αναγκάσουν να μείνει. Και κατάφεραν το αντίθετο, τον ζόρισαν τόσο που μια μέρα μάζεψε τα πράγματα του και έφυγε.

Η γυναίκα του δεν του το έδινε το διαζύγιο στην αρχή αλλά με κάποιες διαπραγματεύσεις τα βρήκαν. Το δικαστήριο όρισε να δίνει ένα ποσό για τα παιδιά αλλά επειδή εγώ τα βρήκα λίγα, τον πίεσα να δίνει παραπάνω κάθε μήνα και θα βοηθούσα και εγώ. Τελικά έβαζε κάθε μήνα σχεδόν τα διπλά για διατροφή. Ήμουν και εγώ παιδί χωρισμένων γονιών με έναν πατέρα που δεν έδωσε ποτέ δεκάρα για εμένα και ήξερα. Δεν ήθελα τα παιδιά του να στερηθούν τίποτα εξαιτίας μας. Κάθε μέρα τηλέφωνο στα παιδιά και κάθε δεύτερη μέρα βόλτα μαζί τους. Ήρθε και η στιγμή που τα γνώρισα και κοιμόντουσαν σπίτι μας. Τους έφτιαξα παιδικό δωμάτιο, αγόρασα 2 κουκέτες και παιχνίδια και διανυκτέρευαν. Τα αγάπησα σαν δικά μου παιδιά, τα διάβαζα και τα φρόντιζα. Η οικογένειά του σταμάτησε να γκρινιάζει όταν είδε ότι ήταν συνεπής και ευτυχισμένος με την επιλογή του. Υπήρχαν εντάσεις ειδικά στην αρχή που με γνώρισε στα παιδιά αλλά με τον καιρό σταμάτησαν. Όλα φαινόντουσαν να μπαίνουν σε μια σειρά και αρχίσαμε δειλά να κανονίζουμε και τον γάμο μας. Ώσπου….

….μια μέρα έφυγε για δουλειά και δεν ξαναγύρισε. Τον πάτησε αυτοκίνητο. Με πήραν από το νοσοκομείο και μου είπαν να πάω. Έμεινε μια μέρα στην εντατική και “έφυγε” για πάντα. Ο κόσμος μου γκρεμίστηκε, νοσηλεύτηκα για λίγο καιρό με κατάθλιψη. Δεν ήταν μόνο ο θάνατός του που μου πήρε τη ζωή από τη μια μέρα στην άλλη. Ήταν και όλη η κακία των άλλων που έπεσε μαζεμένη πάνω μου. Άκουσα πάρα πολλά. Ότι εγώ έφταιγα που πέθανε. Ότι αν δεν ήμουν εγώ δεν θα μετακόμιζε και δεν θα του συνέβαιναν όλα αυτά. Ότι πλήρωσε τις αμαρτίες του που άφησε 4 παιδιά για μια άλλη. Αδιανόητα πράγματα. Ήταν που όταν γύρισα σπίτι μας από το νοσοκομείο έβλεπα τις κουκέτες των παιδιών αδειανές και κατέρρεα. Δεν περίμενα ότι θα μου έλειπαν τόσο πολύ τα παιδιά του.

Τον πρώτο χρόνο ήμουν κάθε μέρα στο νεκροταφείο. Με τη βοήθεια ειδικών σηκώθηκα ξανά. Με πολλές απώλειες βέβαια γιατί έχασα τη δουλειά μου, έχασα σχεδόν όλους μου τους φίλους και έπαιρνα φάρμακα για να ξεπεράσω το πρόβλημα υγείας μου. Πήγα και έμεινα στη μαμά μου και μετά από λίγο ξενοίκιασα το δικό μου σπίτι και βρήκα άλλο σε άλλη περιοχή. Να μην μου θυμίζει τίποτα. Όσο γινόταν.

Έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε. Είμαι παντρεμένη και έχω 2 παιδιά. Τον άνθρωπο αυτό όμως δεν θα τον ξεχάσω ποτέ όσο ζω και φρόντισα να συνεχίσω να του δείχνω την αγάπη μου, μέσα από τα παιδιά του. Ένα χρόνο μετά τον θάνατό του άρχισα να στέλνω λεφτά στο σπίτι του. Ανώνυμα χωρίς να ξέρουν ποιός είναι. Δεν μπορώ να πω περισσότερα πως και γιατί αλλά αυτό το κάνω κάθε μήνα μέχρι σήμερα. Όχι για να εξιλεωθώ ούτε για να μου πουν μπράβο δεν το γνωρίζει και κανείς. Αλλά για να ξέρει πως όπου και αν βρίσκεται, εκτός από τη μητέρα των παιδιών του, υπάρχει και κάποιος άλλος που τα αγαπάει και θέλει να είναι καλά.

Μην κρίνετε τους ανθρώπους όσο και αν τους γνωρίζετε. Ίσως μια μέρα εκπλαγείτε από το πόσο καθόλου δεν τους ξέρετε.

Ψευδώνυμο Όλγα