Πενήντα χρόνια δουλειάς με τη γλώσσα, εννέα Λεξικά, δώδεκα χιλιάδες σελίδες. Ο Γιώργος Μπαμπινιώτης αποτελεί το ελληνικό συνώνυμο μιας ολόκληρης επιστήμης, της Γλωσσολογίας. Και όχι μόνον. Καθηγητής, πρύτανης, υπουργός, αρθογράφος, πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής, με τηλεοπτική και ραδιοφωνική παρουσία, είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί να μας μάθει να μιλάμε σωστά ελληνικά. Και δεν το βάζει κάτω…

«Στο σχολείο (σ.σ. φοίτησε στο 9ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών) εξέδιδα την εφημερίδα το Μαθητικόν Σάλπισμα. Ως άνθρωπος ασχολούμενος με τα κείμενα, έπαιρνα συνεντεύξεις, έγραφα το κύριο άρθρο, ήμουν δημοσιογράφος. Είχα μια καλή χρήση της γλώσσας και κυρίως μια ευαισθησία. Ηθελα να γίνω φιλόλογος. Αγαπούσα τα κείμενα και τη γλώσσα, αλλά ως εκεί. Περί γλωσσολογίας δεν γνώριζα, δεν γνώριζα ότι υπάρχει, -αλλά υπήρχε ήδη. Την βρήκα στο Πανεπιστήμιο.

Ο πατέρας μου, που ήταν γιατρός, ουδέποτε επέμεινε να γίνω γιατρός. Η μητέρα μου είχε πάντα μια κατανόηση, δεν είχα πρόβλημα. Με άφησαν να επιλέξω αυτό που ήθελα, δεν επέμειναν. Κατάλαβαν ότι το αγαπάω. Είχα μια μεγάλη αγάπη με το αντικείμενό μου, ένα πάθος. Δεν ξεκίνησα ποτέ να γίνω καθηγητής. Το λέω και στους φοιτητές μου. Εάν έχεις το πάθος, μην αναρωτιέσαι μετά τι θα κάνεις επαγγελματικά».

«Ο καθηγητής μου ο Γεώργιος Χουρμούλης κάλεσε μια φορά στο Αμφιθέατρο όσους ενδιαφέρονται να κάνουμε ένα σεμινάριο για τη Γραμμική Γραφή Β΄. Είχε διαβαστεί κάποια χρόνια πριν -το ΄53. Και είπα να πάω. Από εκεί και πέρα μπήκα και είδα ότι υπάρχει η γλωσσολογία: Η ιστορική γλωσσολογία, που ψάχνουμε να δούμε την ιστορία, την προέλευση και την εξέλιξη των λέξεων, αλλά, διαβάζοντας και δουλεύοντας, είδα ότι ακόμα πιο σημαντική είναι η θεωρία της γλώσσας. Δηλαδή οι αρχές που είχε δώσει ο Φερντινάν Ντε Σωσύρ. Και ευτύχησα να βρεθώ στην Κολωνία, στα μεταπτυχιακά μου, και να μπω σε όλη τη μοντέρνα γλωσσολογία. Κι αυτό μου άνοιξε ορίζοντες.

Με ενοχλεί η σύνδεση του Πανεπιστημίου με επαγγέλματα. Μα το Πανεπιστήμιο δεν είναι επαγγελματική σχολή

Γυρίζοντας πίσω άρχισα να τη διδάσκω. Την εισήγαγα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην Ελλάδα ουσιαστικά, που ως τότε δεν υπήρχε και προκάλεσε ένα τεράστιο ενδιαφέρον από την πλευρά των φοιτητών -τότε που ξεκίνησα να λέω για το σημαινόμενο και το σημαίνον.

Οταν ξεκίνησα δεν είχα τίποτα στο μυαλό μου. Αγαπούσα αυτό που έκανα και ήθελα να το καλλιεργήσω και να το υπηρετήσω με τον καλύτερο τρόπο. Και δόθηκα σ΄ αυτό με πάθος. Αυτή είναι και η «συνταγή» για να κάνεις κάτι καλό εκεί που δουλεύεις…. Δεν το έκανα σκεπτόμενος πού θα με οδηγήσει. Το αντίθετο μάλιστα.

Μου παρουσιάστηκε θυμάμαι μια ευκαιρία, όταν ο φροντιστής Ηλία Τσαπέκης, με ένα από τα μεγαλύτερα φροντιστήρια εκείνης της εποχής, αναγνωρίζοντας κάποια ικανότητα που είχα, μου πρότεινε να πάρω το φροντιστήριό του. Πράγμα που σήμαινε, τότε, ότι σε λίγα χρόνια θα γινόμουν πλούσιος. Και εκεί είπα το μεγάλο Οχι. Κι έμεινα στο Πανεπιστήμιο με ψιχία…. Εκεί είναι και οι μεγάλες αποφάσεις της ζωής…. Επίσης στους συμμαθητές μας ήταν ο Πατάκης. Πήρε άλλο δρόμο και αναδείχτηκε σ΄ αυτό που διάλεξε». 

«Στα χρόνια μου, στους φοιτητικούς κύκλους υπήρχε μια αμοιβαία κατανόηση για το τι έκανε ο καθένας. Εγώ είχα στο Πανεπιστήμιο ανθρώπους που ήταν ένας κι ένας. Ηταν η Θεοφανοπούλου, που έγινε καθηγήτρια μετά, ο Λαμπρινουδάκης, η Καραΐνδρου, ο Σπύρος Ευαγγελάτος, ο Νίκος ο Ζίας, μια πολύ δυνατή γενιά. Ηταν ο Κωστής ο Σβολόπουλος, ο Σαράντος Καργάκος, άνθρωποι με ενδιαφέροντα. Και ευτυχήσαμε να έχουμε μεγάλους δασκάλους -τον Μαρινάτο, τον Σταματάκο, τον Ορλάνδο, μεγάλα ονόματα και μεγάλοι επιστήμονες.

Βγήκα με τη Λιάνα Κανέλλη τότε και κάναμε το “Ομιλείτε Ελληνικά”, μετά με τη Μαρία τη Χούκλη, μετά με τη Βίκυ Φλέσσα

Ποια είναι η διαφορά των τότε με το σήμερα: Σήμερα έχουμε παιδιά δυνατά βιολογικά, δυναμικά, που ξέρουν πολλές γλώσσες. Τα παιδιά εκείνης της εποχής είχαμε έντονα ενδιαφέροντα. Οταν μιλούσαν στη ΧΕΝ ο Παπανούτσος, ο Δημαράς, ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος γινόταν χαμός για να πάμε να τους ακούσουμε και εν συνεχεία να τους κρίνουμε. Συζητήσεις, όχι μόνον για το γλωσσικό, για τη λογοτεχνία, την κριτική…. Υπήρχε μια πνευματική εγρήγορση μέσα στην καθημερινότητά μας και ίσχυε για τους περισσότερους, σχεδόν για όλους. Ο καθένας με την ιδεολογία, τις απόψεις τους….

Με ενοχλεί η σύνδεση του Πανεπιστημίου με επαγγέλματα. Μα το Πανεπιστήμιο δεν είναι επαγγελματική σχολή. Σε βάζει στην επιστήμη, σου ανοίγει κάποιους ορίζοντες και σε μαθαίνει. Μετά προχωράς…. »

«Το “ξεχωρίζω” το αισθάνθηκα κυρίως μετά την κυκλοφορία του Λεξικού μου, επειδή είχα γίνει πια πολύ γνωστός. Επίσης το αισθάνομαι πιο έντονα, όταν συναντώ φοιτητές μου, που είναι επαγγελματίες και μου διηγούνται στιγμές από τη διδασκαλία μου -πάντοτε θετικά. Εχουν να μου πουν έναν καλό λόγο και να μου σφίξουν το χέρι. Αυτό το αισθάνθηκα νωρίς, όντας πανεπιστημιακός και ευρύτερα στον κόσμο, μετά το Λεξικό μου και μετά τις μορφές επικοινωνίες που είχα με τον κόσμο με την τηλεόραση.

Δεν το επεδίωξα να γίνω γνωστός. Βγήκε μέσα από τη δουλειά. Το απολαμβάνω; Ναι, μάλλον ναι…

Δεν είδα ποτέ τον ρόλο του Πανεπιστημιακού και του Καθηγητή κλεισμένος μέσα στο γραφείο μου. Βγήκα στην τηλεόραση. Δεν ήταν αυτονόητο. Κι όταν εκθέτεις πράγματα εκτίθεσαι κιόλας, κι έχεις και τον κίνδυνο. Βγήκα με τη Λιάνα Κανέλλη τότε και κάναμε το “Ομιλείτε Ελληνικά”, μετά με τη Μαρία τη Χούκλη, μετά με τη Βίκυ Φλέσσα. Εκανα ραδιόφωνο, στον Bήμα FM -τώρα το κάνω στην τηλεόραση, στο History. Με έμαθε ο κόσμος και με θεωρεί δικό του. 

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα γράμματα και πόσα email λαμβάνω, πόση αλληλογραφία, τηλεφωνήματα, για γλωσσικές απορίες. Θεωρούν αυτονόητο, εφικτό, εύκολο να μου θέσουν τις απορίες τους. Με παίρνουν από το καφενείο, από παντού. Και απαντώ πάντοτε. Και από το email και στις επιστολές και στις εκπομπές. Αυτό δείχνει την σχέση που έχω με τον κόσμο…» 

«Ενας άνθρωπος συνώνυμο με μια επιστήμη; Αξιώθηκα να συμβεί αυτό με πάρα πολλή δουλειά. Δεν το επεδίωξα να γίνω γνωστός. Βγήκε μέσα από τη δουλειά. Το απολαμβάνω; Ναι, μάλλον ναι… Είναι μια θετική δημοσιότητα, πνευματική -και ελεγχόμενη. 

Η κρίσιμη γλωσσική ηλικία τελειώνει με το δημοτικό σχολείο. Γι΄ αυτό και δίνω έμφαση στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση

Η πολιτική δεν με γοήτευσε ποτέ. Επαληθεύτηκε στο λίγο διάστημα που ήμουν στο υπουργείο Παιδείας, επί πρωθυπουργίας Παπαδήμου. Βρέθηκα εκεί μετά τον Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία και πήγα μήπως και θα μπορούσα να βάλω μπροστά όσα είχαμε πει. Δεν πήγα για να μείνω. Και για μια ακόμα φορά είδα, καθώς βρέθηκα στο υπουργικό συμβούλιο και στα υπουργεία, πώς λειτουργούν αυτά τα πράγματα. Κι έχουν να το λένε το πώς λειτούργησε το υπουργείο ως υπουργείο στο διάστημα των δυόμιση μηνών που ήμουν εκεί. Γιατί είδαν να συνεργάζεται ο υπουργός με τους ανθρώπους του υπουργείου.

Δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Η αφοσίωση στη δουλειά σου είναι συγχρόνως και μια στέρηση σε άλλα πράγματα. Θα μου άρεσε να ταξιδεύω περισσότερο, να κολυμπώ περισσότερο, να διαβάζω, να είμαι με τα παιδιά και τη γυναίκα μου. Τα στερήθηκα. Εχω δύο παιδιά, μια κόρη κι έναν γιο, και τώρα έχω τρία εγγόνια από τον γιο μου».

«Η επιστήμη θέλει αφοσίωση και πολλή δουλειά. Τα λεξικά μου, τα δημοσιεύματά μου, η δραστηριότητά μου που ήταν πολύμορφη δεν επιτρέπει να έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο. Πρέπει να κάνεις τις επιλογές σου. Η θητεία μου στα Αρσάκεια Σχολεία, απ΄ όπου βγαίνουν κάθε χρόνο 450 παιδιά που ξέρουν γράμματα και έχουν μια αγωγή, είναι κάτι πολύ σημαντικό. Είμαι εδώ επί τιμή, χωρίς αμοιβή, χωρίς μισθό. Εχω μια παρέμβαση στην ποιοτική παιδεία. Εγινα πρύτανης στο τέλος της θητείας μου στο Πανεπιστήμιο.

Αυτοπροσδιορίζομαι με τους δύο πυλώνες στους οποίους αφοσιώθηκα και δούλεψα: Τη γλώσσα και την παιδεία. Θυμάμαι πάντα τον μεγάλο Αδαμάντιο Κοραή που συνέδεε την παιδεία με τη γλώσσα. 

Ας χαλαρώσουμε με τα ν κι ας κοιτάξουμε την ιστορία των λέξεων

Η γλώσσα στήνεται και εδραιώνεται στο σχολείο. Η κρίσιμη γλωσσική ηλικία τελειώνει με το δημοτικό σχολείο. Γι΄ αυτό και δίνω έμφαση στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Μετά έχουμε εμβάθυνση, βελτίωση, αλλά από τα δύο ως τα δώδεκα έχουμε βιολογικά την ικανότητα να κατακτήσουμε τη μητρική γλώσσα, αν βοηθηθούμε σωστά και από το σχολείο. Και αυτό μας προσδιορίζει. Ο,τι κενά υπάρχουν εκεί, δύσκολα αποκαθίστανται. 

Είχα ένα μεράκι να γράψω μια γραμματική για το σχολείο, να μάθουν τα παιδιά τη λογική της γλώσσας. Την έγραψα και είναι για όλους. Ξέρετε η γλώσσα είναι ελευθερία, δεν είναι εξάρτηση, δεν είναι δουλεία».

«Για τον επιστήμονα, και για μένα με τις λέξεις, ισχύει το «Hταν όλοι τους παιδιά μου». Μπορεί κάποιες να με εκφράζουν περισσότερο, όπως το πάθος. Μπορεί να με μαγεύσει η ετυμολογία μιας λέξης, που είναι αποκάλυψη, αλλά μπορεί το ίδιο να με συνεπάρει μια συντακτική δομή, που δεν είχα συνειδητοποιήσει.

«Με ρωτάτε τι σημαίνει να κάνει ένας πρωθυπουργός λάθη στον λόγο του; Εάν ο λόγος πάσχει νοηματικά, εννοιολογικά, τότε είναι πρόβλημα

Εχετε αγωνία για το τελικό ν; Να ξεχάσετε τον κανόνα. Δεν είναι δυνατόν ο απλός άνθρωπος να ξέρει ποια είναι τα συνεχόμενα, τα διαρκή σύμφωνα και ποια είναι τα στιγμιαία, ώστε ανάλογα να βάλει ή να μην βάλει το ν. Αλλού ας δώσουμε τη βάση: Πάντως, στην αιτιατική των αρσενικών, και των θηλυκών λέω εγώ, θα πρέπει να μπαίνει το ν πάντοτε -τον κόπο αλλά και τον φόνο. Στην προφορά είναι αλλιώς. Ας χαλαρώσουμε με τα ν κι ας κοιτάξουμε την ιστορία των λέξεων. 

Θα σας πω για το glamour που είναι από τη λέξη γραμματική: Πήραν τη γραμματική και την έκαναν grammatica. Οι Αγγλοι έδιωξαν την κατάληξη και το έκαναν grammar, μετά οι Σκωτσέζοι το έκαναν glammar, glamour και ήταν η γλώσσα της ελίτ. Γιατί τότε δεν την ήξεραν όλοι. Ηταν και λίγο απόκρυφα και μαγικά, γιατί ό,τι δεν ξέρουν όλοι γίνεται λίγο μαγικό. Και πέρασε να είναι η αίγλη….»

«Με ρωτάτε τι σημαίνει να κάνει ένας πρωθυπουργός λάθη στον λόγο του; Εάν ο λόγος πάσχει νοηματικά, εννοιολογικά, τότε είναι πρόβλημα.Και ξεκινάει συνήθως ως προσπάθεια συγκάλυψης και όχι αποκάλυψης μέσα από τον λόγο. Είναι μια διαδικασία fake γλώσσας, επίπλαστης, ψευδούς γλώσσας. Οταν είναι κακή επιλογή μιας λέξης ή ενός τύπου, σημαίνει ότι απαξιώνει τη γλώσσα και δεν προσέχει να έχει μια ποιότητα.Μπορεί να είναι από έλλειψη γνώσης ή από έλλειψη διάθεσης να καλύψει τα κενά της γλώσσας. 

Και τα δύο είναι προβλήματα. Και το να απαξιώνεις εσύ, που πρέπει να λειτουργείς ως πρότυπο, τη μητρική σου γλώσσα και να πέφτεις σε λάθη και να χρησιμοποιείς τη γλώσσα για συγκάλυψη και όχι για αποκάλυψη.

Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά στην αίσθηση ματαίωσης προσδοκιών και προσωπικών επιδιώξεων. Το επόμενο βήμα μετά από αυτή την απέραντη πίκρα, όπως τη λέω εγώ, είναι να προχωρήσει κανείς σε μια αποστασιοποίηση από τα πράγματα και σε μια μορφή αδιαφορίας. 

Εξαναγκάζεσαι να φτάσεις εκεί, δεν είναι δική σου επιλογή. Λόγω της κόπωσης και της ματαίωσης παραιτούνται άνθρωποι δραστήριοι κατά τα άλλα. Αισθάνονται ότι δεν τους αφορούν αυτά που γίνονται και δεν υπάρχει δυνατότητα παρέμβασης. Αν μιλάμε για ενεργούς πολίτες, είναι, ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια χώρα, σε συνδυασμό κιόλας με τη μετανάστευση νέων ανθρώπων, επιστημόνων, μορφωμένων. Ολα αυτά μαζί βγάζουν μια μαυρίλα, μια καταχνιά, που επιδρά και ψυχικά…»

«Συναντώ νέους ανθρώπους, παιδιά, και το βλέπεις ήδη σε πρώιμη ηλικία. Κι όσο μεγαλώνουν αυξάνεται, γίνεται πιο επώδυνο και οδηγεί σε καταστάσεις που δεν βοηθούν ούτε την ανάπτυξη ούτε τίποτα…

Το χειρότερο πράγμα είναι να νομίζεις ότι η σχέση σου με τη γλώσσα τελείωσε όταν τελείωσε και το σχολείο

Εχω μια αιρετική άποψη για την αιτία αυτής της κατάστασης: Η επιφανειακή δομή είναι το οικονομικό. Η βαθειά δομή είναι η μείωση και η πτώση του επιπέδου της παιδείας. Αυτό που έχουμε πάθει σ΄ αυτή τη χώρα τα τελευταία χρόνια, είναι μια καταβύθιση της παιδείας, η οποία έχει τις επιπτώσεις της ευρύτερες. Γιατί η παιδεία διατρέχει τα πάντα, διεισδύει παντού.

Εχουμε μια εκπαίδευση που στηρίζεται στην πληροφορία εις βάρος της γνώσης και της καλλιέργειας. Τελικά γεμίζουν σωρευτικά τα μυαλά των παιδιών αλλά ψυχικά τα απωθούν. Δεν είναι τυχαίο ότι τα παιδιά δεν αγαπούν το σχολείο.

Δεν υπάρχει ιδανικό σύστημα παιδείας, υπάρχουν όμως πολύ καλά και ουσιώδη συστήματα. Θέλω να πιστεύω ότι έναν διάλογο που είχα την ευθύνη να κάνουμε το 2009, τον Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία, και καταλήξαμε σε κάποιες προτάσεις, αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημείο αναφοράς για την εκπαίδευσή μας».

«Η εκπαίδευση είναι η προϋπόθεση της παιδείας. Η παιδεία είναι κάτι πολύ ευρύτερο, είναι τα διαβάσματα και τα ακούσματά μας, η αυτομόρφωση πάνω απ΄ όλα. Το χειρότερο πράγμα είναι να νομίζεις ότι η σχέση σου με τη γλώσσα τελείωσε όταν τελείωσε και το σχολείο. Εάν δεν έχεις μέσα σου μια έφεση να οδηγείς τον εαυτό σου σε μια συνεχή πνευματική εγρήγορση, να διαβάζεις, να ακούς, να προβληματίζεσαι, να συζητείς, εάν όλα αυτά δεν τα έχεις, έχεις πεθάνει πολύ νωρίς και δεν το έχεις καταλάβει.

Εγώ δεν κουνάω ποτέ το δάχτυλο. Οταν ακούω το λάθος, μου ανακαλεί κυρίως το πρόβλημα

Εχουμε ένα πρόβλημα ποιότητας στη χρήση της γλώσσας, στα ελληνικά που μιλάμε και γράφουμε. Λύσαμε το γλωσσικό ζήτημα και μείναμε με ένα γλωσσικό πρόβλημα. Δεν είμαστε οι μόνοι. Πού οφείλεται; Ο κυριότερος λόγος είναι γιατί μέσα μας κάπου έχουμε απαξιώσει τη γλώσσα. Θεωρούμε ότι είναι ένα εργαλείο επικοινωνίας. Αρα, τα μιλάω τα ελληνικά. Δεν προβληματίζομαι για το τι ελληνικά ξέρω, αν είναι ποιοτικός, με την έννοια ότι είναι ακριβής, λιτός, αποτελεσματικός και πάνω απ΄ όλα, δηλωτικός ο λόγος μου. Δηλαδή αν αποκαλύπτει τη σκέψη μου. Επομένως έχουμε μια σχέση με τη γλώσσα απαξιωτική. Παλιότερα το να προσέξουν αυτό που λένε και γράφουν, το θεωρούσαν σημαντικό και δούλευαν γι΄ αυτό. Τώρα το θεωρούμε αυτόματο, ό,τι μάθαμε, μάθαμε… 

Είναι χαρακτηριστικό ότι γονείς στα σχολεία ρωτάνε αν τα παιδιά τους θα μάθουν καλά αγγλικά, και δεν ρωτάνε, ποτέ, αν θα μάθουν καλά ελληνικά, που είναι το όχημα της σκέψης τους. Τους απασχολεί αν θα έχει πισίνα και αθλητικές εγκαταστάσεις το σχολείο. Εμένα με απασχολούν οι αρχές, οι αξίες, οι κανόνες, η αγωγή».

«Λέξεις που δεν συνδέονται με έννοιες, δεν υπάρχουν. Οι λέξεις υπάρχουν για να εκφράσουν τις έννοιες, τα νοήματα. Μιλάω για το λογισμικό της γλώσσας, δηλαδή λεξιλόγιο, σύνταξη και γραμματική. Αυτό είναι το αντίστοιχο του λογισμικού του νου. Οτιδήποτε γίνεται στην επικοινωνία μας με τη γλώσσα έχει άμεση σχέση και είναι έκ-φραση (ό,τι βγάζω από το στόμα μου για να δηλώσω το μέσα μου). Στο σχολείο είναι το μόνο που δεν απασχολεί, ενώ έπρεπε να ξεκινάμε από αυτό. Κι αυτή είναι η πρότασή μου στη νέα μου Γραμματική. 

Εάν δεν θεωρώ τη γλώσσα αξία και δεν αφιερώνω έναν χρόνο να κατακτήσω ποιοτικά τη γλώσσα, αυτό γεννά προβλήματα. Το να πω “ανημέρωτος”, αντί για “ανενημέρωτος”, δεν με ενδιαφέρει πολύ, γιατί είναι λέξεις που ακούγονται σωστές, ενώ δεν είναι. Ολοι κάνουμε λάθη στη γλώσσα.

Κι εγώ κάνω λάθη στη γλώσσα. Λόγω επαγγέλματος, τα λάθη μου είναι ολισθήματα τη ρύμη του λόγου. Το θέμα είναι οι ελλείψεις. Μετά από πενήντα χρόνια δουλειάς με τη γλώσσα, μετά από εννέα λεξικά και δώδεκα χιλιάδες σελίδες που έχω γράψει, θα βρω μια λέξη που δεν την έχω συναντήσει, θα βρω μια σημασία που δεν τη θυμάμαι, έναν τύπο ή μια δομή που δεν με είχε απασχολήσει…

Για τους γλωσσολόγους η αισθητική έχει να κάνει με το τι δεν προσκρούει στο γλωσσικό μου αίσθημα. Αν μου πείτε ότι «η επιχείρηση υπόστηκε μεγάλη ζημιά», αυτό το θεωρώ αντιαισθητικό. Δεν είναι θέμα ομορφιάς.

Ακούω με μεγάλη προσοχή τα λάθη των ανθρώπων, με ανεκτικότητα και κατανόηση. Ο γλωσσολόγος ξέρει γιατί γίνεται ένα λάθος. Οπως όταν ακούει “ωρίμανση”, ενώ το σωστό είναι “ωρίμαση”, γιατί είναι από ρήμα σε -άζω και όχι από ρήμα σε –αίνω (όπως, θερμαίνω, άρα θέρμανση). Ο γλωσσολόγος είναι ευαίσθητος. Εγώ δεν κουνάω ποτέ το δάχτυλο. Οταν ακούω το λάθος, μου ανακαλεί κυρίως το πρόβλημα ότι δεν μας απασχολεί η χρήση της γλώσσας όσο πρέπει. Η απαξίωση της γλώσσας με ενοχλεί σε ανθρώπους φτασμένους και συγκροτημένους».

Πηγή: bovary.gr

Γεννήθηκα το 1939 στην πλατεία Κουμουνδούρου, το πιο σκληρό κέντρο της Αθήνας ανάμεσα στο Μεταξουργείο, το Θησείο και του Ψυρρή. Μια αξιοπρεπής και μικροαστική συνοικία στην οποία ζούσαν νοικοκυραίοι και εργαζόμενοι. Μια μετεμφυλιακή κοινωνία όπου όλοι προσπαθούσαμε για το καλύτερο.

Απουσιάζει η ζώνη πολιτισμού από την εκπαίδευση. Οι μαθητές θα έπρεπε να έρχονται σε επαφή από μικρή ηλικία με τον κινηματογράφο, τα εικαστικά, τη λογοτεχνία και τη μουσική.

Ανήκω σε μια γενιά η οποία ωρίμασε γρήγορα. Και μπορεί να έχασε πολλά, αλλά κέρδισε σε αγωνιστικότητα, απέκτησε μια αίσθηση ορίων πολύ σημαντική για τον άνθρωπο και μεγάλωσε μ’ έναν δημιουργικό ρεαλισμό. Είχαμε αίσθηση της πραγματικότητας προκειμένου να επιτύχουμε την υπέρβαση και να αναζητήσουμε το καλύτερο.

• Ο πατέρας μου ήταν οικογενειακός γιατρός και η μητέρα μου μια θαυμάσια οικοδέσποινα. Γυναίκα που είχε την έννοια της φροντίδας του σπιτιού, των παιδιών, της σύσφιξης των σχέσεων, της ομαδικότητας και του κεφιού στο οικογενειακό κυριακάτικο τραπέζι. Από τους γονείς μου πήρα το ήθος, την προσφορά και τη φιλική διάθεση προς τους ανθρώπους. Ο γιατρός της εποχής εκείνης δεν έβγαζε χρήματα, όπως είναι η επικρατούσα αντίληψη στις μέρες μας. Και δεν θυμάμαι ως οικογένεια να είχαμε μια ευμάρεια.

• Ανακαλώ στη μνήμη μου από τα παιδικά χρόνια την έννοια της γειτονιάς, της παρέας, του παιχνιδιού και της εγγύτητας. Ήμουν ζωηρό και δραστήριο παιδί σε μια εποχή σχετικής αγριότητας. Κουβαλώ εικόνες όπως του γυμνασιάρχη Κίτσιου, ο οποίος άνηκε στον χώρο της ακροδεξιάς κι είχε φρουρούς με περίστροφα που τον ακολουθούσαν. Έχω δει ανθρώπους να πεθαίνουν στον δρόμο από την πείνα. Να περπατάς και να περνάς δίπλα από πρησμένα πτώματα. Αξεπέραστα βιώματα. Καταστάσεις που δημιουργούν μια άλλη αίσθηση για τη θέση σου στον κόσμο και σε συμφιλίωναν με την έννοια του θανάτου.

Θυμάμαι πολύ έντονα ένα βράδυ την περίοδο της Κατοχής, κατά τις 2 μετά τα μεσάνυχτα, όταν μας χτύπησαν την πόρτα, όπως συνέβαινε συχνά λόγω του επαγγέλματος του πατέρα μου, και αντ’ αυτού μπούκαραν μέσα ένας Γερμανός κι ένας Έλληνας διερμηνέας, υποτίθεται επειδή το φως δεν ήταν σβησμένο. Αισθάνθηκα έναν φόβο ότι θα σκότωναν τον πατέρα μου. Η μητέρα μου είχε τρομοκρατηθεί. Τελικά, ήταν μια στημένη κατάσταση, ένας εκβιασμός προκειμένου να πάρουν κάποια εναπομείναντα κοσμήματα της μητέρας μου.

Μια άλλη φορά ήταν, όταν, ο πατέρας μου, έχοντας πουλήσει ένα σπίτι που είχαμε στον Βοτανικό, ήρθε στο σπίτι με δύο τενεκέδες λάδι. Τους είχαμε σκεπασμένους, γιατί, αν σε έβλεπαν με λάδι, σε σκότωναν. Άλλες εποχές.

Ευτύχησα να έχω δασκάλους που δεν κοιτούσαν το ρολόι για το πότε θα φύγουν, όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά κάθονταν πέραν του ωραρίου τους για να μιλήσουμε για ποίηση ή λογοτεχνία. Ήταν δάσκαλοι και όχι διδάσκοντες. Ανέπτυσσες μια βιωματική σχέση μαθητείας και προσφοράς της γνώσης. Στην εποχή μας έχουμε πολλούς διδάσκοντες κι ελάχιστους δασκάλους. Ζούμε στην περίοδο της ήσσονος προσπάθειας. Τότε διεκδικούσες, δεν τα έβρισκες όλα έτοιμα, όπως σήμερα. Ατσαλωθήκαμε εξαιτίας της ανάγκης.

• Στο Γυμνάσιο εξέδωσα τη μαθητική εφημερίδα με τίτλο «Μαθητικό Σάλπισμα». Δεν ήθελα να γίνω δημοσιογράφος αλλά επιδίωκα να μοιράζω πληροφορίες, γνώμες και ειδήσεις. Σε ηλικία 15 ετών ανακάλυψα την επιθυμία μου για στενή επαφή με τη γλώσσα. Διάβαζα τα πάντα από νεοελληνική λογοτεχνία και ποίηση: Καζαντζάκη, Θεοτοκά, Βενέζη, Ελύτη και Σεφέρη, Παλαμά, Καρυωτάκη, Καβάφη ή Σολωμό. Άκουγα ραδιόφωνο το οποίο ήταν πρότυπο εκφοράς λόγου και πηγή μουσικής ευαισθησίας.

Το Κατηχητικό στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, όσο αδιανόητο και αν ακούγεται σήμερα, σφράγισε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, με σπουδαίο κατηχητή τον Αναστάσιο Γιαννουλάτο, σημερινό Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας. Εκεί συζητούσαμε όλα τα θέματα. Ναι μεν χριστοκεντρικά, αλλά με βασικό άξονα τον διάλογο. Έφευγες προβληματισμένος και σκεπτόμενος.

• Ένας άνθρωπος βρίσκει τον δρόμο του στη ζωή από τα ερεθίσματα που λαμβάνει από την κοινωνία ή το σχολείο. Κυρίως όμως λόγω της προσωπικής προσπάθειας και της αυτομόρφωσης, της αυτοκαλλιέργειας. Από το ενδιαφέρον που επιδεικνύεις για ανάγνωση εφημερίδων, για να ακούσεις ραδιόφωνο, να διαβάσεις βιβλία ή να πας θέατρο και κινηματογράφο.

Με ενοχλεί αισθητικά η χυδαιότητα και η αδιαφορία. Ίσως έχει έρθει η στιγμή να βρούμε λίγο τον δρόμο μας. Δεν μπορούμε να σερνόμαστε εσαεί. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

• Την περίοδο που ένας Άγγλος αρχιτέκτονας, ο Μάικλ Βέντρις, είχε ανακοινώσει ότι μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει μιαν άγνωστη μέχρι τότε γραφή, την κρητομυκηναϊκή γραμμική γραφή τύπου Β, είχα έναν καθηγητή που ήθελε να ξεκινήσει ένα σεμινάριο για τη Γραμμική Β. Κάπως έτσι συναντήθηκα με τη γλωσσολογία. Αργότερα, συνέχισα τις σπουδές μου σε Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ σε λιγότερο από δέκα χρόνια είχα γίνει καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αργότερα, πρύτανης, πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Αρσακείων-Τοσιτσείων Σχολείων, υπουργός Παιδείας και συγγραφέας εννέα λεξικών, τα οποία έγιναν σημείο αναφοράς.

• Η γλώσσα δεν είναι υπόθεση εργαστηρίου αλλά μας αφορά όλους. «Θάλασσα, πού να τα πω τα ελληνικά της πίκρας. Με δέντρα κεφαλαία πού να τα γράψω. Οι σοφοί να ξέρουν ν’ αποκρυπτογραφήσουν» έχει γράψει ο Ελύτης. Την περίοδο της κρίσης είναι πικρές οι αλήθειες της γλώσσας μας.

Πάσχουμε από κρίση ποιότητας της γλώσσας, ως προς τα ελληνικά που γράφουμε και μιλούμε. Κρίση ποιότητας της εκπαίδευσης. Στα σχολεία μας παρατηρείται μια στασιμότητα, μια δειλία και συχνά οι αποφάσεις λαμβάνονται από απαίδευτους. Και δεν εννοώ ανθρώπους που δεν εκπληρώνουν τα τυπικά προσόντα αλλά ακαλλιέργητους σε σχέση με τον πολιτισμό, τις αξίες και τις αρχές της εκπαίδευσης. Και τέλος, πάσχουμε από κρίση της γενικότερης παιδείας διότι έχουμε γίνει δέσμιοι και εξαρτημένοι από το Διαδίκτυο, την τηλεόραση και το κινητό τηλέφωνο.

• Με τις συντομογραφίες ή τα greeklish έχουμε οδηγηθεί σ’ έναν κατατεμαχισμένο λόγο. Πασχίζουμε για συντομία και βιασύνη λες κι έχουμε εχθρό τον χρόνο, ειδικά σε μια λειτουργία όπως η επικοινωνία που αφορά συνάντηση ανθρώπου με άνθρωπο. Κι εμείς όλο αυτό το ευτελίζουμε σ’ έναν συγκεκομμένο τύπο λόγου που αγγίζει την κατάχρηση της ανθρώπινης επικοινωνίας. Ο βασικός κίνδυνος είναι η αποξένωση από την «εικόνα» της λέξης. Μια έλλειψη πληροφοριών που παρέχει η φωτογραφία της λέξης με τη σημασία και την προέλευσή της, αλλά και την οικογένεια στην οποία ανήκει.

Τρέχουμε συνεχώς και βιαζόμαστε για πράγματα για τα οποία δεν χρειάζεται ταχύτητα αλλά άνεση, περισυλλογή και διάθεση χρόνου. Όταν πρόκειται για πνευματικά θέματα, για επικοινωνία και συγγραφή η βιασύνη γίνεται συνώνυμο της κακής ποιότητας. Το τρέξιμο υπονομεύει την ποιότητα. Άλλο βιάζομαι να πάω στη δουλειά μου κι άλλο βιάζομαι να μιλήσω ή να διαβάσω κάτι γρήγορα. Χάνεις το βάθος και λαμβάνεις απλώς μια χοντρική πληροφορία, πιθανόν εσφαλμένη.

• Έχουμε απομακρυνθεί από το αξιακό μας σύστημα κι έχουν κλονιστεί βασικές σημασίες που θα έπρεπε να περνούν μέσα από την εκπαίδευση. Δεν μορφώνουμε υπεύθυνους, σκεπτόμενους, καλλιεργημένους κι ευαίσθητους πολίτες. Φορτώσαμε το σχολείο με όγκους αμάσητων κι αχώνευτων πληροφοριών, οι οποίοι ποτέ δεν γίνονται χρήσιμοι κι αξιοποιήσιμοι για βαθύτερη γνώση. Υπηρετούν τη στρέβλωση της ελληνικής εκπαίδευσης, η οποία αποτυπώνεται πλήρως με την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

• Η ελληνική οικογένεια έχει την αντίληψη ότι αν το παιδί μπει στο πανεπιστήμιο πετυχαίνει την απόλυτη καταξίωση. Πρόκειται για ένα χονδροειδέστατο λάθος. Μια παρεξηγημένη έννοια της παιδείας και αποπροσανατολισμένης εκπαίδευσης. Η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει ακυρώσει την παιδευτική λειτουργία του λυκείου, το οποίο σου παρέχει τη γενική μόρφωση.

Στην καλύτερη ηλικία των 15 με 18 ετών έχουμε βάλει τα παιδιά στο λούκι της εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση. Μόνο το φροντιστήριο έχει αξία γι’ αυτούς, οδηγώντας στην αχρήστευση του σχολείου και στην υποβάθμιση των δασκάλων. Και τι επιτυγχάνουμε τελικά; Να φεύγουν τα παιδιά από τα σχολεία χωρίς να θυμούνται απολύτως τίποτα.

• Απουσιάζει η ζώνη πολιτισμού από την εκπαίδευση. Οι μαθητές θα έπρεπε να έρχονται σε επαφή από μικρή ηλικία με τον κινηματογράφο, τα εικαστικά, τη λογοτεχνία και τη μουσική. Θα έπρεπε να προετοιμάζουμε από το σχολείο τους αυριανούς θεατές, ακροατές και αναγνώστες. Ακόμη κι ο αθλητισμός πάσχει στα ελληνικά σχολεία.

Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος διδασκαλίας, ο οποίος είναι άμεσα συνδεδεμένος με τη σκέψη μας. Αντί να μαθαίνουμε ότι οι λέξεις αποτελούν τρόπο έκφρασης των συλλογισμών μας, έχουμε περάσει σε έναν ξηρό φορμαλισμό και σε μια τυποκρατία. Υπάρχει μια διάχυτη παρεξήγηση ως προς την ουσία των πραγμάτων, της γνώσης, της παιδείας και της εκπαίδευσης που σχετίζεται με την ποιότητα της ύπαρξής μας και της σχέσης μας με τον κόσμο. Η σκέψη μας είναι ο δρόμος προς τον κόσμο. Ο κόσμος μας υπάρχει μέσα από τη νόησή μας και η νόηση εκφράζεται μέσα από τη γλώσσα.

• Απεναντίας, στο πανεπιστήμιο έφταναν κουρασμένα παιδιά που αν δεν τα ενέπνεες με τη διδασκαλία σου, είχαν μια μόνιμη απογοήτευση κι εγκατάλειψη. Γι’ αυτό και δεν ήθελα ποτέ να κάνω ένα ξηρό μάθημα και τα αμφιθέατρα στο μάθημά μου ήταν πάντα γεμάτα από φοιτητές.

Η μεγάλη εμπειρία μου στον χώρο της εκπαίδευσης μου έδειξε ότι βολευτήκαμε στα εύκολα. Δεν έχουμε αφυπνίσει τους ανθρώπους ώστε να τους κατευθύνουμε στον αξιακό κώδικα της παιδείας και της εκπαίδευσης. Δεν είναι εργαλειακή και χρησιμοθηρική η χρήση της γλώσσας. Είναι η ταυτότητά μας κι ο πολιτισμός μας. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν. Το ζήτημα είναι να είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι ώστε να δεχτούμε μια αλλαγή όχι ως πολιτικό σύνθημα αλλά ως ανθρωπιστική επιδίωξη ανόδου του ανθρώπου.

Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί αν έμπαιναν στην πολιτική νέοι άνθρωποι, συνειδητοποιημένοι και εμπνευσμένοι. Είναι λίγοι, αλλά ευτυχώς υπάρχουν. Βέβαια, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι κι αυτοί που κάτι έχουν να προτείνουν είναι πολλές φορές ενοχλητικά πρόσωπα. Ή επιλέγουν και οι ίδιοι να μην «καούν».

• Με θλίβει η σημερινή εικόνα των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Στη δική μου περίοδο πρυτανείας είχα τη χαρά να αντιμετωπίζονται πολλά θέματα με τον διάλογο ‒όχι με ξύλο‒, με αποτέλεσμα να αποφεύγονται όλα όσα συμβαίνουν σήμερα. Επίσης, λύναμε προβλήματα, όπως, για παράδειγμα, το χτίσιμο της Εστίας στου Ζωγράφου. Αλλά, για να μην κάνουμε τους ήρωες, δεν είχαμε την οικονομική κρίση, η οποία χειροτέρεψε τα πάντα. Έχω συναδέλφους πανεπιστημιακούς που μου λένε ότι κουβαλούν χαρτιά τουαλέτας από το σπίτι τους. Ανήκουστα πράγματα.

• Πρέπει να υπάρξει φύλαξη των πανεπιστημίων και να μπαίνεις σε αυτά με τη φοιτητική σου ταυτότητα. Να υπάρχει ένας έλεγχος του ασύλου από τον Πρύτανη. Κάποτε είχε νόημα το άσυλο ως διαφύλαξη της διακίνησης των ιδεών. Τώρα έχουμε ξυλοδαρμούς, ναρκωτικά, εγκληματικότητα και πολλές ομάδες εξωπανεπιστημιακών. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν ανανεώνονται τα πανεπιστήμια επειδή δεν υπάρχουν νέες θέσεις.

Διετέλεσα, για μικρό διάστημα, εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Παιδείας σε μια υπερκομματική κυβέρνηση εθνικής ευθύνης. Πίστευα ότι θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε ορισμένα καίρια θέματα της παιδείας, τα οποία θα μπορούσαν να συνεχιστούν και μετά, με την εκλογή της επόμενης κυβέρνησης, κάτι το οποίο δεν συνέβη, αφού συνάντησα την αναβολή με κυρίαρχη άποψη: «Ας τα κάνει η επόμενη κυβέρνηση».

Συγκρούστηκα πολύ έντονα. Η κ. Διαμαντοπούλου, προκειμένου να εφαρμόσουν τα ανώτατα ιδρύματα τον νόμο, τα τιμωρούσε με το να μην τους δίνει χρήματα. Τότε απείλησα με παραίτηση, σε μια εύθραυστη περίοδο για τη χώρα, που η παραίτηση ήταν αρκετή για να πέσει ακόμα και η κυβέρνηση.

Δέχτηκα επιθέσεις από τα μέσα ενημέρωσης, από γνωστούς και φίλους, ότι υπονόμευσα τον νόμο, αφού η κ. Διαμαντοπούλου ήταν «οργανωμένη», εν αντιθέσει με εμένα, έναν εξωκοινοβουλευτικό υπουργό. Ευτυχώς, κατάλαβαν όλοι ότι είχαν άδικο και επενέβη, βρίσκοντας λύση, ο κ. Παπαδήμος.

• Οι νέοι σήμερα διακρίνονται από ένα φάσμα συμπεριφοράς. Σε ένα μέρος των νέων κυριαρχεί η ματαίωση και η παραίτηση, κάτι που τους οδηγεί στη φυγή. Εγκατάλειψη της πατρίδας για μια καλύτερη λύση ζωής. Θεμιτό. Ένα άλλο κομμάτι νέων επιλέγουν να μείνουν εδώ, εξίσου ικανοί με εκείνους που φεύγουν. Αγωνίζονται με αισιοδοξία και ρομαντισμό, αναπτύσσουν μια δραστηριότητα, δένονται με τον χώρο και πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Όμως η οικονομική κρίση έχει αλλάξει τη δομή της κοινωνίας. Νέοι που κάποτε αποκτούσαν μια ανεξαρτησία πλέον έχουν επιστρέψει στην εξάρτηση.

• Ως χώρα έχουμε εξέχουσες ατομικότητες και περιορισμένη ομαδικότητα. Θα έλεγα συλλογικότητα, αλλά είναι μια λέξη που τελευταία υποφέρει πολύ. Το μειονέκτημά μας είναι ότι μας λείπουν η συνύπαρξη και η συνεργασιμότητα. Μας αρέσει να λειτουργούμε περισσότερο ως μονάδες, ως άτομα.

• Αγαπώ την Αθήνα και τις γειτονιές της. Κάποτε μια βόλτα στη Φωκίωνος Νέγρη, στο Θησείο, στο Κουκάκι και στην Πλάκα ήταν ικανή να σου φτιάξει τη μέρα, να σου δώσει ψυχική ανάταση. Αυτές είναι περιοχές που τις έχω ζήσει στις καλύτερες στιγμές τους. Βέβαια, έχω ζήσει και στα Εξάρχεια, όταν ήταν μια αγαπημένη συνοικία, με καλλιτεχνικό προφίλ και νεοκλασικά σπίτια. Σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Φοβάσαι να περπατήσεις ή αναγκάζεσαι να παρκάρεις σε διπλανή περιοχή.

Με εκνευρίζει πάρα πολύ η γραφορύπανση. Δεν είναι δυνατόν να βρίσκεσαι σε οποιονδήποτε δρόμο ή στενό της πόλης, σε οποιοδήποτε μαγαζί ή χώρο και να βλέπεις όλη αυτή την αντιαισθητική γραφή και τη χυδαιολογία. Δεν μιλώ προφανώς για τα γκράφιτι που γίνονται από ανθρώπους οι οποίοι είναι καλλιτέχνες. Με ενοχλεί αισθητικά η χυδαιότητα και η αδιαφορία. Ίσως έχει έρθει η στιγμή να βρούμε λίγο τον δρόμο μας. Δεν μπορούμε να σερνόμαστε εσαεί.

• Ο μεγαλύτερός μου φόβος αφορά τον κορεσμό στη διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας. Βλέπω μια αβεβαιότητα κι αισθάνομαι μια ανασφάλεια γιατί δεν διαβλέπω στον ορίζοντα άμεσες λύσεις. Κυριαρχεί μια μαυρίλα που μου προκαλεί φόβο.

• Η ευτυχία είναι θέμα αυτοπροσδιορισμού. Αν οι προσδοκίες σου από τον εαυτό σου, από τους άλλους ή τη ζωή επαληθεύονται σ’ έναν μεγάλο βαθμό, τότε μπορείς να μιλάς για ευτυχία. Δεν μπορείς να έχεις ευτυχία, εάν περάσεις από τη δίνη του καταναλωτισμού, της αρχομανίας και της άμετρης φιλοδοξίας.

• Ως χριστιανός, πιστεύω στον Θεό και τη μεταθανάτια ζωή. Ο θάνατος δεν με τρομάζει καθόλου κι έχω συμφιλιωθεί από πολύ νωρίς με το περιεχόμενό του. Έχω βιώσει την αγάπη, αυτήν τη διάχυτη αίσθηση με τους ανθρώπους. Αλλά και τον έρωτα. Με τη γυναίκα μου είμαστε πάνω από πενήντα χρόνια παντρεμένοι. Έχουμε μια σχέση συμπληρωματικότητας και αλληλοκατανόησης. Πολλά από όσα πέτυχα οφείλονται στη στήριξη της συζύγου μου. Και μερικές φορές αναρωτιέμαι: σήμερα, πόσο εύκολα διαλύουν οι άνθρωποι τις σχέσεις τους;

Η αγάπη κι ο έρωτας είναι δύο διαστάσεις της ύπαρξης του ανθρώπου που αν δεν τις ζήσεις και τις δύο, θα έχεις χάσει, από τον έρωτα, το πιο δυνατό συναίσθημα της ζωής σου. Κι από την άλλη, αν δεν βιώσεις την ηρεμία και την ευλογία της αγάπης για όλα όσα υπάρχουν γύρω σου, τότε δεν μπορείς να έχεις μια κανονική ύπαρξη. Δεν θα έχεις ζήσει. Η αγάπη είναι προϋπόθεση ζωής.

• Η πιο σημαντική συμβουλή που δίνω σε όλους είναι πως για ό,τι κάνουν πρέπει να διακατέχονται από ένα δημιουργικό πάθος. Τι είναι το πάθος; Η βασιλεία του θετικού συναισθήματος. Όλα όσα σε γεμίζουν ψυχικά και σε κάνουν ευτυχισμένο. Ένα μεγάλο λάθος μου ήταν η κακή εκτίμηση μερικών ανθρώπων, τους οποίους εμπιστεύτηκα και στήριξα και εκ των υστέρων αντιλήφθηκα ότι δεν έπρεπε.

• Η ζωή με έχει διδάξει τα πάντα. Αν ξεχώριζα κάποιο, θα έλεγα πως όσο ωριμάζεις αποκτάς μια ανεκτικότητα απέναντι στους άλλους, μια σχέση κατανόησης κι αγάπης ακόμη και για εκείνους που πράττουν κάτι που σε ενοχλεί. Μην ξεκινάς, λοιπόν, να επιρρίπτεις στον άλλον κακή πρόθεση, διότι θα είσαι δυστυχισμένος με τους πάντες και τα πάντα. Χωρίς θετικές προσδοκίες, δεν μπορείς να δημιουργήσεις.

Συνέντευξη στον Γιάννη Πανταζόπουλο – Lifo