Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2025
Blog Σελίδα 14167

«Μαμά κοιμήσου, θα αργήσω»: Τραγικό φινάλε και για τον 20χρονο Τάσο, σπαράζουν τα τελευταία λόγια στη μητέρα του

0

Ταυτοποιήθηκε η σορός του 20χρονου φοιτητή Αναστάσιου Κουτσόπουλου που αγνοούταν από τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη.

Ο 20χρονος φοιτητής είχε πάει στην Καρδίτσα για το τριήμερο και επέστρεφε με το τρένο στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδαζε. Ωστόσο, χάθηκε και αυτός στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.

Σύμφωνα με το karditsapress.gr, ο Τάσος μίλησε με τη μητέρα του στο τηλέφωνο στις 22:50 λέγοντας της να κοιμηθεί: «Μαμά κοιμήσου, θα αργήσω». Έκτοτε η οικογένειά του δεν είχε κανένα νέο για την τύχη του.

Μάλιστα, έκαναν έκκληση το βράδυ της Παρασκευής για οποιαδήποτε πληροφορία μέσω της εκπομπής της Αγγελικής Νικολούλη. Ο Τάσος φαίνεται να βρισκόταν στο τρίτο βαγόνι σύμφωνα με επιβάτη, η οποία δήλωσε πως κατά τη στιγμή της σύγκρουσης ήρθαν αντικριστά.

Η σύντροφος του 20χρονου, Μαριέττα, είπε στην εκπομπή «Φως στο Τούνελ»: «Έχουμε πληροφορίες, σύμφωνα με μία κοπέλα που ήταν στο τρίτο βαγόνι, ότι τον είδαν εκεί, ότι ήρθαν αντικριστά την ώρα του δυστυχήματος. Όποιος έχει δει κάτι από το τρίτο βαγόνι, από το κυλικείο, να έχουμε μία ιδέα, μία εικόνα… Μας έχουν αποκλείσει την ιδέα του κυλικείου.

Το μόνο που έχω να πω είναι πως ό,τι μπορούμε να κάνουμε, να δούμε τις κάμερες του ΟΣΕ… Εκεί κάπου θα φαίνεται πού μπήκε, γιατί υπήρχε ένα τέταρτο καθυστέρηση. Δεν ξέρουμε τι έγινε μετά το τέταρτο. Αυτή τη στιγμή είναι αγνοούμενος, δεν έχουμε καμία πληροφορία. Δεν μας ενημέρωσαν ότι ταυτοποιήθηκε, είμαστε σε άγνοια».

Το πρωί του Σαββάτου η οικογένεια ενημερώθηκε ότι ταυτοποιήθηκε η σορός του…

«Μαμά και κόρη»: Η Κλέλια Ανδριολάτου ανέβασε φώτο με την Μαριάννα Τουμασάτου και έγραψε 2 λέξεις

0

Η Κλέλια Ανδριολάτου είναι ένα από τα ανερχόμενα ταλέντα στον χώρο της υποκριτικής που φέτος την βλέπουμε να πρωταγωνιστεί στη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, «Maestro».

Η νεαρή ηθοποιός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 12 Οκτωβρίου 1996, είναι 26 ετών και μεγάλωσε στην Καλαμαριά. Στα 14 της ξεκίνησε διεθνή καριέρα ως μοντέλο και διέγραψε μια επιτυχημένη πορεία στο modeling, ενώ πριν ακόμα δοκιμαστεί ως ηθοποιός, έκανε φωτογραφίσεις για μεγάλα περιοδικά.

Η Κλέλια Ανδριολάτου έγινε ευρέως γνωστή μέσα από την συμμετοχή της στη σειρά «Μπρούσκο».

Η Κλέλια Ανδριολάτου έχει αποφασίσει να κρατάει την προσωπική της ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, καθώς θέλει να απασχολεί μόνο με την δουλειά της.

Ωστόσο στο παρελθόν υπήρξε ζευγάρι με τον επίσης ηθοποιό, Ρένο Ρώτα με τον οποίο γνωρίστηκαν στην παράσταση «Κι ένα εξοχικό παρακαλώ».

mama kai kori xereis esy i klelia andriolatoy anevase foto me tin marianna toymasatoy kai egrapse 2

Οι υπέροχες φωτογραφίες της Κλέλιας Ανδριολάτου με τη «μαμά της», Μαριάννα Τουμασάτου

Στη συγκεκριμένη παράσταση συμμετείχε και η γνωστή ηθοποιός, Μαριάννα Τουμασάτου. 

Όπως είδαμε, η ίδια έχει βάλει σε ξεχωριστό highlight στα stories του Instagram φωτογραφίες με τη νεαρή πρωταγωνίστρια του Maestro. «Μαμά&κόρη», «Ξέρεις εσύ», γράφει.

600

Το υπέροχο κολάζ φωτογραφιών αποδεικνύει την άψογη σχέση που είχαν οι δύο γυναίκες όσο πρωταγωνιστούσαν στη θεατρική παράσταση «Ένα εξοχικό παρακαλώ» του Βασίλη Θωμόπουλου πίσω στο 2016. Στο επιτυχημένο project η 26χρονη Κλέλια υποδύθηκε την κόρη της Μαριάννας και μάλιστα στην εν λόγω δουλειά συμμετείχε και ο 31χρονος πρώην σύντροφος της νεαρής ηθοποιού, Ρένος Ρώτας.

Η Μαριάννα, είχε πει για την τότε συνεργασία της στο 7 Μέρες TV, η οποία και έπαιζε καλοκαίρι: «Όταν είναι ευχάριστη η δουλειά είναι πιο εύκολο. Έχω κάνει την επιλογή εδώ και χρόνια, γνωρίζοντας καλά ότι αυτές είναι οι συνθήκες και είναι πολλά τα καλοκαίρια που θα δουλέψω. Πάμε καλά, είναι και πιο οικονομικά τα εισιτήρια και είναι σχετικά άνετα ίο να πάει κανείς στο θέατρο. Νομίζω ότι ο κόσμος το έχει πολύ μεγάλη ανάγκη να γελάσει».

Οι εξαιρετικές σχέσεις, κάτι πολύτιμο και σπάνιο στον καλλιτεχνικό χώρο, συνεχίστηκαν και μετά το πέρας της συνεργασίας τους όπως μαρτυρούν και τα ακολουθούν τα πλάνα:

601 1024x717 1 602 603 1024x717 1 604 1024x717 1 605 1024x717 1

«Μαμά θα σε πάρω μόλις φτάσω»: Aνατριχιάζει το τελευταίο τηλεφώνημα 23χρονου επιβάτη

0

Συγκλονίζει η μαρτυρία νεαρής κοπέλας, σύμφωνα με τον ΑΝΤ1 που αναζητά τον 23χρονο ξάδερφό της που βρισκόταν στο μοιραίο δρομολόγιο το βράδυ της Τρίτης.

«Αγνοείται ο ξάδερφός μου, τον αναζητά η μητέρα του από τα ξημερώματα» είπε η μάρτυρας ενώ ανέφερε πως «είχε έρθει στην Αθήνα για τριήμερο και έφυγε το απόγευμα της Τρίτης για να επιστρέψει στην Αθήνα».

Ανατριχιαστική η περιγραφή της για το τελευταίο τηλεφώνημα του 23χρονου με τη μητέρα του στην οποία ο ίδιος είπε “Μαμά έχει πάρα πολύ κόσμο το τρένο, δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο σε τρένο, θα σε πάρω όταν φτάσουμε να έρθεις να με πάρεις….” και όπως αποκάλυψε η μάρτυρας λίγο μετά κόπηκε η γραμμή και από τότε τον αναζητούν, καθώς δεν υπάρχει ούτε στις λίστες των νεκρών ούτε και των διασωθέντων.




«Μαμά θα σε πάρω óταν φτάσω»: Η φράσn που εδώ και έναν χρóνο δεν θέλουμε να ακοúμε

0

«Πάω προς τον σταθμό μου λέει, ταξιδεύω σε λίγο, θα σε… πάει να μου πει και την σταματάω. δεν μπορώ να ακούω αυτές τις λέξεις».

OΜάριος Μάζαρης, ο δάσκαλος – influencer του Instagram, λίγο πριν την ημέρα που θα συμπληρωθεί ένας χρόνος από την τραγωδία στα Τέμπη, μοιράστηκε την ιστορία της καλής του φίλης Δέσποινας Μελιανού και εξήγησε γιατί οι γονείς δεν μπορούν να ακούνε πια ούτε ψιθυριστά τη φράση «Μαμά θα σε πάρω όταν φτάσω».

«Στηρίξτε ο ένας τον άλλον, πολλές φορές νιώθουμε ότι το κράτος δεν το κάνει ή δε θα το κάνει»

«Οι ΖΩΕΣ είναι απλώς ΣΥΜΠΤΩΣΗ ή ΤΥΧΗ; αν μπορούσα να φωνάξω ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΣΕΒΑΣΜΟ θα φώναζα από την καρδιά μου μέσα. ένα μεγάλο ευχαριστώ στη φίλη μου @koukoumavla που μου εμπιστεύτηκε την ιστορία της και την άδεια να τη μεταφέρω εδώ, μαζί με τον απέραντο σεβασμό στους ανθρώπους που θρηνούν. ένα μπράβο στην κα Μαρία Καρυστιανού, που έχει σηκώσει ένα βάρος στους ώμους της. Στηρίξτε ο ένας τον άλλον, πολλές φορές νιώθουμε ότι το κράτος δεν το κάνει ή δε θα το κάνει», έγραψε χαρακτηριστικά ο Μάζαρης, προλογίζοντας την ανάρτησή του:

Τα λόγια που διηγήθηκε ο δάσκαλος έρχονται από την Δέσποινα Μελιανού, την «κυρία μπλα μπλα» όπως τη λένε οι τέσσερις κόρες της που το 2017 άνοιξε το καταφύγιο παραμυθιών της, ένα βιβλιοπωλείο με βιβλία ποίησης και παιδικά παραμύθια. Η Δέσποινα, θα μπορούσε να έχει χάσει την κόρη της, η οποία θα ήταν επιβάτης στο δεύτερο βαγόνι αυτού του μοιραίου τρένου.

«Τρόμος είναι όμως και αυτό που θα μπορούσε να σου συμβεί»

Διάβασε την ανάρτηση που συγκινεί:

«Πολλές φορές έχουμε την εντύπωση πως ο τρόμος είναι αυτό που μπορεί να σου συμβεί. Τρόμος είναι όμως και αυτό που θα μπορούσε να σου συμβεί.Η φίλη μου η Δέσποινα αγαπάει πολύ με την καρδιά της, πονάει όμως και με την καρδιά της, ειδικά οι ιστορίες των παιδιών που περνάνε δύσκολα, την διαλύουν.

Πριν δύο ημέρες μου έστειλε ηχητικά μηνύματα κλαίγοντας. Τα άκουσα στον δρόμο και σταμάτησα να πάρω μια ανάσα.

“Πέρσι τέτοια εποχή ήρθα στην Αθήνα για εξετάσεις. Έμεινα μέρες, μου είπε, χρειάστηκε να κάνω μια επέμβαση, όλα καλά, είχα τον άντρα μου και το κορίτσι μου μαζί από τη Θεσσαλονίκη που σπουδάζει. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, μου λέει, Μαμά λέω να φύγω σήμερα, να ανέβω πάνω. Κάτσε της είπα, μην φύγεις ακόμα, κάνε λίγο παρέα στη μάνα σου, τώρα που βγήκα να σε δώ λίγο.

Τελικά την έπεισα, έμεινε, περάσαμε μαζί τη μέρα. Το επόμενο πρωί άνοιξα την τηλεόραση και είδα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Έχασα τις αισθήσεις μου, μέχρι να καταλάβω τι είχε συμβεί μου πήρε ώρα.

Θα έμπαινες σε αυτό το τρένο, ρωτούσα την κόρη μου ξανά και ξανά. Ναι μαμά, μου έλεγε, σε αυτό το τρένο θα έμπαινα. Και σε ποιο βαγόνι έκλεινες συνήθως θέση, τη ρώτησα. Στο δεύτερο μου λέει. Έκτοτε δεν έχω σταματήσει να κλαίω για το τρένο αυτό.

Για το κορίτσι μου που βρέθηκε ένα βήμα πριν τον θάνατο, και για όλα τα παιδιά που τα σκότωσαν.

Κλαίω ασταμάτητα με όσα έγιναν και τι θα μπορούσε να γίνει. Προχτές πάλι η κόρη μου κατέβηκε Αθήνα, έχει ξεκινήσει να χρησιμοποιεί και πάλί κανονικά το τρένο.

Μιλήσαμε στο τηλέφωνο, Πάω προς τον σταθμό μου λέει, ταξιδεύω σε λίγο, θα σε… πάει να μου πει και την σταματάω. δεν μπορώ να ακούω αυτές τις λέξεις, μην μου τις ξαναπείς ποτέ,

Θα σε πάρω όταν φτάσω, το έχω κλειδώσει σε ένα κουτάκι στο μυαλό μου με τις λέξεις που δεν λέμε, και δεν θέλω να αγγίξουμε ποτέ ξανά. Μου στέλνει φιλιά, λέμε σ΄αγαπώ η μια στην άλλη, ποτέ πια όμως, θα σε…»

Στόχος το ένα εκατομμύριο υπογραφές για τα Τέμπη

change

Η συγκέντρωση υπογραφών για την τραγωδία στα Τέμπη, που ξεκίνησε η Μαρία Καρυστιανού με αρχικό στόχο τις 150.000 υπογραφές, έχει στόχο πια το 1 εκατομμύριο και οι υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί ξεπερνούν πια τις 665.000!

Υπογράψτε στο change.org

Πηγή: queen.gr

«Μαμά θα πεθάνεις;»: Νίκησα τον καρκίνο του μαστού όταν σταμάτησα να κρύβομαι από τα παιδιά μου

0

«Αυτό που μου φαινόταν βουνό αποδείχτηκε ότι ήταν το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Είπα την αλήθεια στα παιδιά μου και απελευθερώθηκα.»

Για κανέναν δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσει μια δυνητικά θανατηφόρα ασθένεια, όπως ο καρκίνος, πόσο μάλλον για μια μητέρα που πριν από τον εαυτό της έχει να νοιαστεί τα παιδιά της. Και που, ανάλογα και με την ηλικία τους, πρέπει να πάρει κάποια στιγμή την απόφαση αν τα παιδιά πρέπει να ξέρουν τι συμβαίνει ή όχι. Εάν θα συνεχίσει κρύβοντας την αγωνία της πίσω από ένα σφιγμένο χαμόγελο ή θα τους ανοίξει την καρδιά της ελπίζοντας να πάνε όλα καλά και να βγούνε όλοι τους πιο δυνατοί και πιο δεμένοι. Η συγγραφέας Τρέισι Μπατίστ επέλεξε το πρώτο, αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι ήταν μια λανθασμένη επιλογή.

«Μαμά θα πεθάνεις;»

Τη στιγμή που άκουσα αυτή τη φράση από τον 3χρονο γιο μου, ένιωσα όπως δεν είχα ξανανιώσει ποτέ από τη μέρα που έγινα μαμά.

Ταράχτηκα, αλλά διατήρησα την ψυχραιμία μου, του απάντησα «όχι» και του έδωσα μια αγκαλιά κι ένα φιλί για το επισφράγισμα. Έπρεπε να το περιμένω ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Εγώ έκανα χημειοθεραπείες και εκείνος δεν ήξερε τίποτα. Ούτε η 7χρονη αδελφή του. Το μόνο που ήξεραν ήταν ότι με έβλεπαν συνέχεια στο κρεβάτι και δεν έπαιζα πια μαζί τους ούτε τους διάβαζα παραμύθια. Ο μικρός θύμωνε και με φώναζε τεμπέλα. Η μεγάλη το εσωτερίκευε περισσότερο και αντιδρούσε ως μεγάλη αδελφή. Του διάβαζε εκείνη και σε μένα έφερνε χυμούς και φρέσκα φρούτα. Καταλάβαινε ότι κάτι δυσάρεστο συμβαίνει, αλλά όχι πόσο και τι.

Ούτε εγώ, όμως, ήξερα τις είχαν στο μυαλουδάκι τους, αφού δεν τους είχα μιλήσει ποτέ γι’ αυτό που περνούσα. Είχα αποφασίσει να το κρύψω και αυτή ήταν η χειρότερη απόφαση της ζωής μου.

Βλέπετε, ένιωθα πως προστάτευα τα παιδιά μου από κάτι που δεν μπορούσαν να διαχειριστούν, κάτι που θα τα τρόμαζε απίστευτα. Στην πραγματικότητα εγώ ήμουν αυτή που έτρεμε από φόβο. Που πίστευα ότι δεν θα βγω ζωντανή απ’ όλο αυτό.

Ήμουν γύρω στα 30 τότε, χωρίς ιστορικό καρκίνου στην οικογένειά μου, έτρωγα σωστά, δεν κάπνιζα και γυμναζόμουν, έστω και περιστασιακά. Κατά τον θηλασμό, στον γιο μου, συνέβη κάτι που απαιτούσε διαδοχικές μαστογραφίες. Σε μία από αυτές, ανακαλύψαμε τον καρκίνο. Ευτυχώς ήταν νωρίς, αλλά αυτό σήμαινε πως η απόφαση για τη συνέχεια ήταν δική μου: εγχείρηση και ραδιοθεραπείες ή όλα αυτά μαζί με χημειοθεραπείες; Πελάγωσα.

Ένιωθα ότι δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν, πόσο μάλλον στα παιδιά. Τελικά, τους είπα ελάχιστα, ότι ήμουν άρρωστη, αλλά σύντομα θα είμαι και πάλι καλά.

Περιμέναμε λίγους μήνες μέχρι που έκλεισαν τα σχολεία και στείλαμε τα παιδιά να μείνουν με τους παππούδες για το υπόλοιπο των διακοπών. Μόλις επιστρέψαμε έκανα την εγχείριση και στο καπάκι, άρχισα χημειοθεραπείες.

Όταν ήρθαν πάλι σπίτι, δύο μήνες αργότερα, είχε έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσω πρόσωπο με πρόσωπο και την ασθένειά μου και τα παιδιά μου. Η όψη μου, άλλωστε, δεν μου επέτρεπε να κρύβομαι άλλο. Είχα αλλάξει πολύ και ήταν φυσικό να θέλουν απαντήσεις. Η κόρη μου είχε δει καρκινοπαθείς στην τηλεόραση και ο γιος μου βρήκε μια περούκα μου.

Στην αρχή, τα παιδιά θύμωσαν μαζί μου που τους έκρυψα κάτι τόσο σοβαρό. Πώς θα μπορούσαν να με εμπιστευτούν μετά από αυτό; Μετά, ήθελαν απλώς να μάθουν τα πάντα και έτσι έγινε.

Από εκείνο το σημείο, δεν τους ξανάκρυψα τίποτα για οσα περνούσα. Απάντησα σε κάθε ερώτηση, όσο δυσάρεστη και αν ήταν και πέρασα κάθε ορόσημο της θεραπείας μου αγκαλιά μαζί τους και με τον μπαμπά τους – την τελευταία μου χημειοθεραπεία και την πρώτη φορά που ξαναχτένισα τα μαλλιά μου.

Αυτό που μου φαινόταν βουνό αποδείχτηκε ότι ήταν το πιο παλό πράγμα του κόσμου. Είπα την αλήθεια στα παιδιά μου και απελευθερώθηκα. Ήταν πιο εύκολο απ’ το να τους κρύβω την περιπέτειά μου. Και έκανε τη σχέση μας πιο δυνατή και πιο ειλικρινή. Μετά από αυτό, αρχίσαμε να μιλάμε ανοιχτά για τα πάντα όσο δύσκολα και αν ήταν. Να ξέρουν τις απόψεις μας και εμείς τις δικές τους.

Η ουλή στο στήθος μου είναι το μόνο που έμεινε να μας θυμίζει πόσο δύσκολα περάσαμε ως οικογένεια εκείνη την περίοδο. Αλλά στην πραγματικότητα, αυτή η εννιάμηνη περιπέτεια μας άφησε πολλά περισσότερα, μας άλλαξε ως ανθρώπους. Τα παιδιά μου είναι πλέον στην εφηβεία και η σχέση μας είναι πιο ανοιχτή και πιο δυνατή από ποτέ. Και όλοι μας εκτιμάμε αυτό που έχουμε όσο τίποτε στον κόσμο, γιατί πλέον ξέρουμε καλά τι θα μπορούσαμε να χάσουμε ανά πάσα στιγμή.

mama365.gr

«Μαμά θα είσαι εδώ ή θα φύγεις;» Δύσκολες ώρες για την Εύα Καϊλή, οι εφιάλτες που βασανίζουν ακόμη την κόρη της

0

Η Εύα Καϊλή, η οποία παραμένει στις Βρυξέλλες, μετά την αποφυλάκισή της, έκανε την πρώτη δημόσια εμφάνισή της στο Στρασβούργο.

Η Εύα Καϊλή στην πρώτη δημόσια εμφάνιση μετά την αποφυλάκιση

Ειδικότερα, η Ευρωβουλευτής, που κατηγορήθηκε για ξέπλυμα μαύρου χρήματος και προφυλακίστηκε για αρκετούς μήνες, συναντήθηκε με τη δημοσιογράφο Αλεξία Τασούλη, η οποία δημοσίευσε και τις φωτογραφίες της, στις οποίες φορούσε ένα blue navy παντελόνι και τοπ με ιδιαίτερα μανίκια.

Οι εφιάλτες της κόρης της Εύας Καϊλή παραμένουν

Ο δικηγόρος της, Μιχάλης Δημητρακόπουλος, μιλώντας στην εκπομπή “Super Κατερίνα”, υπογράμμισε “τώρα που είναι ελεύθερη, δεν έχει περιορισμούς, θα μπορούσε αν ήθελε να ήταν και στην Ελλάδα το καλοκαίρι. Έχει τη δυνατότητα να έχει την επικοινωνία που η ανθρώπινη φύση επιβάλλει ανάμεσα στη μάνα και τον πατέρα και το παιδί. Οι σχέσεις με την κόρη της είναι εξαιρετικές, βέβαια οι εφιάλτες της περιόδου που δεν μπορούσε να βλέπει τη μητέρα της δεν έχουν ακόμη φύγει. Το πρωί που ξυπνάει την ρωτάει “μαμά θα είσαι εδώ ή θα φύγεις;”. Μίλησα με την κα Καϊλή χθες το βράδυ, μου είπε ότι μίλησε με τη συνάδερφό σας. Η ίδια συλλέγει στοιχεία. Όλα τα χρήματα που βρέθηκαν σπίτι της θα βρει αποδείξεις ότι αυτά δεν είχαν καμιά σχέση μαζί της”.




Εύα Καϊλή πρώτη δημόσια εμφάνιση

208

«Μαμά έλα»: Η συγκλονιστική εξομολόγηση που εξηγεί γιατί δεν θα πάψουμε ποτέ να τη ζητάμε

0

Τριακόσια εξήντα πέντε χιλιόμετρα μακριά μένει η μαμά. Τρεις και μισή ώρες με γρήγορο τρένο, τέσσερις ώρες μακριά με το αργό ΚΤΕΛ.  Μένει τριάντα τρία χρόνια μακριά μου. Από τότε που με άφησε στο φοιτητικό διαμέρισμα, με τον χώρο τακτοποιημένο, με ένα λουλουδάτο πάπλωμα στο κρεβάτι, με το ψυγείο γεμάτο και μου είπε: « Τώρα μεγάλωσες, θα είσαι μόνη». Μια αγκαλιά μόνο και μετά έφυγε. Ούτε συγκινήσεις, ούτε περιττά μυξιάσματα.

Εκείνη έμενε στο πατρικό, σταθερά, και εμείς τα παιδιά πηγαινοερχόμασταν πάνω στον χάρτη, σαν πινέζες που τις βάζει και τις βγάζει το χέρι της τύχης. Πότε Θεσσαλονίκη, πότε σε χωριά, πότε σε νησιά, πότε στο εξωτερικό, πότε στην Αθήνα. Χαλαρές κλωστές μας έδεναν με το δικό της καρφί, το ακούνητο, που ήταν στυλωμένο στην πατρίδα. Περνούσαν και μήνες χωρίς να τη δούμε, δεν μας έλειπε, δεν της λείπαμε, άμα έχεις γεμίσει αγάπες όταν πρέπει δεν σου χρειάζονται επαναφορτίσεις.  Σκόρπια τηλεφωνήματα μας έκανε, «μόνο για να δω αν είστε καλά», μας έστελνε δέματα με μαγειρευτά, με σοκολατάκια αμυγδάλου, με αποξηραμένα δαμάσκηνα, με φιστίκια Αιγίνης. Και πάντα ένα σημείωμα στόλιζε τα καλούδια, λιτό- γιατί ανέκαθεν βαριόταν τις πολυλογίες, και τις προφορικές και τις γραπτές: « Σας αγαπώ, η μαμά.»

Μετά ήρθαν νέα γεγονότα, αρραβώνες, γάμοι, γέννες, εγγόνια και το ακούνητο καρφί της έγινε έλασμα, μας έφτανε όπου κι αν ήμασταν. «Μαμά, έλα, έχω επιλόχειο, μαμά, έλα, καυγαδίσαμε, μαμά, έλα, το μωρό δεν κοιμάται ποτέ.» Ερχόταν για να μας μεταγγίσει. Βλέπαμε τα άσπρα της μαλλιά από το θυροτηλέφωνο και, πριν πατήσει το πόδι της στο σπίτι, όλοι οι πόνοι μαλάκωναν και οι έχθρες γινόταν συμμαχίες. Έμενε μέχρι να ισιάσουν τα πράγματα, μέχρι να επουλωθούν οι πληγές, μέχρι να κοιμηθούν τα μωρά, μέχρι να ξεκουραστούν οι ψυχές και τα κορμιά μας. Μετά πάλι έφευγε, αφήνοντας την κουζίνα γυαλισμένη, το ψυγείο ξέχειλο από φαγητό, τις οικογένειες μονταρισμένες. Πάντα έφευγε χωρίς συγκινήσεις, είναι το στιλ της: Μια αγκαλιά και έξω από την πόρτα.

Σε γιορτές, σε διακοπές πηγαίναμε εμείς στο πατρικό, κουνούσαμε τις πινέζες στο χάρτη για να τη φτάσουμε. Και όσο μεγαλώναμε, τόσο πιο συχνά πηγαίναμε να στηριχτούμε στο καρφί της, που φαινόταν πάντα τόσο σίγουρα καρφωμένο στον τοίχο, αήττητο, και έτοιμο να σηκώσει κάθε βάρος. Φέρναμε και τα παιδιά και τους άντρες και τα μπαγκάζια μας και τις έγνοιες μας για τα ξεφορτώσουμε όλα πάνω της. Τριβόμασταν σαν γάτες γύρω της, να αρπάξουμε τη ζεστασιά της.

Τη βρίσκαμε όλο και πιο εύθραυστη, όλο και πιο μεγάλη, όλο και πιο γιαγιά αντί μαμά, και ο πανικός μας τύλιγε: « Τι θα γινόταν αν……;»  Φεύγαμε, μια αγκαλιά και έξω από την πόρτα, δεν μας έλειπε, δεν της λείπαμε στα ενδιάμεσα, οι καλοί αιμοδότες δεν αφήνουν ελλείμματα.

Πριν λίγο καιρό της τηλεφώνησα: «Μαμά, αρρώστησα» και, πριν κλείσω το ακουστικό, είδα τα μαλλιά της στην οθόνη του θυροτηλέφωνου, άσπρα, αχτένιστα, ορθωμένα από την αγωνία. Μπήκε και το σπίτι γέμισε φως και νιάτα, είχε περίεργα νεανική όψη, πάντα γεννούσε αντοχές όταν η ανάγκη το απαιτούσε. Έπιασε το χέρι μου για δύο μήνες, χωρίς συγκινήσεις και κλάματα, δεν είναι του στιλ της αυτά. Έστησε το σκηνικό της. Τρυφερό, γλυκό, χουχουλιάρικο και ταυτόχρονα συμπαγές, ένα κουκούλι απαλό με τσόφλι σκληρό απέξω- δεν ξέρω πως τα καταφέρνει…

Κρεμαστήκαμε πέντε άτομα από πάνω της, περιμέναμε την ενορχήστρωση, περιμέναμε τον λοχία να βάλει τάξη στον πληγωμένο λόχο. Τη βλέπαμε να κινείται, αργά και ταυτόχρονα γρήγορα, να προλαβαίνει τα πάντα χωρίς ποτέ να βιάζεται, να τρέχει χωρίς καν να κουνιούνται τα πόδια της. Τα εγγόνια ξελογιάστηκαν ξανά, εγώ κρατούσα την ουρά της και την ακολουθούσα, σαν ζαλισμένο παπί που πατάει μόνο στα βήματα της μάνας του. Ούτε συγκινήσεις, ούτε μυξιασμένα κλάματα. Η τηλεόραση στο φουλ, η κουζίνα στο φουλ, φαγητά που μοσχομύριζαν και υπόσχονταν πως όλα θα πάνε καλά, γλυκά που ξέπλεναν την πίκρα μου, πλύσιμο και σιδέρωμα που σήκωναν μοσχομύριστους ατμούς, τραγούδια και νανουρίσματα στα παιδιά, πριν κοιμηθούν, κι ας μην είναι πια μωρά:

«Θάλασσα πλατιά, σε αγαπώ γιατί μου μοιάζεις….».

Φορούσε δύο μήνες την ίδια πλεκτή ζακέτα, πάνω από τα κοντομάνικά της, και πότε την έσφιγγε πάνω της κοκέτικα και θηλυκά ( « Ψυχρούλα κάνει…») και πότε την έριχνε σαν κάπα στους ώμους, φτυστή ο Αστραπόγιαννος. Την κοιτούσα. Καθόταν ήρεμη και στιβαρή, έπινε με μικρές γουλιές τον τούρκικο, δεν την ένοιαζε η ώρα που περνούσε στα ρολόγια, πάντα έδειχνε εμπιστοσύνη στη ζωή, πάντα περίμενε, σαν τη Σκάρλετ, την επόμενη λαμπρή μέρα.

Με έκανε καλά και έφυγε, αυτή τη φορά ο αποχωρισμός ήταν πιο δύσκολος, γερνάμε και οι δυο και αλλάζουμε το στιλ μας. Υπήρξαν κλάματα και ατέλειωτες αγκαλιές, πολλές, βαριές συγκινήσεις.

Αλλά και πάλι είπε: « Τώρα θα είσαι μόνη σου, πρόσεχε, λοιπόν, τον εαυτό σου».

Την κατάπιε το ταξί, εξαφανίστηκε, έμεινε πίσω η ζακέτα της άδεια.

Πηγή: Γιώτα Στεφάνου “Η Ζακέτα” 

«Μαμά δεν θα φύγεις πάλι ταξίδι»: Συγκινεί η αποκάλυψη για την Εύα Καϊλή

0

Ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος μιλάει για τη νέα καθημερινότητα της Εύας Καϊλή μετά την αποφυλάκισή της με ηλεκτρονικό βραχιολάκι.

Ειδικότερα, ο δικηγόρος της Εύας Καϊλή, μιλώντας στον ANT1 σημείωσε πως «ήταν επιλογή της να μην είναι στο ίδιο σπίτι με τον σύντροφό της Φραντζέσκο Τζότζι και μάλιστα ο ανακριτής στις διατάξεις που έβγαλε, έκρινε πως δεν πρέπει να συγκατοικούν. Ήταν επιθυμία της, το λέω. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει διάρρηξη των σχέσεών τους, σας λέω μόνο ένα γεγονός. Απαγορεύεται να βγαίνουν από τα διαμερίσματά τους, αλλά μιλούν στο τηλέφωνο μόνο για το παιδί τους, δεν συζητούν τίποτα άλλο».

Αναφορικά με τη δίχρονη κόρη της, ο κ. Δημητρακόπουλος παρέθεσε μερικά από τα λόγια του παιδιού στη μητέρα του.

«Με συγκίνησε όταν μου είπε η Εύα ότι όταν κοιμούνται αγκαλιά με την κόρη της, το μικρό αυτό κοριτσάκι την πιάνει από τον λαιμό και της λέει “μαμά, δεν θα φύγεις πάλι ταξίδι ε;”, γιατί της είχαν πει ότι η μαμά της ήταν σε ταξίδι. Όταν η Εύα Καϊλή της απαντά, ότι “αύριο θα είμαστε πάλι μαζί”. Είναι στιγμές ανθρώπινες και αυτό το διάστημα προσπαθεί να ανακτήσει τη σχέση με το παιδί της», ανέφερε συγκεκριμένα.




«Μαμά δεν θα γίνω παρανυφάκι;» με ρώτησε η κόρη μου όταν ο άντρας μου με παράτησε μια ώρα πριν το γάμο

0

Έχασα τον πρώτο μου σύζυγο απο καρκίνο ενώ ήμουν έγκυος στην κόρη μας.

Δεν έζησε το παιδι μας δεν το χαρηκε. Μία που κάναμε τον πρώτο υπερηχο στον γιατρό και μία που απο ένα τυχαίο γεγονος, έναν πονο στο γονατο, μάθαμε ότι έχει λευχαιμία.

Λέγαμε θα το ξεπεράσουμε θα τα καταφέρει αλλά σε 4 μήνες έφυγε πριν καν προλάβει να δει έστω το προσωπάκι του παιδιου μας, πριν καν το παρει αγκαλιά.

Μεγάλωσα το παιδί μου στο πατρικό μου αναγκαστικά διότι δεν ειχα που να παω και καμία άλλη βοηθεια πλην των γονιών μου.

Το περιβάλλον αυστηρό σε σημείο να νιώθω ξανά έφηβη που οι γονείς μου, μου έκαναν έλεγχο που θα πάω και τί θα κάνω.

Έκανα υπομονή να μεγαλώσει το παιδί και όταν έγινε 7 και βρηκα μια καλύτερη δουλειά πηγα σε δικό μου σπιτι με πολεμο βέβαια γιατί οι γονείς μου δεν το δέχονταν καθώς θεωρούσαν ότι ήθελα να φύγω για να κάνω τη ζωή μου.

Ποια ζωή να κάνεις με 12 ωρες δουλεια και αλλες τοσες δουλειες στο σπιτι μονη και 750 ευρω μισθο, αυτοι ξερουν!

Μετά απο ένα μήνα γνώρισα τον άνθρωπο με τον οποιο σκέφτηκα να κάνω οικογένεια ξανά.

Είχα διάφορους κατά καιρούς αλλά πάντα μακριά από τη μικρή. Αυτή τη φορά όμως έβλεπα σε αυτόν τον άνθρωπο κάτι άλλο.

Γνωριστήκαμε ένα βράδυ που έπεφτε συνέχεια ο γενικός. Ο ηλεκτρολόγος που θα ερχόταν έστειλε τον βοηθό του και έτσι έγινε το μοιραίο.

Ερωτεύτηκα παράφορα, πίστευα και αυτός το ίδιο. Αγαπούσε το παιδί σαν να ήταν παιδί του και ο ίδιος είχε ζητήσει να τη γνωρίσει και γενικά ελεγε οτι ήθελε κάτι σοβαρό.

Η μικρή τον λάτρευε. Πίστευα ότι η ζωή μου χαμογελούσε ξανά όταν μου ζητησε να παντρευτούμε και ειδικά οταν η συγκατοίκησή μας ήταν ό,τι πιο όμορφο εχω ζήσει.

Τί γέλια, τί τραγούδια, τί εκδρομές και εκπλήξεις. Μεγάλες εκπλήξεις. Μία από αυτές και το τηλέφωνήμά του την ώρα που ντυμένη νύφη, με έβαφε η μακιγιέζ και εκείνος στην άλλή γραμμή μου έλεγε “Συγγνώμη δεν θα έρθω στην εκκλησία, δεν μπορώ”.

Νόμιζα μου έκανε πλάκα ότι ήταν κάποιο αστείο λόγω της ημέρας. Μόνο οταν έστειλα τον γαμπρό μου και είδε οτι μισή ώρα μετα δεν είχε έρθει στην εκκλησια, κατάλαβα ότι το εννοούσε.

Πηρα πισω πολλές φορές, είχα πάθει πανικό, 50 άτομα στο δωμάτιο δεν έβλεπα κανέναν μπροστά μου.

Μόνο η μικρή ήρθε κάποια στιγμή στο δωμάτιο ενώ ξεντυνόμουν μέσα στα κλάμματα, μη μπορωντας να καταλάβω τί είχε συμβει, και με ρώτησε “Μαμά δεν θα γίνω παρανυφάκι;” .

Την πήρα ντυμένη παρανυφάκι όπως ήταν και την πηγα στο λουνα παρκ. Πηγαμε απογευμα και γυρισαμε νυχτα, χάλασα 200 ευρώ στα παιχνίδια, η μικρή το ευχαριστήθηκε με την καρδιά της εγώ δεν ήξερα κυριολεκτικά τί έκανα νόμιζα ζούσα σε όνειρο. Το τηλέφωνό του εννοείται απενεργοποιημένο.

Δεν ήρθε ποτέ να πάρει τα πράγματά του. Δεν τον ξαναείδα δεν τον ξανάκουσα, έκλεισε το προφίλ του στο fb δεν μπορούσα να τον βρω πουθενά. Κάποια στιγμή βρήκα το τηλέφωνο των γονιών του καλεσα εκει μου ειπαν δεν γνωριζαν που ήταν. Αλήθεια ψέματα δεν ξερω.

Ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχίατρο, έπαιρνα αγωγή για να μπορώ να γίνω λειτουργική και να εξηγήσω στο παιδί.

8 μήνες μετά στο προφίλ κοινής φίλης είδα φωτογραφίες του γάμου του με…την πρώην κοπελα του. Φορούσε το γαμπριάτικο κοστούμι που είχε διαλέξει για τον γάμο μας.

Έπεσα να πεθάνω. Για την κοροιδία σε έναν άνθρωπο που είχε κατα-ταλαιπωρηθει στη ζωή του και όμως είχε βρει τη δύναμη να αγαπήσει ξανά και να του δώσει κάθε ευτυχία και κάθε καλό.

Δεν τον πειραξα και δεν τον έβλαψα σε τίποτα ούτε εγώ ουτε φυσικά το κοριτσάκι μου.

Έχουν περάσει δύο χρόνια απο τότε. Παρά τις συνεδρίες στον ψυχολόγο δεν μπορώ να εμπιστευτώ ούτε τη σκιά μου.

Σπιτι δουλειά και μόνη εγώ με το παιδι, ουτε φίλες δεν κανω πια, αρνουμαι.

Διαβάζω πλέον για δεύτερες ευκαιρίες και γελάω πικρά.

Περσεφόνη

 

Η εξομολόγηση αυτή είναι 100% αληθινή και δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα singleparent.gr

«Μαμά δεν θα αργήσω»: Μαύρισε ο ουρανός στο Αγρίνιο στην κηδεία του 14χρονου Γαβριήλ – Η μοιραία βόλτα με το ποδήλατο

0

Θλίψη έχει προκαλέσει στην τοπική κοινωνία του Αγρινίου, ο τραγικός θάνατος του 14χρονου Γαβριήλ μετά από θανάσιμο τραυματισμό από ποδήλατο.

Τραγικές φιγούρες οι γονείς του αγοριού που έχασαν τόσο αναπάντεχα το μοναχοπαίδι τους. «Μαμά δεν θα αργήσω» είπε ο Γαβριήλ στη μητέρα του όταν έφυγε με το ποδήλατό του για να κάνει βόλτα μαζί με τον ξάδερφό του. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την τραγωδία που θα ακολουθούσε.

Το χρονικό του συμβάν

Το έδαφος στο σημείο όπου κινούνταν ο 14χρονος με το ποδήλατό του ήταν δύσβατο και κατηφορικό, με αποτέλεσμα το παιδί να πέσει και να χτυπήσει το κεφάλι του σε βράχο.

Σοκαρισμένος ο ξάδερφός του, άρχισε να καλεί σε βοήθεια. «Βγήκα ξυπόλητη έξω, έλεγα τι έγινε το παιδί. Ήρθε η μάνα, έμαθε το μαντάτο και ήρθε αυτού για να πάρει να δει, τι να δει, μετά πέρασε το ασθενοφόρο και το πήρανε» δήλωσε αυτόπτης μάρτυρας στο Live News.




Στο σημείο έσπευσε ασθενοφόρο που παρέλαβε τον 14χρονο και τον μετέφερε στο νοσοκομείο Αγρινίου. Παρά τις προσπάθειες το γιατρών, ο μικρός άφησε την τελευταία του πνοή.

«Κρίμα στον πατέρα και στη μάνα, ένα παιδάκι είχαν από την ξενιτιά να το μεγαλώσουν να το σπουδάσουν εδώ, ήξεραν τι θα τους βρουν;» αναφέρουν φίλοι της οικογένειας που εργαζόταν σκληρά στα χωράφια για να μην λείψει τίποτα στον άγγελό τους.

«Καλό παράδεισο αγαπημένε μας»

Σε ανάρτησή του ο πρόεδρος της κοινότητας Κυψέλης, Στράτος Ηλιάδης αποχαιρετά τον 14χρονο:

«Η τοπική κοινότητα Κυψέλης και όλη η περιοχή θρηνεί τον άδικο χαμό του μικρού Γαβριήλ, ενός παιδιού υποδείγματος που γεννήθηκε και μεγάλωσε μαζί μας και που μια στιγμή ανεμελιάς μετατράπηκε σε οδυνηρό τέλος για την ζωή του και τα όνειρα του βυθίζοντας στον πόνο, τους δικούς του και όλους εμάς!

Στεκόμαστε δίπλα στην οικογένεια του σε αυτές τις δύσκολες ώρες.

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ»

stigmiotypo othonis 2023 04 27 210814