Και ναί μπορείς να το κάνεις ακόμα και εσύ!

Την πρώτη φορά παντρεύτηκα όταν ήμουν πολύ μικρή. Καταλήξαμε να χωρίσουμε και αποφάσισα να αλλάξω επάγγελμα και να ασχοληθώ με τα συνοικέσια. Μερικά χρόνια μετά, η εταιρεία μου πήγαινε πάρα πολύ καλά και κατάλαβα ότι είχε έρθει η στιγμή να παντρευτώ ξανά. Από τη στιγμή που πήρα την απόφαση, άνοιξα το ραντάρ μου με σκοπό να βρώ τον καινούριο μου σύζυγο. Ήμουν ιδιαίτερα φιλική όπου και αν πήγαινα, είχα τα μάτια μου ανοιχτά, σε κάθε πιθανή ευκαιρία και είχα αρκετή αυτοπεποίθηση γι αυτό που ήμουν και αυτό που έψαχνα.

Μια εβδομάδα μετά πήρα μια σημαντική απόφαση, σταμάτησα σε ένα καφέ με μια φίλη μου. Κατευθείαν εντόπισα έναν άντρα στο χώρο, που μου φαινόταν ιδιαίτερα ελκυστικός. Ήταν ιδιαίτερα κομψός και πήρα την απόφαση να του το πώ!

Τώρα καταλαβαίνω ότι δεν θα ήταν όλοι άνετοι με μια άγνωστη να τους μιλάει, αλλά τι να κάνω που έτσι είναι ο χαρακτήρας μου: Είμαι ιδιαίτερα φιλική και κοινωνική. Όποιο και να είναι το στύλ σου, μπορείς να κάνεις το ίδιο, είτε με ένα χαμόγελο είτε με κάποιο σχόλιο.

Όταν τράβηξα την προσοχή του, φάνηκε ότι είχε ενθουσιαστεί με την προσέγγιση μου. Μου ζήτησε να κάτσω μαζί του και φυσικά το έκανα αμέσως.

Σε αυτό το σημείο της ιστορίας, θα πρέπει να αναφέρω ότι έχω μια ιδιαίτερη ικανότητα να επιλέγω καλούς άντρες που είναι σε θέση να κάνουν μια υγιή σχέση. Θα πρέπει να έχεις τα μάτια σου λοιπόν ανοιχτά. Όπως και να τον πλησιάσεις, το σίγουρο είναι ότι δεν θα είστε σε θέση να μιλήσετε για γάμο στα επόμενα 20 λεπτά.

Οπότε καθόμουν στο τραπέζι με εκείνον τον άντρα και μου έλεγε ότι είχε μόλις μετακομίσει στην πόλη μας. Ήταν γενετιστής και έκανε έρευνες. Ήταν λίγος ιδιαίτερος, μυστήριος και μου άρεσε πάρα πολύ. Είχα εντυπωσιαστεί μαζί του. Ήταν έξυπνος, νέος και αρκετά προσγειωμένος. Στα επόμενα δύο λεπτά είχα καταλάβει ότι είχαμε τις ίδιες κοινωνικές απόψεις και τον ίδιο τρόπο σκέψης.

Είτε λοιπόν το πιστεύετε, είτε όχι, 20 λεπτά μετά μου ζήτησε να παντρευτούμε.

Θα δεχόμουν κατευθείαν εκείνη τη στιγμή, αλλά είχα κανονίσει ένα ραντεβού μέσω ίντερνετ με κάποιον, οπότε του ζήτησα να βρεθούμε την επόμενη εβδομάδα.

Θα σας πω σε λίγο το τελικό αποτέλεσμα, αλλά ας δούμε για ποιό λόγο έφτασε στο σημείο να μου κάνει πρόταση γάμου.

• Είχα ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση και μπήκα μέσα στο καφέ χαρούμενη, ενώ έδειχνα άνετη με τον εαυτό μου. Αργότερα μου παραδέχτηκε ότι με πρόσεξε αμέσως μόλις μπήκα στο χώρο.
• Ήμουν θετική στο να γνωρίσω καινούριο κόσμο, με σκοπό να βρώ την αγάπη.
• Ήξερα ότι ήμουν έτοιμη να ξαναπαντρευτώ.
• Είχα τα μάτια μου ανοιχτά σε διαφορετικά είδη ανθρώπων και αξιολογούσα τις προοπτικές σχέσης σε όσους γνώριζα.
• Ήξερα πως να διακρίνω, ένα σωστό και καλό άντρα.

Το τελευταίο κομμάτι της αποστολής, «βρίσκω τον κατάλληλο» είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Οι καλοί τύποι συνήθως φοβούνται την απόρριψη, οπότε ίσως να χρειαστεί να τους πλησιάσεις πρώτη εσύ. Το άτομο που ξέρει να «παίξει» με αυτό τον τρόπο, είναι και εκείνο που θα κάνει την πρώτη κίνηση.

Ο λόγος που δεν με πλησίασε πρώτα εκείνος, είναι γιατί είχε βαρεθεί την απόρριψη από τις γυναίκες. Τον είχαν απορρίψει τόσες πολλές φορές, που δεν είχε κάνει κίνηση να βρεί κάποια για αρκετό καιρό. Επειδή ήμουν τόσο φιλική μαζί του, κολακεύτηκε και ενθουσιάστηκε μαζί μου.

Δεν χρειάζεται να πω καν ότι το ραντεβού με τον άλλο δεν πήγε τόσο καλά, γιατί οι σκέψεις μου ήταν στον μελλοντικό μου σύζυγο. Οπότε με κάλεσε και βρεθήκαμε μια βδομάδα μετά.

Βγήκαμε 2 ραντεβού εκείνη την εβδομάδα και είχαμε τόσο καλή χημεία μεταξύ μας, που αποφασίσαμε να παντρευτούμε και ας γνωριζόμασταν μόνο μια βδομάδα. Στείλαμε τις προσκλήσεις σε φίλους και γνωστούς και όλα μπήκαν σε μια σειρά.

Τώρα 11 χρόνια μετά και με 2 παιδιά, συνεχίζουμε να περνάμε υπέροχα!

Πηγή: singlewoman.gr

Τον Ιανουάριο του 2012 διαγνώστηκα με καρκίνο και αμέσως μόλις μου το ανακοίνωσε ο γιατρός, πήγα στο σπίτι, ζήτησα διαζύγιο από τον αλκοολικό συζυγό μου και αμέσως την επόμενη μέρα μετακόμισα σε άλλη περιοχή. Η ζωή που ήξερα κάποτε, διαλύθηκε μέσα σε μια στιγμή.

Πρίν τη διάγνωση, όλες μου οι προτεραιότητες στη ζωή ήταν λάθος. Περνούσα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου κάνοντας εντελώς ασήμαντα πράγματα και είναι εκπληκτικό πώς άλλαξε αυτό, αμέσως μόλις, μου βρήκαν καρκίνο.

Καταρχάς, σταμάτησα να φοβάμαι. Εκτός από τον καρκίνο φυσικά, σταμάτησα να φοβάμαι οτιδήποτε άλλο. Μέσα στις χημειοθεραπείες και στα ψυχολογικά μου λόγω της ασθένειας, περνούσα ένα φρικτό διαζύγιο. Παρ’ όλο που έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε, τα «δράματα» του πρώην άντρα μου δεν σταμάτησε. Η διαφορά είναι ότι πλέον, δεν δίνω δεκάρα!

Κατά δεύτερον, περνάω τη μέρα μου με ανθρώπους που πραγματικά θέλω. Εάν με καλέσουν και δεν θέλω να πάω κάπου, απλά δεν πάω. Δεν χρειάζεται να πιέζω τον εαυτό μου να βλέπει ανθρώπους που δεν θέλει και να χαμογελάει σε άτομα που επίσης δεν θέλει, επειδή το θέλει ο σύζυγος, ο Χ ή ο Ψ. Προτεραιότητα έχουν τα παιδιά μου, ύστερα εγώ και μετά ακολουθούν τα υπόλοιπα.

Μετά τη διάγνωση και το διαζύγιο, έμαθα να συγχωρώ. Πρώτα τα πεθερικά μου, που μόλις χώρισα με τον γιό τους, είπαν για μένα τα ακατανόμαστα. Και έπρεπε να τους συγχωρήσω διότι εμένα έχουν πάψει να είναι τα πεθερικά μου, παραμένουν όμως οι παππούδες των κοριτσιών και δεν θέλω να τις στερήσω τη παρουσία τους. Επίσης, δεν νιώθω πια την ανάγκη να είμαι τέλεια. Κοιτάζοντας πίσω βλέπω έναν υστερικό εαυτό που πάσχιζε να είναι η τέλεια μαμά, η τέλεια υπάλληλος και η τέλεια σύζυγος. Δεν άφηνα κανέναν να δεί πόσο πονούσα που ο άντρας μου ήταν αλκοολικός, αντιθέτως το έκρυβα και βοηθούσα και εκείνον να το κρύβει. Σήμερα ζω τη ζωή μου με αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια.

Έχασα όλα μου τα μαλλιά απ ‘ τις χημειοθεραπείες και αυτό άλλαξε τελείως τον κόσμο μου. Τα μαλλιά μου επανήλθαν αλλά εγώ δεν επανήλθα ποτέ. Ο άνθρωπος που προσπαθούσε να είναι κάτι άλλο για να αρέσει στους γύρω του, αυτός ο ίδιος που δικαιολογούσε την ενδοοικογενειακή βία, πέθανε για να ξαναγεννηθεί. Έμαθα να αγαπώ διαφορετικά, να αγαπώ χωρίς να περιμένω από τους άλλους. Έμαθα να είμαι ευγνώμων για τις μικρές στιγμές, για μια βόλτα στο πάρκο με τα παιδιά μου, για μια γιορτή με φίλους, για έναν καφέ με φίλες, για τη δουλειά μου, για το γεγονός ότι ξυπνάω κάθε πρωί και είμαι εκεί για τα παιδιά μου. Έφτασα στο θάνατο και γύρισα πίσω. Κι όταν γύρισα πίσω κατάλαβα πως δεν είναι ο καρκίνος που προκαλεί τον θάνατο στους ανθρώπους, αλλά ο “θάνατος” των ανθρώπων που προκαλεί τον καρκίνο. Εγώ τον έβγαλα από τη ζωή μου. Εσύ;

Πηγή: huffingtonpost.com

Με λένε Νεκταρία και είμαι 37 χρονών με δύο κοριτσάκια δίδυμα. Πρίν από 10 χρόνια γνώρισα τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου, έναν καταπληκτικό άνθρωπο που τον έλεγα “αδερφή ψυχή” μου. Παντού μαζί σε όλα μαζί. Τέτοια επικοινωνία και αγάπη δεν είχα γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου. Με αγαπούσε, με φρόντιζε, μου στάθηκε σε πολλά. Τα κάναμε και τα ζήσαμε όλα, ήμασταν 5 χρόνια μαζί και σχεδιάζαμε το γάμο μας και τη κοινή μας ζωή. Είχε μόνο ένα “ελάττωμα”: Ήταν τσιγγάνος. Και δεν ήταν ελάττωμα για μένα αλλά για τους γονείς μου που δεν τον ήθελαν με τίποτα. Ούτε οι γονείς του με ήθελαν αλλά ήταν κάπως πιο δεκτικοί. Οι δικοί μου ούτε να ακούσουν. Τα τελευταία 4 χρόνια της σχέσης μας τα κρύβαμε από τους γονείς μου, δεν ήξεραν ότι είμαστε ακόμα μαζί μέχρι που μας είδε ο πατέρας μου σε μια καφετέρια και άρχισε ξανά η πλύση εγκεφάλου. Έκανα το λάθος να τους ακούσω και τον χώρισα…..

Αυτός τρελός και παλαβός ερχόταν κάτω από το σπίτι μου μεθυσμένος. Η ψυχή μου μάτωνε αλλά δεν ήθελα να περάσω πικρή ζωή μαζί του, έτσι μου έλεγαν οι δικοί μου. Ότι θα πέρναγα πικρή ζωή, ότι θα με πήγαινε να ζήσουμε σε τσαντίρι, ότι θα χαράμιζα τις σπουδές μου, ότι ήμουν ανώτερή του και τί δουλειά είχα μαζί του. Ένα χρόνο με παρακαλούσε μέχρι που έκανε πίσω και δεν ξαναείδα ούτε άκουσα ξανά γι αυτόν.

2 χρόνια μετά το χωρισμό μας γνώρισα έναν άλλον. Αυτό που λέμε “παιδί καλής οικογένειας”. Με πτυχία μεταπτυχιακά καλή οικονομική επιφάνεια. Δεν ήταν ο μεγάλος έρωτας, δεν ήταν καν έρωτας. Τον αγάπησα σαν άνθρωπο και σκέφτηκα πως αν τον παντρευόμουν θα ξεχνούσα τον άλλον. Έγινε ο γάμος, πήγαμε ταξίδι και γυρίζοντας από το μήνα του μέλιτος, άρχισε το μαρτύριό μου. To “καλό παιδί” είχε μακρύ χέρι τελικά. Τόσο μακρύ που δεν δίσταζε να το απλώνει επάνω μου. 

Έτρωγα πολύ ξύλο αλλά δεν τολμούσα να μιλήσω. Να το πώ στους γονείς μου; Μια κουβέντα πήγα να αρχίσω για να πάρω την απάντηση “Μη μας ανακατεύεις εμάς, αυτά είναι δικά σας!”. Από την άλλη, δεν ήθελα να παραδεχτώ στον εαυτό μου πως έκανα λάθος. Πίστευα πως ήταν φάση που θα του πέρναγε, πως είχε αγχωθεί με τις δουλειές του. Μου ζήτησε να παραιτηθώ από τη δουλειά μου για να κάνουμε οικογένεια και τον άκουσα. Κλείστηκα στο σπίτι και προσπαθούσαμε για παιδί. Δεν έπιανα με τίποτα και αποφασίσαμε να κάνω εξωσωματική. Έτσι απέκτησα τις δίδυμνες κόρες μου. Πίστευα πως με τα παιδιά ίσως μαλάκωνε αλλά τα πράγματα χειροτέρεψαν. Τότε με τα έξοδα, τα ξενύχτια και τη κούραση ήταν που με έδερνε περισσότερο. Κι εκεί επάνω στις μελανιές, στις βρισιές και στον ήχο της ζώνης του στη πλάτη μου, σκεφτόμουν τον άλλον. Τον άλλον που δεν με είχε χτυπήσει ποτέ ούτε με λουλούδι….

Μόνη μου παρηγοριά η θύμησή του. Ένα πρωί πήρα το αμάξι και πήγα στο Ζεφύρι να τον βρω. Μάταια. Ανέλαβα να πηγαίνω εγώ στη λαϊκή για ψώνια αντί για τη γυναίκα που είχαμε, με την ελπίδα να τον συναντήσω. Δεν τον βρήκα ποτέ πουθενά. Δεν τον έχω βρει μέχρι σήμερα να του πω πόσο τον αγαπώ, πόσο λάθος έκανα. Να τον κοιτάξω στα μάτια, να ζήσουμε τον έρωτά μας ξανά από την αρχή. Να μου πει έστω ότι με συγχωρεί κι ας φύγει.

Μόλις πρίν λίγες βδομάδες βρήκα το κουράγιο να απευθυνθώ σε δικηγόρο και κατάφερα με πολύ κόπο να βγάλω τον άντρα μου από το σπίτι, να του κάνω καταγγελία για ενδοοικογενειακή βία και να πάρω τη ζωή μου, στα χέρια μου. Όμως μου λείπει αυτός, ο ένας και μοναδικός άντρας που αγάπησα και άφησα επειδή μου έλεγαν πως θα πέρναγα μαύρη ζωή γιατί ήταν τσιγγάνος. Όμως τί ειρωνία: Τη μαύρη ζωή τη πέρασα με το “καλό παιδί!”.

Νεκταρία 

Καλησπέρα σας και συγχαρητήρια για τη σελίδα σας. Όλες οι ιστορίες και τα θέματα με αφορούν και με βοηθούν.Με λένε Αγγέλικα και θέλω να σας διηγηθώ την ιστορία μου και τα εμπόδια που πέρασα για να είμαι με τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα. Και αυτό το εμπόδιο ήταν το “φάντασμα” της γυναίκας του.

Αυτό το “φάντασμα” δεν το ζωντάνευε ο ίδιος αλλά οι γονείς μου ειδικά η μητέρα μου. Μόλις έμαθε ότι έχουμε σχέση έκανε τα πάντα για να μας χωρίσει. Στην αρχή με γκρίνια. Μεγάλη η διαφορά ηλικίας (εγώ ήμουν 25 αυτός 37), που είσαι παιδί και θα του μεγαλώνεις το παιδί, που θα παρατήσεις τις σπουδές σου για να υπηρετείς τον χήρο επειδή δεν έχει γυναίκα να του μαγειρεύει. Άκουσα πολλές κακίες από την ίδια μου τη μάνα που όσο με έβλεπε ευτυχισμένη τόσο περισσότερα έλεγε. Ακόμα και ο πατέρας μου μάλωνε μαζί της. Σαν η γυναίκα που με γέννησε να ζήλευε τη σχέση μου.

Μου ήταν αδύνατο να αντισταθώ. Ωραίος άντρας, ψηλός, μελαχρινός και γλυκύτατος. Καλόκαρδος. Με ένα αγοράκι μπουμπούκι 3 χρονών τότε. Τον είδα και τον ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Σε ένα μήνα μέσα, χώρισα τον αρραβωνιαστικό μου για να είμαι μαζί του και αυτό η μάνα μου δεν μου το συγχώρεσε ποτέ. Και τί να έκανα; Να παντρευόμουν κάποιον και να σκεφτόμουν άλλον; Από τη μέρα που τον γνώρισα έμεινα εκεί, ήταν αδύνατο να συνεχίσω με τον άλλον. Τί σημασία είχε που ήταν χήρος; Σε τί μας εμπόδιζε αυτό να κάνουμε έρωτα, να ταξιδεύουμε, να αγαπιόμαστε, να ζούμε;

Τη γυναίκα του την ειχε χάσει απο καρκίνο. Έκανε τα πάντα για να τη σώσει ακόμα και στο εξωτερικό πήγαν αλλά δεν γινόταν τίποτα. Ο μικρούλης δεν γνώρισε τη μητέρα του, ήταν 14 μηνών όταν την έχασε. Για μητέρα γνώρισε εμένα. Μετά από ένα χρόνο σχέσης ήρθε και η πρόταση γάμου. Τρελή και παλαβή εγώ. Φυσικά όταν πήγα σπίτι και το είπα, η μάνα μου με πέταξε έξω. Η συγκατοίκησή μου με τον άντρα μου άρχισε με τη βία έτσι ξαφνικά σε μια νύχτα και με πολλά προβλήματα. Αλλά έκανε υπομονή και δεν θύμωνε, αντίθετα μίλαγε όμορφα για τη μαμά μου και έλεγε πως άμα τον γνώριζε θα άλλαζε γνώμη και ότι είναι μάνα και ανησυχεί.

Προσπάθησα πολλές φορές να τη πάρω τηλέφωνο, έβαλα την αδερφή της να μεσολαβήσει, πήγε και ο ίδιος από το σπίτι να μιλήσουν. Δεν ήθελε με τίποτα. Έλεγε ότι δεν με γέννησε να με χαραμίσει, ότι ήθελε να με δει να τελειώνω τις σπουδές μου και να μεγαλώνω δικά μου παιδιά, ότι αυτός με έπαιρνε από συμφέρον γιατί που θα έβρισκε γυναίκα με τόσο βεβαρημένο παρελθόν; Εντάξει η γυναίκα το τερμάτισε, μετά δεν ήθελα εγώ να τα ξαναβρούμε με αυτά που έλεγε.

Ο γάμος μας έγινε με 20 καλεσμένους. Ο μπαμπάς μου ήρθε, η μαμά μου φυσικά δεν ήρθε. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη εκείνο το βράδυ, πάρα πολύ. Τελείωσα το Πανεπιστήμιο με άριστα και ξεκίνησα μεταπτυχιακό. Στο μεταξύ έμεινα έγκυος και πήγαινα κανονικά στα μαθήματα. Όλα τα έκανα παράλληλα, οικογένεια και σπουδές και ο άντρας μου με στήριξε πολύ. Προβλήματα δεν είχαμε ποτέ, σε σχέση με το θάνατο της γυναίκας του. Μου μιλάει κάποιες φορές για εκείνη αλλά σε λογικά πλαίσια. Εννοείται πως έχουμε φωτογραφίες της στο σαλόνι αγκαλιά μαζί του και με το παιδί. Είναι κομμάτι της οικογένειάς μου και ειδικά κομμάτι του γιου μας (έτσι λέω το αγοράκι του) και το σέβομαι. Αγάπησα μέσα από τα βάθη της ψυχής μου αυτό το αγοράκι. Είναι τα πάντα για μένα και νιώθω καμιά φορά πως το αγαπώ πιο πολύ και από τη κόρη μας!

Η μικρή μου είναι τώρα 4 χρονών και ο μεγάλος μου 8,5 χρονών. Τη γιαγιά τους δεν την έχουν γνωρίσει, ξέρουν μόνο τους γονείς του άντρα μου και τον μπαμπά μου. Το έχω αποδεχτεί πως έτσι θα είναι η ζωή μου από εδώ και πέρα χωρίς μητέρα αλλά η πόρτα μου θα είναι πάντα ανοιχτή όποτε το μετανιώσει να μπει στην οικογένειά μου. Ήθελα να σας πω ότι μπροστά στον έρωτα δεν υπάρχει χωρισμένος ή χήρος. Υπάρχει σ’ αγαπώ ή δεν σ’ αγαπώ, σε θέλω ή δεν σε θέλω. Αν υπάρχουν και άλλες κοπέλες που παντρεύτηκαν χήρους μπαμπάδες θα ήθελα να τις γνωρίσω. Εγώ θα λέω στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν πως αγάπησα τον πατέρα τους και ευτυχώς δεν άκουσα ούτε την ίδια μου τη μητέρα!

Αγγέλικα