Πέθανε γεννώντας το μωρό της, οι γιατροί όμως έπαθαν το σοκ της ζωής τους για άλλο λόγο…
Η 36χρονη δασκάλα Erica Nigrelli βρισκόταν στην αίθουσα διδασκαλίας παρόλο που είχε μπει στην 36η εβδομάδα κύησης, όταν λιποθύμησε.
Τα παιδιά στην τάξη της έτρεξαν αμέσως να φέρουν βοήθεια και σε λίγο ο άντρας της, Nathan, που επίσης εργάζεται στο ίδιο σχολείο ήταν στο πλευρό της.
Η καρδιά της Erica είχε σταματήσει ξαφνικά και μέχρι να τη μεταφέρουν στο νοσοκομείο όπου την ξεγέννησαν (3 εβδομάδες νωρίτερα) οι γιατροί, είχε ξεψυχήσει.
Τότε όμως συνέβη κάτι πραγματικά μοναδικό.
Αυτή η καταπληκτική μητέρα πέθανε, γέννησε και όταν οι γιατροί τελείωσαν με το μωρό και στράφηκαν προς αυτήν, η καρδιά της άρχισε να χτυπάει ξανά!
Η μικρή ήταν σε θερμοκοιτίδα για 2 εβδομάδες, ενώ τώρα είναι υγιέστατη και μεγαλώνει ευτυχισμένη δίπλα στη μητέρα της, μη γνωρίζοντας πόσο κοντά ήταν στο να τη χάσει.
Όπως αποδείχθηκε η Erica είχε πρόβλημα με την καρδιά της που δεν είχε διαγνωστεί μέχρι τότε, κατάφερε όμως να νικήσει το θάνατο και να επιστρέψει στον Nathan και την κορούλα τους Elayna.
Θλίψη στην κοινωνία του Βόλου και της Νέας Αγχιάλου προκάλεσε η είδηση του θανάτου του Αντώνη Καραουλάνη.
Ο Αρχιπλοίαρχος ε.α. άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 58 ετών, αφήνοντας πίσω του τη σύζυγό του, Καλλιόπη, τον γιο του Παναγιώτη, αδέρφια και λοιπούς συγγενείς.
Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα στις 5 μ.μ., από τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στη Νέα Αγχίαλο
Σοκ προκαλεί στους Βολιώτες ο θάνατος του 58χρονου Αρχιπλοιάρχου ε.α, Αντώνη Καραουλάνη.
Ο άτυχος άνδρας αφήνει πίσω του τη σύζυγο του Καλλιόπη, τον γιο του Παναγιώτη, τα αδέρφια, τα πεθερικά και τους υπόλοιπους συγγενείς.
Η κηδεία του θα τελεστεί τη Δευτέρα στις 17:00 στον ιερό ναό Αγίου Γεωργίου Νέας Αγχιάλου.
Νέα αύξηση στις συντάξεις έως 5% φέρνει το 2024, κάτι που θα αποτυπωθεί στο αναθεωρημένο μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής.
Ειδικά όσον αφορά τη νέα αύξηση των συντάξεων, οι νεότερες εκτιμήσεις δείχνουν ότι η ανάπτυξη για το 2023 μπορεί να φτάσει το 4% και με πληθωρισμό 5% σημαίνει αύξηση συντάξεων για το 2024 στο 4,5%. Μαζί με το υπόλοιπο 0,5% (από την υψηλότερη ανάπτυξη του 2022), η συνολική αύξηση φτάνει στο 5%. Αν όμως αναθεωρηθεί προς τα πάνω και ο πληθωρισμός, τότε η αύξηση θα είναι πιο ψηλά και από το 5%.
Οι νέες προβλέψεις που θα συμπεριληφθούν στο αναθεωρημένο μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής για τα επόμενα χρόνια δείχνουν ότι οι αυξήσεις θα είναι υψηλότερες αφενός γιατί αναμένεται υπερδιπλάσια ανάπτυξη για φέτος και αφετέρου διότι το 2024 θα πληρωθεί και το υπόλοιπο της αύξησης του 2023.
Η αύξηση για το 2024 θα κινείται στο 4,5% και με ένα υπόλοιπο 0,5% από την αύξηση που δόθηκε φέτος διαμορφώνουν για την επόμενη χρονιά ένα συνολικό ποσοστό αύξησης συντάξεων στο 5%. Η συνταγή της αύξησης για το 2024 θα είναι ίδια με φέτος και θα ληφθεί υπόψη το άθροισμα πληθωρισμού και ανάπτυξης του 2023 διά δύο.
Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, το κέρδος που προκύπτει για τους συνταξιούχους είναι:
Πρώτον, όσοι μηδένισαν φέτος την προσωπική διαφορά θα δουν μεγαλύτερη καθαρή αύξηση το 2024.
Δεύτερον, όσοι έχουν υπόλοιπο προσωπικής διαφοράς θα καταφέρουν είτε να το μειώσουν είτε να το μηδενίσουν όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό της αύξησης.
Παιδί θαύμα: Έχασε και τα τέσσερα άκρα της από μηνιγγίτιδα
Παιδί θαύμα: Ένα παιδί 7 ετών, πραγματικό θαύμα, έρχεται να μας θυμίσει πως η διάθεση για ζωή σε πολλές περιπτώσεις νικά τη δυσκολία. Έτσι και με τη Harmonie-Rose η οποία χωρίς άκρα απέσπασε σε διαδικτυακό πρωτάθλημα ενόργανης για παιδιά ΑμεΑ, το χρυσό μετάλλιο.
Η Harmonie-Rose ήταν μόλις 10 μηνών όταν οι γονείς της κατάλαβαν ότι δυσκολεύεται να αναπνεύσει και την μετέφεραν στο νοσοκομείο.
Οι γιατροί τότε δεν εντόπισαν κάποιο πρόβλημα και τους έστειλαν ξανά στο σπίτι. Το επόμενο πρωί, το κοριτσάκι άρχισε να γίνεται ληθαργικό, να έχει σπασμούς και εμφάνισε ένα εξάνθημα σαν μελανιά στην μύτη και μεταφέρθηκε ξανά το νοσοκομείο.
Παιδί θαυμά: Της ακρωτηρίασαν τα άκρα εξαιτίας της μηνιγγίτιδας Β
Η Harmonie-Rose διαγνώστηκε με μηνιγγίτιδα Β και οι γιατροί της έδωσαν λιγότερες από 10% πιθανότητες να ζήσει. Κατά τη νοσηλεία της στο Bristol Royal Hospital for Children, στο οποίο την έστειλαν από το νοσοκομείο του Bath, τα πόδια και τα χέρια του παιδιού χρειάστηκε να ακρωτηριαστούν.
Το μωρό χρειάστηκε να μείνει έναν ολόκληρο μήνα στην εντατική, μέχρι να δείξει τα πρώτα σημάδια βελτίωσης αλλά και να υποβληθεί σε άλλα 10 χειρουργεία.
Ωστόσο, όπως λένε οι γονείς της, η κόρη τους ήταν αποφασισμένη να μην το βάλει κάτω και να πολεμήσει για τη ζωή της.
Το παιδί θαύμα πρώτη φορά βόλτα με τη μικρή της αδερφούλα
Σήμερα, η 7χρονη Harmonie-Rose περπατάει με τεχνητά μέλη, παίζει ποδόσφαιρο, κολυμπά και τον Νοέμβριο κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο σε διαδικτυακούς αγώνες ενόργανης γυμναστικής για παιδιά ΑμεΑ από όλο τον κόσμο.
Ωστόσο, το πιο σπουδαίο της κατόρθωμα, όπως λέει, είναι όταν πήγε για πρώτη φορά χέρι-χέρι βόλτα με τη μικρή της αδερφούλα, χάρη στο νέο της τεχνητό μέλος.
Αν και η Harmonie-Rose θα είναι ένα παιδί που θα αντιμετωπίσει παραπάνω δυσκολίες στην πορεία της ζωής του, ωστόσο η θέλησή της να τα καταφέρει να την βγάζει πάντα νικήτρια.
Ρούλα Κορομηλά: Η Μπέττυ Μαγγίρα αναφέρθηκε στα θέματα υγείας που ταλαιπώρησαν την Ρούλα Κορομηλά και μοιράστηκε την εμπειρία της από αυτή την περίοδο. Αποκάλυψε ότι κατά την δύσκολη αυτή φάση της ζωής της, η εργασία της ήταν ένα κίνητρο για να συνεχίσει να πάλευε και να ζει.
Ρούλα Κορομηλά: Τα όσα είπε η Μπέττυ Μαγγίρα
«Αυτό που δεν ήξερε ο κόσμος που ήξερε ότι η Ρούλα Κορομηλά έχει ένα αυτοάνοσο, είναι ότι όντως η Ρούλα κόντεψε να χάσει τη ζωή της, οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά, έκανε πολύ μεγάλες θεραπείες, πράγμα που της αλλοίωσε και λίγο την εικόνα. Εγώ την έζησα εκείνη την εποχή, στο “TV STARS παρουσιάστε”, όπου δούλευε πίσω στο συμβουλευτικό κομμάτι. Ήταν η εποχή που δεν ήθελε να δείξει τον εαυτό της.Περνούσε τον προσωπικό της Γολγοθά που ήταν η ασθένεια που έπρεπε να την πολεμήσει γιατί όντως κόντεψε να χάσει τη ζωή της και από την άλλη η δουλειά της έδινε ένα κίνητρο για να συνεχίσει να ζει, πολύ σημαντικό για τη Ρούλα»τόνισε η Μπέττυ Μαγγίρα.
Διαβάζω τη σελίδα σας εδώ και λίγο καιρο και τώρα που πήρα την επιμέλεια της κόρης μου, αποφάσισα να μιλήσω για όσα τράβηξα.
Με τη γυναίκα μου χωρίσαμε το 2013 με φασαρίες, εξώδικα και αλλαγή κλειδαριάς όταν αποφάσισε μέσα σε μια νύχτα να με πετάξει έξω και να ζήσει τον έρωτά της.
Ήταν σαν να με έριξες από τον 7ο όροφο, δεν έτρωγα και δεν κοιμόμουν, μεγαλύτερ βάσανο δε, ήταν ο αποχωρισμός από την κορούλα μου, μόλις λίγων μηνών τότε.
Ζητούσε παράλογα πράγματα εξαρχής, κάτι διατροφές του χιλιάρικου για ένα βρέφος το οποίο με πρόσχημα τον θηλασμό δεν με άφηνε να το παίρνω παρά το έβλεπα μια ώρα στο πεζούλι του σπιτιού. Ναι στεκόμουν όρθιος 3 φορές την εβδομάδα εξω από το σπίτι που εγώ είχα εξοπλίσει για να βλέπω το παιδί μου.
Το 2016 και ύστερα από πολλά δικαστήρια όπου ζητούσα αλλαγή στην επικοινωνία εφόσον η ίδια εμπόδιζε την επαφή μου με το παιδί παρ’ όλο που δεν θήλαζε πια, κατάφερα να βλέπω το παιδί στο σπίτι μου και να διανυκτερεύει κιόλας αφου είχα στείλει και το περιπολικό κανα 2 φορές όταν έκανε πως δεν ήταν σπίτι ενώ πήγαινα να πάρω το παιδί και δεν μου άνοιγε.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το έκανε αυτό δεδομένου ότι εκείνη ερωτεύτηκε άλλον και εκείνη αποφάσισε και τον χωρισμό.
Το 2017 και ενώ είχαν ηρεμήσει κάπως τα πράγματα, γνωρίζω τη δεύτερη γυναίκα μου, νηπιαγωγός στο επάγγελμα. Περνάει ο καιρός και μόλις κρίνω ότι πρόκειται για σοβαρή και αξιόλογη περιπτωση τη γνωρίζω στη μικρή. Τι το ήθελα; ΠΟΛΕΜΟΣ! Δεν άνοιγε τις πόρτες, δεν απαντούσε στα τηλέφωνα, ξεροστάλιαζα έξω από το σχολείο για να τη δω και ούρλιαζε μπροστά σε δασκάλους και γονείς. Βλέπεις ο…έρωτάς της, την είχε παρατήσει και πονούσε τώρα που εγώ έφτιαχνα τη ζωή μου. Ξανά περιπολικά, ξανά ασφαλιστικά, λεφτά να’ χεις να χαλάς στα δικαστήρια.
Το 2018 αποφασίζουμε να παντρευτούμε και διαλέγουμε ημερομηνία που θα είχα εγώ τη μικρή για να είναι παρανυφάκι. Πράγματι μια βδομάδα πριν πάμε τη μικρή να δοκιμάσει το φόρεμά της για τον γαμο, της λέμε ότι θα γίνει παρανυφάκι, πετάει το παιδί από χαρά αλλά της εξηγούμε ότι δεν πρέπει να πει ακόμα τίποτα στη μαμά της, για να μην στενοχωρηθεί και θα της το λέγαμε εμείς μετά.
Δε ξέρω βρε παιδια αν έκανα σωστά αλλά φοβήθηκα ότι θα μας χάλαγε τον γάμο που τον χάλασε τελικά…
Τη μέρα του γάμου μας και ενώ η κόρη μου, δεν έχει πει τίποτα για τον γάμο στη μαμά της, στέκομαι στα σκαλιά της εκκλησίας και έχοντας τη μικρή παρανυφάκι στο πλάι μου, περιμένω τη νύφη κρατώντας την ανθοδέσμη. Την ώρα που έρχεται η νύφη με τον πατέρα της και βγαίνει από το αμάξι, σκάει μύτη περιπολικό από το οποίο βγαίνει μαινόμενη η πρώην γυναίκα μου και ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΑΜΟΣ! “Δώσε τώρα το παιδί που το έκανες παρανυφακι χωρίς την άδειά μου” ωρυόταν μπροστά σε 200 καλεσμένους. Η νύφη πάγωσε, όλοι παγώσαμε, το κοριτσάκι μου να κλαίει και να φωνάζει “Μαμά άσε με, άσε με δεν θέλω να έρθω, θέλω να μείνω με τον μπαμπά μου” ούρλιαζε και εκείνη το τράβαγε.
“Σας παρακαλώ κυρία μου ηρεμήστε” της έλεγε ο αστυνομικός ο οποίος ήρθε προς το μέρος μου. “Μας συγχωρείτε αλλά εχουμε εντολή να σας πάρουμε στο τμήμα. Επειδή όμως σεβόμαστε τη στιγμή σας παρακαλώ ελάτε μετά τον γαμο”. Τελικά το πήρε το παιδί η πρώην γυναίκα μου δεν το άφησε στον γάμο, η νύφη με πλησίασε ουδιασμένη, απορώ πως δεν έφυγε να με αφήσει την ίδια στιγμή και μουδιασμένοι όλοι χειροκρότησαν.
Ο γάμος έγινε αλλά φυσικά με όλα αυτά δεν τον χαρήκαμε. Ούτε το μυστήριο χαρήκαμε ούτε το γλέντι ούτε να χορέψουμε είχαμε κέφι, ήμασταν με κατι μούτρα μέχρι κάτω. Στο τέλος της βραδιάς πήγαμε μαζί στο τμήμα όπου μου είχε κάνει μήνυση για παραβίαση δικαστικής απόφασης (επειδή πήγα το παιδί στον γάμο μου, χωρίς την άδειά της) αλλά εγώ δεν μπορούσα να της κάνω μήνυση γιατί αν την έπαιρναν μέσα ποιος θα κοιτούησε το παιδί; Δεν έμαθα ποτέ ποιος της το είπε…
Τελικά στο σήμερα: Το παιδί ήρθε μαζί μου αφού ζήτησα την επιμέλεια και η δικαστής ζήτησε να ακούσει τη μικρή που της είπε πως θέλει να έρθει μαζί μου. Πλέον έχω και ένα κοριτσάκι με τη νέα σύζυγό μου. Η πρώην γυναίκα μου ξαναπαντρεύτηκε και το παιδί μας το παίρνει σπάνια τηλέφωνο, της έχει θυμώσει που διάλεξε να μείνει μαζί μου. Έκανε κι άλλο παιδάκι αλλά δεν αφήνει την κόρη μας να το δει για αντίποινα και πρόσφατα πήρε ξανά διαζύγιο και απ ότι έμαθα δεν αφήνει ούτε τον νέο σύζυγο να βλέπει το παιδί τους.
Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ. Κάποιοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι να κάνουν κακό στους άλλους και να ταίζουν τον εγωισμό τους.
Η Χάρις Αλεξίου παραχώρησε συνέντευξη στο «Πάμε Δανάη» και αναφέρθηκε στις μνήμες από την Μικρασιάτισσα γιαγιά της, τα παιδικά χρόνια, το θέατρο και τη συνεργασία με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη.
«Πολλές φορές, ενώ διηγούμαι τα λόγια που έχει γράψει ένας άλλος άνθρωπος, μου έρχεται ένας κόμπος στο λαιμό. Οι πρόγονοί μου είχαν καταγωγή από τις περιοχές της Σμύρνης, μεγάλωσα με τους Μικρασιάτες. Το κάλο είναι πως πήρα στοιχεία από τη μουσική και την κουλτούρα και από τους Θηβαίους άλλα και από τους Μικρασιάτες. Θυμάμαι τόσο ωραία πράγματα από τη μητέρα μου: τα φοινίκια της, τα γλυκά του κουταλιού και τις φράσεις της «γιαβρί μου, τζιέρι μου. Η γιαγιά μου, η Κατίνα, ήταν μία μερακλού γυναίκα που τραγουδούσε υπέροχα τα μικρασιάτικα. Με έλεγε η γιαγιά μου: “τραγουδούσαμε και μας έφερναν στο τραπέζι τις μπύρες για κέρασμα και ήρθες εσύ και μας πήρες τη δουλειά”», ανέφερε η Χάρις Αλεξίου.
«Έζησα στη Θήβα μέχρι 8 χρονών. πέθανε ο μπαμπάς μου και ήρθαμε στην Αθήνα. Η μαμά μου είχε ένα μπακάλικο και πίσω από αυτό ένα το δωμάτιο που κοιμόμασταν. Έφευγε η μάνα με άφηνε στο μπακάλικο, και εγώ ζύγιζα τα πράγματα. Με αγαπούν οι Τούρκοι και σκέφτομαι συνεχεία αυτά που γίνονται μεταξύ των δυο χωρών. Ένας δήμος στη Σμύρνη έδωσε το όνομα μου σε μία λεωφόρο: «Χάρις Αλέξιου ειρήνης και φίλιας. Θυμάμαι να τραγουδάω το «φωσφόρο» και το κοινό να λέει το ρεφρέν στα τουρκικά», πρόσθεσε η Χάρις Αλεξίου.
Για την συνεργασία της με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στο Maestro, η Χάρις Αλεξίου τόνισε πως, «η συνεργασία με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στο «Maestro» του MEGA είναι ένας έρωτας σε εισαγωγικά. Ο Χριστόφορος είναι ένα πλάσμα του Θεού που σε κάνει να τον αγαπήσεις αμέσως.
Έχει κάνει μία εξαιρετική δουλειά και δεν είναι τυχαίο ότι την ετοιμάζει τόσο καιρό», και πρόσθεσε χαρακτηριστικά πως, «μου έχει πει ο Χριστόφορος «σε άλλους ηθοποιούς παίρνεις τη στιγμή τους από την 4η , την 5η λήψη, εσένα την παίρνω από την αρχή».
«Αφού θέλει ο Χριστόφορος να είμαι και στον δεύτερο κύκλο του «μαέστρο» ναι θα είμαι», κατέληξε η δημοφιλής τραγουδίστρια.
Πηγή: «Ιστορίες από τη δεκαετία του 40» Είναι μια από τις δεκάδες, ίσως εκατοντάδες ιστορίες ζώων που έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο. Ο πολεμικός ανταποκριτής της εφημερίδας «Ακρόπολις» Σπύρος Τριανταφύλλου περιγράφει την ιστορία του Ψαρή. Του αλόγου που δεν άντεξε τις κακουχίες και άφησε την τελευταία του πνοή σε ένα χαντάκι στην Αλβανία. Η ιστορία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα στις 9 Μαρτίου 1941.
Γράφει ο Τριανταφύλλου: « Σ’ ένα χωριό στην πλαγιά του Μόροβα, στο σπίτι ενός Αλβανού χριστιανού που καταλύσαμε ένα βράδυ βρεθήκαμε στρατιώτες όλων των όπλων και σωφέρ ακόμα. Ρώτησα έναν που είχε λάβει μέρος στην ιστορική μάχη της Πίνδου: – Συνάδελφε, ποιο πράγμα δε θα λησμονήσεις ποτέ από αυτόν τον πόλεμο; Ήταν ιππέας ο συνάδελφος. Με κοίταξε, σκάλισε λίγο με την τσιμπίδα τη φωτιά, που έκαιε μπρος μας και μ’ απάντησε: – Τα μάτια του αλόγου μου… Και συνέχισε: «Κυνηγούσαμε μέρες τους Ιταλούς.
Τους βγάλαμε από τα μέρη μας που είχαν μπει και τους ακολουθούσαμε μέσα στο διαολότοπο, την Αλβανία. Τα άλογά μας τσακισμένα από την κούραση δυσκολευόντουσαν τώρα από τα χιόνια και τους γκρεμούς. Είδα πολλά που πέφτανε και τους συναδέλφους να τα χαϊδέουν λίγο και να τ’ αφήνουν εκεί που έπεφταν για να συνεχίσουν το κυνήγι των Ιταλών πεζή. Ήρθε και η σειρά του δικού μου. Σ’ ένα χαντάκι σκεπασμένο με χιόνι, τόσο που να μη φαίνεται ο Ψαρής μού κόλλησε. Πήδησα από τη σέλα. Το άλογο προσπαθούσε να σηκωθεί αλλά δε μπόρεσε κι έπεσε ολότελα. Πεινασμένο μουσκεμένο ως το κόκκαλο, ταλαιπωρημένο από το αδιάκοπο τρέξιμο πάνω στα κατσάβραχα ήταν γραφτό του να μείνει εκεί. Μάζεψα τα πράγματα που είχα στη σέλα για ν’ ακολουθήσω κι εγώ με τα πόδια τους άλλους.
Το χάϊδεψα λίγο στο σβέρκο και το φίλησα. Και κίνησα. Σε λίγα βήματα γύρισα να το ιδώ για τελευταία φορά. Μπορεί να ήταν ζώο, αλλά ήταν ο σύντροφός μου στον πόλεμο. Είχαμε δει μαζί τόσες φορές τον θάνατο, είχαμε περάσει μαζί μερόνυχτα ζωής τέτοιας που δε λησμονιέται ποτέ. Και το είδα να με κοιτάζει που έφευγα. Τι ματιά ήταν αυτή, βρε παιδιά… Πόσο παράπονο, πόση λύπη φανέρωνε..Μ’ έπιασε κλάμα. Αλλά δεν πρόλαβαν ν’ ανέβουν δάκρυα στα μάτια μου. Ο πόλεμος δεν αφήνει καιρό για τέτοια. Σε μια στιγμή σκέφτηκα να το σκοτώσω. Δε βάσταξε όμως η καρδιά μου. Και το άφησα εκεί. Με κοίταζε ως που χάθηκα πίσω από το βράχο…»…
Βασίλισσα της ομορφιάς: Πριν ακριβώς από τριάντα ένα χρόνια και πιο συγκεκριμένα στις 18 Μαρτίου του 1989, όποιος περνούσε έξω από το σπίτι της στη Βελακρούζ του Μεξικό, δεν θα διέκρινε κάτι συνηθισμένο.
Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά και οι χαρακτηριστικές μεγάλες γλάστρες που κοσμούσαν το μπαλκόνι βρίσκονταν στη θέση τους. Ωστόσο, αυτό που δεν φαινόταν με γυμνό μάτι ήταν ότι μέσα στο χώμα που φιλοξενούσε τις ρίζες των καλλωπιστικών φυτών, βρίσκονταν τα άψυχα κορμιά δύο μικρών παιδιών….
«Η Βασίλισσα της Βερακρούζ»
Το καρναβάλι της Βερακρούζ είναι το μεγαλύτερο του Μεξικό και ένα από τα διασημότερα παγκοσμίως. Στην ετήσια διοργάνωσή του επενδύονται εκατομμύρια δολάρια, ενώ προσελκύει αντίστοιχα και εκατομμύρια επισκέπτες. Για εννέα συνεχόμενες μέρες, επικρατεί ένα κλίμα εορτασμού και χαράς σε ολόκληρη την παραθαλάσσια πόλη. Τα δρώμενα είναι καθημερινά, η μουσική ασταμάτητη και το φαγητό άφθονο. Μία από τις σημαντικότερες στιγμές της εκδήλωσης είναι η ανάδειξη της «Βασίλισσας της Βερακρούζ».
Η 18χρονη Εβανχελίνα Τεχέρα ήταν ξανθιά με πράσινα μάτια. YouTube Το 1983, «Βασίλισσα» του μεγάλου καρναβαλιού στέφθηκε η 18χρονη Εβανχελίνα Τεχέρα. Η διάκριση αυτή δεν εξέπληξε κανέναν. Η νεαρή Εβανχελίνα, εκτός από εντυπωσιακή εμφάνιση, διέθετε ένα δυνατό οικογενειακό υπόβαθρο και καλές διασυνδέσεις στην πόλη. Ο πατέρας της ήταν ένας από τους πιο πετυχημένους γιατρούς και είχε φίλους σε όλα τα υψηλά κλιμάκια της τοπικής κοινωνίας….
Βασίλισσα της ομορφιάς: Πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες
Από τη στιγμή εκείνη, η φήμη της απογειώθηκε. Οι φωτογραφίες της ξανθιάς, πρασινομάτας καλλονής γέμισαν τα πρωτοσέλιδα τόσο των τοπικών, όσο και των εθνικών εφημερίδων. Ξεκίνησε να παραχωρεί συνεντεύξεις και να κάνει φωτογραφήσεις, ενώ εμφανίστηκε στο δημοφιλέστερο τηλεοπτικό σόου της περιόδου εκείνης στο Μεξικό, «Πάντα την Κυριακή». Ωστόσο, η αψεγάδιαστη εξωτερική εμφάνιση ήταν μόνο μία βιτρίνα. Ο εσωτερικός κόσμος της Εβανχελίνα ήταν, στην πραγματικότητα, βαθιά διαταραγμένος και η ίδια πάσχιζε για χρόνια να κρύψει τα ψυχολογικά τραύματα που την ταλάνιζαν από μικρή….
Παρότι είχε μεγαλώσει με όλες τις ανέσεις και χρήματα δεν της έλειψαν ποτέ, το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο ζούσε ήταν προβληματικό. Ο πατέρας της, που ως μεγαλογιατρός απέπνεε κύρος στον κοινωνικό του περίγυρο, όταν βρισκόταν στο σπίτι μετατρεπόταν σε έναν αλκοολικό και αδίστακτο άντρα. Συνήθιζε να κακοποιεί τη γυναίκα του και να γίνεται βίαιος με την Εβανχελίνα και τον αδερφό της. Αυτή ήταν η σκληρή καθημερινότητα των Τεχέρα μέχρι η μικρή να κλείσει τα 9. Τότε, η μητέρα της βρήκε την ευκαιρία και το έσκασε από το σπίτι μαζί με τα δυο παιδιά.
Ωστόσο, η χρόνια κακοποίηση είχε αφήσει εμφανή σημάδια στον ψυχισμό της. Έτσι, η ζωή των παιδιών αντί να βελτιωθεί, άλλαξε προς το χειρότερο. Με μια μάνα εθισμένη στο αλκοόλ και στις ουσίες, πλέον μεγάλωναν μέσα στην φτώχεια και την παραμέληση. Όταν η Εβανχελίνα μπήκε στην εφηβεία, ο πατέρας της αποφάσισε να την πάρει να ζήσει μαζί του. Ο πλούτος και οι ανέσεις επανήλθαν, αλλά τα ψυχικά τραύματα παρέμειναν ανοιχτά….
Η παιδοκτόνος
Τα χρόνια που ακολούθησαν τη στέψη της Εβανχελίνα ήταν ταραχώδη. Η νεαρή κοπέλα άρχισε να πηγαίνει καθημερινά σε πάρτυ, να συναναστρέφεται άτομα της νύχτας και σταδιακά να βυθίζεται στις καταχρήσεις.
Με τον καιρό, έχασε τη λάμψη της «σταρ» που είχε κερδίσει με τον τίτλο της «Βασίλισσας της Βερακρούζ» και μετατράπηκε σε μια μουντή γυναίκα εθισμένη στις ουσίες και στον περιστασιακό έρωτα. Καρποί του εθισμού της στον περιστασιακό έρωτα ήταν δύο εγκυμοσύνες. Απέκτησε δύο γιους, τον πατέρα των οποίων δεν αποκάλυψε ποτέ. Ωστόσο, η μητρότητα δεν την ώθησε να αλλάξει τρόπο ζωής. Δίχως να το αντιληφθεί, αντέγραφε επακριβώς τη συμπεριφορά της μητέρας της που τόσο είχε στιγματίσει την παιδική της ηλικία….
Το 1989, όταν η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, ο πατέρας της την έδιωξε από το σπίτι, ενώ ακόμα συγγενείς και παιδικοί φίλοι απομακρύνθηκαν και σταμάτησαν να τη βοηθούν οικονομικά. Τότε, η Εβανχελίνα νοίκιασε ένα μικρό διαμέρισμα κοντά στο λιμάνι της Βερακρούζ και μετακόμισε εκεί με τους δύο γιους της. Έχοντας πλέον πλήρη αυτονομία, διοργάνωνε πάρτυ, καλούσε καθημερινά κόσμο στο σπίτι και περνούσε το χρόνο της πίνοντας αλκοόλ και κάνοντας χρήση ναρκωτικών.
Κατά τη διάρκεια των συγκεντρώσεων αυτών, συνήθιζε να κλειδώνει τα παιδιά της, τον δίχρονο Χάιμε και τον τρίχρονο Χουάν Μιγκέλ, στην ντουλάπα της κρεβατοκάμαρας για να μην ενοχλούν. Μία τέτοια συνάντηση έγινε στις 17 Μαρτίου του 1989 και κράτησε ως το πρωί….
Βασίλισσα της ομορφιάς: Το έγκλημα
Οι τελευταίοι καλεσμένοι έφυγαν το ξημέρωμα και μόνο τότε η οικοδέσποινα ξάπλωσε να κοιμηθεί. Δεν πρόλαβε, όμως, να ξεκουραστεί. Λίγη ώρα αργότερα, το κλάμα του μικρού Χάιμε την ξύπνησε απότομα. Εξοργισμένη και υπό την επήρεια ακόμη των ουσιών, κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο που ήταν κλειδωμένα τα παιδιά. Έπιασε τον Χάιμε από τα πόδια και άρχισε να τον πετάει με δύναμη στους τοίχους και στα πατώματα, μέχρι που το παιδί σταμάτησε να αντιδρά. Ύστερα, σειρά είχε ο Χουάν Μιγκέλ. Με τον ίδιο βάναυσο τρόπο, έδωσε τέλος και στη ζωή του δίχρονου αγοριού. Μόλις συνειδητοποίησε τι είχε κάνει, αποφάσισε να καλύψει τα ματωμένα ίχνη της. Με περίσσια ψυχραιμία, μάζεψε τα άψυχα κορμιά των παιδιών τα έβρασε και άρχισε να τα διαμελίζει. Έπειτα, άδειασε δύο από τις μεγάλες γλάστρες που είχε στο μπαλκόνι και έθαψε ό,τι είχε απομείνει από τα αγόρια στο χώμα.
Ο εκθρονισμός
Για μερικές εβδομάδες, η απουσία των αγοριών πέρασε απαρατήρητη. Στις αρχές του Απριλίου, όμως, ο αδερφός της άρχισε να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν είχε πειστεί από τη δικαιολογία ότι τα παιδιά είχαν πάει διακοπές με τον πατέρα τους και πίεσε την Εβανχελίνα να του πει την αλήθεια. Τότε, η 24χρονη γυναίκα «λύγισε». Παραδέχθηκε τα πάντα στον αδερφό της και του υπέδειξε τις γλάστρες που ήταν θαμμένοι ο Χάιμε και ο Χουάν Μιγκέλ. Εκείνος, σοκαρισμένος, ειδοποίησε αμέσως τις αρχές….
Οι αστυνομικοί που έφτασαν στο σημείο δεν άργησαν να βρουν τα πτώματα και να συλλάβουν την Εβανχελίνα. Ωστόσο, εκείνη άρχισε να αρνείται τα πάντα. Υποστήριζε ότι τα παιδιά είχαν πεθάνει από φυσικά αίτια και αυτή πάνω στον πανικό της τα έθαψε στις γλάστρες. Οι ένορκοι δεν την πίστεψαν. Το δικαστήριο την καταδίκασε σε 20 χρόνια κάθειρξη, από τα οποία έκτισε τα 16. Η αποφυλάκισή της, βέβαια, έγινε υπό ύποπτες συνθήκες. Λέγεται ότι είχε συνάψει σχέση με έναν ισχυρό μαφιόζο των αντρικών φυλακών. Εκείνος, με τη βοήθεια των γνωριμιών του και με εκβιασμούς σε πρόσωπα-κλειδιά, κατόρθωσε να εξασφαλίσει την ελευθερία της αγαπημένης του. Από τότε, τα ίχνη της χάθηκαν. Φημολογείται ότι άλλαξε ταυτότητα και τόπο κατοικίας….
Ένα βράδυ, την ώρα, που εγώ μαγείρευα, ο μικρός μου γιος ήταν όρθιος στον καναπέ και χοροπήδαγε. Εγώ, στην κουζίνα γλείφοντας το κουτάλι να δω αν μου πέτυχε το αυγολέμονο και ο μικρός μέσα να κάνει το χαμό.
“Κάτσε κάτω”, του φώναξα, “Είναι επικίνδυνο αυτό, που κάνεις. Ο καναπές δεν είναι για να χοροπηδάμε, αλλά για να καθόμαστε!”. Και τότε, με μία κίνηση, ρίχνει ένα σάλτο πάνω από το βραχίονα του καναπέ και προσγειώνεται στο πάτωμα με το κεφάλι κάτω.
Οι στιγμές, που ακολούθησαν ήταν απείρου κάλλους. Εγώ να ουρλιάζω και να ψάχνω σε ποιο συρτάρι της κατάψυξης είχα τον πάγο και ο μικρός να κλαίει και μετά από λίγο να μου ζητάει πορτοκαλάδα. Αρνήθηκε να βάλει πάγο στο κεφάλι του, αλλά τον έπεισα λέγοντάς του ότι θα τον άφηνα να δει κινούμενα σχέδια, αν με άφηνε να τον περιποιηθώ. Φάγαμε, είπαμε τα αστεία μας, έπλυνε τα δόντια του, με φίλησε και μου είπε: “Καληνύχτα μαμά. Σε αγαπώ πάρα πολύ!”.
Με έκανε να λιώσω. Εκείνη τη νύχτα πρέπει να μπήκα στο δωμάτιό του πάνω από 20 φορές, για να ελέγξω το κεφάλι του μήπως και πρήστηκε. Αισθανόμουν φόβο και μαζί θυμό, συναισθήματα, που όσο ζούσε ο άντρας μου δεν είχα, αλλά που τώρα πια είχαν αρχίσει και βγαίνανε στην επιφάνεια όσο κι αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
Από τότε, που πέθανε ο άντρας μου λίγους μήνες πριν, δεν ακούω τίποτε άλλο παρά πόσο καλά τα πάω. Και όντως είναι έτσι. Πόνεσα όσο δεν φαντάζεσαι, αλλά φρόντισα να επικρατήσει η λογική. Ευτυχώς ούτε ακραίες αντιδράσεις είχα, ούτε χρειάστηκε να βάζω μαξιλάρια στο κρεβάτι στη θέση του, για να νομίζω ότι είναι ακόμα εδώ και κοιμάται δίπλα μου.
Παρόλο, που ξέραμε εδώ και 3 χρόνια ότι ο καρκίνος στο τέλος θα νικήσει, αυτό δεν με έκανε να πονέσω λιγότερο, όταν τελικά τον έχασα.
Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω, που πέθανε. Δοκίμασα, αλλά ούτε άξιζε (εντελώς αναποτελεσματικό) ούτε έφταιγε αυτός, που έφυγε. Ο καρκίνος δεν υπολογίζει τίποτα, ούτε ζωές, ούτε συναισθήματα, ούτε τις χήρες και τα ορφανά, που αφήνει πίσω. Χτυπάει απροκάλυπτα και αδιάκριτα. Αλλά αυτό δεν με κάνει λιγότερο θυμωμένη.
Θυμωμένη γιατί το παιδί έπεσε και χτύπησε και δεν ήταν κανείς εκεί μαζί μου. Δεν ήταν εδώ ο άντρας μου να με καθησυχάσει και να μου πει ένα «Δεν είναι τίποτα. Μέχρι να παντρευτεί θα γιάνει». Θυμωμένη, που έφυγε και με άφησε με ένα παιδί. Θυμωμένη, που οι περισσότεροι φίλοι μας χάθηκαν απ’ τη ζωή μου. Θυμωμένη, που όποιον συναντώ στο δρόμο και με βλέπει με ένα παιδί, κοιτάζει αμέσως τα δάχτυλά μου, για να βρει τη βέρα. Υποκρισία, αδιαφορία, γαϊδουριά.
Όταν ο γιος μου έπεσε, για αρκετά δευτερόλεπτα έμεινα εκεί να τον κοιτάζω χωρίς να κουνιέμαι. Είχα παγώσει. Είχα κάνει παλιότερα μαθήματα πρώτων βοηθειών και ήξερα ότι ποτέ δεν πρέπει να μετακινούμε κάποιον με πιθανό τραυματισμό της σπονδυλικής στήλης. Σηκώθηκε μόνος του και έτρεξε στην αγκαλιά μου κλαίγοντας και είπα το πρώτο πράγμα, που μου ήρθε στο μυαλό:
“Αν σου συμβεί κάτι, θα πεθάνω”.
Το εννοούσα. Θα πεθάνω.
Είχαν περάσει 9 μήνες από τότε, που ο σύζυγός μου πέθανε κι αυτά τα συναισθήματα με εξέπληξαν. Τις περισσότερες μέρες, είμαι ευτυχισμένη και ευγνώμων. Δεν αξίζει να συγκρίνεις τη ζωή ή τις κακουχίες σου με των άλλων, αλλά δεν μπορείς και να μην το κάνεις. Μόνο έτσι θα βάλεις τον εαυτό σου στη σωστή σκάλα στην κλίμακα της τραγωδίας.
Από την αρχή φοβόμουν το πόσο απλό και εύκολο είχε κάνει ο άντρας μου τον καρκίνο να φαίνεται. Μαζί του είχε παρασύρει κι εμένα και μαζί αντιμετωπίζαμε τον καρκίνο σαν ένα απλό κρυολόγημα. Οι περισσότεροι δεν καταλάβαιναν καν ότι ήταν άρρωστος. Σοκαρίστηκαν και μαζί και εγώ, όταν ο καρκίνος έκανε την επανεμφάνισή του ακόμα πιο επιθετικός, αυτή τη φορά στον εγκέφαλο και στο τέλος τον σκότωσε μετά από χρόνια χημειοθεραπείας και ακτινοβολίας.
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να μένουν στα άσχημα. Αυτό ισχύει και για μένα. Ο θυμός και ο φόβος είναι αποκρουστικά πράγματα. Δεν μου αρέσει να τα βλέπω σε άλλους και έχω περάσει όλη μου τη ζωή προσπαθώντας να είμαι γενναία και συμπαθής. Ο φόβος και ο θυμός είναι αρρώστια και τα αντιμετωπίζω ως κάτι, που πρέπει να αποφεύγω. Σαν συνθετική μπλούζα, που αν φορέσω, θα πάθω αλλεργία.
Το ότι βάφομαι, χαμογελώ, κυκλοφορώ και μεγαλώνω το γιο μου μόνη μου δεν το καθιστά πιο εύκολο. Η συμπεριφορά μου έδειχνε ότι δεν ήμουν διατεθειμένη να το παίξω καλή χήρα.
Τα σκληρά πράγματα είναι σκληρά, πάει και τέλειωσε. Κάποια μέρα θα μάθεις από αυτά και θα σε κάνουν πιο δυνατό/ή, αλλά μέχρι τότε θα σε έχουν αφήσει συναισθηματικά νεκρό/ή και σωματικά εξαντλημένο/η.
Ένα από τα ελάχιστα οφέλη της απώλειας ενός συζύγου είναι ότι γίνεσαι φάρος για άλλες νεαρές χήρες, που εμφανίζονται στα e-mail και στους λογαριασμούς σου στο Facebook, για να σου ζητήσουν βοήθεια, επειδή χάνονται στο σκοτάδι. Δεν ξέρουν τί να κάνουν τη βέρα τους, τα στέφανα ή με το επώνυμό τους. Δεν ξέρουν γιατί είναι τόσο θυμωμένες και δεν ξέρουν πώς να το ξεπεράσουν.
Θέλουν να είναι ξανά ευτυχισμένες.
Η θεραπεία για τη θλίψη δεν είναι το “να πάψεις να είσαι λυπημένη” και η θεραπεία για το θυμό δεν είναι “να ξεθυμώσεις!”. Πρέπει να βιώσεις αυτά τα συναισθήματα χωρίς να κρίνεις τον εαυτό σου.
Η δουλειά σου, όταν σου συμβαίνει κάτι κακό, είναι να το ξεπεράσεις με όποιον τρόπο θες εσύ. Δεν είναι δική σου δουλειά να κάνεις με το ζόρι τη ζωή σου πιο ευχάριστη για χάρη των άλλων.
Ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει, παρά την απόγνωση, που νιώθεις. Και ξέρεις πώς λέγεται αυτό; Ζωή. Και είναι πολλές φορές άδικη. Το μισείς, που είναι άδικη και μερικές φορές το μόνο, που θες είναι να ουρλιάξεις. Άλλες φορές μισείς τους φίλους σου, επειδή έχουν πράγματα, που εσύ δεν έχεις πια και τότε, μισείς τον εαυτό σου, επειδή τους μισείς (μόνο και μόνο επειδή οι σύζυγοι τους είναι ζωντανοί ) κι ας σε αγαπούν! Είναι εντάξει, συμβαίνει καμιά φορά!
Θα ευτυχήσεις και πάλι. Πάλι θα θυμώσεις, πάλι θα νιώσεις θλίψη, αλλά θα γίνεις ευτυχισμένη ξανά. Θα ενθουσιαστείς, θα μάθεις πράγματα, θα βρεθείς πάλι σε απόγνωση και θα ξαναενθουσιαστείς. Έτσι πάει.
