Η οικογένεια είναι ο, τι σημαντικότερο έχει κάποιος στη ζωή του ή έτσι τουλάχιστον λένε. Υποτίθεται ότι θα είναι δίπλα μας ό, τι κι αν συμβεί, αυτό το «υποτίθεται» όμως έχει καταστρέψει αμέτρητες ζωές και το αντιλήφθηκα 10 χρόνια πριν όταν εξαιτίας της πίστης αυτής παραλίγο να καταστρέψω τη ζωή μου. Έτσι αποφάσισα να κόψω κάθε επαφή με την οικογένειά μου προς το τέλος της εφηβείας.

Για να το πω πιο σωστά, αποστασιοποιήθηκα. Έπαψα να τους επισκέπτομαι. Ένα τηλέφωνο κάθε τρεις μήνες τον πατέρα μου είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω.

Με τη μητέρα μου συγκεκριμένα έχουμε να μιλήσουμε 5 χρόνια, τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Δεν είσαι υποχρεωμένος/η να αγαπάς την οικογένειά σου. Άλλοι θα με έχουν κοντά τους, όταν με χρειαστούν, ενώ άλλοι δεν με νοιάζει καθόλου τι θα απογίνουν. Ας πεθάνουν μόνοι τους. Δεν θα πάω να δω τη μάνα μου πριν πεθάνει να μου δώσει την ευχή της και εγώ τη συγχώρεσή μου. Ούτε στην κηδεία της θα πάω, ούτε τον τάφο της θα επισκεφτώ. Το παιδί μου δεν θα γνωρίσει τη γιαγιά του και δεν με πειράζει καθόλου.
Δεν την κάλεσα ούτε στο γάμο μου. Είχε ήδη καταστρέψει πολλές όμορφες στιγμές μου – αποφοίτηση, διακοπές, συναυλίες που ήθελα να πάω – δεν ήταν ανάγκη να χαλάσει και αυτή.

Διαβάζω συχνά στο διαδίκτυο αναρτήσεις ανθρώπων που μιλούν για τοξικούς φίλους και πώς τελικά κατάφεραν να τους βγάλουν από τη ζωή τους, τι γίνεται όμως όταν θες να απαλλαγείς από ένα τοξικό γονέα;

Σίγουρα πρέπει να μεσολαβήσουν πολλά για να μισήσει κάποιος την ίδια του τη μάνα. Πρέπει να σε υποτιμά συνεχώς, να σου φωνάζει, να σε βρίζει, να σου πετάει πράγματα, να σε αμφισβητεί… Όταν ήμουν 10 χρονών η μάνα μου με έπεισε ότι οι φίλοι μου, που έρχονταν σπίτι μας έκλεβαν πράγματα. Με αποκάλεσε αφελή, αδύναμη και αξιολύπητη.

Για να της αποδείξω ότι έκανε λάθος έκανα το εξής: έψαχνα τις τσέπες και τις τσάντες των φίλων μου όταν έφευγαν για να σιγουρευτώ ότι δεν είχαν πάρει τίποτα. Ένα μέρος μου πίστευε ότι η μάνα μου είχε δίκιο. Φανταστείτε τη ντροπή που ένιωσα όταν έψαξα τέσσερις φίλες μου φεύγοντας και δεν βρήκα τίποτα εκτός από τα πληγωμένα και γεμάτα απορία πρόσωπά τους.

Απ’ ότι φαίνεται η πολλή τηλεόραση μου είχε μάθει καλά τη διαδικασία και είχα γίνει καλύτερη ακόμα και από τους υπαλλήλους των αεροδρομίων που ελέγχουν τους επιβάτες για απαγορευμένα αντικείμενα. Όπως και να ‘χει οι φίλοι μου σταμάτησαν να έρχονται σπίτι μου.

Όταν πήγαινα στο δημοτικό η μάνα μου ανακάλυψε ότι εγώ και κάποια άλλα παιδιά από την τάξη μου κάναμε παρέα με ένα κοριτσάκι που είχε σύνδρομο Down. Ένας δάσκαλος που μας είδε στο διάλειμμα να παίζουμε θυμάμαι ότι μου έδωσε μία κορδέλα για να με επιβραβεύσει. Ένιωσα περίεργα που κάποιος με ευχαριστούσε για κάτι το αυτονόητο. Ούτε εγώ ούτε οι φίλες μου ξέραμε τι είναι ακριβώς το σύνδρομο Down, ξέραμε όμως ότι το παιδάκι αυτό ήταν διαφορετικό, αλλά δεν μας ένοιαζε.

Όταν γύρισα σπίτι η μάνα μου βρήκε την κορδέλα αυτή στην τσάντα μου και με ρώτησε τι ήταν. Όταν της εξήγησα πήρε στα χέρια της ένα μεγάλο γυάλινο μπολ που είχαμε πάνω στο τραπέζι και το έριξε κάτω με όλη της τη δύναμη σπάζοντάς το σε χίλια κομμάτια. «Παίζεις με το καθυστερημένο;», ούρλιαξε.

Για μέρες με αγνοούσε και δεν μου μίλαγε καν, εκτός από τις ελάχιστες φορές που με αποκάλεσε «καθυστερημένο», όταν περνούσα από μπροστά της.

Λίγα χρόνια αργότερα η μητέρα μου κάθισε στην πρώτη σειρά για να με δει να παίζω δεύτερο βιολί στη μουσική παράσταση που δίναμε με το σχολείο. Γυρνώντας σπίτι με ρώτησε γιατί δεν έπαιζα πρώτο βιολί. «Υπάρχουν μεγαλύτερα παιδιά που κάνουν βιολί πιο πολλά χρόνια από μένα», της είπα. «Και τι έγινε; Τόσα χρόνια κάνεις βιολί. Μία χαρά θα μπορούσες. Απλά ο δάσκαλός σου ξέρει ότι δεν έχεις ταλέντο. Αν ήμουν στη θέση σου θα σταματούσα τα μαθήματα». Ο πατέρας μου άκουγε τα πάντα αλλά δεν μιλούσε. Για πολλές μέρες σκεφτόμουν τα λόγια της. Δεν ήξερα ποιος έλεγε ψέματα. Εκείνη ή ο καθηγητής που μου έκανε βιολί και πίστευε στο ταλέντο μου; Στην τελική τα λόγια της δεν είχαν σημασία. Σημασία είχε η αγάπη μου για τη μουσική, έτσι συνέχισα κανονικά να εξασκούμαι. Ζήτησα να κάνω παραπάνω μαθήματα και ζήτησα επίσης από τους γονείς μου να μην έρχονται στις παραστάσεις. Στο πανεπιστήμιο εγκατέλειψα τη μουσική για ένα άλλο μεγάλο πάθος μου, τη συγγραφή. Δεν είχα ανάγκη τη συμβουλή της μάνας μου ούτε την έγκριση και την υποστήριξή της. Ο, τι και να έκανα με έβγαζε άχρηστη.

«Η μητέρα σου σε αγαπά», είπε ο πατέρας μου τη νύχτα που προσπάθησε να μας σκοτώσει. Νωρίτερα είχε αρπάξει ένα κουζινομάχαιρο και μας κυνηγούσε σε όλο το σπίτι. Πήραμε τηλέφωνο την αστυνομία. Δεν επενέβησαν γιατί δεν τη θεώρησαν απειλή. Ήταν μία αδύναμη, αφυδατωμένη γυναίκα μέσης ηλικίας, χλωμή και άοκνη που δεν είχε κοιμηθεί 36 ολόκληρες ώρες.

Πίστευα όντως ότι η μητέρα μου ήταν ικανή να με σφάξει; Φυσικά και όχι. Το ήθελε όμως.

Ήταν σχιζοφρενής και είχε δεκάδες κρίσεις όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν ευθύνεται η ασθένειά της για την κακία της. Ήταν κακιά πολύ πριν η σχιζοφρένεια τη μετατρέψει σε τέρας. Από τα μέσα περίπου της εφηβείας και μετά η μητέρα μου έπαψε να υπάρχει για μένα. Το σώμα της ζούσε, το μυαλό της όχι. Για χρόνια προσπάθησα να είμαι καλό παιδί και να προσποιούμαι ότι συζητάω μαζί της τη στιγμή που δεν καταλάβαινε τίποτα, εκτός από τις ελάχιστες φορές που με κάρφωσε με τα μάτια της και άρχισε να με βρίζει για το βάρος μου, τα μαλλιά μου ή τα όνειρα που είχα.

Στο τέλος έφυγα και σταμάτησα να την επισκέπτομαι. Σήμερα ζω μακριά της και δεν με νοιάζει καθόλου. Εισήχθη σε ψυχιατρείο και μέχρι σήμερα είναι εκεί εντελώς μόνη. Κανείς δεν την επισκέπτεται, ούτε καν ο πατέρας μου. Καμιά φορά τη λυπάμαι, αλλά ξέρω πόσο μεγάλο κακό μου έκανε και μπορεί να μου κάνει η παρουσία της και δεν το αντέχω. Έχω το μέλλον μου, την καριέρα μου και τη δική μου οικογένεια να κοιτάξω. Υπάρχουν άνθρωποι που εξαρτώνται από εμένα. Δεν μπορώ να τους προδώσω και έτσι μένω μακριά.

Καμια μαμά δεν είναι τέλεια, αλλά οι περισσότερες έκαναν εκπληκτικά αξιοπρεπή δουλειά σε σχέση με τα παιδιά τους. Βλέπω το σύζυγό μου να αγκαλιάζει τη μάνα του τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα και αναρωτιέμαι πώς είναι, αλλά δεν ζηλεύω ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Είμαι απλά περίεργη.

Μερικές φορές κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω εκείνη. Κατά κάποιο τρόπο είναι ευλογία γιατί εξωτερικά τουλάχιστον ήταν πολύ όμορφη.

Κάθε μέρα τη νιώθω μέσα μου αλλά όχι με την καλή έννοια. Νιώθω την επιθυμία της να κρίνει και να μισήσει μαζί με τη συνεχή υποψία και δυσπιστία.

Η μητέρα μου δεν είχε φίλους. Τους έδιωξε όλους μακριά της. Υπενθυμίζω καθημερινά στον εαυτό μου να μην κάνει τα ίδια λάθη που έκανε εκείνη. Κι όμως, η παράνοια και η αδυσώπητη κριτική της έγιναν χρήσιμα εργαλεία για μένα. Έμαθα να μην εφησυχάζω, να μην εμπιστεύομαι και να μην εξαρτώμαι από άλλους.

Δεν ξέρω αν θα τη συγχωρέσω ποτέ ή αν θα ξανασυναντηθώ μαζί της. Μπορεί η κακοποίηση που υπέστην τόσα χρόνια να με ανάγκασε να ωριμάσω πιο γρήγορα απ’ ότι έπρεπε και να προσαρμοστώ, ωστόσο ήθελα όπως κάθε παιδί μία μητέρα που θα είναι κοντά μου, που θα με βάζει για ύπνο το βράδυ και θα μου τραγουδάει.

Πολλοί από εμάς πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε στο μύθο της συμφιλίωσης γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει. Πλέον το μυαλό της μάνας μου είναι σαν το ελβετικό τυρί, γεμάτο τρύπες. Δεν ξέρει ποια είμαι και δεν πρόκειται να την επισκεφτώ μόνο και μόνο επειδή ελπίζω ότι θα με αναγνωρίσει. Δεν είχα ποτέ την αγάπη της. Είναι άδικο να ελπίζω ότι θα την αποκτήσω τώρα. Τουλάχιστον ξέρω ότι ποτέ δεν τη χρειαζόμουν. Οι δυσκολίες που έζησα με καθόρισαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Αυτές τις δυσκολίες τις αντιμετωπίζουμε ή ως παιδιά ή ως ενήλικες ή και τα δύο.

Πηγή: scarymommy.com

Γνώρισα ένα παλικάρι όταν ήμουν 13 έμεινα έγκυος και η μάνα του επέμενε να το ρίξω. Εγώ το κράτησα σταμάτησα το σχολείο ήθελα τόσο πολύ ένα παιδί και ήμουν και γω παιδί έλεγα θα μεγαλώσουμε μαζί και θα έχουμε 14 χρόνια διαφορά.

Η μανούλα μου ήταν αυτή που με βοήθησε και μου κράτησε το χέρι στις δύσκολες στιγμές κάθε φορά ήταν εκεί να με προστατεύσει…

Ο άντρας μου με χτύπαγε επειδή το φαγητό μπορεί να είχε λίγο λάδι παραπάνω ή γιατί έβγαλα τα χαλιά να τα πλύνω με χτύπαγε έντονα αλλά ο πατέρας μου δεν το έμαθε ποτέ το ήξερε μόνο η μαμά μου και μου έλεγε να φύγω να πάω να μείνω μαζί της να τον αφήσω.

Δεν είμαι καταστροφικός άνθρωπος γι’αυτό και σκέφτηκα να δώσω μια ευκαιρία στην οικογένεια μου.

Έχασα την μαμά μου όταν ήμουν 18 πέθανε ξαφνικά από ανεύρυσμα έπαθα σοκ εκείνο το διάστημα και έτσι κατάφερα και έστειλα τον άντρα μου στον Άγιο όρος και έγινε καλά προσευχήθηκα για αυτόν.

Ταυτόχρονα εγώ δούλευα και πρόσεχε η πεθερά μου το παιδί.

Το παιδί έγινε 10 εγώ 24, και τώρα είμαστε σαν αδέρφια.. δεν σκέφτηκα ποτέ επειδή μου έκανε κακό ο άντρας μου να κάνω και γω στο μωρό.

Καμία φορά πρέπει να ζητάμε τον Θεό να μας βοηθήσει να πιστέψουμε και ίσως τότε ο θεός μας σώσει.

Πρέπει να έχεις μεγάλη πίστη στο Θεό… κρίμα για τα 3 παιδάκια που χάθηκαν τόσο άδικα.

Σάρα

Ο μπαμπάς μου ήταν 40 χρονών όταν παντρεύτηκε τη μαμά μου, η οποία ήταν μόλις 18.

Ο πατέρας μου ήταν πολύ επιτυχημένος τραπεζίτης και είχε ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση λίγα χρόνια πριν αισθανθεί έτοιμος να κάνει οικογένεια.

Η αναζήτηση της κατάλληλης συζύγου τον οδήγησε στη μητέρα μου. Γεννήθηκα ένα χρόνο αργότερα και δύο χρόνια μετά από μένα η μητέρα μου έφερε στη ζωή δίδυμα, ένα αγόρι και ένα κορίτσι.

«Ήμασταν μία αγαπημένη και ευτυχισμένη οικογένεια όταν ο μπαμπάς μου ήταν σπίτι, όταν όμως ήταν στη δουλειά η μητέρα μου με έβαζε να φυλάω τα δίδυμα για να πάει στις φίλες της να παίξει χαρτιά. Επέστρεφε λίγο πριν τις 6 το απόγευμα και με έβαζε να μαγειρεύω, ενώ εκείνη έμπαινε να κάνει μπάνιο. Μόλις άκουγε την πόρτα του γκαράζ να ανοίγει, έβαζε κάτι πρόχειρο και πήγαινε στην κουζίνα για να νομίζει ο πατέρας μου ότι μαγείρευε εκείνη. Δεν με πείραζε όμως. Όταν ο μπαμπάς επέστρεφε, η μαμά μου γινόταν η πιο υπέροχη μαμά στον κόσμο.

Όταν πήγαινα στην πέμπτη δημοτικού και τα αδέρφια μου στην τρίτη, ο μπαμπάς μου άνοιξε υποκατάστημα σε άλλη χώρα και έπρεπε να πάει για να το διευθύνει τουλάχιστον στις αρχές. Και τα τρία παιδιά θέλαμε να πάμε με το μπαμπά, αλλά η μητέρα μου δεν ήθελε να μετακομίσει. Είπε πως δεν ήθελε να αφήσει τη μαμά της που ήταν μεγάλη σε ηλικία και άρρωστη. Εγώ πάλι πιστεύω πως δεν ήθελε να χάσει τις φίλες της και το τζόγο. Ο μπαμπάς έδειξε κατανόηση και είπε ότι θα μας έστελνε κάθε μήνα χρήματα, ενώ κάθε δύο μήνες θα ερχόταν να μας βλέπει. Επίσης είπε ότι μπορούσαμε να πηγαίνουμε και εμείς να τον βλέπουμε στις σχολικές μας διακοπές μέχρι να γίνει καλά η γιαγιά και να μπορεί να έρχεται και η μαμά μας.

Από την πρώτη στιγμή που ο πατέρας μας έφυγε, η μητέρα μου έγινε ο χειρότερος εφιάλτης και αυτό κράτησε δύο ολόκληρα χρόνια.

Ο μπαμπάς μου πριν φύγει άνοιξε από ένα τραπεζικό λογαριασμό στον καθένα μας για να μας στέλνει λεφτά, αλλά η μητέρα μου την επόμενη κιόλας μέρα πήρε τις κάρτες και των τριών μας τάχα μου για να τις φυλάξει και δεν μας άφηνε φράγκο μέσα. Τα έπαιζε όλα στα χαρτιά.

Ξεχνούσε να πάει για ψώνια αφήνοντας μας και τα τρία παιδιά νηστικά. Μοναδική της έγνοια ήταν πότε θα πάει να παίξει. Μας έστελνε στο σχολείο χωρίς να έχουμε φάει τίποτα και όταν ο μπαμπάς τηλεφωνούσε για να δει αν είμαστε καλά στεκόταν με ένα σκουπόξυλο λίγο παραπέρα και μας κοιτούσε απειλητικά σαν να μας έλεγε ότι αν λέγαμε στο μπαμπά μας την αλήθεια θα μας χτυπούσε.

Υπήρχαν φορές που μας ανάγκαζε να ζητάμε από τον πατέρα μας επιπλέον χρήματα επειδή θέλαμε να αγοράσουμε κάποιο παιχνίδι ή για να πάμε εκδρομή με το σχολείο και όταν ο μπαμπάς τα έστελνε, μας τα έπαιρνε και έβγαινε έξω να τα φάει στα μπαράκια.

Λίγο αργότερα γνωρίστηκε με κάποιον. Τον έφερνε σπίτι νύχτα και έφευγε το επόμενο πρωί.

Μία μέρα αυτός έφερε μαζί και τους φίλους του και έκατσαν όλοι στην αυλή. Ήταν όλοι τους μεθυσμένοι και εμείς που θέλαμε να πάμε σχολείο, δεν τολμούσαμε να βγούμε να περάσουμε από μπροστά τους. Καθόμουν πίσω από την πόρτα ενώ τα αδέρφια μου ήταν στο δωμάτιό τους και περίμενα πότε θα φύγουν για να μπορέσουμε επιτέλους να φύγουμε και εμείς. Τότε είδα τον αδερφό μου να κατεβαίνει τα σκαλιά με μάγουλο γδαρμένο και γεμάτο αίματα. Πήγα κοντά του και τον ρώτησα τι συνέβη. Μου είπε ότι ο φίλος της μητέρας μου τον είχε χτυπήσει και είχε πάει με το ζόρι τη μικρή μας αδερφή στο μπάνιο. Εκείνος προσπάθησε να τον σταματήσει και τον χαστούκισε.

Ήμουν μόνο 14 ετών, αλλά με όλη τη δύναμη που είχα μέσα μου έσπασα την πόρτα του μπάνιου και τον χτύπησα με το σίδερο σιδερώματος. Ήταν τόσο μεθυσμένος που δεν πρόλαβε να αντιδράσει και έπεσε κάτω. Ευτυχώς έφτασα έγκαιρα πριν βιάσει την αδερφή μου.

Πήρα τα παιδιά και φύγαμε τρέχοντας από το σπίτι για να πάμε σχολείο. Όταν ο δάσκαλος του αδερφού μου είδε το μάγουλό του τον ρώτησε τι συνέβη και του είπαμε όλη την αλήθεια. Μας κάλεσε στο γραφείο του και πήρε τηλέφωνο τον πατέρα μου, ο οποίος ήρθε με το πρώτο αεροπλάνο. Το πρόσωπό του ήταν σκοτεινιασμένο όταν έφτασε στο σχολείο. Μας πήγε και τα τρία παιδιά στο νοσοκομείο για να σιγουρευτεί ότι ήμασταν καλά.

Ευτυχώς δεν είχε συμβεί τίποτα το ανεπανόρθωτο στην αδερφή μου. Ο γιατρός περιποιήθηκε το τραύμα του αδερφού μου και στη συνέχεια πήγαμε με τον πατέρα μας στην αστυνομία για να καταγγείλουμε το περιστατικό. Το περιπολικό που έφτασε σπίτι για να συλλάβει τον άντρα αυτόν βρέθηκε μπροστά στο εξής σκηνικό: όλοι οι μεθυσμένοι φίλοι του εραστή της μητέρας μου είχαν φύγει ενώ εκείνη και ο εραστής της κοιμόντουσαν μεθυσμένοι και γυμνοί στο σαλόνι.

Μαζί στο σπίτι ήρθαν και τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια της μητέρας μου που όταν είδαν την κατάστασή της ντράπηκαν τόσο που πήραν ένα ρούχο και κάλυψαν τα επίμαχα σημεία της μητέρας μου και του φίλου της.

Ο πατέρας μου ζήτησε από τους αστυνομικούς να φύγουν και να ξαναέρθουν το πρωί να τους συλλάβουν όταν θα είχαν ξεμεθύσει.

Το πρωί εκείνος ξύπνησε πριν τη μητέρα μου. Ήταν φανερά τρομοκρατημένος και μετανιωμένος. Οι αστυνομικοί τον πήραν για ανάκριση και δεν τον ξαναείδα από τότε. Η μητέρα μου δεν είπε λέξη. Απλά ντύθηκε και πήγε στο αστυνομικό τμήμα, όπου εκτός από τον εραστή της είχαν οδηγήσει εκεί και τους φίλους του. Και η μητέρα μου και ο φίλος της καταδικάστηκαν σε 18 μήνες φυλάκιση. Ο μπαμπάς μου πούλησε το σπίτι, πήρε διαζύγιο από τη μητέρα μου και μας πήρε μακριά στο καινούργιο του σπίτι.

Σήμερα είμαι 19 χρονών και δευτεροετής στο πανεπιστήμιο. Εκτός αυτού είμαι τρισευτυχισμένη που είμαι με το μπαμπά μου και με τα αδέρφια μου και μπορώ να πω ότι μεγαλώνουμε επιτέλους καλά.

Ο μπαμπάς μου είναι κάτι περισσότερο από πατέρας για εμάς. Είναι πατέρας και μητέρα μαζί, ο καλύτερός μας φίλος, ο βράχος μας. Ό, τι δεν ήξερε έκατσε και το έμαθε: να πλένει, να μαγειρεύει, να μας φτιάχνει τα μαλλιά και όλα εκείνα που κάνουν οι μαμάδες.

Ο αδερφός που εξακολουθεί να έχει μία ουλή στο μάγουλο του και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Σημασία έχει το ότι είμαστε αυτοί που είμαστε χάρις στον μπαμπά μας που είναι πραγματικός ήρωας.

Δεν παντρεύτηκε ποτέ ξανά. Αφιέρωσε όλο του το χρόνο στη δουλειά του και σε εμάς και δεν άφησε χρόνο για τον εαυτό του.

Καθώς σας γράφω την ιστορία μας ακούω την πόρτα να ανοίγει και ξέρω ότι είναι ο μπαμπάς μου. Τα μαλλιά του είναι πλέον γκρίζα, αλλά δεν με νοιάζει. Εύχομαι να ζήσει για πάντα και να γνωρίσει μία καλή γυναίκα και να ξαναπαντρευτεί. Εμείς κάποια στιγμή που θα μεγαλώσουμε λίγο ακόμα θα φύγουμε από το σπίτι. Εκείνος τι θα κάνει; Δεν θέλω να τον αφήσω μόνο του. Του λέω συχνά ότι πρέπει να βρει μία σύντροφο, αλλά μου λέει ότι οι μπαμπάδες δεν έχουν ανάγκη από καμία σύντροφο όταν έχουν δίπλα τους τις κόρες τους.

Σκέφτομαι συχνά τη μαμά μου και λυπάμαι γι’ αυτήν. Μακάρι να μας αγαπούσε το μισό από όσο μας αγαπά ο μπαμπάς μας.

Σας τα λέω όλα αυτά επειδή βαρέθηκα να διαβάζω παντού για απόντες μπαμπάδες που παρατάνε γυναίκα και παιδιά και φεύγουν από το σπίτι ή που κακοποιούν την οικογένειά τους.

Υπάρχουν και εκείνοι οι μπαμπάδες που είναι ευλογημένοι και που τα παιδιά τους είναι τυχερά.

Να εκτιμάτε τους γονείς σας. Κάνουν καθημερινά πολλές θυσίες για εσάς για να έχετε φαγητό, τροφή, στέγη και πάνω απ’ όλα αγάπη.

Πηγή: thenational.com

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο δεσμός ανάμεσα σε μία μάνα και το παιδί της είναι πολύ ισχυρός, αλλά κανείς δεν θα περίμενε ότι μία μαμά θα αναγνώριζε το νεογέννητο παιδί της, που θεωρούσε νεκρό, στο πρόσωπο ενός κοριτσιού έξι χρόνια αργότερα. H Luz Cuevas είχε πάει στο πάρτι του παιδιού μιας γνωστής της το 2004.

Όταν είδε ένα κοριτσάκι με μακριά σγουρά μαλλιά και λακάκια, της φάνηκε σαν από κάπου να το γνώριζε. Της θύμιζε πολύ τις δύο της κόρες. Όσο περισσότερο την παρατηρούσε, τόσο πιο πολύ σιγουρευόταν. Ήταν η κόρη της που είχε «πεθάνει» πριν από έξι χρόνια στην πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει στο σπίτι τους.

Η μητέρα δήλωσε ότι πάντα ήλπιζε πως η κόρη της μπορεί και να ζούσε. Πλησίασε το κορίτσι που είχε πλέον το όνομα Aaliya και με το πρόσχημα ότι είχε κολλήσει μια τσίχλα στα μαλλιά της, προσφέρθηκε να τη βοηθήσει. Κατάφερε έτσι να αποσπάσει μερικές τρίχες και να τις στείλει για τεστ DNA. Όπως δήλωσε αργότερα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης χρησιμοποίησε το τέχνασμα αυτό – που είχε δει σε αστυνομικές σειρές – για να αποδείξει αυτό που της έλεγε το ένστικτό της: ότι το κορίτσι αυτό ήταν η δική της κόρη.

Το 1997 η κόρη της Luz, Delimar Vera, ήταν μόλις 10 ημερών και κοιμόταν στον πάνω όροφο του σπιτιού τους στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, όταν ξέσπασε φωτιά.

Η Luz έτρεξε αμέσως να σώσει το μωρό, αλλά μέσα στους καπνούς μπόρεσε μόνο να δει μια άδεια κούνια και ένα παράθυρο ανοιχτό. Ο καπνός την έπνιγε και η φωτιά της έκαιγε το πρόσωπο, αλλά εκείνη είχε μείνει αποσβολωμένη να κοιτάει την κούνια μέχρι που τελικά αναγκάστηκε να βγει έξω.

Το πτώμα του μωρού δεν βρέθηκε ποτέ και η αστυνομία κατέληξε στο συμπέρασμα οτι εξαϋλώθηκε λόγω της φωτιάς και για το λόγο αυτό δεν βρέθηκαν καθόλου ίχνη. Χρόνια αργότερα η μητέρα είπε ότι δεν πίστεψε ποτέ την αστυνομία.

Το μόνο που θυμάται ήταν πως ούρλιαζε στους πυροσβέστες και τους εκλιπαρούσε να βρουν το μωρό της, που είχε απαχθεί, αλλά εκείνοι δεν της έδιναν σημασία. Πίστευαν ότι ήταν εκτός εαυτού λόγω του θανάτου του μωρού.

Το τεστ DNA που έγινε στο κοριτσάκι από το πάρτι έξι χρόνια αργότερα απέδειξε ότι το ένστικτο της μητέρας ήταν αλάνθαστο. Το κοριτσάκι, που πλέον λεγόταν Aaliyah, ήταν η Delimar Vera.

Είχε απαχθεί εκείνο το βράδυ από τη γυναίκα του ξαδέρφου της Luz, η οποία φεύγοντας έβαλε φωτιά στο σπίτι για να καλύψει τα ίχνη της.

Η Carolyn, αφού απήγαγε το μωρό, έφυγε το ίδιο βράδυ για το Νιου Τζέρσεϊ όπου και εγκαταστάθηκε προσποιούμενη πως το μωρό ήταν δικό της.

Κατηγορήθηκε για απαγωγή, εμπρησμό, επίθεση, παρακώλυση της δικαιοσύνης και πολλά ακόμη. Καταδικάστηκε σε 30 χρόνια κάθειρξη.

Το 2004 η Aaliyah επέστρεψε στο πατρικό της, από το οποίο δεν είχε μνήμες λόγω του ότι όταν απήχθη ήταν ακόμα βρέφος. Η βιολογική της μητέρα δεν ξαναχρησιμοποίησε ποτέ το όνομα Aaliyah. Το Delimar ήταν το πραγματικό της όνομα.

«Χαίρομαι πολύ που επέστρεψα σπίτι μου», δήλωσε το παιδί στους δημοσιογράφους μετά την επιστροφή του. Όταν τη ρώτησαν πώς αισθάνεται απάντησε με ένα σκέτο «Χαρούμενη».

Πηγή: mirror.co.uk

Είμαι μητέρα 3 παιδιών. Μετά από 14 χρόνια απέκτησα το 3ο. Τα 2 πρώτα παιδιά δυσκολεύτηκα πολύ να τα μεγαλώσω. Ήμουν εντελώς μόνη και όλη μέρα, κάθε μέρα για 3 χρόνια δεν έβγαινα καθόλου εκτός σπιτιού πέρα απ’ τον παιδίατρο.

Δεν είχα χρήματα ούτε ο σύζυγος μου έδινε και φυσικά τίποτα δικό μου ούτε καν ρούχα. Παρόλο που ο άντρας μου, μου έλεγε «Πάρε χρήματα να ψωνίσεις» εγώ δεν μπορούσα γιατί δεν ήξερα που να πάω και τι να πάρω. Και αυτό το έλεγε με το ζόρι.

Ποτέ δεν μου έδωσε λεφτά και δεν ξέρω πόσα έχουμε γιατί πάντα τα κρατάει αυτός και συνεχώς μου λέει ότι δεν έχουμε.

Έπιασα δουλειά και έφυγα σε 2 μήνες γιατί του άντρα μου του κακοφάνηκε πολύ. Μου έλεγε ότι χαλάω το σπίτι και ότι δουλειά μου είναι να μεγαλώσω τα παιδιά.

Επέστρεψα και ξεκίνησε ξανά η φυλακή. Πέρασαν τα χρόνια, έφτασαν 12 χρονών τα παιδιά και έπιασα δουλειά σαν καθαρίστρια. Η δουλειά αυτή κράτησε 4 μήνες αφού έμεινα ξανά έγκυος πάρα τη θέλησή μου. Όχι, δεν θα έριχνα παιδί.
Το πρόβλημα μου είναι ότι έχω φυλακιστεί ξανά και δεν μπορώ πάλι να πάω κάπου καθώς δεν έχω καμία φίλη. Πραγματικά είμαι ολομόναχη και φοβάμαι. Οι γονείς μου δεν δίνουν δεκάρα για εμένα καθώς πέρασα κατάθλιψη πριν 2 χρόνια και με θεωρούν τρελή και άρρωστη και τα λένε και στον κόσμο, συγγενείς και φίλους.

Σας παρακαλώ, επειδή υποτίθεται τα έγραψα περιληπτικά, αν μπορείτε μια καλή συμβουλή ή κουβέντα να μου πείτε γιατί δεν βαστώ πολύ.

Αν υπάρχει κάποιος να με βοηθήσει. Δεν είμαι πολύ έξυπνη παρ’ όλο που ήθελα να σπουδάσω και δυστυχώς δεν έχω φοβερή προσωπικότητα για να πάω εναντίον του γιατί δεν έχω πουθενά να πιαστώ. Είμαι ένα θύμα, το ξέρω. Αλλά δεν θέλω να αρρωστήσω πάλι και δεν θέλω να πεθάνω. Θα ήθελα να φτιάξω τη ζωή μου έτσι όπως ονειρευόμουν από μικρή.

Βιβή