Με τον πρώην άντρα μου χωρίσαμε πριν 5 χρόνια και έχουμε μια κορούλα 7 ετών. Στην αρχή ήταν δύσκολα, με τον καιρό προσαρμοστήκαμε και καταφέραμε να αποκτήσουμε τυπικές σχέσεις. Μάλιστα πέρσι γνώρισε μια κοπέλα, ήταν μεγάλος έρωτας οπότε παντρεύτηκαν γρήγορα και πρόσφατα έμεινε έγκυος. Είχαμε προετοιμάσει και τη μικρή ότι περιμένει αδερφάκι, είχαμε ανταλλάξει και με την κοπέλα τυπικές χαιρετούρες και όλα καλά.

Ένα βράδυ που μου έφερε την μικρή, ζήτησε να μιλήσουμε για ένα πρόβλημα με την εταιρία του (δούλευα και εγώ εκεί και ξέρω τη δουλειά). Του είπα να κάνω τη μικρή ένα μπάνιο να την βάλω για ύπνο και να περιμένει να γυρίσω στο σαλόνι να τα πούμε με ησυχία. Πράγματι γύρισα, έβαλα και ένα κρασί και αρχίσαμε να μιλάμε. Η μία κουβέντα έφερε την άλλη, η συζήτηση πήγε στον γάμο του με τη γυναίκα του, ότι δεν είναι ευτυχισμένος και ότι ενώ αρχικά ενθουσιάστηκε, αλλιώς περίμενε τα πράγματα και αλλιώς βγήκαν. Μην τα πολυλογώ, καταλήξαμε στο πάτωμα να κανουμε σ#ξ και τί σ#ξ…σ#ξάρα!

Δεν ξαναμιλήσαμε από τότε. Ούτε αναφερθήκαμε ποτέ σε αυτό. Έφερνε το παιδί, σχεδόν δεν κοιταζόμασταν υπήρχε αμηχανία. Ένα μήνα μετά έκανα τεστ εγκυμοσύνης και έβγαινε θετικό. Έκανα σαν τρελλή από τον πανικό μου. Σκέφτηκα να το ρίξω και να μην του το πω ποτέ αλλά δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Τελικά του το είπα και μου είπε πως δεν θέλει να το ρίξω και πως τώρα ειδικά που περιμένει παιδί με τη γυναίκα του, δεν μπορεί να χωρίσει και ότι αν εγώ θέλω να μην το κρατήσω η επιλογή είναι δική μου.

Δεν έχω συναισθήματα για εκείνον ούτε θέλω να τα ξαναβρούμε, μόνο που λυπάμαι αυτό το μωράκι. Από την άλλη λυπάμαι το παιδί μου, τί θα του πούμε; Πώς θα του εξηγήσουμε ότι ο μπαμπάς περιμένει ένα παιδί από τη νέα του γυναίκα και ένα παιδί από τη μαμά της, δηλαδή εμένα;

Να κρατήσω ή όχι το μωρό;

Άννα

Είμαι χήρα για πάνω από 20 χρόνια. Ο σύζυγός μου πέθανε στα 47 του από ανακοπή σαν σήμερα, ανήμερα των γενεθλίων του.

Είμαι δασκάλα και όπως κάθε πρωί σηκώθηκα να πάω στο σχολείο. Όταν σχόλασα πέρασα από το ανθοπωλείο να πάρω λουλούδια να στολίσω το σπίτι, πήρα την τούρτα που του είχα παραγγείλει, αγόρασα γλυκά για τους καλεσμένους μας και πήγα και σούπερ μάρκετ και κρεοπώλη για να προμηθευτώ όλα όσα χρειαζόμουν για να οργανώσω την τέλεια βραδιά που είχα στο μυαλό μου.

Όταν έφτασα στο σπίτι ομολογώ ότι τα πράγματα ήταν πολύ πιο ήσυχα απ’ ότι περίμενα κάτι που μου κίνησε την περιέργεια. Ο άντρας μου ήταν ένας πολύ κοινωνικός άνθρωπος και ανήμερα των γενεθλίων του το τηλέφωνο χτυπούσε κυριολεκτικά όλη μέρα. Δεν προλαβαίναμε να το κλείσουμε και ξαναχτυπούσε. Είχαμε φτάσει σε σημείο να μας καλούν και μία και δυο μέρες μετά για να ευχηθούν επειδή όπως έλεγαν, έπαιρναν ανήμερα και δεν μπορούσαν να πιάσουν γραμμή.

Η εικόνα που αντίκρισα όταν γύρισα στο σπίτι δεν είχε καμία σχέση με την εικόνα που αντίκριζα τις προηγούμενες χρονιές. Η ησυχία αυτή με τάραξε. Τον φώναξα για να δω αν ήταν σπίτι αλλά απάντηση δεν πήρα. Να έλειπε αποκλείεται. Ψάχνοντας ένα-ένα τα δωμάτια τον βρήκα στο υπνοδωμάτιο να κοιμάται. Είχε αφήσει το παράθυρο ανοιχτό και φυσούσε ένα πολύ γλυκό αεράκι. Προς στιγμήν εκνευρίστηκα με την αναισθησία του (αν περίμενε να τα ετοιμάσω όλα αυτά μόνη μου ήταν γελασμένος) και του έβαλα τις φωνές μπας και ξυπνήσει. Δεν κουνήθηκε. Του ξαναφώναξα και πάλι δεν ξύπνησε. Τον άγγιξα στον ώμο για να τον σκουντήσω και παρατήρησα ότι ήταν παγωμένος. Πώς πιάνεις ένα κούτσουρο, έτσι ήταν η αίσθηση. Τινάχτηκα στον αέρα και έκανα τρία βήματα πίσω. Άρχισα να ουρλιάζω αλλά και πάλι δεν ξύπνησε. Έπεσα πάνω του και άρχισα να τον τραβολογάω πανικόβλητη. Δεν μπορεί. Έπρεπε να ξυπνήσει. Πίεσα το στήθος του και από το στόμα του πετάχτηκε με δύναμη αίμα. Ούρλιαζα «βοήθεια». Αυτό χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή. Κάποιον να με βοηθήσει. Κάποιον να τον συνεφέρει. Ήταν τα γενέθλιά του. Δεν μπορεί να ήταν νεκρός.

Όταν η βοήθεια αυτή που είχα τόση ανάγκη ήρθε προσπάθησαν να με απομακρύνουν από κοντά του αλλά δεν τα κατάφεραν. Ήθελα να μείνω εκεί, στην αγκαλιά του. Ήταν τα γενέθλιά του. Είχαμε γιορτή και έπρεπε να είμαστε χαρούμενοι και όχι λυπημένοι. Έμεινα στην αγκαλιά του μέχρι που ήρθε το ασθενοφόρο. Όλοι όσοι είχαν ακούσει τα ουρλιαχτά μου και είχαν έρθει έκλαιγαν αλλά εγώ όχι. Είχαμε γιορτή όχι κηδεία.

Εκείνη τη στιγμή δεν συνειδητοποίησα ότι μόλις είχα χηρέψει. Ήμουν μόλις 40 χρονών, δεν μπορεί να ήμουν χήρα. Στα παιδιά; Τι θα έλεγα στα παιδιά που είχαν πάει στο σπίτι μιας φίλης τους και περίμεναν από εμένα να τελειώσω τις ετοιμασίες για να γιορτάσουμε το βράδυ όλοι μαζί με αγαπημένους φίλους και συγγενείς; Ότι ο μπαμπάς τους έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι την ημέρα που γεννήθηκε;

Από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια και δεν ξαναπαντρεύτηκα. Μετά το τραγικό συμβάν κατέρρευσα και έκανα πολλά χρόνια να συνέλθω. Επισκέφτηκα και επισκέπτομαι ψυχολόγο και ομολογώ πως με έχει βοηθήσει αρκετά, αλλά ο πόνος αυτός δεν έφυγε ποτέ οριστικά από μέσα μου… Κάθε χρόνο στα γενέθλιά του εξακολουθώ και του πηγαίνω μία τούρτα μόνο που τη σβήνω μόνη μου, είμαι ευτυχισμένη όμως γιατί κάθε μα κάθε χρόνο τον νιώθω να κάθεται δίπλα μου και να τραγουδάμε μαζί το Happy Birthday To You…

Αναστασία

Του Σπύρου Μοσχονά

1969 άνοιξη..
Δίπλα από το σπιτάκι που μέναμε εγώ η μάνα μου και η αδερφή μου ηρθαν δύο νέα παιδιά και νοίκιασαν ένα διπλανο.
‘Ητανε δύο αδέρφια , ο Στέλιος και η Χρυσούλα. Γύρω στα 27 χρονών ο Στέλιος, και κοντά στα 25 η Χρυσούλα.
Δύο ησυχοι νέοι ανθρωποι πού προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα με αξιοπρέπεια και δουλεύοντας ο Στέλιος στίς οικοδομές , και η Χρυσούλα στο Εργοστάσιο τού Μαραγκόπουλου στήν Πάτρα.. Η καταγωγή τους ήταν απο ενα ορεινό χωριό της Αχαίας .. Πολύ φτωχά παιδιά , μα και πολύ καλοί ανθρωποι.

Συνορεύαν οι αυλές μας με ενα φράχτη , και τούς εβλεπα πολλές φορές να κάθονται οι δυό τους στην αυλή και να τα λένε..
Ερχόταν αραιά και πού και η μάνα τους από το χωριό και τούς εβλεπε . Μία μαυροφορεμένη γυναίκα κοντά στα 60 χρόνια , πού εμοιαζε ομως σαν να είναι 90 χρονών .
Τόν αντρα της τον είχαν σκοτώσει στόν εμφύλιο γιατί ηταν στόν Δ Σ Ε και εμεινε μόνη της με τα δύο παιδιά πού τα αφησε ορφανά σε νηπιακή ηλικία, και τα μεγάλωσε μονάχη της..
‘Ηταν πολύ φοβισμένη και λιγόλογη.. φοβόταν και τον ισκιο της.

Εγώ πιτσιρικάς τότε γύρω στα 11-12 χρόνια τα είχα καλά και με την Χρυσούλα και με τόν Στέλιο.
Τούς εκανα θελήματα . Από το μπακάλικο τού κυρ Βασίλη που ήμουν μπακαλογατί τούς πήγαινα στο σπίτι κανά ψώνιο πού θέλανε , τσιγάρα τού Στέλιου κ.λ.π.
Μέ τρατάριζε γλυκό μελιτζανάκι η Χρυσούλα πού μου αρεσε πολύ και οταν θέλανε κάτι απο το μπακάλικο τους το πήγαινα ..ΣΦΑΙΡΑ.. τρέχοντας ( ένεκα το μελιτζανακι που ηταν όνειρο)
η Χρυσούλα ηταν δύο μέτρα γυναικάρα με μαλλί μαύρο μέχρι την μέση.. Καί ο Στέλιος ηταν και αυτός δυο μέτρα Λεβέντης.
Ειχε κάμποσο καιρό που ερχόταν ενας κακομούτσουνος σκερβελές με μια παλιά βέσπα και στηνότανε εξω απο το σπίτι τών παιδιών ή εκανε βόλτες πάνω κάτω με το χάρβαλο που είχε στην αρχή.
Μετα αρχισε να παίρνει την Χρυσούλα στο κατόπι και να τής κολλάει.
Αυτό γινότανε για 3-4 μήνες.. Κάποια στιγμή δεν τον ξανα είδαμε τον σκερβελέ να ξανάρθει.
Από τοτε πέρασε αρκετός καιρός.

Ενα απόγευμα που καθόμουν με δυό φιλαράκια συνομήλικα στην αυλή μας ειδαμε ενα σκούρο αυτοκίνητο να σταματάει εξω απο το σπιτι τους .
Κατεβήκανε 4 ατομα και πήγανε κατ ευθείαν στήν εξώπορτα , την ανοιξαν και μπήκανε μέσα. Ο Στέλιος σκάλιζε στην αυλή κατι ζαρζαβατικά που ειχε φυτέψει με το σκαλιστήρι.
Ξαφνιάστηκε.. Τί θέλετε κύριοι;; ποιοί είσαστε ;; τούς ρώτησε ο Στέλιος..
Δέν απάντησαν , και άρχισαν να τον χτυπούν με μπουνιές και οι 4 τύποι μαζί.
Ο Στέλιος ηταν 2 μέτρα και παλικάρι.. Αρχισε και αυτός να τούς ρίχνει μπουνιές με το τσουβάλι και με την πρώτη οι δυό από αυτούς πέσανε ξεροί στο τσιμέντο της αυλής.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ!!!! Είπε ενας από αυτούς πού δεν κοπάνησε ο Στέλιος..
Σταμάτησε να τούς κοπανάει , και αυτός που φωναξε τού εβαλε αμέσως χειροπέδες..
Τότε αρχισαν και οι 4 να τον βαρανε με μπουνιές , κλωτσιές , τον εριξαν κάτω και τόν κλωτσάγανε , και τον βρίζανε ολοι τους.. Εμείς κοιτάζαμε φοβισμένοι , οπως και κάποιο γείτονες που βγήκαν εξω από τις φωνές και την φασαρία..
Οι υπόλοιποι κοιτάγαν μέσα απο τίς γρίλιες.
Ποιός τολμούσε να πεί κουβέντα τότε ;;.

Σταματήσανε να τον χτυπάνε , και τον εσουραν μέχρι το αυτοκίνητο..
Τόν πέταξαν μεσα σαν τσουβάλι και φύγανε.
Ηρθε κάποια ωρα η Χρυσούλα απο τη δουλειά στο εργοστάσιο και τής είπαμε τα νέα μαζί με δυό γειτόνους μεγαλύτερους απο εμάς.
Εφυγε σαν τρελή μόλις εμαθε τα νέα η Χρυσούλα.
Τό σπιτι παρέμενε κλειστό για πολύ καιρο.. Δέν ξαναείδα ούτε το Στέλιο , ούτε την Χρυσούλα.
Μιά μέρα ηρθε μια μοτοσυκλέτα τρίκυκλη και φορτώσανε τα λιγοστά πράγματα που είχαν τα δύο αδέρφια δύο αγνωστοι για εμάς ανθρωποι. Δέν τούς ειχαμε ξαναδεί ..
Ρώτησα εγώ τότε αυτούς τους δύο αν ειναι καλά η Χρυσούλα και ο Στέλιος..
Δέν απάντησαν .. Πήρανε τα πράγματα και εφυγαν..

Πέρασαν τα χρόνια, αλλάξαμε γειτονιά , μεγαλώσαμε .. Τα γεγονότα της ζωής τρέχαμε συνέχεια να τα προλάβουμε.
Ομως πάντα θυμόμουν τον Στέλιο και την Χρυσούλα..
Πρίν κανά χρόνο πήγα να δώ ενα φίλο στο Νοσοκομείο που είχε την επάρατο, και είχε λίγο καιρό μπροστά του.
Είδα τον φιλαράκο μου, τα είπαμε , μαύρισε η ψυχή μου και κάποια στιγμή σηκώθηκα να φύγω..
Περνώντας εξω απο εναν θάλαμο ασθενών είδα μιά γυναίκα μεγάλης ηλικίας που ηταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μονάχη της..
Κάτι ενιωσα, κάτι με τσίμπησε οταν την είδα.
Εμεινα λίγο εξω απο το θάλαμο δίχως να με βλέπει και σκεφτόμουν τί να κάνω.. Νά πάω να της μιλήσω ;; Καί τι να της πώ;; Καλέ κυρία κάτι μου θυμίζετε , κάπου σας ξέρω..
Θυμήθηκα. !!!!!!!!!!!!!!!
Καί μπήκα μέσα.. Ηταν και ακόμα 2-3 γυναίκες στην ηλικία της εκεί στα δίπλα κρεβάτια..
Πήγα δίπλα της και της επιασα το χέρι.

-Κυρά Σούλα τί κάνεις της είπα..
Ξαφνιάστηκε και με κοιταξε με εκπληξη..
Σούλα εχουνε να με πούνε κοντά 50 χρόνια μου είπε..
Ποιός είσαι παιδάκι μου εσυ πού ξέρεις το ονομά μου , και με είπες και Σούλα ;;
Κοιταξέ με καλά της είπα .. Δέν σού θυμίζω τίποτα;;………
Μέ κοιταξε λίγο , σκεφτότανε, δεν μπόρεσε να με θυμηθει..
Είμαι ο Σπύρος της είπα τοτε εγώ.. Ο γιός τής κυρα Χριστίνας πού μέναμε δίπλα απο το σπίτι της Σαββούλας πού ειχατε και μένατε με τόν Στέλιο..
Ο μελιτζανάκιας;; Αυτός εισαι ;; Πού ερχόσουν σπιτι με τα ψώνια και μου είχες φάει ολο το βάζο με το γλυκό;;
Ναί αυτός ειμαι!!!.Σηκώθηκε και με αγκάλιασε , Γατζώθηκε απάνω μου ..

‘Ασπρισες Σπυράκο μου , μεγάλωσες μωρε πού ησουν τοσο δα διαολάκι..
Μέ ρώτησε για την μάνα μου , για κάτι παλιούς γειτόνους που οι πιό πολλοί εχουν φύγει απο τη ζωη μετα απο τοσα χρόνια.. Είπαμε κάμποσα..
Τήν ρώτησα τι κάνει ο Στέλιος και που βρίσκεται , και που ηταν τοσα χρόνια εκείνη και δεν τους ξαναείδα απο τότε..
Μέ κοίταξε με εκείνα τα μαύρα μάτια τα ωραία, και πήρε μιά ανάσα.

-Θυμάσαι παιδί μου πού τον πήρανε τον αδερφό μου απο το σπιτι εκείνη την ημέρα;;
Τό θυμαμαι πολύ καθαρά κυρα Σούλα , το ειδα με τα μάτια μου αυτο και δεν μπορεσα ποτε να το ξεχάσω..
Θυμάσαι αυτόν με τήν βέσπα που ερχόταν και εκανε βόλτες πάνω κάτω και με επαιρνε στο κατόπι;;
Τόν θυμάμαι .. Σκερβελέ τον ελεγα .. Δεν τον χώνευα με τίποτα..

Αυτόνε τον επιασε μια μέρα ο Στέλιος που ηταν με παρέα στην Δροσια ,και τον ταρακούνησε στα γερά.. Τού εδωκε και δυό σκαμπίλια δυνατα να μην με ξανα ενοχλήσει.. Αυτός παιδάκι μου ηταν ανθρωπος της κυβέρνησης ( Δικτατορία τότε) και πήγε και είπε οτι ο αδερφός μου ο Στέλιος ειναι κομμουνιστής. Τόν πιάσανε τότε και τον πήγανε στην ασφάλεια , τον σακατέψανε στο ξύλο , και τον στείλαν εξορία δίχως να φταίει σε τίποτα ο αδερφός μου.. Δεν είχε ποτέ ανακατευτεί με τα πολιτικά Το εκανε για εκδίκηση για τα σκαμπίλια , και γιατι εγω δεν τον ηθελα..
Εγω εφυγα τότε και πήγα στην μάνα μου στο χωριό, Ο Στέλιος οταν αλλάξανε τα πράγματα τον αφησαν οπως και ολους τους αλλους και ηρθε και αυτός στο χωριό..
Ηταν συνέχεια αμίλητος και σκεφτικός.
Γιά δυό μηνες που εκατσε στο χωριό κάθε μέρα πηγαινε και αναβε το καντήλι του πατέρα μας .. Μιά μέρα πήρε τα πραγματά του και εφυγε.
Μας είπε οτι θα πήγαινε στα καράβια , να μπαρκάρει..

Εφυγε και μέχρι το 77 το χειμώνα μας εγραφε και μας εστελνε και κανά λεφτουδάκι.. Μετα δεν είχαμε νέα του για πολύ καιρό..
Μιά μέρα μας ηρθε μια επιστολή απο τον Πειραιά απο εκεί που ειχανε γραφεία αυτοί που είχαν τα καράβια , και μάς είπαν οτι είναι αγνοούμενος.
Επεσε χάμω η μάνα μας απο τότε και μετα από 9 μήνες πέθανε απο τον καημό της.. Απόμεινα μοναχή μου , περάσανε τα χρόνια μου και τώρα νά μαι εδώ μπροστά σου Σπυράκο μου με τα μαλλιά μπαμπάκι..

Παιδί μου αυτός ο ανθρωπος μας κατάστρεψε, επαθε τα νεύρα του ο αδερφός μου,τον είχαν βασανίσει πολύ δίχως να φταίει σε τίποτα και απο οτι μας είπαν επεσε στον ωκεανό μονάχος του.. Τον είχαν σακατέψει στην εξορία που τον πήγαν και ηταν πάντα μελαγχολικός και καθόταν μόνος του σε μια ακρη.
Από αυτόν τον παλιάνθωπο εφυγε και η μάνα μας απο τον καημό της , και εγώ είχα την βατσίνα στο χωριό οτι ημουν η αδερφή του κουμμουνιστή.. Τόν πρωτο καιρό δεν μου μιλάγανε ούτε οι συγγενείς μου..
Περάσανε τα χρόνια μου και μένα μαύρα και άραχνα.!!
.
Κάποια ωρα ηρθε μιά κακομούτσουνη νοσοκόμα και με υφος αρχιλοχία μου είπε οτι τελείωσε το επισκεπτήριο και επρεπε να φύγω..
Εμεινα λίγο ακόμα με την κυρα Σούλα ( Την Χρυσούλα) και σηκώθηκα να φύγω..
Επιασα το χέρι της και της το φίλησα.
.Καληνύχτα κυρα Σούλα..
Καληνύχτα μελιτζανάκια μου.. Καληνύχτα παιδί μου.. Μακάρι να γυρίζανε τα χρόνια πίσω λεβεντάκο μου..

Πήγαινα για το σπίτι και σκεφτόμουνα , και μονολογούσα στό δρόμο συνέχεια..
**Πώς είναι δυνατόν αυτός ο ανθρωπος, αυτός ο παλιάνθρωπος να κάνει τόσο μεγάλο κακό σε αυτά τα δυο αδέρφια;; Ποιός θεός θα τον δικάσει.. Τί ψυχή θα παραδώσει αυτό το κάθαρμα;
Γιατί;;

Καλησπέρα. Είμαι μαμά της Ιουλίας που είναι 5 ετών και θεία αλλά και μαμά της Χριστίνας 7 ετών. Η μοίρα τα έφερε έτσι να μεγαλώνω μόνη μου, κόρη και ανιψιά. Ο άντρας μου έφυγε με την αδερφή μου και κανείς από τους δύο δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω του.

Με τον άντρα μου ήμασταν μαζί από το Λύκειο. Παντρευτήκαμε από μεγάλο έρωτα όταν ήμουν 25 και αυτός 27. Η αδερφή μου, μεγαλύτερη από εμένα, εννοείται τον γνώριζε από τη πρώτη μέρα, βγαίναμε όλοι μαζί, μαζί σε τραπέζια, γλέντια, γιορτές και στενοχώριες. Δεν ταιριάζαμε σαν χαρακτήρες αλλά δεν είχαμε κόντρες, δεν ήταν δηλαδή ότι με ζήλευε ή τη ζήλευα. Τίποτα δεν έδειχνε ότι θα πέρναγα από τη κόλαση.

Όλα ξεκίνησαν όταν η αδερφή μου έχασε τον αρραβωνιαστικό της σε τροχαίο και την άφησε πίσω με ένα κοριτσάκι 5,5 ετών τότε, την ανιψιά μου. Πέσαμε όλοι πάνω της να της σταθούμε, ειδικά ο άντρας μου, έκανε λες και ήταν δική του αδερφή. Σχεδόν κάθε μέρα την είχαμε σπίτι μας δεν δυσανασχέτησα το θεώρησα φυσικό. Οι γονείς μας ζουν στην επαρχία, δεν μπορούσαν να έρθουν στην Αθήνα να αναλάβουν.

Άρχισα λίγο να ενοχλούμαι όταν ξεκίνησαν να βγαίνουν οι δυο τους σινεμά ή βόλτα και εμένα να μην μου λένε γιατί πχ είχα τα παιδιά ή ήμουν στη δουλειά αλλά δεν πονηρεύτηκα. Πώς να το χωρέσει ο νους; Άρχισα να παρατηρώ αλλαγές στη συμπεριφορά του άντρα μου. Έκοψε το σεξ και ήταν όλο νεύρα. Νόμιζα είχε να κάνει με τη δουλειά του. Έπιασα βλέμματα στον αέρα και πάλι ενοχλήθηκα αλλά δεν είπα τίποτα. Δεν γινόταν να πιστέψω κάτι τέτοιο, ένιωθα και ενοχές η χαζή ότι τους παρεξηγούσα.

Μια μέρα ήρθε και μου μίλησε μια συνάδελφος που ήξερε την οικογένειά μου είχαμε βγει πολλές φορές όλοι μαζί. Ο Θεός να την έχει πάντα καλά. Μου είπε πως τους είδε να φιλιούνται στο πάρκινγκ ενός σούπερ μάρκετ. Νόμιζα πως θα σωριαστώ. Ήξερα μέσα μου αλλά δεν ήθελα να το δεχτώ, δεν γίνεται να δεχτείς κάτι τέτοιο. Και πάλι σκέφτηκα ήταν καπρίτσιο, αυτή μόνη της με ένα παιδί, ο άντρας μου παντρεύτηκε μικρός ενθουσιάστηκε, θα το ξεχάσει. Χαζομάρες για να σώσω την οικογένεια μου, που δεν σωζόταν με τίποτα. Εγώ την αγκάλιασα και την έβαλα σπίτι μου να τη βοηθήσω κι αυτή έβαζε βόμβες στα θεμέλια.

Ένα μήνα έκανα τη χαζή. Έξω μου γελούσα και μέσα πέθαινα, έκλαιγα κρυφά τα βράδια μόνη μου. Θα περάσει έλεγα, θα τους περάσει. Και πέθαινα βλέποντας τα βλέμματα, τα τυχαία αγγίγματα. Μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Σε μια γιορτή έγινε ο χαμός, τους έπιασα στη κουζίνα να έχουν πλησιάσει μεταξύ τους, σε απόσταση αναπνοής είχα πιει και δυο ποτήρια και άρχισα να φωνάζω και να τα σπάω μπροστά σε όλους. Τους πέταξα έξω, έπαθα νευρικό κλονισμό.

Από τότε ζουν τον έρωτα τους τα πιτσουνάκια μου, πάει ένας χρόνος. Η ίδια μου η αδερφή μου πήρε τον άντρα και εγώ πήρα τη κόρη της υπό τη προστασία μου για να μην ζει στα ιδρύματα αφού την άφησε στους γονείς μου στην επαρχία αλλά εκείνοι είναι μεγάλοι και άρρωστοι και δεν μπορούν να τη μεγαλώσουν. Έκανα δικαστήριο για επιτροπεία και περιμένω να την υιοθετήσω και νόμιμα. Δεν πήραν ποτέ ένα τηλέφωνο τα παιδιά ούτε αυτός ούτε αυτή. Εξαφανιστηκαν από τη ζωή τους απο τη μια μερα στην άλλη, καμιά φορά παίρνει η αδερφή μου τους γονείς μου και ρωτάει.

Ένα χρόνο από τότε δεν μπορώ να σας περιγράψω. Τέτοιο κακό να μην βρει κανέναν. Έπαθα κολικό του εντέρου από τη στενοχώρια μου, γέμισε το κεφάλι μου άσπρες τρίχες σε δυο νύχτες. Έγινα λύκαινα, άλλαξα, σκλήρυνα, δεν εμπιστεύομαι τη μάνα μου. Κάνω ψυχοθεραπεία, στην αρχή έκανα και αγωγή με χάπια για να μπορώ να κοιμάμαι και να μην κλαίω όλη μέρα. Στα παιδιά είπα πως οι γονείς τους τα αγαπούν αλλά η δουλειά του γονέα είναι σκληρή και δεν την αντέχουν όλοι. Όπως και τη δουλειά του ανθρώπου. Δεν την αντέχουν όλοι.

Το κακό που μου κάνατε, να μην σας το κάνουν ποτέ.
Χτίσατε την ευτυχία σας, πάνω στη δική μου δυστυχία.
Χωρίς να σας πειράξω, χωρίς να σας έχω κάνει τίποτα κακό.
Μόνο καλό σας έκανα και να το ευχαριστώ.
Πώς μπορείτε να ζείτε έτσι; Πώς μπορείτε και κοιμάστε τα βράδια ήσυχοι όταν ζείτε μακριά από τα παιδιά σας; Όταν με προδώσατε και εμένα και αυτά με τον πιο απάνθρωπο τρόπο;

Έφη