Πρώτη φορά αποφασίζω να γράψω γι’ αυτό. Είδα μια ιστορία στο σαιτ σας και αποφάσισα να μιλήσω γιατί είχα την ίδια εμπειρία. Εχουν περάσει 3 χρόνια και νιώθω σαν να ήταν χθες.

Νοέμβριος 2016. Τρίτη πρωί, σηκώνομαι όπως κάθε μέρα να ετοιμάσω το γάλα του γιου μου να πάει σχολείο. Τον έλεγαν Σταύρο, πήγαινε Γ’ δημοτικού. Με τον μπαμπά του είχαμε χωρίσει μόλις λίγους μήνες. Έκλαιγε και στενοχωριόταν δεν μπορούσε να το δεχτεί. Πάλευα εκείνο τον καιρό να τον ηρεμήσω.

Σηκώνομαι, φτιάχνω το γάλα και του φωνάζω να σηκωθεί. Δεν ακούω φωνή, δεν ακούω τίποτα. Λέω θα τον έχει σκεπάσει το πάπλωμα και πάω στο δωμάτιό του. Του τραβάω το πάπλωμα και του φωνάζω γελώντας “Σήκω βρε υπναρά!”. Ένα άψυχο σώμα, μελανιασμένο, πέφτει από το κρεβάτι, στο πάτωμα. Το σώμα του παιδιού μου. Τρελλάθηκα!

Ουρλιαχτά, φωνές, τρόμος. Φώναζα βοήθεια. Κατέβηκε η γειτόνισσα, πήρε το ΕΚΑΒ. Ήρθαν αμέσως, τον πήραν. Θα ζήσει; ρωτούσα και ξαναρωτούσα τους τραυματιοφορείς. Λίγο μετά βγήκε από την εντατική ο γιατρός. “Ανακοπή, λυπάμαι…”.

Η ζωή μου έπαθε ανακοπή από τότε. Δεν μπορώ να γελάσω, να γιορτάσω, να χαρώ. Νιώθω ενοχές πως το διαζύγιο σκότωσε το παιδί μου, πως ο γιος μου πέθανε από τη στενοχώρια του. Παράτησα τη δουλειά μου και το σπίτι μου και κοιμόμουν πότε έξω από το νεκροταφείο που είναι ο τάφος του παιδιού μου και πότε σε συγγενείς. Έχω κοιμηθεί ακόμα και στον δρόμο, σε παγκάκια, σε πλατείες. Πριν 6 μήνες επέστρεψα σπίτι. Δεν τολμώ ακόμα να μπω στο δωμάτιό του. Με τον πατέρα του αρνούμαι να μιλήσω από το 2016. Δεν με νοιάζει τί θα απογίνω. Με νοιάζει να δω σύντομα το παιδί μου, το φως της ζωής μου.

Διαβάζω καθημερινά στο σαιτ σας για αντιδικίες, καυγάδες, φωνές. Και τα σημαντικά είναι άλλα και τα προσπερνάμε. Τα παιδιά είναι τα σημαντικά. Έχεις το παιδί σου. Εγώ δεν το έχω.

Διονυσία

Καλησπερα σας,

παρακολουθω τα βιντεο σας στο you tube και πραγματικα εμπιστευομαι την κριση σας και την εμπειρια σας.
Θα ηθελα την γνωμη σας για το θεμα απιστιας του συζυγου μου.

Του ζητησα να σας συμβουλευτουμε αλλα δεν θελει.Ειναι καθετος στο οτι το εχει μετανιωσει και με αγαπαει λεει.Δεν χρειαζεται λεει ειδικο να τον βοηθησει.Ηταν λεει καθαρα ερωτικο το θεμα και εχει τελειωσει τωρα γιαυτον.

Ειμαι 43 ετων και εκεινος 44.
Ειμαστε παντρεμενοι εδω και 15 χρονια.Η σχεση μας ξεκινησε απο το λυκειο και οταν τελειωσαμε τις σπουδες μας παντρευτηκαμε και ημασταν πολυ ερωτευενοι και αγαπημενοι.

Πριν λιγο καιρο εμαθα απο ενα μήνυμα στο κινητο του οτι με απατησε.
Αρχικα το αρνηθηκε και μετα που μαζεψα πολλες αποδειξεις το παραδεχθηκε.
Μετα απο πολυ πιεση μου μιλησε για την ερωμενη του.Μου ειπε οτι αυτο που ενιωθε για εκεινη ηταν ενα παθος
του αρεσε πολυ το σεξ που εκαναν μαζι και γιαυτο οταν ξεκινησαν δεν μπορουσε να το σταματησει.
Μου ειπε οτι εκεινη ηταν πολυ καλη στο κρεβατι .Ηταν ομορφη , σεξυ και ειχε ωραιο σωμα.

Μου ζητησε να μην χωρισουμε και οτι ολο αυτο ηταν ενα μεγαλο λαθος του και το εχει μετανιωσει.
Εγω αποφασισα να του δωσω μια ευκαιρια αφου πραγματικα με παρακαλαει να μην χωρισουμε και φαινεται
μετανιωμενος.Εχουμε και δυο παιδια (το μεγαλυτερο στην εφηβεια )οποτε μου ειναι πολυ δυσκολο να μην του δωσω την ευκαιρια να σωσουμε το γαμο μας.Τον αγαπω πολυ και δυσκολευομαι να του πω να χωρισουμε παρολο που νιωθω πολυ πληγωμενη και απογοητευμενη απο την απιστια του.

Μου φαινεται ομως οτι δεν ηταν μονο το κοματι του σεξ πιστευω οτι την ειχε ερωτευτει γιατι διαβασα μερικα μηνύματα και ηταν πολυ ερωτικα και με συναισθημα.

Τωρα εχει διακοψει καθε επαφη μαζι της ομως δεν ξερω αν πραγματικα το κανει για μενα επειδη καταλαβε οτι με αγαπαει η αν το κανει για να μην χωρισουμε (δηλαδη αν το κανει για μενα η για τα παιδια μας δεν ξερω).
Θα ηθελα πολυ να μαθω τι εχει στο μυαλο του και τον ρωταω συχνα αν ειναι καλα και μου απανταει οτι ολα ειναι ενταξει.

Η ερωτηση μου ειναι : Aν περνουσε τοσο καλα μαζι της στο κρεβατι υπαρχει περιπτωση να μπορεσει να την ξεχασει και να περναει καλα μαζι μου?
Ποσο σημαντικο ειναι το καλο σεξ στην παραλληλη σχεση?

Να σημειωσω οτι την περιοδο που ξεκινησε η απιστια εμεις δεν καναμε συχνα σεξ και δεν ειχαμε καλη επικοινωνια γιατι ειχαμε (εγω ειδικα )επικεντρωθει στην κορη μας και στην δυσκολη συμπεριφορα της λογω της δυσκολης εφηβειας που περναει.
Τι πιστευετε εσεις ?Υπαρχει περιπτωση να τον κρατανε τα παιδια σε μενα?

Μπορει να ξεχασει το τοσο καλο σεξ και το σωμα της που οπως μου ειπε ηταν ενα απο τα πραγματα που τον τραβηξαν σε αυτην?

Η σχεση τους ξεκινησε αμεσως μολις εκεινη προσληφθηκε στην δουλεια που δουλευει και αντρας μου .Στην αρχη πολυ φιλικα και σιγα σιγα ηρθαν πιο κοντα στα διαλειματα μιλουσαν αρκετα και μετα ανταλαξαν και τηλεφωνα και εστελναν και μυνηματα.

Μετα απο ενα εξαμηνο πηγε σπιτι της και εκαναν ερωτα.
Απο εκεινη την ημερα και για 3,5 μηνες μεχρι την ημερα που διαβασα το μυνημα πηγαινε μερα παρα μερα στο σπιτι της και εκαναν
ερωτα. Ειχαν προσπαθησει να το τελειωσουν ολο αυτο καποια στιγμη αλλα λογω του οτι βρισκοντουσαν καθε μερα στο χωρο εργασιας ξανακυλησαν και συνεχισαν.Εως ωτου τους επιασα εγω με ενα μυνημα που ειδα στο κινητο του απο εκεινη.

Εκεινος μου λεει οτι τον τραβουσε πολυ ερωτικα οπως σας ειπα περιγραφει αυτο που ενιωθε σαν ενα παθος που ηξερε οτι ηταν λαθος αλλα το συνεχιζε εχοντας παντα στο μυαλο του οπως λεει οτι θα εχει ενα τελος.
Την χωρισε απευθειας μολις τους επιασα και δεν εχει ξαναεπικοινωνησει μαζι της.Το γνωριζω γιατι του τσεκαρω τα παντα και του εχω βαλει και συστημα παρακολουθησης .

Απεναντι μου ειναι πολυ ενταξει και προσπαθει να με ξαναπλησιασει και να με κανει να το ξεχασω ολο αυτο.
Ομως δεν ξερω αν το κανει γιατι το νιωθει η αν το κανει γιατι δεν θελει να χωρισουμε και να χασει την οικογενεια του και την βολη του.
Δεν ξερω τι αλλο πρεπει να σας γραψω για να μπορεσετε να βγαλετε ενα συμπερασμα.

Σας ευχαριστω πολυ που διαβασατε το μυνημα μου και ευχομαι να βρειτε το χρονο να μου απαντησετε γιατι
πραγματικα ειμαι πολυ χαλια και στα πατωματα. Τον αγαπαω πολυ και παρολο που θα δυσκολευτω να χωρισω δεν θελω να ειναι δυστυχισμενος .Θελω να ειναι μαζι μου για μενα και να ειναι καλα.

Απαντά η ψυχολόγος κυρία Βίκυ Μιχελή

Αγαπητή φίλη του singleparent,
είναι πραγματικά αρκετά δύσκολο και επίπονο αυτό που βιώνεις.
Σίγουρα το θέμα της εμπιστοσύνης σου που έχει κλονιστεί είναι σημαντικό και απαραίτητο να διορθωθεί εφόσον η σχέση σας θέλεις να προχωρήσει.

Όμως λόγω του ότι ο ίδιος ο σύζυγος είναι αρνητικός να πάτε παρέα σε έναν σύμβουλο – ψυχολόγο, μην το βλέπεις σαν εμπόδιο για την πορεία σας και την εξέλιξή σας.

Είναι πολύ σημαντικό το ζευγάρι να έχει πάρει από κοινού απόφαση να δουλέψει μαζί. Αν πάλι ένας από τους δύο αντιστέκεται δεν είναι τόσο πρόβλημα γιατί μπορείς να ξεκίνήσεις εσύ καιι στην πορεία να τον “παρασύρεις¨να σε ακολουθήσει σε αυτό το ταξίδι της εξέλιξης της σχέσης.

Άλλωστε να πω σε αυτό το σημείο πως δεν λειτουργεί θετικά σε όλα τα ζευγάρια η από κοινού δουλειά με σύμβουλο. Μπορεί να λειτουργεί καλύτερα ένα σχήμα που ο κάθενας από τους δύο έχει τον δικό του σύμβουλο ή ακόμα και αυτός που έχει τις λιγοτέρες αντιστάσεις στη θεραπεία να ξεκινήσει μόνος του.

Επειδή λοιπόν καταλαβαίνω ότι έχεις πολλά στο μυαλό σου και με την κόρη σου και με την σχέση σας και τη σύγκριση που κάνεις με την “άλλη γυναίκα” μην διστάζεις να ξεκινήσεις μόνη σου.

Είναι καλύτερα σε πρώτη φάση να δεις μόνη σου την έλλειψη εμπιστοσύνης που νιώθεις παρά να ανακουφίζεσαι με προγράμματα εντοπισμού.Νομίζω πως έτσι κάνεις κακό στον εαυτό σου προσφέροντας σου πρόσκαιρη ανακούφιση, ενώ αυτό που στην πραγματικότητα πετυχαίνεις είναι να ενισχύεις την ανασφάλεια σου και την κλονισμένη σου εμπιστοσύνη.

Σου εύχομαι να έχεις όμορφες γιορτές και η νέα χρονιά να χαράξει τον νέο δρόμο που θέλεις να ακολουθήσεις με τον σύντροφό σου, σε νέα βάση και νέες συνθήκες.

Με εκτίμηση
Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Αθηνών
Φοίβου & Αθηνάς 10
19005, Νέα Μάκρη
Τηλ: 2294300825
Κιν: 6944315963
E mail: [email protected]
Facebook: https://www.facebook.com/vickymicheli.psychologist.neamakri/
Skype: vicky_micheli

Είμαι πατέρας δύο υπέροχων παιδιών, 7 και 3,5 ετών.

Χώρισα με τη σύζυγό μου πριν δύο χρόνια. Αυτά που ακολούθησαν μοιάζουν πολύ με όσα έχω ακούσει να συμβαίνουν σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Μπήκα στη δικαστική αίθουσα να διεκδικήσω τη συνεπιμέλεια των παιδιών μου και βρέθηκα συκοφαντικά κατηγορούμενος για ενδοοικογενειακή βία. Κατηγορίες οι οποίες δεν επαληθεύτηκαν ποτέ. Αργότερα βέβαια κατάλαβα ότι αυτή είναι η συνήθης πρακτική των δικηγόρων σε αντιδικίες οικογενειακού δικαίου. Τι ένοιωσα; Σοκ! Όσον αφορά στην ικανότητα της πρώην συντρόφου μου να διαγράψει όλες μας τις στιγμές, την πατρική μου ιδιότητα, να αδιαφορήσει για την πιθανή ψυχική βλάβη που θα μπορούσε να προκαλέσει στα παιδιά μας μια τέτοια κατηγορία για τον μπαμπά τους.

Θεωρώ ότι κατά τη διάρκεια του γάμου μας ήμουν ένας υποδειγματικός σύζυγος και πατέρας. Ασχολούμουν με τα παιδιά, αναλάμβανα τις υποχρεώσεις του σπιτιού, τόσο πρακτικά όσο και οικονομικά. Δεν είχα ποτέ προσβάλει την πρώην σύζυγο μου και πάντα της έδειχνα την αγάπη μου. Ακόμα και όταν δεχόμουν ψυχολογική βία από την ίδια αλλά και την πεθερά μου, την υπέμενα στωικά καθώς ήξερα πόσο σημαντικό ήταν να κρατήσω τη συνοχή της οικογενείας μου. Αυτό που συνέβη στο δικαστήριο με άφησε εμβρόντητο…. Ψευδείς κατηγορίες, προσβολή προσωπικότητας, ανδρισμού, συκοφαντίες… Τα παιδιά; Παρατηρητές… Παρατηρητές ενός θέατρου του παραλόγου… Φριχτές ημέρες…
Έκτοτε και για δύο συνεχόμενα χρόνια πολεμάω – όχι την πρώην σύζυγο μου, δεν έχει νόημα. Πολεμάω μέσα σε ένα άδικο δικαστικό σύστημα να αποδείξω ότι είμαι μπαμπάς. Ότι αγαπώ τα παιδιά μου και ότι και αυτά με αγαπούν. Η δύναμη μου; Η δύναμη μου είναι τα χαμόγελα των παιδιών μου, τα γέλια τους, οι φωνές τους όταν με φωνάζουν μπαμπά και τρέχουν στην αγκαλιά μου. Για το δικαστικό σύστημα όμως είμαι αόρατος. Για τη πρώην σύζυγο μου παρίας. Για τα παιδιά μου; Ευτυχώς είμαι ακόμα ο μπαμπάς τους! Και η υπόσχεσή μου σε αυτά είναι ότι θα είμαι εκεί για πάντα. Και θα παλεύω για πάντα.

Γι’ αυτό το δικαστικό σύστημα δεν έχει σημασία ότι είμαι τυπικός στις οικονομικές μου υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά μου. Δεν έχει σημασία ότι δεν χάνω λεπτό από τα ψήγματα επικοινωνίας που μου έχουν δώσει. Παράλληλα, δεν έχει σημασία που η πρώην σύζυγος μου παραβιάζει με κάθε τρόπο την επικοινωνία που έχει διατάξει το δικαστήριο υπό μορφή απόφασης. Η άμυνα μου; Μία και μοναδική. Η καταγγελία των παραβιάσεων υπό μορφή μηνύσεων. Στο σύνολο 52 μέχρι σήμερα! 52! Ο πραγματικός αριθμός των παραβάσεων; Πάνω από 200. Μπορώ όμως να κάνω 200 μηνύσεις; Πόσο να αντέξω οικονομικά; Τα παιδιά ζουν σε απόσταση δύο λεπτών από τον μπαμπά τους. Δίπλα! Και όμως, υπήρχαν εποχές που έκανα να τα δω από ενάμιση έως τρεισήμισι μήνες, μόνο και μόνο επειδή η μητέρα τους, ο γονέας που είχε την αποκλειστική επιμέλεια, δημιουργούσε δυσκολίες.
Το αποτέλεσμα; Κανένα! Τίποτα! Κανείς ποτέ δεν την έχει καταδικάσει γι’ αυτή της τη συμπεριφορά! Κανείς ποτέ δεν έχει αναγνωρίσει τη συστηματική προσπάθειά της να περιορίσει το χρόνο των παιδιών με τον πατέρα τους! Κανείς ποτέ δεν αναγνώρισε τη συμπεριφορά αυτή ως «κακή άσκηση επιμέλειας». Πρόκειται για μία τακτική που είναι αποδεκτή από το δικαστικό σύστημα; Θεωρείται φυσιολογικό ένας γονέας να αποκόπτει τα παιδιά του από τον άλλο γονέα;

Οι αρχές με έχουν καταστήσει επαίτη χρόνου με τα παιδιά μου. Σήμερα ζητάω συνεπιμέλεια και εναλλασσόμενη κατοικία. Μάρτυράς μου στο δικαστήριο το ίδιο μου το παιδί που ζητάει να είναι με τον μπαμπά του. Δεν συμφωνώ με το καθεστώς της αποκλειστικής επιμέλειας. Όσα και αν έχουμε να χωρίσουμε μεταξύ μας οι δύο πρώην σύζυγοι πρέπει να μπουν στην άκρη. Έχουμε δύο παιδιά μαζί. Δύο θησαυρούς. Τους θησαυρούς πρέπει να τους προσέχουμε. Τους αξίζει μόνο αγάπη. Τους αξίζει να μάθουν τι είναι σεβασμός, να τον δείχνουν και να τον λαμβάνουν.

Καλώ όλους τους γονείς. Μπαμπάδες – μαμάδες. Είμαστε μαζί. Έχουμε κοινό στόχο. Την ευτυχία των παιδιών μας. Ας παλέψουμε όλοι μαζί για αυτά. Η αγάπη μας για τα παιδιά μας είναι πιο πάνω από όλα. Αν μας τυφλώνει η αντιδικία μας με τον άλλο γονέα, πρέπει να αναρωτηθούμε: Τελικά πόσο αγαπάμε τα παιδιά μας; Προσωπικά, αδυνατώ να δεχτώ ότι η εμπάθεια υπερνικά την αγάπη για τα παιδιά μας. Θεωρώ ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν μονόδρομο: Συνεπιμέλεια, ίσος χρόνος με τους δύο γονείς, εναλλασσόμενη κατοικία.

Φίλιππος

Οι ψυχικές ασθένειες και διαταραχές ταλαιπωρούν ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων σήμερα. Άλλοτε πηγάζουν από βιολογικούς παράγοντες που σχετίζονται με ελαττωματικές λειτουργίες του εγκεφάλου, άλλοτε είναι αποτέλεσμα κάποιων εμπειριών και τραυμάτων που ενδεχομένως να έχει βιώσει ένα άτομο και άλλοτε είναι συνδυασμός και των δύο. Όπως νοσεί το σώμα, έτσι μπορεί να νοσήσει και η ψυχή.

Το ζήτημα της ψυχικής υγείας αποτελεί μέχρι και σήμερα, εν έτει 2023, ταμπού για την κοινωνία μας. Οι ψυχικά ασθενείς πολλές φορές αντιμετωπίζονται απαξιωτικά και δεν τους προσφέρονται οι συνθήκες που χρειάζονται για να ενταχθούν και να λειτουργήσουν αρμονικά με το κοινωνικό σύνολο. Ακόμη μεγαλύτερο ταμπού αποτελεί η νοσηλεία σε κάποιο ψυχιατρικό ίδρυμα. Οι άνθρωποι που νοσηλεύονται για κάποιο διάστημα και έπειτα επιστρέφουν στη καθημερινότητα τους δυσκολεύονται στο να βρουν δουλειά και συχνά δεν αντιμετωπίζονται ισότιμα.

Η Κωνσταντίνα είναι 22 χρονών και πριν ένα χρόνο νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρικό νοσοκομείο ύστερα από μια πολυετή μάχη που έδινε με την ψυχική διαταραχή της. Σήμερα, μιλά ανοιχτά για την εμπειρία της και κρούει το καμπανάκι και σε άλλα άτομα, ώστε να μιλήσουν και να αντιμετωπίσουν τα ζητήματα ψυχικής υγείας με σύνεση και ωριμότητα.

Πότε διαγνώστηκε η ψυχική σου ασθένεια;

Η περιπέτεια μου με τη ψυχική νόσο ξεκίνησε σε μια εξαιρετικά ευαίσθητη ηλικία. Ήμουν ένα παιδί αρκετά εσωστρεφές, ευαίσθητο, το οποίο επηρεαζόταν εύκολα από τα σχόλια των γύρω του. Το οικογενειακό μου περιβάλλον ήταν αρκετά αυστηρό και αντικατόπτριζε πλήρως αυτό που αποκαλούμε ‘’αγία’’ ελληνική οικογένεια. Τα πάντα μου προκαλούσαν άγχος και σταδιακά ένιωθα πως δεν μπορούσα να διαχειριστώ τις σκέψεις μου. Είμαι, άλλωστε, φύσει αντιδραστικός άνθρωπος, οπότε όλος αυτός ο καθωσπρεπισμός μου δημιουργούσε δυσφορία. Στην ηλικία των 15 χρόνων βίωσα μια τραυματική εμπειρία σεξουαλικής κακοποίησης από άτομο του στενού οικογενειακού μου περιβάλλοντος, η οποία επιδείνωσε τη ψυχική μου υγεία και με οδήγησε σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια και, ουσιαστικά πυροδότησε την εμφάνιση της ψυχικής μου ασθένειας. Ένα χρόνο μετά, περίπου, όταν ο κόμπος πλέον είχε φτάσει στο χτένι, απευθύνθηκα σε ειδικούς ψυχικής υγείας και διαγνώστηκα με μείζονα υποτροπιάζουσα καταθλιπτική διαταραχή, που συνδυαζόταν με κρίσης πανικού.

 Τι είχε αλλάξει στην καθημερινή σου ζωή εξαιτίας της ψυχικής διαταραχής σου;

Ειλικρινά, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως ξεκίνησε όλο αυτό και έφτασε εκεί που έφτασε. Κάθε μέρα που περνούσε έβλεπα πως έχανα όλο και περισσότερο την όρεξη που είχα για ζωή. Οι υποχρεώσεις μου είχαν μείνει πίσω, δυσκολευόμουν με τη σχολή μου και σταδιακά έβλεπα πως έχανα επαφή με τους ανθρώπους που είχα στη ζωή μου. Για να καταλάβεις, ούτε μπάνιο δεν είχα διάθεση να κάνω. Ο συναγερμός σήμανε όταν παρατηρούσα πως μοναδική παρηγοριά έβρισκα στο αλκοόλ και σε ουσίες. Δεν καταλάβαινα τότε πως στην πραγματικότητα αυτοί οι εθισμοί μου θόλωναν την κρίση μου και στο τέλος της ημέρας με έκαναν ακόμη χειρότερα.

Πώς πήρες την απόφαση να εισαχθείς σε ψυχιατρικό νοσοκομείο;

Δεν θα έλεγα πως ήταν ακριβώς δική μου απόφαση αν και όπως εξελίχθηκε στην πορεία, μάλλον, ήταν μονόδρομος. Παρότι ήμουν σε επικοινωνία με ψυχιάτρους δεν μου είχε προταθεί ποτέ να νοσηλευτώ. Η κατάσταση, όμως, μέρα με τη μέρα γινόταν χειρότερη, οι κρίσεις πανικού πλήθαιναν και εγώ κατά τη διάρκεια τους νόμιζα πως δε θα αντέξω άλλο. Ήταν 5 Δεκεμβρίου του 2021, όταν μετά από ένα έντονο επεισόδιο που πέρασα οι γονείς μου με παρότρυναν να επισκεφθούμε ένα εφημερεύον ψυχιατρικό νοσοκομείο, οπότε πήγαμε στο Δαφνί. Ύστερα από ενδελεχή έλεγχο που πέρασα από τους γιατρούς, άκουσα την πιο σκληρή φράσης της ζωής μου: ’’Κωνσταντίνα πρέπει να νοσηλευτείς’’. Επειδή ήμουν ενήλικη έπρεπε εγώ να πάρω την απόφαση. Άπειρες σκέψεις πέρασαν εκείνο το δευτερόλεπτο από το μυαλό μου, έβλεπα τον μεγαλύτερο φόβο μου να παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μου. Πέρασα πολλή ώρα να συζητάω με τους γονείς μου και εν τέλει συνειδητοποίησα ότι ήταν η τελευταία επιλογή που είχα για να γιατρέψω τη ψυχή μου, οπότε νοσηλεύτηκα. Νοσηλεύτηκα για 28 συνολικά μέρες, την περίοδο των Χριστουγέννων, που αυτό το κάνει ακόμα πιο σκληρό.

Περιέγραψε μας τις συνθήκες που επικρατούσαν στο νοσοκομείο

Οι ημέρες που ακολούθησαν ήταν εφιαλτικές αλλά αναγνώριζα πως έχω ανάγκη για βοήθεια. Το πιο σοκαριστικό ήταν το πρώτο πρωινό. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου, το πρώτο πράγμα που είδα ήταν να δένουν μια κοπέλα στο κρεβάτι της, την καθήλωναν τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά. Καταλάβαινα τους κανόνες και τα μέσα καταστολής που υπήρχαν, αλλά αυτό ήταν το πιο φρικτό πράγμα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, οι συνθήκες ήταν υποφερτές. Το προσωπικό μου φέρθηκε άψογα, με φρόντισαν πάρα πολύ. Φυσικά ήταν εμφανής και η δική μου προθυμία. Ποτέ δεν έφερα αντίρρηση όταν μου παρείχαν την αγωγή μου και πάντα ακολουθούσα το πρόγραμμα που προβλεπόταν για εμένα. Οι γιατροί ήταν πολύ καλοί στη δουλειά τους και αυτό ενέπνεε εμπιστοσύνη για τη θεραπεία. Επίσης, επειδή νοσηλεύτηκα σε περίοδο που ο κοροναϊός ήταν σε έξαρση οι συνθήκες και τα μέτρα υγιεινής προστασίας ήταν πολύ αυστηρά.

Πως περνούσε μια τυπική μέρα κατά τη νοσηλεία σου;

Εδώ που τα λέμε κάθε μέρα ίδια ήταν εκεί μέσα. Ξυπνούσαμε όλοι 9 το πρωί οπότε και περνούσαν οι γιατροί για να μας εξετάσουν. Έπειτα συγκεντρωνόμασταν στην τραπεζαρία όπου παίρναμε πρώτα το πρωινό μας και αμέσως μετά τα φάρμακά μας. Ακολουθούσαν οι συνεδρίες με τους ψυχολόγους και τους ψυχιάτρους. Κατά τη 1 το μεσημέρι συγκεντρωνόμασταν για το μεσημεριανό μας γεύμα. Μετά απλώς περιφερόμασταν. Τα φώτα έκλειναν για να πέσουμε για ύπνο στις 9. Η μέρα φαινόταν σαν αιώνας γιατί δεν περνούσε με τίποτα. Μόνο το βιβλίο και τα τσιγάρα μου μου κρατούσαν συντροφιά. Μας επέτρεπαν και να έχουμε το κινητό μας για ελάχιστη ώρα μέσα στην ημέρα, όμως απαγορευόταν να διαβάσουμε ειδήσεις ή να μπούμε σε κάποιο social media μέσω του οποίου θα μπορούσαμε να διαβάσουμε κάποια είδηση. Ήμασταν τελείως αποκομμένοι από την κοινωνία και τον έξω κόσμο.

Υπήρχε στήριξη από το οικογενειακό σου περιβάλλον και τους φίλους;

Όλοι στάθηκαν σαν βράχοι στη διάρκεια της νοσηλεία μου, ναι. Η μητέρα μου που ήταν ανέκαθεν ψύχραιμος άνθρωπος, δεν λύγιζε όσα χτυπήματα και αν δεχόταν και ο πατέρας μου παρότι ήταν ο συνηθέστερος αποδέκτης του θυμού μου, ποτέ δεν έφυγε από το πλευρό μου ούτε για μία στιγμή. Όσο για τους φίλους μου, θαυμάζω ότι παρά το νεαρό της ηλικίας τους ήταν δίπλα μου συνεχώς και αντιμετώπισαν το ταμπού της ψυχικής νόσου με τεράστια ωριμότητα.

Πώς ήταν η πρώτη μέρα της επιστροφής σου στην καθημερινή ζωή;

Η επιστροφή μου μετά τον εγκλεισμό ήταν ένα πολιτισμικό σοκ. Ήταν σαν να μην είχα ξανά βγει ποτέ έξω. Την πρώτη φορά που μπήκα σε λεωφορείο ένιωσα σαν μικρό παιδάκι που μπαίνει με τη μαμά του πρώτη φορά σε μέσο μεταφοράς. Το σημαντικό ήταν πως έβλεπα ουσιαστική βελτίωση. Ξυπνούσα θέλοντας να ζήσω. Ποτέ δε θα ξυπνήσω με πραγματική όρεξη, αλλά πλέον θέλω να αδράξω όλες τις ημέρες μου. Στην αρχή φοβόμουν όταν έβγαινα έξω. Δεν ήθελα να λάβω κάποιο εξωτερικό ερέθισμα που θα με οδηγούσε πίσω στην κατάσταση που βρισκόμουν, και κυρίως αναφέρομαι στους εθισμούς μου. Αλλά σταδιακά με πίστη στον εαυτό μου, στους ανθρώπους μου και στο Θεό, κατάφερα να επανενταχθώ πλήρως.

Ποια είναι η αντίδραση του κόσμου όταν ακούει πως έχεις νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο;

Ένα σχόλιο που ακούω συχνά όταν μοιράζομαι την ιστορία μου με κάποιον άγνωστο είναι ότι δε φαίνεται ότι έχω κάνει ψυχιατρείο. Δηλαδή τι θα έπρεπε να συμβαίνει; Να γυαλίζει το μάτι μου ή να κυκλοφορώ με όπλο στους δρόμους; Εγώ έχω να πω πως οι τρόφιμοι που γνώρισα όσο νοσηλευόμουν είχαν τις πιο όμορφες και αθώες ψυχές που έχω συναντήσει μέχρι και σήμερα. Η αντιμετώπιση που λάμβανα συχνά με έκανε να νιώθω ότι υστερώ κάπως. Μόνο στο άκουσμα της λέξης ψυχιατρείου, ο κόσμος κάτι παθαίνει. Έχω δεχθεί και αρνητικά και κοροϊδευτικά σχόλια, τύπου ‘’εσύ είσαι τρελή’’. Εγώ ξέρω πως μέσα από τη νοσηλεία μου έσωσα τον εαυτό μου, ακόμη και αν καμιά φορά νιώθω λίγο διαφορετική από το σύνολο

Τι συμβουλή θα έδινες στους ανθρώπους που μάχονται με το τέρας της ψυχικής ασθένειας;

Το πρώτο και πιο κομβικό βήμα είναι να αναγνωρίσει ο καθένας ξεχωριστά το πρόβλημα που αντιμετωπίζει και να το αγκαλιάσει. Οφείλει να αποδεχθεί τον εαυτό του, ακριβώς έτσι όπως είναι. Η νοσηλεία δεν είναι πάντα απαραίτητη και σίγουρα δεν είναι καθόλου ευχάριστη εμπειρία, αλλά η επικοινωνία με έναν σωστό επαγγελματία ψυχική υγείας είναι απαραίτητη. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν τόσο οι ψυχικά ασθενείς όσο και ο υπόλοιπος κόσμος ότι η ψυχική υγεία δεν είναι λιγότερο σημαντική από τη σωματική υγεία και , επομένως, να μιλάνε για αυτή, να μην ντρέπονται για τη νόσο τους. Ένας άνθρωπος που κάνει χημειοθεραπείες, για παράδειγμα, ποτέ δεν γίνεται αντικείμενο χλευασμού. Γιατί να γίνεται ένας άνθρωπος που παλεύει και νοσηλεύεται για γλιτώσει από τους δαίμονες του μυαλού του; Tέλος, θεωρώ εξίσου σοβαρό να επιλέγουν να συναναστρέφονται με άτομα που αγαπούν και λαμβάνουν υποστήριξη από αυτά, για να παίρνουν και την ώθηση που χρειάζεται για να ξεκινήσουν τη διαδικασία της θεραπείας τους.

Πηγή: in.gr