Όλα αυτά που κατά καιρούς διαβάζω ήρθε η ώρα που συνέβησαν και σε εμένα.

Μετά από 25 χρόνια γάμου και τρία παιδιά μου ζήτησε διαζύγιο. Ή μάλλον όχι ζήτησε. Απαίτησε με έντονο ύφος σαν να μου έλεγε «Έλα τελείωνε, και πολύ που κράτησε, άντε άδειασέ μας τη γωνιά να κάνουμε και εμείς τη ζωή μας». Είχα καταλάβει από καιρό ότι κάτι συνέβαινε με μία μικρότερη στη δουλειά αλλά από τη στιγμή που δεν ήμουν σίγουρη δεν μπορούσα ούτε να πω ούτε να κάνω κάτι. Δεν σεβάστηκε όλα αυτά τα χρόνια που του αφιέρωσα που ήμουν πάντα στο πλευρό του και τον στήριξα στα πάντα, δεν σεβάστηκε ούτε τα παιδιά μας και πήγε και τα έφτιαξε με μία της ηλικίας τους. Δεν μου άξιζε ένα τέτοιο φινάλε. Πάνω-κάτω ήξερα ότι κάτι συμβαίνει οπότε όταν μου ζήτησε το διαζύγιο δεν με βρήκε και τελείως απροετοίμαστη. Απροετοίμαστη με βρήκε η αντίδραση και η συμπεριφορά του. Είχα κάνει κάποια σενάρια με το μυαλό μου, σενάρια τα οποία θα βάλω μπρος.

Αν νομίζει ότι μετά από 25 χρόνια θα με πετάξει σαν την τρίχα από το ζυμάρι είναι πολύ γελασμένος. Την περιουσία αυτή που έχτισε τον βοήθησα και εγώ να τη χτίσει οπότε αν νομίζει και εκείνος και η γκόμενά του ότι θα τα φάνε μαζί είναι πολύ γελασμένοι. Θα τον τρέξω στα δικαστήρια και δεν θα του αφήσω φράγκο. Θα διεκδικήσω αυτά που μου ανήκουν.

Ο άντρας μου ήθελε από νωρίς παιδιά, παιδιά τα οποία μεγάλωνα εγώ όσο εκείνος δούλευε ώρες ατελείωτες για να φτιάξει την περιουσία που έχει σήμερα. Τουλάχιστον τα μισά μου ανήκουν και θα τα πάρω. Να δούμε τότε. Η γκόμενά του τον θέλει για τα ωραία του τα μάτια ή για τα λεφτά του; Θα τον θέλει τώρα θα τον αφήσω άφραγκο; Αποκλείεται. Αυτές οι μικρούλες μόνο για τα λεφτά νοιάζονται ή για να πάρουν καμιά προαγωγή. Μυρίστηκε λεφτά και δεν χαμπάρισε ούτε γυναίκα ούτε παιδιά. Γιατί να τη νοιάξει άλλωστε; Μας ήξερε και από χτες; Ο σκοπός αγειάζει τα μέσα. Αλλά θα τη φτιάξω και αυτή καλά.

Θράσος εκείνος; Αντεπίθεση εγώ. Όχι που θα κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια. Δεν ξέρω αν το έχουν καταλάβει οι δυο τους αλλά ο πόλεμος τώρα ξεκινά. Ευτυχώς που έχω τα παιδιά μου με το μέρος μου. Βλέπουν και εκείνα όπως εγώ το άδικο και από την πρώτη στιγμή είναι στο πλευρό μου.

Δεν θα πληρώσω εγώ τον γεροντοέρωτα κανενός. Έχει κάθε δικαίωμα να είναι με όποια θέλει αλλά πρώτα θα τον γονατίσω και αν τα καταφέρει και επιβιώσει, ας περάσει καλά…

Αναστασία

Είμαι 40 ετών. Έχω σχέση με παντρεμένο από τα 25 μου. Αυτός σήμερα είναι 50 και έχει τρία παιδιά. Είχαμε εξαρχής συμφωνήσει πως δεν θα χωρίσει γιατί και εγώ τότε όντας μικρότερη, ήθελα να κάνω καριέρα και δεν με ενδιέφερε η δημιουργία οικογένειας.

Το τελευταίο διάστημα συνειδητοποίησα ότι θέλω περισσότερα από την σχέση μας όμως όταν του το είπα, η απάντησή του με σόκαρε. Συγκεκριμένα μου είπε ότι διανύει την καλύτερή του φάση με τη γυναίκα του αυτό τον καιρό, ότι δεν σκοπεύει να χωρίσει και πως είναι αργά για εμάς να προχωρήσουμε παρακάτω. Ότι πέρασε ο καιρός και πλέον έχει ξεθωριάσει η προοπτική να είμαστε μαζί κανονικά.

Εγώ όμως έκλεισα τα 40 και θέλω ένα παιδί. Και δεν το θέλω απ’ τον καθένα αλλά από αυτόν που τον ξέρω τόσα χρόνια και τον αγαπώ.

Σκέφτομαι να τρυπήσω το προφυλακτικό κρυφά και να μείνω έγκυος. Το ξέρω ακούγεται απαίσιο αλλά και η απάντηση που μου έδωσε, μετά από 15 χρόνια σχέσης, απαίσια είναι. Δεν με νοιάζει να είναι παρών στη ζωή του παιδιού ούτε να το αναγνωρίσει. Θεωρώ όμως ότι μου χρωστάει μετά από τόσα χρόνια, μια έστω ηθική αποζημίωση.

Να το κάνω ή απλά να τον παρατήσω;

Ειρήνη

Εργαζομαι σε καφέ σε κεντρικό εμπορικό δρόμο της Αθήνας. Χθες Κυριακή που ήταν ανοιχτά τα μαγαζιά καταλαβαίνετε τί γινόταν. Χαμός!

Κάποια στιγμή όπως γυρίζω πίσω με τον δίσκο για να περιμένω την επόμενη παραγγελία, παίρνει το μάτι μου στην πόρτα της τουαλέτας μιας μαμά να κρατάει το παιδάκι της, να του έχει κατεβάσει τα βρακιά και ενώ αυτό ήταν όρθιο, εκείνη προσπαθούσε να του κάνει κάτι που δεν καταλάβαινα. Μια στιγμή φοβήθηκα ότι του κάνει κάτι κακό, τόσα ακούμε κάθε μέρα, πονηρεύτηκα…

Πλησιάζω και τί να δω; Το παιδάκι ουρούσε μέσα στο νιπτήρα.

Της λεω “Συγγνώμη, υπάρχουν τουαλέτες για παιδάκια γιατί δεν πάτε το παιδί; Εδώ ο κόσμος πλένει τα χέρια του”.

“Εντάξει πώς κάνετε έτσι, τσίτσα παιδιού είναι δεν είναι σκ@τα δεν σας μαγαρίσαμε το μαγαζί!” μου απάντησε.

Ούτε συγγνώμη ούτε τίποτα. Ούτε κατάλαβα γιατί το παιδάκι δεν το πήγε στη λεκάνη να ουρήσει όπως ο κόσμος όλος.

Κάτι τέτοιες κάνουν τις γυναικείες τουαλέτες ρημαδιό, να μπαίνουμε μέσα και από τη βρώμα να κάνουμε εμετό.

Οι αντρικές μπροστά τους είναι μπουντουάρ.

Ότι στο παιδί της δίνει το παράδειγμα να κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να ακολουθεί κανόνες, να μην μιλήσω.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό και ειλικρινά απορώ για κάποιους. Σε στάβλο γεννήθηκαν;

Πήγαμε οι κοπέλες και απολυμάναμε τον νιπτήρα αλλά γονείς γενικά συνέλθετε λίγο. Το ότι είστε πελάτες και πληρώνετε, δεν σημαίνει πως βρίσκεστε στο σαλονάκι του σπιτιού σας.

Στο σπίτι σας κατουρήστε και στο χαλάκι της εξώπορτας αν σας τραβάει η όρεξη, εξάλλου εσείς θα τα καθαρίσετε.

Στο μαγαζί όμως, καθαρίζουμε εμείς συν ότι το μοιράζονται χιλιάδες άτομα καθημερινά.

Αν δεν μπορείτε να φέρεστε ανθρώπινα μη συναναστρέφεστε με ανθρώπους.

Για την λερωμένη πάνα που είχε αφήσει επάνω στο τραπέζι άλλη μαμά, για να τη μαζέψουμε εμείς, θα σας πω άλλη φορά…

Χριστίνα Βήτα