Καλησπέρα
Θέλω να τα πω. Να τα βγάλω από μέσα μου για άλλη μια φορά. Αντί να πάω σε ψυχολόγο θα πω σε εσάς την ιστορία μου με λίγα λόγια, αλλιώς θα χρειαστώ βιβλίο ολόκληρο.
Παντρεύτηκα στα 21 μου από τυφλή αγάπη και έρωτα. Από τα 18 μαζί. Ήταν ο πρώτος μου. Αν και όλοι γύρω μου αντιδρούσαν «Που πας να μπλέξεις» και τα λοιπά, εγώ εκεί. Ο άντρας μου και ο άντρας μου. Καλός άνθρωπος, αλλά με άθλια μάνα και οικογένεια. Τον είδα σαν σωτήρα. Να με πάρει μακριά να με γλυτώσει από την πίεση του δικού μου σπιτιού. Πρώτο λάθος, όλα λάθος έπειτα.
Η μάνα του μόνο νταβατζής μπορώ να πω ότι ήταν. Είχε μάθει μόνο να παίρνει και να εκμεταλλεύεται. Τίποτα δεν άλλαξε. Κοιτούσαν όλοι μόνο την πάρτη τους και ο άντρας μου τη μάνα του πάνω απ’ όλα. Βρέθηκα χωρίς να το καταλάβω με δύο παιδιά, άβουλη, φυτό, χωρίς προσωπικότητα, περιμένοντας να αλλάξει κάτι, χωρίς τρυφερότητα, χωρίς επικοινωνία, στοργή, τίποτα. Ρομπότ. Και ναι. Μόνο εγώ έβλεπα, αλλά δεν μιλούσα. Όποτε μιλούσα, τρελαινόταν. Έσπαγε ό, τι έβρισκε μπροστά του. Εγωιστής, μόνο εκείνος είχε δίκιο, οπότε δεν ξαναμίλησα. Τα κάλυψα όλα.
Για όλους ήμασταν η τέλεια οικογένεια, αυτός το καλύτερο παιδί και εγώ ένα τίποτα. Τα έβλεπα όλα και τα θεωρούσα νορμάλ, μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε εκείνος. Πόσο πολύ μεγάλο μπορεί να σου φανεί όταν ένας ξένος σε νοιάζεται πιο πολύ από τους δικούς σου ανθρώπους. Δεν ήξερα τί είναι αγάπη, έρωτας, πάθος, ζήλια… Όλα μου τα ξύπνησε αυτός. Έγινε τα πάντα μου. Άρχισα πλέον να ξυπνάω, να αντιδρώ, να υποστηρίζω το δίκιο μου, να δείχνω όσα έβλεπα και όσα ένιωθα, να με δικαιολογώ που ήθελα να χωρίσω.
Τελικά τα κατάφερα μετά από πολλές μάχες, πολύ πόνο και παρότρυνση του άλλου. Χώρισα. Ελεύθερη πια να βρω τον εαυτό μου με δύο παιδιά και μόνη. Ο άλλος; Τυφλή για άλλη μια φορά. Χειρότερος τελικά. Η αγάπη του για μένα κατέληξε αρρώστια τοξική. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Έζησα τα πάντα. Ένα διαζύγιο, το εγκεφαλικό της μητέρας μου που την άφησε παράλυτη, την αρρώστια και το θάνατο του πρώην άντρα μου από τη Νόσο του Κινητικού Νευρώνα. Πιο μόνη από ποτέ, δίπλα σε όλους και μπροστά από όλους. Για όλα εγώ.
Να μην τα πολυλογώ. Μετά από 8 χρόνια μαζί του μετά κόπων και βασάνων, με κρίσεις πανικού, με ανορεξία, με όλους εναντίον μου και εγώ να καλύπτω της ανασφάλειες του, να καταπίνω τον εγωισμό του, να τον φροντίζω, να είμαι δίπλα του σε όλα και να παίρνω τα ψυχολογικά του πάνω μου για να είναι αυτός καλά και άλλα πολλά, με ένα σωρό δικά μου βάσανα συν των άλλων γύρω μου, τελικά ΞΥΠΝΗΣΑ για δεύτερη φορά αν και αργά. Απαίτησα. Ή όλα ή τίποτα. Μαζί μου εδώ με τα παιδιά μου με τους δικούς μου όρους, να παλέψει δίπλα μου και όχι πίσω μου. Πού είναι τώρα;
Αρραβωνιασμένος με την πρώτη που τον βόλευε. Στα εύκολα, στα μαλακά. Αφεντικό στο μαγαζί της. Της τον έκανα δώρο. Με άδειασε. Μου ζήτησε να γίνω το τρίτο πρόσωπο, όπως ήταν και εκείνος κάποτε γιατί δεν μπορούσε χωρίς εμένα. Μπούρδες. Ξυπνάς ένα πρωί και λες «εγώ ήμουν αυτή; Εγώ τα ανέχτηκα όλα αυτά; Εγώ τα πέρασα όλα αυτά; Τί μ@λ@κας που ήμουν». Εγώ φταίω για όλα τελικά.
Τώρα στα 38 μου με δύο υπέροχα αγόρια 13 και 10 ετών. Μόνη φυσικά. Τί πήρα από όλα αυτά; Πόνο, απογοήτευση, στεναχώρια, αλλά με έκαναν δυνατή. Κατάφερα όσα κανένας δεν περίμενε από εμένα. Πιο δυνατή από όλους γύρω μου. Δίπλα στους γονείς μου που με έχουν ανάγκη πλέον και ας έβαλαν το χεράκι τους σε πολλά από όσα πέρασα. Δίπλα στα παιδιά μου κάνοντας ότι καλύτερο για αυτά με πολλή αγάπη, παλεύοντας να ξεπεράσουν όσα έζησαν και αναπληρώνοντας τα κενά που τους άφησα. Και εγώ; Γερά τα πόδια μου στη γη να αγαπάω πλέον και εμένα επιτέλους. Από σχέσεις και άντρες; Ακόμα αποτυχία. Μόνη με δύο παιδιά βλέπεις.
Δεν άφησα και ούτε θα αφήσω ποτέ ξανά τίποτα και κανέναν να με ρίξει, να με πληγώσει. Καλώς ή κακώς έχω μάθει να κρατάω άμυνες και δεν σπαταλώ το χρόνο μου για κανέναν. Οι πληγές δεν κλείνουν ποτέ. Απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτές και να μαθαίνεις από τα λάθη σου. Όσο ζω λοιπόν θα μαθαίνω, γιατί έξω από την ασφάλεια του σπιτιού μου, του φρουρίου μου, τα περιμένω όλα να τα δω και να τα ακούσω. Προετοιμασμένη και ετοιμοπόλεμη (σχεδόν).
Θα ήθελα να πω και άλλα, αλλά σας κούρασα. Αυτό που ξέρω πλέον καλύτερα να κάνω είναι να περνάμε καλά οι τρεις μας, ο κόσμος να χαλάσει. Με λίγα λεφτά, με λίγη στήριξη, με λίγη βοήθεια, με πολλούς κακοπροαίρετους και τοξικούς ανθρώπους σε έναν άσχημο κόσμο, όταν έχεις θέληση, όλα τα μπορείς. Με λίγες και καλές φίλες και τα παιδιά μου. Ειμαι εδώ, είμαι εγώ, είμαι ο εαυτός μου, έχω τη δική μου προσωπικότητα, δεν στηρίζομαι σε κανέναν και σε όποιον αρέσει. Με τα λάθη μου, με τα σωστά μου. Ρομαντική, ξεροκέφαλη, γεμάτη.
Όσο για το singleparent; Το λατρεύω. Ζω κομμάτι κομμάτι τη ζωή μου διαβάζοντας όσα ανεβάζετε. Συνεχίστε έτσι και μπράβο σας. Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Σας είπα την ιστορία μου περιληπτικά. Γιατί ειλικρινά όσα έχω ζήσει δεν γράφονται σε ένα βράδυ. Δεν λέγονται.
Σας ευχαριστώ.
Ειρήνη
