Ήταν τρία χρόνια πριν, όταν η Ράνια Τζίμα ανέλαβε την παρουσίαση του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του Mega. Σε πολύ μικρό διάστημα κατάφερε να ξεχωρίσει με τις “δύσκολες” ερωτήσεις της -“αυτονόητες” προτιμά να τις αποκαλεί η ίδια- χτίζοντας ένα προφίλ αντικειμενικότητας και αξιοπιστίας. Τη συναντώ ένα μεσημέρι του Ιουλίου με καύσωνα σε ένα από τα καφέ στην Πλατεία Νέας Σμύρνης, την περιοχή όπου μένει χρόνια τώρα, πριν ξεκινήσει για μία ακόμα μέρα δουλειάς σε δύσκολες συνθήκες, με μια επικαιρότητα που είναι συνεχώς έκτακτη. Φτάνει στο ραντεβού μας ήρεμη και χαμογελαστή, με casual chic dress code και εντελώς άβαφη, όπως είναι πάντα στην προσωπική της ζωή. Από κοντά δίνει την ίδια αίσθηση αυτοπεποίθησης και ψυχραιμίας που έχει και στο δελτίο.
George Katsanakis (10 AM)
Ζιβάγκο Victoria Beckham, Soho Soho. Ντένιμ φούστα JW Anderson, attica. Παπούτσια Santoni, Kalogirou.
Στη συζήτησή μας επανέρχεται πολλές φορές το πάθος που έχει για τη δουλειά της. Το πάθος εκείνο που σε κάνει να μη νιώθεις τη δουλειά σου ως… δουλειά. “Ήθελα από πολύ νωρίς να μπω σε ένα δημοσιογραφικό περιβάλλον. Και μόλις το έκανα, ήταν σαν να βρίσκομαι στον φυσικό μου χώρο. Σαν τα μωρά, που μαθημένα από το υγρό στοιχείο στην κοιλιά της μαμάς τους, μπορούν και κολυμπάνε” περιγράφει. Ξεκίνησε κάνοντας την πρακτική της άσκηση στην ΕΤ3, ενώ λίγα χρόνια μετά βρέθηκε στην Αθήνα, στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ, κάνοντας πολιτικό ρεπορτάζ. “Αγαπώ πολύ την Αθήνα, δεν την αλλάζω. Μπορεί οι συμπατριώτες μου οι Θεσσαλονικείς να ενοχληθούν, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Οι ρυθμοί της Αθήνας ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου. Θέλω να επιστρέφω και να βλέπω τον μπαμπά μου, τους φίλους μου από τα παλιά, αλλά αυτό είναι πια το σπίτι μου”.
Έχοντας δουλέψει για πολύ μεγάλο διάστημα στο πολιτικό ρεπορτάζ αλλά και σε ενημερωτικές τηλεοπτικές εκπομπές, την τελευταία τριετία δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων, ένα πόστο απαιτητικό και στρεσογόνο. “Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει όλα. Πανδημία, πόλεμος, τραγωδίες αδιανόητες και εγκλήματα πρωτοφανή, σκάνδαλα πολιτικά που είχαμε χρόνια να τα ζήσουμε. Η διαχείριση όλου αυτού του όγκου της πληροφορίας είναι εξαιρετικά απαιτητική, αλλά και η αγωνία που έχεις, για να καλύψεις τα γεγονότα με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευθυκρισία, στρεσογόνα”. Ο δικός της τρόπος να αποφορτίζεται από όλα αυτά είναι το να συζητά με τους δικούς της ανθρώπους, αλλά και το να φορά τα sneakers της και να πηγαίνει για τρέξιμο.
George Katsanakis (10 AM)
Πουκάμισο Iro, Soho-Soho. Bραχιόλι Polina Ellis, polinaellis.com.
Με την τηλεοπτική σεζόν να βρίσκεται στη λήξη της, η συζήτηση έρχεται στην τεράστια επιτυχία του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του Mega, που καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν παρέμεινε στην κορυφή της προτίμησης του κοινού. “Θα ήταν υποκριτικό να πω ότι δεν είμαι χαρούμενη. Και, βέβαια, υπάρχει τεράστια ευγνωμοσύνη τόσο για τον κόσμο που μας εμπιστεύτηκε όσο και από εμένα προς τους συναδέλφους μου αλλά και τη διοίκηση του καναλιού, που πήρε την απόφαση να επενδύσει σε ένα πρόσωπο που δεν είχε δοκιμαστεί. Τα μεγάλα κανάλια δεν παίρνουν εύκολα τέτοια ρίσκα. Μεγάλη ευγνωμοσύνη νιώθω και προς τον διευθυντή ειδήσεων, τον Σταμάτη Μαλέλη, γιατί υπήρξαν πάρα πολλές στιγμές που, για να μπορέσω να σταθώ όπως θεωρούσα ότι έπρεπε, χρειαζόμουν τη στήριξή του και την είχα”.
“Μήπως αυτό το δυναμικό και αυστηρό προφίλ αλλά και η στάση “δε μασάω τα λόγια μου” συνέβαλε στην επιτυχία του δελτίου σε μια περίοδο που η δημοσιογραφία περνά μια βαθιά κρίση αξιοπιστίας;” τη ρωτάω. “Η κοινωνία, όχι αδικαιολόγητα, μετά από όλα όσα πέρασε με τα μνημόνια μπήκε σε έναν κύκλο αμφισβήτησης του λεγόμενου “συστήματος”. Μέσα σε αυτό το “σύστημα” μαζί με τους πολιτικούς ήταν, βέβαια, και οι δημοσιογράφοι. Οπότε, υπήρχε η ανάγκη οι άνθρωποι να ακούσουν κάτι που δεν ακούγεται τόσο συχνά. Για μένα οι ερωτήσεις που κάνω είναι οι απολύτως αυτονόητες. Ένας συνάδελφος, κάποια στιγμή μετά από μια αντιπαράθεση που είχα με τον Άδωνι Γεωργιάδη δύο χρόνια πριν, το είχε περιγράψει πολύ ωραία: “Είδαμε έναν δημοσιογράφο να κάνει τη δουλειά του και κάνουμε σαν να είδαμε μια αρκούδα να περπατάει στην έρημο””.
George Katsanakis (10 AM)
Αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που έδωσε τη δύναμη σε μια νέα στον συγκεκριμένο ρόλο δημοσιογράφο να χτίσει ένα τόσο δυναμικό προφίλ. “Αισθανόμουν ασφαλής, χάρη στους ανθρώπους που με περιέβαλλαν. Είχα τη στήριξη της διοίκησης του καναλιού αλλά και της οικογένειάς μου. Είναι σπουδαίο να έχεις τον σύντροφό σου αλλά και τον πατέρα σου να σου λένε: “Προχώρα και εμείς είμαστε εδώ”. Κανείς δεν μπορεί να κάνει βήματα αν δεν αισθάνεται ασφάλεια”.
H Ράνια Τζίμα είναι μόνο μία από τις πολλές γυναίκες δημοσιογράφους που τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να πρωταγωνιστούν στα κεντρικά δελτία ειδήσεων. Πρόκειται άραγε για ένα φαινόμενο που σηματοδοτεί μια αισιόδοξη και ουσιαστική αλλαγή της θέσης των γυναικών στα μίντια; “Είναι ωραίο να βλέπεις γυναίκες να κερδίζουν έδαφος στη δουλειά. Σε όλα τα πόστα, αλλά φυσικά και σε θέσεις ευθύνης. Αυτή τη στιγμή έχουμε δύο γυναίκες διευθύντριες ειδήσεων, τη Μάρα Ζαχαρέα και την Άρτεμη Δήμου, και στην παρουσίαση των δελτίων ακόμα περισσότερες. Όμως, αν και αυτό είναι αισιόδοξο, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να καλύψουμε. Για παράδειγμα, στο πώς αντιμετωπίζονται οι γυναίκες από τους πολιτικούς στις συνεντεύξεις και στα πάνελ. Εκεί τα πράγματα δεν έχουν ωριμάσει επαρκώς. Όταν, για παράδειγμα, ένας άνδρας πολιτικός έχει απέναντί του μια γυναίκα και έναν άνδρα δημοσιογράφο, συνεχώς με το βλέμμα του απευθύνεται στον άνδρα. Όποιος έχει τις κεραίες του ανοιχτές μπορεί να το παρατηρήσει αυτό. Η πατριαρχία είναι ακόμη βαθιά ριζωμένη”.
George Katsanakis (10 AM)
Μιλώντας για την πατριαρχία, η συζήτηση περνά στις ΜeΤoo αποκαλύψεις που πρωταγωνίστησαν στα δελτία ειδήσεων τα τελευταία δύο έτη με υποθέσεις που προέρχονταν από τον χώρο του αθλητισμού ή του θεάτρου. Τη ρωτάω γιατί δεν είχαμε ανάλογες αποκαλύψεις στον χώρο της δημοσιογραφίας. Δεν υπάρχουν φαινόμενα σεξουαλικής παρενόχλησης; “Βέβαια υπάρχουν. Εγώ δεν το έχω βιώσει ποτέ. Φλερτ στη δουλειά φυσικά έχει υπάρξει και είναι και υγιές. Φλερτάρουν οι άνθρωποι που περνούν 10 και 12 ώρες την ημέρα μαζί. Ποτέ όμως κανένας δεν έχει παραβιάσει το “όχι” μου ή δε με έχει απειλήσει με την απώλεια της δουλειάς μου για να πω το “ναι””.
Μητέρα ενός εξάχρονου κοριτσιού η ίδια, μου εξομολογείται ότι, βλέποντας την κόρη της να μεγαλώνει, έχει αρχίσει να την απασχολεί το πώς πρέπει να της μιλήσει για τον κόσμο, αλλά και για το τι πρέπει να της πει για να μάθει να προστατεύει τον εαυτό της. Ακούγοντάς τη να μιλάει για την κόρη της, θυμάμαι κάτι που είχε πει παλαιότερα για τη μητρότητα, την αίσθηση του “να τρέχεις για να προλάβεις κάτι που δεν προλαβαίνεται”. Μια αίσθηση που συνοδεύει την καθημερινότητα κάθε εργαζόμενης μητέρας. “Έχω αποδεχτεί ότι θα κάνω λάθη. Κάνω το καλύτερο που μπορώ και έτσι προχωράμε. Υπάρχουν ημέρες που δεν μπορώ να της διαβάσω παραμύθι, η κόρη μου όμως κάτι κερδίζει βλέποντας τη μαμά της να προσπαθεί για τη δουλειά που αγαπάει. Θέλω να καταλάβει ότι δε χρειάζεται να είναι τέλεια. Θα πρέπει να την αγαπούν για εκείνα που μπορεί και για εκείνα που δεν μπορεί να κάνει”.
Η μητρότητα δεν είναι η μόνη πρόκληση που η Ράνια Τζίμα έχει να αντιμετωπίσει στην προσωπική της ζωή. Με τον σύζυγό της, Γαβριήλ Σακελλαρίδη, βρίσκονται σε δύο χώρους, αυτούς της δημοσιογραφίας και της πολιτικής, που συχνά έρχονται σε αντιπαράθεση. “Δεν είναι πάντα εύκολο. Είναι μια δύσκολη άσκηση ισορροπίας. Ο Γαβριήλ έχει κάνει περισσότερη υπομονή από εμένα σε αυτό, αλλά κι εγώ πολλές φορές προβληματίστηκα για το ότι μπορεί κάποιοι να σκέφτονται “το λέει αυτό γιατί είναι γυναίκα του Σακελλαρίδη”. Από ένα σημείο και πέρα απλά απαγόρευσα στον εαυτό μου να το σκέφτεται. Είπα ότι, αν αρχίσω να αυτολογοκρίνομαι, θα έχω κάνει τη χάρη σε ένα πολύ στρεβλό κομμάτι της κοινωνίας. Εκφράζω την απορία μου για το τι θα σημαίνει για εκείνη ως anchorwoman του κεντρικού δελτίου αν ο σύζυγός της ξαναβρεθεί στο προσκήνιο της πολιτικής. “Από τη μία, αναρωτιέμαι πώς θα βρω τη δύναμη να το αντιμετωπίσω και, από την άλλη, σκέφτομαι ότι δε θα κάνω σε κανέναν τη χάρη. Όποια γυναίκα δημοσιογράφος έχει σχέση με έναν άνδρα πολιτικό πρέπει να αφήνει τη δουλειά της; Δεν ξέρω. Ας το συζητήσου- με λίγο… Γιατί να μην είναι ο άνδρας που θα κάνει αυτή την επιλογή; Έχω την ευθύνη να το διεκδικήσω αυτό ως γυναίκα και για τις άλλες γυναίκες”. Θυμάται ένα περιστατικό από τα χρόνια που ως πολιτική ρεπόρτερ κάλυπτε κάποια συνεδρίαση στη Βουλή; “Μια συνεδρίαση είχε κρατήσει μέχρι τα μεσάνυχτα. Η κόρη μου ήταν πολύ μικρότερη τότε και ένας αστυνομικός της ασφάλειας, που με γνώριζε, με είδε και μου φώναξε από την άκρη του διαδρόμου: “Τι ώρα είναι αυτή; Γιατί δεν είσαι σπίτι, στο παιδί;”. Κι εγώ, επίτηδες, επίσης από μακριά και στην ίδια ένταση για να ακουστεί, του απάντησα: “Και ο Γαβριήλ είναι επάνω. Γιατί δε ρωτάς και εκείνον;””.
Τους τελευταίους μήνες είχε να αντιμετωπίσει το παράδοξο του να γίνεται εκείνη αντικείμενο δημοσιότητας. “Ήταν κάτι καινούριο για μένα. Δεν ήταν εύκολο. Απαιτεί εσωτερικές ισορροπίες, να κλείνεις τα μάτια σου και να συγκεντρώνεσαι
στο δικό σου εσωτερικό μέτρο”. Αυτός είναι και ο λόγος που την έχει οδηγήσει στο να μην είναι ιδιαίτερα ενεργή στα social media. Έχει Instagram και έναν ανενεργό λογαριασμό στο Facebook. Από το Twitter απέχει εντελώς. “Δεν το αντέχω το Twitter. Είναι αρένα. Θυμίζει την κερκίδα ενός γηπέδου, η οποία τη μια στιγμή αποθεώνει έναν παίκτη και την άλλη στιγμή τον βρίζει. Προτιμώ να ακούω τις αντιδράσεις του κόσμου στον δρόμο. Αυτές λαμβάνω περισσότερο υπόψη μου”.
George Katsanakis (10 AM)
H ώρα προχωρά και η συζήτηση χαλαρώνει. Μιλάμε για συναυλίες (η πιο πρόσφατη που πήγε και απόλαυσε ήταν αυτή των Guns Ν’ Roses), διακοπές (είναι άνθρωπος των Κυκλάδων, αν και περνά πολλά καλοκαίρια στη Νίσυρο λόγω της καταγωγής του συζύγου της) αλλά και την αγάπη της για τη μόδα. “Παρακολουθώ τους μεγάλους οίκους και τους Έλληνες σχεδιαστές. Λατρεύω να ξεφυλλίζω τα περιοδικά μόδας. Στο σπίτι έχω στοίβες από παλιά περιοδικά που δε θέλω να πετάξω”. Εκτός στούντιο το στυλ της απέχει πολύ από τα κοστούμια με τα οποία την έχουμε συνηθίσει. “Μου αρέσει το αθλητικό στυλ. Πολύ συχνά φοράω τζιν με T-shirt και κυκλοφορώ εντελώς άβαφη. Στο δελτίο είναι διαφορετικά. Το κοινό δεν είναι ακόμη έτοιμο για κάτι πιο casual”. Τελειώνοντας, τη ρωτάω πού φαντάζεται τον εαυτό της σε πέντε χρόνια από τώρα. “Με τρομάζει το πέρασμα του χρόνου. Βλέπω όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Θέλω, πρώτα απ’ όλα, να είμαι γερή, να βλέπω το παιδί μου να μεγαλώνει και, ιδανικά, η δουλειά μου, την οποία αγαπώ τόσο πολύ, να με θέλει ακόμη”.
