Δεν έχετε ιδέα τι έχει περάσει ο άλλος στη ζωή του. Το λέω εκ πείρας.

Έχω ακούσει πάρα πολλά σχόλια. Γιατί; Είμαι μητέρα τεσσάρων παιδιών. Το κάθε ένα έχει άλλον πατέρα.

Ήδη φαντάζομαι τα σχόλια που θα γράψετε κάτω από αυτό το άρθρο. Δεν με νοιάζει όμως. Ό, τι και να πείτε… τα έχω ακούσει όλα. Αυτή είναι η ιστορία μου…

Όταν τελείωσα τη σχολή ήμουν 22 χρονών. Είμαι απο επαρχία, και εκείνο το καλοκαίρι έπιασα δουλειά σε μια ταβέρνα, γιατί απο Σεπτέμβρη θα έπιανα δουλειά στην Αθήνα και δεν ήθελα να είμαι βάρος στους γονείς μου. Γνώρισα ένα παιδί που είχε έρθει για σεζόν και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά.

Ζούσαμε έντονα τον έρωτά μας όλο το καλοκαίρι. Το Σεπτέμβρη πήγαμε και οι δυο στην Αθήνα, όπου συνεχίσαμε τη σχέση μας κανονικά και πιο ερωτευμένοι από ποτέ. Μία μέρα, τον περίμενα να έρθει στο διαμέρισμα που νοίκιαζα και άργησε. Κάτι που δεν έκανε ποτέ. Δεν απαντούσε στα τηλέφωνα, ούτε τίποτα. Εκείνο το βράδυ σκοτώθηκε με τη μηχανή, ενώ ερχόταν να με δει.

ADVERTISEMENT

Περιττό να σας πω οτι έφυγε η ζωή κάτω απ’ τα πόδια μου. Πόσο μάλλον όταν μετά απο δυο μήνες βαρύτατου πένθους, ανακάλυψα οτι είμαι έγκυος. Σοκ. Δεν ήξερα τι να κάνω και πήγα στο χωριό ένα Σαββατοκύριακο να δω τους γονείς μου, και τους το είπα. Εκείνοι αντέδρασαν όπως περίμενα. Μου είπαν οτι είναι ντροπή, και τι θα πουν στο χωριό κτλ κτλ. Εγώ το μωρό ήθελα να το κρατήσω. Ήταν κομμάτι του αγαπημένου μου.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά με το ζόρι με ανάγκασαν να φύγω απο την Αθήνα, να αφήσω δουλειά και σπίτι και να γυρίσω στο χωριό. Εκεί, αφού γέννησα το κοριτσάκι μου, οι γονείς μου αποφάσισαν οτι είμαστε οικονομικό βάρος, παρόλο που δούλευα ως ταμίας στο παντοπωλείο για να βοηθάω. Έτσι “με πάντρεψαν” με το γιο ενός φίλου τους.

Καλός άνθρωπος ήταν στην αρχή, δεν θα πω ψέμματα. Αλλά δεν τον ερωτεύτηκα ποτέ. Δέχτηκε και φερόταν στην κόρη μου σαν παιδί του, και μαζί αποκτήσαμε άλλη μία. Μια ωραία μέρα μετά από 6 χρόνια γάμου, μου είπε να φύγω απο το σπίτι μαζί με τα παιδιά, γιατί είχε βρεί μια Ρουμάνα που εργαζόταν καθαρίστρια στο ξενοδοχείο που διαχειριζόταν στο χωριό και την ερωτεύτηκε.

Με δυο παιδιά και χωρίς σπίτι, αποφάσισα να τα μαζέψω και να πάμε στην Αθήνα. Μετά από ένα δύσκολο διάστημα προσαρμογής, (μας φιλοξένησε ένας θείος του πρώην άντρα μου), βρήκα δουλειά ως γραμματέας σε ένα γραφείο.

Ένα χρόνο μετά, το αφεντικό μου χώρισε απο τη γυναίκα του και περνούσε μια πολύ δύσκολη φάση στη ζωή του. Εγώ δεν είχα κανέναν ερωτικό σύντροφο και ούτε και με απασχολούσε το θέμα, από τότε που μας πέταξε έξω ο πρώην σύζυγός μου. Το ένα έφερε το άλλο και ένα βράδυ βγήκαμε με όλους τους συναδέλφους για ποτό και περάσαμε το βράδυ μαζί. Λίγο διάστημα μετά, γεννήθηκε ο γιος μας.

Ήμασταν πολύ ευτυχισμενοι. Τα παιδιά μου, ο νέος μου σύντροφος, η δουλειά. Όλα ήταν μια χαρά, μέχρι που τα βρήκε με την πρώην γυναίκα του γιατί δεν ήθελε να έχει βάρος τα παιδιά μου από τους προηγούμενους συντρόφους μου και έτσι και αλλιώς πάντα εκείνη ήθελε. Αυτά μου δήλωσε.

Φυσικά μετά από όλα αυτά δεν ήθελα να ξαναδώ άντρα στη ζωή μου.

Περνούσα ήσυχα με τα παιδιά μου, προσπαθώντας να τους προσφέρω το καλύτερο που μπορώ.

Περάσανε 4 χρόνια. Γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο, με τον οποίο είμαστε μαζί μεχρι και σήμερα. Αποκτήσαμε μαζί μια κόρη.

Είμαι τώρα 54 χρονών, με τον άντρα μου κλείνουμε μαζί 20 χρόνια γάμου και είμαστε ευτυχισμένοι με τα εγγόνια μας από την πρώτη και τη δεύτερη κόρη μου. Τα παιδιά μου αυτόν ξέρουν ως πατέρα. Δεν τον αλλάζουν με τίποτα.

Μην κρίνετε όταν ακούτε κάτι. Έχω τέσσερα υπέροχα παιδιά απο τέσσερις διαφορετικούς άντρες. Και δεν πειράζει.

Ειρήνη Κ.

Πηγή: badmoms.gr

Το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα ποτέ στη ζωή μου ήταν να χάσω τον άντρα μου στα 40 του μόλις χρόνια και το δεύτερο πιο δύσκολο ήταν να ξεκινήσω μία νέα σχέση μετά το θάνατό του (ίσως το τρίτο πιο δύσκολο γιατί το δεύτερο πιο δύσκολο ήταν να μεγαλώσω μόνη μου τα δύο παιδιά μου που τους έλειπε ο μπαμπάς τους), αλλά τα κατάφερα. Για τους δικούς μου λόγους που δεν θα αναλύσω τώρα αποφάσισα να μην αφήσω το πένθος να μπει στις σχέσεις που έκανα μετά το θάνατό του.

Το να είσαι 39 χρονών και να προσπαθείς να μπεις ξανά στο «χορό» των νέων σχέσεων είναι εξαιρετικά δύσκολο. Υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες που δεν υπήρχαν τότε όταν ήμουν 20 χρονών. Πλέον υπήρχαν στη μέση παιδιά, ευθύνες, υποχρεώσεις. Στην ηλικία που είμαι οι άνθρωποι έχουν έγνοιες, σκοτούρες και σε καμία περίπτωση την ανεμελιά που είχαν κάποτε. Κουβαλούν «αποσκευές» που κάποτε δεν υπήρχαν.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι ήμουν 39 χρονών αλλά ότι ήμουν χήρα και μονογονέας με δύο μικρά παιδιά. Είχα τόσα πολλά στο μυαλό μου. Οι ενοχές «ανακατεύονταν» με την ελπίδα. Έφτιαχνα καινούργιες αναμνήσεις πάνω στις παλιές που «έπαιζαν» στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Δεν υπήρξε ούτε ένα ραντεβού που να μην νιώθω αισιόδοξη από τη μία και τύψεις από την άλλη. Υπάρχουν συναισθήματα που στην αρχή είναι αδύνατο να κατανοήσουμε και εμπόδια που μας φαίνονται ανυπέρβλητα αλλά δεν είναι. Κάνουμε συζητήσεις που μας φέρνουν σε δύσκολη θέση και υπάρχει θλίψη, πολλή θλίψη σε κάθε βήμα.

Στο πρώτο ραντεβού μετά το θάνατο του άντρα μου βγήκα με έναν άντρα, ο οποίος στη νοοτροπία και στη συμπεριφορά ήταν 20 χρόνια μεγαλύτερος από την ηλικία του. Όταν παντρεύτηκα ήμουν σίγουρη ότι είχα τελειώσει με πρώτα ραντεβού και τέτοια. Αυτή η σκέψη κυριαρχούσε στο μυαλό μου όση ώρα ήμασταν μαζί και ένιωσα ακόμα πιο περίεργα.

Την πρώτη φορά που πήγα στο εστιατόριο που πήγαινα με τον άντρα μου κόντεψα να λιποθυμήσω. Ένιωσα λες και μου περνούσαν μια θηλιά στο λαιμό που έσφιγγε και με έπνιγε. Η θλίψη εξακολουθούσε να είναι εκεί και να με ακολουθεί όπως η σκιά μου.

Μία φίλη μου έδωσε μία συμβουλή που έμελλε να μου αλλάξει τη ζωή: να διαχωρίσω τη θλίψη και τον πόνο που ένιωθα για το χαμό του συζύγου μου από τη σχέση που προσπαθούσα να κάνω μετά το θάνατό του. Ήταν μία υγιής, λογική συμβουλή που έπρεπε να ακολουθήσω αλλά της είπα ότι δεν μπορούσα και δεν θα το έκανα όχι επειδή ήμουν πεισματάρα ή επειδή δεν έβλεπα ότι ήθελε να με βοηθήσει, αλλά επειδή ο πόνος της απώλειας ήταν και θα είναι πάντα μέρος αυτού που είμαι τώρα.

Όταν πέθανε ο άντρας μου, πέθανε και αυτή που ήμουν όσο εκείνος ήταν ζωντανός. Τα πάντα, από τον τρόπο που χαμογελούσα μέχρι τον τρόπο που σκεφτόμουν, ανέπνεα και ζούσα ήταν διαφορετικά. Μου πήρε πολύ καιρό μέχρι να βρω ξανά τον εαυτό μου. Ήταν μία σκληρή μάχη και είμαι περήφανη που κέρδισα (ή μάλλον είμαι περήφανη που συνεχίζω να κερδίζω γιατί η αλλαγή αυτή είναι μία συνεχής διαδικασία). Ο μόνος τρόπος για να κερδίσω τη μάχη αυτή ήταν να αγκαλιάσω τη θλίψη μου αποδεχόμενη πώς ό, τι κι αν έκανα, όσες όμορφες και όσες άσχημες στιγμές και να ζούσα η θλίψη θα ήταν πάντα εκεί άρα έπρεπε να μάθω να τη διαχειρίζομαι και να ζω με αυτή. Έμαθα ότι η θλίψη δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπομαι, κάτι που πρέπει να κρύβω ή κάτι που πρέπει να αλλάξω, αλλά είναι μέρος μου, κομμάτι μου όπως είναι η ουλή που σου αφήνει μία πληγή.

Όποιος ήθελε να είναι μαζί μου είτε σαν φίλος είτε σαν κάτι παραπάνω έπρεπε να αποδεχτεί τη θλίψη μου όχι με την έννοια του να υποχωρεί κάθε φορά ή να με αφήνει ανεξέλεγκτη να φέρομαι άσχημα ή παράλογα. Η θλίψη δεν σημαίνει ασυλία από την αξιοπρέπεια ή από τα λάθη, αλλά με την έννοια ότι θα έπρεπε να έχει κατανόηση και υπομονή.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ακόμα απαλλαγεί εντελώς από τη θλίψη αλλά σίγουρα είμαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’ αυτή που ήμουν. Οι άνθρωποι που είναι στη ζωή μου θέλω να με αγαπούν επειδή είμαι εγώ και όχι επειδή υποφέρω. Μαζί με μένα θέλω να αγαπήσουν το αόρατο αυτό σημάδι που έμεινε στην ψυχή μου.

Γέννησα την κόρη μου όταν έγινα 21, τώρα είμαι 30, οπότε μπορώ να μιλήσω για την δεκαετία που είμαι μαμά. Η κόρη μου ήταν ιδιαίτερα αγαπητή και επιθυμητή, και εγώ ήμουν απολύτως τρομοκρατημένη. Θεωρούσα ότι ήμουν μια ενήλικη που μπορούσε να διαχειριστεί τα δικά της θέματα, αλλά όταν γίνεσαι γονιός, η ενήλικη ζωή σου πάει περίπατο και αλλάζει επίπεδο.

Ήμουν ακόμη στη δουλειά όταν γεννήθηκε η κόρη μου, και έπρεπε να γυρίσω σε αυτή, μετά από μια άδεια έξι εβδομάδων. Δεν έχω εξαντληθεί ποτέ ξανά τόσο στη ζωή μου. Η κόρη μου δεν ήταν ένα εύκολο μωρό, και πέρασε τους πρώτους τρείς μήνες της ζωής της κλαίγοντας και χωρίς ύπνο ( δεν είχε κανένα πρόβλημα με την υγεία της, απλά δεν ήταν εύκολο μωρό). Απλά επιβίωνα, και προσπαθούσα βήμα βήμα να τα καταφέρω όλα. Μέχρι που η κόρη μου μεγάλωσε, το ίδιο και εγώ. Συνήθισα την καινούρια μου ζωή, τον ρόλο μου σαν μητέρα, και η κόρη μου κατάφερε να κοιμάται (επιτέλους) και ο ύπνος ξέρεις, κάνει τα πάντα καλύτερα. Η κόρη μου ήταν η μικρή μου φίλη, και πήγαινε παντού μαζί μου. Μετά από λίγο καιρό, δύσκολα μπορούσα να θυμηθώ την παλιά μου ζωή, γιατί ήμουν πολύ ευτυχισμένη σε εκείνη τη φάση με το μωρό μου.

Η κόρη μου γίνεται 10 ετών φέτος το χειμώνα, και το να είμαι η μητέρα της είναι το καλύτερο πράγμα στον κόσμο. Την είδα να μεγαλώνει, να μαθαίνει και να αναπτύσσει την δική της προσωπικότητα. Είναι υπέροχη, και σκάω από περηφάνια για εκείνη.

Σίγουρα αντιμετώπισα δυσκολίες. Υπέφερα από επιλόχειο κατάθλιψη, φρόντιζα την νεογέννητη κόρη μου για έναν ολόκληρο χρόνο εντελώς μόνη, και είμαι σίγουρη ότι ο ύπνος που έχασα, πήρε πέντε χρόνια από τη ζωή μου. Έμαθα όμως να φροντίζω τον εαυτό μου, και η ένταση της μητρότητας με ξεθάρρεψε.
Και οι σχέσεις συνεχίζονται..

Ήμουν μόνη μαμά σχεδόν σε όλη μου την εγκυμοσύνη, μέχρι που η κόρη μου έκλεισε τον πρώτο της χρόνο. Με τον πατέρα της, χώρισα στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης. Παντρεύτηκα τον σύντροφο μου όταν ήμουν 23, και η κόρη μου 2 ετών, και θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ.
Ο σύντροφος μου, μας ερωτεύτηκε και τις δύο πακέτο. Την αγάπησε και έγινε πατέρας της, σαν να ήταν δικό του αίμα. Το να βλέπω εκείνον και την κόρη μου να αναπτύσσουν την σχέση τους μέσα στα χρόνια, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα δώρα της ζωής μου – απλά λατρεύουν ο ένας τον άλλο.

Να θυμάσαι: Μην παντρευτείς κανέναν που δεν θα αγαπήσει το παιδί σου τόσο όσο αγαπά εσένα!

Η ζωή της Κατερίνας καμία σχέση δεν είχε με το σήμερα. Ζούσε σε ένα τεράστιο σπίτι με έναν άντρα που αγαπούσε και την αγαπούσε τρελλά, τα δύο της παιδιά και είχε μία πολύ εργασία και μάλιστα σε διευθυντική θέση που της απέφερε έναν πολύ καλό μισθό. Η ζωή της ήταν στην αρχή στρωμένη με ροδοπέταλα. Ήταν κοινωνική, ευχάριστη, είχε πολύ καλούς φίλους και φίλες και τίποτα δεν προμήνυε πώς θα έρχονταν τα πράγματα και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Γρήγορα βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη κουλουριασμένη στο χαρτονένιο κρεβάτι της σε κεντρικό δρόμο (για ασφάλεια) πάνω σε ένα παγωμένο πεζοδρόμιο και έγκυος… Αυτή ήταν η νέα ζωή της Κατερίνας.

«Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως πιάστηκα τόσο κορόιδο και δεν κατάλαβα από την αρχή τι άνθρωπο παντρεύτηκα. Δεν υπήρχε ούτε μια ένδειξη ότι ήταν βίαιος, παρανοϊκός, σχιζοφρενής και χρήστης ναρκωτικών. Θα αναρωτιέστε πώς ήταν δυνατόν να μην καταλάβω τίποτα απ’ όλα αυτά. Κι όμως. Δεν είχα υποψιαστεί το παραμικρό.

Η ζωή μου γρήγορα μετατράπηκε σε κόλαση και πολλές νύχτες έπαιρνα τα παιδιά και φεύγαμε από το σπίτι για να γλιτώσουμε. Περπατούσαμε άσκοπα στους δρόμους με το ένα παιδί αγκαλιά και το άλλο στο καρότσι. Μπορεί να μη με πιστέψετε, αλλά εγώ εξακολουθούσα να αγαπώ τον άντρα μου. Παρά τα προβλήματά του όχι μόνο τον αγαπούσα, αλλά και τον στήριζα. Δεν είχε κανέναν στη ζωή παρά μόνο εμένα και τα παιδιά μας. Είχε υποσχεθεί ότι θα ζητούσε βοήθεια ειδικού και ότι θα έκανε τα πάντα για να αλλάξει για χάρη της οικογένειάς του.

Στο τέλος χωρίσαμε. Ζήτησε να παίρνει τα παιδιά Σαββατοκύριακα, αργίες και διακοπές και συμφώνησα. Ήξερα ότι κακό στα παιδιά δεν θα έκανε. Όσο κι αν τον φοβόμουν, δεν θα έφτανε σε αυτό το σημείο.

Συμφωνήσαμε μεταξύ μας κάθε πότε θα τα παίρνει χωρίς να βάλουμε στη μέση δικηγόρους και τέτοια. Κατόπιν εορτής βλέπω πόσο αφελής ήμουν. Έπαιρνε τα παιδιά και δεν μου τα επέστρεφε. Μετά από δεκάδες τηλέφωνα, απειλές και βρισιές μου τα έφερνε μέχρι που μία μέρα τα πήρε και εξαφανίστηκε.

Αυτή ήταν η αρχή του τέλους μου. Άρχισα να πίνω και να αυτοτραυματίζομαι. Η κατρακύλα μου είχε ξεκινήσει. Ένα μήνα μετά διαπίστωσα εντελώς τυχαία ότι ήμουν έγκυος. Τα προβλήματά μου δεν μου είχαν αφήσει μυαλό και δεν κατάλαβα ότι είχα καθυστέρηση. Είχα χάσει την οικογένειά μου, τη δουλειά μου, έμενα στους γονείς μου και πάνω που είχα αρχίσει να κάνω χρήση ήπιων ναρκωτικών ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος. Τι τύχη θα είχε το παιδί αυτό; Να κάνω έκτρωση δεν γινόταν, η εγκυμοσύνη ήταν ήδη προχωρημένη.

Μία μέρα έκοψα τις φλέβες μου τόσο βαθιά που στο τσακ με πρόλαβαν οι γονείς μου. Δεν ήθελα να αυτοκτονήσω. Η ενέργειά μου αυτή ήταν μία κραυγή για βοήθεια. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, νοσηλεύτηκα σε ψυχιατρική κλινική για ένα διάστημα, αλλά η κατάστασή μου δεν βελτιώθηκε.

Ο καιρός περνούσε και εγώ βούλιαζα όλο και πιο βαθιά. Κοιμόμουν σε παγκάκια, σε χαρτόκουτα, όπου έβρισκα. Οι άνθρωποι περνούσαν από δίπλα μου και δεν με κοιτούσαν καν. Ήμουν έγκυος και μόνη, σε πολύ κακή κατάσταση και όμως όλοι αδιαφορούσαν. Ένα βράδυ έκανε πολύ κρύο και έβρεχε. Ήταν από τις χειρότερες νύχτες του χειμώνα και εγώ προσπαθούσα να περισώσω τα λιγοστά υπάρχοντά μου κάτω από ένα υπόστεγο. Είχα κουλουριαστεί σε μια γωνία σκεπασμένη με ένα πάπλωμα που είχα βρει στα σκουπίδια και προσπαθούσα να κοιμηθώ. Τότε ένιωσα ένα χέρι να χαϊδεύει τον ώμο μου. Ήταν ένας άντρας, ο οποίος με ξύπνησε κρατώντας μία τσάντα ζεστό, καθαρό φαγητό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπό του. Παρόλο που τον είδα μόνο μία φορά θα τον θυμάμαι για πάντα. Ποτέ δεν ζητιάνεψα, ποτέ δεν ζήτησα ελεημοσύνη, ποτέ δεν ζήτησα βοήθεια από κανέναν. Εξακολουθούσα να ντρέπομαι γι’ αυτό που είχα γίνει. Πολλοί κατά καιρούς προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν, αλλά δεν ήθελα. Μου άφηναν με το ζόρι χρήματα, με τα οποία είτε έπαιρνα κάτι να φάω, είτε αγόραζα ναρκωτικά.

Τον πρώτο καιρό που ζούσα στους δρόμους, προσπαθούσα να κρύψω την κοιλιά μου, αλλά μετά από λίγο δεν μπορούσα. Η εγκυμοσύνη μου ήταν πλέον προχωρημένη και δεν ήξερα τι θα έκανα όταν θα ερχόταν η ώρα μου.

Ήθελα να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω ποτέ ξανά. Ξέρεις, αυτή η γλυκιά αίσθηση λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος. Αυτό ήθελα. Αυτό χρειαζόμουν. Να κοιμηθώ γλυκά και να μην ξανασηκωθώ.

Μοναδική μου έγνοια ήταν το μωρό. Ο καιρός πλησίαζε για να γεννήσω και δεν ήξερα τι θα έκανα. Να γυρίσω σπίτι μου δεν ήθελα. Ντρεπόμουν τους γονείς μου. Ήδη τους είχα κάνει μεγάλο κακό, δεν ήθελα να τους επιβαρύνω κι άλλο. Η κατρακύλα μου ήταν μεγάλη.

Μετά από δύο παιδιά ήξερα καλά ότι τα περιθώρια μου στένευαν και ότι από μέρα σε μέρα θα με έπιαναν οι πόνοι. Η απόγνωσή μου με οδήγησε  στο πρώτο νοσοκομείο που βρήκα μπροστά μου. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Απλά μπήκα μέσα, εξήγησα την κατάσταση και ζήτησα βοήθεια. Κι όμως, οι άνθρωποι αυτοί με έκαναν να ξαναβρώ την πίστη μου στους ανθρώπους και τη ζωή. Έσωσαν τη ζωή τη δική μου και του παιδιού μου. Γέννησα ένα υγιέστατο, πανέμορφο κοριτσάκι που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ζούσε, αλλά οι γιατροί έβαλαν τα δυνατά τους και τα κατάφεραν. Παρουσίασε ένα μικρό στερητικό σύνδρομο στην αρχή λόγω των ναρκωτικών που έπαιρνα, αλλά οι γιατροί την έκαναν καλά.

Λένε πως οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία αδιαφορούν και ότι βαριούνται να δουλέψουν. Εγώ δεν είδα κάτι τέτοιο. Είδα ένα ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που έκανε το καλύτερο που μπορούσε και που με έφερε ξανά στη ζωή. Πρώτα ανάστησαν το παιδί μου και μετά εμένα. Χωρίς τη βοήθειά τους δεν θα είχα καταφέρει να ξανασταθώ στα πόδια μου. Με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και την ψυχολογική υποστήριξη επανήλθα (αν και μου πήρε χρόνια) και έγινα ξανά αυτή που ήμουν. Επέστρεψα στους γονείς μου που τόσο καιρό μαράζωναν γιατί δεν είχαν νέα μου.

Ευγνωμονώ τους ανθρώπους αυτούς γιατί αν δεν υπήρχαν, είμαι σίγουρη ότι θα είχα πεθάνει εκεί μόνη μου σε κάποια γωνιά του δρόμου. Έκανα σκοπό της ζωής μου να βρω τα παιδιά μου και να πάρω πίσω την επιμέλειά τους. Έπρεπε πρώτα να αποδείξω ότι είμαι ικανή, ότι είχα σταματήσει τη χρήση ναρκωτικών και ότι μπορούσα να αναλάβω και πάλι την ανατροφή τους.

Κατάφερα και ήρθα σε επαφή με τον πρώην μου, ο οποίος με αποκάλεσε τρελή και μου είπε ότι μόνο πάνω από το πτώμα του θα πάρω πίσω τα παιδιά. Μου είπε ότι δεν μου έχει μείνει ίχνος αξιοπρέπειας και ότι μου άξιζε που τόσο καιρό τράβηξα όσα τράβηξα.

Τελικά μετά από χρόνια και ατελείωτες δικαστικές μάχες, και την επιμέλεια των παιδιών μου κατάφερα να πάρω και να γυρίσω στη δουλειά μου και να γίνω ξανά αυτή που ήμουν. Η ζωή μου έκανε στροφή 180 μοιρών, παρέμεινα δυνατή και κάθε μέρα που περνάει υπενθυμίζω στον εαυτό μου που ήμουν και που βρέθηκα και ότι υπάρχουν και καλοί άνθρωποι τελικά.

Κατερίνα

Μου είπες, ότι θες διαζύγιο την τελευταία φορά, που πήγαμε στο σύμβουλο γάμου. Για την ακρίβεια δεν μου το είπες. Ο σύμβουλος, μας ρώτησε αν θέλαμε να συνεχίσουμε να προσπαθούμε να διορθώσουμε το γάμο μας και εγώ απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη «ναι», αλλά θυμάμαι και την απάντησή σου: «Όχι, θέλω διαζύγιο». Αυτές οι τρεις λέξεις γκρέμισαν τον κόσμο μου. Μέχρι τότε είχα μια μικρή ελπίδα, ότι μπορούσαμε να σώσουμε το γάμο μας, ότι θα το ξεπερνούσαμε και θα γινόμασταν ξανά μια όμορφη, ευτυχισμένη οικογένεια.

Άφησα ελεύθερο το θυμό μου, από τον οποίο υπήρχε άφθονος.

Θυμός, γι’ αυτό, που μετατράπηκες. Έγινες κάποιος, που δεν ήξερα, που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω.

Θυμός, επειδή, όταν σε κοίταζα, έβλεπα έναν ξένο.

Ο άντρας, που παντρεύτηκα, δεν θα εγκατέλειπε ποτέ την οικογένειά του, δεν θα φερόταν στη γυναίκα του ποτέ με τον τρόπο που εσύ φέρθηκες σε μένα. Ο άντρας, που παντρεύτηκα, θα επέμενε και θα πάλευε και δεν θα με άφηνε 5 μηνών έγκυο με 3 ακόμη παιδιά.

Αλλά δεν είσαι πια ο άνθρωπος που παντρεύτηκα, ποτέ δεν θα είσαι ξανά αυτός ο άνθρωπος. Τώρα, όταν σε βλέπω, βλέπω έναν εγωιστή, που πέταξε μια ζωή και μια οικογένεια, που υπό άλλες συνθήκες θα έκανε τα πάντα, για να κρατήσει. Έπειτα, γύρισες πίσω σε μένα, για λίγο ήθελες να συμφιλιωθούμε και εγώ δέχτηκα, για να τα τινάξεις όλα στον αέρα λίγες εβδομάδες αργότερα, γιατί η πραγματικότητα της ζωής με μια γυναίκα και 4 σχεδόν παιδιά ήταν too much για σένα.

Έχασες τη γέννηση του τελευταίου σου γιου, ήσουν εκεί σε όλες τις άλλες γέννες και ενώ δεν πίστευα, ότι θα τα καταφέρω χωρίς εσένα, τελικά το έκανα. Είχα δίπλα μου τον καλύτερό μου φίλο, το μεγαλύτερο γιο μας και ήταν τέλειος. Δεν σε σκέφτηκα καθόλου.

Όταν ήρθες στο μαιευτήριο την επόμενη μέρα και είδες τον νεογέννητο γιο μας, σε είδα να κλαις, όσο δεν έχεις κλάψει ποτέ πριν. Δεν λυπήθηκα, ούτε αισθάνθηκα άσχημα, που έχασες τη γέννα. Σου είχα δώσει τόσες πολλές ευκαιρίες να επανορθώσεις και να είσαι εδώ μαζί μου, αλλά δεν ήθελες. Έπρεπε να πάρω τα μέτρα μου, ώστε να μην είμαι μόνη. Αλλά τις μέρες μετά τη γέννηση του γιου μας, επέστρεψες και σκέφτηκα, αυτό είναι! Αποφάσισε να αναλάβει τις ευθύνες του τελικά και θα προσπαθήσουμε μαζί για το καλύτερο, μόνο και μόνο, για να διαπιστώσω, ότι τελικά έλεγες πάλι ψέματα.

Σ’ έχω συγχωρέσει. Δεν σε σκέφτομαι και πολύ συχνά, πράγμα, που είναι αστείο, μιας και έχουμε μαζί 4 παιδιά. Όταν κοιτάω τα παιδιά, δεν σε βλέπω πια, δεν θυμάμαι, πώς είναι να παίζεις μαζί τους. Όταν μιλάω με τα παιδιά για σένα, δεν σε θυμάμαι σαν πρώην εραστή, αλλά σαν έναν άνθρωπο, με τον οποίο έκανα 4 παιδιά.

Δεν θυμάμαι, πώς είναι να κοιμάμαι δίπλα σου. Δεν θυμάμαι, πώς είναι να κρατάς το χέρι μου. Ίσως, έχω μπλοκάρει αυτές τις αναμνήσεις, δεν ξέρω.

Τώρα αισθάνομαι ανακούφιση, σαν να έχει φύγει από πάνω μου ένα τεράστιο βάρος. Έχω αυτή την ξαφνική ελευθερία να κάνω, ό, τι θέλω στη ζωή μου. Μου πήρε λίγο χρόνο να το καταλάβω, αλλά Θεέ μου, έχω ολόκληρο τον κόσμο στα πόδια μου.

Έχω ξεκινήσει ένα blog και δουλεύω σκληρά πάνω σε αυτό, μαθαίνοντας τόσα πολλά κάθε μέρα. Πριν από σένα, ήθελα να μορφώνομαι πάνω σε κάθε τομέα. Πάντα εγγραφόμουν σε όποιο μάθημα ή σεμινάριο, με ενδιέφερε. Ήθελα να μάθω τα πάντα για τα πάντα, αλλά στη συνέχεια, έχασα τη δυνατότητα αυτή. Τώρα πάλι, η τύχη μου «γύρισε».

Κάποιοι από τους παλιούς φίλους μου είναι ακόμα εκεί και ο δεσμός μου μαζί τους είναι πολύ δυνατός. Με παρακολουθούσαν να καταρρέω, ήταν εκεί στις «κακές μου» και τώρα, με βλέπουν στην άλλη πλευρά αυτής της κόλασης, διαφορετική, πιο δυνατή, πιο ώριμη.

Έχω κάποιους νέους φίλους, ανθρώπους, που δεν ξέρεις, ανθρώπους, που δεν σε γνωρίζουν και μου αρέσει αυτό. Μου αρέσει, που φτιάχνω τη ζωή μου από την αρχή και που δεν έχει καμία σχέση με σένα, φτιάχνω μια ζωή, στην οποία δεν είμαι η «πρώην σύζυγος», δεν είμαι η γυναίκα, την οποία ο σύζυγος παράτησε, όταν ήταν έγκυος. Είμαι εγώ.

Έχω φωνή. Ποτέ δεν είχα φωνή στο γάμο μας και κάπου, σε αυτόν τον πολύ δύσβατο δρόμο, τη βρήκα.

Δεν είχα συνειδητοποιήσει, πόσο δυνατή είμαι. Ή μάλλον, ακόμα δεν έχω καταλάβει, πόσο δυνατή είμαι μέχρι που κάποιος μου λέει «ουαου, πώς το κάνεις αυτό;» και σκέφτομαι, τί έχω περάσει και πού είμαι σήμερα και ξέρεις κάτι; Δεν ξέρω, ούτε εγώ, πώς το κάνω.

Μερικές φορές, αισθάνομαι λες και όλο αυτό, συνέβη σε κάποιον άλλο. Αλλά δεν είναι έτσι, συνέβη σε ΜΕΝΑ.

Έχω μια νέα ζωή, που μόλις αρχίζει. Έχουμε αυτά τα 4 εκπληκτικά παιδιά. Έχω μια υπέροχη οικογένεια και φίλους και αρχίζω και πάλι να αισθάνομαι ευτυχία.

Μου άφησες μια ζωή και μια φωνή και είμαι πιο ευτυχισμένη. Με έκανες να δω ότι αυτό δεν είναι το τέλος, είναι μόνο η αρχή. Έτσι, καθώς γυρίζω σελίδα σε αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου, θέλω απλώς να σου πω «Ευχαριστώ».

Σε ευχαριστώ, που μου είπες, ότι θέλεις διαζύγιο. Ήταν πραγματικά το καλύτερο, που είχες να κάνεις.