Από τη δημόσια ομάδα Φίλοι Ψυχολογίας

Διαβάζοντας πολλές ιστορίες εδώ θέλω να μοιραστώ και την δική μου.

Όλα άρχισαν το 1986
Εγώ ήμουν 15 και αυτός 17.
Τελείωσα το σχολείο εκείνος το στρατό και το 1990 παντρευτηκαμε.
Το 91 κάναμε τόν γιό μας.

Μετά από λίγο άρχισαν οι συγκρούσεις.
Δεν ήθελε να δουλέψω για να μεγαλώσω το παιδί δεν είχα καί κανέναν να το αφήσω μου έβαζε εμπόδια για παιδικό δεν πλήρωνε και εγώ υποχωρησα.
Αφοσιωθηκα στην οικογένεια και το παιδί.

Δεν θυμάμαι ποτέ να βοήθησε στο μεγαλομα.
Βγαίνοντας από το μαιευτήριο με καισαρική δεν ρώτησε ποτέ άν θέλω κάτι να φέρει απ’έξω.
Με το μωρό στην αγκαλιά έπρεπε μόνη μου να κάνω τα ψώνια να τα βρει όλα όπως πρέπει όταν έρθει.

Έλειπε όλη μέρα από το σπίτι και με τον καιρό μάθαινα η καταλάβαινα ότι τσιλιμπουρδιζε με διάφορες.
Μία ήταν η αδερφή του γαμπρού του μια η γειτόνισσα που ήταν και ανήλικη και ερχόταν σπίτι να μου κάνει παρέα μια η αδερφή του συναδέλφου και πάει λέγοντας.
Ήμασταν μια καλά μία χάλια.

Πέρασαν τα χρόνια και το 2001 κάναμε την κόρη .

Συνεχίστηκε το ίδιο μοτίβο.
Η κόρη μεγαλώνοντας του τα έλεγε.
Έκανε παράπονα που δεν πήγαινε ποτέ στις σχολικές γιορτές και γενικά ήταν απών.

Τα χρόνια πέρασαν τα παιδιά μεγάλωσαν και ο γιος μας στα 25 του έπαθε ατύχημα με μηχανή και έμεινε ανάπηρος.
Εκεί άρχισε ο κατήφορος.

Εγώ να προσπαθώ να σταθώ στον γιό στην κόρη που ήταν στην εφηβεία να μαζέψω τα κομμάτια μου και αυτός να γυρνάει με τίς γκόμενες και να κάνει την ζωή του όπως αποδείχτηκε.
Το 2021 ανακάλυψα την γκόμενα γιατί πια δεν έκανε τόν κόπο να κρύβεται.

Μετά από 34 χρόνια έφυγε να ζήσει μαζί της χωρίς καν να κοιτάξει πίσω.
Χάθηκε κάθε επικοινωνία.
Μία φορά που πήγα να τον συναντήσω για μια δικαστική εκκρεμότητα η γκόμενα πήρε ένα ξύλο να με χτυπήσει.
Αυτός είπε ότι δεν έχω δουλειά εκεί στο μαγαζί που του πλήρωσε ο πατέρας μου.

Ελπίζω να μην σας κούρασα.
Δεν είναι εύκολο πενήντα χρονών να αρχίσεις από την αρχή.
Τίποτα δεν είναι εύκολο σε αυτή την ζωή.

Καλό βράδυ !!!
Να αγαπάτε τόν εαυτό σας !!!!

Όταν ο Λάμπρος έχασε την πρώτη του γυναίκα το 2002, η ζωή του πήρε μια εντελώς διαφορετική τροπή. Εκτός από τη θλίψη και τον πόνο, που βίωνε, έπρεπε επίσης να μάθει να είναι πατέρας και μητέρα για το γιο του. Ήταν 26 ετών, όταν έμεινε ξαφνικά χήρος. Ο γιος του, ο Μιχάλης, ήταν μόλις δύο ετών.

“Μετά την κηδεία της γυναίκας μου, άδειασα το μυαλό μου, ανασκουμπώθηκα και κοίταξα τη ζωή με γενναιότητα. Τί άλλο μπορούσα να κάνω;”, λέει. Ίσως, υπήρχε κάτι ακόμα, που θα μπορούσε να κάνει: Να επιτρέψει στις γυναίκες συγγενείς του να υιοθετήσουν τον γιο του και να του παράσχουν τη μητρική αγάπη, που τόσο είχε ανάγκη και που ο θάνατος του την είχε στερήσει. Πολλοί προσφέρθηκαν “να προστατέψουν το αγόρι κάτω από τα φτερά τους και να το φροντίσουν”. Με αυτόν τον τρόπο, ήλπιζαν να ξαλαφρώσουν τον πατέρα από το βάρος του να είναι και μητέρα.

Εκείνος, όμως, αρνήθηκε κάθε προσφορά. Ήταν πεπεισμένος, ότι είχε αυτό, που χρειαζόταν, για να είναι ο καλύτερος πατέρας (και μητέρα μαζί, αν χρειαζόταν) για το γιο του. “Ήμουν έτοιμος να τον μεγαλώσω μόνος μου. Δεν ήξερα πώς, αλλά ήξερα, ότι ήθελα να είμαι μέρος της ζωής του κάθε μέρα”, λέει με χαμόγελο. «Πρώτο μου μέλημα ήταν να διατηρήσω τη σταθερότητα, όσο μπορούσα. Βγαίναμε τα σαββατοκύριακα, όπως παλιά, παίζαμε στο σπίτι, μιλάγαμε”.

Όλα αυτά τους έφεραν πιο κοντά. Ο Λάμπρος, όμως, όσο καλά κι αν τα πήγαινε, δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα τη νέα πραγματικότητα. Ήταν μόνο οι δύο τους. Εν τω μεταξύ είχε και να αντιμετωπίσει τα σχόλια των υπολοίπων, συγγενών και ξένων, οι οποίοι ασκούσαν κριτική στο καθετί. Είχε κουραστεί να τον αμφισβητούν όλοι. Πήγαινε το γιο του στο σχολείο καθαρό και προσεγμένο, τον τάιζε, παίζανε, τον βοηθούσε με τα μαθήματά του και επέβαλε πειθαρχία, όποτε χρειαζόταν. Δεν θυμάται κανένα περιστατικό, που δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει.

Αργότερα, ανακάλυψε, πως για έναν μόνο πατέρα με παιδί, οι σχέσεις είναι δύσκολο πράγμα. Είχαν περάσει 4 χρόνια και ήθελε πλέον μια σύντροφο στο πλευρό του, για να μοιραστεί τη ζωή του. «Έχω μεγάλη πίστη στην οικογένεια. Το σωστό είναι ένας πατέρας, μία μητέρα και τα παιδιά τους. Μια γυναίκα θα γέμιζε τη ζωή μου, θα είχα κάποιον να μοιραστώ τα προβλήματα και τις χαρές μου και θα είχε και ο γιος μου μια μητρική φιγούρα», λέει.

Βγήκε κατά καιρούς με κάποιες, αλλά για διάφορους λόγους δεν πήγαινε καλά. Αλλά, δεν σκόπευε να παραιτηθεί ακόμα. Γνωρίστηκε με μια άλλη γυναίκα και μετά από ένα χρόνο παντρεύτηκαν.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και τα πρώτα προβλήματα παρουσιάστηκαν. Οι τσακωμοί έδιναν και έπαιρναν. Ήταν φανερό, ότι ο γάμος δεν πήγαινε καλά μέχρι που η νέα του σύζυγος του ζήτησε διαζύγιο και έφυγε από το σπίτι. Ο Λάμπρος δεν μπορεί να κατάλαβει, τί συνέβη ούτε τί έφταιξε, αλλά υποψιάζεται, ότι “της έδινε λιγότερη προσοχή από το παιδί”.

Ο ίδιος ομολογεί, ότι καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής του – μετά το θάνατο της πρώτης του γυναίκας πιο πολύ – η πατρική αγάπη και τα γονικά του ένστικτα έγιναν πιο έντονα και τον έκαναν να θέλει να προστατεύει πιο πολύ το Μιχάλη. Ενδόμυχα φοβόταν, μήπως του συμβεί κάτι και μείνει το παιδί μόνο του. Ο ίδιος μεγάλωσε χωρίς πατέρα και ξέρει, πώς είναι. «Την πρώτη φορά, που γνώρισα τον πατέρα μου, τον κοίταξα και τον ρώτησα, τί συνέβη, γιατί δεν είναι κοντά μου, αλλά όσα μου είπε, δεν με έπεισαν. Ποτέ δεν θα ήθελα να ζήσει ο γιος μου χωρίς πατέρα, όπως εγώ”, λέει.

Ο Μιχάλης σήμερα είναι ένα ντροπαλό 14χρονο αγόρι και δίνει στον πατέρα του άριστα για την ανατροφή, που του έδωσε. “Είναι ο καλύτερος πατέρας. Κάνουμε τα πάντα μαζί: Τηλεόραση, αγώνες, φαγητό, παιχνίδι», λέει. Γνωρίζει, ότι η μητέρα του πέθανε. Ο πατέρας του, του το είπε από μικρή ηλικία. Θυμάται τις στιγμές, που οι φίλοι του τον ρωτούσαν, που βρίσκεται η μητέρα του και εκείνος δεν ήξερε, τί να πει.

“Τους λέω πλέον, ότι πέθανε … ακριβώς έτσι. Ορθά κοφτά. Με ενοχλεί μερικές φορές, αλλά τί να κάνουμε”, λέει ο Μιχάλης. Πατέρας και γιος χαίρονται ο ένας την παρέα του άλλου. Έχουν γίνει οι καλύτεροι φίλοι. Αυτό, που στεναχωρεί το Λάμπρο, όμως ακόμα και σήμερα, είναι ότι ακόμα δεν έχει βρει μια μάνα για το γιο του. “Ξέρω, ότι ακόμα και μόνος μου, τον μεγαλώνω σωστά. Δεν υπάρχει κάποιος να πει, ότι κάνω κάτι λάθος. Γνωρίζω, ότι έδωσα στο γιο μου το καλύτερο, που θα μπορούσε ένας πατέρας να προσφέρει στο παιδί του κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες”, λέει.

Εύχεται ο γιος του να έχει ένα μέλλον καλύτερο από το δικό του: ότι θα μεγαλώσει και θα συναντήσει τη σωστή γυναίκα και θα περάσουν μαζί όμορφα τη ζωή τους. Η ανατροφή ενός παιδιού από έναν μόνο γονιό είναι μεγάλη πρόκληση. “Δεν ήταν εύκολο. Δεν θέλω να νομίζει ο κόσμος, ότι είναι όλα καλά. Ένα παιδί χρειάζεται δυο γονείς. Αλλά, αν η κατάσταση επιβάλει την παρουσία μόνο του ενός, τότε δεν έχεις παρά να κάνεις το καλύτερο, που μπορείς”, συμβουλεύει.

Ο Λάμπρος πάντα ονειρευόταν να γίνει ο καλύτερος πατέρας για το Μιχάλη. «Είμαι πατέρας του, αλλά δεν θα καταφέρω ποτέ να γίνω μητέρα του. Άφησε ένα κενό, που μόνο μια γυναίκα μπορεί να γεμίσει εν μέρει. Είναι μια πραγματικότητα, με την οποία πρέπει να ζήσουμε και οι δύο. Μπορώ μόνο να επικεντρωθώ σε αυτό, που μπορώ να του δώσω”, σημειώνει. Κοντά στο σπίτι υπάρχει ένα γήπεδο μπάσκετ. Ο Μιχάλης λατρεύει το μπάσκετ. Το αγαπημένο του, όμως, είναι το ποδόσφαιρο. Έξυπνος και δραστήριος, νικάει με ευκολία τον πατέρα του. Βρήκαν τρόπο να δυναμώσουν το δεσμό τους μέσω των αθλημάτων. Λίγα μέτρα πιο πέρα, βρίσκεται ο τάφος της μητέρας, το σημείο, που αναπαύεται.

Τα χόρτα έχουν φυτρώσει για τα καλά γύρω από το μνήμα. Είναι δύσκολο να διαβάσεις τα γράμματα στην ταφόπλακα. Για το Λάμπρο και το γιο του, όλα ανήκουν στο παρελθόν.

Του άντρα μου, του πήρε 8 χρόνια να μου κάνει πρόταση γάμου και μόλις 6 μήνες να μου πει ότι έκανε μεγάλο λάθος που με παντρεύτηκε. Τότε κατάλαβα ότι ο χρόνος που γνωρίζεις κάποιον είναι σχετικός στο κατά πόσο τον γνωρίζεις τελικά. Ξαφνικά βρέθηκα διαζευγμένη στα 32 μου με ένα παιδάκι μόλις μερικών μηνών.

Οι αλλαγές που έφεραν οι επόμενοι μήνες ήταν ραγδαίες. Σκεφτόμουν μηχανικά, περπατούσα μηχανικά, έκανα μπάνιο μηχανικά. Δεν είπα σε κανέναν στη δουλειά για το διαζύγιό μου γιατί δεν ήθελα να με λυπηθούν ή να με αντιμετωπίσουν διαφορετικά. Ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχολόγο, πούλησα το νυφικό μου και ό,τι είχα και δεν είχα και μετακόμισα στην επαρχία.

Η απόφαση να κόψω κάθε επαφή με τον πρώην μου, να παραιτηθώ από τη δουλειά, να πουλήσω τα υπάρχοντά μου και να μετακομίσω σε ένα νησί στην άλλη άκρη της Ελλάδας ήταν συνειδητή και δεν πάρθηκε επιπόλαια σε μια νύχτα αν αυτό νομίζετε. Έβαλα τις επιλογές μου κάτω, τις ζύγισα και μετά αποφάσισα.

Ήταν σίγουρα μία δύσκολη απόφαση, κάτι όμως με ενθουσίαζε σ’ αυτή, αλλά δεν ήξερα να πω τι ήταν αυτό. Είχα πάθει εμμονή. Ανυπομονούσα να φύγω και να ξεκινήσω τη νέα μου ζωή. Θα περπατούσα στις παραλίες και τα σοκάκια χωρίς να ξέρει κανείς ποια είμαι, αν ήμουν παντρεμένη, αν πήρα διαζύγιο και γιατί. Δεν είχα να δώσω εξηγήσεις και λογαριασμό σε κανέναν.

Είχα επιλέξει να βλέπω τα πράγματα από μία νέα οπτική. Ο πρώην άντρας μου μπορούσε να λέει για μένα ό, τι ήθελε, δεν με απασχολούσε. Το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάω τη δουλειά μου και να διατηρώ την ψυχική μου υγεία για να μπορώ να μεγαλώσω καλά το παιδί μας. Μέσα σε όλο αυτό το χάος είπα θα αλλάξω τη ζωή μου και το έκανα.

Το ότι παραιτήθηκα από τη δουλειά μου, πήρα το παιδί μου και έφυγα ήταν η καλύτερη απόφαση που μπορούσα να πάρω. Από τη στιγμή που είχα πει θα φύγω, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το κάνω.  Είναι σαν να γεννήθηκα τότε, την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στη Σαμοθράκη. Ήταν το μέσο για να γνωρίσω τον εαυτό μου καλύτερα και να αποδείξω στον εαυτό μου, αλλά και σε όλους ότι μπορούσα να κάνω τα πάντα. Όταν νιώθεις ότι έχεις χάσει τα πάντα, έχεις τα πάντα στα χέρια σου και δεν το ξέρεις. Εγώ αυτό το κατάλαβα από τις πρώτες μου μέρες εδώ στο νησί. Είχα τα πάντα και δεν το ήξερα… Ήταν η τέλεια στιγμή να ξεκινήσω και πάλι τη ζωή μου από την αρχή.

Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που πρωτοήρθα και βλέπω να περνούν πολλά ακόμα. Έμαθα να εκτιμώ τη ζωή, να μιλάω ανοιχτά, αλλά και να ακούω. Το ξέρεις άλλωστε ότι οι άνθρωποι της επαρχίας είναι τελείως διαφορετικοί. Έχουν τον τρόπο τους…

Η ζωή μου πλέον είναι πιο ισορροπημένη και οι ρυθμοί πιο ανθρώπινοι εδώ. Η επαρχία έφερε μέσα μου αγάπη και ευγνωμοσύνη, εκτίμηση για τη νέα μου ζωή και ανυπομονησία για το όσα θα έρθουν.

Όταν νιώθεις πως τα έχεις χάσει όλα, κάτσε και σκέψου. Έχεις επιλογή: ή θα μείνεις για πάντα θύμα ή θα υψώσεις το ανάστημά σου, θα αντλήσεις όση δύναμη σου έχει απομείνει και θα κάνεις το μεγάλο βήμα…αν οχι για σένα για τα παιδιά σου!

Ελένη Σ.