Φέτος θα κλειναμε 13 χρόνια γάμου. Θα ξυπνάγαμε το πρωί, θα χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλον και θα κάναμε το γνωστό αστειάκι που κάνουμε κάθε χρόνο «13 χρόνια ήρωας, 13 χρόνια πώς σε αντέχω, 13 γρουσούζικος αριθμός» και διάφορα άλλα τέτοια. Αντίθετα ήταν ο τέταρτος χρόνος που ξυπνούσα στην επέτειό μου μόνη μου χωρίς τον άντρα μου. Η τέταρτη χρόνια μου ως χήρα μεγαλώνοντας δύο παιδιά μόνη μου. Τέσσερα χρόνια τώρα αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν ζούσε, ήταν όμως η πρώτη χρονιά πού μπορώ να πω ότι είχα μάθει να ζω με το πένθος μου.

Το πρωί της επετείου μου αντί να ξυπνήσω με το γνωστό «Χρόνια μας πολλά» όπως τα πρώτα χρόνια του γάμου μου ή το «μου λείπεις πολύ» όπως έκανα τα πρώτα χρόνια της χηρείας μου, έκανα ό, τι κάνω τις καθημερινές. Έτρεξα τα παιδιά που είχαν καθυστερήσει στο σχολείο, μετά το σκυλάκι μας στον κτηνίατρο και μετά μία στοίβα άπλυτα στο πλυντήριο που τόσο καιρό έκανα πως δεν έβλεπα.

Έφυγα, πήγα στο σούπερ μάρκετ και μετά στο φούρνο. Στη βιτρίνα μία πανέμορφη, στολισμένη τούρτα και πάνω της έγραφε με ροζ γλάσο «χαρούμενη επέτειο». Στάθηκα και την κοίταγα. Σε ένα παράλληλο σύμπαν εκεί όπου ο σύζυγός μου δεν θα πέθαινε από καρκίνο στον εγκέφαλο θα είχα αγοράσει αυτήν την τούρτα για την επέτειό μας, δυστυχώς όμως δεν ζω σε αυτό το σύμπαν και αυτή δεν είναι μία χαρούμενη επέτειος. Εκείνη την ημέρα πέρασα πολλές φορές έξω από το συγκεκριμένο φούρνο. Σκέφτηκα να αγοράσω αυτήν την τούρτα όχι γιατί σκόπευα να γιορτάσω 13 χρόνια απόλυτης ευτυχίας. Δεν είχα σκοπό να τιμήσω την ημέρα εκείνη που θεωρούσα ως την αγαπημένη μου μέρα. Ήθελα να αγοράσω αυτήν την τούρτα για ένα και μόνο λόγο: για να μην την αγοράσει κανείς άλλος. Το άγνωστο άτομο που δεν ήξερα και σκόπευε να αγοράσει την τούρτα αυτή, τώρα δεν θα μπορούσε γιατί θα την έπαιρνα εγώ. Αυτό το άγνωστο άτομο δεν θα γιόρταζε ούτε θα έκανε με τον/την αγαπημένη του τα γνωστά αστεία της επετείου που κάνουμε όλοι. Ένιωσα μίσος για όλους εκείνους που γιορτάζουν με τους ζωντανούς τους συντρόφους και ήθελα να αγοράσω αυτήν την τούρτα έτσι για να τους το «χαλάσω».

Πένθος είναι τόσα πολλά πράγματα μαζί: στεναχώρια, μοναξιά, νοσταλγία, φόβος. Το μισείς που είσαι μόνος/η ενώ ο άλλος είναι καλά με το/τη σύντροφό του και ανυπομονούν να έρθει η επέτειος τους για να γιορτάσουν. Δεν είναι ότι τους μισείς σαν ανθρώπους ή μισείς τη χαρά τους. Μισείς αυτό που αισθάνεσαι, αυτό το κακό που σου έτυχε.

Το πένθος είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι πόνος, είναι ερημιά, είναι όλα εκείνα τα άβολα, οδυνηρά συναισθήματα που δεν τολμάμε να εκφράσουμε επειδή είμαστε καλοί άνθρωποι και ευγενικοί με τους άλλους και δεν θέλουμε να μας θεωρούν ζηλιάρηδες, χαιρέκακους ή εκδικητικούς. Εγώ όμως είμαι. Τουλάχιστον ένα μέρος μου είναι. Και μόνο που ήθελα να αγοράσω την τούρτα εκείνη για να μην μπορεί να την πάρει κανείς άλλος, αυτό δείχνει. Η ζήλια που νιώθω όταν βλέπω ένα ζευγάρι να ανεβάζει φωτογραφίες από την επέτειό του είναι εκεί και νιώθω σαν να με τρυπάει. Ο θυμός το ίδιο. Και δεν είναι καλό αυτό. Κατανοώ ότι η αγορά μιας τούρτας δεν σημαίνει και έναν ευτυχισμένο γάμο ούτε και οι φωτογραφίες που ανεβάζουμε αλλά η θλίψη που φέρνει το πένθος μόνο λογική δεν έχει.

Για πολύ καιρό προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτή η πλευρά του πένθους δεν υπήρχε. Δεν θέλω να ζηλεύω αυτούς που γιορτάζουν. Θέλω να τους ευχηθώ και να το εννοώ να είναι για πάντα μαζί. Ποιος ξέρει και τα ζευγάρια εκείνα τι προβλήματα μπορεί να έχουν; Ποιος ξέρει πόση ανάγκη μπορεί να έχουν τη χαρά που θα τους δώσει το σβήσιμο μιας τούρτας; Όλα αυτά ένας άνθρωπος που πενθεί δεν τα σκέφτεται. Πονάει τόσο πολύ πού το κακό που του έτυχε θέλει να το πάθουν και οι άλλοι μόνο και μόνο για να υπάρξει έστω ένας άνθρωπος στον πλανήτη που θα νιώσει όπως εκείνος. Έτσι και εγώ. Όσο και να προσπαθούσα να διώξω τα αρνητικά αυτά συναισθήματα από μέσα μου, άλλο τόσο ευχόμουν αυτός που θα την αγόραζε να έπεφτε σε μία λακκούβα με το αυτοκίνητο και να ερχόταν η τούρτα τούμπα.

Έχω βαρεθεί να προσποιούμαι ότι η σταγόνα δεν είναι πλημμύρα αυτή τη συγκεκριμένη μέρα. Είναι εξαντλητικό να προσποιούμαι ότι δεν νιώθω θυμό που υποτίθεται ότι θα ήμασταν για πάντα μαζί και δεν ήμασταν ούτε 10 χρόνια. Η προσποίηση δεν βοηθάει ούτε εξαφανίζει το πώς νιώθεις. Όλα όσα προσποιείσαι ότι νιώθεις και αγνοείς κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Δίνουν χώρο στη δυσαρέσκεια, τη ζήλια και το θυμό να αναπτυχθεί.

Εκείνη την ημέρα συνειδητοποίησα ότι ο πόνος είχε και κάποιες άσχημες πτυχές για τις οποίες δεν είμαι καθόλου περήφανη. Το να τα κρατάς μέσα σου και να τα κρύβεις καλά δεν θα τα κάνει να σταματήσουν να υπάρχουν.

Πρέπει να δίνουμε χώρο σε κάθε μας συναίσθημα, να το αγκαλιάζουμε αλλά και να το δουλεύουμε ώστε αυτή η σταγόνα να μη γίνει ποτέ πλημμύρα. Δεν πρέπει να αφήνουμε τα κακά συναισθήματα να μας καθορίζουν. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αγκαλιάσουμε αυτά που θέλουμε να γνωρίσουμε.

Τελικά την τούρτα δεν την αγόρασα εκείνη την ημέρα. Αγανάκτησα με τον εαυτό μου και αποφάσισα να μην αφήσω τη ζήλια που μου προκαλούσε ο πόνος να με καθορίσει. Ας ελπίσουμε όποιος την αγόρασε να το έκανε για τους σωστούς λόγους και να πέρασε όμορφα.

Τελικά έκανα κάτι άλλο. Αγόρασα ένα δώρο επετείου, μία όμορφη, φανταχτερή καφετιέρα, την οποία δεν θα αγόραζα ποτέ για μένα αλλά θα το έκανε ο σύζυγός μου και θα χαιρόταν πολύ που θα μου την έδινε. Όσο σας γράφω πίνω καφέ από αυτή. Είναι καλύτερη από το κέικ και θα έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής…

Καλησπέρα σας.

Αντιμετωπίζω το εξής. Eίμαι 28 ετών και συζώ με το αγόρι μου. Εχασα τον πατέρα μου πριν 7 μήνες, συνεχίζω τη ζωή μου κανονικά αλλά σαφώς υπάρχουν φορές που μπορεί να ξυπνήσω και να μην έχω κέφι για τίποτα ή να δούμε μια ταινία και μέτα να μην έχω διάθεση ούτε να μιλήσω.

Εκείνος ρωτάει συνεχώς τι έχεις και του εξηγώ ότι μην μου δίνεις σημασία εκείνες τις φορές, να με αφήνει μόνη καθώς σκεφτομαι εκείνον.

Το αποκορύφωμα ήρθε στις γιορτές που φάγαμε με τους δικούς του, στο τραπέζι δεν μιλούσα πολύ, συμμετείχα βέβαια στις συζητήσεις, ναι, δεν ήμουν χαρούμενη, ήταν οι πρώτες γιορτές χωρίς εκείνον, ναι κάποια στιγμή πήγα να κλάψω, σηκώθηκα και από το τραπέζι νωρίτερα.

Μετά άρχισε να μου λέει ότι το έχω τραβήξει πια με τον πατέρα μου και ότι τον έχω πριξει και να μην ξανασυμβεί, αν θέλω να πενθώ ακόμα ας το κάνω στην τουαλέτα μου γιατί μετά από 8 μήνες για εκεί είναι το πένθος.

Πως να το διαχειριστώ;

Έλλη

Είμαι 55 ετών και ο γιος μου 37. Είναι μοναχογιός και μοναχοπαίδι και τον μεγάλωσα μόνη μου με πολύ κόπο και βάσανα. Παρόλα αυτά του έδωσα τις σωστές βάσεις και τον έκανα γιατρό και μάλιστα πολύ καλό.

Εκτός από πετυχημένος είναι και πολύ ωραίος. Είμαι περήφανη γι’ αυτόν και τον καμαρώνω. Είχε πάντα πολλές κατακτήσεις και από δίπλα του πέρασαν πανέμορφες γυναίκες, κανονικά μοντέλα, αλλά καμία σχέση δεν οδήγησε σε γάμο. Συμφωνούσα πάντα μαζί του ότι οι γυναίκες αυτές δεν έκαναν για εκείνον. Ο γιος μου έχει άλλο επίπεδο, άλλη κουλτούρα, δεν θα πέσει τόσο χαμηλά να παντρευτεί τη μία που το παίζει μοντέλο ή την άλλη που δεν έχει 2ο βρακί.

Πριν από ένα χρόνο έκανε σχέση με μία γυναίκα που απ’ ότι έμαθα μόλις ένα μήνα πριν (μου το κράταγε κρυφό γιατί ήξερε τί θα γινόταν αν το μάθαινα) είναι χήρα με δύο παιδιά. Αυτή τη σχέση από την αρχή τη μίσησα σε σημείο που παρακάλαγα να γυρίσουν οι μοντέλες και όλες αυτές. Τι δουλειά έχει ο γιος μου με μία χήρα και με δύο παιδιά; Δεν μου άρεσε αυτή η σχέση και του το είπα ξεκάθαρα. Από την άλλη έλεγα, πόσο θα αντέξει η σχέση αυτή; Θα τελειώσει μία δυο όπως όλες οι προηγούμενες και θα είναι ξανά ελεύθερος και ωραίος για κάποια της ποιότητός μας.
Το Σάββατο μου ανακοίνωσε ότι παντρεύονται! Ένιωσα λες και έπαθα ηλεκτροπληξία. «Μα καλά σανό έχεις στο κεφάλι σου; Τι πας να κάνεις; Έχεις σκεφτεί σε τι διαδικασία πας να βάλεις τον εαυτό σου; Είσαι σοβαρός;» του είπα. Εκείνος όμως είναι κάθετος. Είναι ερωτευμένος μαζί της και θέλει να την παντρευτεί!

Μα για όνομα Του Θεού. Ούτε που την έχω γνωρίσει και ούτε θέλω. Τι δουλειά έχει αυτή με το γιο μου; Τόσοι χωρισμένοι και χήροι υπάρχουν να τα βρούνε μία χαρά, το γιο μου βρήκε; Αλλά βέβαια έτσι κάνετε οι περισσότερες. Ξεφορτώνεστε τον πρώτο με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο και μετά βρίσκετε το κορόιδο εκείνο που θα του φορτώσετε τα παιδιά σας για να μεγαλώσουν πλουσιοπάροχα. Ο γιος μου όμως δεν έχει καμία δουλειά με αυτή τη γυναίκα. Δεν είναι η κότα που γεννά τα χρυσά αυγά. Έχει νιάτα, ομορφιά και μία στρωμένη καριέρα.
Κατανοώ ότι η γυναίκα αυτή είναι χήρα. Δεν το επεδίωξε. Της τα έφερε και εκείνης η ζωή λίγο ανάποδα αλλά αυτό δεν της δίνει το δικαίωμα να παίρνει τον γιο μου ή τους γιους τόσων άλλων αθώων, ανυποψίαστων γυναικών.

Αυτός ο γάμος δεν θα επιτρέψω να γίνει. Έχω μάθει τόσα χρόνια να είμαι μαχήτρια. Αν θέλει η κυρία αυτή σπόνσορα, να βρει άλλον και όχι το γιο μου. Εγώ άλλα όνειρα είχα για εκείνον. Δεν θα την αφήσω να μπει σφήνα και να μου τα χαλάσει όλα. Τα παιδάκια της, καλά να είναι, να βρουν άλλο να φωνάζουν μπαμπά. Δεν είναι ο γιος μου εκείνος που θα τα μεγαλώσει, θα τα σπουδάσει και θα τα προικίσει. Μία χαρά είναι ικανός να κάνει δικά του παιδιά που θα είναι αίμα του.

Όσες πήρατε διαζύγιο ή είστε χήρες καλό θα ήταν να ψάχνετε άτομα της ίδιας κατάστασης με σας. Οι νέοι, ελεύθεροι και πετυχημένοι άντρες σαν το γιο μου δεν είναι για τα μούτρα σας!

Κα Δέσποινα

Η Άτζελα, 35 ετών, θα μπορούσε να είχε μείνει με τον άπιστο σύζυγό της μετά τη γέννηση του μωρού τους. Αντ ‘αυτού, επέλεξε να μεγαλώσει το μωρό της μόνη της ως ανύπαντρη μαμά. Αυτή είναι η ιστορία της:

Ο σύζυγός μου, ο Αντρέας και εγώ, ήμασταν ενθουσιασμένοι όταν ανακαλύψαμε ότι πρόκειται να γίνουμε γονείς. Προσπαθούσαμε για μερικά χρόνια να κάνουμε παιδί, φυσικά και πλησιάζαμε στο να τα παρατήσουμε, μέχρι να ανακαλύψουμε ότι επρόκειτο να γίνουμε γονείς μέσα στον επόμενο χρόνο!

Αλλά η ευτυχία μου σταμάτησε όταν ήμουν μόλις οκτώ μηνών έγκυος και έμαθα ότι ο σύζυγός μου είχε παράλληλη σχέση.

Λίγο καιρό αφότου ανακάλυψα ότι περίμενα παιδί, η σεξουαλική μας ζωή σταμάτησε να υπάρχει. Παρόλο που ήξερα ότι ήταν ασφαλές να κάνουν σεξ οι έγκυες, δεν ήθελα να κάνω στην εγκυμοσύνη μου, γι ‘αυτό και απέφευγα το σεξ μαζί του στην αρχή, και μέχρι τον τέταρτο μήνα, δεν ήθελα καθόλου και το απέφευγα εντελώς.

Μέχρι τον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης μου, ο σύζυγός μου και εγώ είχαμε να κάνουμε σεξ πάνω από τέσσερις μήνες. Παρατήρησα επίσης ότι φαινόταν απόμακρος αλλά το απέδωσα στο άγχος.

ADVERTISEMENT

Λίγες εβδομάδες πριν από τη γέννα, μια γειτόνισσα μου είπε ότι είδε τον Αντρέα. Ψώνιζε με μια γυναίκα που σαφώς δεν ήμουν εγώ. Τρελάθηκα. Όταν της είπα ότι θα ‘ταν μάλλον κάποιος που θα του έμοιαζε, απάντησε ότι ο σύζυγός της είχε τραβήξει φωτογραφίες του ζευγαριού.

Είπε ότι δεν ήθελαν να ασχοληθούν με τα συζυγικά μου ζητήματα, αλλά στην πραγματικότητα είχαν δει τον Αντρέα περισσότερο απο 3-4 φορές με την ίδια γυναίκα να κυκλοφορεί απροκάλυπτα. Επέμεινε ότι δεν υπήρχε κανένα λάθος γι ‘αυτό. Όταν μου έδειξε τις φωτογραφίες στο τηλέφωνό της, ένιωσα τόσο αδύναμη που έπρεπε να καθίσω.

Όταν του μίλησα για το συμβάν, έκανε σαν να μην είχε ιδέα για το ποιό πράγμα μιλούσα, αλλά μετά του είπα ότι είχα φωτογραφικά στοιχεία δικά του να ψωνίζει και τρώει μαζί με μια άλλη γυναίκα.

Αυτό προκάλεσε κάτι στον Αντρέα που με εξέπληξε. Αντί να αναλάβει την ευθύνη για την απαίσια συμπεριφορά του, μου έριξε την ευθύνη! Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Μου είπε ότι αφού άρχισα να φουσκώνω, δεν ένιωθε πλέον σεξουαλική έλξη απέναντί μου. Με κατηγόρησε επίσης ότι αγνόησα τις σεξουαλικές του ανάγκες. Ένιωσε ότι νοιαζόμουν περισσότερο για το αγέννητο μωρό μας από αυτόν και, εξαιτίας του θυμού, αποφάσισε να προχωρήσει με μια τυχαία γυναίκα που συνάντησε σε ένα μπαρ. Είπε ότι τον έκανε να αισθάνεται σαν άντρας. Ήμουν έξαλλη.

Ήταν τέτοια η σύγχιση, που άρχισα να βιώνω συσπάσεις, οι οποίες με ανάγκασαν να γεννήσω νωρίτερα από το αναμενόμενο. Ανησυχούσα μη χάσω το μωρό μου, αλλά οι γιατροί με διαβεβαίωσαν ότι θα ήταν εντάξει.

Όταν γέννησα το κοριτσάκι μου, μόνο η μαμά και η αδελφή μου ήταν μαζί μου. Δεν ήθελα ο Αντρέας να ναι εκεί και του είπα για την κόρη μας λίγες μέρες μετά τη γέννησή της.

Υπέβαλλα αίτηση διαζυγίου από τον Αντρέα λίγο μετά τον τοκετό. Δεν το περίμενε. Το μόνο που ήθελε ήταν να βλέπει την κόρη του τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και να είναι μέρος της ζωής της.

Ακόμα κι αν και εκείνος ήταν άπιστος, του δέχτηκα αυτά τα αιτήματα. Ήταν ο πατέρας της. Ο Αντρέας μου ζήτησε πολλές φορές να τον συγχωρέσω, υποσχόμενος ότι θα ήταν καλύτερος σύζυγος.

Θα μπορούσα να πω ότι το εννοούσε, αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει. Γνωρίζω τον εαυτό μου και ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να τον εμπιστευτώ ποτέ ξανά όσο ζω. Πώς μπορείς να μείνεις παντρεμένος με ένα άτομο που δεν εμπιστεύεσε;

Με βοηθά οικονομικά, αλλά έχω επιλέξει να μεγαλώσω μόνη μου την κόρη μας. Δεν θέλω να βλέπει τους γονείς της να μαλώνουν όλη την ημέρα εξαιτίας κάτι που συνέβη πριν γεννηθεί.

Ελπίζω επίσης να της δείξω ότι μια γυναίκα δεν χρειάζεται να μείνει με έναν εξαπατημένο σύζυγο για χάρη των παιδιών τους.

Αυτό δεν πρέπει να υπάρχει σε έναν γάμο.

Μακάρι ο Αντρέας να μην το είχε κάνει, αλλά το έκανε, και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να συγχωρήσω ή να ξεχάσω.

Πηγή: badmoms.gr