Η μυρωδιά από το βούτυρο, κατεβαίνοντας την οδό Καραγιώργη Σερβίας, σε παρασέρνει να στρίψεις δεξιά, στην οδό Βουλής. Εκεί όπου εδώ και 110+ χρόνια γίνεται… λαϊκό προσκύνημα για μια μυρωδάτη και βουτυράτη τυρόπιτα κουρού.

Ο λόγος για το περίφημο «Άριστον», τον εμβληματικό φούρνο-ζαχαροπλαστείο με την πιο ξακουστή και ωραία τυρόπιτα της Αθήνας.

Εδώ και λίγες καιρό, μάλιστα, ανήκει στα Νεώτερα Μνημεία, καθώς το κτίριο στο οποίο στεγάζεται, το «Μέγαρο Ταμείου Εμπόρων» χαρακτηρίστηκε ως τέτοιο, από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων (ΚΣΝΜ) και το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ).

Και αυτό, στο πλαίσιο ενός πιλοτικού προγράμματος του Υπουργείου Εργασίας για την «Ανάκτηση των Ακινήτων του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας-Αξιοποίηση με όρους κοινωνικής ανταπόδοσης», το οποίο αφορά περισσότερα από 10 ακίνητα του κέντρου της Αθήνας, μεταξύ των οποίων κτίρια μεγάλα, κλειστά για πολλά χρόνια και επιφάνειας περίπου 35.000 τ.μ., αναβιώνουν με χρήσεις στρατηγικού χαρακτήρα.

Η τυρόπιτα του Αριστον που λάτρεψαν οι Αθηναίοι

Στην οδό Βουλής, στον αριθμό 10, οι ουρές φτάνουν μέχρι το πεζοδρόμιο καθώς υπομονετικά και με τους σιελογόνοι αδένες σε έξαρση καθημερινά Αθηναίοι – και όχι μόνο- περιμένουν για να πάρουν τουλάχιστον μια καυτή βουτυράτη τυρόπιτα κουρού. Εϊναι η κουρού του Αριστον που από το 1906 έχει γίνει έμβλημα της Αθήνας – κάτι σαν τα hot dogs της Νέας Υόρκης.

Είναι πάντα καυτές γιατί απλούστατα τα ταψιά δεν προλαβαίνουν να βγουν από τον φούρνο και έχουν ξεπουληθεί. Η σφολιάτα μπροστά της ωχριά: Η κουρού του Αριστον έχει σκούρα βουτυρένια ζύμη που θρυμματίζεται στο στόμα και σχεδόν λιώνει καθώς ενώνεται με το ιδανικής αλμυρότητας τυρί. Ακόμη και τα ψίχουλα που πέφτουν στα δάχτυλα ή και στα ρούχα δεν πάνε χαμένα καθώς προσεκτικά και όσο πιο διακριτικά γίνεται, καταλήγουν τελικά και αυτά στο στόμα, πριν αποφασίσουν οι μη προνοητικοί να κάτσουν ξανά στη σειρά για μια νέα κουρού. Οπου κουρού σημαίνει στεγνή στα τούρκικα…

Το εμβληματικό ζαχαροπλαστείο που ακούει στο όνομα Άριστον, δημιουργήθηκε το 1906 από τον Ζακυνθινό Αναστάσιο Λομποτέση και παραμένει στο ίδιο σημείο 112 ολόκληρα χρόνια. Τότε στεγαζόταν σε μια μονοκατοικία με υπερώο, ο δρόμος μπροστά ήταν χωματόδρομος. Ο Λομποτέσης πήγε στην Κωνσταντινούπολη πριν το 1900, δούλεψε σε κάποιο τυροπιτάδικο, πήρε τη συνταγή και έφερε την τυρόπιτα στην Αθήνα. Αν και ο αρχικός στόχος του φούρνου δεν ήταν να φτιάχνει τυρόπιτες αλλά να εξυπηρετεί τους κατοίκους της περιοχής, η οποία τότε, καθώς ήταν τα Ανάκτορα δίπλα, ήταν περιοχή στην οποία έμενε η ελίτ της περιοχής.

Εκεί έτρωγαν τις απίθανες τυρόπιτες ο Παλαμάς ,Σεφέρης, Ελύτης, αλλά και ο Λογοθετίδης. Το πικ ήρθε το το ‘60, όταν όσοι ήθελαν να γευτούν την κουρού του Άριστον έπρεπε να στηθούν 20 λεπτά στην ουρά που έφτανε μέχρι τη γωνία του τετραγώνου.

Σταδιακά, προστέθηκαν και άλλες συνταγές, πάντα σε πίτες με αποτέλεσμα σήμερα το Αριστον να φτιάχνει πάνω από 120 διαφορετικές πίτες, αλμυρές και γλυκές, με κολοκύθι, μανιτάρια, χόρτα, πράσα αλλά και μήλο και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φαντατεί, αξιοποιώντας συνταγές από όλη την Ελλάδα. Και πάντα, μα πάντα με χειροποίητο φύλλο-ζύμη.

Ο συνεχιστής της επιχείρησης, Θανάσης Παναγιωτόπουλος είχε δηλώσει στο Εθνός: «Ο παππούς σκαρφίστηκε την τυρόπιτα κουρού, ένα σνακ της εποχής, που στα τούρκικα σημαίνει στεγνή. Η τυρόπιτα δεν είχε αντίπαλο. Πολλοί προσπάθησαν να την αντιγράψουν, αλλά… ο παππούς την έκανε αληθινή λατρεία, ιστορία. Η συνταγή της είναι απλή. Ζύμη και πραγματικό τυρί φέτα και μυζήθρα. Αγνά υλικά…Τη δεκαετία του ’80, με την εισβολή του φαστ φουντ, έχασε τη δυναμική της κι έτσι μετά το 1995 για να γίνουμε πιο ελκυστικοί, προσθέσαμε 120 διαφορετικές χειροποίητες πίτες που παρασκευάζονται καθημερινά και δίνονται προς πώληση την ίδια ημέρα. Η τυρόπιτα κουρού, όμως, έχει σουξέ με φανατικούς που συρρέουν από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό».

Τρομερό κόλπο… που θα σας σώσει

Θαυματουργή είναι μία από τις χρήσεις που μπορεί να έχει ένα πιστολάκι μαλλιών, καθώς συμβάλλει στην οικονομικότερη λειτουργία των καλοριφέρ.

Καθώς ο υδράργυρος αρχίζει να πέφτει, η ιδέα ότι θα χρειαστεί σύντομα να ανοίξουμε τα καλοριφέρ μας, μάς γεμίζει τρόμο, τη στιγμή μάλιστα που οι τιμές των καυσίμων είναι ιδιαίτερα τσουχτερές.

Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν ορισμένα κόλπα, τα οποία μπορούμε να επιστρατεύσουμε προκειμένου να βελτιστοποιήσουμε την απόδοση του συστήματος θέρμανσης του σπιτιού μας και να εξοικονομήσουμε κάποια χρήματα σε καύσιμα.

Κάτι που ίσως πολλοί δε γνωρίζουν είναι πως μπορούμε να εξοικονομήσουμε χρήματα χρησιμοποιώντας ένα… πιστολάκι μαλλιών.

Ειδικότερα, όπως αναφέρει σχετικό δημοσίευμα της βρετανικής «The Mirror», το πιστολάκι μαλλιών μπορεί να μας βοηθήσει να απομακρύνουμε εύκολα και γρήγορα τη σκόνη από τις πτυχές που υπάρχουν στο εσωτερικό του καλοριφέρ μας και έτσι να βελτιώσουμε την απόδοσή του.

Στο εν λόγω δημοσίευμα επισημαίνεται ότι οι καταναλωτές με αυτό τον τρόπο μπορούν να γλιτώσουν έως και 600 βρετανικές λίρες το χρόνο σε καύσιμα, ποσό που ανέρχεται περίπου στα 800 ευρώ το χρόνο, με βάση τα ελληνικά δεδομένα. Μάλιστα, σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Express», «ένα βρώμικο σύστημα θέρμανσης μπορεί να αυξήσει τους λογαριασμούς σας έως και κατά 25%».

Πώς θα καθαρίσετε το καλοριφέρ με το πιστολάκι μαλλιών

Είναι γνωστό πως η συσσώρευση σκόνης στο εσωτερικό των θερμαντικών σωμάτων παρεμποδίζει την ελεύθερη κυκλοφορία του ζεστού αέρα στο καλοριφέρ, με αποτέλεσμα να μειώνεται η απόδοσή του.

Ωστόσο, μπορείτε να αφαιρέσετε τη σκόνη αυτή, ακολουθώντας τα δύο απλά βήματα που αποκαλύπτει η «The Mirror» και αναγράφονται παρακάτω.

1. Κλείστε εντελώς το καλοριφέρ σας και στρώστε μία πετσέτα κάτω από αυτό, έτσι ώστε να μη διασκορπιστεί η σκόνη στο πάτωμα και να διευκολύνετε την καθαριότητα μετέπειτα.
2. Συνδέστε το πιστολάκι μαλλιών σας σε μία πρίζα που βρίσκεται κοντά στο καλοριφέρ σας και ενεργοποιήστε τη συσκευή επιλέγοντας την πιο δυνατή ένταση. Στη συνέχεια, στρέψτε το πιστολάκι ώστε να φυσάει κάθετα προς την κορυφή του θερμαντικού σώματος, για να «σπρώξετε» τη σκόνη από το εσωτερικό του καλοριφέρ προς το πάτωμα. Για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα, μπορείτε εάν θέλετε να χρησιμοποιήσετε ένα μακρόστενο «φτερό» ξεσκονίσματος από μικροΐνες, προκειμένου να αφαιρέσετε οποιαδήποτε υπολείμματα σκόνης.

Για τα νέα δεδομένα και την εξέλιξη της θεραπείας του καρκίνου μίλησε ο Γιάννης Σπηλιώτης, διευθυντής Κλινικής Αντιμετώπισης Περιτοναϊκής Κακοήθειας και Χειρουργικής Ογκολογίας στο Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στον ραδιοφωνικό σταθμό Πρακτορείο Fm, με αφορμή την εισήγησή του για τον καρκίνο «Ποιος είσαι; Που ζεις; Πώς ζεις;» στο 2ο Διεθνές Συνέδριο Ιατρικής Πρωτοπορίας και Καινοτομίας AMLI 2018 (Athens Medical Leadership and Innovation Conference 2018), τόνισε ότι σε μια δεκαετία ο καρκίνος δεν θα απειλεί την ανθρώπινη ζωή και θα αντιμετωπίζεται ως μια μακροχρόνια ασθένεια.

Άλλωστε, όπως είπε από το 1970 μέχρι σήμερα έχει ανέβει ραγδαία το προσδόκιμο ζωής σε έναν ασθενή που νοσεί έως και 15 χρόνια.

Έως και 30% των καρκίνων οφείλεται σε κληρονομική προδιάθεση

Το πρώτο ερώτημα «Ποιος είσαι» ερμηνεύεται σύμφωνα με τον κ. Σπηλιώτη ως ένα ερώτημα σχετικά με το γενετικό υπόβαθρο. «Έχει αποδειχθεί ότι ένα 25-30% των καρκίνων οφείλονται σε μία κληρονομική προδιάθεση, που κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να εκφραστεί. Έχοντας από τις αρχές του 2000 αποκωδικοποιήσει το ανθρώπινο γονιδίωμα, μπορούμε πια να έχουμε προγνωστικούς παράγοντες, και να κάνουμε έγκαιρη πρόληψη παρεμβαίνοντας σε αυτά τα άτομα, για να μην αναπτύξουν κακοήθειες.

Το πιο γνωστό παράδειγμα είναι η Αντζελίνα Τζολί με τη διπλή μαστεκτομή, πριν από μερικά χρόνια». Ωστόσο όπως αναφέρει ο χειρουργός υπάρχουν και κάποια σύνδρομα, που έχουν κληρονομική προδιάθεση και «αν κάποιος σε μία οικογένεια εμφανίσει πχ ένα μυελοειδές καρκίνωμα του θυρεοειδούς, τότε αφαιρείται ο θυρεοειδής από όλη την οικογένεια».

Το δεύτερο ερώτημα «Πού ζεις;» έχει να κάνει όπως λέει ο κ. Σπηλιώτης με τις περιβαλλοντικές συνθήκες, που σε κάποιες περιοχές ή υπό ορισμένες προϋποθέσεις, οι άνθρωποι αναπτύσσουν καρκίνο, για διάφορους λόγους.

Το ξύπνημα πριν τις έξι αυξάνει τις πιθανότητες καρκινογένεσης

Και το τρίτο ερώτημα «Πώς ζεις;» έχει να κάνει με τις συνήθειες της καθημερινότητας που επίσης μπορεί κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να ενεργοποιήσουν μηχανισμούς καρκινογένεσης. Ένα παράδειγμα, όπως λέει στο Πρακτορείο Fm ο κ. Σπηλιώτης, είναι το πρωινό ξύπνημα πριν τις έξι, που έχει φανεί ότι μπορεί να αυξάνει τις πιθανότητες εμφάνισης καρκίνου, «γιατί στις έξι και τέταρτο ο εγκέφαλος μας δίνει εντολή στα επινεφρίδια, να εκκρίνουν την κορτιζόλη, που είναι η ορμόνη του στρες.Όταν κάποιος ξυπνήσει πεντέμισι δεν έχει αυτόn τον προφυλακτικό παράγοντα, και το στρες, το οποιοδήποτε στρες, μπορεί να ενεργοποιήσει μηχανισμούς καρκινογένεσης, πχ συναισθηματικό στρες. Το διαζύγιο αυξάνει τον επιπολασμό του καρκίνου του μαστού. Ή η απόλυση σε έναν άνδρα αυξάνει τον επιπολασμό στον καρκίνο του πνεύμονα. Άλλο παράδειγμα είναι η βαφή των μαλλιών περισσότερο από 9 φορές το χρόνο, που αυξάνει τον κίνδυνο ανάπτυξης λευχαιμιών».

Δεν σημαίνει βέβαια ότι όποιος βάφει τα μαλλιά του περισσότερες από εννέα φορές το χρόνο ή κάποιος που χώρισε θα πάθει οπωσδήποτε καρκίνο, τονίζει ο γιατρός. «Αλλά, ο τρόπος ζωής, η άσκηση, η σωστή διατροφή, παίζουν σημαντικό ρόλο στην πρόληψη. Χρειάζεται υγειονομική διαφώτιση στο επίπεδο του Λυκείου, για μία σειρά από πράγματα όπως το κάπνισμα, το να οδηγείς χωρίς κράνος μοτοσυκλέτα κλπ».

«Μη φοβηθείς και μην αργήσεις γλυκοχαράζει η νίκη»

Όσον αφορά το «γιατί σε εμένα», ένα ερώτημα που ταλανίζει τις ψυχές και το μυαλό πολλών ασθενών ο Γ. Σπηλιώτης λέει χαρακτηριστικά: «Το γιατί σε μένα το οποίο το έθεσε και μετάνιωσε την ίδια στιγμή ο Μακαριστός Χριστόδουλος, είναι γιατί όλοι μας έχουμε την ψευδαίσθηση της αθανασίας. Δημιουργηθήκαμε καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Ξεχάσαμε όμως ότι το καθ’ ομοίωση δεν είναι ενδεχόμενα της παρούσης στιγμής, αλλά κάπου στο μέλλον. Ο καρκίνος νικιέται, για να μην πω νικήθηκε.

Στα επόμενα δέκα χρόνια ο καρκίνος θα είναι μία χρόνια νόσος. Όπως ήταν παλιά η φυματίωση, όπως είναι τώρα ο σακχαρώδης διαβήτης. Θα ζεις 25-30 χρόνια και μπορεί να πεθαίνεις είτε από επιπλοκή του καρκίνου ή από κάποιο άλλο πρόβλημα». Έχουμε κατορθώσει και είμαστε σε μία λεωφόρο νίκης. Από το 1970 έως το 2010 «δώσαμε» 15 χρόνια επιπλέον ζωής, τονίζει ο διακεκριμένος χειρουργός, εξηγώντας ότι το ’70 ασθενείς πέθαιναν σε έξι μήνες ή ένα χρόνο, ενώ το 2010 αντίστοιχοι ασθενείς μπορεί να «κέρδισαν» 15 και 16 χρόνια. «Και αυτό που εγώ λέω για τον καρκίνο είναι: Μη φοβηθείς και μην αργήσεις γλυκοχαράζει η νίκη»….

Σαν σήμερα πριν κάποια χρόνια έγραψα αυτό το κείμενο, που έγινε viral για κάποιες εβδομάδες και εξακολουθεί να είναι το πιο δημοφιλές στο stefivos.com

Ακολούθησε μια βροχή από μηνύματα, e-mails και friend requests που δεν είχε να κάνει με το αν ήταν καλογραμμένο ή όχι, αλλά με το ότι ήταν μια ειλικρινής κατάθεση των εμπειριών μου, οι οποίες ήταν πολύ κοινές με αυτές των χιλιάδων άλλων Ελλήνων που έφυγαν από την μαμά πατρίδα τα τελευταία χρόνια. Σήμερα κλείνω άλλα τρία χρόνια στο εξωτερικό και κάνω τον δεύτερο απολογισμό.

Ήρθα στην Αγγλία κατευθείαν για δουλειά, έχοντας κάνει όλες μου τις σπουδές μου στην Ελλάδα. Πήγα αρχικά σε μια πόλη (όχι στο Λονδίνο), όπου δεν ήξερα κανέναν, με μόνο κίνητρο ότι θα μπορούσα επιτέλους να συντηρώ τον εαυτό μου με τα δικά μου λεφτά. Στην πορεία, και επιστρέφοντας αρκετά συχνά στην Ελλάδα, ανακάλυψα ότι δεν την έχουν όλοι αυτή την ανάγκη, είτε γιατί απλά βρέθηκαν με λεφτά και δεν τους πολυνοιάζει είτε γιατί φοβούνται να αφήσουν τα πάντα πίσω και να ξενιτευτούν είτε γιατί απλά είναι τεμπελχανάδες που δεν ψάχνουν για δουλειά, αλλά για δικαιολογίες.

Ανοίγει παρένθεση. Στην Ελλάδα έχει επικρατήσει μια αντίληψη ότι επειδή τελειώσαμε πανεπιστήμιο, κάποιος μας χρωστάει μια καλή δουλειά. Δυστυχώς, αυτή η νοοτροπία συνεχίζει ακόμα και σήμερα, μετά από εφτά χρόνια κρίσης, με αποτέλεσμα να ακούς γονείς ανέργων να λένε “δεν σπούδασα τόσα χρόνια το παιδί μου για να γίνει σερβιτόρος”. Και συνήθως είναι οι ίδιοι που μας λένε “εσύ έφυγες, τι ανάγκη έχεις; Αλίμονο στα δικά μας παιδιά”. Όντως, τι ανάγκη έχουμε εμείς που αφήσαμε τις οικογένειές μας για να μην γίνουμε κηφήνες; Κλείνει η παρένθεση.

Ήμουν ανέκαθεν αυτό που λένε πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης. Ο ορισμός ο ίδιος βασικά. Αν δεν υπήρχε η ταινία με τον Βέγγο, θα νόμιζα ότι η φράση είχε βγει για μένα. Στα 27 μου, όταν έφυγα, είχα σπουδάσει Ψυχολογία, είχα μεταπηδήσει στα ΜΜΕ, είχα δουλέψει σερβιτόρος, σε τηλεφωνικά κέντρα, σε τηλεοπτικές εκπομπές, σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, είχα εκδόσει και δύο βιβλία, αλλά όταν ήρθα στο εξωτερικό ξαναγύρισα στην Ψυχολογία. Πάνω που δούλευα σε αυτό τον τομέα επί δύο χρόνια και οι γονείς μου πίστευαν ότι το παιδί τους είχε ξαναβρεί τον σωστό δρόμο, τον εγκατέλειψα για να ασχοληθώ με την εκπαίδευση προσωπικού και το e-learning.

Μην ανησυχείτε αν δεν ξέρετε τι ακριβώς είναι. Ούτε οι γονείς μου έχουν καταλάβει ακριβώς. Είναι κάτι που δεν πολυέχουμε στην Ελλάδα, κυρίως γιατί δεν πολυέχουμε σοβαρές μεγάλες επιχειρήσεις. Έχουμε όμως σοβαρούς νέους επιχειρηματίες, οπότε ελπίζω ότι κάποτε θα ευδοκιμήσει και στη χώρα μας αυτό το φρούτο.

Με τέτοιο μυαλό λοιπόν, φοβόμουν ότι δε θα στεριώσω ποτέ σε τίποτα. Έβλεπα τους συνομήλικούς μου να προοδεύουν και να παίρνουν αυξήσεις και προαγωγές, και φοβόμουν ότι εγώ θα βαρεθώ πάλι και θα ξεκινήσω κάτι άλλο. Σχεδόν το έκανα, όταν πήρα την απόφαση να γίνω αυτόφωτος digital marketer. Ευτυχώς, βαρέθηκα νωρίς και το άφησα.

Ο πρώτος χρόνος στην τελευταία μου δουλειά, σε αυτή που είχα μόλις ξεκινήσει όταν έγραψα το προηγούμενο κείμενο, πέρασε εύκολα. Το αντικείμενο συνέχιζε να με ενδιαφέρει. Επίσης, σχολούσα στις 5 ακριβώς. Μεγάλη πολυτέλεια ο ελεύθερος χρόνος.  Το πρόβλημα ήταν ότι έπαιρνα τα λιγότερα λεφτά απ’ όσους ήξερα, και το Λονδίνο ήταν (και είναι) μια πόλη ακριβή. Τα έξοδα έτρεχαν, αλλά ο μισθός είχε κάτσει σταυροπόδι και δεν το κουνούσε ρούπι. Και όσες ελεύθερες ώρες και να είχα, δεν έφταναν για να αγοράσω εισιτήρια ούτε για να πάω σουπερμάρκετ.

Έπρεπε να αλλάξω δουλειά. Έλα όμως που στην εκπαίδευση προσωπικού είχα εμπειρία μόνο ένα χρόνο και ήμουν ήδη 30. Σε μια συνέντευξη, με ρώτησε ο υποψήφιος μάνατζερ: “Κοιτώντας το βιογραφικό σου, βλέπω ότι αλλάζεις συχνά επαγγέλματα. Πώς ξέρω ότι θα μείνεις εδώ αν σε πάρουμε;”

Περιττό να πω ότι δεν με πήραν.

Είχα κι άλλες συνεντεύξεις, αλλά όσο και αν έφτανα στην πηγή, νερό δεν έπινα. Πάντα με έτρωγε κάποιος άλλος με περισσότερη προϋπηρεσία. Δεν ήταν και δύσκολο, εδώ που τα λέμε.

Κατάλαβα ότι έπρεπε να βάλω το κεφάλι κάτω και να λιώσω στη δουλειά. Έπρεπε να αποκτήσω εμπορεύσιμες δεξιότητες ώστε να γίνω ανταγωνιστικός σε μια πολύ απαιτητική αγορά εργασίας. Άρχισα να δουλεύω μεθοδικά, να μαθαίνω καινούρια πράγματα και να τα εφαρμόζω. Παράλληλα, συνέχιζα την αναζήτηση.

Μέσα σε δύο χρόνια έκανα σχεδόν διακόσιες αιτήσεις και στις περισσότερες δεν μου απάντησαν ποτέ. Πάει, έλεγα μερικές φορές, σε αυτή τη δουλειά θα μείνω μια ζωή, να με εκμεταλλεύονται και να με ρωτάνε συνέχεια πράγματα που τους έχω εξηγήσει δεκαπέντε φορές. Άνθρωποι που παίρνουν τα διπλά λεφτά από μένα και δεν ξέρουν πώς να διαβάσουν ένα ζιπαρισμένο αρχείο.

Αυτές οι φορές, όταν η αυτοπεποίθηση μου έπιανε πάτο δηλαδή, ήταν οι φορές που κοιτούσα για δουλειές και εκτός Λονδίνου. Σε όλη την Ευρώπη. Μια φορά ήμουν τόσο απογοητευμένος που κοίταξα και στην Ελλάδα. Βρήκα μια θέση στο LinkedIn, έστειλα μήνυμα για μια διευκρίνιση, αλλά δε μου απάντησαν ποτέ.

Τον προηγούμενο Νοέμβρη, πάνω που είχα εγκαταλείψει την αναζήτηση εργασίας λόγω απογοήτευσης, με πήραν τηλέφωνο από μία μεγάλη εταιρεία. Μία πολυεθνική που όλοι γνωρίζετε. Έκανα την πρώτη συνέντευξη, πήγε καλά. Έκανα άλλες τέσσερις συνεντεύξεις, πήγαν καλά. Μου ζήτησαν να ταξιδέψω στα κεντρικά τους για μία παρουσίαση, πήγε κι αύτη καλά.

Μου πρόσφεραν μια δουλειά ανώτερη από τη θέση για την οποία είχα κάνει αίτηση. Η πρότασή τους ήταν πολύ δελεαστική, αλλά είχε ένα μειονέκτημα: η δουλειά ήταν στην Πράγα. Θα έπρεπε να αφήσω το Λονδίνο και να πάω σε μία πόλη άγνωστη (ναι, σκέφτεστε ότι είναι ωραία, το ξέρω, αλλά εγώ δεν έχω πάει).

Ζυγίζοντας την πρότασή τους, ένιωσα πως ήμουν μπροστά στην πραγματική ενηλικίωση. Παλιά νόμιζα ότι είχε έρθει όταν έκλεισα τα δεκαοχτώ. Μετά όταν ξεκίνησα να δουλεύω. Μετά όταν έφυγα στο εξωτερικό. Λάθος. Η πραγματική ενηλικίωση έρχεται όταν αποδέχεσαι την πικρή αλήθεια: η καριέρα και τα λεφτά σε κάνουν να πάρεις αποφάσεις που δε θα είχες πάρει διαφορετικά. Ωραίοι οι ιδεαλισμοί, αλλά στο τέλος του μήνα δεν πληρώνουν λογαριασμούς. Δυστυχώς.

Δέχτηκα. Δεν είχα την πολυτέλεια να πω όχι. Μετά από 6 χρόνια στο εξωτερικό, μου είχε δοθεί η ευκαιρία να ανέβω αρκετά σκαλιά. Δεν δικαιούμουν να σκοντάψω.

Φεύγω σε τρεις εβδομάδες και έχω πολλά να κάνω. Πώς πακετάρεις ξανά όλη σου την ζωή όμως; Πώς αφήνεις τα πάντα πίσω σου για δεύτερη φορά; Πώς αποχωρίζεσαι αυτά που μόλις είχες αποκτήσει; Πώς πας σε μια χώρα όπου δεν έχεις πάει ποτέ, όπου δεν έχεις κανέναν, όπου μιλάνε μια γλώσσα που δεν μιλάς, όπου έχουν διαφορετικό νόμισμα; Δεν έχω κανένα σημείο αναφοράς στην Πράγα. Όλα θα είναι καινούρια. Και όσο συναρπαστικό και αν ακούγεται αυτό, άλλο τόσο τρομακτικό είναι.

Θα συνηθίσω και θα αντεπεξέλθω. Δεν έχω καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Όσοι είμαστε στο εξωτερικό από ανάγκη έχουμε γίνει εξαιρετικοί σχοινοβάτες. Δεν δικαιούμαστε να πέσουμε, γιατί πολύ απλά από κάτω δεν έχουμε δίχτυ ασφαλείας. Δεν έχουμε την επιλογή να μείνουμε στο πατρικό για να γλιτώσουμε λεφτά. Δεν έχουμε τη μάνα μας να μας ετοιμάζει φαγητό ή να μας στέλνει κρέατα από την επαρχία ούτε τον πατέρα μας να τρέχει στις τράπεζες και στις Εφορίες επειδή δεν προλαβαίνουμε εμείς. Κι επειδή και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν τέτοια βοήθεια, να πω ότι αυτοί είναι οι πιο άξιοι από όλους μας. Όσοι όμως έχουν βοήθεια από την οικογένεια, ας μιλήσουν τελευταίοι.

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα λοιπόν;

Δεν είμαι σίγουρος. Νομίζω ότι γράφω αυτό το κείμενο γιατί, μετά το προηγούμενο, μου έστελναν γνωστοί και άγνωστοι για να τους συμβουλεύσω αν πρέπει να φύγουν στο εξωτερικό ή όχι. Ήταν κάτι που φανέρωνε απόγνωση και το σεβόμουν, αλλά δεν απάντησα ποτέ με ναι ή όχι. Ίσως γιατί ούτε κι εγώ είχα ξεκάθαρη απάντηση μέσα μου. Τώρα όμως έχω και είναι αυτή:

Αν θέλεις μια καλή δουλειά, μπορείς να την έχεις. Αλλά θα πρέπει πρώτα να φας πολλά σκατά για να την αποκτήσεις. Και όταν θα την αποκτήσεις, μπορεί να μην είναι εκεί που θέλεις. Είσαι διαθέσιμος λοιπόν να αλλάξεις την ζωή σου, όχι μία, αλλά όσες φορές χρειαστεί; Είσαι έτοιμος ή έτοιμη να κάνεις θυσίες και υποχωρήσεις; Μπορεί να συμβιβαστείς με το άγνωστο; Αν ναι, καλώς. Βούτα στο κενό και προσευχήσου να ανοίξει το αλεξίπτωτο. Αν όχι, πάλι καλώς. Μείνε σε αυτά που ξέρεις, αρκεί να μην γκρινιάζεις μετά. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.

Έχοντας γράψει το κείμενο για τα τρία χρόνια στο εξωτερικό και τελειώνοντας αυτό για τα έξι, το μόνο που αναρωτιέμαι είναι πού θα είμαι στα εννιά χρόνια. Στην Πράγα; Πίσω στο Λονδίνο; Πίσω στην Ελλάδα; Κάπου αλλού; Κανείς δεν το ξέρει. Είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε σε μια όμορφη χώρα με κουτοπόνηρους κατοίκους και πονηρούς πολιτικούς. Φάγαμε λαίμαργα τους καρπούς από τα δέντρα χωρίς να φυτέψουμε άλλα. Τώρα πρέπει να φύγουμε μακριά για να βρούμε τροφή.

Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος άλλαξε και μάλλον δεν το έχουμε καταλάβει. Φοβάμαι ότι η επιλεκτική μας προσοχή θα μας στοιχίσει. Πιστεύουμε ότι κάποτε θα επιστρέψουν οι χρυσές εποχές, οι οποίες όμως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Κάντε μια χάρη λοιπόν στα παιδιά σας, στα αδέρφιά σας και σε όποιον άλλο μπορείτε να επηρεάσετε: μάθετέ τους να αγαπάνε τους ξένους. Όποιος αφήνει την πατρίδα και την οικογένειά του, μετανάστης ή πρόσφυγας, έχει τους δικούς του λόγους και κουβαλάει την δική του ιστορία. Αύριο μπορεί να είναι το παιδί σας. Ή εσείς.

Το άρωμα που φορούσε ο πρώτος μας μεγάλος έρωτας και η ευωδιά του αντηλιακού που μας γυρίζει πίσω στο καλοκαίρι δε μας ταξιδεύουν μόνο στις αναμνήσεις του παρελθόντος αλλά και «ξυπνούν» τον εγκέφαλο, διεγείροντας τη λειτουργία του, σύμφωνα με επιστημονικά δεδομένα.

Πού όμως οφείλεται αυτή η ιδιότητα των αρωμάτων; Νευρολογικά, οι μυρωδιές έχουν πιθανώς τέτοια δύναμη στη μνήμη επειδή ο ανθρώπινος εγκέφαλος επεξεργάζεται τις πληροφορίες του αρώματος στην αμυγδαλή και τον ιππόκαμπο, περιοχές στις οποίες κωδικοποιούνται επίσης συναισθηματικές και επεισοδιακές αναμνήσεις.

Με τη διαδικασία της γήρανσης, η ευαισθησία στις μυρωδιές χάνεται, με την απώλεια αυτή να έχει συσχετιστεί με την άνοια και τη γνωστική εξασθένιση ακόμη και την κατάθλιψη. Αποδεικνύεται όμως ότι η συστηματική έκθεση σε διαφορετικά αρώματα θα μπορούσε όχι μόνο να ανακαλέσει μεμονωμένες αναμνήσεις σε ηλικιωμένους ενήλικες, αλλά και να ενισχύσει την εγκεφαλική τους λειτουργία.

Όπως αποκάλυψε μια πρόσφατη μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, που δημοσιεύθηκε στο στο Frontiers in Neuroscience, όταν οι ηλικιωμένοι χρησιμοποίησαν αρωματικές συσκευές στα υπνοδωμάτιά τους για δύο ώρες κάθε βράδυ επί έξι μήνες, οι γνωστικές τους επιδόσεις αυξήθηκαν κατά 226%! Κάθε συσκευή περιείχε επτά διαφορετικά αρώματα σε μορφή αιθέριων ελαίων -τριαντάφυλλο, πορτοκάλι, ευκάλυπτος, λεμόνι, μέντα, δενδρολίβανο και λεβάντα – έτσι ώστε να χρησιμοποιηθούν διαδοχικά από τους 43 ενήλικες ηλικίας 60 έως 85 ετών, οι οποίοι δεν είχαν προηγούμενη διάγνωση γνωστικής εξασθένησης ή άνοιας.