Θέλω να μιλήσω σε κάποιον γιατί είμαι σε τρομερά δύσκολη θέση.

Είχα μια σχέση δύο χρόνια με έναν χωρισμένο μπαμπά. Εγώ ήμουν και είμαι ακόμα χωρίς παιδιά, ελεύθερη. Εκείνος είχε ένα γιο 13 ετών όταν γνωριστήκαμε και έμενε με τη μαμά του αλλά το παίρναμε πολύ συχνά σπίτι μας.

Λέω σπίτι μας γιατί ερωτευτήκαμε τρελλά και σύντομα συζήσαμε. Ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι και το παιδί το αγαπούσα, το διάβαζα, του μαγείρευα, πηγαίναμε βόλτες και για ψώνια.

Από τους πρώτους μήνες η πρώην γυναίκα του δεν έδειξε καλή διάθεση. Παρ’ όλο που είχαν χωρίσει πολλά χρόνια, μόλις κατάλαβε ότι δεν ήμουν μια ασήμαντη περιπέτεια για τον πρώην άντρα της, άρχισε να βάζει λόγια στο παιδί. Μετά άρχισε να κάνει τρελλούς καυγάδες με τον σύντροφό μου, μετά τον πήγε δικαστικώς και ζητούσε κι άλλα λεφτά για διατροφή, ένας χαμός.

Έκανε τα πάντα για να μας διαλύσει και τα κατάφερε.

Η ευτυχία και η γαλήνη σπίτι μας σύντομα έγινε αναστάτωση και θυμός. Ένιωθα πως δεν είχα τον σύντροφό μου 100% με το μέρος μου. Περισσότερο είχα δίπλα μου έναν άνθρωπο που κρατούσε τη στάση “Μη με ζαλίζετε” θεωρώντας ότι και εγώ τον έβαζα στη μέση χωρίς εν τω μεταξύ να έχω κάνει απολύτως τίποτα. Δεν μίλησα ποτέ με την πρώην γυναίκα του, δεν είπα ποτέ κάτι στο παιδί του για τη μαμά του ή γενικότερα για το θέμα.

Όμως άνθρωπος είμαι κι εγώ κι όταν ονειρεύεσαι οικογένεια με κάποιον και το ονειρεύεται κι αυτός, κάπου πρέπει να μπει ένα όριο. Αλλιώς μείνε μόνος σου. Εκείνος δεν ήθελε όρια, ήθελε απλά την ησυχία του.

Αυτό ήταν και το μόνο μελανό σημείο. Για ένα διάστημα η πρώην γυναίκα του ηρέμησε. Έκανε και μια καινούρια σχέση και χαρούμενη νόμιζα ότι επιτέλους ησυχάσαμε. Ούτε καν…

Μια μέρα ήρθε το παιδί σπίτι ενώ ο μπαμπάς του έλειπε για δουλειά. Του έβαλα να φάει, μιλήσαμε λίγο για τα μαθήματά του κλπ. Σε κάποια στιγμή , κάτι λέγαμε για έναν φίλο του που αγόρασε μηχανάκι και μου είπε “έχω πάρει κι εγώ μηχανάκι κρυφά από τον μπαμπά και τη μαμά”. Έμεινα κάγκελο. 15 χρονών παιδί πήρε κρυφά μηχανάκι; Πώς;

Όταν ο μικρός κατάλαβε ότι έκανε γκάφα, προσπάθησε να το μπαλώσει. “Να δεν το εχω πάρει ακριβώς, ένας φίλος μου το δίνει που και που, δεν είναι δικό μου” και τέτοια. Δεν είπα τίποτα και όταν γύρισε ο πατέρας του από τη δουλειά, του μετέφερα όσα μου είπε και του ζήτησα να μην πει τίποτα και να το ψάξει γιατί αν ίσχυε, ήταν επικίνδυνο όλο αυτό και θα μας έβρισκε κανένα κακό.

‘Ελα μου όμως που εκείνη τη μέρα του ανακοίνωσαν πως θα τον σταματούσαν τέλος του μήνα από τη δουλειά του και προσπαθούσε με τρόπο να μου το πει αλλά τον πρόλαβα. Οπότε εκείνη την ώρα, δεν είχε την ψυχραιμία να διαχειριστεί την πληροφορία που του έδωσα.

Που θα πει πως αντι να μην πει τίποτα και να το ψάξει πρώτα, άρχισε να φωνάζει στο παιδί πώς τόλμησε να αγοράσει μηχανάκι κρυφά και ποιος του το πούλησε, ο μικρός αντέδρασε με έβγαλε ψεύτρα εννοείται και έφυγε από το σπίτι. Φυσικά και μας πήρε η πρώην του και έγινε της τρελλής ότι πήγα να ενοχοποιήσω το παιδί για να το κάνω να μαλώσει μαζί του και πως από τη μέρα που έκανε σχέση μαζί μου, τους έχω αναστατώσει τη ζωή (ενώ αυτή ήταν που μας είχε κυριολεκτικά πηδήξει πατόκορφα από τη μέρα που έμαθε ότι ο πρώην άντρας της έκανε σοβαρή σχέση) και γενικά μύλος.

Ο σύντροφός μου τα έριξε σ’ εμένα και τελικά χωρίσαμε επί τόπου γιατί δεν άντεχα να είμαι με έναν άνθρωπο που δεν είχε το φίλτρο να καταλάβει ποιος έλεγε αλήθεια και ποιος ψέματα ούτε την διάθεση να βάλει όρια εκεί που έπρεπε. Προτίμησε λοιπόν να βγάλει εμένα από το κάδρο για να μην χαλάσουμε το χατιράκι της πρώην που ΦΥΣΙΚΑ μπορούσε να ζει ανενόχλητη την δική της προσωπική ζωή, κάνοντας τους πάντες μπάχαλο και βγαίνοντας μονίμως λάδι.

Έφυγα άρων άρων, την επομένη μάζεψα και τα πράγματά μου, του έδωσα και τα κλειδιά και έμεινα στην αδερφή μου μέχρι να βρω σπίτι. Με πλήγωσε βαθιά το γεγονός ότι μετά απ’ ότι περάσαμε μαζί με διέγραψε έτσι από τη μια μέρα στην άλλη και εξαφανίστηκε από παντού χωρίς ποτέ να ζητήσει έστω να μιλήσουμε. Πέρασε έτσι ένας χρόνος χωρίς καμία επαφή.

Το αποτέλεσμα;

Το παιδί του έμαθα ότι τον Νοέμβρη που μας πέρασε, σκοτώθηκε με το μηχανάκι. Το μηχανάκι που υποτίθεται δεν είχε αγοράσει κρυφά και εγώ ήμουν ψεύτρα.

Η πρώην γυναίκα του νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική γιατί από τότε που το παιδί “έφυγε” έπαθε νευρικό κλονισμό.

Εκείνος….εκείνος μου είπε η ξαδέρφη του που κρατάμε κάποιες λίγες επαφές, τη ρωτούσε τί κάνω και γιατί δεν πήγα στην κηδεία.

Δεν πήγα γιατί δεν άντεχα να δω στο φέρετρο ένα παιδάκι που και εγώ μεγάλωνα δυο χρόνια και που παρά τα όσα έγιναν, φυσικά και αγαπούσα.
Δεν πήγα γιατί με πέταξε από τη ζωή του μέσα σε μια νύχτα χωρίς καν να το ψάξει, χωρίς να ρωτήσει.

Τώρα, σχεδόν δύο μήνες μετά τον θάνατο του μικρού, προσπαθεί να με προσεγγίσει. Μου έχει στείλει αρκετές φορές, μου ζητάει να βρεθούμε να μιλήσουμε, μου λέει πως με αγαπάει και με θέλει.

Δεν έχω απαντήσει σε κανένα μήνυμα γιατί δεν ξέρω αν τον θέλω πίσω μετά από τον τρόπο που μου φέρθηκε.

Από τη μία θέλω να του συμπαρασταθώ για το παιδί και σκέφτομαι πως έπαιξε ρόλο και το timing σε όλο αυτό και από την άλλη, έχω κρυώσει μέσα μου.

Τί να κάνω;

Θεοδώρα

πηγή : singleparent.gr

«Χώρισα τον σύντροφό μου γιατί βρωμούσε άσχημα – Η πρώτη φορά που πλαγιάσαμε, ήταν εφιάλτης»

Μπορεί ένας μεγάλος έρωτας να έχει άδοξο τέλος, λόγω… άσχημης μυρωδιάς; Όπως φαίνεται, ναι. Ο σύντροφός της είχε άσχημη μυρωδιά (μύριζε σαν χαλασμένο αυγό, όπως η ίδια γράφει) ενώ η κακή του σχέση με το σαπούνι, έπαιξε και αυτή το ρόλο της να πάρει την απόφαση να τον χωρίσει. Και ας ήταν καλό παιδί, με οικονομική άνεση και… σκοπό τον γάμο!

«Στα 39 μου χρόνια, κουρασμένη από τις αποτυχημένες σχέσεις, τις λάθος επιλογές και ανθρώπους, είχα αρχίσει να σκέφτομαι πως μπορεί να μείνω και μόνη μου. Να μη βρω τον κατάλληλο για να κάνω οικογένεια. Από τη μία, έπαιρνα χαλαρά την προοπτική αυτή και από την άλλη, κάπου αγχωνόμουν.

Αλλά δεν είχα φτάσει στο σημείο απεγνωσμένα να ψάχνω για σύντροφο. Δεν έλεγα, όμως, όχι σε νέες γνωριμίες. Στο μόνο που έλεγα «όχι» ήταν τα προξενιά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα θεωρούσα πως αν κάποιος φτάνει στο σημείο να δέχεται να τον προξενέψουν τη σήμερον ημέρα ή απελπισμένος είναι ή προβληματικός. Υπερβολική η σκέψη μου; Μπορεί, αλλά αυτό πίστευα. Και τώρα, έχω έναν λόγο παραπάνω να το πιστεύω… ακράδαντα.

Όταν η κολλητή μου, μου είπε ότι ο σύντροφός της έχει έναν ελεύθερο φίλο, καλό παιδί, με καλή δουλειά και πολλά λεφτά, δέχτηκα να τον γνωρίσω από περιέργεια. Γιατί από περιέργεια; Γιατί στη συνέχεια μου εξήγησε πως «ψάχνει για νύφη». Δηλαδή προξενιό. Α, ήταν 44 ετών.

Σε αυτή την ηλικία και με όλα τα «προτερήματα» και να μην έχει σύντροφο; Και να δέχεται να τον προξενεύουν οι φίλοι του; Κάτι θα έχει, δεν γίνεται. «Κι εσύ 39 είσαι και είσαι μόνη σου. Έχεις κάτι;», ήταν η αποστομωτική απάντηση της κολλητής. Και με έπεισε.

Πήγαμε στο πρώτο ραντεβού και μου έκανε καλή εντύπωση. Ωραίος, ευγενικός, με χιούμορ. Πολύ καλός, αλλά κάτι μου… μύριζε. Βγήκαμε και δεύτερο ραντεβού και τρίτο και χωρίς να τα πολυλογώ γίναμε ζευγάρι. Η αλήθεια είναι πως αυτό που λίγο με ενοχλούσε σε εκείνον ήταν η μυρωδιά του. Το είχα σχολιάσει στην κολλητή μου και με είχε πει υπερβολική.

Η πρώτη φορά που πλαγιάσαμε, ήταν εφιάλτης. Αποχωρίστηκε τα ρούχα του και μια άσχημη μυρωδιά, σαν χαλασμένο αυγό ξεπήδησε και πλημμύρισε το χώρο. Ήταν τόσο έντονη και τόσο άσχημη που δε μπορούσα καν να τον ακουμπήσω. Βρήκα τη δικαιολογία να μην βιαζόμαστε και πήρα τον χρόνο μου.

Πήρα, όμως, κι ένα ακριβό άρωμα και του το έκανα δώρο. Χάρηκε με την κίνηση μου και το φορούσε η αλήθεια είναι. Τέλος πάντων, το επόμενο διάστημα τα πράγματα με τη μυρωδιά του πότε ήταν σχετικά καλά και πότε εφιάλτης. Ώσπου, αποφάσισα να του μιλήσω ανοιχτά. Αν και στην αρχή, προσβλήθηκε γιατί ήταν ορμονολογικό το πρόβλημά του, όμως, στη συνέχεια έδειξε «καλή» συμπεριφορά και έκανε μπάνιο και δυο φορές την ημέρα, έβαζε το αποσμητικό του  και τα αρώματα. Η μυρωδιά υπήρχε αλλά δεν ήταν τόσο έντονη.

Η σχέση μας πήγαινε από το καλό στο καλύτερο. Και ο ίδιος ήταν υπέροχος μαζί μου. Μέχρι και σχέδια έκανε για το γάμο μας και πώς θα είναι τα παιδιά μας. Μέχρι που ήρθε η συγκατοίκηση και οι «μάσκες» έπεσαν. Όταν μένεις με τον άλλον μαζί, τον μαθαίνεις και από την καλή και από την ανάποδη. Δε μπορεί να προσποιηθεί κάτι άλλο, από αυτό που είναι. Μαθαίνεις τα καλά του, τα κακά του, τα χούγια του, τα ελαττώματα και τα προτερήματά του. Επίσης, έρχεται γρήγορα η άνεση ανάμεσα στο ζευγάρι, χαλαρώνεις και είσαι ο εαυτός σου.

Και αυτός χαλάρωσε τόσο πολύ, που ξαναθυμήθηκε την κακή του σχέση με το σαπούνι. Βαριόταν να κάνει ντους, να λουστεί, ακόμα και να πλύνει το πρόσωπό του. Το αποσμητικό επίτηδες το είχα βάλει σε τέτοια θέση για να δω αν το κουνάει και δυστυχώς δεν το κουνούσε ποτέ. Γιατί, ακόμα και αυτό βαριόταν να βάλει. Και έτσι, πρώτα έμπαινε η μυρωδιά του χαλασμένου αυγού στο σπίτι και μετά αυτός.

Του μίλησα ξανά και ξανά. Τσακωθήκαμε, τον απείλησα και με τσακωμό, αλλά τίποτα. Εκεί, που διορθωνόταν, εκεί χαλούσε, σαν το αυγό. Μέχρι που πήρα την απόφαση την απειλή μου να την κάνω πράξη: χωρίσαμε. Ναι, έχει όλο το πακέτο, αλλά τι να το κάνω; «Η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά» έλεγε η γιαγιά μου.

Η αλήθεια είναι πως στην αρχή δεν του είπα το λόγο. Σε κανέναν δεν τον είπα γιατί δεν ήθελα να τον προσβάλλω. Είναι ο, τι χειρότερο. Αλλά με πίεσε και τον αποκάλυψα. Τον αποκάλυψα και στον κύκλο μου και στην οικογένειά μου, που δε μπορούσαν να πιστέψουν πώς άφησα τέτοιο κελεπούρι. Και που τον είπα το λόγο; Κανείς δεν πήρε το μέρος μου. με λένε παράλογη, υπερβολική και πως θα είμαι άξια της μοίρας μου, αν μείνω μόνη μου».

πηγή : infowoman.gr

Πρόκειται για μία πέρα για πέρα αληθινή ιστορία.

Μία ιστορία, η οποία οδήγησε μία γυναίκα να μετανιώσει πραγματικά για την πράξη της. Αυτή, έχει να κάνει με το γεγονός πως αποφάσισε να αφήσει την οικογένειά της για έναν κατά πολύ νεότερό της άντρα. Ωστόσο, στην πορεία άλλαξε γνώμη και μετάνιωσε για την πράξη της. Μάλιστα, η ίδια ζητά τη γνώμη του κόσμου για την περίπτωσή της, καθώς επιθυμεί να επιστρέψει στην οικογένειά της…

Τι αναφέρει στην αρχή από την ιστορία της

«Ξεμωράθηκα και διέλυσα την οικογένεια μου για να μπλέξω με έναν επιπόλαιο νεαρό που το μόνο που σκέφτεται είναι η πάρτη του! Στην αρχή πίστευα ότι η σχέση μου με τον κατά 20 χρόνια νεότερο μου άντρα ήταν ότι καλύτερο είχε συμβεί στη ζωή μου… Τώρα μετά από 2 χρόνια μετανιώνω κάθε μέρα γι’ αυτή τη σχέση!

Ξεμωράθηκα και διέλυσα την οικογένεια μου για να μπλέξω με έναν επιπόλαιο νεαρό που το μόνο που σκέφτεται είναι η πάρτη του! Δεν το πιστεύω ότι παράτησα έτσι απλά τη θαλπωρή και την ασφάλεια που μου παρείχε ο άντρας μου τόσα χρόνια! Μόνο εκείνος με αγάπησε πραγματικά, με νοιάστηκε, με φρόντισε και εγώ του το ξεπλήρωσα με τον χειρότερο τρόπο. Τον απάτησα με έναν νεότερο άντρα».

Πώς κλείνει την ιστορία της

«Θέλω να χωρίσω και να γυρίσω πίσω στο άντρα μου όμως ντρέπομαι.. Τι να του πω ότι είχε δίκιο;; Ότι ο πιτσιρικάς δε νοιάστηκε ποτέ για εμένα και πως ήθελε απλά να παίξει και να περάσει την ώρα του; Και στα παιδιά μου τι θα πω που τότε έβγαζα ολόκληρους λόγους προς υπεράσπισης της παράνομης σχέσης μου ώστε να τη δεχτούν. Έκανα τα παιδιά μου να ντραπούν για μένα χωρίς λόγο. Με μισούν που διέλυσα την οικογένεια μας και έχουν δίκιο.

Την πάτησα και τώρα πρέπει να πληρώσω για τις άθλιες πράξεις μου. Θέλω να πατήσω ένα μαγικό κουμπί και να επιστρέψω στη παλιά μου ζωή, στη ρουτίνα μου, τον αντρούλη μου τον καλό και τα παιδάκια μου. Θέλω να νιώσω ξανά ασφαλής και ότι έχω ανθρώπους γύρω μου που με αγαπούν και με νοιάζονται πραγματικά. Σας παρακαλώ βοηθήστε με! Πώς μπορώ να κάνω τον άντρα μου και τα παιδιά μου να με συγχωρέσουν ώστε να τους πείσω να γυρίσω στο σπίτι μας;».

Καλησπέρα

Θέλω να τα πω. Να τα βγάλω από μέσα μου για άλλη μια φορά. Αντί να πάω σε ψυχολόγο θα πω σε εσάς την ιστορία μου με λίγα λόγια, αλλιώς θα χρειαστώ βιβλίο ολόκληρο.

Παντρεύτηκα στα 21 μου από τυφλή αγάπη και έρωτα. Από τα 18 μαζί. Ήταν ο πρώτος μου. Αν και όλοι γύρω μου αντιδρούσαν «Που πας να μπλέξεις» και τα λοιπά, εγώ εκεί. Ο άντρας μου και ο άντρας μου. Καλός άνθρωπος, αλλά με άθλια μάνα και οικογένεια. Τον είδα σαν σωτήρα. Να με πάρει μακριά να με γλυτώσει από την πίεση του δικού μου σπιτιού. Πρώτο λάθος, όλα λάθος έπειτα.

Η μάνα του μόνο νταβατζής μπορώ να πω ότι ήταν. Είχε μάθει μόνο να παίρνει και να εκμεταλλεύεται. Τίποτα δεν άλλαξε. Κοιτούσαν όλοι μόνο την πάρτη τους και ο άντρας μου τη μάνα του πάνω απ’ όλα. Βρέθηκα χωρίς να το καταλάβω με δύο παιδιά, άβουλη, φυτό, χωρίς προσωπικότητα, περιμένοντας να αλλάξει κάτι, χωρίς τρυφερότητα, χωρίς επικοινωνία, στοργή, τίποτα. Ρομπότ. Και ναι. Μόνο εγώ έβλεπα, αλλά δεν μιλούσα. Όποτε μιλούσα, τρελαινόταν. Έσπαγε ό, τι έβρισκε μπροστά του. Εγωιστής, μόνο εκείνος είχε δίκιο, οπότε δεν ξαναμίλησα. Τα κάλυψα όλα.

Για όλους ήμασταν η τέλεια οικογένεια, αυτός το καλύτερο παιδί και εγώ ένα τίποτα. Τα έβλεπα όλα και τα θεωρούσα νορμάλ, μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε εκείνος. Πόσο πολύ μεγάλο μπορεί να σου φανεί όταν ένας ξένος σε νοιάζεται πιο πολύ από τους δικούς σου ανθρώπους. Δεν ήξερα τί είναι αγάπη, έρωτας, πάθος, ζήλια… Όλα μου τα ξύπνησε αυτός. Έγινε τα πάντα μου. Άρχισα πλέον να ξυπνάω, να αντιδρώ, να υποστηρίζω το δίκιο μου, να δείχνω όσα έβλεπα και όσα ένιωθα, να με δικαιολογώ που ήθελα να χωρίσω.
Τελικά τα κατάφερα μετά από πολλές μάχες, πολύ πόνο και παρότρυνση του άλλου. Χώρισα. Ελεύθερη πια να βρω τον εαυτό μου με δύο παιδιά και μόνη. Ο άλλος; Τυφλή για άλλη μια φορά. Χειρότερος τελικά. Η αγάπη του για μένα κατέληξε αρρώστια τοξική. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Έζησα τα πάντα. Ένα διαζύγιο, το εγκεφαλικό της μητέρας μου που την άφησε παράλυτη, την αρρώστια και το θάνατο του πρώην άντρα μου από τη Νόσο του Κινητικού Νευρώνα. Πιο μόνη από ποτέ, δίπλα σε όλους και μπροστά από όλους. Για όλα εγώ.

Να μην τα πολυλογώ. Μετά από 8 χρόνια μαζί του μετά κόπων και βασάνων, με κρίσεις πανικού, με ανορεξία, με όλους εναντίον μου και εγώ να καλύπτω της ανασφάλειες του, να καταπίνω τον εγωισμό του, να τον φροντίζω, να είμαι δίπλα του σε όλα και να παίρνω τα ψυχολογικά του πάνω μου για να είναι αυτός καλά και άλλα πολλά, με ένα σωρό δικά μου βάσανα συν των άλλων γύρω μου, τελικά ΞΥΠΝΗΣΑ για δεύτερη φορά αν και αργά. Απαίτησα. Ή όλα ή τίποτα. Μαζί μου εδώ με τα παιδιά μου με τους δικούς μου όρους, να παλέψει δίπλα μου και όχι πίσω μου. Πού είναι τώρα;

Αρραβωνιασμένος με την πρώτη που τον βόλευε. Στα εύκολα, στα μαλακά. Αφεντικό στο μαγαζί της. Της τον έκανα δώρο. Με άδειασε. Μου ζήτησε να γίνω το τρίτο πρόσωπο, όπως ήταν και εκείνος κάποτε γιατί δεν μπορούσε χωρίς εμένα. Μπούρδες. Ξυπνάς ένα πρωί και λες «εγώ ήμουν αυτή; Εγώ τα ανέχτηκα όλα αυτά; Εγώ τα πέρασα όλα αυτά; Τί μ@λ@κας που ήμουν». Εγώ φταίω για όλα τελικά.
Τώρα στα 38 μου με δύο υπέροχα αγόρια 13 και 10 ετών. Μόνη φυσικά. Τί πήρα από όλα αυτά; Πόνο, απογοήτευση, στεναχώρια, αλλά με έκαναν δυνατή. Κατάφερα όσα κανένας δεν περίμενε από εμένα. Πιο δυνατή από όλους γύρω μου. Δίπλα στους γονείς μου που με έχουν ανάγκη πλέον και ας έβαλαν το χεράκι τους σε πολλά από όσα πέρασα. Δίπλα στα παιδιά μου κάνοντας ότι καλύτερο για αυτά με πολλή αγάπη, παλεύοντας να ξεπεράσουν όσα έζησαν και αναπληρώνοντας τα κενά που τους άφησα. Και εγώ; Γερά τα πόδια μου στη γη να αγαπάω πλέον και εμένα επιτέλους. Από σχέσεις και άντρες; Ακόμα αποτυχία. Μόνη με δύο παιδιά βλέπεις.

Δεν άφησα και ούτε θα αφήσω ποτέ ξανά τίποτα και κανέναν να με ρίξει, να με πληγώσει. Καλώς ή κακώς έχω μάθει να κρατάω άμυνες και δεν σπαταλώ το χρόνο μου για κανέναν. Οι πληγές δεν κλείνουν ποτέ. Απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτές και να μαθαίνεις από τα λάθη σου. Όσο ζω λοιπόν θα μαθαίνω, γιατί έξω από την ασφάλεια του σπιτιού μου, του φρουρίου μου, τα περιμένω όλα να τα δω και να τα ακούσω. Προετοιμασμένη και ετοιμοπόλεμη (σχεδόν).

Θα ήθελα να πω και άλλα, αλλά σας κούρασα. Αυτό που ξέρω πλέον καλύτερα να κάνω είναι να περνάμε καλά οι τρεις μας, ο κόσμος να χαλάσει. Με λίγα λεφτά, με λίγη στήριξη, με λίγη βοήθεια, με πολλούς κακοπροαίρετους και τοξικούς ανθρώπους σε έναν άσχημο κόσμο, όταν έχεις θέληση, όλα τα μπορείς. Με λίγες και καλές φίλες και τα παιδιά μου. Ειμαι εδώ, είμαι εγώ, είμαι ο εαυτός μου, έχω τη δική μου προσωπικότητα, δεν στηρίζομαι σε κανέναν και σε όποιον αρέσει. Με τα λάθη μου, με τα σωστά μου. Ρομαντική, ξεροκέφαλη, γεμάτη.

Όσο για το singleparent; Το λατρεύω. Ζω κομμάτι κομμάτι τη ζωή μου διαβάζοντας όσα ανεβάζετε. Συνεχίστε έτσι και μπράβο σας. Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Σας είπα την ιστορία μου περιληπτικά. Γιατί ειλικρινά όσα έχω ζήσει δεν γράφονται σε ένα βράδυ. Δεν λέγονται.

Σας ευχαριστώ.

Ειρήνη

Για 8 ολόκληρα χρόνια ήμουν σε σχέση με έναν άντρα μέχρι που εμφανίστηκαν κάποια προβλήματα που δεν μπορέσαμε να λύσουμε και χωρίσαμε. Είναι ένας πολύ στοργικός άνθρωπος με χιούμορ, που με λατρεύει και μου φέρεται σαν βασίλισσα αλλά ο εθισμός του στο αλκοόλ και οι κρίσεις άγχους που πάθαινε συχνά άρχισαν να επηρεάζουν και εμένα και τα παιδιά μου αφού ζούσαμε όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι οπότε και αποφάσισα να χωρίσουμε.

Από τότε έχουν περάσει 4 χρόνια και εξακολουθεί να μένει σπίτι μου! Έχει κάνει κατάληψη στον καναπέ μου και όλο ψάχνει για δουλειά, αλλά δεν βρίσκει. 4 χρόνια παλεύει να ξεπεράσει τα προβλήματά του, αλλά ακόμα τίποτα. Πρόοδος μηδέν! Τον λυπήθηκα που δεν είχε χρήματα και αποφάσισα να τον αφήσω να μείνει μαζί μας για λίγο αλλά αυτό το λίγο έχει γίνει 4 χρόνια και μου φαίνεται πως έχει βολευτεί.

Είναι σε άρνηση και αντιμετωπίζει τη σχέση μας σαν να υπάρχει ακόμα παρόλο που ξέρει ακριβώς πώς νιώθω. Θέλω να φύγει, το ίδιο και τα παιδιά μου. Τσακωνόμαστε σχεδόν κάθε μέρα και τα βάζουν μαζί μου ότι τον αφήνω να μένει μαζί μας, ότι δεν τον διώχνω και ότι δεν κάνω κάτι να βάλω τα πράγματα στη θέση τους.

Τα παιδιά μου είναι πια μεγάλα και καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζω αλλά δεν δίνουν λίγο τόπο στην οργή. Δεν μου κάνει καρδιά να ανοίξω την πόρτα και να τον πετάξω έξω παρόλο που όντως θέλω να βρει το δρόμο του και να φύγει. Δεν έχει συγγενείς και όλοι του οι φίλοι τον εγκατέλειψαν λόγω του εθισμού του. Επισκέπτεται αραιά και που ένα ψυχολόγο και κάθε φορά που γυρνάει μετά από μία συνεδρία μου λέει πως καταλαβαίνει πως νιώθω και ότι δεν θέλει να με κρατάει όμηρο σε μία σχέση που δεν υπάρχει αλλά μετά από λίγο ξεχνά τι είπε και συνεχίζει τα ίδια.

Δεν θέλω να ζω άλλο μέσα στο θυμό και τις εντάσεις. Είναι ένας άνθρωπος εξαρτημένος, για τον οποίο ενδιαφέρομαι πραγματικά αλλά δεν αντέχω άλλο να είμαι ανάμεσα σε εκείνον και τα παιδιά μου. Όσο και να θέλω να τον προστατεύσω, έχουν και τα παιδιά το δίκιο τους, δεν γίνεται να μένει άλλο εδώ. Πολλές φορές πάνω στα νεύρα μου λέω ότι θα αλλάξω κλειδαριές για να μην μπορέσει να ξαναμπεί αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Θέλω να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά πώς;

Ελίνα

Με λένε Μαίρη και είμαι λίγο μεγαλύτερη από ότι συνηθίζεται στη παρέα σας. Είμαι 50 ετών κι έχω να δω το γιο μου 13 χρόνια.

Όταν στα 19 μου έφευγα για σπουδές στην Αγγλία, ούτε που τα φανταζόμουν όλα αυτά. Πολλές φορές σκέφτομαι, αν δεν είχα πάει στην Αγγλία, αν είχα χάσει τη πτήση, αν με είχαν πάρει σε άλλο Πανεπιστήμιο πώς θα ήμουν τώρα; Θα είχα κοντά μου τα παιδιά μου; Θα έτρωγα ξύλο;

Στο Πανεπιστήμιο γνώρισα το Στέφανο. Στην αρχή ήμασταν φίλοι, μετά γίναμε ζευγάρι κι όταν τελειώσαμε τις σπουδές μας, ανοίξαμε ένα τεχνικό γραφείο και γίναμε και συνέταιροι. Από τα φοιτητικά μας χρόνια, έτρωγα ξύλο. Ξύλο που το δικαιολογούσα. Τασάκια, βάζα, έσπαγαν στο κεφάλι μου με την παραμικρή αφορμή. Στην αρχή πίστευα πως έφταιγα για κάτι που είχα πεί ή είχα κάνει. Μετά από καιρό όμως κι αφού με είχε χτυπήσει σε κάθε έπιπλο και σε κάθε γωνιά του δωματίου, αφού πήγαινα στο μάθημα με πρησμένα μάτια και ραμμένα χείλη, πίστευα μόνο στις συγγνώμες του. Πολλές συγγνώμες κι ύστερα τα ίδια. Από φόβο μην με ξαναχτυπήσει, ανεχόμουν να φέρνει τις ερωμένες του στην εστία και να κάνει έρωτα μαζί τους ενώ εγώ κοιμόμουν στο διπλανό δωμάτιο και το ήξερα. Έπρεπε να είχα φύγει από τότε.

Γυρίζοντας στην επαρχιακή πόλη που έμενε ο άντρας μου, κάναμε δύο παιδιά ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Αφοσιώθηκα στη μητρότητα και στο γραφείο που είχαμε ανοίξει και το ξύλο είχε σταματήσει για λίγο ώσπου ο γιός μου έγινε ενός έτους. Κι επειδή μια μέρα, έκανε εμετό στο χαλί του σαλονιού, ο Στέφανος μου έριξε κλωτσιά στη κοιλιά την ώρα που ήμουν σκυμμένη και καθάριζα. Τη στιγμή που ήμουν έγκυος και το γνώριζε.

Δύο χρόνια μετά τον ερχομό του γιού μας  ήρθε και η κόρη μας. Άφησα το γραφείο που ανοίξαμε μαζί και αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στα παιδιά ή τουλάχιστον, έτσι νόμιζα. Την ημέρα που ήρθε και με απείλησε με μαχαίρι μπροστά τους, επειδή δεν του έδινα την πιστωτική μου να σηκώσει λεφτά, πήρα τα παιδιά και πήγα στην αδερφή μου στην Αθήνα. Μόλις άνοιξε τη πόρτα και με είδε κατασημαδεμένη και ταλαίπωρη, τρόμαξε.

Είχε το θράσσος να πάρει τηλέφωνο τους πάντες. Παρακαλούσε έκλαιγε φώναζε απειλούσε. Τότε υπήρχε η εγκατάλειψη συζυγικής στέγης την οποία και επικαλέστηκε. Δεν με ενδιέφερε, ήθελα να είμαι ήρεμη για τα παιδιά μου αλλιώς ή θα πέθαινα ή θα τρελλαινόμουν. Ένα μήνα μετά, τον βρήκαμε με την αδερφή μου έξω από τη πόρτα του σπιτιού της τύφλα στο μεθύσι να κρατάει λουλούδια. Κι εγώ αντί να του δώσω μια κλωτσιά έτσι όπως ήταν ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς στο χαλάκι της εξώπόρτας, τον αγκάλιαζα και τον φίλαγα…

Τα χρόνια πέρασαν και το ξύλο ειδικά μπροστά στα παιδιά είχε γίνει πια  μέρος της ζωής μου. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που μου είχε πεί σ αγαπώ, που με είχε αγκαλιάσει, που είχαμε πάει κάπου οι δυο μας, που μου είχε φερθεί σαν άνθρωπος σε άνθρωπο. Τα παιδιά είχαν πάψει από καιρό να με σέβονται και ειδικά ο γιος μου, έπαιρνε το μέρος του πατέρα του και λίγους μήνες πρίν χάσω επαφή μαζί τους, είχε αρχίσει να χτυπάει και την αδερφή του. Με το Στέφανο σαν ζευγάρι πια δεν είχαμε καμία σχέση, ούτε συναισθηματική ούτε σωματική. Το σπίτι μας το είχε κάνει ξενοδοχείο κι εγώ έπλενα και σιδέρωνα τα πουκάμισά του για να εμφανίζεται περιποιημένος στις ερωμένες του. Δεν είχα φίλους, είχα αποκλείσει τον εαυτό μου από παντού γιατί δεν είχα κανένα κοινό μαζί τους. Γιατί ντρεπόμουν να με βλέπουν μαύρη. Κλειστή κοινωνία εξάλλου, σε ποιόν να μιλήσεις και ποιόν να εμπιστευόσουν; Εκτός από την αδερφή μου που δεν ήθελα να τη μπλέξω γιατί την είχε απειλήσει και φοβόμουν για εκείνη και τα παιδιά της, άλλους συγγενείς δεν είχα. Οι γονείς μου έχουν “φύγει” σε τροχαίο από όταν ήμουν μικρή. Δεν είχα ούτε έναν άνθρωπο να μιλήσω και δεν είχα πια δύναμη για τίποτα. Ούτε να μείνω ούτε να φύγω, ούτε να ζήσω.

Μια μέρα μετά από 13 χρόνια, πήγα σε μια γειτόνισσα να πιούμε έναν καφέ, να πω κι εγώ δυο κουβέντες με κάποιον. 2 ώρες μετά που γύρισα βρήκα μια βαλίτσα με μερικά πράγματά μου, έξω από το σπίτι. Έβαλα το κλειδί στη κλειδαριά αλλά την είχε αλλάξει. Χτυπούσα για ώρες, έκλαιγα παρακαλούσα, άκουγα τα παιδιά μου από μέσα και τον γιό μου να φωνάζει και να με βρίζει. Ο πατέρας τους, εκμεταλλεύτηκε αυτό το μοναδικό δίωρο που πήγα σε μια γειτόνισσα, για να πεί στα παιδιά πως είχα φύγει και τους είχα εγκαταλείψει! Μου φαινόταν τόσο σουρεάλ όλο αυτό. Να πετάγεσαι κάπου για λίγο και να γυρίζεις σε ένα σπίτι που, χωρίς να το ξέρεις, δεν μένεις πια!

Πήγα σαν υπνωτισμένη στο Αστυνομικό τμήμα και το κατήγγειλα. Επί τόπου κλήθηκε ο άντρας μου και τα παιδιά. Ο κόρη μου δεν μιλούσε και ο γιός μου κατέθεσε πως τους είπα ότι φεύγω και τους αφήνω! Έλεγε τα απίστευτα τέρατα στο Διοικητή με ένα βλέμμα, κενό απλανές που δεν τολμούσε ούτε να το στρέψει σε εμένα, τη μητέρα του. Ο πατέρας του, του είχε κάνει κανονική πλύση εγκεφάλου, κατήχηση που θα ζήλευαν και οι μεγαλύτερες αιρέσεις. Όπως είχε κάνει και σε εμένα. Ο Διοικητής φυσικά πίστεψε τον άντρα μου που έτσι κι αλλιώς τον ήξερε από μικρό. Να αποδείξω ότι με έδερνε δεν γινόταν, διότι άργησα 17  χρόνια να πάω στον ιατροδικαστή. Καλά να πάθω. Τόσο καιρό που ήμουν ανίκανη να φροντίσω τον εαυτό μου, είχα ξεχάσει να φροντίσω και τα παιδιά μου. Να τους περάσω τις αξίες μου, τις αρχές μου, την αγάπη μου για αυτά. Αφέθηκα στη βία και άφησα τα παιδιά μου.

Βγαίνοντας από το τμήμα έτρεξα πίσω από το γιό μου. Έκλαιγα παρακαλούσα φώναζα. «Μη μου το κάνεις αυτό» του έλεγα «Δεν ξέρεις τι έχω περάσει, δεν ξέρεις τι έχω ανεχτεί για να σας μεγαλώσω, σε παρακαλώ σ’ αγαπάω! Δεν έφυγα για ένα καφέ πήγα, άκουσε μεεεε». Είχε γυρίσει όλη η πλατεία και με κοιτούσε, όλη εκτός από το γιό μου. Θυμάμαι τη πλάτη του, τη γκρίζα μπλούζα του, το ανάστημά του, την αδιαφορία του. Από τότε έχω να τον δω.

Πήρα την αδερφή μου και της τα είπα. Με χιλιοπαρακαλούσε στο τηλέφωνο να πάω να μείνω στο σπίτι της αλλά επειδή φοβόμουν για αυτή, αρνήθηκα. Πήρα το καράβι και κατέβηκα στη Κέρκυρα.Χωρίς λεφτά, χωρίς να ξέρω που πάω, με δυο ρούχα. Έπιασα δουλειά σε μια καφετέρια και νοίκιασα ένα δωμάτιο. Δεν είχα λεφτά ούτε για δικηγόρο. Έπαιρνα τηλέφωνο κάθε μέρα και μόλις με άκουγαν το έκλειναν. Μόνο η κόρη μου, έκλαιγε στο τηλέφωνο και με ρωτούσε «Μαμά που είσαι;» αλλά από τη μέρα που άκουσα τον αδερφό της από μέσα να φωνάζει «Καλά κάθεσαι και μιλάς σε αυτή τη π@άνα; Κλείστο!» και το ακουστικό να κλείνει, δεν ξαναπήρα. Φοβήθηκα μην φάει ξύλο όπως έτρωγα εγώ και δεν ξαναπήρα. Έπαιρνα μόνο για να ακούσω τις φωνές τους και το έκλεινα. Χριστούγεννα, Πάσχα, γιορτές, καθημερινές, κάτι βράδια που κοιμόμουν κλαίγοντας με τις φωτογραφίες τους αγκαλιά. Για 13 χρόνια τους άκουγα και από τον τόνο της φωνής, προσπαθούσα να καταλάβω αν ήταν ευτυχισμένα, αν περνούσαν καλά, αν τη μικρή μου την έδερνε ο γιός μου ή ο πατέρας της.

Εν τω μεταξύ ο Αντώνης, χήρος με ένα κοριτσάκι, ήταν τακτικός πελάτης στη καφετέρια που εργαζόμουν και με συμπάθησε. Κι αυτή η συμπάθεια έγινε φιλία και η φιλία έρωτας. Ήξερε τα πάντα και με στήριξε όσο κανείς άλλος. Στο πρόσωπό του έμαθα τι σημαίνει αγάπη, τι σημαίνει ασφάλεια. Τι σημαίνει να κάνεις δουλειές μέσα στο σπίτι και να μην φοβάσαι πως θα σου έρθει μια κλωτσιά ή  μια μπουνιά στα καλά καθούμενα. Τι σημαίνει να βγαίνεις μια βόλτα κι όταν γυρίζεις να μη βρίσκεις την πόρτα με αλλαγμένη κλειδαριά. Τι σημαίνει να λες τη γνώμη σου χωρίς να φοβάσαι πως θα πας στο νοσοκομείο. Τι σημαίνει να είσαι μαμά, ακόμη και σε ένα παιδί που δεν είναι βιολογικά δικό σου, γιατί η κόρη του Αντώνη, ήταν για μένα μια δεύτερη ευκαιρία στη μητρότητα που έχασα. Ο Αντώνης με βοήθησε και με παρότρυνε να βάλουμε δικηγόρο. Μετά από τόσα χρόνια θα ξεκινούσαν επιτέλους οι διαδικασίες για το διαζύγιο και μπορεί να μην έπαιρνα πίσω τα παιδιά μου αλλά τουλάχιστον θα προσπαθούσα να κερδίσω την επικοινωνία μου, μαζί τους. Σκεφτόμουν…

Πήγα στο δικαστήριο, τα παιδιά δεν είχαν έρθει. Είδα όμως αυτόν. Γερασμένος και κουρασμένος, με κοίταξε ειρωνικά. Το δικαστήριο όρισε κάποιες ώρες και μέρες που μπορούσα να βλέπω τα παιδιά μου αλλά ο γιός μου, δεν τήρησε ποτέ το συμφωνητικό. Ύστερα από λίγο καιρό, έμαθα πως ο Στέφανος είχε πεθάνει από καρκίνο. Μου το είπε η κόρη μου που μερικούς μήνες μετά τη δίκη, ήρθε στη Κέρκυρα να με βρεί!

Σήμερα ζω με τον Αντώνη και τις κόρες μας στο ίδιο σπίτι. Οι μικρές, αν και με μεγάλη διαφορά ηλικίας, τα πάνε πολύ καλά. Το σπίτι μας είναι γεμάτο χαρές, γέλια, τραγούδια και ό,τι δεν έζησα όλα αυτά τα χρόνια. Η ζωή, μου έδωσε τη μισή μου οικογένεια πίσω. Η άλλη μισή δεν ξέρω που βρίσκεται, ξέρω μόνο ότι μου λείπει. Διότι δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να ζητήσω συγγνώμη από το γιό μου, να του εξηγήσω, να του δείξω πόσο λάθος κάνει. Διότι το κενό που έχει αφήσει μέσα μου, δεν μπορεί να το καλύψει κανείς. Καμιά φορά μου αρέσει να χαζεύω  τα καράβια που πηγαινοέρχονται στο λιμάνι και να φαντάζομαι πως μέσα σε ένα από αυτά, είναι και ο γιός μου…