Περισσότερο από κάθε άλλο ιερό πρόσωπο, ο λαός μας σέβεται και τιμά την Παναγία. Την επικαλείται σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής, επειδή πιστεύει ότι η Παναγία μεσολαβεί στον Χριστό για το καλό των ανθρώπων. Έτσι, υπάρχει κατά τόπους ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός από προσωνυμίες, που συνοδεύουν το όνομα της Παναγίας.

Ανάμεσα στις άπειρες θρησκευτικές παραδόσεις που ο λαός μας διαφύλαξε με ευλάβεια στο πέρασμα των χρόνων, είναι κι αυτή που αναφέρεται στην ανεύρεση της θαυματουργού εικόνας της Παναγίας Τρυπητής, που η εκκλησία της βρίσκεται στον κυματόλουστη και καταπράσινη πολιτεία του Μωρηά, στο Αίγιον.

Κατά την παράδοση λοιπόν, στον δέκατο αιώνα, κάποια θεοσκότεινη νύχτα από κείνες που σαρώνουν με άγριες φουρτούνες τα πέλαγα, ένα καράβι ναυάγησε στον Κορινθιακό Κόλπο. Ο καπετάνιος του καραβιού, άνθρωπος τολμηρός και θεοφοβούμενος, κολυμπώντας στα μανιασμένα κύματα με τη βοήθεια μιας σανίδας, κατάφερε να φθάσει στην ακτή.

Ήταν η παραλία Αιγίου. Ο ναυαγός ευχαρίστησε το Θεό για την ανέλπιστη σωτηρία του και τότε, μέσα στο σκοτάδι, αντίκρισε , λίγο πιο πάνω απ’ την ακτή , σε ψηλό και απόκρημνο βράχο, ένα παράξενο φως.

Οδηγούμενος απ΄ αυτό το μυστηριώδες φως, σκαρφάλωσε στο βράχο για να βρεθεί ξαφνικά εμπρός σε ένα υπερκόσμιο θέαμα.

Μέσα σε μικρό κοίλωμα, ένα είδος φυσικού κρυψώνα , αστραποβολούσε σαν ολόχρυσο άστρο η εικόνα της Θεοτόκου.

Ο ευλαβής ναυτικός προσκύνησε την Αγία εικόνα και μόλις ξημέρωσε έτρεξε στην πόλη να αναφέρει το γεγονός. Η είδηση μεταδόθηκε αστραπιαία στο λαό που ξεσηκώθηκε σύσσωμος να πάει να δει και να προσκυνήσει το θαύμα.

Έτσι κτίστηκε η εκκλησία της Παναγίας , που πήρε το όνομα «Τρυπητή» από την τρύπα του βράχου όπου βρέθηκε η εικόνα. Η παράδοση μάλιστα θέλει να λέει ότι οι Αιγιείς στην αρχή αποφάσισαν να χτίσουν το Ναό πιο πέρα από το σημείο που βρέθηκε η εικόνα επειδή τους εμπόδιζε ο βράχος.Τη νύχτα όμως ακούστηκε τρομερή βοή που συγκλόνισε τον τόπο σα να έγινε τρομερός σεισμός και την άλλη ημέρα κατάπληκτος ο λαός είδε στο βράχο σχηματισμένη μια σπηλιά.

Τότε κατάλαβαν ποιο ήταν το θέλημα της Παναγίας και χτίσανε την εκκλησία πάνω στο βράχο. Ο καπετάνιος του καραβιού δεν ξαναταξίδεψε. Έμεινε για πάντα εκεί και ασκήτεψε και η σκήτη του σώζεται μέχρι σήμερα.

Αυτή είναι η Ιστορία της «Τρυπητής» του Αιγίου κατά την τοπική προφορική παράδοση. Με το πέρασμα των καιρών η φήμη της εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα . Πλήθη προσκυνητών καταφθάνουν στο Αίγιο από κάθε γωνιά της χώρας για να θαυμάσουν την πανέμορφη εκκλησία και να προσκυνήσουν τη θαυματουργή και πανάρχαια εικόνα της Θεοτόκου.

Τη φήμη της «Τρυπητής» μεγάλωσε πολύ και η φυσική ομορφιά του χώρου που περιβάλει το ιερό προσκύνημα. Πραγματικά το τοπίο που ξετυλίγεται ολόγυρα είναι μαγευτικό. Ο Ναός φαίνεται σα να είναι «κολλημένος» πάνω στον απότομο βράχο, που τον στολίζει με ξεχωριστή χάρη και πλούσια βλάστηση.

Ανθώνες καλλιτεχνικοί και σιντριβάνια στολίζουν την πρόσοψη του Ναού., ενώ στις άλλες δύο πλευρές, στο μάκρος του βράχου, εκτείνονται πυκνές δενδροστοιχίες από ψηλά, λυγερόκορμα κυπαρίσσια, που το βαθυπράσινο χρώμα τους έρχεται σε γραφική αντίθεση με το κατάλευκο της εκκλησίας.

Η διπλή μεγάλη σκάλα συνδέει το Ναό και το συγκρότημα των ξενώνων του με το δημόσιο δρόμο που βουίζει από την αέναη κίνηση των αυτοκινήτων, ενώ μέχρι πριν κάποια χρόνια μια αμαξοστοιχία περνούσε στα πόδια της εκκλησίας και σφυρίζει χαρούμενα αποδίδοντας στη Παναγία ευλαβικό χαιρετισμό. Τώρα η γραμμή μεταφέρθηκε και αυτό τελείωσε.

Λίγα μέτρα πιο κάτω απλώνει το γαλάζιο χαλί της η θάλασσα του κορινθιακού με το μικρό λιμανάκι γεμάτο ψαρόβαρκες και τα χιλιοτραγουδισμένα βουνά της Ρούμελης απέναντι.

Ξέχωρα όμως από τούτη τη προνομιακή ομορφιά που εντυπωσιάζει και θέλγει τον επισκέπτη, η εκκλησία της Τρυπητής του Αιγίου, είναι ευρύτερα γνωστή από την περίτεχνη και θαυματουργή εικόνα της Παναγίας , που όπως διατείνονται οι ειδικοί, είναι ένα έργο του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά, καμωμένη όταν ο Άγιος περιόδευσε στην Αχαΐα.

Ο προσκυνητής που θα αντικρίσει για πρώτη φορά την Αγία εικόνα της Τρυπητής θα μείνει έκθαμβος και ρίγος ιερό θα διαπεράσει τη ψυχή του. Η γλυκύτητα που είναι χυμένη στο πρόσωπο της Παναγίας και το εκφραστικό βλέμμα Της, καθηλώνουν κάθε χριστιανό, ακόμα και τον πιο ολιγόπιστο.

Ώρες ολόκληρες μπορείς να στέκεσαι εμπρός της και να κοιτάζεις με θαυμασμό και κατάνυξη. Ένα αίσθημα υπερκόσμιο σε κυριεύει και μια λυτρωτική γαλήνη χύνεται στη ψυχή σου. Είναι μια Εικόνα αριστουργηματική, πραγματικά θεόπνευστη. Μια αστείρευτη πηγή πίστεως και θαυματουργής δύναμης, μια ανέσπερη αχτίδα παρηγοριάς και ελπίδας προς όλους όσους επιζητούν τη Βοήθειά της.

Τα θαύματα της Τρυπητής είναι γνωστά σ’ ολόκληρη την Ελλάδα και έξω από αυτή, στον ελληνισμό του εξωτερικού. Οι εφημερίδες έχουν γράψει επανειλημμένος γι’ αυτά. Άπειρα και πολύτιμα αφιερώματα, φυλαγμένα σε ειδική προθήκη του Ναού, μαρτυρούν την θαυματουργική δύναμη της Αγίας εικόνας . Οι Αιγιείς τιμούν ιδιαίτερα την Τρυπητή και την θεωρούν Προστάτιδα της Πόλεως των, αποδίδουν δε σε αυτήν την επέμβασή Της την σωτηρία του Αιγίου από τους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές και από διάφορες, κατά καιρούς θεομηνίες.

Ο Ιερός Ναός της Παναγίας Τρυπητής του Αιγίου, γιορτάζει την Παρασκευή του Πάσχα, εορτή της Ζωοδόχου Πηγής. Είναι η τοπική εορτή του Αιγίου και η Πόλις της ημέρα αυτή παρουσιάζει πανηγυρική όψη.

Τα καταστήματα είναι κλειστά και οι δρόμοι στολισμένοι με σημαίες και θυρεούς. Μετά τη Θεία Λειτουργία , γίνεται Λιτάνευση της θαυματουργής Εικόνας , με τη συμμετοχή του κλήρου της Ιεράς Μητροπόλεως και άλλων προσκεκλημένων Επισκόπων, εκπροσώπων της Κυβερνήσεως , Στρατιωτικών αγημάτων , Φιλαρμονικών, επισήμων του τόπου και χιλιάδων λαού που συρρέει από όλα τα μέρη της Ελλάδος.

Όλα τα σπίτια του Αιγίου αυτή την ημέρα είναι ανοιχτά για να δεχθούν και να φιλοξενήσουν τους ξένους και γενικώς επικρατεί μια εορταστική ατμόσφαιρα γεμάτη εγκαρδιότητα και καλοσύνη. Όλοι οι πολίτες με επικεφαλής το Δήμαρχο της Πόλεως προσφέρουν την βοήθειά τους για να εξασφαλισθεί πλήρως η επιτυχία της εορτής. Μια ευγενής άμιλλα αναπτύσσεται μεταξύ τους, με αποτέλεσμα κάθε φορά ο εορτασμός να γίνεται λαμπρότερος και επιβλητικότερος.

Έτσι χιλιάδες προσκυνητών προβλέπετε ότι θα συρρεύσουν και φέτος στο Αίγιον, για να γονατίσουν ευλαβικά μπροστά στην Παναγία Δέσποινα του κόσμου , να την ευχαριστήσουν με δάκρυα στα μάτια για κάποιο καλό που τους έκανε , να ζητήσουν τη βοήθειά της για κάποιο πόνο που τους σπαράζει, να βρουν παρηγοριά κι’ ελπίδα και να αντλήσουν υπομονή και θάρρος για τον τραχύ αγώνα της ζωής.

Και μαζί με όλα αυτά, να χαρούν την φιλοξενία και την ομορφιά του Αιγίου, τις ωραίας ιστορικής πολιτείας του Μωρηά, που την λούζει ο χρυσός ανοιξιάτικος ήλιος, την αγκαλιάζει ασφυχτικά το πράσινο και την χαϊδεύουν τραγουδιστά οι αύρες και τα γαλάζια κύματα του Κορινθιακού…

Πηγή: anoixtoparathyro.gr

Μέγα θαύμα από την Παναγία της Τήνου

Συγκλονίζει το Θαύμα της Μεγαλόχαρης με πρωταγωνιστή ένα τυφλό παιδί, τον Νίκο.Σε κάποια φτωχογειτονιά του Πειραιά ζούσε ένα τυφλό παιδάκι, ο Νίκος.

Η μητέρα του ήταν καλή, ευσεβής, ενάρετη. Ταχτικά πήγαινε στην εκκλησία και παρακαλούσε τον Χριστό να χαρίσει φως στο παιδί της.

Ο πατέρας ήταν αδιάφορος στα θρησκευτικά ζητήματα. Πολλές φορές κορόιδευε τη γυναίκα του για τη θρησκευτικότητά της. Ούτε στην εκκλησία πήγαινε, ούτε σταυρό έκανε.

Παναγία της Τήνου: Το μεγαλύτερο θαύμα της Μεγαλόχαρης στο Νικολάκη μας, το τυφλό παιδάκι

Η μάννα έτρεξε σ’ όλους τους οφθαλμίατρους, για να εξετάσουν του παιδιού της τα μάτια.Όλοι την απέλπισαν.

Δεν υπήρχε θεραπεία με τίποτε, Αφού έκλεισαν οι πόρτες της γης, η μάννα χτύπησε του ουρανού τις θύρες.Αποφάσισε να πάει το παιδί της στην Τήνο.- Γιώργο, σκέφτηκα να πάω στην Τήνο.– Τζάμπα θα χαλάσεις τα λεφτά σου. Δεν γίνεται τίποτα. Παρ’ το απόφαση.

Ο Νίκος θα μείνει τυφλός.– Εγώ με το παιδί θα πάμε στη χάρη Της. Που ξέρεις· τόσα θαύματα γίνονται κάθε χρόνο.– Θαύματα, είπες; Στ’ αλήθεια, γυναίκα, πιστεύεις στα παραμύθια των παπάδων; Αυτά είναι λόγια, για να πηγαίνει ο κόσμος και να εκμεταλλεύονται τους αφελείς. Να μην πας πουθενά. Εγώ λεφτά χαμένα δεν δίνω.– Εγώ θα κοινωνήσω στην Τήνο.

Θα πάω. Θέλω να πάω. Κάτι μου λέει μέσα μου να πάω. Για το Νίκο, το παιδί μου, ας πάμε μαζί. Έλα να παρακαλέσουμε τη Μεγαλόχαρη για το σπλάγχνο μας.– Είσαι ανόητη, μου φαίνεται. Δεν πήγαμε σε «κοτζάμ» καθηγητάδες, δεν γυρίσαμε ένα σωρό γιατρούς;

Όλοι δεν μας είπανε τα ίδια; Σε ρωτώ έχεις εσύ καμιά ελπίδα;– Ναι έχω. Πιστεύω να με λυπηθεί η Μεγαλόχαρη. Ένα το ’χω η δόλια. Θα με καταλάβει.– Εγώ δεν τα πιστεύω αυτά. Αλλά, επειδή επιμένεις, πήγαινε μονάχη σου.

Εγώ δεν έρχομαι.Πλησίαζε Δεκαπενταύγουστος, η περίοδος της Παναγίας. Η Μαρία αποφάσισε να περάσει «δεκαπεντάρι» στην Τήνο. Δεκαπέντε μέρες νηστεία, προσευχή, αγρυπνία. Κάθε βράδυ πήγαινε στην Παράκλησι της Παναγίας. Πολλές φορές κοινώνησε, πολλές φορές έκλαψε, δάκρυσε, παρακάλεσε την Παναγία για το άρρωστο παιδί της.

Ω! Γλυκιά του κόσμου Δέσποινα, ξέρεις τον μοναδικό, τον μεγάλο καημό της ζωής μου. Το παιδί μου είναι τυφλό, το μονάκριβο αγόρι μου.

Όλα τα παιδιά, Παναγιά μου, βλέπουν, παίζουν, τρέχουν, χαίρονται τον ήλιο, τη θάλασσα, τα πάντα, γιατί το δικό μου να ζει στο σκοτάδι; Ο Γιός Σου, Παναγιά μου που θεράπευσε τόσους πολλούς τυφλούς, ανήμπορους, δυστυχισμένους, ας θεραπεύσει και το παιδί μου.

Συνέχεια της περιγραφής του θαύματος της Παναγίας της Τήνου

Στις 15 Αυγούστου το νησί πλημμύρισε ξένους προσκυνητές. Από τα πέρατα της Ελλάδας έφθασαν πονεμένοι, άρρωστοι, παράλυτοι, για να ζητήσουν την θεραπεία, την βοήθεια της Μεγαλόχαρης.Η Μαρία σηκώθηκε απ’ τα μεσάνυχτα.

Με κομμένη ανάσα πήρε τον ανηφορικό δρόμο προς την θαυματουργή εικόνα. Σε λίγο ανέβαινε τα μαρμάρινα σκαλοπάτια κρατώντας το τυφλό παιδί της. Πλησίασε πάλι την Παναγία, με τα τόσα θαύματα.Γονάτισε μ’ ευλάβεια, με βουρκωμένα μάτια. Παναγιά μου. Αύριο φεύγομε απ’ το μυρωμένο, τ’ όμορφο νησί σου. Κάμε το θαύμα σου, χρυσοπαναγιά μου.

Θεράπευσε το γιο μου, που σού ’φερα στην χάρη Σου.Ο Νίκος γονάτισε δίπλα στην μητέρα του και ψιθύρισε:εγαλόχαρη, Είμαι τυφλό παιδί. Δεν βλέπω τη φύση, την όμορφη θάλασσα, τα πράσινα δένδρα. Κόσμο ακούω και κόσμο δεν βλέπω.Σήμερα που θα φύγουμε για το σπίτι μας, Παναγιά μου, σε παρακαλώ για τον πατέρα μου. Χάρισέ του φωτισμό και σύνεση.

Κάνε τον να πικραίνει λιγότερο την καλή μου μανούλα.Βοήθησε τον πατέρα μου να γίνει καλός άνθρωπος. Να μην βλαστημά, να πηγαίνει στην εκκλησία, να κάνει τον σταυρό του…Σταυροκοπήθηκε ο Νίκος. Τότε ένιωσε κάτι αλλιώτικο μέσα του. Μισάνοιξε τα βλέφαρα.

Κάτι άρχισε να διακρίνει.Έβλεπε μαύρες σιλουέτες να κινούνται.- Μάννα, βλέπω! βλέπω! βλέπω!- Θαύμα! Θαύμα! Δοξασμένο τ’ όνομά Σου Παναγία μου!Μια μυριόστομη κραυγή ακούστηκε: «Θαύμα! Θαύμα!»Η Μαρία έμεινε αρκετή ώρα δακρυσμένη μπροστά στην εικόνα της Παναγίας.Δεν πίστευε στα μάτια της. Έβλεπε το παιδί της να βλέπη και δόξαζε απ’ τα τρίσβαθα της καρδιάς της τον Θεό.

Καταχαρούμενοι γύρισαν στον Πειραιά. Ο άπιστος πατέρας, όταν είδε με τα μάτια του, το εκπληκτικό θαύμα συγκινήθηκε, έκλαψε, άλλαξε.

Έπαψε τις ειρωνείες, άρχισε μ’ ευλάβεια να κάνει το σταυρό του, να πηγαίνει ταχτικά στην εκκλησία, εξωμολογείτο, κοινωνούσε, δόξαζε την δύναμη του Θεού.

Λόγος πικρός δεν έβγαινε πια από τα χείλη του.Στο σπίτι εκείνο υπήρχε πόνος, θλίψις, δάκρυα, σκοτάδι, βρισιά, ειρωνεία, βάσανα. Τώρα βασιλεύει χαρά, ευτυχία, φως, τραγούδι.

Η Παναγία της Τήνου, είναι μια εικόνα με ιδιαίτερη τεχνοτροπία η οποία σύμφωνα με κάποιους μελετητές αποδίδεται στον Απόστολο Λουκά. Πώς είναι όμως η εικόνα της Παναγίας της Τήνου πίσω από τα τάματα των πιστών;

Είναι ένα από τα ιερότερα σύμβολα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Η Ιερή Εικόνα της Παναγίας της Τήνου που φυλάσσεται στο νησί, έχει συνδεθεί άμεσα με την πίστη του Έλληνα για την Παναγία αλλά και με τους απελευθερωτικούς αγώνες του λαού μας τους προηγούμενους δυο αιώνες.

Κάτι που αρκετοί μπερδεύουν, εξαιτίας της κεντρικής πανηγύρεως του Ναού της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο, είναι η απεικόνιση της Παναγίας στην συγκεκριμένη εικόνα. Η Εικόνα της Παναγίας της Τήνου δεν απεικονίζει την Κοίμηση της Θεοτόκου αλλά τον Ευαγγελισμό. Πρόκειται για μια εικόνα με ιδιαίτερη τεχνοτροπία η οποία σύμφωνα με κάποιους μελετητές αποδίδεται στον Απόστολο Λουκά.

Πως είναι όμως η εικόνα της Παναγίας πίσω από τα τάματα των πιστών;

Αυτή είναι μια από τις σπανιότερες απεικονίσεις της εικόνας της Παναγίας της Τήνου, χωρίς το χρυσό «πουκάμισο» που την κοσμεί και τα αφιερώματα των πιστών που βρίσκονται πάνω από αυτό.

Στην εικόνα του Ευαγγελισμού απεικονίζονται δεξιά η Παναγία και αριστερά ο Αρχάγγελος Γαβριήλ κρατώντας τον κρίνο. Πάνω από τα δυο πρόσωπα εικονίζεται το Άγιο Πνεύμα με τη μορφή περιστεριού. Η εικόνα της Παναγίας βρέθηκε στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα ο Ναός Της ύστερα από όραμα της Αγίας Πελαγίας στις 30 Ιανουαρίου 1823.

Η εικόνα της Παναγίας της Τήνου, στην οποία αποδίδονται πολλά θαύματα, βρέθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1823, στο κτήμα Δοξαρά στην Τήνο έπειτα από σχετικά οράματα της μοναχής Αγίας Πελαγίας. Στη θέση αυτή χτίστηκε ναός, στον οποίο εναποτέθηκε η εικόνα. Και για 200 χρόνια πλέον οι αναφορές για τα θαύματά της είναι αναρίθμητες. Ενώ κάθε χρόνο και όλες τις εποχές του έτους η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Τήνου προσελκύει πολλούς πιστούς είτε για να την προσκυνήσουν και να την ευχαριστήσουν είτε για να ζητήσουν ο καθένας το προσωπικό του τάμα.

Η ανακάλυψη της πολύτιμης εικόνας μετά το όραμα της μοναχής θεωρήθηκε μεγάλο θαύμα που συνδέθηκε αναπόφευκτα με την Επανάσταση. Άλλωστε έσπευσαν στο νησί για να την προσκυνήσουν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Ανδρέας Μιαούλης, ο Νικηταράς και ο Ιωάννης Μακρυγιάννης.

Συγκλονίζουν και συγκινούν βαθύτατα τα θαύματα της εικόνας της Παναγίας της Τήνου…

Γράφει λοιπόν ο Πάνος Μπαϊλης, πως όσοι έχουν ασχοληθεί με την εύρεση της εικόνας της Παναγίας της Τήνου και την ανέγερση του ναού θεωρούν ότι το πρώτο θαύμα καταγράφηκε το 1823, όταν θεραπεύτηκε από την πανώλη ένα νεαρό παιδί.

Ωστόσο, ως μοναδικό θαύμα καταγράφηκε η ανάβλυση νερού από ένα πηγάδι που «ούτε δάκρυ νερού δεν έβρισκες» την ώρα της θεμελίωσης του Κάτω Ναού της Ευρέσεως, ο οποίος –για τον λόγο αυτό– ονομάστηκε Ναός της Ζωοδόχου Πηγής.

Ένα ανάλογο θαύμα, το οποίο έχει σχέση επίσης με τον ναό, ήταν η μεταφορά πορσελάνης για τις ανάγκες της ανέγερσης. Σύμφωνα με μαρτυρίες παλαιοτέρων, ένα πλοίο μετέφερε θηραϊκή γη (πορσελάνη) κατά το χρονικό διάστημα της θεμελίωσης του ναού. Τότε ξέσπασε θύελλα, η οποία απειλούσε να καταποντίσει το καράβι.

Μπροστά στο μοιραίο, ο πλοίαρχος ζήτησε την προστασία της Παναγίας. Τότε, μια γυναίκα με ασυνήθιστη μεγαλοπρέπεια παρουσιάστηκε μπροστά στον απελπισμένο καπετάνιο και του είπε:

«Θα σε βοηθήσω να σωθείτε, και το πλήρωμα και το πλοίο, και, αφού φτάσεις τελικά στον προορισμό σου, να επιστρέψεις και να φέρεις με το πλοίο ένα φορτίο θηραϊκής γης για τον ναό μου που κτίζεται». Όπως και έγινε.

Από τότε, η παράδοση θέλει την Παναγία να κάνει θαύματα για Ορθοδόξους και μη, δείχνοντας, έτσι, την αγάπη της προς τους πονεμένους προσκυνητές, ανεξάρτητα από θρησκείες και εθνικότητες.

Ο Άγγλος πλοίαρχος

Ένα πλοίο με πλοίαρχο τον Άγγλο Φρέντερικ Ταξ, το οποίο μετέφερε στην Τήνο τον υποπρόξενο της Αγγλίας στην Ελλάδα, Χένρι Φλικ, είχε αγκυροβολήσει στον μικρό όρμο της Τήνου. Ξαφνικά, ξέσπασε τέτοια θαλασσοταραχή, ώστε το πλοίο κινδύνευσε να διαλυθεί σε μικρή απόσταση από την ξηρά.

Οι άγκυρες είχαν σπάσει και το πλοίο κρατιόταν μόνο από ένα σκοινί. Ο πλοίαρχος, έχοντας εξαντλήσει όλες τις εναλλακτικές για να σωθούν το πλοίο και οι επιβάτες του, σε μια ύστατη προσπάθεια, έστρεψε το βλέμμα του προς τον ναό που υψωνόταν εκλιπαρώντας την Παναγία να τους σώσει και αυτός θα της πρόσφερε 100 «δίστηλα».

Τότε έγινε το θαύμα και το είδαν όλοι. Και οι επιβάτες και το πλήρωμα του πλοίου, αλλά και οι κάτοικοι του νησιού, οι οποίοι έβλεπαν μια μανιασμένη θάλασσα, αλλά γύρω από το καράβι τα νερά είχαν γαληνέψει.

Το πλοίο σώθηκε όταν πια η θάλασσα ημέρεψε. Ο πλοίαρχος βγήκε στην ξηρά, ανέβηκε στον ναό και, αν και Καθολικός, προσκύνησε την εικόνα και πρόσφερε τα 100 δίστηλα που είχε τάξει, τα οποία διατέθηκαν για τη συνέχιση των εργασιών ανοικοδόμησης του ναού, οι οποίες είχαν διακοπεί επειδή είχαν τελειώσει τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί από τους πιστούς.

Στον Εύξεινο Πόντο

Ένα πλοίο με κυβερνήτη τον Δ. Σκλαβούνο έπεσε σε τρικυμία. Επί τρεις ημέρες βολόδερνε, ενώ το πλήρωμα δεν είχε ούτε φαγητό, αφού οι πόρτες από τις αποθήκες «είχαν σφηνώσει».

Ο πλοίαρχος προσευχήθηκε στην Παναγία και Της ζήτησε να τους βοηθήσει. Πράγματι, η θάλασσα γαλήνεψε. Το πλοίο συνέχισε το ταξίδι του για τη Ρωσία και επέστρεψε στην Τήνο, όπου άφησε στη Χάρη Της πλούσια δώρα.

Λίρες και προσευχές

Ο πλοίαρχος Κ. Πασσάκος βρέθηκε και αυτός σε φουρτούνα. Προσευχήθηκε στην Παναγία και, αφού η μπόρα πέρασε και συνέχισε το ταξίδι του, για να ευχαριστήσει τη Μεγαλόχαρη, έστειλε για τις ανάγκες του ναού λίρες Αγγλίας, με τη δέσμευση ότι κάθε χρόνο ένα μέρος από τα κέρδη του θα προορίζεται για την Τήνο και την Ευαγγελίστρια.

Η σκούνα του «Δεληγιώργη»

Μια φορά, τον Μάρτιο του 1888, η σκούνα του «Δεληγιώργη» προσέκρουσε σε ύφαλο και κόπηκε στα δύο εν μέσω θαλασσοταραχής. Το πλήρωμα και ο καπετάνιος ζήτησαν τη βοήθεια της Παναγίας.

Τότε ένας ναύτης έριξε στη μανιασμένη θάλασσα μια βάρκα, η οποία όχι μόνο δεν αναποδογύρισε, αλλά χώρεσε όλο το πλήρωμα. Άπαντες σώθηκαν και, όταν έπιασαν ξηρά, αφιέρωσαν στη Χάρη Της ένα ομοίωμα της σκούνας.

«Παναγία μου, σώσε με»

Η Ευφροσύνη ήταν μια νέα κοπέλα, υπηρέτρια σε μια γιατρό. Κάποια στιγμή, η γιατρός πέταξε την άτυχη κοπέλα στο ποτάμι, με σκοπό να την πνίξει. Μέσα στον πανικό της, η Ευφροσύνη φώναξε: «Παναγία μου, σώσε με».

Αμέσως παρουσιάστηκε η Μεγαλόχαρη και την έσωσε. Όμως η Παναγία έγινε και τιμωρός. Πυρκαγιά ξέσπασε στο σπίτι της γιατρού και κάηκαν τα πάντα, ενώ η ίδια η γυναίκα σώθηκε την τελευταία στιγμή. Όταν η γιατρός έμαθε πως σώθηκε η Ευφροσύνη, πήγε στον ναό και ζήτησε συγχώρεση.

«Μη φοβάσαι»

Μια γυναίκα από το Λεωνίδιο, η Μαρία Μίχα, ταξίδευε με το πλοίο για τη Σύρο. Την ώρα που προσπαθούσε να επιβιβαστεί στη βάρκα που θα την έβγαζε στο νησί, γλίστρησε και έπεσε στη θάλασσα. Τότε άκουσε μια φωνή να την προτρέπει να κολυμπά.

Αν και δεν γνώριζε κολύμπι, κατάφερε να επιπλέει επί δύο ώρες, ώσπου εντοπίστηκε και περισυνελέγει. Μετά το τέλος της περιπέτειάς της, έσπευσε στην Τήνο και προσκύνησε τη Μεγαλόχαρη.

«Σώσε το κοριτσάκι μου»

Ο Γ. Ξενάκης βρισκόταν με το μόλις δύο ετών κοριτσάκι του στη Σύρο, σε ένα εργοστάσιο παρασκευής λουκουμιών. Κάποια στιγμή, η μικρή Αναστασία ξέφυγε από την προσοχή του πατέρα της, γλίστρησε και παραλίγο να πέσει σε ένα καζάνι με καυτό πολτό από τον οποίο εργάτες έφτιαχναν λουκούμια.

Ο πατέρας, μόλις είδε τη βουτιά του παιδιού, φώναξε με απόγνωση: «Παναγία μου, το κοριτσάκι μου!». Τότε, σαν ένα αόρατο χέρι να την κράτησε, η μικρή αρπάχτηκε από τις αλυσίδες που κρατούσαν το καζάνι και σώθηκε.

Ο πατέρας αφιέρωσε στην Παναγία μια αναπαράσταση της τραγικής και ταυτόχρονα ιερής σκηνής: ένα παιδί να κρατιέται από τις αλυσίδες του λέβητα.

Ένα άλλο Θαύμα!

Ο κτηνοτρόφος Στ. Ρώμας από την Κερατέα Αττικής είχε χάσει τρεις ετοιμόγεννες αγελάδες. Επί τρεις ημέρες έψαχνε, χωρίς αποτέλεσμα. Βλέποντας τον γιο της να στενοχωριέται, η μητέρα του, Αικατερίνη, προσευχήθηκε στην Παναγία και Την παρακάλεσε να της υποδείξει το μέρος όπου ήταν τα ζώα τους.

Στον ύπνο της είδε τη Θεοτόκο, η οποία της έδειξε έναν στάβλο σε ένα διπλανό χωριό, όπου οι κλέφτες έκρυβαν τις αγελάδες. Εκεί τις βρήκε μαζί με τα μοσχαράκια, τα οποία μόλις είχαν γεννηθεί, ο γιος της, ο οποίος μετά το περιστατικό παρήγγειλε σε έναν χρυσοχόο να του φτιάξει ένα αργυροεπίχρυσο ομοίωμα αγελάδας, το οποίο και άφησε στον ναό.

Ο παράλυτος χιλίαρχος

Η περίπτωση του Τούρκου χιλιάρχου της Κρήτης Μουσταφά Αλή είναι από εκείνες που προκαλούν δέος. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο «Παναγία της Τήνου – Ιστορία και Τέχνη», ο Τούρκος χιλίαρχος έπασχε από παράλυση των κάτω άκρων.

Όταν πια οι γιατροί έφθασαν να μην καταφέρνουν να κάνουν κάτι για να αποκαταστήσουν την υγεία του, ένας εκ των Ελλήνων θεραπόντων τού μίλησε για την Παναγία της Τήνου και του ζήτησε να επισκεφθεί το νησί.

Στις αρχές του 1845, ένα ξένο ιστιοφόρο έφτασε στην Τήνο μεταφέροντας τον Τούρκο αξιωματούχο, τον οποίο οι συνοδοί του πήγαν με φορείο στον ναό. Έμεινε σε χώρο που του παραχωρήθηκε και προσευχόταν, όταν μια μέρα ζήτησε και τον μετέφεραν μπροστά στην εικόνα.

Την ώρα που οι ιερείς έψαλλαν την παράκληση, ο παράλυτος Τούρκος σηκώθηκε και στάθηκε στα πόδια του. Το βράδυ, θέλοντας να δείξει την ευγνωμοσύνη του προς την Ευαγγελίστρια, κάλεσε τους επιτρόπους και τους εξέφρασε την επιθυμία να κατασκευάσει ένα μαρμάρινο σιντριβάνι.

Πριν αναχωρήσει για την Κρήτη, έδειξε ο ίδιος το σημείο όπου αυτό θα χτιζόταν και φύτεψε κυπαρίσσια σε τέσσερα σημεία. Το σιντριβάνι τελικά κατασκευάστηκε εκεί, στην αυλή του ναού, όπου και παραμένει μέχρι σήμερα, μεγαλοπρεπές, κυκλωμένο από τα τέσσερα κυπαρίσσια.

Ο τυφλός ομογενής και η πορτοκαλιά

Ο Γεώργιος Π. Λαμπράκης ήταν ένας από τους ομογενείς που ζούσαν στην Αμερική και είχε καταφέρει να αποκτήσει σημαντική περιουσία. Μια μέρα, έτσι ξαφνικά, έχασε το φως του και οι γιατροί δεν μπόρεσαν ποτέ να τον κάνουν να ξαναδεί.

Κάποιος τού μίλησε για την Τήνο και την Ευαγγελίστρια, στην οποία ο ομογενής άρχισε να προσεύχεται:

«Παναγία μου, δώσ’ μου το φως μου και ό,τι δω μπροστά μου ασημένιο θα σου το φέρω στη Χάρη Σου». Μια μέρα που καθόταν στον κήπο του, άρχισε να διακρίνει σκιές. Όσο περνούσε ο χρόνος, η όρασή του καλυτέρευε, ώσπου είδε καθαρά μπροστά του μια πορτοκαλιά, φορτωμένη πορτοκάλια.

Όπως είχε υποσχεθεί, παρήγγειλε και του έφτιαξαν ένα ομοίωμα του δέντρου και το πρόσφερε στον ναό. Η ασημένια πορτοκαλιά με τα δώδεκα πορτοκάλια, όσα και οι Μαθητές του Χριστού, στολίζει σήμερα το αριστερό παγκάρι του.

Το ψάρι που κράτησε στην επιφάνεια της θάλασσας το καράβι

Όποιος προσκυνητής μπει στον Ναό της Τήνου βλέπει κρεμασμένο κάτω από ένα καντήλι ένα ασημένιο καράβι και ένα ψάρι, επίσης ασημένιο, καρφωμένο στα πλευρά του.

Σύμφωνα με μαρτυρίες, ένα πλοίο ταξίδευε στη Δυτική Μεσόγειο, με προορισμό την Ισπανία. Ένα βράδυ, ένας φοβερός κυκλώνας είχε ως αποτέλεσμα το πλοίο να υποστεί ρήγμα στα ύφαλα και να γεμίσει νερά. Ο καπετάνιος προσευχήθηκε στην Παναγία.

Τα νερά άρχισαν να υποχωρούν. Οι αντλίες κατάφεραν να αδειάσουν τα αμπάρια και το καράβι άρχισε να ταξιδεύει πάλι χωρίς προβλήματα. Όταν έφτασαν στο λιμάνι και το πλοίο ρυμουλκήθηκε στη δεξαμενή, το πλήρωμα διαπίστωσε ότι ένα ψάρι είχε σφηνωθεί στη ρωγμή…

Ένα παιδί βλέπει

Στις 25 Αυγούστου 1962, ο Αλέξανδρος Μ. Βαρδαβάς και άλλα παιδιά έφθασαν έως την Τήνο με τη φροντίδα της Αρχιεπισκοπής Αμερικής.

Ο μικρός Αλέξανδρος αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα με την όρασή του. Δεν μπορούσε να δει πέρα από ένα μέτρο! Καθώς ανέβαινε τα μαρμάρινα σκαλιά που οδηγούν στην είσοδο του ναού της Τήνου, σύμφωνα με μαρτυρίες, γύρισε προς τους συνοδούς του και τους είπε: «Η Παναγία θα με κάνει καλά».

Έφτασε στον ναό, προσκύνησε την εικόνα και αποσύρθηκε. Το πρωί της άλλης ημέρας, πήγε με δύο φίλους του, τον Γιώργο Θεοδωρόπουλο και τον λουθηρανό Ρίτσι Εγκλ, να παρακολουθήσει τη Θεία Λειτουργία.

Κάποια στιγμή, με τους φίλους του κατέβηκε στον Ναό της Ευρέσεως και με το αγιασμένο νερό έπλυνε τα μάτια του. Από τότε άρχισε να βλέπει όπως όλοι οι άνθρωποι γύρω του.

Δηλώνοντας ένα Θαύμα

Πάρα πολλοί είναι εκείνοι που όλα αυτά τα χρόνια πηγαίνουν στα γραφεία του Ιδρύματος της Ευαγγελιστρίας για να δηλώσουν επωνύμως το θαύμα που έζησαν. Μεταξύ αυτών, μια οικογένεια από την Κύπρο. Διαβάζουμε σχετικά:

«Εν Τήνω, σήμερον, την 8 Αυγούστου 1972, προσελθούσα εις τα γραφεία του ιερού Ιδρύματος της Ευαγγελιστρίας, η Άννα, σύζυγος Σάββα Ιακώβου, κάτοικος Λευκωσίας Κύπρου (Άγιος Δομέτιος, Πατρόκλου Κόκκινου) εδήλωσε τα κάτωθι:

Ο υιός μου, Γεώργιος, ετών 11, την 3 Ιανουαρίου 1972, ενώ ήταν υγιής, κατά τας νυκτερινάς ώρας παρουσίασε αιφνιδίως παράλυσιν των κάτω άκρων, ώστε να καταστεί τελείως ακίνητος. Ευθύς ως διαπιστώσαμεν την απότομον ασθένεια του υιού μας, εγώ και ο σύζυγός μου μεταφέραμεν τούτον εις το νοσοκομείον Λευκωσίας –Γενικόν Κρατικόν–, ένθα και παρέμεινε προς νοσηλείαν τέσσερις μήνες.

Επειδή, όμως, η κατάστασις εξηκολούθη η ιδία, τη συμβουλή των ιατρών, μεταφέραμεν τον υιόν μου εις το νοσοκομείον του Ερυθρού Σταυρού, εις Κυρήνειαν, ειδικόν διά την πάθησιν ταύτην.

Την νύκταν της 9ης προς την 10ην, εν απελπισία ευρισκομένη διά την κατάστασιν του παιδιού μου, είδα καθ’ ύπνον την ιεράν εικόνα της Παναγίας της Τήνου, καίτοι δεν την είχα δη ποτέ. Από την ταραχήν μου, εξύπνησα. Μετ’ ολίγον απεκοιμήθην και είδα πάλι το ίδιο όνειρο, αλλά την δεύτερην φοράν άκουσα μιαν φωνήν, ότι το παιδί μου θα γίνη καλά.

Το πρωί της επομένης ημέρας, περί ώραν 8.30 π.μ., μετέβην εις το νοσοκομείον διά την καθιερωμένην επίσκεψιν.

Οποία ήτο η έκπληξις και η συγκίνησίς μου όταν άκουσα τον υιόν μου να μου λέγη, δίχως εγώ να τον προκαλέσω, ότι την ίδια νύκτα είδε την Παναγία, η οποία του είπε ότι να έχη υπομονήν και ότι θα γίνει σύντομα καλά και τον προέτρεψε να έλθη εις την Χάριν Της στην Τήνο τον 15αύγουστο για να Την προσκυνήσει.

Αμέσως σκέφθηκα ότι η Χάρις της Παναγίας μάς επεσκέφθη και ότι ήτο θέλημα του Θεού να ιαθή το παιδί μου, αφού την ίδια ώρα και οι δύο είδαμε την ίδια οπτασία. Ουδεμίαν αμφιβολίαν είχον ότι επρόκειτο περί θαύματος.

Την ίδιαν μέρα, πήρα το παιδί μου από το νοσοκομείον και το μετέφερα προς εξέτασιν στον ιατρόν Ν. Λειβαδά, διάσημον εν Κύπρω, ο οποίος του έκαμε γενικάς αναλύσεις, εκ των οποίων απεδείχθη ότι το παιδί μου ήτο τελείως καλά, εφ όσον όλαι αι λειτουργίαι του οργανισμού ήταν φυσιολογικαί.

Εν τω μεταξύ, έταξα εγώ ότι θα έλθω στην Παναγία, ότι θα έλθω μετά του υιού μου, τον Δεκαπενταύγουστο, εις προσκύνησιν της Χάριτός Της. Ω του θαύματος, σε τρεις ημέρες το παιδί μου ήτο τελείως καλά και εις ελάχιστον χρονικόν διάστημα άρχισε να βαδίζει ελεύθερα.

Εις εκπλήρωσιν του τάματός μου, ήλθον σήμερον μετά του υιού μου στη Χάριν Της. Δοξάζω τον Θεόν διά την δωρεάν Του και την Παναγία διά την μεσιτείαν Της. Τα ανωτέρω καταθέτω με όλην την πίστιν και την πεποίθησιν εις το συντελεσθέν θαύμα».

Πηγή: ekklisiaonline.gr