Έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου σε ηλικία 99 ετών, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, Ζάχος Χατζηφωτίου. Εδώ και μέρες νοσηλευόταν στο νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ

Ο Ζάχος Χατζηφωτίου (1923) του Γεωργίου ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας. Καταγόταν από τα Ψαρά· η οικογένειά του έφυγε από το νησί το 1824, μετά την καταστροφή του από τους Τούρκους, και εγκαταστάθηκε αρχικά στη Σύρο και τελικά στην Αθήνα, στην Πλάκα, όπου και γεννήθηκε ο Ζάχος στις 28 Σεπτεμβρίου 1923.

Αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην Κατοχή, σε ηλικία 17 ετών, απέδρασε στην Αίγυπτο, όπου έλαβε μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις, πρώτα ως στρατιώτης στους Ποντικούς της Ερήμου, στην πολιορκία του Τομπρούκ, και μετά συμμετέχοντας στην 3η Ορεινή Ταξιαρχία – Ρίμινι, η οποία μπήκε πρώτη στο Ρίμινι, όπου και παρασημοφορήθηκε.

Στα Δεκεμβριανά, η ταξιαρχία υπό τις διαταγές του ανέλαβε την εκδίωξη μικρού θύλακα του ΕΑΜ που είχε καταφύγει κοντά στο ρεύμα του Αρδηττού χωρίς θύματα, όπως υποστηρίζει ο ίδιος.

Μετά το τέλος του πολέμου και την επιστροφή του εργάστηκε στις επιχειρήσεις της οικογένειάς του (βιομηχανία και εμπόριο υφασμάτων) μέχρι το 1956. Από το 1956 και μέχρι το 1962 διετέλεσε διευθυντής εκδοτικού οίκου στο Παρίσι. Την περίοδο 1962-1970 δραστηριοποιήθηκε στη ναυτιλία και από το 1970 εμφανίζεται πλέον ως συγγραφέας και δημοσιογράφος. Χρονογράφος στην εφημερίδα «Καθημερινή» (1974-1977), στον «Ταχυδρόμο» με το ψευδώνυμο «Ίακχος» από το 1975 και στα «Νέα» ως «ο Διακριτικός» από το 1977. Εργάστηκε στην τηλεόραση και έγινε γνωστός από την εκπομπή «Το πεντάλεπτο του Ζάχου Χατζηφωτίου».

Συγγραφέας των βιβλίων «Τα εν οίκω… εν Δήμω», «Πωλείται Συνείδησις», «Συννεφιάζει και στη Μύκονο», «Πάντα την Κυριακή», «Ο Ίακχος κι εγώ», «100 εκπομπές», «Χιούμορ και ζωγραφική», «Τα Μονοπάτια του Πολέμου» και άλλα.

Ο Ζάχος Χατζηφωτίου έγινε ευρύτερα γνωστός από το τηλεοπτικό πεντάλεπτο κοινωνικής κριτικής και ως κοσμικογράφος, ένας «μπον βιβέρ» με πολλές αναμνήσεις της αθηναϊκής ζωής.

Ο Χατζηφωτίου παντρεύτηκε συνολικά, πέντε φορές.

Ο πρώτος του γάμος ήταν με μια Γαλλίδα, κόρη στρατηγού με την οποία χώρισε όταν ο πατέρας της είπε στον Χατζηφωτίου να τον βάλει στο Γαλλικό στρατό. Στη συνέχεια παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του, τη Δανάη Σωσσίδη, γόνο της οικογένειας Κύρου, της εφημερίδας «Εστίας», με την οποία έφεραν στον κόσμο την κόρη τους Μανίτα.

Ο επόμενος γάμος ήταν πάλι στο Παρίσι με μια Γαλλίδα, την Ιρέν, η οποία δούλευε στον Ντιόρ. Το τέταρτο στεφάνι του Χατζηφωτίου ήταν με την Τζένη Καρέζη σε ένα γάμο όπου οι καλεσμένοι ήταν 500 και οι απρόσκλητοι 5.000.

Μετά από πέντε χρόνια κοινής ζωής αποφάσισαν να χωρίσουν, κάτι που έκαναν με διακριτικότητα και χωρίς ακρότητες. Μετά την Καρέζη, παντρεύτηκε στην Μύκονο την Κατερίνα Παπαδημητρίου, τέως Μις Ελλάς.

«Έφυγε» ο μεγάλος Γάλλος ηθοποιός.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών ο Γάλλος ηθοποιός Ζαν Πολ Μπελμοντό. Ο Γάλλος ηθοποιός άφησε εποχή στο γαλλικό και στο παγκόσμιο σινεμά με τις ερμηνείες του και μαζί με τον Αλεν Ντελόν αποτέλεσε το χρυσό δίδυμο του γαλλικού κινηματογράφου.

Πρόσφατα ο καλλιτεχικός κόσμος αποχαιρέτησε και τον ντράμερ των Rolling Stones, Τσάρλι Γουάτς.

Ζαν Πολ Μπελμοντό: Ποιος ήταν ο σπουδαίος Γάλλος ηθοποιός

Ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό (Jean-Paul Belmondo) αποτελεί εμβληματική προσωπικότητα του γαλλικού κινηματογράφου, που άκμασε το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και απασχόλησε αρκετά τον παγκόσμιο Τύπο με τα καμώματα και τους έρωτές του. Αρχικά ενσάρκωσε στη μεγάλη οθόνη το αντιηρωικό πνεύμα της γαλλικής «νουβέλ βαγκ», ενώ αργότερα πρωταγωνίστησε σε πο­λυάριθμες ταινίες, ορισμένες από τις οποίες υπήρξαν μεγάλες εμπορικές επιτυχίες του γαλλικού κινηματογράφου.

Η αφέλεια και η σκωπτική διάθεση από τη μία πλευρά και η δηκτικότητα και οι νευρώδεις κινήσεις του από την άλλη ήταν κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά της κινηματογραφικής εικόνας του.

Όπως αναφέρει το sansimera, ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1933 στο ονομαστό προάστιο του Παρισιού Νεϊγί και ήταν γιος του διάσημου γλύπτη Πολ Μπελμοντό με καταγωγή από την Ιταλία. Ατίθασος ως μαθητής, έκανε διαρκώς πλάκες μέσα στην τάξη, πονοκεφαλιάζοντας με τη συμπεριφορά του τους δασκάλους του. Κατά τη διάρκεια των μαθητικών του χρόνων ασχολήθηκε με την πυγμαχία και το ποδόσφαιρο, τα δύο αγαπημένα του σπορ, ενώ συμμετείχε και σε ερασιτεχνικές θεατρικές παραστάσεις.

Μετά την αποφοίτησή του και την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός και γράφτηκε στην Εθνική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών στο Παρίσι. Ξεχώρισε με το ταλέντο του, αλλά η ασέβεια που επιδείκνυε προς τους καθηγητές του δεν του επέτρεψε να πάρει την ανώτατη τιμητική διάκριση κατά την αποφοίτησή του το 1956.

Ύστερα από μία σύντομη θητεία στο θέατρο, πέρασε στον κινηματογράφο, όπου εμφανίστηκε σε ταινίες γνωστών σκηνοθετών, παίζοντας μικρούς ρόλους. Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος ήταν στο θρίλερ του Κλοντ Σαμπρόλ «Το τρίγωνο της αμαρτίας» (A Double Tour, 1959).

Πέθανε ο εφοριακός που είχε τραυματιστεί στην επίθεση με τσεκούρι στη ΔΟΥ Κοζάνης

Έφυγε από τη ζωή o 56χρονος εφοριακός Πέτρος Ξανθόπουλος, που είχε τραυματιστεί σοβαρά στην επίθεση με τσεκούρι στη ΔΟΥ Κοζάνης.

Η πρωτοφανής αυτή επίθεση, η οποία είχε συγκλονίσει την τοπική κοινωνία και τη χώρα, είχε σημειωθεί στις 16 Ιουλίου 2020 και ο άτυχος εφοριακός νοσηλευόταν σε νοσοκομειακό ίδρυμα της Θεσσαλονίκης, όπως αναφέρει το kozanimedia.

Υπενθυμίζεται ότι ο 45χρονος δράστης της επίθεσης είχε κριθεί προφυλακιστέος, με τη σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα.

Δύο γυναίκες κι ένας άνδρας είχαν δεχθεί τα χτυπήματα από το τσεκούρι του 45χρονου δράστη, ο οποίος εισέβαλε στα γραφεία της εφορίας Η τέταρτη συνάδελφός τους που προσπάθησε πανικόβλητη να ξεφύγει από τον δράστη έπεσε στις σκάλες και σύμφωνα με τον πρόεδρο του νοσοκομείου υπέστη διάστρεμμα στην ποδοκνημική.

Τότε, οι εφοριακοί είχαν προχωρήσει σε πανελλαδική στάση εργασίας.

Σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στις ΔΟΥ (ΠΟΕ- ΔΟΥ), η επίθεση αυτή «έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά καθημερινών επεισοδίων και παραβατικών συμπεριφορών απέναντι σε εργαζόμενους που βιώνουν το μεροκάματο του τρόμου.

Για άλλη μια φορά καταδεικνύεται ότι οι εφοριακοί υπάλληλοι καλούνται να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους κάτω από αντίξοες συνθήκες, χωρίς καμία προστασία, εκτεθειμένοι καθημερινά άλλοτε στο έλεος αγανακτισμένων πολιτών και άλλοτε ανυπεράσπιστοι απέναντι σε οργανωμένα και αδίστακτα οικονομικά συμφέροντα».

Πηγή: kozanimedia.gr

Έφυγε από τη ζωή o «πατριάρχης» του ομίλου «Sea Jets», Παναγιώτης Ηλιόπουλος, σε ηλικία 90 ετών.

Ο Παναγιώτης Ηλιόπουλος αφήνει πίσω τον γιο του, Μάριο Ηλιόπουλο, ο οποίος τον Ιανουάριο του 2021 έχασε και την αγαπημένη του μητέρα, Δέσποινα.

Ο Παναγιώτης Ηλιόπουλος είχε κάνει έκκληση ενότητας πριν μερικά χρόνια στους πολιτικούς για το καλό της Ελλάδας. «Πιστέψτε με εάν η Πολιτεία και όλα τα κόμματα και όλα τα Πανεπιστήμια συναινέσουν μεταξύ τους για να συμφωνήσουν για κάποια απλά πράγματα, τότε όσα χρόνια και να περάσουν θα είμαστε καταραμένοι.

Ας καθίσουν όλοι και ας βρουν την άκρη. Δεν έχει σημασία ποιoς είναι αρχηγός. Η ζωή είναι ένας κύκλος άλλωστε. Σήμερα είναι ο ένας, αύριο είναι ο άλλος. Να κοιτάξουν το μέλλον και όχι τα ο παρελθόν. Ό,τι έγινε, έγινε. Αν χυθεί το γάλα δεν μαζεύεται με τίποτα. Μαζευτείτε λοιπόν και αλλάξτε την πολιτική για αυτή τη χώρα που το αξίζει, για αυτόν τον λαό που το αξίζει. Κάντε το. Μόνο έτσι θα δώσετε την ώθηση στα νέα παιδιά, τον τρόπο σκέψης και τη δύναμη για να προχωρήσουν. Αξίζουμε ως λαός. Φτιάξτε αυτή τη χώρα», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η κηδεία του θα τελεστεί στις 2 το μεσημέρι της Παρασκευής (4/11) στο νεκροταφείο της Ραφήνας.

 Υπήρξε μεγάλος ευεργέτης της Άνδρου.

Το πρωί της Τρίτης άφησε την τελευταία του πνοή ο πλοιοκτήτης Λευτέρης Πολέμης με καταγωγή από την Άνδρο. Τα συλληπτήρια του στην οικογένεια έστειλε ο Σεβασμιωτάτος Μητροπολίτης Σύρου κ. Δωρόθεος Β’ και το Διοικητικό Συμβούλιο της «Λέσχης Ανδρίων». Ο πλοιοκτήτης Λευτέρης Πολέμης ήταν ένα από τα ισχυρά πρόσωπα του νησιού.

Η Δήλωση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωροθέου Β’ για την απώλεια του πλοιοκτήτη Λευτέρη Πολέμη

«Εκφράζουμε την κατ’ άνθρωπον βαθεία θλίψη μας για την εκδημία του προσφιλεστάτου και πολύ αγαπητού μας φίλου και ευεργέτου Ελευθερίου, του παπα-Γιάννη-όπως ο ίδιος επιθυμούσε να ονομάζεται-, Πολέμη, με τον οποίο μας συνέδεαν φιλικοί δεσμοί 44 χρόνων.

Εκλεκτός και πολύτιμος συνεργάτης της Ιεράς μας Μητροπόλεως, με πολλές και διακριτικές χειρονομίες αγάπης και φιλανθρωπίας προς το Φιλόπτωχο Ταμείο της,΄καταλείπει το όνομά του στην αιωνιότητα, συνδεδεμένο με το μεγάλο έργο της πίστεως και της ευσεβείας του, την Ιερά Μονή της Αγίας Ειρήνης Αποικίων, που όλοι γνωρίζουμε πώς την παρέλαβε και πώς είναι σήμερα, με αποτέλεσμα να έχει αναγορευθεί Σεβαστοκράτωρ και από σήμερα να δικαιούται να ονομάζεται και δευτεροκτίτωρ αυτής.

Ήδη συναυλίζεται στον Ουρανό με τον μακαριστό πατέρα του παπα-Ιωάννη Πολέμη, τη μητέρα του Πρεσβυτέρα Λασκαρώ και τους αδελφούς του π. Ιπποκράτη και Ζαννή και εύχεται από ψηλά για την αγαπημένη του Άνδρο, και ιδιαίτερα για τα Αποίκια.

Ευχόμεθα η εκλεκτή του Οικογένεια, προς την οποία εκφράζουμε τη συμπάθειά μας, να συνεχίσει τη φιλάγιο μέριμνά του προς την Ιερά Μονή της Αγίας Ειρήνης και τη λειτουργική και πνευματική της παράδοση, όπως τη διαμόρφωσε και την καθιέρωσε ο αοίδιμος Ελευθέριος.

Ακόμα, αντηχούν στα αυτιά μας οι τελευταίοι λόγοι του προς το εκκλησίασμα της Ιεράς Μονής Αγίας Ειρήνης, κατά την εορτή της, την 28η Αυγούστου 2021:

“Με εμένα δεν ξέρω τι θα γίνει! Εσείς, όμως, πρέπει να αγαπάτε και να σέβεστε το Δεσπότη σας!”

Την ώρα αυτή του σωματικού μας αποχωρισμού, καταθέτουμε στη μνήμη του την ευγνωμoσύνη μας, ευχόμενοι ο Κύριος να αναδεικνύει πάντοτε φιλογενείς, φιλανθρώπους και φιλαγίους μιμητές και συνεχιστές του έργου και της αγαθής προαιρέσεώς του.

Ας βρίσκεται αιώνια στη μνήμη του Θεού και των ανθρώπων!»

Είχε διαπράξει μεγάλο φιλανθρωπικό και πολιτιστικό έργο

Στο θλιβερό άγγελμα της εκδημίας του Ελευθέριου Πολέμη, την Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2021, συνήλθε εκτάκτως το Διοικητικό Συμβούλιο της «Λέσχης Ανδρίων» της οποίας ο εκλιπών υπήρξε τακτικό μέλος επί σειρά ετών και την υποστήριζε εγκάρδια. Ο καπτα-Λευτέρης υπήρξε μεγάλος ευεργέτης της Άνδρου, με πλούσιο φιλανθρωπικό και πολιτιστικό έργο. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους τους Ανδριώτες, ευπατρίδης, σεμνός, ταπεινός, και με ήθος. Υπήρξε πολύ κοντά στη «Λέσχη Ανδρίων» με την συνδρομή και την ενθάρρυνσή του για να συνεχίσει το έργο της και να ανανεωθεί!

ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ ΟΜΟΦΩΝΑ:

• 1. Να εκφραστούν τα συλλυπητήρια του στην οικογένεια του.
• 2. Να κατατεθεί, αντί στεφάνου, το χρηματικό ποσό στον «Φιλανθρωπικό Σύλλογο Αποικίων» στη μνήμη του.
• 3. Να κυματίσει μεσίστια η σημαία της «Λέσχης Ανδρίων».
• 4. Το παρόν ψήφισμα να δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της «Λέσχης Ανδρίων» και να κοινοποιηθεί στα τοπικά ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Ο εφοπλιστής, Ιάκωβος Τσούνης, που πρόσφατα δώρισε όλη του την περιουσία στις Ένοπλες Δυνάμεις, απεβίωσε στις 15.30 στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών (ΓΣΝΑ) όπου νοσηλευόταν.

Ο Ιάκωβος Τσούνης, προχώρησε σε μια απίστευτη κίνηση χαρίζοντας την περιουσία του στις «Άγιες», όπως τις αποκάλεσε, ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Συγκεκριμένα άφησε 23 εκατ. ευρώ για την άμυνα και 60 αποβατικά σκάφη (αμφίβιων επιχειρήσεων).

Το Παράσημο του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος της Τιμής στον εφοπλιστή Ιάκωβο Τσούνη, για τη σημαντική προσφορά του, ιδιαιτέρως για τη συμβολή του στην ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, απέδωσε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Μετά την επίδοση του Παρασήμου, η κυρία Σακελλαροπούλου δήλωσε ότι «Με ιδιαίτερη χαρά και ευγνωμοσύνη απονέμω σήμερα τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Τιμής στον κύριο Ιάκωβο Τσούνη. Τιμώ τον πατριώτη που διακρίθηκε για την προσφορά του στην πατρίδα ήδη από την εφηβική του ηλικία, όταν στα 16 του χρόνια κατατάχθηκε εθελοντής στον ελληνικό στρατό και πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο.

Ποιος είναι ο Ιάκωβος Τσούνης
Ο Ιάκωβος Τσούνης γεννήθηκε στην Εγλυκάδα Πατρών το 1924. Είναι το 13ο τέκνο της οικογενείας του Δασάρχη Πατρών Κωνσταντίνου Τσούνη. Είναι απόγονος των πολεμιστών του 1821, Λονταίων και Πετμεζαίων.

Σε ηλικία 16 ετών κατατάσσεται εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό και μεταβαίνει στην πρώτη γραμμή του μετώπου στα βουνά της Αλβανίας κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940. Ο κύριος Τσούνης είναι ο νεότερος παλαίμαχος του αντιναζιστικού και αντιφασιστικού πολέμου με διεθνή αναγνώριση. Την συμμετοχή του στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν αναγνωρίσει όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις.

Μετά την ολοκλήρωση των εγκυκλίων σπουδών του ασχολήθηκε με εκτελωνισμούς, εισαγωγές, εξαγωγές και διαλύσεις πλοίων. Είναι απόφοιτος του Ινστιτούτου Hamilton της Νέας Υόρκης. Το 1966 εισήλθε στον χώρο της Εμπορικής Ναυτιλίας και απέκτησε συνολικά 13 πλοία.

Ο εφοπλιστής Ιάκωβος Τσούνης υπήρξε ειδικός σύμβουλος επί θεμάτων ναυτιλίας αμισθί του Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας. Η επιτυχημένη πορεία του ως ειδικού συμβούλου τον κατέστησε αργότερα διακεκριμένο μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εθνικής Τράπεζας.

Έχει διατελέσει Πρόεδρος του Ιδρύματος Μελετών του Ελληνισμού στη Μεγάλη Βρετανία, Αντιπρόεδρος της Επιτροπής Ενημέρωσης Εθνικών Θεμάτων και Δικαίων, Αντιπρόεδρος της Αθηναϊκής Λέσχης καθώς και συνιδρυτής ιδρυμάτων και ιατρικών εταιρειών.

Είναι δημιουργός του Μουσείου «Ιάκωβος Τσούνης», το οποίο δώρισε στην Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας και εδρεύει σήμερα στο Αίγιο. Στο μουσείο αποθησαυρίζεται η πλούσια συλλογή του με αντικείμενα από τον 17ο αιώνα, ιδιαίτερης εθνικής και εκκλησιαστικής σημασίας.

Έχοντας από τον καιρό του πολέμου σεβασμό και αγάπη προς τις Ένοπλες Δυνάμεις και τον ρόλο που διαδραματίζουν στην ασφάλεια της Ελλάδας, υπήρξε από την δεκαετία του 1950 έως σήμερα δίπλα τους, με δωρεές και προσφορές, όπου υπήρχε ανάγκη. Στις δεκαετίες αυτές έχει προσφέρει περί τα 23.000.000 ευρώ, συμπεριλαμβανομένων άνω των 7.000.000 ευρώ την τελευταία διετία μόνο. Ως τελευταία πράξη αγάπης και στήριξης προς τις Ένοπλες Δυνάμεις, αποφάσισε να κληροδοτήσει το σύνολο της ακίνητης περιουσίας του σε αυτές.

Για την προσφορά του έχει τιμηθεί με πολυάριθμες διακρίσεις και τίτλους. Ενδεικτικά αναφέρονται:

Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων Γ’ Τάξεως,
Πολεμικός Σταυρός Γ’ Τάξεως,
Χρυσός Λέων Γενικού Αρχηγείου του ΝΑΤΟ,
Αστέρας Αξίας και Τιμής Υπουργείου Εθνικής Άμυνας,
Βαθμός Υποστρατήγου επί τιμή,
Επίτιμος Πρόεδρος 401 Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου Αθηνών
Μέγας Άρχων του Οικουμενικού Πατριαρχείου και Πρεσβυγενών Πατριαρχείων

Έφυγε από τη ζωή το Σάββατο ο εφοπλιστής Ιωάννης Αγγελικούσης, σε ηλικία 73 ετών. Ο πρόεδρος της Angelicoussis Shipping νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες σε κρίσιμη κατάσταση, σε νοσοκομείο της Αθήνας, έπειτα από καρδιακή προσβολή που υπέστη στις 20 Μαρτίου.

Ο Ιωάννης Αγγελικούσης βρισκόταν στην έβδομη θέση της κατάταξης της ετήσιας λίστας της έγκυρης διεθνούς ναυτιλιακής επιθεώρησης Lloyd’s List Top 100 του 2020, με τους ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στην παγκόσμια ναυτιλία.

Διέθετε τρεις εταιρείες με στόλο αποτελούμενο από 149 πλοία.

Με καταγωγή από τα Καρδάμυλα Χίου, ο Ιωάννης Αγγελικούσης γεννήθηκε το 1948 στον Πειραιά και φοίτησε ως μαθητής στην Ιωνίδειο Σχολή, ενώ μετέπειτα σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ.

Το 1973 εισήλθε στη ναυτιλιακή εταιρεία του πατέρα του, Αντώνη Αγγελικούση. Το 1989, μετά τον θάνατο του πατέρα του, ανέλαβε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Angelicoussis Shipping Group.

Το 1992 ίδρυσε την Kristen Navigation (μετονομάστηκε σε Maran Tankers Management το 2009), η οποία ανέλαβε το κομμάτι των tankers, ενώ το επόμενο έτος προχώρησε στις πρώτες παραγγελίες 5 πλοίων capesizes, χύδην φορτίου, από τα ναυπηγεία Hyundai Heavy Industries. Εκείνη την εποχή ήταν τα μεγαλύτερα πλοία του είδους που είχε παραγγείλει ποτέ Έλληνας εφοπλιστής. Το 2000 αποφάσισε να επεκτείνει τον τομέα των tankers, με νέες παραγγελίες πλοίων Aframaxes, Suezmaxes και VLCCs.

Το 2000 η αδελφή του, Άννα, αποχώρησε και ίδρυσε τον δικό της εφοπλιστικό όμιλο (Pantheon Tankers, Alpha Bulkers, Alpha Gas), ενώ το 2001 ο Γιάννης Αγγελικούσης απέκτησε το σύνολο των μετοχών της εταιρείας.

Τον Σεπτέμβριο του 2003 προχώρησε στην αγορά του πρώτου του πλοίου μεταφοράς LNG, του Maran Gas Asclepius, ιδρύοντας παράλληλα την θυγατρική Maran Gas Maritime που ασχολείται με τον τομέα των υγραεριοφόρων. Το 2005 η Marin Gas προχώρησε στην πρώτη παραγγελία για πλοίο LPG.

Επί των ημερών του, η Angelicoussis Shipping Group κατέστη ο ελληνόκτητος όμιλος με τον μεγαλύτερο στόλο σε αριθμό πλοίων και χωρητικότητα.

Ο Πειραιώτης εφοπλιστής και πρώην πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας «έφυγε» σε ηλικία 88 ετών

Έφυγε από τη ζωή, χθες Παρασκευή, μία τεράστια προσωπικότητα της ελληνικής ναυτιλίας, ο Ανδρέας Ποταμιάνος. Ένα κεφάλαιο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, γραμμένο με χρυσά γράμματα, έκλεισε.

Ο Ανδρέας Ποταμιάνος, πρωτοπόρος διεθνώς στην επιβατηγό ναυτιλία, διετέλεσε πρόεδρος της τότε ονομαζόμενης Ένωσης Εφοπλιστών Επιβατηγών Πλοίων (1980-2002).

Ο Ανδρέας Ποταμιάνος γεννήθηκε το 1933 στον Πειραιά. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ναυτικό Δίκαιο στο London School of Economics.

Το 1961 έγινε μέλος της Διοίκησης της “Ηπειρωτικής” και το 1975 μετά τον θάνατο του πατέρα του Αναστάσιου, ανέλαβαν με τον αδελφό του Γιώργο τη Διεύθυνση της εταιρείας. Συμμετέχει στα ΔΣ της Ένωσης από το 1967 και είναι ο μακροβιότερος Πρόεδρος αυτής με θητεία 23 ετών.

Υπήρξε επίσης Πρόεδρος των Special Olympics Ελλάδος και του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδος. Το 2003 ανακηρύχθηκε Επίτιμος Πρόεδρος του Συνδέσμου.

Ο ίδιος είχε περιγράψει την ιστoρία της οικογένειας του στην επιβατηγό ναυτιλία με επιστολή που είχε στείλει τον Μάρτιο του 2020 στον υπουργό Ναυτιλίας Γιάννη Πλακιωτάκη με κοινοποίηση στον Πρωθυπουργό, κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, Υπουργό Τουρισμού, κ. Θεοχάρη Θεοχάρη, Υφυπουργό Τουρισμού, κ. Εμμανουήλ Κόνσολα, Υπουργό Επικρατείας, κ. Γεώργιο Γεραπετρίτη, Γενικός Γραμματέας ΕΟΤ, κ. Δημήτριο Φραγκάκη και την οποία είχε δημοσιεύσει κατ’ αποκλειστικότητα το newmoney.gr.

Εκεί περιέγραφε τα προβλήματα της κρουαζιέρας γενικότερα αλλά και εν μέσω πανδημίας.

Μία κατάθεση ιδιαίτερης βαρύτητας. Επιστολή που είναι ιστορικό ντοκουμέντο.

Η παρούσα κρίση θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις εάν ήταν προβλέψιμη ή όχι, ή εάν οφείλεται σε λάθος επιπόλαιων χειρισμών από την παγκόσμια κοινότητα.

Εγώ θα προσπαθήσω να αναφερθώ στον τομέα της Επιβατηγού Ναυτιλίας και συγκεκριμένα στα πλοία περιηγήσεων και κρουαζιερών. Έχω ασχοληθεί περισσότερο από 50 χρόνια στον τομέα αυτόν, ως Πρόεδρος της Ενώσεως Επιβατηγών Πλοίων επί 23 χρόνια και ως αντιπρόεδρος άλλα τόσα και τώρα ως αντιπρόεδρος στον τομέα κρουαζιερών του ΣΕΕΝ, ο οποίος, υπό την προεδρία του κ. Μιχάλη Σακέλλη εκπροσωπεί περισσότερα από εκατό πλοία.

Η οικογενειακή εταιρεία «Ηπειρωτική» ήταν η πρώτη που δημιούργησε τον συγκεκριμένο κλάδο της ναυτιλίας παγκοσμίως. Από το 1953, για πρώτη φορά, ξεκινήσαμε τις κρουαζιέρες στα Ελληνικά νησιά με τους αείμνηστους Νίκο Φωκά, Γενικό Γραμματέα και Αριστομένη Παπαχελά, διευθύνοντα σύμβουλο του ΕΟΤ.

Γρήγορα η «Ηπειρωτική» επεξέτεινε τις κρουαζιέρες αυτές ανά την υφήλιο οργανώνοντας τακτικές περιηγήσεις στην Καραϊβική, στην Αλάσκα, στον Αμαζόνιο, στον Ορινόκο, στα νησιά Γκαλάπαγκος, στην Ερυθρά Θάλασσα, στην Βαλτική και κρουαζιέρες στον Ειρηνικό, στην Χαβάη, την Καλιφόρνια και το Μεξικό.

Εκείνο που προσέφεραν οι κρουαζιέρες αυτές δεν ήταν μόνο τα σχεδόν «απάτητα από θαλάσσης» μέρη, τα καινούρια λιμάνια και τα εξωτικά νησιά που δεν είχε επισκεφθεί πλοίο κρουαζιέρας μέχρι τότε.

Το σημαντικό που προσέφεραν τα πλοία αυτά ήταν μια αληθινή φιλοξενία και άψογα ελληνικά πληρώματα, που έδιναν στους επιβάτες το αίσθημα φιλοξενίας και υπηρεσιών πρωτόγνωρων για εκείνη την εποχή.

Τα πλοία έφεραν την Ελληνική σημαία, κάνοντας όλους μας υπερήφανους, και εκάλυπταν μέρη άγνωστα τότε για πολλούς επιβάτες που ήταν κυρίως Αμερικανοί, Άγγλοι, Γερμανοί και από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Ακόμα στην Αλάσκα και σε άλλα μέρη είναι εγγεγραμμένο το όνομα του πλοίου της «Ηπειρωτικής», ΙΑΣΩΝ, που ήταν το πρώτο κρουαζιερόπλοιο που επισκέφτηκε την περιοχή.

Η επιτυχία των κρουαζιερών ήταν τόσο μεγάλη ώστε πολλοί από τους επιβάτες να επαναλαμβάνουν τα ταξίδια δύο και τρεις φορές τον χρόνο (οι περίφημοι “repeaters”) όχι μόνο για να δούν τα αξιοθέατα αλλά να συναντήσουν ξανά έναν φίλο τους, τον καπετάνιο, τον μηχανικό, τον cruise director, έναν θαλαμηπόλο που τους εξυπηρέτησε -τον αισθάνονταν φίλο τους -, τον Γιάννη, τον Κώστα, τον Γιώργο, τον Άδωνη…- με τους οποίους είχαν συνδεθεί κατά την διάρκεια των κρουαζιερών.

Η ζωή στα πλοία ήταν καλά σχεδιασμένη. Με ψυχαγωγία, με διαλέξεις επιστημονικές και βεβαίως με πλούσια εστίαση που δεν την εύρισκαν τότε στα καλλίτερα ξενοδοχεία.

Την επιτυχία εκείνη ακολούθησαν και άλλες Ελληνικές εταιρείες με πλοία υπό Ελληνική σημαία όπως η SUNLINE, ο Τυπάλδος, ο Καβουνίδης, ο Κυρτάτας, ο Χατζηϊωάννου, ο Κολάκης, η γνωστή «HELMES», o Χανδρής, η «GREEKLINE» και αργότερα η «FESTIVAL» και ο Περικλής Παναγόπουλος.

Η επιτυχία αυτή κίνησε το ενδιαφέρον του εξωτερικού, κυρίως των Αμερικανών, (όχι όμως και του αμερικανικού κράτους που διατήρησε το Jones Act -Cabotage- για τα πλοία με αμερικανική σημαία) οι οποίοι αντελήφθησαν ότι θα έπρεπε να επενδύσουν στον τομέα αυτόν που παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον.

Προσπάθησαν να αντιγράψουν ακριβώς ό,τι είχαμε σχεδιάσει από την αρχή: Ψυχαγωγία στα πλοία και επισκέψεις στα διάφορα αξιοθέατα. Αντελήφθησαν όμως και κάτι άλλο, ότι για λόγους οικονομικούς θα έπρεπε να ναυπηγηθούν τεράστια πλοία και να ναυτολογηθούν τριτοκοσμικά πληρώματα, με μικρό οικονομικό κόστος, ώστε να δημιουργήσουν μεγάλη κερδοφορία για τις εταιρείες τους.

Έτσι γύρω στο 1975 άρχισε ο «πόλεμος». Θα έπρεπε να «εξουδετερωθεί» η ελληνική σημαία και τα ελληνικά πληρώματα για να παραχωρήσουμε τη μοναδική μας γεωγραφική θέση υπό ξένες σημαίες πλοία και συμφέροντα.

Στον «πόλεμο» αυτόν επιστράτευσαν τις πρεσβείες τους, μέσα ενημέρωσης, ανθρώπους της Ελληνικής Ναυτιλίας που δεν είχαν σχέση με τις ελληνικές κρουαζιέρες ακόμη και πολιτικούς, υποσχόμενοι ότι αν καταργηθεί το προνόμιο των ελληνικών πλοίων να επιβιβάζουν και να αποβιβάζουν επιβάτες στον Πειραιά θα πλημύριζαν την Ελλάδα με ξένους και με μεγάλο όφελος για την ελληνική οικονομία, ότι θα επισκεύαζαν τα πλοία τους στην Ελλάδα, ότι θα είχαν αφετηρία την Ελλάδα ως «home port» και πολλά άλλα τέτοια.

Βεβαίως η δυνατότητα να παραλαμβάνουν επιβάτες και να πηγαίνουν στο εξωτερικό υπήρχε χωρίς κανένα περιορισμό. Το πρόβλημά τους ήταν πώς θα ανταγωνιστούν τα ελληνικά πλοία στον χώρο τον δικό μας, της Ανατολικής Μεσογείου όπου είχαμε καθιερωθεί. Ο «πόλεμος» από μέσα και έξω ήταν σκληρός.

Η Ένωσή μας με την βοήθεια και την στήριξη της «Καθημερινής» και κυρίως του κ. Δημήτρη Καπράνου, της γνωστής δημοσιογραφικής οικογένειας Τσαμοπούλου και άλλων μέσων ενημέρωσης, προσπάθησε επί χρόνια να δώσει στους πολιτικούς να αντιληφθούν το ότι το να ενδώσουμε στις απαιτήσεις των ξένων θα ήταν καταστρεπτικό για την Ελληνική Ναυτιλία.

Η «Ηπειρωτική» είχε και μια άλλη εμπειρία. Το 1993 αποφασίσαμε να συνεργαστούμε με μια από τις μεγάλες Αμερικανικές εταιρείες. Το δοκιμάσαμε αλλά γρήγορα αντιληφθήκαμε ότι ο σκοπός τους δεν ήταν να προβάλουμε τις αρχαιότητες μας, την ελληνική φιλοξενία ή τα Ελληνικά νησιά, αλλά οι επιβάτες να παραμένουν για μεγάλο διάστημα στα πλοία, περιορίζοντας τον χρόνο παραμονής στα νησιά ούτως ώστε να αναγκάζονται να ξοδεύουν τα χρήματά τους πάνω στο πλοίο και όχι στα μέρη που επισκέπτονται, κάτι που βεβαίως ήταν σε βάρος της ελληνικής οικονομίας.

Είδαμε ότι αλλάζει τελείως το σκηνικό της φιλοξενίας, της προβολής και των σχέσεων, καθώς στη μελλοντική πολιτική τους περιλαμβανόταν το να αντικατασταθούν τα ελληνικά πληρώματα με τριτοκοσμικά και βεβαίως να αλλάξει η σημαία!

Για τους λόγους αυτούς αποφασίσαμε να διακόψουμε τη συνεργασία και να προσπαθήσουμε να παλέψουμε μόνοι μας. Ίσως εκ των υστέρων οικονομικά και σε συνδυασμό με τις μετέπειτα εξελίξεις παγκοσμίως, δεν ήταν η καλύτερη λύση για την εταιρεία μας.

Αυτό όμως δεν το λογαριάσαμε και πρέπει να πω πως για την απόφαση αυτή βρήκαμε συμπαράσταση από τον τότε Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Ναυτιλίας. Ήταν μία απόφαση για την οποία ουδέποτε μετανιώσαμε…

Πέρασαν χρόνια, οι διάφορες κυβερνήσεις -εκτός της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος προσωπικά είχε αντιληφθεί απολύτως το πρόβλημα και κυρίως της τελευταίας περιόδου του ΠΑΣΟΚ και ελάχιστων αδύναμων φωνών- εκάμφθησαν προ των απαιτήσεων των ξένων με αποτέλεσμα, όπως είχαμε προβλέψει και προειδοποιήσει (Η «Καθημερινή είχε τότε δημοσιεύσει άρθρο με τίτλο «Σαμποτάζ στο καμποτάζ») να καταγκρεμιστεί το ΝΑΤ από έσοδα, να χάσουν οι Έλληνες ναυτικοί την δουλειά τους στις κρουαζιέρες και να υποσταλεί η Ελληνική Σημαία από τα ελληνικά πλοία.

Οι επισκευαστικές βάσεις ερημώθηκαν και ο ελληνικός κλάδος πέρασε σε δοκιμασία.

Η σημαία του Παναμά, της Λιβερίας, των νήσων Μπαχάμας και Μάρσαλ υψώθηκαν σε πλοία αντί της Ελληνικής. Τους Έλληνες ναυτικούς τους αντικατέστησαν τριτοκοσμικοί ναυτικοί, κυρίως στον ξενοδοχειακό κλάδο, αμειβόμενοι ως επί το πλείστον από φιλοδωρήματα επιβατών.

Ναυπηγήθηκαν υπερμεγέθη πλοία τριών, τεσσάρων, πέντε και έξι χιλιάδων επιβατών που άρχισαν να επισκέπτονται τα νησιά της Καραϊβικής, τα Ελληνικά νησιά και άλλα μέρη καταστρέφοντας το θαλάσσιο οικοσύστημα, τα κοράλλια, τα χρωματιστά ψάρια, την υφή της θάλασσας, το πλαγκτόν, κατακλύζοντας νησιά και μέρη που επισκέπτονταν, αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα των ανθρώπων και το αίσθημα φιλοξενίας, κυρίως στην Ελλάδα αλλά και στη γειτονική χώρα, την Τουρκία.

Και θα έλεγε κανείς ότι «τουλάχιστον με όλα τα άτομα που έρχονται η οικονομία μας θα ανορθωθεί προς όφελος του Ελληνικού λαού». Δυστυχώς, συνέβη ακριβώς το αντίθετο! Οι επισκευαστικές βάσεις έκλεισαν, τα ξένα πλοία των τεσσάρων, πέντε και έξι χιλιάδων ατόμων περνούν απλώς για ολιγόωρη παραμονή ώστε να μην δίνεται η δυνατότητα στους επιβάτες να ξοδέψουν κάτι στη χώρα, τα δικά μας λιμάνια να είναι λιμάνια περαστικά και όχι λιμάνια αναχωρήσεων όπως είχαν υποσχεθεί.

Έτσι, τα σημεία εκκινήσεων των πλοίων αυτών είναι από τη Βενετία, τη Βαρκελώνη, τη Γένοβα, όπου η πρόσβαση είναι εύκολη με αεροπλάνα και αυτοκίνητα και από την Κωνσταντινούπολη που έχουν τρία τεράστια αεροδρόμια και τυγχάνουν πολλών διευκολύνσεων.

Δυστυχώς οι πολιτικοί εντυπωσιαζόμενοι από τα μεγέθη και μη αντιλαμβανόμενοι την επερχόμενη καταστροφή ενεθάρρυναν και ενθαρρύνουν την δημιουργία τεραστίων προβλητών, την πώληση λιμανιών, την μερική καταστροφή των θαλασσίων χώρων επεμβαίνοντας στο οικοσύστημα, εμποδίζοντας τα θαλάσσια ρεύματα, καταστρέφοντας ιστορικά μέρη.

Θα πρέπει ίσως να σκεφτούμε αν ο «ιός» αυτός, που ήρθε ξαφνικά ήταν προβλέψιμος ή αν θα μπορούσαμε να τον αποφύγουμε. Δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για άλλους κλάδους αλλά ξέρω ότι η αλαζονεία του ανθρώπου μας οδήγησε σε πλοία που δεν είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε.

Πλοία τα οποία με το παραμικρό ατύχημα θα μπορούσαν να αποβούν μοιραία για πολλούς ανθρώπους, ναυπηγημένα σε μη ανθρώπινες διαστάσεις, οπότε αναγκαστικά γίνονται αβαρίες στα θέματα ασφαλείας των επιβατών.

Και όντως απεδείχθη ότι ένας «κορωνοϊός», μία σαλμονέλα, μία αόρατη γρίπη μεταδιδόμενη από τα κανάλια του αερισμού να αφανίζει μία ανθρώπινη πολιτεία πέντε χιλιάδων ανθρώπων!

Εάν συμβεί οποιοδήποτε άλλο ατύχημα μη προβλέψιμο, φωτιά, πρόσκρουση, εισροή υδάτων, οι «κανονισμοί» εγκλωβίζουν πολλούς ανθρώπους σε διάφορα καταστρώματα απ’ όπου είναι πολύ δύσκολο να διαφύγουν εφ΄ όσον κάθε κατάστρωμα δεν έχει εισόδους- εξόδους διαφυγής προς την θάλασσα και όλοι αναγκάζονται να πάνε μόνο σε καταστρώματα με λέμβους διασώσεως. Πράγμα δύσκολο για ηλικιωμένους ιδιαίτερα σε ένα πανικό και αδύνατο σε ένα «μπλακ άουτ» του πλοίου.

Ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε ότι ο πλανήτης μας είναι ένας ζων οργανισμός που κινείται από δυνάμεις στις οποίες όλοι πιστεύουμε και ότι κατά καιρούς προσπαθεί να προστατευθεί από την καταστροφή του από το ανθρώπινο είδος. Αυτό ζούμε σήμερα!

Είναι ευκαιρία για την Ελλάδα μετά τα όσα συνέβησαν και μετά από την εμπειρία που είχαμε, να αναλάβει πρωτοβουλία στον τομέα των επιβατηγών πλοίων και στα διεθνή φόρα και στον ΙΜΟ (International Maritime Organization) ώστε να ναυπηγούνται πλοία ανθρωπίνων διαστάσεων με όλα τα μέσα ασφαλείας, π.χ. ο αερισμός να γίνεται με ατομικές μονάδες για να μη προσβάλλονται όλα τα μέρη του πλοίου, να δημιουργηθούν έξοδοι διαφυγής σε όλα τα καταστρώματα και να αποφεύγονται οι προσεγγίσεις σε χώρους που δημιουργούνται καταστροφές στο περιβάλλον.

Και αναφέρομαι κυρίως στα κρουαζιερόπλοια στα οποία η παραμονή των επιβατών είναι πολυήμερη. Δεν είναι ανάγκη τα μικρά νησιά να πλημμυρίζουν με ξένους που επισκέπτονται τη χώρα μόνο για μια ώρα και δεν προλαβαίνουν καν να δουν τα μέρη, αλλά να πάρουν μόνο μια φωτογραφία, χωρίς να κάνουν την παραμικρή δαπάνη.

Όλα αυτά δεν επιλύονται με τις πολυάριθμες επιτροπές κρουαζιερών και με μελέτες που δημιουργούνται από τις κυβερνήσεις όταν συμμετέχουν αντικρουόμενα συμφέροντα.

Παράδειγμα: Το τουριστικό γραφείο θέλει να έρχονται χιλιάδες άνθρωποι, η αεροπορική εταιρεία θέλει να αυξήσει τις πτήσεις και να χρησιμοποιήσει όσο το δυνατόν πιο μεγάλα αεροπλάνα, ο λεμβούχος θέλει να αποβιβάσει όσους περισσότερους μπορεί, τα λεωφορεία θέλουν ένα μεγάλο αριθμό επισκεπτών και τα μαγαζιά θέλουν να διαθέτουν αναμνηστικά κατασκευής τρίτων χωρών, μια που καταφέραμε να καταστρέψουμε την ελληνική χειροτεχνία και τα εργαστήρια τέχνης.

Τελικά όμως τα χρήματα που εισπράττει το κράτος είναι πολύ λίγα. Πιθανότατα θα ήταν πολλαπλάσια εάν θα μπορούσαμε να προσφέρουμε υπηρεσίες υψηλού επιπέδου σε ανθρώπινη διάσταση με σεβασμό προς τις αρχιτεκτονικές παραδόσεις, να παρέχουμε φιλοξενία και αμόλυντο περιβάλλον.

Ίσως να ξανασκεφτούμε αν καλώς ξεπουλάμε τα λιμάνια μας σε ξένα κράτη, σε ξένα οικονομικά συμφέροντα, όπως την πληθώρα των μαρινών που πουλήσαμε σε τρίτους.

Επίσης, τώρα έχουμε στο πρόγραμμα μας να πουλήσουμε και άλλα λιμάνια. Ασφαλώς πολλοί ξένοι ενδιαφέρονται να αποκτήσουν αυτόν τον μοναδικό γεωγραφικό χώρο της υφηλίου, τις θάλασσές μας και τα νησιά μας.

Η οικονομία μας ίσως με την πώληση βελτιωθεί προσωρινά. Ας σκεφτούμε όμως τα εγγόνια μας και τις μελλοντικές γενεές και ας αναρωτηθούμε τι θα τους έχει απομείνει!

Η Ευρώπη με τον «ιό» κατακερματίστηκε. Ακόμη και το ανθρώπινο είδος απειλείται. Η ακτοπλοΐα είναι ακόμη Ελληνική με πλοία που έγιναν με μεγάλο κόπο. Είναι πλοία σύγχρονα που διασφαλίζουν την ενότητα του έθνους. Είναι οι φλέβες που συνδέουν τα νησιά με τον κορμό της χώρας μας. Πρέπει να κάνουμε κάθε προσπάθεια να διατηρήσουμε τον κλάδο αυτό ανέπαφο, κλάδο τον οποίο με μεγάλο κόπο ο ιδιωτικός τομέας δημιούργησε με σύγχρονα πλοία.

Είναι ευκαιρία τώρα με την κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη να αναθεωρήσουμε γενικότερα την πολιτική μας στη Ναυτιλία, να επαναφέρουμε τους Έλληνες ναυτικούς, να μειωθεί η ανεργία και να αφήσουμε στο περιθώριο συμφέροντα ξένα προς την χώρα μας, συμφέροντα ομοσπονδιών και μικροσυμφέροντα διαφόρων κλάδων.

Είναι λοιπόν ευκαιρία την ώρα που βαλλόμεθα από ένα «αόρατο» εχθρό να σκεφτούμε μήπως κάνουμε κάτι λάθος ενάντια στη φύση και τα ανθρώπινα μεγέθη και να χαράξει η Ελλάδα το μέλλον της με λίγους, ελάχιστους ανθρώπους της κυβερνήσεως και ειδικούς μακριά από συμφέροντα (χωρίς να παραβλέπουμε τα οικονομικά), με ανθρώπους εγνωσμένης ευαισθησίας, όπως μας αποδεικνύει ο κ. Τσιόδρας στο θέμα του «κορωνοϊού».

Λέμε ότι είμαστε η μεγαλύτερη ναυτιλία στον κόσμο. Ας φροντίσουμε, ως σωστοί Έλληνες, να γίνουμε πρωτοπόροι και σε μία ανθρώπινη ναυτιλία.

Αξιότιμε κ. Υπουργέ,

Σκεφτείτε….

Θα είμαστε κοντά σας για κάθε βοήθεια.

Αναμένοντας τις σκέψεις σας.

Με φιλικούς χαιρετισμούς και τιμή,

Ανδρέας Ποταμιάνος»

Τον περασμένο Ιούνιο και με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας, παρέδωσε τιμητική πλακέτα σε δύο προσωπικότητες της επιβατηγού ναυτιλίας, τον Μιχάλη Λάμπρο και τον Θεόδωρο Κόντε τέως πρόεδρο της Ένωσης Εφοπλιστών Κρουαζιερόπλοιων και Φορέων Ναυτιλίας .

Με αφορμή τη βράβευση αυτή ανέφερε σε επιστολή του προς τον Μιχάλη Λάμπρο: .

«Κύριε Μιχάλη,

Πάνω από 20 χρόνια συνεργαστήκαμε μαζί στην Ενωση και ήσουν από τα βασικά στελέχη του Διοικητικού Συμβουλίου που ανέπτυξε τις κρουαζιέρες και τα πλοία των περιηγήσεων. Ισως τα 20 χρόνια του συμβουλίου μας υπήρξαν τα χρυσά χρόνια της ελληνικής σημαίας. Ακόμα χιλιάδες Ελληνες ναυτικοί το αναφέρουν. Μια περίοδος δύσκολη αλλά τελικά χωρίς απεργίες στον κλάδο. Είναι αδιανόητο μια χώρα που έχει όλα τα συστατικά να έχει πλοία με ελληνική σημαία και υπάρχουν λύσεις ανώδυνες, θάλασσες μοναδικές, Αρχιπέλαγος Αιγαίου, Ιστορία 3.000 ετών, μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έμπειρους ναυτικούς και μηχανικούς, να φθάσει στο σημείο να μην έχει πλοία με ελληνική σημαία. Η ευθύνη θα γραφτεί από την ιστορία. Μην ξεχνάμε τον Ξενιό, τον Ρίγγα, τον Περράκη, τον Φραγκουδάκη, τον Στρίντζη, τον Φόρο και τόσους άλλους.

Εκανες πολλά, προσέφερες όχι μόνο για την εταιρεία σου, αλλά και για όλους εμάς που ήμασταν ταγμένοι να αναπτύξουμε έναν κλάδο που ήταν κάπως άγνωστος στην αρχική του πορεία. Δεν περιορίστηκες να βοηθάς όλους μας ποικιλοτρόπως στην Ενωση, αλλά παρά τις αντιξοότητες δημιούργησες ένα αξιόλογο κρουαζιερόπλοιο, ένα πλοίο που ακόμα παρέχει φιλοξενία στους επιβάτες του. Θυμάμαι ότι το πλοίο αυτό το ξεκινήσαμε με την Ηπειρωτική. Ξέρω ότι σε οδηγεί η πίστη σου στον Χριστό και την πατρίδα.

Επ’ ευκαιρία των 100 ετών της Ενώσεώς μας, 1921-2021, ως πρόεδρος τότε και επίτιμος πρόεδρος σου προσφέρω τιμής ένεκεν μία πλακέτα γεμάτη αναμνήσεις. Ελπίζω ότι εσύ και ο Θεόδωρος Κόντες να συνεχίσετε τις παραδόσεις και τα “πιστεύω” που χαράχθηκαν τα τελευταία 100 χρόνια».

Πέθανε σε ηλικία 98 ετών ο Ευτύχιος Αλεξανδράκης, ο παλαιότερος έμπορος της Αθήνας και εμβληματική μορφή της Ερμού με το γνωστό κατάστημα γυναικείων ενδυμάτων.

Ο Ευτύχιος Αλεξανδράκης έφυγε πλήρης ημερών  και ενώ μέχρι και πρόσφατα πήγαινε καθημερινά στην επιχείρηση η οποία ιδρύθηκε το 1860.

Αρχοντικός, κομψός και επιβλητικός, ο Ευτύχιος Αλεξανδράκης υπήρξε μια εμβληματική και αξιοσέβαστη μορφή για την Ερμού.

Πρόσφατα μάλιστα το κατάστημα του και ο ίδιος είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον του Εμανουέλ Μακρόν και της συζύγου του Μπριζίτ η οποία σταμάτησε μπροστά στη βιτρίνα του καταστήματος «Αλεξανδράκης» και στη συνέχεια μαζί με τον σύζυγό της φωτογραφήθηκαν με τον Ευτύχιο Αλεξανδράκη.

Η κηδεία του θα γίνει την Παρασκευή στις 12 το μεσημέρι από το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

«Εργάζομαι εδώ από παιδί. Για μένα ήταν πολύ φυσικό να γίνω έμπορος. Σπούδαζα στο πανεπιστήμιο, αλλά εργαζόμουν εδώ και διαδέχτηκα τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν πολύ πετυχημένος έμπορος με αρχές. Τίμιος. Ήμασταν έξι παιδιά. Όλοι πήγαμε στον πόλεμο. Είχαμε τύχη και όλοι γυρίσαμε πίσω. Στο κατάστημα έρχομαι καθημερινά. Το αργότερο στις 7 είμαι όρθιος. Και έρχομαι εδώ, στη δουλειά μου. Θα πιστέψετε κάτι; Ακόμα και τη νύχτα σκέπτομαι. Καταστρώνω το πρόγραμμα της επομένης ημέρας. Το τι πρέπει να κάνουμε για την πρόοδο της επιχειρήσεως.» είχε πει σε συνέντευξή του στη LIFO.

Αναλυτικά όσα είχε πει ο Ευτύχιος Αλεξανδράκης στη Lifo το 2014:

«Αυτός ο Οίκος ιδρύθηκε το 1860 από κάποιον Καριοφύλλη. Ο πατέρας μου, ο Δημήτρης, εργαζόταν εδώ από το 1890. Του πούλησε ο Καριοφύλλης την επιχείρηση γύρω στο 1907 και έκτοτε συνεχίζει στην οικογένεια. Το κατάστημα ήταν πάντα εδώ. Ερμού 27. Το κτίριο ήταν πολύ παλιό της εποχής του Όθωνος, όταν ήταν τα κτίρια εδώ μονόροφα και διώροφα. Εδώ, η οδός Ερμού, ήταν πάντα ο κύριος εμπορικός δρόμος της πόλης. Από την εποχή του Όθωνος. Όλο καλά καταστήματα. Ερχόντουσαν τα εμπορεύματα από τον Πειραιά. Ήταν το κέντρο των κοινωνικών και εμπορικών εκδηλώσεων.

Ύστερα ανεπτύχθησαν οι άλλοι δρόμοι, αλλά όχι όσο η Ερμού. Ακόμα και σήμερα με την κρίση, υπάρχουν στιγμές που δε μπορείς να περάσεις από την Ερμού.”

«Ενώ τα διπλανά στενά είναι νεκρά. Αυτό συμβαίνει και σε άλλες μεγαλουπόλεις του κόσμου. Ο πατέρας μου αγόρασε αυτό το ακίνητο και μου είχε πει συγκεκριμένα «να έχεις πρώτα στέγη επαγγελματική και μετά στέγη για την οικογένεια, γιατί η επιχείρηση αν φύγει από τη θέση της καταστράφηκε. Η οικογένεια μπορεί να πάει από το Κουκάκι στο Ψυχικό, η επιχείρηση όχι». Ηταν σοφός, πεπειραμένος, ήταν φτιαγμένος για έμπορος.

Είχε μυαλό περισσότερο από όλους φρόντισε να αγοράσει στέγη. Στη συνέχεια οικοδόμησε αυτό το κτίριο, το 1930. Ανέθεσε το νέο κτίσμα στον γνωστό τότε αρχιτέκτονα Βασίλειο Παπαδάκη, ο οποίος με το γιο του Στάμο, επίσης αρχιτέκτονα, έκαναν το υποδειγματικό αυτό κατάστημα. Υπήρξε κάποια εποχή, στην Κατοχή ας πούμε, η θεωρία ότι τα ακίνητα τα έχουν οι κουτοί για να τα εκμεταλλεύονται οι έξυπνοι.

Ήρθε η εποχή και το ανέτρεψε αυτό. Οι καλές επιχειρήσεις έτσι χάθηκαν. Αν δεν έχεις στέγη δε μπορείς να αναπτυχθείς.

Η επιχείρηση έμεινε πάντα στη γραμμή της καλής ποιότητας. Είχαμε πάντα καλά εισαγόμενα εμπορεύματα από σπουδαίους οίκους του εξωτερικού. Γιαυτό επιζήσαμε και επιζούμε και σήμερα. Επειδή κρατήσαμε από την πρώτη στιγμή μια γραμμή από την οποία δεν παρεκκλίνουμε. Ποιότητα και σωστή διαχείριση των οικονομικών. Πιστεύουμε πολύ ότι το όνομα πρέπει να το προσέχει κανείς. Τη φήμη της επιχειρήσεως. Και επιχείρηση να μην έχει κανείς, το όνομα πρέπει να το προσέχει πάση θυσία. Είναι το άυλο κεφάλαιο». Το όνομα και η λειτουργία. Έχουμε πελάτες από παλιά. Υπερήλικες σήμερα, που μας λένε ότι ερχόμουν εδώ με τη γιαγιά μου. Κάποτε, επί Σημίτη, η κυβέρνησις μου έδωσε ένα βραβείο της παλαιότερης εμπορικής επιχειρήσεως και μου ζήτησε επ’ ακροατηρίων να πω με δυο λόγια πως κατορθώσαμε και επιζήσαμε. Είπα: «Αν θέλετε δυο λόγια είναι: σώφρων διαχείρισις».

Είμαι τώρα 95 ετών και εργάζομαι εδώ από παιδί. Για μένα ήταν πολύ φυσικό να γίνω έμπορος. Σπούδαζα στο πανεπιστήμιο, αλλά εργαζόμουν εδώ και διαδέχτηκα τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν πολύ πετυχημένος έμπορος με αρχές. Τίμιος. Ήμασταν έξι παιδιά. Όλοι πήγαμε στον πόλεμο. Είχαμε τύχη και όλοι γυρίσαμε πίσω. Ο ένας αδερφός μου ήταν ο ζωγράφος Αλέξανδρος Αλεξανδράκης. Τα έργα που βλέπετε εδώ είναι δικά του. Έγινε γνωστός κυρίως επειδή ζωγράφισε το έπος του 1940.

Στο κατάστημα έρχομαι καθημερινά. Το αργότερο στις 7 είμαι όρθιος. Και έρχομαι εδώ, στη δουλειά μου. Θα πιστέψετε κάτι; Ακόμα και τη νύχτα σκέπτομαι. Καταστρώνω το πρόγραμμα της επομένης ημέρας. Το τι πρέπει να κάνουμε για την πρόοδο της επιχειρήσεως. Έχουμε χρόνια τους ίδιους συνεργάτες, όλο το προσωπικό είναι προσαρμοσμένο σε μια ιδέα και λειτουργούμε σαν ωρολογιακός μηχανισμός, χωρίς προβλήματα. Έτσι δεν έχουμε προβλήματα. Δεν απολύσουμε ποτέ εργαζόμενους. Από εδώ, όλοι παίρνουν σύνταξη.

Την επιχείρηση την έχω μεταβιβάσει στο όνομα της κόρης μου, εδώ και χρόνια ήμουν τότε 85 ετών και ήθελα όταν έρθει το τέλος να μην υπάρχουν προβλήματα διαδοχής. Έχει σπουδάσει στη Γαλλία σχέδιο μόδας και παράλληλα με εμένα είναι και κείνη, μάλλον είμαι εγώ που ακολουθώ τώρα. Είμαι ήσυχος ότι η επιχείρηση θα συνεχίσει χωρίς προβλήματα.

Στη ζωή υπάρχουν δύσκολες μέρες και μέρες ομαλές. Πρέπει κανείς να εκμεταλλεύεται τις καλές για να αντιμετωπίσει τις δύσκολες. Δε λέω ότι δεν έχουμε προβλήματα, αλλά όχι αυτά που ακούω. Διότι δε χρωστάω. Μου δόθηκαν ευκαιρίες να κάνω και άλλα πράγματα και είπα «όχι, εγώ αυτό ξέρω και αυτό ξέρω να κάνω σωστά». Χρειάζεται σύνεση, όχι απληστία. Γιατί ο χρόνος τα ισοπεδώνει όλα»

[lifo]