Ο ΠΑΟΚ είναι πρωταθλητής Ελλάδας για τη σεζόν 2023-24 και άπαντες έσπευσαν να αφιερώσουν την κούπα στον διοικητικό ηγέτη του Δικεφάλου και δημιουργό αυτής της ομάδας Ιβάν Σαββίδη.
Ο γιος του Γιώργος Σαββίδης, ο Ραζβάν Λουτσέσκου, οι παίκτες, ο Άγγελος Αναστασιάδης, ο Μάκης Γκαγκάτσης, ο Κυριάκος Κυριάκος, όλοι τους αφιέρωσαν τον τίτλο στον άνθρωπο που άλλαξε τη σύγχρονη ιστορία του ΠΑΟΚ.
Και σύντομα η κούπα που σήκωσαν οι παίκτες στη φιέστα της Τούμπας και αργότερα στον Λευκό Πύργο θα βρίσκεται στα χέρια του Ιβάν Σαββίδη! Το πιο παλικαρίσιο πρωτάθλημα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου αναχώρησε απ’ την Ελλάδα προκειμένου να φτάσει στον άνθρωπο που έχτισε αυτή την ομάδα και που στηρίζει νυχθημερόν το όραμα για έναν μεγάλο ΠΑΟΚ.
Ο Ιβάν Σαββίδης πανηγύρισε, συγκινήθηκε και γιόρτασε για την τεράστια επιτυχία της ομάδας του και σύντομα θα έχει στην αγκαλιά του το τρόπαιο του πρωταθλητή.
Ο γιος του Ιβάν Σαββίδη, Νίκος, επιστρέφει στην Αγγλία και λίγο πριν από την αναχώρησή του, μαζί με τον αδελφό του, Γιώργο, έβγαλαν την πιο… κουπάτη αναμνηστική φωτογραφία με το τρόπαιο του πρωταθλητή Ελλάδας 2024. Ο επόμενος που θα πάρει την κούπα στην αγκαλιά του θα είναι ο Ιβάν Σαββίδης, όπως αναφέρει η σχετική ανάρτηση της ΠΑΕ ΠΑΟΚ:
«Μια τελευταία αγκαλιά στο τρόπαιο πριν ο Νίκος επιστρέψει στην Αγγλία. Το τρόπαιο σύντομα θα ταξιδέψει και σε μια ακόμη αγκαλιά, ίσως σ/ εκείνον που το αξίζει περισσότερο, στον Ιβάν Σαββίδη!»
Μια τελευταία αγκαλιά στο τρόπαιο πριν ο Νίκος επιστρέψει στην Αγγλία. Το τρόπαιο σύντομα θα ταξιδέψει και σε μια ακόμη αγκαλιά, ίσως σ´ εκείνον που το αξίζει περισσότερο, στον Ιβάν Σαββίδη! #PAOKFamily#SavvidisTeampic.twitter.com/k1p5FYbXmL
Γεννήθηκα το 1939 στην πλατεία Κουμουνδούρου, το πιο σκληρό κέντρο της Αθήνας ανάμεσα στο Μεταξουργείο, το Θησείο και του Ψυρρή. Μια αξιοπρεπής και μικροαστική συνοικία στην οποία ζούσαν νοικοκυραίοι και εργαζόμενοι. Μια μετεμφυλιακή κοινωνία όπου όλοι προσπαθούσαμε για το καλύτερο.
Απουσιάζει η ζώνη πολιτισμού από την εκπαίδευση. Οι μαθητές θα έπρεπε να έρχονται σε επαφή από μικρή ηλικία με τον κινηματογράφο, τα εικαστικά, τη λογοτεχνία και τη μουσική.
Ανήκω σε μια γενιά η οποία ωρίμασε γρήγορα. Και μπορεί να έχασε πολλά, αλλά κέρδισε σε αγωνιστικότητα, απέκτησε μια αίσθηση ορίων πολύ σημαντική για τον άνθρωπο και μεγάλωσε μ’ έναν δημιουργικό ρεαλισμό. Είχαμε αίσθηση της πραγματικότητας προκειμένου να επιτύχουμε την υπέρβαση και να αναζητήσουμε το καλύτερο.
• Ο πατέρας μου ήταν οικογενειακός γιατρός και η μητέρα μου μια θαυμάσια οικοδέσποινα. Γυναίκα που είχε την έννοια της φροντίδας του σπιτιού, των παιδιών, της σύσφιξης των σχέσεων, της ομαδικότητας και του κεφιού στο οικογενειακό κυριακάτικο τραπέζι. Από τους γονείς μου πήρα το ήθος, την προσφορά και τη φιλική διάθεση προς τους ανθρώπους. Ο γιατρός της εποχής εκείνης δεν έβγαζε χρήματα, όπως είναι η επικρατούσα αντίληψη στις μέρες μας. Και δεν θυμάμαι ως οικογένεια να είχαμε μια ευμάρεια.
• Ανακαλώ στη μνήμη μου από τα παιδικά χρόνια την έννοια της γειτονιάς, της παρέας, του παιχνιδιού και της εγγύτητας. Ήμουν ζωηρό και δραστήριο παιδί σε μια εποχή σχετικής αγριότητας. Κουβαλώ εικόνες όπως του γυμνασιάρχη Κίτσιου, ο οποίος άνηκε στον χώρο της ακροδεξιάς κι είχε φρουρούς με περίστροφα που τον ακολουθούσαν. Έχω δει ανθρώπους να πεθαίνουν στον δρόμο από την πείνα. Να περπατάς και να περνάς δίπλα από πρησμένα πτώματα. Αξεπέραστα βιώματα. Καταστάσεις που δημιουργούν μια άλλη αίσθηση για τη θέση σου στον κόσμο και σε συμφιλίωναν με την έννοια του θανάτου.
Θυμάμαι πολύ έντονα ένα βράδυ την περίοδο της Κατοχής, κατά τις 2 μετά τα μεσάνυχτα, όταν μας χτύπησαν την πόρτα, όπως συνέβαινε συχνά λόγω του επαγγέλματος του πατέρα μου, και αντ’ αυτού μπούκαραν μέσα ένας Γερμανός κι ένας Έλληνας διερμηνέας, υποτίθεται επειδή το φως δεν ήταν σβησμένο. Αισθάνθηκα έναν φόβο ότι θα σκότωναν τον πατέρα μου. Η μητέρα μου είχε τρομοκρατηθεί. Τελικά, ήταν μια στημένη κατάσταση, ένας εκβιασμός προκειμένου να πάρουν κάποια εναπομείναντα κοσμήματα της μητέρας μου.
Μια άλλη φορά ήταν, όταν, ο πατέρας μου, έχοντας πουλήσει ένα σπίτι που είχαμε στον Βοτανικό, ήρθε στο σπίτι με δύο τενεκέδες λάδι. Τους είχαμε σκεπασμένους, γιατί, αν σε έβλεπαν με λάδι, σε σκότωναν. Άλλες εποχές.
Ευτύχησα να έχω δασκάλους που δεν κοιτούσαν το ρολόι για το πότε θα φύγουν, όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά κάθονταν πέραν του ωραρίου τους για να μιλήσουμε για ποίηση ή λογοτεχνία. Ήταν δάσκαλοι και όχι διδάσκοντες. Ανέπτυσσες μια βιωματική σχέση μαθητείας και προσφοράς της γνώσης. Στην εποχή μας έχουμε πολλούς διδάσκοντες κι ελάχιστους δασκάλους. Ζούμε στην περίοδο της ήσσονος προσπάθειας. Τότε διεκδικούσες, δεν τα έβρισκες όλα έτοιμα, όπως σήμερα. Ατσαλωθήκαμε εξαιτίας της ανάγκης.
• Στο Γυμνάσιο εξέδωσα τη μαθητική εφημερίδα με τίτλο «Μαθητικό Σάλπισμα». Δεν ήθελα να γίνω δημοσιογράφος αλλά επιδίωκα να μοιράζω πληροφορίες, γνώμες και ειδήσεις. Σε ηλικία 15 ετών ανακάλυψα την επιθυμία μου για στενή επαφή με τη γλώσσα. Διάβαζα τα πάντα από νεοελληνική λογοτεχνία και ποίηση: Καζαντζάκη, Θεοτοκά, Βενέζη, Ελύτη και Σεφέρη, Παλαμά, Καρυωτάκη, Καβάφη ή Σολωμό. Άκουγα ραδιόφωνο το οποίο ήταν πρότυπο εκφοράς λόγου και πηγή μουσικής ευαισθησίας.
Το Κατηχητικό στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, όσο αδιανόητο και αν ακούγεται σήμερα, σφράγισε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, με σπουδαίο κατηχητή τον Αναστάσιο Γιαννουλάτο, σημερινό Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας. Εκεί συζητούσαμε όλα τα θέματα. Ναι μεν χριστοκεντρικά, αλλά με βασικό άξονα τον διάλογο. Έφευγες προβληματισμένος και σκεπτόμενος.
• Ένας άνθρωπος βρίσκει τον δρόμο του στη ζωή από τα ερεθίσματα που λαμβάνει από την κοινωνία ή το σχολείο. Κυρίως όμως λόγω της προσωπικής προσπάθειας και της αυτομόρφωσης, της αυτοκαλλιέργειας. Από το ενδιαφέρον που επιδεικνύεις για ανάγνωση εφημερίδων, για να ακούσεις ραδιόφωνο, να διαβάσεις βιβλία ή να πας θέατρο και κινηματογράφο.
Με ενοχλεί αισθητικά η χυδαιότητα και η αδιαφορία. Ίσως έχει έρθει η στιγμή να βρούμε λίγο τον δρόμο μας. Δεν μπορούμε να σερνόμαστε εσαεί. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
• Την περίοδο που ένας Άγγλος αρχιτέκτονας, ο Μάικλ Βέντρις, είχε ανακοινώσει ότι μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει μιαν άγνωστη μέχρι τότε γραφή, την κρητομυκηναϊκή γραμμική γραφή τύπου Β, είχα έναν καθηγητή που ήθελε να ξεκινήσει ένα σεμινάριο για τη Γραμμική Β. Κάπως έτσι συναντήθηκα με τη γλωσσολογία. Αργότερα, συνέχισα τις σπουδές μου σε Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ σε λιγότερο από δέκα χρόνια είχα γίνει καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αργότερα, πρύτανης, πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Αρσακείων-Τοσιτσείων Σχολείων, υπουργός Παιδείας και συγγραφέας εννέα λεξικών, τα οποία έγιναν σημείο αναφοράς.
• Η γλώσσα δεν είναι υπόθεση εργαστηρίου αλλά μας αφορά όλους. «Θάλασσα, πού να τα πω τα ελληνικά της πίκρας. Με δέντρα κεφαλαία πού να τα γράψω. Οι σοφοί να ξέρουν ν’ αποκρυπτογραφήσουν» έχει γράψει ο Ελύτης. Την περίοδο της κρίσης είναι πικρές οι αλήθειες της γλώσσας μας.
Πάσχουμε από κρίση ποιότητας της γλώσσας, ως προς τα ελληνικά που γράφουμε και μιλούμε. Κρίση ποιότητας της εκπαίδευσης. Στα σχολεία μας παρατηρείται μια στασιμότητα, μια δειλία και συχνά οι αποφάσεις λαμβάνονται από απαίδευτους. Και δεν εννοώ ανθρώπους που δεν εκπληρώνουν τα τυπικά προσόντα αλλά ακαλλιέργητους σε σχέση με τον πολιτισμό, τις αξίες και τις αρχές της εκπαίδευσης. Και τέλος, πάσχουμε από κρίση της γενικότερης παιδείας διότι έχουμε γίνει δέσμιοι και εξαρτημένοι από το Διαδίκτυο, την τηλεόραση και το κινητό τηλέφωνο.
• Με τις συντομογραφίες ή τα greeklish έχουμε οδηγηθεί σ’ έναν κατατεμαχισμένο λόγο. Πασχίζουμε για συντομία και βιασύνη λες κι έχουμε εχθρό τον χρόνο, ειδικά σε μια λειτουργία όπως η επικοινωνία που αφορά συνάντηση ανθρώπου με άνθρωπο. Κι εμείς όλο αυτό το ευτελίζουμε σ’ έναν συγκεκομμένο τύπο λόγου που αγγίζει την κατάχρηση της ανθρώπινης επικοινωνίας. Ο βασικός κίνδυνος είναι η αποξένωση από την «εικόνα» της λέξης. Μια έλλειψη πληροφοριών που παρέχει η φωτογραφία της λέξης με τη σημασία και την προέλευσή της, αλλά και την οικογένεια στην οποία ανήκει.
Τρέχουμε συνεχώς και βιαζόμαστε για πράγματα για τα οποία δεν χρειάζεται ταχύτητα αλλά άνεση, περισυλλογή και διάθεση χρόνου. Όταν πρόκειται για πνευματικά θέματα, για επικοινωνία και συγγραφή η βιασύνη γίνεται συνώνυμο της κακής ποιότητας. Το τρέξιμο υπονομεύει την ποιότητα. Άλλο βιάζομαι να πάω στη δουλειά μου κι άλλο βιάζομαι να μιλήσω ή να διαβάσω κάτι γρήγορα. Χάνεις το βάθος και λαμβάνεις απλώς μια χοντρική πληροφορία, πιθανόν εσφαλμένη.
• Έχουμε απομακρυνθεί από το αξιακό μας σύστημα κι έχουν κλονιστεί βασικές σημασίες που θα έπρεπε να περνούν μέσα από την εκπαίδευση. Δεν μορφώνουμε υπεύθυνους, σκεπτόμενους, καλλιεργημένους κι ευαίσθητους πολίτες. Φορτώσαμε το σχολείο με όγκους αμάσητων κι αχώνευτων πληροφοριών, οι οποίοι ποτέ δεν γίνονται χρήσιμοι κι αξιοποιήσιμοι για βαθύτερη γνώση. Υπηρετούν τη στρέβλωση της ελληνικής εκπαίδευσης, η οποία αποτυπώνεται πλήρως με την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
• Η ελληνική οικογένεια έχει την αντίληψη ότι αν το παιδί μπει στο πανεπιστήμιο πετυχαίνει την απόλυτη καταξίωση. Πρόκειται για ένα χονδροειδέστατο λάθος. Μια παρεξηγημένη έννοια της παιδείας και αποπροσανατολισμένης εκπαίδευσης. Η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει ακυρώσει την παιδευτική λειτουργία του λυκείου, το οποίο σου παρέχει τη γενική μόρφωση.
Στην καλύτερη ηλικία των 15 με 18 ετών έχουμε βάλει τα παιδιά στο λούκι της εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση. Μόνο το φροντιστήριο έχει αξία γι’ αυτούς, οδηγώντας στην αχρήστευση του σχολείου και στην υποβάθμιση των δασκάλων. Και τι επιτυγχάνουμε τελικά; Να φεύγουν τα παιδιά από τα σχολεία χωρίς να θυμούνται απολύτως τίποτα.
• Απουσιάζει η ζώνη πολιτισμού από την εκπαίδευση. Οι μαθητές θα έπρεπε να έρχονται σε επαφή από μικρή ηλικία με τον κινηματογράφο, τα εικαστικά, τη λογοτεχνία και τη μουσική. Θα έπρεπε να προετοιμάζουμε από το σχολείο τους αυριανούς θεατές, ακροατές και αναγνώστες. Ακόμη κι ο αθλητισμός πάσχει στα ελληνικά σχολεία.
Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος διδασκαλίας, ο οποίος είναι άμεσα συνδεδεμένος με τη σκέψη μας. Αντί να μαθαίνουμε ότι οι λέξεις αποτελούν τρόπο έκφρασης των συλλογισμών μας, έχουμε περάσει σε έναν ξηρό φορμαλισμό και σε μια τυποκρατία. Υπάρχει μια διάχυτη παρεξήγηση ως προς την ουσία των πραγμάτων, της γνώσης, της παιδείας και της εκπαίδευσης που σχετίζεται με την ποιότητα της ύπαρξής μας και της σχέσης μας με τον κόσμο. Η σκέψη μας είναι ο δρόμος προς τον κόσμο. Ο κόσμος μας υπάρχει μέσα από τη νόησή μας και η νόηση εκφράζεται μέσα από τη γλώσσα.
• Απεναντίας, στο πανεπιστήμιο έφταναν κουρασμένα παιδιά που αν δεν τα ενέπνεες με τη διδασκαλία σου, είχαν μια μόνιμη απογοήτευση κι εγκατάλειψη. Γι’ αυτό και δεν ήθελα ποτέ να κάνω ένα ξηρό μάθημα και τα αμφιθέατρα στο μάθημά μου ήταν πάντα γεμάτα από φοιτητές.
Η μεγάλη εμπειρία μου στον χώρο της εκπαίδευσης μου έδειξε ότι βολευτήκαμε στα εύκολα. Δεν έχουμε αφυπνίσει τους ανθρώπους ώστε να τους κατευθύνουμε στον αξιακό κώδικα της παιδείας και της εκπαίδευσης. Δεν είναι εργαλειακή και χρησιμοθηρική η χρήση της γλώσσας. Είναι η ταυτότητά μας κι ο πολιτισμός μας. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν. Το ζήτημα είναι να είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι ώστε να δεχτούμε μια αλλαγή όχι ως πολιτικό σύνθημα αλλά ως ανθρωπιστική επιδίωξη ανόδου του ανθρώπου.
Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί αν έμπαιναν στην πολιτική νέοι άνθρωποι, συνειδητοποιημένοι και εμπνευσμένοι. Είναι λίγοι, αλλά ευτυχώς υπάρχουν. Βέβαια, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι κι αυτοί που κάτι έχουν να προτείνουν είναι πολλές φορές ενοχλητικά πρόσωπα. Ή επιλέγουν και οι ίδιοι να μην «καούν».
• Με θλίβει η σημερινή εικόνα των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Στη δική μου περίοδο πρυτανείας είχα τη χαρά να αντιμετωπίζονται πολλά θέματα με τον διάλογο ‒όχι με ξύλο‒, με αποτέλεσμα να αποφεύγονται όλα όσα συμβαίνουν σήμερα. Επίσης, λύναμε προβλήματα, όπως, για παράδειγμα, το χτίσιμο της Εστίας στου Ζωγράφου. Αλλά, για να μην κάνουμε τους ήρωες, δεν είχαμε την οικονομική κρίση, η οποία χειροτέρεψε τα πάντα. Έχω συναδέλφους πανεπιστημιακούς που μου λένε ότι κουβαλούν χαρτιά τουαλέτας από το σπίτι τους. Ανήκουστα πράγματα.
• Πρέπει να υπάρξει φύλαξη των πανεπιστημίων και να μπαίνεις σε αυτά με τη φοιτητική σου ταυτότητα. Να υπάρχει ένας έλεγχος του ασύλου από τον Πρύτανη. Κάποτε είχε νόημα το άσυλο ως διαφύλαξη της διακίνησης των ιδεών. Τώρα έχουμε ξυλοδαρμούς, ναρκωτικά, εγκληματικότητα και πολλές ομάδες εξωπανεπιστημιακών. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν ανανεώνονται τα πανεπιστήμια επειδή δεν υπάρχουν νέες θέσεις.
Διετέλεσα, για μικρό διάστημα, εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Παιδείας σε μια υπερκομματική κυβέρνηση εθνικής ευθύνης. Πίστευα ότι θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε ορισμένα καίρια θέματα της παιδείας, τα οποία θα μπορούσαν να συνεχιστούν και μετά, με την εκλογή της επόμενης κυβέρνησης, κάτι το οποίο δεν συνέβη, αφού συνάντησα την αναβολή με κυρίαρχη άποψη: «Ας τα κάνει η επόμενη κυβέρνηση».
Συγκρούστηκα πολύ έντονα. Η κ. Διαμαντοπούλου, προκειμένου να εφαρμόσουν τα ανώτατα ιδρύματα τον νόμο, τα τιμωρούσε με το να μην τους δίνει χρήματα. Τότε απείλησα με παραίτηση, σε μια εύθραυστη περίοδο για τη χώρα, που η παραίτηση ήταν αρκετή για να πέσει ακόμα και η κυβέρνηση.
Δέχτηκα επιθέσεις από τα μέσα ενημέρωσης, από γνωστούς και φίλους, ότι υπονόμευσα τον νόμο, αφού η κ. Διαμαντοπούλου ήταν «οργανωμένη», εν αντιθέσει με εμένα, έναν εξωκοινοβουλευτικό υπουργό. Ευτυχώς, κατάλαβαν όλοι ότι είχαν άδικο και επενέβη, βρίσκοντας λύση, ο κ. Παπαδήμος.
• Οι νέοι σήμερα διακρίνονται από ένα φάσμα συμπεριφοράς. Σε ένα μέρος των νέων κυριαρχεί η ματαίωση και η παραίτηση, κάτι που τους οδηγεί στη φυγή. Εγκατάλειψη της πατρίδας για μια καλύτερη λύση ζωής. Θεμιτό. Ένα άλλο κομμάτι νέων επιλέγουν να μείνουν εδώ, εξίσου ικανοί με εκείνους που φεύγουν. Αγωνίζονται με αισιοδοξία και ρομαντισμό, αναπτύσσουν μια δραστηριότητα, δένονται με τον χώρο και πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Όμως η οικονομική κρίση έχει αλλάξει τη δομή της κοινωνίας. Νέοι που κάποτε αποκτούσαν μια ανεξαρτησία πλέον έχουν επιστρέψει στην εξάρτηση.
• Ως χώρα έχουμε εξέχουσες ατομικότητες και περιορισμένη ομαδικότητα. Θα έλεγα συλλογικότητα, αλλά είναι μια λέξη που τελευταία υποφέρει πολύ. Το μειονέκτημά μας είναι ότι μας λείπουν η συνύπαρξη και η συνεργασιμότητα. Μας αρέσει να λειτουργούμε περισσότερο ως μονάδες, ως άτομα.
• Αγαπώ την Αθήνα και τις γειτονιές της. Κάποτε μια βόλτα στη Φωκίωνος Νέγρη, στο Θησείο, στο Κουκάκι και στην Πλάκα ήταν ικανή να σου φτιάξει τη μέρα, να σου δώσει ψυχική ανάταση. Αυτές είναι περιοχές που τις έχω ζήσει στις καλύτερες στιγμές τους. Βέβαια, έχω ζήσει και στα Εξάρχεια, όταν ήταν μια αγαπημένη συνοικία, με καλλιτεχνικό προφίλ και νεοκλασικά σπίτια. Σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Φοβάσαι να περπατήσεις ή αναγκάζεσαι να παρκάρεις σε διπλανή περιοχή.
Με εκνευρίζει πάρα πολύ η γραφορύπανση. Δεν είναι δυνατόν να βρίσκεσαι σε οποιονδήποτε δρόμο ή στενό της πόλης, σε οποιοδήποτε μαγαζί ή χώρο και να βλέπεις όλη αυτή την αντιαισθητική γραφή και τη χυδαιολογία. Δεν μιλώ προφανώς για τα γκράφιτι που γίνονται από ανθρώπους οι οποίοι είναι καλλιτέχνες. Με ενοχλεί αισθητικά η χυδαιότητα και η αδιαφορία. Ίσως έχει έρθει η στιγμή να βρούμε λίγο τον δρόμο μας. Δεν μπορούμε να σερνόμαστε εσαεί.
• Ο μεγαλύτερός μου φόβος αφορά τον κορεσμό στη διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας. Βλέπω μια αβεβαιότητα κι αισθάνομαι μια ανασφάλεια γιατί δεν διαβλέπω στον ορίζοντα άμεσες λύσεις. Κυριαρχεί μια μαυρίλα που μου προκαλεί φόβο.
• Η ευτυχία είναι θέμα αυτοπροσδιορισμού. Αν οι προσδοκίες σου από τον εαυτό σου, από τους άλλους ή τη ζωή επαληθεύονται σ’ έναν μεγάλο βαθμό, τότε μπορείς να μιλάς για ευτυχία. Δεν μπορείς να έχεις ευτυχία, εάν περάσεις από τη δίνη του καταναλωτισμού, της αρχομανίας και της άμετρης φιλοδοξίας.
• Ως χριστιανός, πιστεύω στον Θεό και τη μεταθανάτια ζωή. Ο θάνατος δεν με τρομάζει καθόλου κι έχω συμφιλιωθεί από πολύ νωρίς με το περιεχόμενό του. Έχω βιώσει την αγάπη, αυτήν τη διάχυτη αίσθηση με τους ανθρώπους. Αλλά και τον έρωτα. Με τη γυναίκα μου είμαστε πάνω από πενήντα χρόνια παντρεμένοι. Έχουμε μια σχέση συμπληρωματικότητας και αλληλοκατανόησης. Πολλά από όσα πέτυχα οφείλονται στη στήριξη της συζύγου μου. Και μερικές φορές αναρωτιέμαι: σήμερα, πόσο εύκολα διαλύουν οι άνθρωποι τις σχέσεις τους;
Η αγάπη κι ο έρωτας είναι δύο διαστάσεις της ύπαρξης του ανθρώπου που αν δεν τις ζήσεις και τις δύο, θα έχεις χάσει, από τον έρωτα, το πιο δυνατό συναίσθημα της ζωής σου. Κι από την άλλη, αν δεν βιώσεις την ηρεμία και την ευλογία της αγάπης για όλα όσα υπάρχουν γύρω σου, τότε δεν μπορείς να έχεις μια κανονική ύπαρξη. Δεν θα έχεις ζήσει. Η αγάπη είναι προϋπόθεση ζωής.
• Η πιο σημαντική συμβουλή που δίνω σε όλους είναι πως για ό,τι κάνουν πρέπει να διακατέχονται από ένα δημιουργικό πάθος. Τι είναι το πάθος; Η βασιλεία του θετικού συναισθήματος. Όλα όσα σε γεμίζουν ψυχικά και σε κάνουν ευτυχισμένο. Ένα μεγάλο λάθος μου ήταν η κακή εκτίμηση μερικών ανθρώπων, τους οποίους εμπιστεύτηκα και στήριξα και εκ των υστέρων αντιλήφθηκα ότι δεν έπρεπε.
• Η ζωή με έχει διδάξει τα πάντα. Αν ξεχώριζα κάποιο, θα έλεγα πως όσο ωριμάζεις αποκτάς μια ανεκτικότητα απέναντι στους άλλους, μια σχέση κατανόησης κι αγάπης ακόμη και για εκείνους που πράττουν κάτι που σε ενοχλεί. Μην ξεκινάς, λοιπόν, να επιρρίπτεις στον άλλον κακή πρόθεση, διότι θα είσαι δυστυχισμένος με τους πάντες και τα πάντα. Χωρίς θετικές προσδοκίες, δεν μπορείς να δημιουργήσεις.
«Είναι αδιανόητο ο Χρήστος Δάντης να προσβάλει την καλλιτεχνική υπόσταση ενός συναδέλφου του για τα μάτια της πιο αντιπαθητικής παίκτριας που έχει περάσει ποτέ από το παιχνίδι», είπε ο Σπύρος Μαρτίκας.
Δηλώσεις στο Πρωινό έκαναν ο Σπύρος Μαρτίκας και η Βρισηίδα Ανδριώτου. Ο επιχειρηματίας και πρώην παίκτης του Survivor απάντησε και για το «φάλτσος» που είπε ο Χρήστος Δάντης για τον Τριαντάφυλλο.
Δείτε το βίντεο:
«Ο Τριαντάφυλλος είναι φανατικός υποστηρικτής του Survivor. Είναι αδιανόητο ο Χρήστος Δάντης, ένας καλλιτέχνης τέτοιου εκτοπίσματος, να υποπέσει σε τέτοιο λάθος και να προσβάλει την καλλιτεχνική υπόσταση ενός συναδέλφου του. Και αυτό για τα μάτια της πιο αντιπαθητικής παίκτριας που έχει περάσει ποτέ από το παιχνίδι.
Καλύτερα ο Χρήστος Δάντης να μαζέψει λίγο την Ασημίνα, ας κρίνει ο ίδιος πώς έπαιζε στο παιχνίδι και ας αφήσει τον Τριαντάφυλλο και την καλλιτεχνική του υπόσταση που είναι τεράστια», είπε αρχικά ο Σπύρος Μαρτίκας.
Ο Σπύρος Μαρτίκας είπε στη συνέχεια: «Ο χωρισμός της Μαρίας και του Άρη είναι κάτι προσωπικό και δεν αφορά κανέναν».
“Έλεγα ψέματα ότι όλα είναι καλά. Πλέον δεν μπορώ να κρύψω κάτι. Μου έβαλε τις φωνές, γιατί δεν έγραφαν τα sites το όνομά του”.
Για τη βάφτιση του γιου της, Ραφαήλ, μίλησε η Μαρία Καρλάκη σε απευθείας σύνδεση στην εκπομπή «Super Κατερίνα» το πρωινό της Δευτέρας (20/5). Η γνωστή τραγουδίστρια βρέθηκε στη Λέσβο για το ιερό μυστήριο και αναφέρθηκε στην απουσία τόσο του πατέρα όσο και της οικογένειάς του από αυτό.
«Ο πατέρας του παιδιού μου ήταν από την αρχή απών απλώς εγώ δεν ήθελα να συζητήσω και έλεγα ότι όλα είναι καλά. Πλέον δεν μπορώ να κρύψω κάτι και να πάρω άλλο μέρος στην προσπάθεια που έκανα ώστε να είναι όλα καλά. Το παιδί έχει το επίθετό μου», δηλώνει η Μαρία Καρλάκη.
«Στη γέννα είχε έρθει, προσπαθούσα να είμαι γλυκιά μαζί του. Δεν έχει αναγνωρίσει ακόμα το παιδί, δεν έχω θέμα να κάνω τεστ DNA. Όταν γίνεται αναγνώριση, υπάρχουν και υποχρεώσεις. Επειδή δεν έχει πληρωθεί κάποια υποχρέωσή του, κατανοώ ότι δεν θέλει να υπάρχει ως υποχρέωση συγγενικά», σχολιάζει η τραγουδίστρια χαρακτηριστικά.
«Τον Ραφαήλ τον είχα τάξει στον άγιο, γι’ αυτό και το όνομα, και το Μηνάς το έδωσα εγώ, γιατί όταν γεννήθηκε ήταν του Αγίου Μηνά και είχα περάσει δύο μέρες στην εντατική στην εγκυμοσύνη μου», περιγράφει στη συνέχεια η Μαρία Καρλάκη.
«Μέχρι τον Ιανουάριο είχαμε επαφές με τον πατέρα του παιδιού μου. Είχα καλέσει την οικογένειά του στη βάφτιση, αλλά δεν ήρθε κανείς. Μετά τη γέννα, ο πατέρας του παιδιού μου έβαλε τις φωνές, γιατί δεν έγραφαν τα sites το όνομά του», αποκαλύπτει σε άλλο σημείο η Μαρία Καρλάκη.
Μαρία Καρλάκη: Η τραγουδίστρια βάφτισε τον γιο της – Τα ονόματα που πήρε
Ιδιαίτερη ήταν η χθεσινή ημέρα (Σάββατο 18/5) για την Μαρία Καρλάκη.
Συγκεκριμένα, η Μαρία Καρλάκη βάφτισε τον γιο της σε στενό οικογενειακό και φιλικό κύκλο στη Λέσβο.
Το μυστήριο τελέστηκε στην Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ στη Μυτιλήνη και ο νεοφώτιστος πήρε δύο ονόματα, Ραφαήλ – Μηνάς.
Ο γιος της Μαρίας Καρλάκη είχε τρεις νονούς, οι οποίοι ήταν φιλικά πρόσωπα της γνωστής τραγουδίστριας.
Οι αναρτήσεις της Μαρίας Καρλάκη για τη βάφτιση του γιου της
Μάλιστα, η Μαρία Καρλάκη δημοσίευσε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram τις πρώτες φωτογραφίες από τη βάφτιση του γιου της.
«Μαμά! Γιε μου! Να σε χαίρομαι! Να μου ζήσεις με το όνομα! Σε αγαπάω ως το άπειρο! Πάντα άξιοι νονοί μας! Τιμή μου που είστε οι πνευματικοί ανάδοχοι του πρίγκιπα μου!», έγραψε η Μαρία Καρλάκη στη λεζάντα της μιας της ανάρτησης.
«Ραφαηλ Μηνας λοιπόν! Να μας ζήσει ο πρίγκιπας μου με τ όνομα!!! Πάντα άξιοι οι νονοί μα !!! Είμαι ήρεμη ότι θα έχει την καλύτερη πνευματική καθοδήγηση που θα μπορούσε να έχει!», έγραψε ακόμα.
Δείτε τις φωτογραφίες και τις αναρτήσεις της Μαρίας Καρλάκη:
Παρατηρούσα τους συμμαθητές γύρω μου να βγαίνουν, να γελούν, να φλερτάρουν και εγώ φοβόμουν ότι αν ένιωθα κάτι παρόμοιο, θα με τιμωρούσε ο Θεός.
Με λένε Σοφία. Από μικρή ηλικία οι γονείς μου με πήγαιναν σε μοναστήρια και στο κατηχητικό διότι ήταν ιδιαίτερα θρησκόληπτοι. Κάθε Κυριακή ξυπνούσαμε το πρωί για να πάμε εκκλησία, και ενώ τα πρώτα χρόνια μου άρεσε, στη συνέχεια ένιωθα να πιέζομαι πάρα πολύ. Παρατηρούσα τους συμμαθητές γύρω μου να βγαίνουν, να γελούν, να φλερτάρουν και εγώ φοβόμουν ότι αν ένιωθα κάτι παρόμοιο, θα με τιμωρούσε ο Θεός.
Αποφοίτησα με αριστεία από το Πανεπιστήμιο και πήρα υποτροφία. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι ευτυχισμένη, αλλά αρχίζω να μισώ τη ζωή μου διότι νιώθω μόνη μου.
Για πολλά χρόνια δεν είχα καμία σχέση και δεν ήξερα τι πάει να πεί φλερτ. Νιώθω τόσο παράξενα γιατί δεν μπορώ να ξεχωρίσω τον πόθο από την αγάπη, ή ένα απλό σκίρτημα που μπορεί να αισθανθώ για κάποιον.
Κάποια στιγμή οι γονείς μου, μου προξένεψαν κάποιον τον οποίο αρραβωνιάστηκα στη συνέχεια. Ένιωθα να τον ερωτεύομαι αλλά δεν έπρεπε να κοιμηθούμε μαζί πριν το γάμο. Μπορούσα να περιμένω αλλά εκείνος δεν άντεξε και έφυγε. Ένιωθα να βρίσκομαι σε καραντίνα, την οποία δεν μπορούσα να δικαιολογήσω στο μυαλό μου.
Τα κορίτσια στην ηλικία μου έχουν αρκετές εμπειρίες και νιώθω ότι αν είχα και εγώ, θα ήμουν πιο ευτυχισμένη. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της καταπίεσης είναι να μου αρέσει όποιος βρεθεί μπροστά μου, ακόμα και ο καθηγητής που μου κάνει μαθήματα πιάνου από την παιδική μου ηλικία.
Δεν μπορώ να περιμένω μέχρι να παντρευτώ για να κάνω σεξ, θέλω να ζήσω όπως και όλες οι κοπέλες στην ηλικία μου, αλλά δεν θέλω να απογοητεύσω τους γονείς μου. Τι να κάνω;
Με αφορμή τη Ναταλία Γερμανού που αναφέρθηκε στο ταξίδι του μέλιτος με τον Πέτρο Ίμβριο, στο οποίο και πήγαν… με φίλους, η Ελένη Χατζίδου μίλησε για τη δικό της, με τον Ετεοκλή Παύλου.
Η παρουσιάστρια του Breakfast@Star και ο σύζυγός της, αποκάλυψαν την Δευτρά 20/5 στον αέρα ότι κι εκείνοι μετά τον γάμο τους, πήγαν ταξίδι του μέλιτος με τη μητέρα και τον αδερφό του Ετεοκλή, αλλά και την κόρη τους, Μελίτα – Δήμητρα.
Δείτε το σχετικό βίντεο:
Ο Ετεοκλής Παύλου είπε στον τηλεοπτικό αέρα: «Είπα και εγώ ότι αυτό είναι κάπως σαν διακοπές και όχι ταξίδι του μέλιτος, αλλά μετά μου απάντησε η Ελένη», με την Ελένη Χατζίδου να σχολιάζει:
«Μετά του θύμισα ότι εμείς πήγαμε με τη μαμά του και τον αδερφό του και τη Μελίτα μας φυσικά. Πήγαμε για ένα φαγητό οι δυο μας μια φορά. Από τότε έχουμε μείνει παντρεμένοι όλοι μαζί».
Μια 67χρονη γυναίκα στην Αθήνα έφερε στον κόσμο το εγγονάκι της ως παρένθετη μητέρα, την Τρίτη 20 Δεκεμβρίου, καθώς η κόρη της αδυνατούσε λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας σύμφωνα με την ΕΡΤ.
Γιαγιά και εγγονή χαίρουν άκρας υγείας, ενώ ο τοκετός πραγματοποιήθηκε υπό την επίβλεψη ομάδας γιατρών διαφορετικών ειδικοτήτων. Το κοριτσάκι γεννήθηκε ένα κιλό και 20 γραμμάρια την 31η εβδομάδα και βρίσκεται σε θερμοκοιτίδα.
Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης, το νεαρό ζευγάρι επισκέφθηκαν τον μαιευτήρα γυναικολόγο Κωνσταντίνο Πάντο προκειμένου να τους βοηθήσει να αποκτήσουν παιδί.
Η εμβρυομεταφορά έγινε τον Μάιο του 2016 και αφού προηγουμένως είχε εκδοθεί θετική δικαστική απόφαση, καθώς ο νόμος στην Ελλάδα το απαγορεύει.Οι γιατροί γονιμοποίησαν τα ωάρια της κόρης με το σπέρμα του συζύγου με την εξωσωματική γονιμοποίηση.
O μαιευτήρας γυναικολόγος, Κωνσταντίνος Πάντος
Τα τοποθέτησαν στην κατάψυξη και όταν πήραν την δικαστική απόφαση, μετέφεραν το έμβρυο στη μήτρα της γιαγιάς. Ωστόσο αναγκάστηκαν να πάρουν το έμβρυο με καισαρική στους 7μιση μήνες κύησης, χωρίς να κινδυνέψει κανείς, καθώς η παρένθετη μητέρα, γιαγιά, εμφάνισε συμπτώματα προεκλαμψίας.
Σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, η κυοφόρος είναι η μεγαλύτερη σε ηλικία παρένθετη μητέρα και παράλληλα γιαγιά μωρού στον κόσμο. Αμέσως μετά καταγράφονται παρένθετη μητέρα 61 ετών στο Σικάγο και 57 στην Αγγλία.
Η χώρα μας διαθέτει ένα από τα αρτιότερα και προοδευτικότερα νομοθετικά πλαίσια στην Ευρώπη για την παρένθετη μητρότητα. Για να ξεκινήσει η διαδικασία εμφύτευσης του εμβρύου, που έχει προκύψει από γενετικό υλικό του ζεύγους, σε μία άλλη γυναίκα, πρόθυμη και ικανή να το κυοφορήσει, πρέπει να έχει προηγηθεί δικαστική απόφαση. Το ζεύγος καταθέτει τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις που αποδεικνύουν την αδυναμία τεκνοποίησης.
Δείτε το δεύτερο βίντεο από τον ALPHΑ:
«Για εμάς, αυτό το περιστατικό ήταν ακόμη μία μεγάλη επιστημονική πρόκληση και ακόμη ένα σύνορο που θέλαμε να ξεπεράσουμε. Μοναδικές επιτυχίες όπως αυτή αποτελούν, άλλωστε, και τον λόγο που η Ελλάδα έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια να αποτελεί την αφετηρία του ονείρου για πολλά υπογόνιμα ζευγάρια από κάθε γωνιά της γης», δήλωσε ο κ. Πάντος.
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του ΙΣΑ, Γιώργος Πατούλης, τόνισε ότι αυτό το ιατρικό επίτευγμα αναδεικνύει το υψηλό επίπεδο των Ελλήνων γιατρών, οι οποίοι πρωτοπορούν παγκοσμίως.
Στην εκπομπή «Στούντιο 4» παραχώρησε συνέντευξη ο Κωνσταντίνος Μουσούλης
Μεταξύ άλλων ο ίδιος μίλησε για τη μητέρα του Αγγελική Νικολούλη, αποκαλύπτοντας πως είναι η κλασική Ελληνίδα μάνα, ενώ είπε πως έχει συνεργαστεί μαζί της στο παρελθόν.
«Η μητέρα μου είναι κλασσική Ελληνίδα μάνα. “Τι έφαγες, ντύσου μη κρυώσεις”. Στη Νέα Υόρκη όταν έμαθα είχαμε συνεργαστεί σε μια υπόθεση και πήρα μια γεύση του πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνει ειδικά στον ψυχολογικό τομέα. Ήταν μια υπόθεση που είχε χάσει τον γιο του και πίστευε ότι ήταν δολοφονία. Αλλά τα στοιχεία που βρήκαμε από την έρευνα που αποδείκνυαν ότι ήταν δολοφονία ήταν ισάξια με του ότι δεν ήταν. Ήταν μια περίπλοκη υπόθεση.
Δείτε το βίντεο:
Δεν θα πω σε μια παρέα ότι μητέρα μου είναι η Αγγελική Νικολούλη. Δεν το διαφημίζω. Προφανώς είμαι υπερήφανος για εκείνη. Θυμάμαι όταν έμαθε ένα παιδί από την παρέα μου ότι μητέρα μου είναι η Αγγελική Νικολούλη μου έδειξε ότι είχε γράψει τη μητέρα του Νικολούλη, γιατί έψαχνε συνέχεια να τον βρει. Αυτό θυμάμαι έντονα», εξομολογήθηκε ο Κωνσταντίνος Μουσούλης.
Οι γονείς μου ήταν εντάξει στην αρχή, μερικές φορές με ρωτούσαν, αν βγαίναμε, αν τα είχαμε (πάντα τους απαντούσα αρνητικά). Τώρα, όμως, οι γονείς μου, μου λένε, ότι αν θέλω να συνεχίσω να μένω μαζί τους, αυτή η σχέση πρέπει να σταματήσει.
Είμαι 22 ετών και πρόσφατα άρχισα να βγαίνω με κάποιον, που δεν είναι Έλληνας. Για την ακρίβεια είναι από την Αφρική, αλλά γνωριζόμαστε από παιδιά, μιας και πηγαίναμε μαζί σχολείο.
Είναι ειλικρινά το καλύτερο παιδί που έχω γνωρίσει. Είναι αστείος, γλυκός και τρυφερός. Με φροντίζει και με αγαπάει.
Μέχρι τώρα, δεν είχα γνωρίσει ποτέ κανέναν στους γονείς μου. Ενιωθα ομως ότι τον συγκεκριμένο ήθελα να τους τον γνωρίσω σιγά σιγά. Ακόμη και αν η σχέση μας δεν πάει καλά και χωρίσουμε, αισθάνομαι σαν να βρήκα έναν καλό φίλο.
Οι γονείς μου ήταν εντάξει στην αρχή, μερικές φορές με ρωτούσαν, αν βγαίναμε, αν τα είχαμε (πάντα τους απαντούσα αρνητικά). Τώρα, όμως, οι γονείς μου, μου λένε, ότι αν θέλω να συνεχίσω να μένω μαζί τους, αυτή η σχέση πρέπει να σταματήσει.
Μου λένε: «Τόσα καλά παιδιά από την Ελλάδα έχουμε, τόσα Ελληνόπουλα στη γειτονιά, ο Γιάννης της κυρίας Τασίας που έχει το συνεργείο σε θέλει. Κι εσύ βγαίνεις με τον Αφρικανό;».
Οι γονείς μου πάντα με αγαπούσαν και με υποστήριζαν και μου φαίνεται τόσο ανόητο, ότι βασίζουν την κρίση τους απλώς στο χρώμα του δέρματός του. Δεν θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει πιο πολύ ο τρόπος, με τον οποίο με αντιμετωπίζει; Τί να κάνω;
Ο Κόστνερ κέρδισε από τους παραβρισκόμενους 7 λεπτά χειροκροτήματα και το σύνθημα με το όνομά του δονούσε το «Palais des Festivals et des Congres». Ο 69χρονος Αμερικανός ηθοποιός, σκηνοθέτης, μουσικός και παραγωγός, προσπαθούσε να συγκρατήσει τα συναισθήματά του, αλλά δεν μπορούσε να κρύψει το ότι ήταν συγκινημένος.
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, ο Κόστνερ ευχαρίστησε το κοινό και υποσχέθηκε «τρεις ακόμη» συνέχειες του franchise «Horizon», το οποίο ήδη πρόκειται να αποκτήσει συνέχεια τον Αύγουστο.
«Λυπάμαι που έπρεπε να χειροκροτήσετε τόσο πολύ για να καταλάβω ότι πρέπει να μιλήσω», είπε ο Κόστνερ γελώντας. «Τόσο καλοί άνθρωποι. Μια τόσο καλή στιγμή, όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους ηθοποιούς που ήρθαν μαζί μου, για τους ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα και συνέχισαν να δουλεύουν. Δεν υπάρχει άλλο μέρος σαν αυτό εδώ. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό-ούτε και τα παιδιά μου θα το ξεχάσουν», πρόσθεσε.
Ο ίδιος σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην ταινία, της οποίας είναι επίσης παραγωγός και συν-σεναριογράφος. Βεβαίως, δεν έμειναν όλοι το ίδιο ικανοποιημένοι από τη δημιουργία του Κόστνερ. Παρά τα διθυραμβικά σχόλια από το μεγαλύτερο μέρος κοινού και κριτικών, ήταν και εκείνοι που η ιστορία τους φάνηκε υπερβολική.
Στην ταινία, ο Κόστνερ ακολουθεί τον δρόμο του στην Άγρια Δύση του 19ου αιώνα. Αυτό που κατά κύριο λόγο ξεχωρίζει, είναι ότι το «Horizon» κλείνει με μια γεμάτη δόση από την προεπισκόπηση της συνέχειας.
