Η κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια μίλησε στο «The Second Serve» και, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στο όνειρο της που ήταν να είναι σημαιοφόρος της χώρας μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.

Σύντροφος της Ελληνίδας τενίστριας είναι ο γιος του Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, Κωνσταντίνος, με την ίδια να τονίζει ότι το γεγονός πως δεν επιλέχθηκε: «με πλήγωσε πραγματικά, γιατί πιστεύω ότι κάθε αθλητής αξίζει να είναι σημαιοφόρος».

Επίσης, δήλωσε: «Ήμουν δυστυχισμένη στο Παρίσι. Μισούσα κάθε λεπτό», ενώ μίλησε και για τη δύσκολη περίοδο που πέρασε λόγω του τραυματισμού της.

Αναλυτικά όσα είπε η Μαρία Σάκκαρη

«Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν διαφόρων ειδών προβλήματα, και αυτό πιθανώς για κάποιον δεν είναι τίποτα. Αλλά για μένα, είμαι μια πολύ υπερήφανη Ελληνίδα. Έτσι, όταν μεγάλωνα, το να είμαι σημαιοφόρος της χώρας μου ήταν το νούμερο ένα όνειρό μου. Έτσι, όταν μου τηλεφώνησαν ότι θα ήμουν δίπλα στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, είπα: “Ουάου, αυτό είναι το μεγαλύτερο πράγμα που έχει συμβεί ποτέ στην καριέρα μου.

Και μετά όλα καταστράφηκαν εξαιτίας της σχέσης μου, για πολιτικούς λόγους. Αυτό με πλήγωσε πραγματικά, γιατί πιστεύω ότι κάθε αθλητής αξίζει να είναι σημαιοφόρος. Όπως και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όλοι το αξίζουν το ίδιο. Απλά ένιωσα ότι δεν ήταν επειδή δεν είμαι καλή τενίστρια, αλλά επειδή κάποιοι άνθρωποι δεν ήθελαν να με υποστηρίξουν εξαιτίας του ανθρώπου με τον οποίο έχω σχέση. Και για να είμαι ειλικρινής, έχω τον καλύτερο σύντροφο στον κόσμο. Είμαι τόσο χαρούμενη που είναι μέρος της ζωής μου και δεν θα τον άλλαζα, ό,τι και να γίνει – δεν με νοιάζει. Έχει υπάρξει ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μου και στην καριέρα μου.

Οπότε ήταν δύσκολο. Νομίζω ότι ο τραυματισμός μου ήταν πραγματικά… εντάξει, ήταν υπερβολικός, σωματικά. Και επίσης διανοητικά, ήμουν απλά συντετριμμένη. Δεν μπορούσα να το αντέξω. Ήμουν δυστυχισμένη στο Παρίσι. Μισούσα κάθε λεπτό. Και υποτίθεται ότι είσαι στη μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού και είσαι απλά εκεί, δυστυχισμένη. Απλά δεν μπορούσα. Ναι, ήταν δύσκολο. Και πιστεύω ότι η πολιτική πρέπει να μείνει έξω από τον αθλητισμό. Υπάρχουν αθλητές που ψηφίζουν το ένα ή το άλλο κόμμα – δεν έχει σημασία γιατί εκπροσωπούν τη χώρα, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις τους. Έτσι ήταν δύσκολο. Και για να είμαι ειλικρινής, ήταν πολύ δύσκολο για όλους γύρω μου και την οικογένειά μου. Νομίζω ότι με πονάει ακόμα πολύ, αλλά θα δούμε. Θα δω για το Λος Άντζελες, αλλά θα πρέπει να παίξω πολύ, πολύ καλά για να έχω ξανά την ευκαιρία να πάρω τη σημαία. Δεν θα είναι εύκολο, σίγουρα».

Για το αν έλαβε εξηγήσεις από την ΕΟΕ:

«Όχι ακριβώς. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν το θέλω. Με τον προηγούμενο πρόεδρο που μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι επιλέχθηκα, είμαστε ακόμα σε επαφή. Με υποστηρίζει πραγματικά. Και ήξερα πολλούς ανθρώπους που με υποστήριζαν πραγματικά σε αυτό. Προφανώς, ξέρω γιατί άλλαξε η απόφαση την τελευταία στιγμή: Υπήρξε ψηφοφορία εναντίον μου – κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ, μα ποτέ στην ιστορία».

Για το πώς είναι να βρίσκεται στον κόσμο της πολιτικής μέσω του συντρόφου της;

«Εμείς δεν είμαστε τόσο εμπλεκόμενοι. Προσπαθεί επίσης να με αφήσει έξω από αυτόν τον κόσμο, πράγμα που εκτιμώ πραγματικά. Αλλά προφανώς γνωρίζω -και θέλω να γνωρίζω- τι συμβαίνει στον κόσμο. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά επειδή είμαι τενίστρια, δεν θέλω να περιορίζομαι στις γνώσεις μου. Και με στηρίζει η οικογένειά του και όλοι- είναι καταπληκτικοί άνθρωποι. Με αγαπούν τόσο πολύ και τους αγαπώ κι εγώ. Τους βλέπω ως γονείς του. Δεν βλέπω τον πατέρα του ως πρωθυπουργό- τον βλέπω ως τον πατέρα του. Και βλέπω πόσο καλοί ήταν μαζί μου και πόσο ευγενικοί. Και αυτό είναι το μόνο που κρατάω για τον εαυτό μου- τίποτα άλλο, τίποτα περισσότερο. Αλλά είναι συναρπαστικό, επειδή είναι στη Σχολή Εξωτερικών Υπηρεσιών του Πανεπιστημίου Georgetown, οπότε είναι επίσης ωραίο να έχεις στη ζωή σου κάποιον που δεν ασχολείται με το τένις, πίστεψέ με. Έτσι, είμαι πολύ ευχαριστημένη με το πού βρίσκομαι στην προσωπική μου ζωή και είμαι πολύ περήφανη για τη δουλειά που κάνει».

Για την αγωνιστική κατάσταση στην οποία βρίσκεται:

«Προφανώς, έχω βρεθεί σε καλύτερη θέση. Αλλά χαίρομαι που είμαι υγιής- αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Χρειάστηκαν μερικά χρόνια για να τραυματιστώ. Ο πρώτος μου τραυματισμός συνέβη στα 29 μου. Οπότε αυτό είναι εν μέρει καλό, αλλά από την άλλη πλευρά, ήταν δύσκολο να αποδεχτώ τα πράγματα αφού επέστρεψα από έναν τραυματισμό. Η θέση μου στην κατάταξη προφανώς έπεσε- πρέπει να την επαναφέρω εκεί που ήταν. Όχι μόνο επειδή θέλω να ξανά μπω στο top 10, αλλά και επειδή έχω κακές κληρώσεις επειδή δεν είμαι seeded. Δεν είμαι αρκετά ψηλά για να αποφύγω αυτές τις παίκτριες στους πρώτους γύρους. Αλλά την ίδια στιγμή, αν θέλεις να φτάσεις μακριά σε ένα τουρνουά, θα πρέπει να νικήσεις αυτές τις παίκτριες όποιος γύρος κι αν είναι. Οπότε ήταν δύσκολο. Αλλά την ίδια στιγμή, ήταν επίσης πολύ ωραίο που πήραμε λίγο χρόνο άδεια. Ξέρετε πόσο ταραχώδης είναι. Απλά να ζεις μια κανονική ζωή και να μην ταξιδεύεις κάθε εβδομάδα – ήταν καταπληκτικό. Προφανώς, το τένις μου στην αρχή της σεζόν δεν ήταν καλό. Είχα μεγάλες προσδοκίες, αλλά κατάλαβα πολύ σύντομα ότι θα χρειαστεί χρόνος. Έτσι, αισθάνομαι πολύ καλά τις τελευταίες εβδομάδες. Έτσι πιστεύω ότι θα έρθει. Απλά θα χρειαστεί λίγος χρόνος ακόμα. Αλλά είμαι θετική. Είμαι υγιής. Αισθάνομαι καλά. Είμαι χαρούμενη. Οπότε αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα».

Για το πόσο εύκολο είναι να μην επηρεάζει η θέση της στην κατάταξη τη διάθεσή της:

«Λοιπόν, νομίζω ότι περνάς δύο φάσεις, πρέπει να είμαι ειλικρινής. Περνάς αυτή τη φάση όταν βλέπεις τις κληρώσεις και βλέπεις αυτό το μεγάλο νούμερο δίπλα στο όνομά σου. Αλλά από την άλλη, σκέφτεσαι πόσοι καλοί παίκτες έχουν βρεθεί εκεί, τόσοι πολλοί παίκτες που είχαν πολύ περισσότερους τραυματισμούς και έπρεπε να το κάνουν ξανά και ξανά. Όπως μίλησα με την Πάουλα Μπαντόσα μερικές φορές νωρίτερα φέτος, και μου είπε: “Μαρία, τι νόμιζες, ότι απλά θα επιστρέψεις και θα παίξεις όπως έπαιζες πριν;”. Οπότε το να μιλάω με παίκτριες που είχαν παρόμοιες καταστάσεις -ή και χειρότερες- μου έδωσε πολλές ελπίδες. Επειδή νιώθω ότι κάνω τα σωστά πράγματα. Δεν είναι ότι δεν προπονούμαι ή ότι δεν τρώω καλά ή ότι δεν αναρρώνω. Κάνω όλα τα σωστά πράγματα. Πιστεύω ότι θα έρθει. Και αν δίπλα στο όνομά μου γράφει 50, 60, 80, δεν πειράζει. Απλά πρέπει να το αποδεχτώ».

Ποιο το φαινόμενο που διατρέχει όλο τον δυτικό κόσμο κι έχει περισσότερη σχέση με την ψυχή παρά με την επιστήμη;

Πριν λίγο καιρό η ΕΛΣΤΑΤ δημοσίευσε τα εβδομαδιαία στοιχεία θανάτων στην Ελλάδα το 2023.

Οι περισσότεροι θάνατοι στην Ελλάδα καταγράφονται τις δύο πρώτες εβδομάδες του χρόνου, καθώς και την τελευταία.

Για την ακρίβεια, το 2023 οι πρώτες δύο εβδομάδες ήταν οι μοναδικές από τις 52, στις οποίες καταγράφηκαν πάνω από 3.000 νεκροί.

To ίδιο συνέβη και με την τελευταία εβδομάδα του 2022.

Μπορεί ο συνολικός αριθμός των θανάτων να ήταν μικρότερος κατά 9,1% σε σχέση με τους αντίστοιχους θανάτους του 2022, ωστόσο και την συγκεκριμένη χρονιά οι θάνατοι που καταγράφηκαν τον Ιανουάριο (δηλαδή τις τέσσερις πρώτες εβδομάδες του χρόνου) ήταν κατά 8% περισσότεροι απ΄ οποιονδήποτε άλλον μήνα.

To μυστήριο της πιο μοιραίας εβδομάδας

Τα αριθμητικά στοιχεία δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Η 52η εβδομάδα του 2022, η τελευταία δηλαδή, είχε 3.045 θανάτους.

Σε καμία από τις προηγούμενες 21 εβδομάδες οι θάνατοι δεν ξεπέρασαν τους 2.750. Η προηγούμενη εβδομάδα που καταγράφηκαν πάνω από 3.000 θάνατοι ήταν η 31η (αρχές Αυγούστου).

Την 1η εβδομάδα του 2023 είχαμε 3.025 απώλειες και την 2η εβδομάδα 3.085. Και η 3η εβδομάδα πλησίασε το ψυχολογικό φράγμα των 3.000, αλλά δεν το ξεπέρασε (2.960).

Η μοναδική άλλη εβδομάδα που πλησίασε αυτά τα επίπεδα ήταν η 29η (μέσα Ιουλίου) με 2.987 ανθρώπους να φεύγουν από τη ζωή.

Αν απομονώσουμε τους θανάτους στις ηλικίες πάνω από 70 ετών, το φαινόμενο αυτό γίνεται ακόμα πιο σταθερό. Από τους 104.098 άνδρες και γυναίκες που έφυγαν από τη ζωή το 2023, οι 4.832 καταγράφηκαν τις δύο τελευταίες εβδομάδες του χρόνου.

Πάνω από 20% σε σχέση με τον μέσο όρο των υπόλοιπων εβδομάδων. Το ίδιο συνέβη και με τους θανάτους ανθρώπων πάνω από 70 ετών το 2022.

Από τους 115.075 συνολικά, οι 5.147 καταγράφηκαν τις δύο πρώτες εβδομάδες.

Ακόμα κι αν τα αναλύσουμε κατά γεωγραφική περιφέρεια, οι διαφορές που προκύπτουν ανά διαμέρισμα είναι ανάξιες αναφοράς σε σχέση με τα απόλυτα νούμερα.

Τα στοιχεία αυτά παρουσιάζουν μια αξιοσημείωτη περιοδικότητα. Αν εξαιρεθεί η διετία 2020-2021 του COVID-19 (στην οποία ο αριθμός των θανάτων διαφοροποιήθηκε βιαίως ανάλογα με την εξέλιξη της πανδημίας), όποιον ανάλογο πίνακα στην σελίδα της ΕΛΣΤΑΤ κι αν ανοίξει κανείς θα διαπιστώσει το ίδιο πράγμα:

Οι Έλληνες φεύγουν από τη ζωή σε μεγαλύτερο αριθμό σε μια περίοδο που κατά τεκμήριο είναι από τις πιο εορταστικές του χρόνου.

Αν το ψάξουμε αντίστροφα, δηλαδή να απομονώσουμε τις εβδομάδες όπου καταγράφηκαν οι λιγότερες απώλειες, θα σταθούμε σε δύο περιπτώσεις που οι θάνατοι ήταν λιγότεροι από 2.100:

Η 24η εβδομάδα (12-18 Ιουνίου) με 2.083 θανάτους και η 41η (9-15 Οκτωβρίου) με 2.080 ήταν οι λιγότερο «μοιραίες» του χρόνου. Τα στοιχεία για το 2022 δείχνουν ότι η λιγότερο επιβαρυμένη εβδομάδα ήταν η 38η (19-25 Σεπτεμβρίου).

Μήπως συμβαίνει αυτό μόνο στους Έλληνες; Κάθε άλλο. Το ίδιο καταγράφεται σε όλους τους δυτικούς πολιτισμούς και με το θέμα έχουν ασχοληθεί τόσο η Washington Post, όσο και το BBC. Σύμφωνα με το Center for Disease Control and Prevention των ΗΠΑ, που υπολόγισε και κατέγραψε όλες τις ημερομηνίες θανάτων για σχεδόν 67 εκατομμύρια ανθρώπους από το 1999 και μετά, ο Ιανουάριος είναι μακράν ο πιο «θανατηφόρος» μήνας.

Κι αν θέλουμε να το αναλύσουμε ανά εβδομάδα, στις 21 από τις 24 χρονιές η πρώτη εβδομάδα του Ιανουαρίου αποδείχτηκε η πιο «μοιραία».

Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν από τα National Records for England and Wales στο BBC αφορούσαν θανάτους που καταγράφηκαν μέσα σε νοσοκομεία από το 2000 ως το 2010.

Και πάλι ο Ιανουάριος είναι μακράν ο πρώτος μήνα σε θανάτους, μάλιστα η ημέρα της παραμονής Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ήταν η πιο θανατηφόρα απ’ όλες τις άλλες.

Πότε πεθαίνουν περισσότερο οι Έλληνες;

Την ερώτηση αυτή την απαντούν οι αριθμοί. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να δώσει μια σαφή εξήγηση τού γιατί συμβαίνει αυτό. Επιστημονική εξήγηση. Διότι υπάρχει και η ψυχολογική.

Πράγματι, οι επιστήμονες της ιατρικής που ασχολούνται με την στατιστική της (γεννήσεις, θάνατοι, μέσος όρος ηλικίας, προσδόκιμο ζωής κτλ.) έχουν διατυπώσει διάφορες θεωρίες.

Στη βόρεια και την ανατολική Ευρώπη ευθύνεται το ψύχος, το οποίο σε συνδυασμό με την οικονομική ανέχεια μπορεί να γίνει πολύ επιβαρυντικό για σημαντικές ομάδες του πληθυσμού. Στα μεσαία και ανώτερα στρώματα της δυτικής Ευρώπης η περισσότερο αληθοφανής εξήγηση είναι οι καταχρήσεις.

Την εορταστική περίοδο οι μεγαλύτεροι σε ηλικία τρώνε περισσότερο, πίνουν περισσότερο, χορεύουν περισσότερο, καταπονούν τον οργανισμό τους σε βαθμό που δεν το κάνουν τον υπόλοιπο χρόνο.

Κάποιοι το γενίκευσαν ακόμα περισσότερο και προσπαθούν να συνδέσουν την αύξηση των θανάτων με την έξαρση της εγκληματικότητας ή τα τροχαία δυστυχήματα.

Η οποία πράγματι, σε χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, είναι αυξημένη σε σχέση με τον υπόλοιπο χρόνο, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να δικαιολογεί τόσο διαφοροποιημένα νούμερα.

Αυτά όλα μπορούν να ισχύουν, αν τα ερμηνεύει κανείς σε τοπικό επίπεδο.

Αν δει κανείς τη μεγάλη εικόνα, τα στοιχεία από χώρες που δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, ούτε σε κλιματικές συνθήκες, ούτε σε εγκληματικότητα, ούτε και σε κουλτούρα καταχρήσεων, θα διαπιστώσει ότι ισχύει το ίδιο πράγμα.

Στην Πορτογαλία δεν κάνει τόσο κρύο όσο στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά πεθαίνουν περισσότεροι την περίοδο εκείνη (με βάση την αναλογία του πληθυσμού).

Στην Ισλανδία ή την Ελβετία η εγκληματικότητα είναι πολύ περιορισμένη. Και στα κράτη της ανατολικής Ευρώπης, όπου κυριαρχεί το ορθόδοξο δόγμα και θρησκευτικά ακολουθείται το Ιουλιανό ημερολόγιο, η εορταστική περίοδος ξεκινάει αργότερα.

Τη μόνη πειστική εξήγηση για τo «υπερβολικό ποσοστό θνησιμότητας» (excess death rate είναι ο διεθνής όρος) τη δίνουν οι ψυχίατροι. Οι οποίοι συνδέουν την εορταστική περίοδο και κυρίως την αλλαγή του έτους με την ολοκλήρωση κύκλου ζωής.

Στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων, η αλλαγή του έτους (η οποία είναι ένα απολύτως τεχνητό ανθρώπινο «κατασκεύασμα») σηματοδοτεί μια αρχή, αλλά κι ένα τέλος, ανάλογα από την πλευρά που το βλέπει κανείς.

Ιδιαίτερα επιβαρυντική, επίσης, μπορεί να γίνει και η υπερβολική συγκίνηση. Την εορταστική περίοδο ο δυτικός κόσμος έχει συνηθίσει να «ενεργοποιεί» τους ηλικιωμένους ανθρώπους περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άλλη.

Είτε μ’ ένα οικογενειακό ταξίδι (αν διαμένουν σε άλλη πόλη), είτε με οικογενειακά τραπέζια και συγκεντρώσεις. Στα οποία οι ηλικιωμένοι αισθάνονται σημαντικοί, μέρος της οικογένειας, δέχονται αγάπη και δώρα, φαντάζονται τον εαυτό τους ολοένα και περισσότερο σαν τον τελευταίο επιζώντα κρίκο σε μια αλυσίδα που συνεχίζεται.

Τα συναισθήματα είναι θετικά, αναμφίβολα, αλλά πολλοί ηλικιωμένοι μπαίνουν στην ψυχολογία του βιβλικού Συμεών, ο οποίος αφού κράτησε στην αγκαλιά του τον Ιησού βρέφος, αναφώνησε «νυν απολύεις τον δούλο σου, Δέσποτα».

Στις λατινογενείς γλώσσες (ιταλικά, ισπανικά κτλ.) οι πρώτες λέξεις στη λατινική μετάφραση αυτής της προσευχής «nunc dimitiis» περιγράφουν ακριβώς αυτό το φαινόμενο.

H Eλεονώρα Μελέτη, με αφορμή την υποψηφιότητά της στις Ευρωεκλογές 2024 με τη Νέα Δημοκρατία, μίλησε στο MAD TV.

Η δημοσιογράφος και παρουσιάστρια απάντησε στις πιο ιδιαίτερες ερωτήσεις, με τον δικό της μοναδικό τρόπο.

Η Ελεονώρα Μελέτη θυμήθηκε την πιο άβολη τηλεοπτική της στιγμή όταν την έπιασε νευρικό γέλιο, όσο παρουσίαζε δελτίο ειδήσεων ενώ στη συνέχεια αιφνιδίασε με την απάντησή της για το γεύμα που θα ήθελε να έχει με τον… Χριστό.

Ποιο είναι το πιο ντροπιαστικό πράγμα που σας έχει συμβεί δημόσια;

Έλεγα κεντρικό δελτίο ειδήσεων στο Star και την ώρα προβολής ενός βίντεο κάναμε πλάκα με τους ανθρώπους του κοντρόλ και του πλατό και με πιάνει νευρικό γέλιο. Βγαίνω στο επόμενο on και ενώ ξεκινάω να λέω την πρόταση, ξεσπάω σε γέλια. Ένιωσα τέτοια ντροπή και είπα να ρίξουν ένα βίντεο. Επέστρεψα μετά κατάχλωμη και ζητώντας συγγνώμη από το τηλεοπτικό κοινό.

Εάν θα μπορούσατε να βγείτε για φαγητό με τρεις ανθρώπους εν ζωή ή όχι, ποιοι θα ήταν αυτοί;

Η μία σίγουρα θα είναι η Oprah, θέλω πάρα πολύ να τη γνωρίσω. Είχαμε φτάσει στο παρά τσακ για να της κάνω μια συνέντευξη, αλλά τελικά ακυρώθηκε τελευταία στιγμή. Η άλλη θα ήταν η Michelle Obama και θα ήθελα πολύ να κάνω ένα γεύμα με τον Χριστό. Θα είχα πολλά να συζητήσω μαζί του.

Δείτε το βίντεο:

Για το τάμα της να φτιάξει ένα δεύτερο «Λαϊκό Νοσοκομείο» μέσα στην επόμενη τριετία μίλησε η Δήμητρα Κατσαφάδου.

Η γνωστή επιχειρηματίας βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «Buongiorno» και μίλησε για τη στάση ζωής της, τις δωρεές και την κοινωνική προσφορά μέσω της εταιρίας της αλλά και για τα σχόλια που δέχθηκε αναφορικά με τις πρόσφατες ευχαριστίες του υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη.

Δείτε το βίντεο:

«Εξεπλάγην όταν είδα τον Άδωνι Γεωργιάδη. Έχω μείνει ακόμα στην ‘κατσαρόλα’. Είμαι ακόμα αυτή η ‘τρελή’ χημικός που φτιάχνει τα καλλυντικά. Ευχαριστώ πολύ, δεν κομματικοποιούμαι, δεν ανήκω κάπου. Τρόμαξα λίγο με όλον αυτόν τον ντόρο, αλλά αποστασιοποιούμαι. Είχα δει στο παρελθόν και την κ. Μανωλίδου ότι προτιμά τα προϊόντα μου, δεν ξεχωρίζω όμως τον κόσμο, για να μην παρεξηγηθώ Τους βλέπω όλους ίσα και ευχαριστώ πολύ όσους με προτιμούν», είπε αρχικά η Δήμητρα Κατσαφάδου.

«Ό,τι βγάζω, θα το μοιράζω»

Για την προσφορά της στο ΕΣΥ: «Ό,τι έχω βγάλει οφείλω να τα δώσω. Είναι έτσι η ιδιοσυγκρασία μου. Θεωρώ ότι για να λέγεσαι καλός άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο έμβλημα. Ό,τι βγάζω θα το μοιράζω».

Για τα αρνητικά σχόλια που δέχθηκε: «Είμαι παιδί που με ενδιαφέρει ακόμη και το σχόλιο το αρνητικό. Αναρωτιέμαι γιατί να το κάνουν αυτό, δεν μου αρέσει η αδικία. Δεν είναι ωραίο να σε αδικούν, ας έρθουν να με γνωρίζουν και μετά να βγάλουν άποψη για μένα. Στεναχωριέμαι και τα παίρνω μέσα μου και τα αρνητικά αλλά και τα θετικά. Βέβαια τα αρνητικά τα παίρνω, σηκώνω μανίκια και προχωρώ μπροστά. Πάμε να κάνουμε έναν κόσμο καλύτερο, γιατί να σκεφτόμαστε αρνητικά».

Ο στόχος ζωής της Δήμητρας Κατσαφάδου

Για τον στόχο ζωής που έχει βάλει, η Δήμητρα Κατσαφάδου αποκάλυψε πως, «το δεύτερο Λαϊκό Νοσοκομείο έγινε μετά από ένα τάμα που είχα κάνει προσωπικά, αλλά με έχει γαλουχήσει και μια γυναίκα που είναι πολύ «ψηλά» στον Θεό. Μοίραζε τα πάντα και ήταν για μένα δασκάλα, ήταν η γιαγιά μου που μεγάλωσα μαζί της και μου έλεγε: ‘πώς μπορείς να κοιμάσαι όταν έχεις τόσα λεφτά και εκεί έξω υπάρχει κάποιος που πεινάει’. Είναι δόγμα ζωής, είναι η αλήθεια μου αυτή. Όσα περισσότερα βγάζω τόσα περισσότερα θα δίνω. Το Λαϊκό είναι ένα μακρόπνοο σχέδιο, εύχομαι να καταφέρω στην 3ετία να υλοποιήσω με την οικογένειά μου. Μιλάμε για πάρα πολλά λεφτά. Δεν έχω εταιρεία που έχει πακτωλό εκατομμυρίων. Έχω μία σταθερή πορεία τα τελευταία 10 χρόνια και ξεκίνησα από την κατσαρόλα. Θέλω να δίνω όλο και περισσότερα γιατί θεωρώ ότι δεν θα τα πάρουμε μαζί μας, εδώ θα μείνουν. Δεν τον χωράει ο κόσμος τον άνθρωπό που δεν δίνει».