Η 61χρονη Ευγενία Μαρτυγάκη από την Αμμουλιάνη επέστρεψε στα θρανία ύστερα από τέσσερις δεκαετίες για να κάνει πραγματικότητα ένα όνειρο ζωής.
Μετά τα σημερινά αποτελέμστα των πανελλαδικών ετοιμάζεται να καθίσει στα φοιτητικά έδρανα για να σπουδάσει Οικονομικά αφού τα 17.310 μόρια φαίνεται να της εξασφαλίζουν τη φοίτηση στη Σχολή Οικονομικών του ΑΠΘ.
«Έδωσα πρώτη φορά πανελλαδικές πριν από 42 χρόνια και παρότι είχα συγκεντρώσει καλά μόρια δεν ήταν αρκετά ώστε να περάσω στη Φιλοσοφική. Έτσι, λοιπόν, άφησα το νησί μου, στην Αμμουλιανή και ήρθα στη Θεσσαλονίκη όπου έκανα διάφορες δουλειές- δούλεψα ως μικροπωλήτρια ασημένιων κοσμημάτων αλλά και σε μια εταιρεία με το ίδιο αντικείμενο για καμιά δεκαριά χρόνια. Ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα, ωστόσο, επέστρεψα στο νησί κι έφτιαξα κάποια ενοικιαζόμενα δωμάτια. Αφού, λοιπόν, είδα ότι πλέον είχα τη δυνατότητα να προσπαθήσω να σπουδάσω, είπα να κάνω πραγματικότητα ένα όνειρο ζωής και γράφτηκα στο 5ο Εσπερινό ΕΠΑΛ», αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Μαρτυγάκη.
«Είμαι ευτυχισμένη», τονίζει κι ευχαριστεί τους καθηγητές της για τις γνώσεις που κατάφεραν να τής μεταλαμπαδεύσουν. «Βοήθησαν κι εμένα και όλους τους συμμαθητές μου με όλη τους τη δύναμη και την αγάπη», αναφέρει χαρακτηριστικά και προσθέτει ότι τα έξτρα μαθήματα και οι επιπλέον ώρες που αφιέρωναν οι καθηγητές του ΕΠΑΛ στους μαθητές τους ήταν κατ’ ουσίαν ένα δωρεάν φροντιστήριο για όλους όσοι προετοιμάζονταν για τις πανελλήνιες.
Διανύοντας ήδη την έκτη δεκαετία της ζωής της, η Ευγενία Μαρτυγάκη δεν επιζητεί επαγγελματική αποκατάσταση με τις σπουδές της στα οικονομικά αλλά «τη χαρά της γνώσης» και τη δυνατότητα, εφόσον τής δοθεί η ευκαιρία, να βοηθήσει νέα παιδιά που θέλουν να δουν τα δικά τους όνειρα να παίρνουν «σάρκα και οστά».
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου απολαμβάνει τις διακοπές της στη Χαλκιδική και μοιράζεται με τους ακόλουθούς της στο instagram φωτογραφίες με το μαγιό της.
Ειδικότερα, ξεκλέβοντας λίγο χρόνο από τη θεατρική παράσταση που υπογράφει «Τι φάση πάλι ρε;», στο θέατρο Άλσος, βρέθηκε σε παραλία της Χαλκιδικής, με μαύρο ολόσωμο μαγιό και πλατύγυρο μαύρο καπέλο.
Μάλιστα, τις φωτογραφίες που ανάρτησε στον προσωπικό της λογαριασμό στο instagram, συνοδεύει με τη λεζάντα «Το είπαν και οι αστροναύτες όταν πάτησαν το πόδι τους στη Σελήνη “Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει”».
Η φωτογραφία που κέρδισε τις εντυπώσεις είναι αυτή που η ηθοποιός δείχνει τη σιλουέτα της, μέσα στη θάλασσα, φορώντας ένα μαύρο μαγιό με βαθύ και αποκαλυπτικό ντεκολτέ.
Με λένε Χάρη Κωνσταντίνου και είμαι εξήντα δύο χρονών. Ζω μόνος μου σε ένα λιτό σπιτάκι στην άκρη της πόλης, λίγο έξω από το Δράμα.
Η μοναξιά εδώ είναι ατελείωτη, και η σιωπή που την συνοδεύει συχνά μοιάζει αιωνιότητα. Η γυναίκα μου, η Νατάσα, πέθανε πριν από επτά χρόνια, ύστερα από μια αργή και επίπονη ασθένεια. Από εκείνη τη μέρα, το σπίτι έπαψε να μοιάζει με σπίτι.
Το κασκόλ της κρέμεται ακόμα δίπλα στην πόρτα, η αγαπημένη της κούπα στέκει ανέγγιχτη στο ράφι της κουζίνας, και ο κήπος που τόσο αγαπούσε έχει αφεθεί στην τύχη του, άγριος χωρίς τη φροντίδα της.
Η κόρη μου, η Μαργαρίτα, τηλεφωνεί κάθε εβδομάδα· πάντα χαρούμενη, πάντα βιαστική. Ο γιος μου, ο Ανδρέας, στέλνει καρτ-ποστάλ από τα ταξίδια του και υπόσχεται πως σύντομα θα έρθει να με δει. Δεν τους κρατάω κακία. Έχουν πια τις δικές τους ζωές. Η ζωή προχωρά, ακόμα κι αν η καρδιά σου έχει μείνει πίσω.
Ένα ήσυχο βράδυ, καθώς κάθισα μπροστά στον υπολογιστή στο Facebook για να ξεφύγω λίγο από τη σιωπή, είδα ένα όνομα που τάραξε βαθιά μέσα μου κάτι που νόμιζα ότι είχε σβήσει. Αλίκη Μαυρογιώργου. Το κορίτσι που κάποτε ήταν ο πρώτος μου έρωτας. Είχαν περάσει σαράντα πέντε χρόνια από την τελευταία φορά που την είδα.
Είχαμε γνωριστεί στο λύκειο, αχώριστοι σ’ εκείνα τα τρυφερά χρόνια όπου νομίζεις πως η αγάπη κρατάει για πάντα. Είχαμε όνειρα να σπουδάσουμε μαζί και να χτίσουμε και μαζί μια ζωή. Όμως, όταν η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα για τη δουλειά του πατέρα της, τα όνειρα αυτά διαλύθηκαν. Τα γράμματα σταμάτησαν, και τα χρόνια άρχισαν να θολώνουν το ένα μέσα στο άλλο.
Η φωτογραφία της εμφανίστηκε στην οθόνη μου. Ασημένια μαλλιά, γλυκά μεγάλα μάτια, το ίδιο ήρεμο και γαλήνιο χαμόγελο που θυμόμουν. Τα χέρια μου έτρεμαν ελαφρά καθώς έγραφα το μήνυμα: «Αλίκη, ελπίζω να είσαι εσύ. Είμαι ο Χάρης Κωνσταντίνου, από το 1ο Λύκειο Δράμας.»
Προς έκπληξή μου, απάντησε μέσα σε δέκα λεπτά.
Από εκεί και πέρα, τα μηνύματα έγιναν μακρινές τηλεφωνικές συνομιλίες που κρατούσαν μέχρι αργά. Μιλούσαμε για όλα — για τα παιδιά μας που μεγάλωσαν, για όσα χάσαμε και όσα ελπίζαμε ακόμα. Έμαθα πως κι εκείνη ήταν χήρα. Ο άντρας της είχε πεθάνει πριν από τρία χρόνια, αφήνοντάς της έναν γιο που δούλευε στο εξωτερικό. Μου είπε ότι η σιωπή στο σπίτι της κάποιες φορές την τρόμαζε. Της είπα ότι το καταλάβαινα καλύτερα απ’ όσο νόμιζε.
Ύστερα από έξι μήνες τηλεφωνημάτων και γραμμάτων, αποφασίσαμε να συναντηθούμε. Διαλέξαμε ένα μικρό καφέ δίπλα στη θάλασσα στη Θεσσαλονίκη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που μπήκε μέσα με ένα ανοιχτό γκρι παλτό. Χαμογέλασε, και ένιωσα σαν να γύρισε ο χρόνος πίσω.
Μιλήσαμε για ώρες — όχι σαν δύο άνθρωποι που ξαναβρέθηκαν, αλλά σαν δύο καρδιές που ξαναθυμήθηκαν τι θα πει γαλήνη.
Λίγους μήνες αργότερα, παντρευτήκαμε σε μια απλή τελετή, μόνο με τα παιδιά μας παρόντα. Πιστεύαμε και οι δύο ότι η ευτυχία δεν χρειάζεται πολλούς ανθρώπους.
Αλλά το βράδυ του γάμου μας, όταν τη βοήθησα να αφαιρέσει το φόρεμά της, πάγωσα. Η πλάτη της ήταν γεμάτη μακριές ουλές.
Γύρισε απότομα, προσπαθώντας να τις κρύψει με τρεμάμενα χέρια. Για μια στιγμή δεν μίλησε κανείς μας. Ένιωσα ένα σφίξιμο στο στήθος — όχι αηδία, αλλά έναν βαθύ, ανείπωτο πόνο.
«Αλίκη…» ψιθύρισα. «Τι σου συνέβη;»
Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού, με το κεφάλι σκυμμένο. Η φωνή της ήταν σχεδόν ψίθυρος. «Ο αείμνηστος άντρας μου δεν ήταν καλός άνθρωπος. Για χρόνια το έκρυβα. Νόμιζα πως αν προσπαθούσα περισσότερο, αν άλλαζα εγώ, θα σταματούσε. Αλλά δεν σταμάτησε ποτέ.»
Γονάτισα μπροστά της και της κράτησα απαλά τα χέρια. «Δεν το άξιζες αυτό» της είπα.
Τα μάτια της γέμισαν με δάκρυα — όχι λύπης, αλλά εξάντλησης. «Έλεγε πάντα πως κανείς δεν θα δει ποτέ ό,τι μου έκανε. Πως ο πόνος μου θα μείνει για πάντα κρυμμένος.»
Μείναμε έτσι για πολλή ώρα. Την κρατούσα διακριτικά, ήσυχα, νιώθοντας το βάρος που κουβαλούσε τόσα χρόνια. Εκείνο το βράδυ δεν μιλήσαμε για αγάπη ή πάθος. Μόνο αγκαλιαστήκαμε — δύο άνθρωποι που προσπαθούσαν να ξεμάθουν τη μοναξιά.
Από εκείνη τη μέρα και μετά, η ζωή μας ήταν απλή. Ξυπνούσαμε νωρίς, φτιάχναμε πρωινό μαζί, βγαίναμε βόλτες όταν ο καιρός το επέτρεπε. Τσακωνόμασταν για τη σωστή ποσότητα ζάχαρης στον καφέ, για το ποια λουλούδια έπρεπε να φυτέψουμε δίπλα στον φράχτη. Τις δύσκολες μέρες, όταν ο πόνος ή οι αναμνήσεις επέστρεφαν, καθόμασταν μαζί στη βεράντα χωρίς να μιλάμε. Μερικές φορές, η σιωπή γιατρεύει πιο πολύ από τις λέξεις.
Ο γιος της το παρατήρησε σχεδόν αμέσως. «Την κάνεις να γελάει ξανά» μου είπε μια μέρα. «Χρόνια είχα να τη δω τόσο χαρούμενη»
Χαμογέλασα. «Κι εκείνη με κάνει να νιώθω ζωντανός ξανά.»
Το να επανέλθει ξανά ψυχικά δεν ήταν γρήγορο. Κάποιες νύχτες ξυπνούσε τρέμοντας από όνειρα που δεν μπορούσε να περιγράψει. Τότε της έπιανα το χέρι μέχρι να κοιμηθεί ξανά. Τα πρωινά που εγώ ένιωθα το βάρος της ηλικίας, μου έσφιγγε απαλά το μπράτσο, χωρίς να πει λέξη — σαν να μου θύμιζε πως δεν είμαι μόνος.
Οι γείτονες μας χαιρετούσαν όταν μας έβλεπαν να περπατάμε, λέγοντας ότι μοιάζουμε με νεόνυμφους, παρά τα γκρίζα μαλλιά και τα αργά βήματα. Ίσως να είχαν δίκιο. Υπάρχει μια μορφή αγάπης που ανήκει μόνο σ’ εκείνους που γνώρισαν την απώλεια και παρ’ όλα αυτά επιλέγουν την τρυφερότητα.
Ένα απόγευμα, καθώς ο ήλιος έπεφτε, η Αλίκη ψιθύρισε: «Εύχομαι να είχαμε βρει ο ένας τον άλλον νωρίτερα.»
Φίλησα το χέρι της. «Βρεθήκαμε όταν το χρειαζόμασταν. Κι αυτό αρκεί.»
Χαμογέλασε με το ίδιο ντροπαλό χαμόγελο που είχε και ως κορίτσι και ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο μου.
Η ιστορία μας δεν είχε άγριες περιπέτειες, ούτε μεγάλες χειρονομίες. Ήταν πιο ήσυχη — χτισμένη με υπομονή και συγχώρεση, με τρυφερά πρωινά και γαλήνιες νύχτες. Μια αγάπη που δεν ήθελε εντυπώσεις, μόνο εμπιστοσύνη.
Αν με ρωτούσε κάποιος σήμερα πώς μοιάζει η αγάπη, θα του έλεγα αυτό:
Μοιάζει με δύο ανθρώπους που κάθονται δίπλα δίπλα αφού η ζωή τους πήρε σχεδόν τα πάντα, κι όμως επιλέγουν να δώσουν ό,τι τους απομένει. Μοιάζει με καλοσύνη μετά από χρόνια πόνου.
Κι αν συναντήσεις ποτέ κάποιον που κουβαλάει σημάδια που δεν φαίνονται, να του μιλήσεις απαλά. Η αγάπη μπορεί να αρχίσει ξανά, ακόμα κι όταν η καρδιά πιστεύει πως δεν μπορεί.
Το παρελθόν μπορεί να αφήσει σημάδια, αλλά δεν καθορίζει το μέλλον. Οι άνθρωποι που έχουν πληγωθεί περισσότερο είναι συχνά αυτοί που χρειάζονται την περισσότερη καλοσύνη — όχι λύπηση, αλλά έναν άνθρωπο που θα σταθεί δίπλα τους χωρίς φόβο.
Η αληθινή αγάπη δεν είναι οι μεγάλες πράξεις, αλλά η επιλογή να μείνεις. Να κρατήσεις το χέρι του άλλου όταν τρέμει, να μη φύγεις όταν δεις τις πληγές του, να του αποδείξεις πως ο πόνος του δεν είναι πια μυστικό αλλά ο αληθινός δρόμος για την αληθινή αγάπη.
Ένα από τα πιο διάσημα νησιά της χώρας και ταυτόχρονα ιδιαίτερα δημοφιλής προορισμός είναι η Σαντορίνη. Το νησί ανάμεσα στους πολλούς τουρίστες, τράβηξε τα βλέμματα και των φωτογράφων τηςFlying Dress Photo, που πλέον κάθε καλοκαίρι βρίσκονται στη Σαντορίνη προκειμένου να φωτογραφήσουν την ίδια ακριβώς εικόνα. Τουρίστριες που ποζάρουν με φόντο τα ασβεστωμένα σπίτια και τους μπλε τρούλους, φορώντας πολυτελή σατέν φορέματα με εξαιρετικά μακριά ουρά.
Σύμφωνα με το Bloomberg, o μέσος όρος των φωτογραφήσεων με τα ιπτάμενα φορέματα είναι οκτώ, και η τιμή που καλούνται να πληρώσουν οι τουρίστριες προκειμένου να φωτογραφηθούν με αυτά ανέρχεται σε 550 – 600 ευρώ την ώρα ανά άτομο. Εάν υπολογίσουμε πως την ημέρα γίνονται περίπου οκτώ φωτογραφήσεις, τα κέρδη αυτής της ιδιότυπης επιχείρησης εκτοξεύονται σε μισό εκατομμύριο δολάρια μόλις σε 4 μήνες.
Φυσικά, τα κέρδη για αυτή την επιχείρηση δε σταματούν εδώ, καθώς οι πελάτες, επιβαρύνονται επιπλέον και με άλλα ποσά για προσφερόμενες υπηρεσίες, όπως τη μεταφορά από και προς την τοποθεσία της φωτογράφισης, που ανέρχεται στα 90 ευρώ, το μακιγιάζ και το styling των μαλλιών (300 ευρώ) και έναν προσωπικό βοηθό που θα βοηθήσει να «πετάξει» η ουρά του φορέματος στον αέρα (50 ευρώ). Επιπλέον, κάθε επιπλέον φόρεμα που θα επιλέξει ο πελάτης για τη φωτογράφιση κοστολογείται σε 120 ευρώ, ενώ για όποιον επιλέξει να κλείσει το πλήρες πακέτο, η τιμή της φωτογράφισης ανέρχεται σε 1.500 ευρώ.
Σημειώνεται πως στη Σαντορίνη πλέον δραστηριοποιούνται παρόμοιες επιχειρήσεις από διάφορες χώρες προκειμένου να εξυπηρετήσουν την ολοένα αυξανόμενη ζήτηση.
Είναι μάλιστα ενδεικτικό, πως μετά την πανδημία της Covid – 19, η ζήτηση για τη συγκεκριμένη υπηρεσία έχει αυξηθεί κατακόρυφα, με αποκορύφωμα τον Μάιο, όπου η Flytographer ξεπέρασε το επταψήφιο νούμερο σε έναν μόνο μήνα, σε σύγκριση με πωλήσεις 400.000 δολαρίων κατά την ίδια περίοδο το 2019.
Σύμφωνα με όσα δήλωσε η Nicole Smith, ιδρύτρια και διευθύνουσα σύμβουλος της εταιρίας, «οι άνθρωποι έκαναν μια παύση στα ταξίδια και έβαλαν πολλά πράγματα σε αναμονή. Φέτος είναι η χρονιά που πολλοί άνθρωποι κάνουν επιτέλους αυτό το ταξίδι και θέλουν να βεβαιωθούν ότι θα το απαθανατίσουν».
Τζονμπενέτ Ράμσεϊ: Στις 26 Δεκεμβρίου το 1996 η μικρή Ράμσεϊ βρέθηκε νεκρή έχοντας στεφτεί την προηγούμενη χρονιά «Βασίλισσα της ομορφιάς». Ήταν μόλις 6 χρονών.
Τζονμπενέτ Ράμσεϊ: Ο τραγικός θάνατος της
Ηταν πανέμορφη και το είχε αποδείξει έχοντας ήδη πέντε τίτλους Καλλιστείων:
Little Miss Colorado
Little Miss Charlevoix
Colorado State All-Star Kids Cover Girl
America’s Royale Miss
National Tiny Miss Beauty
Την μέρα εκείνη που φαινομενικά το κορίτσι είχε εξαφανιστεί η μητέρα της βρήκε ένα γράμμα. Αυτός που το έγραψε ζητούσε 118.000 δολάρια για να επιστραφεί η μικρή ασφαλής. Η μητέρα κάλεσε αμέσως την αστυνομία. Το σημείωμα έλεγε πως θα πρέπει να βρουν τα λεφτά και να περιμένουν τηλεφώνημα. Το τηλεφώνημα αυτό όμως δεν έγινε ποτέ.
Ο άτυχος πατέρας του μικρού κοριτσιού βρήκε την κόρη του στο υπόγειο του σπιτιού νεκρή. Η μικρή είχε σπασμένο κεφάλι και ήταν στραγγαλισμένη. Σύμφωνα με την αναφορά του ιατροδικαστή, η επίσημη αιτία θανάτου της JonBenét ήταν ασφυξία από στραγγαλισμό μαζί με κρανιοεγκεφαλικό τραύμα και ο θάνατός της χαρακτηρίστηκε ανθρωποκτονία.
Το στόμα της JonBenét ήταν καλυμμένο με κολλητική ταινία. και ένα νάιλον κορδόνι ήταν δεμένο γύρω από τον λαιμό και τους καρπούς της.
Τζονμπενέτ Ράμσεϊ: Η έρευνα που ακολούθησε
Η σκηνή του εγκλήματος καταστράφηκε όταν ο πατέρας πήρε τη σορό της κόρης του και την ανέβασε στο σπίτι. Τα μέλη της οικογένειας δεν ανακρίθηκαν αμέσως και ξεχωριστά ο ένας από τον άλλο. Ορισμένοι λένε πως το γεγονός του ότι οι αστυνομικές αρχές δεν παρεμπόδισαν τον πατέρα είναι ασυγχώρητο.
Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, η έρευνα είχε σχεδόν καταλήξει στους γονείς. Τα αποδεικτικά στοιχεία ήταν λίγα αλλά έκαναν την οικογένεια να φαίνεται ένοχη στα μάτια του κόσμου: Το σημείωμα με τα λύτρα ήταν εξαιρετικά μακρύ, κωδικοποιημένο, ασυνήθιστα συγκεκριμένο και γραμμένο σε χαρτί που ανήκε στους ίδιους. Οι ίνες που βρέθηκαν στην κολλητική ταινία με την οποία ήταν δεμένο το παιδί ήταν ίδιες με αυτές στα ρούχα της μητέρας. Παρόλα αυτά οι γονείς αθωώθηκαν και επέστρεψαν στο σπίτι τους.
Τόσα χρόνια αργότερα, κανείς δεν έχει καταδικαστεί για τη δολοφονία της και η έρευνα παραμένει ανοικτή.
Ο αδερφός της μικρής μετά από 20 χρόνια σιγής έδωσε μια συνέντευξη χωρίς να δώσει όμως κάποιο νέο στοιχείο.
Παρακάτω ακολουθούν φωτογραφίες της μικρής των γονιών της αλλά και του μνημείου που έχει χτίσει ο πατέρας της.
Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα που έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Άλλοτε είναι γλυκός και άλλοτε είναι παθιασμένος και άγριος. Εγώ στα 57 μου χρόνια ερωτεύτηκα τόσο που δε φανταζόμουν ποτέ πως θα μπορούσα.
Όλα άρχισαν όταν ο γιος μου έφερε τη τότε κοπέλα του και νυν γυναίκα του στο σπίτι για να την γνωρίσουμε εγώ και η γυναίκα μου.
Με το που άνοιξε η πόρτα και την είδα ο τόπος έλαμψε… Εκείνη τη στιγμή αντίκρισα το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου.
Όλο το βράδυ δεν έκανα τίποτα άλλο από το να την κοιτάω.
Κανένας δε φαντάστηκε πως θα ξετρελαινόμουν με μια κοπέλα τόσο νεότερη μου και πόσο μάλλον με την αγαπημένη του γιου μου.
Ο καιρός περνούσε και εκείνη έμπαινε όλο και περισσότερο στις ζωές όλων μας χάρη στη σχέση της με τον γιο μου.
Προσπαθούσα με κάθε τρόπο να βρίσκομαι κοντά της να την κοιτάω και να την αισθάνομαι στον ίδιο χώρο.
Από εκεί που βαριόμουν αφόρητα τα κυριακάτικα τραπέζια που οργάνωνε η γυναίκα μου, για να βλέπει τον μονάκριβο γιο της, ξαφνικά τα λάτρεψα.
Ένα βλέμμα της και μια κουβέντα της με έκαναν να νιώθω ξανά σαν ερωτευμένος έφηβος.
Ώσπου εκείνη και ο γιος μου πήραν την απόφαση να παντρευτούν και να ενώσουν για πάντα τις ζωές όλων μας.
Με αυτό το γάμο θα την είχα κοντά μου για πάντα. Δε με νοιάζει που είναι γυναίκα του γιου μου και αγαπάει εκείνον.
Εμένα το μόνο που με νοιάζει είναι να τη κοιτάζω και να παίρνω ζωή από εκείνη. Τον μεγαλύτερο και παντοτινά ανεκπλήρωτο ερωτά μου.
Στην κάμερα της εκπομπής «Ελένη» παραχώρησε συνέντευξη ο Θανάσης Βισκαδουράκης. Μεταξύ άλλων, ο ηθοποιός αναφέρθηκε στη δουλειά, το γιο του και στην πίστη του στο Θεό.
Θανάσης Βισκαδουράκης: Απόσπασμα από τα όσα είπε
«Χαίρομαι τη ζωή με τα λίγα και όχι με τα πολλά. Υπηρετώ πιστά τη δουλειά που είχα ονειρευτεί και έχω αγαπήσει, παρ’ ότι ο ανταγωνισμός είναι αθέμιτος και σκληρός. Έχω σηκώσει το τηλέφωνο να ζητήσω δουλειά αλλά δεν έχει βγει πουθενά. Έχω πολύ καιρό να κάνω τηλεόραση, μου λείπει και την αγαπώ. Περιμένω προτάσεις», είπε αρχικά ο ηθοποιός.
Ο ηθοποιός είπε στη συνέχεια, πως κάθε βράδυ με τον γιο του κάνουν προσευχή και ευχαριστούν τον θεό για το φαγητό και τα καθαρά σεντόνια που κοιμούνται. «Για μένα αυτά είναι ευτυχία. Ο Θεός με αξίωσε στα 55 να νοικιάσω ένα μεγάλο σπίτι 100 τετραγωνικών. Με έδιωξαν τον Ιούλιο από το σπίτι που έμενα. Ο γιος μου πηγαίνει β’ Δημοτικού. Μου έχει ομορφύνει τη ζωή και μου έχει χαλαρώσει τη ψυχή».
Κάθε βράδυ με τον γιο μου κάνουμε προσευχή και ευχαριστούμε τον θεό για το φαγητό και τα καθαρά σεντόνια που κοιμόμαστε. Για μένα αυτά είναι ευτυχία. Ο Θεός με αξίωσε στα 55 να νοικιάσω ένα μεγάλο σπίτι 100 τετραγωνικών. Με έδιωξαν τον Ιούλιο από το σπίτι που έμενα. Ο γιος μου πηγαίνει β’ Δημοτικού. Μου έχει ομορφύνει τη ζωή και μου έχει χαλαρώσει τη ψυχή.
Όπως είπε, θα ήθελε να είχε κάνει μεγάλη οικογένεια γιατί «τα παιδιά είναι ευτυχία», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Εγώ δεν είχα ζήσει με οικογένεια οπότε μαθαίνω από την σύζυγό ό,τι αφορά το μεγάλωμα του παιδιού. Θέλω να τρώμε όλοι μαζί και τσαντίζομαι όταν κάποιος ασχολείται με το κινητό ή βλέπει τηλεόραση. Όταν φεύγω από το σπίτι λέω στον γιο μου ‘’θέλω να προσέχεις τη μαμά. Στις γυναίκες φερόμαστε ωραία, πρέπει να είμαστε gentlemen’’. Ο γιος μου ξέρει τις δουλείες του σπιτιού γιατί στο σπίτι κατοικούμε και οι τρεις».
Ο Θανάσης Βισκαδουράκης πρωταγωνιστεί για 3η σεζόν στη θεατρική παράσταση «Σεσουάρ για δολοφόνους»: «Εμείς είμαστε τα ‘’πρωτάκια’’. Είναι ένα έργο με ρυθμό πανικού και έχω αγωνία να ανταπεξέλθουμε».
Ο Θανάσης Βισκαδουράκης και η Καλιρρόη Μυριαγκού πρωταγωνιστούν στην παράσταση «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» ενώ μάλιστα, ο ηθοποιός ήταν από τους μεγάλους νικητές στο ψηφοδέλτιο του Νίκου Χαρδαλιά, καθώς εκλέχθηκε δεύτερος με 10.218 ψήφους.
Έκπληξη! Η Αντριάνα Σκλεναρίκοβα δεν είχε ποτέ ξανά τόσο κοντά μαλλιά. Η γυναίκα που μοιράζεται τη ζωή της με τον Μαρκ Λαβουάν αποκάλυψε τη νέα της εμφάνιση και οι γνώμες διχάζονται.
Στις 4 Νοεμβρίου, η Αντριάνα Σκλεναρίκοβα δημοσίευσε μια νέα φωτογραφία στο Instagram, παρουσιάζοντας το φρέσκο κούρεμά της. Το αποτέλεσμα; Μια κανονική μεταμόρφωση.
Η Αντριάνα δεν σταματά να εκπλήσσει. Αν και τη γνωρίσαμε με τα χαρακτηριστικά, υπερβολικά μακριά μαλλιά που κράτησε για πολλά χρόνια, η 54χρονη σταρ τα έκοψε όλα. Στο selfie που ανάρτησε μαζί με τη Σλοβάκα πρώην τηλεπαρουσιάστρια Κριστίνα Κορμούθοβα, ποζάρει με ένα καρέ κομμένο ακριβώς κάτω από τα αυτιά, μια επιλογή που ακολουθεί πιστά τον άγραφο κανόνα της ομορφιάς που προτείνει στις γυναίκες ώριμης ηλικίας να υιοθετούν κοντά κουρέματα για πιο φρέσκια όψη.
Αν και η αλλαγή της ήταν απροσδόκητη, της ταιριάζει απόλυτα. Το νέο της look είναι εύκολο στη φροντίδα, κομψό και φωτεινό. Οι θαυμαστές της δείχνουν ενθουσιασμένοι, αν κρίνουμε από τα σχόλια κάτω από τη φωτογραφία:
«Λατρεύω το κούρεμά σου, Αντριάνα, είσαι απλώς πανέμορφη!», «Εντυπωσιακή όπως πάντα», «Πραγματικά υπέροχη και λαμπερή».
Η αλλαγή δεν ήρθε ξαφνικά. Εδώ και έναν χρόνο, η Αντριάνα κόβει σταδιακά τα μαλλιά της, δοκιμάζοντας κάθε φορά και πιο κοντό μήκος. Μετά το ημίμακρο look του τέλους του 2024, τον Μάιο του 2025 υιοθέτησε ένα καρέ, λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Φεστιβάλ των Καννών.
Μερικούς μήνες αργότερα, στο εξώφυλλο του περιοδικού Forbes Woman, η Σλοβάκα καλλονή φωτογραφήθηκε με ένα ακόμη πιο κοντό καρέ, στο ύψος της γνάθου, και μια απαλή, φιναρισμένη φράντζα. Σήμερα, η σύντροφος του Μαρκ Λαβουάν ανήκει πλέον στις γυναίκες που τολμούν τα ultra-short κουρέματα.
Το ερώτημα είναι μόνο ένα πλέον: πότε θα κάνει το επόμενο βήμα προς ένα boyish look;
Το ότι διαθέτει εκπληκτικό σώμα, παρά το γεγονός ότι είναι 54 ετών, πιστοποίησε για ακόμη μια φορά η Βίκυ Χατζηβασιλείου με ανάρτηση φωτογραφίας της με μαγιό στην παραλία, στο Instagram.
«Από Αύγουστο χειμώνα κι από Απρίλη καλοκαίρι…», σχολίασε μεταξύ άλλων η Βίκυ Χατζηβασιλείου που βρέθηκε στην παραλία Σάνη στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής και έκλεψε τις εντυπώσεις με το πουα μαγιό της.
Στα 52 μου έχω ήδη 11 διαζύγια. Δε θα σταματήσω τους γάμους μέχρι να βρω τον έναν και μοναδικό ιδανικό άντρα
Στα 52 της, η Μονέτ έχει παντρευτεί έντεκα φορές και το ταξίδι της προσφέρει μία μοναδική ματιά στην πολυπλοκότητα των σχέσεων και την ανθρώπινη καρδιά.
Η ιστορία της Μονέτ ξεκινά με μια απλή δήλωση αγάπης στο γυμνάσιο, που οδηγεί στον πρώτο της γάμο. Αυτό το αρχικό βήμα στον κόσμο των ρομαντικών δεσμεύσεων έθεσε τις βάσεις για μια ζωή που κάθε άλλο παρά συνηθισμένη θα ήταν. Με κάθε γάμο, από το να ξαναπαντρευτεί έναν πρώην σύζυγό του με την ελπίδα της αναζωπύρωσης της αγάπης μέχρι την παρορμητική φυγή στο Λας Βέγκας με έναν άντρα που γνώρισε στο διαδίκτυο, η Μονέτ έψαχνε για κάτι περισσότερο, κάτι βαθύτερο.
Ο γάμος του σχολικού έpωτα δεν κράτησε πολύ. Λίγο αργότερα, αποφάσισε να παντρευτεί κάποιον με τον οποίο θα περνούσε καλά, αλλά τελικά κατέληξε σε διαζύγιο. Το ίδιο έπαθε και με τον τρίτο και τέταρτο γάμο της.
Τι δηλώνει η 52χρονη για τα διαζύγια και τον… ιδανικό άντρα που ψάχνει;
Στην πέμπτη προσπάθεια, παρόλο που έγινε μητέρα, απέτυχε επίσης και η Μονέτ εξακολουθούσε να ψάχνει τον έναν και μοναδικό με τον οποίο θα είναι μαζί το υπόλοιπο της ζωής της. Ωστόσο, για τον πέμπτο της σύζυγο δήλωσε πως είναι ο έρωτας της ζωής της ίσως γι’ αυτό να τον παντρεύτηκε δύο φορές.
Έτσι δεν άργησε να έρθει και 6ος και 0 7ος γάμος, αλλά και τα διαζύγια τους. Μάλιστα τον έκτο της σύζυγο παντρεύτηκε δύο φορές! Κι ενώ κάποιοι προσπάθησαν να την φρενάρουν, εκείνη συνέχισε να ψάχνει τον ιδανικό σύζυγο.
Η ίδια δήλωσε χαρακτηριστικά: «Τον όγδοο άντρα μου τον γνώρισα μέσω Διαδικτύου και μετά μια εβδομάδα βρεθήκαμε στο Βέγκας και παντρευτήκαμε». «Ο Νούμερο εννέα ήταν ένας πολύ χαρισματικός τύπος αλλά και το είδος του άντρα που δεν πρέπει να σε ελκύει! Με τον δέκατο σύζυγό μου γνωριζόμασταν από το δημοτικό, αλλά έπρεπε να παραμείνουμε δυο καλοί φίλοι. Ήταν λάθος που παντρευτήκαμε» δηλώνει σήμερα η 52χρονη γυναίκα.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό με τη Μονέτ δεν είναι ο αριθμός των φορών που έχει παντρευτεί αλλά η ακλόνητη ελπίδα και η πίστη της στην αγάπη. Παρά τα πολλαπλά διαζύγια, δεν έκανε ποτέ γάμο νομίζοντας ότι θα τελείωνε. Κάθε φορά, ήλπιζε, «παρακαλώ ας είναι αυτό». Αυτό το μοτίβο ελπίδας, αγάπης και τελικής στενοχώριας καθορίζει όχι μόνο τους γάμους της Μονέτ, αλλά και την αδυσώπητη αναζήτηση μιας αδελφής ψυχής.
«Δεν παντρεύτηκα ούτε μια φορά έχοντας στο μυαλό μου ότι μπορεί να χωρίσω! Κάθε φορά που γνώριζα κάποιον, ένιωθα πως είναι ο ένας και μοναδικός που θα περάσω μαζί του την υπόλοιπη ζωή μου» εξομολογείται. «Αλλά δυστυχώς δεν γνώρισα ακόμα τον άντρα της ζωής μου και δεν θα σταματήσω να ψάχνω μέχρι να τον βρω», κατέληξε.
