Η φωτιά στο δάσος της Δαδιάς στον Έβρο συνεχίζει για έκτη μέρα να καίει τα πάντα και να αφήνει πίσω της τεράστιες και ανυπολόγιστες καταστροφές. Χιλιάδες στρέμματα δάσους έχουν γίνει στάχτη και αμέτρητα ζώα και πουλιά έχουν βρει φριχτό θάνατο.
To Εθνικό Πάρκο Δάσους Δαδιάς – Λευκίμης – Σουφλίου που είναι μια από τις σημαντικότερες προστατευόμενες περιοχές σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο έχει στην κυριολεξία παραδοθεί στις φλόγες. Η έκταση αυτή αντιστοιχεί σε περίπου 12% της προστατευόμενης περιοχής Natura 2000.
Σήμερα Τετάρτη 27 Ιουλίου, το νοτιοδυτικό μέτωπο της πυρκαγιάς βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο του επιχειρησιακού σχεδιασμού των δυνάμεων κατάσβεσης. Σε απόσταση 2 χλμ από το Οικοτουριστικό Κέντρο, μέσα στην προστατευμένη περιοχή του Δάσους Δαδιάς, λειτουργούσε ένα κλειστό παρατηρητήριο για όλους τους επισκέπτες, οι οποίοι είχαν τη δυνατότητα να παρατηρήσουν γύπες και άλλα αρπακτικά πουλιά που έρχονταν στην ταΐστρα. Πλέον αυτό το παρατηρητήριο έγινε στάχτη, όπως και η υπόλοιπη περιοχή. Στο παρατηρητήριο φιλοξενήθηκαν χιλιάδες επισκέπτες όλα αυτά τα χρόνια.
To Εθνικό Πάρκο Δάσους Δαδιάς – Λευκίμης – Σουφλίου είναι, όπως αναφέρει το voria.gr, μια από τις σημαντικότερες προστατευόμενες περιοχές σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Είναι μία από τις πρώτες περιοχές στην Ελλάδα που τέθηκαν σε καθεστώς προστασίας, καθώς εδώ συμβιώνουν και ευδοκιμούν συγκεντρωμένα πολλά είδη της χλωρίδας και της πανίδας της Βαλκανικής χερσονήσου, της Ευρώπης και της Ασίας. Στο Εθνικό Πάρκο συναντώνται τρία από τα τέσσερα είδη γύπα της Ευρώπης (Μαυρόγυπας, Όρνιο και Ασπροπάρης), ενώ φιλοξενεί τη μοναδική αποικία Μαυρόγυπα στα Βαλκάνια.
Το καμένο παρατηρητήριο (εικόνα από Πυροσβεστική Έβρου)
Η φωτιά του Έβρου ήταν εκρηκτική, σημειώνει ο Θ.Γιάνναρος για την Αποτίμηση του Κλίματος στην Ελλάδα για το 2023.
Δεν υπάρχει προηγούμενο για το μέγεθος της φωτιάς στον Εβρο που έκανε στάχτη το δάσος της Δαδιάς. Μάλιστα σύμφωνα με την ανάλυση του Θ.Γιάνναρου κύριου ερευνητή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών ήταν η μεγαλύτερη της Ευρώπης σε διάστημα 20 ετών.
Δείτε την ανάλυση του κ. Θ.Γιάνναρου.
«Η δασική πυρκαγιά του Έβρου τον Αύγουστο του 2023 κατέκαψε συνολικά περισσότερα από 900.000 στρέμματα, αποτελώντας τη μεγαλύτερη πυρκαγιά που έχει ποτέ καταγραφεί σε ευρωπαϊκό έδαφος από το 2000 μέχρι και σήμερα. Η πυρκαγιά προέκυψε από τη συνένωση δύο συμβάντων. Το πρώτο από αυτά εκδηλώθηκε τα ξημερώματα της 19ης Αυγούστου 2023 στην περιοχή της Νίψας, 20 km βορειοανατολικά της Αλεξανδρούπολης, ενώ το δεύτερο εκδηλώθηκε στο δάσος της Δαδιάς το μεσημέρι της 21ης Αυγούστου 2023.
Πιθανολογείται ότι και τα δύο συμβάντα προήλθαν από κεραυνικά πλήγματα κατά τη διάρκεια ξηρών καταιγίδων που επηρέασαν την ευρύτερη περιοχή του Έβρου το βράδυ της 18ης Αυγούστου 2023.
Κατά τη διάρκεια του διημέρου 21–23 Αυγούστου η φωτιά εξαπλώθηκε με εκρηκτικό ρυθμό από τα περίπου 85.000 στρέμματα (21 Αυγούστου) σε επιφάνεια μεγαλύτερη των 650.000 στρεμμάτων (23 Αυγούστου), κατακαίοντας μέσα σε μόλις δύο εικοσιτετράωρα περισσότερα από 550.000 στρέμματα, επιφάνεια που αντιστοιχεί σχεδόν στο 60% της συνολικά καμένης έκτασης. Καθοριστικό ρόλο στην εκρηκτική ανάπτυξη της πυρκαγιάς έπαιξαν οι πολύ ξηρές ατμοσφαιρικές συνθήκες που επέτρεψαν τη σημαντική επιτάχυνση του ρυθμού εξάπλωσης της φωτιάς, ακόμα και κατά τη διάρκεια των νυχτερινών ωρών. Σε αυτή την κατεύθυνση συνεισέφερε επίσης και η παρατεταμένη ξηρασία που επηρέασε την ευρύτερη περιοχή κατά τη διάρκεια των προηγούμενων μηνών, οδηγώντας την περιεχόμενη υγρασία των νεκρών και ζωντανών δασικών καυσίμων σε πολύ έως και εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα, διευκολύνοντας έτσι την ραγδαία εξάπλωση της φωτιάς.
Στην εκπομπή «Πρωινό μας» βρέθηκε σήμερα καλεσμένη Σταυρούλα Χρυσαειδή και μίλησε για την εμπειρία που αποκόμισε από φετινό survivor.
Στην αρχή αναφέρθηκε στην αποχώρηση της απαντώντας στην ερώτηση αν νιώθει αδικημένη.
«Θα ήθελα πάρα πολύ να κερδίσω το παιχνίδι, αλλά δεν είμαι αχάριστη, πήρα πάρα πολλά πράγματα, κέρδισα ένα αμάξι, όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ φέτος, νομίζω ψυχολογικά περισσότερο, σωματικά κουράστηκα στο τέλος γιατί ξεκίνησε να με αφήνει το σώμα μου. Το παιχνίδι τελείωσε και η ζωή προχωράει», είπε αρχικά.
Στη συνέχεια μίλησε για τις αιχμές που άφησε η Στέλλα για το πρόσωπό της, χαρακτηρίζοντάς την ως κομπλεξική.
«Ότι ξέρετε να ξέρετε πως ξέρω και εγώ. Πως είμαι κομπλεξική από την στιγμή που την στήριξα όταν βγήκε υποψήφια; Λέει ότι την πλησίασαν όταν κέρδισε την τρίτη ασυλία. Της είπα μακάρι αν δεν την πάρω εγώ να την πάρεις εσύ.
Δεν ξέρω γιατί αυτό πρέπει να έχει στρατηγική από πίσω. Δεν θεωρώ ότι το σκέφτηκε μόνη της. Είχε καλούς δασκάλους από πίσω της.Ξαφνικά έκανε κολλητή παρέα με τον Μάριο. Ήταν όλη ημέρα μαζί. Εκείνες τις ημέρες είχε πάει σε ένα σποτ που είχαμε και της λέει θα σου μάθω πόκερ. Μάλλον τα μαθήματα απέδωσαν», σχολίασε η πρώην παίκτρια του reality επιβίωσης.
Όσον αφορά τις φήμες περί ειδυλλίου με τον Κωνσταντίνο Βασάλο, εκείνη τις διέψευσε.
«Δεν υπάρχει τίποτα με αυτόν τον άνθρωπο, ήμασταν δύο εβδομάδες στην ίδια ομάδα και δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Στήριζα κάθε συμπαίκτη μου, δεν ξέρω γιατί πήγε να δημιουργηθεί αυτή η ιστορία. Εγώ ένα πρωί γύριζα από την τουαλέτα και μάλλον και εκείνος το ίδιο και ξαφνικά μετά μαθαίνω από μια συμπαίκτριά μου ότι η Μελίνα πήγε και είπε ότι μας είδε να γυρίζουμε μαζί από την τουαλέτα. Για όλα αυτά που λένε υπάρχει κάποιο αποδεικτικό; Το ότι μιλάμε δεν σημαίνει ότι έχουμε κάτι. Με τον Κωνσταντίνο συναντήθηκα εχθές, όλα καλά δεν υπάρχει κάτι», εξήγησε η Σταυρούλα Χρυσαειδή.
Κλείνοντας, η Σταυρούλα Χρυσαειδή αναφέρθηκε και στον Σάκη Κατσούλη και την Μαριαλένα Ρουμελιώτη, λέγοντας: «Τα παιδιά φτάσανε στην τετράδα, ο ένας με την αξία του και ο άλλος με την αξία του άλλου. Ο Σάκης αντικειμενικά είναι ο καλύτερος παίκτης, δεν θεωρώ ότι φοβόταν κάποιον αγωνιστικά. Ίσως την Μαριαλένα δεν ψήφιζαν λόγω του Σάκη, δεν γνωρίζω».
Στην Ελλάδα επέστρεψε χτες το απόγευμα (1/7) η Σταυρούλα Χρυσαειδή, λίγα μόλις 24ωρα μετά την αποχώρησή της από το Survivor All Star
Στο νησί επιβίωσης… επιβίωσε για περισσότερο από πέντε μήνες και πλέον βρίσκεται στην Ελλάδα πλάι στους αγαπημένους της, μετά την αποχώρησή της από το ριάλιτι
Η θρυλική τετράδα που πηγαίνει στον τελικό
Έχουν περάσει έξι ολόκληροι μήνες από την έναρξη του Survivor all star και πλέον μπαίνουμε στον 7ο μήνα με τους λίγους εναπομείναντες παίκτες του ριάλιτι να έχουν βάλει – σχεδόν όλοι – στόχο το μεγάλο τελικό.
Η κούραση, η ταλαιπωρία και οι θυσίες όσων έχουν φτάσει στο σημείο αυτό είναι αναμφίβολα μεγάλες. Παράλληλα όμως θα λέγαμε, πως όλα τα παραπάνω αξίζουν δεδομένου ότι κάθε εβδομάδα μπαίνουν plus 5 χιλιάρικα στον τραπεζικό του λογαριασμό όλων…
Επομένως όσοι δεν θα είναι στο Γαλάτσι και ούτε στην τελική 4αδα είναι και πάλι – από οικονομικής άποψης – κερδισμένοι! Ο τίτλος παρ΄ όλα αυτά – ακόμα και αν κάνουμε την άκρη το έπαθλο – έχει άλλη χάρη, καθώς μιλάμε για την κούπα του Survivor all star…
Πολλοί σκέφτονται πολλά για τον φιναλίστ αλλά και την 4αδα, που θα μπει στο στάδιο του Γαλατσίου, όμως η αλήθεια είναι μία και μαντέψτε…το Youweekly.gr είναι εδώ για εσάς!
Μέσα από τις αποκλειστικές μας πληροφορίες, που μέχρι σήμερα δεν έπεσαν ποτέ έξω, έχουμε να σας πούμε, πως στη κερκίδα του Γαλατσίου ΔΕ θα κάθονται οι παρακάτω 4 πολύ δυνατοί παίκτες.
Για τελική τριάδα και δυάδα είναι νωρίς να μιλάμε, καθώς δεν ξέρουμε ποιοι θα ξεχωρίσουν από: Νίκο Μπάρτζη, Σάκη Κατσούλη, Μαριαλένα Ρουμελιώτη και Μάριο Πρίαμο, που θα φύγουν όλοι μαζί από Άγιο Δομίνικο!
Η Σταυρούλα Χρυσαειδή κι ο Ηλίας Μπόγδανος βρέθηκαν μαζί σαν να μην πέρασε μια μέρα κι έστειλαν τα «φιλάκια» τους προς πάσα κατεύθυνση την ώρα που στο Survivor συνεχίζονται οι μηχανορραφίες.
Οι μέρες στο νησί του Άγιου Δομίνικου για όσους συμμετείχαν στο Survivor All Star είναι, όπως ενημέρωσε ο Γιώργος Λιανός τους παίκτες πριν την τελευταία αποχώρηση, μετρημένες, αφού αυτή η εβδομάδα θα είναι η τελευταία βδομάδα που θα μείνουν εκεί.
Όπως ανακοίνωσε ο παρουσιαστής οι 5 πια εναπομείναντες παίκτες θα αγωνιστούν για το τελευταίο έπαθλο του παιχνιδιού ενώ στην συνέχεια θα παίξουν δύο αγώνες ασυλίας, απ’ όπου οι τρεις που θα απομείνουν θα είναι υποψήφιοι προς αποχώρηση και ένας θα είναι αυτός που θα φύγει λίγο νωρίτερα από το νησί, με βάση την 24ωρη ψηφοφορία που είχε γίνει και την κατάταξη που είχε δημιουργηθεί.
Ο τελευταίος αγώνας επάθλου
Έτσι κι έγινε, λοιπόν και η εβδομάδα ξεκίνησε για τον Σάκη Κατσούλη, τη Μαριαλένα Ρουμελιώτη, τον Νίκο Μπάρτζη, τη Στέλλα Ανδρεάδου και τον Μάριο Πρίαμο Ιωαννίδη με τον αγώνα του τελευταίου επάθλου για το Survivor All Star.
Εκεί τα πράγματα δεν ήταν και πολύ ανατρεπτικά, αφού νικητής για ακόμα μια φορά ήταν ο Σάκης Κατσούλης, ο οποίος δεν χωρά αμφιβολία ότι είναι τελικά ο καλύτερος παίκτης του ριάλιτι επιβίωσης, μιας και τα στατιστικά μιλάνε από μόνα τους.
Ο Σάκης, λοιπόν έπρεπε να επιλέξει δύο συμπαίκτες του για να απολαύσουν μαζί ένα μπάνιο, ένα χαλαρωτικό μασάζ αλλά και ένα ιταλικό γεύμα. Σαν ακριβοδίκαιος παίκτης που θέλει να δείχνει ότι είναι ο συγκεκριμένος παίκτης, επέλεξε μεν τη σύντροφό του Μαριαλένα για να απολαύσουν μαζί το έπαθλο αυτό αλλά και τον Νίκο Μπάρτζη με την αιτιολογία πως δεν είχε επιλεχθεί σε κανένα από τα τελευταία μεγάλα έπαθλα. Όπως είπε ο Σάκης Κατσούλης: «Μπορεί να μην είμαστε κοντά, μπορεί να μην έχουμε έρθει ποτέ κοντά σε δύο Survivor, δεν αλλάζει αυτό σε λίγες μέρες, μπορεί να είχαμε την ίδια οπτική γωνία για ένα γεγονός που συνέβη το τελευταίο διάστημα αλλά δεν αλλάζουν πολλά από αυτά θεωρώ. Παρ’ όλα αυτά σήμερα θα φάμε μαζί ιταλικό γεύμα, θα κάνουμε μασάζ, θα λουστούμε…».
Το κοινό αντί για Survivor έβλεπε Σταυρούλα και Μπόγδανο
Την ίδια ώρα, βέβαια που παιζόταν το επεισόδιο το κοινό μάλλον απολάμβανε να βλέπει περισσότερο στα stories τους στο Instagram τον Ηλία Μπόγδανο και τη Σταυρούλα Χρυσαειδή, οι οποίοι κατευθείαν με το που βγήκαν από το παιχνίδι βρέθηκαν μαζί για ποτό στέλνοντας τα «φιλιά» τους και μιλώντας για την φιλία που κέρδισαν από το παιχνίδι, κόντρα στους υπόλοιπους Survivors και τα όσα έλεγαν γι’ αυτή τη φιλία.
Υπενθυμίζουμε εδώ ότι και οι δύο παίκτες αποχώρησαν μετά από «συνεννόηση» που έγινε στις ψηφοφορίες τους με τον Σάκη Κατσούλη αρχικά να συμμαχεί με τον Νίκο Μπάρτζη για να διώξουν τη Σταυρούλα, καταφέρνοντας τελικά να διώξει τον Ηλία Μπόγδανο, ενώ σε δεύτερη φάση όλοι οι Survivors ενωμένοι έδιωξαν τη Σταυρούλα βάζοντας απέναντί της τον Σάκη Κατσούλη (ο οποίος είχε αυτοπροταθεί για υποψήφιος) και τον Νίκο Μπάρτζη. Η αιτιολογία σε όλα αυτά ήταν ότι εκείνη δεν σκέφτηκε ποτέ τον φίλο της Ηλία Μπόγδανο όταν έπρεπε να επιλέξει παίκτες για να φτιάξει την ομάδα της για έναν αγώνα επάθλου. Ο φίλος της, Ηλίας Μπόγδανος πάντως δεν φαίνεται να έχει πρόβλημα με αυτό.
Στο περιοδικό «YOU» παραχώρησε συνέντευξη η Σταυρούλα Χρυσαειδή, η οποία, μεταξύ άλλων, μίλησε πρώτη φορά για τον χωρισμό της από τον Παναγιώτη Τριβιζά, αλλά και πως βλέπει το ενδεχόμενο μιας νέας σχέσης.
Πέρσι σε μία αντίστοιχη φωτογράφιση καθόταν ένας άνθρωπος δίπλα σου, ο πρώην σύζυγός σου. Για ποιο λόγο δεν είναι εδώ σήμερα;
Κάποιες φορές η ζωή στα φέρνει με τρόπο που δεν το περιμένεις, σου παίζει περίεργα παιχνίδια. Εν τέλει καταλήξαμε ότι δεν ταιριάζουμε σε κάποια πράγματα και δεν έχουμε τα ίδια «θέλω». Αυτός ήταν ο κύριος λόγος και δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά θεωρώ ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο.
Αυτό δεν το περιμένατε πριν γίνει ο γάμος; Έπρεπε να περάσουν τρεις μήνες;
Αυτή την ερώτηση μου την κάνουν πολύ συχνά. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, ίσως να μην το έκανα, επειδή ξέρω ότι κι εκείνος δεν ήθελε να παντρευτεί και μετά να χωρίσει. Αλλά βγαίνοντας από το Survivor ήμουν στα χαμένα -αυτό μπορούν να το καταλάβουν μόνο οι υπόλοιποι παίκτες, που το έχουν βιώσει. Από εκεί που ήμουν κλεισμένη σε ένα μέρος και πήγα να πάρω μία ανάσα, αμέσως μετά έπεσα κατευθείαν σε προετοιμασίες και πιέστηκα ξανά με κάποια πράγματα. Δεν είχα το χρόνο ούτε να σκεφτώ τι θέλω και αυτό φάνηκε μετά από λίγο διάστημα, όταν άρχισα να ηρεμώ και καθάρισε το μυαλό μου.
Είπες ότι ο πρώην σύζυγός σου δεν ήθελε να παντρευτεί και να χωρίσει. Εσύ ήθελες κάτι τέτοιο; Δεν σε πείραξε;
Εννοείται ότι ήταν περίεργο και για μένα, προφανώς και σκεφτόμουν στο φετινό παιχνίδι ότι στενοχώρησα έναν άνθρωπο με τον οποίο ήμουν πεντέμισι χρόνια. Το γεγονός ότι παίρνεις μία απόφαση, δεν σημαίνει ότι είναι και εύκολη.
Βλέπεις ζεστά το ενδεχόμενο μιας καινούριας σχέσης;
Δεν ξέρω αν είμαι σε φάση αυτή τη στιγμή, αλλά αυτά δεν τα προγραμματίζεις κιόλας. Τώρα θέλω να κοιτάξω περισσότερο την καριέρα μου, να φτιάξω τη ζωή μου γενικά, και εννοείται πως άμα έρθει κάτι καινούριο, είναι καλοδεχούμενο.
Η κυρία Σταυρούλα Πελέκη, τα δύσκολα χρόνια και η πολλή αγάπη στο Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ναύπακτο. Τίποτα δε μου έλειπε όταν ήμουν μικρή. Και εγώ και τα αδέλφια μου τα είχαμε όλα. Μόνο ίσως ο πατέρας μου που τον χάσαμε νωρίς, αλλά είχαμε τον τρόπο μας. Το 1957 τελείωσα δασκάλα και το 1960 ήρθα στο ίδρυμα στη Λαμία. Ήμουν 22,5 χρονών κορίτσι. Είχα μεγαλώσει κοντά στο κατηχητικό και ο πνευματικός μου με καθοδήγησε να έρθω στο ίδρυμα όπου ζητούσαν διευθύντρια. Ξέρω, ακούγεται περίεργο στην εποχή μας, αλλά τότε έτσι ήταν η υπακοή στον πνευματικό μας.
Η μάνα μου δεν ήθελε με τίποτα να φύγω.» Τι πας να κάνεις;» μου έλεγε και με ρωτούσε συνέχεια τι μου λείπει. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως έπρεπε να το κάνω. Νόμιζε πως θα χαθώ και θα πάω στράφι. Για μια χρονιά είχα υπογράψει στην αρχή, αλλά μετά δεν μπορούσα να αφήσω τα κορίτσια μου. Δεν καταλάβαινε πως για μένα η προσφορά ήταν πιο σημαντική από το να κάνω οικογένεια και τις φιλοδοξίες.
Σε μια μικρή κοινωνία που όλοι ξέραν πως τα είχαμε όλα, την έπιαναν και της έλεγαν πού το στέλνεις το κορίτσι. Είχε πεισμώσει πολύ και δεν μου το συγχώρεσε ποτέ. Δεν μου ξαναμίλησε. Δεν με πήρε ποτέ τηλέφωνο και ούτε ποτέ ήρθε να με δει. Ένα χρόνο μετά πέθανε.
Την έσκασα. Ήταν άρρωστη και δεν με πήρανε τα αδέλφια μου να μου το πουν. Με πήρε μια δασκάλα μου και πήρα δανεικά να πάω να την προλάβω. Λίγο πριν πεθάνει έφτασα σπίτι μας, της μίλησα και μου έδωσε την ευχή της. Νομίζω με συγχώρεσε. Κατάλαβε.
Πέτρινα χρόνια. Δύσκολα. Μπήκα κοριτσόπουλο εδώ μέσα και έμεινα μια ζωή. Πέρασα την πόρτα και δεν είχε τίποτα. Ένα παλιό σπίτι και 40 ορφανά χωρίς φαΐ. Επαρχία μεταπολεμικής Ελλάδας και μια φτωχή, κλειστή κοινωνία. Κολύμπι στα βαθιά. Τους τρεις πρώτους μήνες κλεινόμουν τις νύχτες σε ένα μπάνιο και έκλαιγα. Έλεγα δεν μπορώ να τα καταφέρω. Ήμουν εντελώς μόνη σε ένα μέρος με αγνώστους και καταστάσεις σκληρές. Ήμουν τόσο μικρή και έπρεπε να διευθύνω κάτι που δεν ήξερα. Υπήρχαν κορίτσια μεγαλύτερα από μένα.
Πολλές φορές είπα να φύγω και να γυρίσω πίσω, αλλά πώς θα μπορούσα να αφήσω τα κορίτσια αυτά; Νομίζω πως κουμάντο από τότε και μετά με έκανε ο Θεός. Αυτός κανόνιζε. Δέκα χρόνια πάλευαν να βάλω σειρά και να το κάνω αξιοπρεπές και βιώσιμο. Μετά κάπως ανασάναμε. Τώρα με τη κρίση και για εμάς όπως και για όλους είναι δύσκολα. Ποτέ όμως δεν άφησα τα κορίτσια να πεινάσουν.
Πάντα μας αγκάλιαζαν και είχαμε φαγητό. Μακάρι να μπορούσα να προσφέρω και πιο πολλά στις ψυχές αυτές, αλλά εδώ κάνουμε εθελοντισμό. Δεν είμαστε υπάλληλοι. Αν και νομίζω τελικά πως το δόσιμο είναι πολύ σημαντικότερο όταν γίνεται από καρδιάς και όχι για ανταμοιβή.»
H κυρία Βάγια Κόκκαλη από το Πολυδένδρι Δομοκού. Μια από τις σαράντα ορφανές που η Σταυρούλα Πελέκη συνάντησε το 1960 στο ορφανοτροφείο. Μεγάλωσε στο ίδρυμα, έφυγε το 1965 για να εργαστεί στον Άγιο Σάββα και επέστρεψε για να προσφέρει εθελοντικά. Σήμερα είναι 81 ετών, δεν έκανε οικογένεια και λέει πως εδώ είναι το σπίτι της – Φωτογραφία: Kωνσταντίνος Γεωργακόπουλος
«Δεν είμαι η μάνα τους. Το ξέρω πολύ καλά. Με φωνάζουν μαμά και δε γυρνάω επίτηδες. Μετά μου λένε » Κυρία γιατί δεν γυρνάτε;»
Ποτέ μου δεν μετάνιωσα. Αισθάνομαι ο πιο πλήρης άνθρωπος του κόσμου. Μικρή ήθελα να γίνω νοσοκόμα. Να ταξιδεύω και να βοηθάω τραυματίες στον πόλεμο. Παιδικές φαντασιώσεις. Τελικά κοντά σε αυτό που ονειρευόμουν με έφερε η ζωή. 500 και πάνω κορίτσια περάσαν από εδώ όσο είμαι εγώ και τελικά νιώθω πως τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από την αγάπη που έδωσα και εισέπραξα. Δεν είμαι η μάνα τους.
Το ξέρω πολύ καλά. Με φωνάζουν μαμά και δε γυρνάω επίτηδες. Μετά μου λένε » Κυρία γιατί δεν γυρνάτε;» Τους λέω με ωραίο τρόπο πως δεν είμαι η μητέρα τους και πως καμιά γυναίκα δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό της μάνας που τις γέννησε.
Εγώ βέβαια παιδιά δεν έκανα, αλλά νομίζω πως όλα τα παιδιά του ορφανοτροφείου τα αγάπησα σαν δικά μου. Μάνα τους αισθάνομαι, αλλά δεν μπορώ να κλέβω τον τίτλο από τις πραγματικές μητέρες. Καμιά φορά με μερικά είχα τέτοιο δέσιμο που νομίζω με κάλυψε σαν μάνα. Σαν άνθρωπος και εγώ είχα αδυναμίες, αλλά προσπαθούσα να κρατάω ισορροπίες και να μην τα ξεχωρίζω όσο δύσκολο και αν ήταν. Για μένα, όλες ίδιες.
«Εγώ βέβαια παιδιά δεν έκανα, αλλά νομίζω πως όλα τα παιδιά του ορφανοτροφείου τα αγάπησα σαν δικά μου.» Φωτογραφία: Kωνσταντίνος Γεωργακόπουλος
Σκληρό πράμα η ορφάνια. Είδα πολύ πόνο στα 54 χρόνια που είμαι εδώ. Ψυχούλες βασανισμένες. Πώς να σκεφτώ εγώ πολυτέλειες και προσωπική ζωή; Εδώ είχα καινούρια οικογένεια συνέχεια. Περνούσαν τα χρόνια και δεν καταλάβαινα πώς.
Άλλες έφευγαν, νέες ερχόντουσαν. Πώς να βάλω εγώ τον εαυτό μου πάνω από τα κορίτσια που είχαν χάσει τους γονείς τους; Νομίζω πως ακόμη πιο συγκλονιστικό από το θάνατο είναι η εγκατάλειψη. Τα παιδιά που τα παράτησαν και τα απαρνήθηκαν. Οι μάνες εκεί έξω και τα παιδιά εδώ μέσα. Αυτό ήταν πάντα το πιο δύσκολο. Ο πόνος του παιδιού που η μάνα το αρνήθηκε είναι από τα πράγματα που με ανατρίχιαζαν πάντα.
Μπήκα κοριτσόπουλο εδώ μέσα και έμεινα μια ζωή. Πέρασα την πόρτα και δεν είχε τίποτα. Ένα παλιό σπίτι και 40 ορφανά χωρίς φαΐ. Επαρχία μεταπολεμικής Ελλάδας και μια φτωχή, κλειστή κοινωνία. Κολύμπι στα βαθιά. Τους τρεις πρώτους μήνες κλεινόμουν τις νύχτες σε ένα μπάνιο και έκλαιγα.
Παλιά τα κορίτσια τα μαθαίναμε μοδιστρική και όσες ήταν καλές μαθήτριες τις σπουδάζαμε. Το σταματήσαμε το μάθημα. Τι να γίνουν τώρα; Μοδίστρες; Κοιτάμε να τις κάνουμε φοιτήτριες και να τις σπουδάζουμε. Έχουμε πολλές φοιτήτριες. Ξέρεις κάτι όμως; Δεν θα με με νοιάξουν πια τόσο τα πτυχία. Να είναι ευτυχισμένες θέλω, να είναι καλοί άνθρωποι και να έχουν όσο πιο όμορφη ζωή γίνεται. Μέχρι να παντρευτούν θα τις έχω πάντα έννοια.
Μετά λίγο ηρεμώ. Πάντα όμως κρατάω επαφές. Έρχονται εδώ και με βλέπουν και εγώ τις παρακολουθώ. Μου φέρνουν τα παιδιά τους. Μερικά τα βαφτίζουν Σταυρούλα. Αν ήμουν αυστηρή; Δεν νομίζω! Μαλακή μου λέγαν πάντα πως ήμουν. Δεν ήταν και εύκολο. Είναι διπλή η ευθύνη να μεγαλώνεις και να φροντίζεις ορφανά παιδιά. Από τη μία τόσα πολλά κορίτσια που θα πρέπει να τα προφυλάξεις και να τα μεγαλώσεις ηθικά και από την άλλη ο κόσμος να αλλάζει και να πρέπει να τα κάνεις δυνατά για να τον αντιμετωπίσουν. Έχω περάσει τόση αγωνία…
Το πιο συγκλονιστικό που έζησα πρόσφατα ήταν το μωρό που βρέθηκε κοντά μας. Ένα πλάσμα έξι μηνών. Πρώτη φορά είχαμε τόσο μικρό παιδί εδώ μέσα. Τεράστια ευτυχία, αλλά και μεγάλη ευθύνη σε μια τόσο δύσκολη εποχή. Τώρα είναι 23 κορίτσια εδώ μέσα. Δύσκολα είναι, αλλά έχει ο Θεός.
Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν φύγω. Κάποιος θα βρεθεί ελπίζω. Όταν πεθάνω τους έχω πει δε με νοιάζει. Βάλτε με σε μια κουβέρτα και πετάξτε με. Απλά πριν, πέστε στα γόνατα και πείτε μια προσευχή για τη ψυχή μου.»
Αφιέρωσε όλη τη ζωή της στα ορφανά: Σταυρούλα Πελέκη η γυναίκα με τις 540 κόρες
«Δεν μπόρεσα να κάνω παιδιά αλλά σε λάτρεψα περισσότερο κι από παιδί μου»
Ανήκει στην κατηγορία μανάδων που κυριολεκτούν στο όνομα της μητρικής αγάπης. Πρόκειται για την 82χρονη Σταυρούλα Πελέκη. Τη διευθύντρια του Ορφανοτροφείου Θηλέων Λαμίας ή αλλιώς «η “πολυμάνα” με τις 540 κόρες»…
Αφιέρωσε όλη τη ζωή της στα ορφανά: Σταυρούλα Πελέκη η γυναίκα με τις 540 κόρες
Τα λόγια της φίλης και δημοσιογράφου από τη Λαμία, Λίλιαν Χαχοπούλου «Η Σταυρούλα Πελέκη είναι μια γυναίκα – σύμβολο για ολόκληρη τη Φθιώτιδα. Δεν υπάρχει όμοιά της στον κόσμο ολόκληρο. Αυτή είναι μάνα, και την Κυριακή οφείλουμε να την γιορτάσουμε ακριβώς όπως και τις δικές μας», ήταν η αφορμή για την αναζήτηση της. Μία αναζήτηση που οδήγησε σε τηλεφωνική συνάντηση κι σ΄ ένα «Μην γράψεις παιδάκι μου τίποτα για μένα. Δεν χρειάζεται. Δεν έχω κάνει κάτι παραπάνω απ’ όσα μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος».
Δεν έχει κάνει τίποτα παραπάνω απ’ όσα μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος
Πόση ταπεινοφροσύνη χωρά στα λόγια και στην ψυχή αυτής της γυναίκας που πέρασε 59 ολόκληρα χρόνια μέσα στο Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας έχοντας αφιερώσει το «είναι» της στη «χαρά των παιδιών»; Πόσο μεγαλείο; Πόση αρχοντιά; Η «μάνα» αυτή ήταν μόλις 23 ετών όταν πέρασε το κατώφλι του εν λόγω ιδρύματος με την ιδιότητα της διευθύντριας. Οι δυσκολίες πολλές, το πτυχίο της δασκάλας που κρατούσε στα χέρια της και η ευκατάστατη οικογένειά της από τη Ναύπακτο, θα μπορούσαν εύκολα να της εξασφαλίσουν τη δυνατότητα μιας πιο εύκολης και πιο «ανώδυνης» εργασιακής θέσης.
Εκείνη ωστόσο είχε άλλη άποψη. Παρά τις ανυπέρβλητες δυσκολίες και το το νεαρό της ηλικίας της αποφάσισε να μείνει στο ορφανοτροφείο, να παλέψει για την καλύτερη ζωή των ορφανών κοριτσιών και να μεταμορφωθεί στη νεράιδα που «όλα τα μπόρεσα για τα παιδιά που δεν είχαν γονείς».
Περισσότερες δηλώσεις από την Σταυρούλα Πελέκη
Της επαναλαμβάνω τις σκέψεις μου, οι δικές της σταθερά προσανατολισμένες στα παιδιά της: «Το έχω ξαναπεί. Δεν είμαι η μάνα τους κι όταν με φωνάζουν “μαμά” τους λέω με ωραίο τρόπο πως καμιά γυναίκα δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό της μάνας. Έχουμε ένα κοριτσάκι 7 ετών το οποίο ήρθε κοντά μας όταν ήταν 6 μηνών. Όταν τη στείλαμε στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο «Ονειροδρόμιο», το οποίο έχει φιλοξενήσει κι άλλα παιδιά μας και ευχαριστούμε πολύ τους ιδιοκτήτες γιαυτό, άκουγε τα άλλα παιδάκια να φωνάζουν τους γονείς τους “μαμά” και “μπαμπά”. Όταν επέστρεφε από το σχολείο αποκαλούσε την υποδιευθύντρια “μαμά” κι εμένα “μπαμπά”. Της είπα: “Έλα να κουβεντιάσουμε! Εγώ δεν είμαι μπαμπάς.
Ο μπαμπάς είναι άνδρας. Φοράει παντελόνια. Έχει μουστάκια. Είναι ψιλός και αδύνατος. Εμένα θα με λες “κυρία”. Θυμάμαι πέρασε λίγος καιρός και μια μέρα με αγκάλιασε με τα μικροσκοπικά χεράκια της και μου είπε: «Δεν θέλω να σε λέω “κυρία”. Αφού δεν μπορώ να σε λέω “μπαμπά”, θέλω να σε λέω “μπαμπουδέλι”.» Πόση ανάγκη από αγάπη έχουν τα πουλάκια μου… Εγώ παιδιά δεν έκανα, αλλά νομίζω πως όλα τα παιδιά που πέρασαν από το ορφανοτροφείο, κοντά στα 540, τα αγάπησα σαν δικά μου. Τα τάισα, τα κοίμισα, τα βάφτισα, τα σπούδασα, τα πήγα νυφάδες στην εκκλησία με παρανυφάκια μικρότερα κοριτσάκια, για να αισθάνονται πως δεν είναι μόνες, ότι έχουν μία οικογένεια που πάντα θα τις αγαπά και θα τις νοιάζεται.»
Σταυρούλα Πελέκη: ” Οι συνθήκες με ανάγκασαν να κάνω έκκληση στην πολιτεία αλλά δεν με άκουσε κανείς”
Η κουβέντα οδηγείται τώρα στο κρίσιμο ερώτημα του βιοπορισμού των 25 παιδιών και κοριτσιών, ηλικίας από 3,5 έως 22 ετών, που ζουν σήμερα στο Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας και στον τρόπο που η «μάνα» τους τα βγάζει πέρα: «Να’ ναι καλά ο κόσμος, οι άγιοι Λαμιώτες, οι άγιοι Φθιώτες κι όλοι οι άγιοι των περιχώρων που μας βοηθάνε. Κάθε βδομάδα μας στέλνουν τρόφιμα, το μόνο που με ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι να μην πεινάσουν τα αγγελούδια μου. Και δεν θα πεινάσουν», λέει η Σταυρούλα Πελέκη και συνεχίζει: «Οι συνθήκες με ανάγκασαν να κάνω έκκληση στην πολιτεία αλλά δεν με άκουσε κανείς. Αν χρωστάμε; Πολλά! Μας έχει τρελάνει η εφορία, πάνω από 96.000 το χρόνο.
Αφιέρωσε όλη τη ζωή της στα ορφανά: Σταυρούλα Πελέκη η γυναίκα με τις 540 κόρες
Πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ για ό,τι χωράφια μας έχει προσφέρει ο κόσμος _ βοσκοτόπια που κανείς δεν εκμεταλλεύεται _ και για 4 μαγαζιά στη Λαμία εκ των οποίων λαμβάνουμε ενοίκιο μόνο από ένα, για ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Σε κάποια από τις εκκλήσεις μου είχαν ανταποκριθεί τρία τέσσερα άτομα από την παρούσα κυβέρνηση. Ήρθαν εδώ. Τους παρακάλεσα: “Κάντε ό,τι μπορείτε για να μας βοηθήσετε, σας παρακαλώ”. Μου απάντησαν ότι το θέμα μας θα διευθετηθεί και ο ένας εξ αυτών μου έδωσε 450 ευρώ για τις ανάγκες των παιδιών. Πέρασαν μήνες, τους τηλεφώνησα, μου απάντησαν: “Κυρία Πελέκη, δεν μπορεί να γίνει τίποτα”.» Τη ρωτάω για τη στάση της εκκλησίας με τη λιτή απάντησή της να μην χρειάζεται πολλές επεξηγήσεις: «Άνθρωπος της εκκλησίας είμαι και πάω κάθε βδομάδα τα παιδιά για εκκλησιασμό. Αλλά σε παρακαλώ. Μη με ρωτάς για την εκκλησία. Οι άνθρωποι να είναι καλά. Οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που από το υστέρημα τους προσφέρουν ό,τι μπορούν σ’ αυτά τα παιδιά. Μόνο αυτό το τελευταίο να γράψεις κορίτσι μου. Τίποτε άλλο. Και να κάνεις μία προσευχή για τα παιδιά μου…»
Της απαντώ ότι δεν θα σεβαστώ την επιθυμία της, όχι εξαιτίας του δημοσιογραφικού μου πόστου αλλά της ιδιότητάς μου ως μάνας. Πως το έργο της πρέπει να διαδοθεί και η ανάγκη των παιδιών της να αποτελέσει υπόθεση όλων μας. Επιμένει πως «όχι», την αποχαιρετώ με ένα «δεν γίνεται διαφορετικά».
«Δεν υπάρχει όμοιά της στον κόσμο ολόκληρο. Αυτή είναι μάνα»
Το πιθανότερο είναι να έχετε ακούσει το όνομά της, κι αν όχι, αξίζει να διαβάσετε την ιστορία της Σταυρούλας Πελέκη, της γυναίκας – σύμβολο που με την αγάπη και την καλοσύνη της ομόρφυνε τις ζωές πολλών παιδιών και έγινε παράδειγμα προς μίμηση. Η Σταυρούλα Πελέκη είχε 540 κόρες και αφιέρωσε όλη της τη ζωή στα ορφανά. Τα παιδιά από το Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας.
Λίλιαν Χαχοπούλου: « Μια γυναίκα – σύμβολο για όλη τη Φθιώτιδα»
Τα λόγια της δημοσιογράφου από τη Λαμία για τη διευθύντρια του Ορφανοτροφείου Θηλέων Λαμίας: «Η Σταυρούλα Πελέκη είναι μια γυναίκα – σύμβολο για ολόκληρη τη Φθιώτιδα. Δεν υπάρχει όμοιά της στον κόσμο ολόκληρο. Αυτή είναι μάνα, και την Κυριακή οφείλουμε να την γιορτάσουμε ακριβώς όπως και τις δικές μας. Μην γράψεις παιδάκι μου τίποτα για μένα. Δεν χρειάζεται. Δεν έχω κάνει κάτι παραπάνω απ’ όσα μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος». Ενώ, αυτό είναι το παιδί που για 6 χρόνια δεν το επισκεπτόταν κανείς στο ορφανοτροφείο.
Η Σταυρούλα Πελέκη μέσα από τα δικά της λόγια
«Το έχω ξαναπεί. Δεν είμαι η μάνα τους κι όταν με φωνάζουν “μαμά” τους λέω με ωραίο τρόπο πως καμιά γυναίκα δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό της μάνας. Έχουμε ένα κοριτσάκι 7 ετών το οποίο ήρθε κοντά μας όταν ήταν 6 μηνών. Όταν τη στείλαμε στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο ”Ονειροδρόμιο”, το οποίο έχει φιλοξενήσει κι άλλα παιδιά μας και ευχαριστούμε πολύ τους ιδιοκτήτες γιαυτό, άκουγε τα άλλα παιδάκια να φωνάζουν τους γονείς τους “μαμά” και “μπαμπά”. Όταν επέστρεφε από το σχολείο αποκαλούσε την υποδιευθύντρια ”μαμά” κι εμένα ”μπαμπά”».
Της είπα: ”Έλα να κουβεντιάσουμε! Εγώ δεν είμαι μπαμπάς. Ο μπαμπάς είναι άνδρας. Φοράει παντελόνια. Έχει μουστάκια. Είναι ψιλός και αδύνατος. Εμένα θα με λες ”κυρία”. Θυμάμαι πέρασε λίγος καιρός και μια μέρα με αγκάλιασε με τα μικροσκοπικά χεράκια της και μου είπε: ”Δεν θέλω να σε λέω ”κυρία”. Αφού δεν μπορώ να σε λέω ”μπαμπά”, θέλω να σε λέω ”μπαμπουδέλι”. Πόση ανάγκη από αγάπη έχουν τα πουλάκια μου… Εγώ παιδιά δεν έκανα, αλλά νομίζω πως όλα τα παιδιά που πέρασαν από το ορφανοτροφείο, κοντά στα 540, τα αγάπησα σαν δικά μου. Τα τάισα, τα κοίμισα, τα βάφτισα, τα σπούδασα, τα πήγα νυφάδες στην εκκλησία με παρανυφάκια μικρότερα κοριτσάκια, για να αισθάνονται πως δεν είναι μόνες, ότι έχουν μία οικογένεια που πάντα θα τις αγαπά και θα τις νοιάζεται».
Σταυρούλα Πελέκη: «Μας έχει τρελάνει η εφορία»
«Να’ ναι καλά ο κόσμος, οι άγιοι Λαμιώτες, οι άγιοι Φθιώτες κι όλοι οι άγιοι των περιχώρων που μας βοηθάνε. Κάθε βδομάδα μας στέλνουν τρόφιμα, το μόνο που με ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι να μην πεινάσουν τα αγγελούδια μου. Και δεν θα πεινάσουν. Οι συνθήκες με ανάγκασαν να κάνω έκκληση στην πολιτεία αλλά δεν με άκουσε κανείς. Αν χρωστάμε; Πολλά! Μας έχει τρελάνει η εφορία, πάνω από 96.000 το χρόνο».
«Πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ για ό,τι χωράφια μας έχει προσφέρει ο κόσμος. Βοσκοτόπια που κανείς δεν εκμεταλλεύεται. Για 4 μαγαζιά στη Λαμία εκ των οποίων λαμβάνουμε ενοίκιο μόνο από ένα. Για ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Σε κάποια από τις εκκλήσεις μου είχαν ανταποκριθεί τρία τέσσερα άτομα από την παρούσα κυβέρνηση. Ήρθαν εδώ. Τους παρακάλεσα: ”Κάντε ό,τι μπορείτε για να μας βοηθήσετε, σας παρακαλώ”. Μου απάντησαν ότι το θέμα μας θα διευθετηθεί και ο ένας εξ αυτών μου έδωσε 450 ευρώ για τις ανάγκες των παιδιών. Πέρασαν μήνες, τους τηλεφώνησα, μου απάντησαν: ”Κυρία Πελέκη, δεν μπορεί να γίνει τίποτα”».
Σταυρούλα Πελέκη: Όσα ανέφερε για τον ρόλο της εκκλησίας
«Άνθρωπος της εκκλησίας είμαι και πάω κάθε βδομάδα τα παιδιά για εκκλησιασμό. Αλλά σε παρακαλώ. Μη με ρωτάς για την εκκλησία. Οι άνθρωποι να είναι καλά. Οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που από το υστέρημα τους προσφέρουν ό,τι μπορούν σ’ αυτά τα παιδιά. Μόνο αυτό το τελευταίο να γράψεις κορίτσι μου. Τίποτε άλλο. Και να κάνεις μία προσευχή για τα παιδιά μου».
Η Σταυρούλα Πελέκη, η «πολυμάνα» με τις 540 κόρες πέρασε 59 ολόκληρα χρόνια πλάι στα «παιδιά της» στο Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας και τα φρόντισε με τέτοια αγάπη και προθυμία που -δυστυχώς- καμιά φορά δεν επιδεικνύουν ούτε οι ίδιοι γονείς για τα δικά τους παιδιά.
Αμείλικτη η Σταυρούλα Μπραζιώτη από την Πηνειάδα. Στα 104 χρόνια της διαθέτει μια εκπληκτική διαύγεια και ομολογεί μονολογώντας: «Περάσαμε πολέμους, δυστυχίες και πείνα αλλά πρώτη φορά πνιγήκαμε». Η Σταυρούλα Μπραζιώτη κατακεραυνώνει τις Αρχές: «Ήταν να γίνει η καταστροφή και μετά να κινηθούν; Τι να κινηθούν τώρα; Τι να κάνουνε;».
Τα λόγια της υπερήλικης κόβουν σαν μαχαίρι και θα έπρεπε να καρφωθούν στα μυαλά όλων αυτών που τολμούν να λένε ότι κυβερνούν και διοικούν αυτόν τον τόπο. Ας απαντήσουν κράτος και αυτοδιοίκηση, όλοι αυτοί που διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται τα κονδύλια που δήθεν προορίζονται για την κατασκευή της αμυντικής θωράκισης για την προστασία της χώρας.
Ακούστε τι είπε η Σταυρούλα Μπραζιώτη από την Πηνειάδα:
