Μια νέα αντικαρκινική θεραπεία μπορεί ακόμα και να εξαφανίζει όγκους από το κεφάλι και το λαιμό, όπως αποκαλύπτει ο Guardian αναφερόμενος σε περιπτώσεις ασθενών που θεωρητικά βρίσκονταν στο τελικό στάδιο της νόσου αλλά σώθηκαν χάρη στο συγκεκριμένο συνδυασμό φαρμάκων.

Η δοκιμή-«ορόσημο» του κοκτέιλ ανοσοθεραπευτικών φαρμάκων έγινε από ερευνητές του Ινστιτούτου Καρκινικών Ερευνών και του νοσοκομείου Royal Marsden του Λονδίνου.

Τα φάρμακα που χρησιμοποιήθηκαν, τα nivolumab και ipilimumab, ενεργοποιούν το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς κατά τρόπο που να σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα.

Η κλινική δοκιμή τρίτης φάσης περιλάμβανε σχεδόν χίλιους ασθενείς με καρκίνο στο κεφάλι ή στο λαιμό στο τελικό στάδιο. Αν και τα αποτελέσματα θεωρούνται ακόμα πρώιμα και στατιστικά αβέβαια, παρόλα αυτά χαρακτηρίζονται «κλινικά σημαντικά» και «ενθαρρυντικά» καθώς δείχνουν πως ασθενείς έζησαν για μήνες ή και χρόνια περισσότερο από το αναμενόμενο, με λιγότερες μάλιστα παρενέργειες σε σύγκριση με άλλες θεραπείες.

Υπάρχει η περίπτωση του 77χρονου Μπάρι Άμπροουζ που είχε διαγνωστεί με καρκίνο του φάρυγγα που είχε επεκταθεί στους πνεύμονες και είχε ενημερωθεί από τους γιατρούς ότι επίκειτο το μοιραίο.

Ωστόσο, εντός οκτώ εβδομάδων από την έναρξη της θεραπείας με το κοκτέιλ των συγκεκριμένων φαρμάκων οι εξετάσεις έδειξαν πλήρη εξαφάνιση του όγκου στον φάρυγγα. Στη συνέχεια με χημειοθεραπεία και εγχείρηση ο κ. Άμπροουζ απαλλάχθηκε πλήρως από τον καρκίνο και στους πνεύμονες.

Παράλληλες κλινικές δοκιμές γεννούν ελπίδες ότι το συγκεκριμένο κοκτέιλ φαρμάκων θα μπορούσε να εξελιχθεί σε αποτελεσματικό νέο όπλο κατά διαφόρων μορφών καρκίνου, όπως των νεφρών, του δέρματος και του εντέρου.

Πηγή: ΣΚΑΙ

Τα νέα ευρήματα των επιστημόνων

Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα επιστήμονες του πανεπιστημίου Γέιλ ανακοίνωσαν ότι ανακάλυψαν νέα ανησυχητικά συμπτώματα που πιστεύουν ότι συνδέονται με τα εμβόλια mRNA για τον Covid.

Το άγνωστο μέχρι τώρα σύνδρομο μετά τον εμβολιασμό (PVS), μπορεί να επιμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά τη λήψη των εμβολίων.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα βασικά σημάδια περιλαμβάνουν επίμονη «θολούρα» η οποία περιλαμβάνει δυσκολίες μνήμης και αίσθημα υπερφόρτωσης από απλές καθημερινές εργασίες, δυσανεξία στην άσκηση, αϋπνία και αίσθημα παλμών που είναι ένα φτερούγισμα ή χτύπημα της καρδιάς. Μούδιασμα, εμβοές ή βουητό στα αυτιά, πονοκέφαλοι, ζάλη και αίσθημα «καύσου» είναι άλλα κοινά συμπτώματα που αναφέρουν οι ασθενείς.

Ορισμένοι πάσχοντες παρουσιάζουν επίσης διακριτές αλλαγές στα κύτταρα του ανοσοποιητικού τους συστήματος και μπορεί ακόμη και να επανενεργοποιηθεί ένας αδρανής ιός, ο οποίος προκαλεί συμπτώματα που μοιάζουν με γρίπη, ανέφερε η ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Γέιλ.

Πολλά από αυτά τα συμπτώματα αναφέρονταν συχνά πριν από την πανδημία, οπότε δεν υπάρχει προς το παρόν τρόπος να αποδειχθεί αν όντως προκαλούνται από το εμβόλιο ή είναι άσχετα.

Οι ειδικοί, οι οποίοι παρουσίασαν τα ευρήματα της μικρής μελέτης τους την περασμένη εβδομάδα, τόνισαν επίσης ότι η έρευνα είναι «ακόμη σε εξέλιξη».

Ωστόσο, δήλωσαν ότι θα συνεχίσουν να μελετούν την κατάσταση σε μια προσπάθεια να προσφέρουν στους πάσχοντες ασθενείς «καλύτερη διαφάνεια και ασφαλέστερα εμβόλια».

Η dailymail γράφει πως αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ένα εμβόλιο mRNA συνδέεται με ανησυχητικές παρενέργειες.

Η ενδεχόμενη σύνδεση της μυοκαρδίτιδας, μιας δυνητικά επικίνδυνης φλεγμονής του καρδιακού μυός, με τα εμβόλια mRNA, έχουν αρχίσει να ανησυχούν τους αξιωματούχους υγείας στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Στη μυοκαρδίτιδα, πιστεύεται ότι το ανοσοποιητικό σύστημα μπορεί να καταγράψει το mRNA στα εμβόλια Covid ως απειλή, οδηγώντας το ανοσοποιητικό σύστημα να επιτεθεί στον εαυτό του και να προκαλέσει φλεγμονή του μυοκαρδίου, του μυός της καρδιάς.

Ο ίδιος μηχανισμός έχει συνδεθεί με την περικαρδίτιδα, η οποία οδηγεί σε φλεγμονή του περικαρδίου, του σάκου που περιβάλλει την καρδιά.

Ενώ οι περισσότερες περιπτώσεις είναι ήπιες, σε σπάνιες περιπτώσεις, η μυοκαρδίτιδα μπορεί να βλάψει την καρδιά και να δυσχεράνει την άντληση αίματος, οδηγώντας τελικά σε καρδιακή ανεπάρκεια, καρδιακή προσβολή και εγκεφαλικό επεισόδιο.

Σε κάθε περίπτωση το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ εξακολουθεί να συνιστά τα εμβόλια Covid, ιδίως για όσους είναι ηλικιωμένοι ή ανοσοκατασταλμένοι και ευάλωτοι στη νόσο.

Η τραγωδία στην Άρτα με τον θάνατο του βρέφους που ξέχασε ο 37χρονος πατέρας του για ώρες στο αυτοκίνητό του έχει σοκάρει τη χώρα.

Το περιστατικό σημειώθηκε το πρωί της Τρίτης, όταν ο πατέρας πήρε το μόλις 5,5 μηνών παιδί του, προκειμένου να το μεταφέρει σε βρεφονηπιακό σταθμό και για λόγους που δεν έχουν διευκρινιστεί ακόμη, ξέχασε το παιδί δεμένο στο παιδικό κάθισμα του αυτοκίνητου του και έφυγε. Όταν η 27χρονη σύζυγός του πήγε στο βρεφονηπιακό σταθμό να παραλάβει το παιδί, της είπαν ότι δεν το είχε πάει κανείς.
Στη συνέχεια, μετά από επικοινωνία που είχε με τον σύζυγό της, ο οποίος είχε πάει στη δουλειά του, ο ίδιος παραδέχθηκε ότι είχε ξεχάσει το παιδί στο αυτοκίνητο. Όταν ο πατέρας έσπευσε στο σημείο, όπου είχε σταθμεύσει το αυτοκίνητό του, το βρέφος είχε ήδη χάσει τις αισθήσεις του. Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι τα αίτια του θανάτου του μωρού δεν έχουν ακόμη διευκρινιστεί.

Το σύνδρομο ξεχασμένου μωρού

Εν μέσω αυτής της σοκαριστικής υπόθεσης προκύπτει το εύλογο ερώτημα: Πώς θα μπορούσε ένας γονέας να ξεχάσει το ίδιο του το παιδί μέσα στο αυτοκίνητό του;

Για τα ελληνικά δεδομένα υποθέσεις όπως αυτή που προέκυψε στην Άρτα, αποτελούσαν μέχρι τώρα εξαιρετικά σπάνια περιστατικά. Ωστόσο, στο εξωτερικό και ειδικότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, η πυκνότητα τέτοιων περιστατικών έχει δημιουργήσει θεωρίες για τα αίτια εγκατάλειψης βρεφών, με γνωστή αυτή «του συνδρόμου του ξεχασμένου μωρού».

Ο Ντέιβιντ Ντάιαμοντ, καθηγητής ψυχολογίας, μοριακής φαρμακολογίας και φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Φλόριντα, δήλωσε στο ABC ότι επιστημονικές μελέτες του εγκεφάλου αποδεικνύουν πως το σύνδρομο του ξεχασμένου μωρού, όντως υπάρχει.

«Είναι όταν ο γονέας χάνει εντελώς την επίγνωση ότι το παιδί βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο. Είναι το σύστημα συνήθειας του εγκεφάλου μας. Μας επιτρέπει να κάνουμε πράγματα χωρίς να τα σκεφτόμαστε», λέει ο ειδικός.

Ο Ντάιαμοντ μελετά το σύνδρομο του ξεχασμένου μωρού από το 2004 και έχει διατελέσει πραγματογνώμονας για υποθέσεις γονέων που αντιμετωπίζουν κατηγορίες για ανθρωποκτονία, έκθεση παιδιού σε κίνδυνο, ή θάνατο παιδιού από θερμοπληξία.

Γιατί συμβαίνει;

Ο ειδικός εξηγεί ότι όταν υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ του «συστήματος μνήμης συνήθειας» και του «συστήματος μελλοντικής μνήμης» του εγκεφάλου και το «σύστημα μνήμης συνήθειας» υπερισχύει τότε μπορεί να συμβεί το σύνδρομο του ξεχασμένου μωρού.

Όταν γονείς πάνε στη δουλειά τους και ξεχνούν να αφήσουν τα παιδιά τους στον παιδικό σταθμό, για παράδειγμα, αυτό συμβαίνει επειδή συνήθως δεν αποτελεί τμήμα της ρουτίνας τους, σημειώνει ο Ντάιαμοντ.

Υπό συνθήκες στέρησης ύπνου ή άγχους, οι γονείς μπορεί να προβούν στις καθημερινές τους συνήθειες αυτόματα. Για παράδειγμα, μια συνηθισμένη διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά, αντί για το σπίτι στον παιδικό σταθμό, εκτελείται αυτόματα, εξήγησε ο ειδικός.

«Κατά κάποιο τρόπο το άτομο βρίσκεται σε κατάσταση αυτόματου πιλότου […] Δεν είναι ότι ευτελίζω τη ζωή ενός παιδιού. Απλώς κάνω μια παρατήρηση ότι δηλαδή υπάρχουν και καλοί, προσεκτικοί, αγαπημένοι γονείς που χάνουν την επίγνωση ότι το παιδί τους είναι στο αυτοκίνητο. Ως επιστήμονας, προσπαθώ να καταλάβω πώς συμβαίνει αυτό», σημειώνει ο Ντάιαμοντ. Ας σημειωθεί ότι η θεωρία βρίσκει πολλούς υπερασπιστές που κατανοούν κάποτε τα βάρη, το άγχος και τις σκοτεινές πτυχές της γονεϊκότητας, ωστόσο άλλοι θεωρούν ότι πρόκειται απλώς για “ξέπλυμα” της ανευθυνότητας και επιχείρηση να αιτιολογηθούν συμπεριφορές με τραγικά αποτελέσματα προς τα παιδιά.

Το όνομα του συνδρόμου προέρχεται από τον βαρόνο Μινχάουζεν, Γερμανό συγγραφέα (1720-1797), και πρωταγωνιστή του βιβλίου του Ροδόλφου Ράσπε, του 1785. Στο βιβλίο περιγράφονται τα φανταστικά και ψεύτικα κατορθώματα του βαρόνου που άρχισε να τα διηγείται όταν επέστρεψε από το Ρωσοτουρκικό Πόλεμο (1768-1774).

Το σύνδρομο  περιγράφτηκε, για πρώτη φορά, από τον Dr. Richard Ascher, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Lancet το 1951.

Όταν ο “ασθενής” επινοεί ασθένειες…

Οφείλεται σε  μια διανοητική διαταραχή, όπου ο “ασθενής”  επινοεί ασθένειες, ή τις προκαλεί ο ίδιος στον εαυτό του μέσω της λήψης φαρμάκων ή αυτοτραυματισμού. Ο σκοπός του δεν είναι, η απουσία του από την εργασία, η οικονομική αποζημίωση ή πρόσβαση σε φάρμακα. Αλλά για να καλύψει βασικές του ψυχολογικές ανάγκες και  καταστάσεις όπως η προσέλκυση της προσοχής των άλλων γύρω από τον εαυτό του, και η συμπάθεια στο πρόσωπό του.

Συνήθως το άτομο αυτό είναι καλά ενημερωμένο για τα συμπτώματα των σωματικών ή ψυχικών διαταραχών και εύκολα μπορεί να ξεγελάσει έμπειρους γιατρούς ή ψυχολόγους. Αρέσκεται στον ρόλο του “ασθενή”. Επισκέπτεται συχνά διάφορα νοσοκομεία και υποβάλλεται σε σωρεία διαγνωστικών εξετάσεων ή ακόμα και σοβαρών εγχειρήσεων. Γνωρίζει πολύ καλά ότι λειτουργεί μέσα σε ψέματα και υπερβολές. Σε αντίθεση με το υποχονδριακό άτομο που πιστεύει ότι είναι πραγματικά άρρωστος.

Σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου

Το σύνδρομο αυτό διαφέρει από το πιο πάνω διότι τα σωματικά ή ψυχολογικά συμπτώματα προκαλούνται σε άτομα, συνήθως παιδιά, ηλικιωμένους, και άτομα με ειδικές ανάγκες από άλλα άτομα που  τα έχουν κάτω από τη φροντίδα τους.

Η μέση ηλικία των παιδιών που κακοποιούνται είναι τα 4 χρόνια. Τα μισά παιδιά είναι κάτω των 2 χρονών και τα 75 % κάτω των 6 χρονών. Η μέση διάρκεια μέχρι να μπει η διάγνωση είναι 22 μήνες. Στις 60% των περιπτώσεων υπήρχε κακοποίηση και σε άλλα παιδιά στην οικογένεια. Θάνατος παρατηρείται στο 6-10% των περιστατικών και 7% παρουσιάζουν μόνιμη αναπηρία.

Η πιο συνηθισμένη κακοποίηση που υποβάλλονται τα άτομα αυτά είναι η δηλητηρίαση τα τραύματα και η ασφυξία. Η κακοποίηση αυτή επαναλαμβάνεται συχνά και πολλές φορές την ίδια μέρα και ώρα.

To σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου, μπορεί να το έχουν άτομα πέρα κάθε υποψίας όπως η μητέρα ενός παιδιού (75% των περιπτώσεων). Η κόρη ενός ηλικιωμένου, ο νοσηλευτής ενός υπερήλικα ή ατόμου με ειδικές ανάγκες. Συχνά τα άτομα που κακοποιούν άλλα άτομα, ζητούν τα ίδια βοήθεια. Παίρνουν τα παιδιά τους αμέσως στο νοσοκομείο, και εμφανίζονται στο γιατρό ή τον ψυχολόγο ιδιαίτερα ανήσυχοι για την πορεία της υγείας του θύματος.

Δεν είναι γνωστό τι ωθεί τα άτομα αυτά να ενεργούν με αυτό τον τρόπο, αλλά είναι άτομα με διαταραχές της προσωπικότητας. Αρκετοί είχαν στη παιδική τους ηλικία διάφορα ψυχολογικά ή σωματικά προβλήματα (συχνές ασθένειες, κακοποίηση, παραμέληση). Ή υπήρξαν και τα ίδια θύματα του συνδρόμου αυτού.

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΥΤΟ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΔΥΟ ΤΡΟΠΟΥΣ:

1. Με προσποίηση που είναι μετρίας επικινδυνότητας, κατά την οποία οι δράστες επινοούν μια μη υπάρχουσα ασθένεια για το θύμα και διηγούνται με κάθε λεπτομέρεια, υπερβολή και πειστικότητα τα συμπτώματα της ασθένειας. Είναι καλοί γνώστες για ιατρικά θέματα, λένε πολλά ψέματα, και μπορούν ακόμα να αλλάξουν ή να παραποιήσουν αποτελέσματα εξετάσεων.Τα παιδιά παρουσιάζονται στον γιατρό συνήθως με δύο έως τρία δήθεν συμπτώματα. Τα πιο συνηθισμένα είναι η άπνοια, προβλήματα διατροφής, σπασμοί, διάρροια, δύσπνοια, κυάνωση, άσθμα αλλεργίες, εμετοί αιμορραγίες και λοιμώξεις.

2. Με παραγωγή, που είναι υψηλής  επικινδυνότητας, κατά την οποία ο δράστης που φροντίζει ένα άτομο, προκαλεί ενεργά βλάβη στο θύμα με διάφορους τρόπους.

Και στις δύο περιπτώσεις οι θύτες, δεν πάσχουν από το σύνδρομο Μινχάουζεν αλλά τους αρέσει να παίζουν τον ρόλο του ασθενή έμμεσα (δια αντιπροσώπου) μέσω του ατόμου που φροντίζουν. Τα θύματα είναι άρρωστα για μεγάλα περιοδικά διαστήματα με επαναλαμβανόμενες νοσηλείες ενώ είναι τελείως καλά όταν έχουν απομακρυνθεί από τα άτομα αυτά.

Επίσης οι θύτες μελετούν ιατρικά θέματα και αποκτούν εμπειρία και γνώσεις που τα χρησιμοποιούν περίτεχνα, είναι πολύ αφιερωμένα και στοργικά στα θύματα, έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και επιζητούν την προσοχή και συμπάθεια του περιβάλλοντός τους. Προσπαθούν να είναι φιλικοί με το ιατρικό προσωπικό και με την συμπεριφορά τους αισθάνονται ισχυροί και πιστεύουν ότι έχουν τον πλήρη έλεγχο. Εάν τύχει και δεν γίνουν πιστευτοί, συχνά αλλάζουν γιατρό ή νοσοκομείο.

Συνήθως ο θύτης είναι η μητέρα (75%) και σπανιότερα ο πατέρας (7%) που τις πολλές φορές δεν συμμετέχει καν στη θεραπεία του παιδιού του.

Η μητέρα συχνά αφηγείται στις φίλες και τους  συγγενείς της τα συμπτώματα που έχει το παιδί της. Τις επισκέψεις που έχει κάνει στα νοσηλευτήρια και το πόσο υποφέρει από την κατάσταση αυτή. Με τον τρόπο ικανοποιείται. Διότι προκαλεί το περιβάλλον της, να ασχολείται συνεχώς μαζί της, να της συμπαραστέκεται και να τη λυπάται.

Το  σύνδρομο δεν είναι αρκετά γνωστό, αλλά αρκετά σοβαρό και μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη αναπηρία ή ακόμα και θάνατο.

Η διάγνωση δεν είναι πάντοτε εύκολη και στηρίζεται στην λήψη καλού ιστορικού αλλά και σε άλλες παραμέτρους.

Ο γιατρός μπορεί να υποψιαστεί το σύνδρομο εάν:

-Είναι αντιμέτωπος με ένα ασυνάρτητο, ασαφές και απίθανο ιστορικό.
-Τα συμπτώματα και οι επισκέψεις στον γιατρό επαναλαμβάνονται κατά διαστήματα.
-Ο ασθενής έχει τα συμπτώματα μόνον όταν είναι υπό την φροντίδα του θύτη.
-Τα συμπτώματα εξαφανίζονται όταν ο ασθενής ευρίσκεται μακριά από το θύτη.
-Από τη στιγμή που ο γιατρός υποψιαστεί το σύνδρομο πρέπει να ενημερώνονται οι κοινωνικές και άλλες υπηρεσίες  του κράτους.

Τα παιδιά που είναι θύματα του συνδρόμου αυτού πιθανόν να έχουν δια βίου ψυχολογικά προβλήματα. Ή να αναπτύξουν και τα ίδια το σύνδρομο όταν μεγαλώσουν.

πηγή: Νίκος Περσιάνης, παιδίατρος – Παιδιατρική Εταιρεία Κύπρου