«Μπορεί να ακουστεί περίεργο αλλά δεν έχω ξεχωρίσει κανέναν ρόλο» είπε ο Γιώργος Νινιός.
«Οι άνθρωποι που με βασάνισαν και δεν ήταν καλοί άνθρωποι στη δουλειά, αυτούς θυμάμαι», είπε για τους συναδέλφους του ο Γιώργος Νινιός.
Στην καλλιτεχνική του διαδρομή και όσα συνάντησε σε αυτήν, αλλά και στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε, αναφέρθηκε ο Γιώργος Νινιός στη νέα τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε το πρωινό της Παρασκευής (20.12.2024) στην κάμερα της εκπομπής «Πρωίαν σε είδον» στην ΕΡΤ.
«Μπορεί να ακουστεί περίεργο αλλά δεν έχω ξεχωρίσει κανέναν ρόλο. Ο καθένας είχε την έγνοια και την αγάπη για να καταφέρεις αυτό που το μυαλό και η ψυχή μου θα ήθελαν να καταφέρουν. Αν μου έχει μείνει κάτι είναι ρόλοι που δεν κατάφερα, που δεν μπόρεσα να φτάσω εκεί που σκεφτόμουν, που δεν έμεινα ευχαριστημένος, στεναχωρήθηκα γιατί δεν τα κατάφερα. Αυτά είναι στο μυαλό μου περισσότερο παρά κάτι που πήγε καλά» ομολόγησε αρχικά ο γνωστός ηθοποιός.
«Ξέρω πολύ καλά ότι, αν γυρνούσα πίσω και συναντούσα τον παλιό μου εαυτό, θα ήθελα να είμαι εκεί πίσω για δυο πράγματα. Τι ανωμαλία και αυτή! Το ένα είναι να μην κάνω τίποτα από αυτά που έχω κάνει σε αυτή τη δουλειά, να κάνω μια άλλη δουλειά. Το δεύτερο είναι , αν έκανα την ίδια δουλειά, να τα έκανα καλύτερα», συμπλήρωσε.
Ο Χρήστος Μάστορας μίλησε για την ταινία «Υπάρχω» αφιερωμένη στη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη, η οποία έκανε πρεμιέρα χτες, Πέμπτη στους κινηματογράφους από την Tanweer.
Ο καλλιτέχνης αποδέχτηκε την πρόκληση να υποδυθεί τον αξέχαστο λαϊκό τραγουδιστή και μιλώντας στην κάμερα της εκπομπής της ΕΡΤ, «Στούντιο 4», έκανε γνωστό πως μελετώντας τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη, συνειδητοποίησε πως έχει αρκετά κοινά στοιχεία μαζί του.
«Στις πρόβες που κάναμε με τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο, στη μελέτη του κειμένου και του χαρακτήρα, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι έχω πολλά κοινά στοιχεία με τον Καζαντζίδη. Έχω πιάσει και εγώ πολλές φορές τον εαυτό μου να είμαι παρορμητικός και απόλυτος, αλλά ταυτόχρονα ενθουσιώδης με καινούργια πράγματα», είπε ο Χρήστος Μάστορας.
Έρχεται επιβεβαίωση προφητείας Αγίου Παϊσίου: «Θα φύγουν νύχτα, ο κόσμος θα τους πάρει με τις πέτρες»
Ο Άγιος Παΐσιος είχε προφητεύσει τις μεγαλύτερες καταστροφές που έχουν χτυπήσει την χώρα μας. Έτσι και τώρα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο προέβλεψε και την τωρινή πολιτική κατάσταση της Ελλάδος.
Ο Άγιος είχε πει:
«Αδελφοί, μας εξαπατούν με τερατώδη ψέματα. Δεν πρόκειται με όσα αυστηρά μέτρα και αν λάβουν να ξεχρεώσουμε το χρέος μας αυτό. Γιατί δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς τους η ύπαρξη μιας εύρωστης οικονομικά Ελλάδας. Τι κάνουν λοιπόν;
Ενώ βρισκόμαστε σε οικονομικό χάος και δεν μπορούμε ούτε τους τρέχοντες τόκους του χρέους να πληρώσουμε, δημιουργούν τεχνητές κρίσεις με τις γειτονικές μας χώρες, έτσι ώστε φοβούμενοι από τις απειλές τους να ξοδεύουμε τρισεκατομμύρια δραχμές για την αγορά πολεμικών αεροπλάνων, πλοίων κ.α.
Ακούμε έτσι συνεχώς για θερμά επεισόδια, αμφισβητήσεις των συνόρων μας, των νησιών μας… Με όλα αυτά μας αποπροσανατολίζουν, για να μπορέσουν με πολύ εύσχημο τρόπο και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί να μπουν στο σπίτι μας…
Να γνωρίζετε ότι θα ασκήσουν πιέσεις με πολλούς τρόπους, ιδιαίτερα στους πολιτικούς μας άρχοντες. Εμείς όμως ας μην βλέπουμε τους δικούς μας πολιτικούς, αλλά αυτούς που τους τα επιβάλλουν στο παρασκήνιο με τη βία, ύπουλα και εξαπατώντας τους».
«Με τις πέτρες θα πάρει τους πολιτικάντηδες ο λαός»
«Η παρούσα κατάσταση σύντομα θα ανατραπεί, είναι λίγα τα ψωμιά τους, οι υπεύθυνοι θα φύγουν νύχτα και θα δικαστούν από τον λαό!»…
Μέσω stories αντέδρασε η Κόνι Μεταξά στα δημοσιεύματα που την θέλουν να έχει χωρίσει με τον Μάριο Καπότση.
Ρεπορτάζ αναφέρουν ότι το ζευγάρι χώρισε περίπου δύο χρόνια μετά τον γάμο του. Από την πλευρά του ο Γιώργος Λιάγκας υποστήριξε ότι το ζευγάρι περνά κρίση αλλά ακόμη τίποτα δεν είναι οριστικό.
«Εγώ δεν ξέρω πού μένουν. Αν λες ότι μένει ο ένας στη Γλυφάδα και ο άλλος στη Βουλιαγμένη, υπάρχει θέμα αν ισχύει. Εγώ ξέρω ότι όντως – και το λέω όσο πιο γλυκά μπορώ- περνούν μία κρίση οι άνθρωποι στον γάμο τους. Είναι αλήθεια αυτό. Όμως, δεν έχουν παρθεί οι οριστικές αποφάσεις, μπορεί να τους ξαναδούμε μαζί, μπορεί να είναι μία κρίση, μπορεί να χωρίσουν, ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν. Και έχει συμβεί σε όλους μας… Οπότε καλό θα είναι, να αφήσουμε τους ανθρώπους να κοιτάξουν τις ζωές τους. Δεν υπάρχει κάτι οριστικό. Αυτό λέει το δικό μου ρεπορτάζ. Ας κάνουν αυτό που είναι καλύτερο για τους δυο τους», είπε ο παρουσιαστής στην εκπομπή του.
Η Κόνι Μεταξά ξέσπασε με αφορμή τα αρνητικά σχόλια που γράφτηκαν κάτω από τα δημοσιεύματα, δίχως να διαψεύδει ή να επιβεβαιώνει τα ρεπορτάζ.
«Θα τα ανεβάσω όλα με ονόματα για να δείτε τα πρόσωπα των ανθρώπων που με ξέρουν τόσο καλά απ’ ότι φαίνεται», έγραψε η Κόνι Μεταξά.
Στιγμές ευτυχίας στην Ελλάδα περνάει η Μελίνα Νικολαΐδη λίγο πριν υποδεχτεί τις γιορτινές ημέρες των Χριστουγέννων μαζί με τα αγαπημένα της πρόσωπα.
Υπενθυμίζεται, πως η κόρη της Δέσποινας Βανδή και του Ντέμη Νικολαΐδη ζει μόνιμα στο Λονδίνο, ωστόσο μοιράζει τη ζωή της ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αγγλία, καθώς από τη μία την έχουν κερδίσει οι σπουδές της και από την άλλη ο έρωτας που έχει βρει στα μάτια του Δημήτρη Φιντιρίκου.
Την Παρασκευή (20/12), η Μελίνα Νικολαΐδη δημοσίευσε μία νέα φωτογραφία με τον επιχειρηματία στα social media, τον οποίο και απαθανάτισε στον χριστουγεννιάτικα στολισμένο κήπο του σπιτιού του.
Λίγες ώρες νωρίτερα, η νεαρή φοιτήτρια μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς της φίλους στο Instagram, μία σειρά φωτογραφιών από τις στιγμές που έζησε μέχρι πρότινος, για τον μήνα Δεκέμβρη.
Πάντα επίκαιρος μοιάζει να είναι ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (+12-7-1994 μ.Χ.), ο ταπεινός Γέροντας ασκητής από το κελί της Παναγούδας, ο οποίος είχε λάβει το θείο χάρισμα της προόρασης, βλέποντας τι θα συμβεί στην Ελλάδα.
Ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, είχε κατά καιρούς μιλήσει σε πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι τον επισκέπτονταν, για ό,τι βλέπουμε σήμερα στο Αιγαίο, για τις σχέσεις με την Τουρκία, για τα γεγονότα στην Πόλη, αλλά και για τον τέως Βασιλιά Κωνσταντίνο.
Κάποτε λοιπόν είπε στον Αθανάσιο Αμοιράδη, Αξιωματικό ε.α. από τα Γιαννιτσά Πέλλας, κάτι που θα συμβεί στο εσωτερικό της πατρίδας μας, λίγο πριν τα επερχόμενα γεγονότα της Πόλης (σ.σ. προσπάθεια Τουρκικής Εισβολής σε νησιά μας, χτύπημα Ρωσίας σε Τουρκία, αναγκαστική απόσυρση τουρκικών στρατευμάτων από κατεχόμενα εδάφη και Κύπρο, απόδοση της Κωνσταντινούπολης στην Ελλάδα κλπ), στις δικές μας δηλαδή ημέρες:
ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «…Ο κόσμος, τόσο απογοητευμένος θα είναι τα χρόνια εκείνα απ΄ τους πολιτικούς των μεγάλων κομμάτων, που θα τους σιχαθεί όλους. Θα ζητήσουν να φύγουν όλοι οι πολιτικοί και να έρθει ο βασιλιάς. Και ο βασιλιάς δε θα αρνηθεί το κάλεσμα του λαού»! (Μαρτυρίες Προσκυνητών, Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924 – 1994, Νικολάου Ζουρνατζόγλου, Τόμος Β΄, σελ. 364, εκδόσεις Αγιοτόκος Καππαδοκία).
Σε άλλον πάλι, στον Ανέστη Μαυροκέφαλο από την Ξάνθη, ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος είχε αναφερθεί ξεκάθαρα σε «Κωνσταντίνο», μιλώντας για τα επερχόμενα γεγονότα με τους Τούρκους (σ.σ. μετά την επιτυχή προέλαση της Ρωσίας στην Τουρκία και την στρατιωτική εμπλοκή και Ευρωπαϊκών κρατών για να πάρουν κομμάτια της Τουρκίας ):
Α.Μ.: «Εμείς, τι θα κάνουμε; Ο ελληνικός στρατός θα πάρει μέρος σ΄ αυτόν τον πόλεμο;
ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «Όχι. Θα βγάλει η κυβέρνηση απόφαση να μη στείλει στρατό. Θα κρατήσει στρατό μόνο στα σύνορα. Και θα είναι μεγάλη ευλογία που δε θα πάρει μέρος. Γιατί, όποιος πάρει μέρος σ΄ αυτόν τον πόλεμο, χάθηκε… Τότε, επειδή στην Ελλάδα ο κόσμος θα φοβηθεί, πολλοί θα στραφούν προς την Εκκλησία, προς το Θεό, και θα μετανοήσουν. Γι΄ αυτό, επειδή θα υπάρξει μετάνοια, δε θα πάθουμε κακό οι Έλληνες. Ο Θεός θα λυπηθεί την Ελλάδα, επειδή ο κόσμος θα στραφεί προς την Εκκλησία, προς το μοναχισμό και θα αρχίσουν να προσεύχονται. Και θα βαπτισθούν πολλοί Τούρκοι. Τότε, ο βασιλιάς θα συμβάλει, ως μεσάζοντας, να δοθεί η Πόλη στην Ελλάδα. Είναι ευλαβής, είναι καλός»! (Μαρτυρίες Προσκυνητών, Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924 – 1994, Νικολάου Ζουρνατζόγλου, Τόμος Α΄/έκδοση β΄, σελ. 434 – 435, εκδόσεις Αγιοτόκος Καππαδοκία)
ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «Ο Βασιλιάς θα φέρει προίκα στην Ελλάδα τη Βόρειο Ήπειρο και το Μοναστήρι!»(Μαρτυρίες Προσκυνητών, Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924 – 1994, Νικολάου Ζουρνατζόγλου, Τόμος Β΄, σελ. 369, εκδόσεις Αγιοτόκος Καππαδοκία)
Θρήνος στην Κορινθία: Η Τραγική Απώλεια του Γιάννη Γκολφινόπουλου
Ο θάνατος του 42χρονου Γιάννη Γκολφινόπουλου προκάλεσε βαθιά θλίψη στην τοπική κοινωνία της Κορινθίας. Ο Γιάννης, γνωστός για τη ζωντάνια και την αγάπη του για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό και το ποδόσφαιρο, έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα με τη μοτοσικλέτα του στη Λυκοποριά του Δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης, το πρωί της Παρασκευής, 20 Δεκεμβρίου 2024.
Μοιραίο Τροχαίο Δυστύχημα στη Λυκοποριά
Σύμφωνα με πληροφορίες του loutrakiblog.gr, ο Γιάννης έχασε τον έλεγχο της μοτοσικλέτας του υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, με αποτέλεσμα την εκτροπή της πορείας του και τον τραγικό του θάνατο. Ο εκλιπών ήταν ενεργό μέλος της τοπικής κοινωνίας, ποδοσφαιριστής της ομάδας της Λυκοποριάς, και αγαπητός σε όσους τον γνώριζαν για το κέφι και την ενέργειά του. Η απώλειά του αποτελεί σοβαρό πλήγμα για τους φίλους, την οικογένεια και την ευρύτερη περιοχή.
Συλλυπητήρια από την Ομάδα του Αστέρα Δερβενίου
Η ποδοσφαιρική ομάδα του Αστέρα Δερβενίου εξέφρασε τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένεια του Γιάννη Γκολφινόπουλου. Σε ανακοίνωσή τους, το Διοικητικό Συμβούλιο, οι προπονητές και οι παίκτες δήλωσαν: «Ο “Γιαννάκης” υπήρξε ποδοσφαιριστής της γειτονικής ομάδας της Λυκοποριάς και υποστηρικτής του Αστέρα. Η απώλειά του είναι βαθιά οδυνηρή. Στον αυριανό αγώνα της ομάδας μας θα τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του».
Θερμά Λόγια Αποχαιρετισμού
Ο Σπύρος Καραβάς, δημοτικός σύμβουλος και επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας του Δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης, μίλησε με συγκίνηση για την απώλεια του Γιάννη. Σε μήνυμά του ανέφερε: «Αποχαιρετούμε τον Γιάννη σήμερα… Έναν ακόμα νέο φίλο που χάνεται άδικα. Στον Κώστα και στην Δέσποινα τι να πει κανείς… Θα σε θυμόμαστε εκεί ψηλά να οδηγάς, να μάχεσαι, να διεκδικείς και να προσφέρεις… Καλό σου ταξίδι».
Ένα Τελευταίο Αντίο
Η απώλεια του Γιάννη Γκολφινόπουλου αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στις καρδιές όσων τον γνώρισαν. Ο πόνος της οικογένειάς του, των φίλων του και της κοινότητας είναι μεγάλος, με τις σκέψεις όλων να στρέφονται στους δικούς του ανθρώπους. Στον αυριανό αγώνα, η σιγή θα τιμήσει τη μνήμη του, υπενθυμίζοντας την αγάπη και τον σεβασμό που είχε κερδίσει από όλους.
Την τελευταία του πνοή άφησε την Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2024, ο Παντελής Καλόγερος, βυθίζοντας στο πένθος τη Λαγκάδα αλλά και την τοπική κοινωνία της οποία υπήρξε ενεργό μέλος σε πολλούς κοινωνικούς αγώνες καθώς και σε αθλητικές διοργανώσεις ως παρολυμπιονίκης, συμμετέχοντας ως μέλος της εθνικής ομάδας στίβου από το 2006 μέχρι το 2012, κατακτώντας την 6η θέση στο Πεκίνο το 2008 και 7η θέση το 2012 στο Λονδίνο.
Την είδηση έκανε γνωστή ο Νίκος Κούνουπας από τη Λαγκάδα, ο οποίος έγραψε:
Τελικά ρε φίλε μου το είχες πει, “κουράστηκα” κι έτσι έφυγες… Το ποτηράκι το κρασί έμεινε στην μέση, οι συμφωνίες και οι διαφωνίες μας δεν θα συνεχιστούν.. Οι συζητήσεις μας για τον έρωτα, την ζωή και την επανάσταση έμειναν ανολοκλήρωτες. Φίλε μου, μεγάλε αγωνιστή της ζωής θα μου λείψεις. Εκεί που πας να δώσεις τα χαιρετίσματα στον φίλο και σύντροφο Βασίλη και όπου αλλού θεωρείς ότι χρειάζεται.Α! Στο τραπέζι που θα πίνουμε το ποτηράκι σου θα είναι εκεί και θα υπάρχει ένα κενό ανάμεσα στις καρέκλες μας, για να έρχεσαι με το αναπηρικό αμαξίδιο. Με έκανες και κλαίω, δεν συνεχίζω άλλο, άντε γειά…
Οι συμβουλές των Αγίων Πατέρων είναι πάντα πολύ χρήσιμες…
Ο μεγάλος ιερέας Paisie Olaru είπε τόσο όμορφα ότι «κάθε προσευχή είναι δώρο από τον Θεό», και αν θέλουμε ο Θεός να εκπληρώσει όλες μας τις επιθυμίες πρέπει να διαβάσουμε το πρωί τον Ακάθιστο της Μητέρας του Θεού και το βράδυ την παράκλησή στην Παναγία, αναγκαστικά μια φορά την ημέρα, και το Ψαλμό 50, όποτε μπορούμε.
Ταυτόχρονα, όταν έχουμε ένα φαινομενικά άλυτο πρόβλημα, ας κάνουμε 12 μετάνοιες στις 12 το βράδυ.
12 μετάνοιες στη Μητέρα του Θεού. Προσευχή το ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ όποτε μπορούμε
Σχετικά με την προσευχή του ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ ο άγιος πατέρας μας προτρέπει να τη λέμε συνεχώς κατά τη διάρκεια της ημέρας με την ευχή της καρδιάς «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό».
Όσο για τις νυχτερινές προσευχές, στις 12 η ώρα καλό θα ήταν να κάνουμε τουλάχιστον 12 μετάνοιες και σε κάθε μετάνοια να λέμε: Μητέρα του Θεού, μη με αφήσεις…
Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, όταν διαβάζετε έναν ακάθιστο ή μια παράκληση θα ήταν πολύ καλό να κάνετε 24 μετάνοιες στην κάθε μια.
Ο πατήρ Παΐσιος άφησε και μια συμβουλή στους πιστούς με μεγάλη σημασία:
Να κάνουμε λοιπόν τον κανόνα κάθε μέρα, όπως ο σωστός Ιώβ, που θυσίαζε κάθε μέρα για τους γιους του – ίσως έκαναν κάτι λάθος με τη σκέψη.
Συγκλονιστικό γεγονός στη Λευκάδα: Συνάντησαν μια μυστηριώδη γυναίκα στο δρόμο προς το Μοναστήρι της Παναγίας Φανερωμένης
Μία αληθινή ιστορία για την Παναγία και τη δύναμη της πίστης
Αυτή η αφήγηση, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Φανερωμένη”, μαρτυρά μια συγκλονιστική εμπειρία πίστης!
Πρόκειται για ένα ζευγάρι, που συνάντησε μια μυστηριώδη γυναίκα στο δρόμο προς το Μοναστήρι της Παναγίας Φανερωμένης στη Λευκάδα…
Αναλυτικά:
Ένα απόγευμα, το Καλοκαίρι του 2012, κατά την διάρκεια του Αποδείπνου, ένα ζευγάρι στέκονταν για αρκετή ώρα ακίνητο μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Όταν ρωτήσαμε να μας εξηγήσουν την αιτία αυτής της στάσης τους μας διηγήθηκαν τα εξής:
Είχαμε βρεθεί στη Λευκάδα, πριν δύο χρόνια, για διακοπές. Την τελευταία ημέρα καθώς αποχαιρετούσαμε τους ιδιοκτήτες των ενοικιαζομένων δωματίων όπου είχαμε διαμείνει, μας ρώτησαν αν μέσα σε όσα επισκεφτήκαμε στο νησί ήταν και το Μοναστήρι της Παναγίας της Φανερωμένης.
Εμείς τότε δεν είχαμε επαφή με την Εκκλησία και το να επισκεφθούμε ένα Μοναστήρι, και μάλιστα κατά τις ημέρες των διακοπών, ήταν από τα πράγματα που δεν θα προγραμματίζαμε. Όμως μιας και είχαμε αρκετό χρόνο και μας είπαν ότι η Μονή είναι κοντά αποφασίσαμε να δούμε και αυτό το «αξιοθέατο» (έτσι το αντιλαμβανόμασταν).
Καθώς ανηφορίζοντας προσπεράσαμε το χωριό Φρύνι, αμφιβάλλαμε για το αν είχαμε ακολουθήσει τη σωστή κατεύθυνση. Σε κάποιο σημείο του δρόμου λίγο πριν τη Μονή, όπου κατεβαίνει ένας χείμαρρος και ο δρόμος σχηματίζει πέταλο, συζητούσαμε την απορία μας.
Τότε συναντήσαμε μια γυναίκα που κατέβαινε από τον λόφο. Το παράστημά της ήταν επιβλητικό, φορούσε μακριά ανοιχτόχρωμα ρούχα και όλη η εμφάνισή της ήταν εντυπωσιακή. Όταν την πλησιάσαμε σταθήκαμε και τη ρωτήσαμε εάν γνωρίζει πού είναι η Μονή της Παναγίας και αν πηγαίναμε σωστά.
Τότε αυτή μας απάντησε με μειλίχια καθαρή φωνή: «Σωστά πηγαίνετε. Το Μοναστήρι είναι λίγο πιο πάνω. Και εγώ από εκεί έρχομαι και σε λίγο θα επιστρέψω. Και εγώ εκεί μένω. Θα σας ξανασυναντήσω εκεί». Ήταν η φωνή της σαν δροσερή αύρα μέσα στο κάμα του μεσημεριού.
Την ευχαριστήσαμε και συνεχίσαμε τον δρόμο. Καθώς όμως βρεθήκαμε στην απέναντι πλευρά στο πέταλο του δρόμου, κοιτάξαμε να δούμε ξανά αυτή την γυναίκα, αλλά δεν υπήρχε πουθενά κανείς. Σκεφθήκαμε ότι ίσως να λιποθύμησε από τον καύσωνα, και αφού σταματήσαμε κατεβήκαμε να την βρούμε. Αλλά μάταια. Φωνάξαμε, τρέξαμε προς τα κάτω, αλλά καμία απόκριση.
Είχαμε αρχίσει να σαστίζουμε. Μπήκαμε τέλος στο αμάξι μας και μείναμε αμήχανοι και ακίνητοι για αρκετή ώρα. Όταν ξεκινήσαμε κάνεις δεν είχε διάθεση να συζητήσουμε. Βρισκόμασταν σε βαθειά απορία.
Μετά από λίγα μέτρα φθάσαμε στη Μονή. Ήταν μεσημέρι και δεν είχε κόσμο. Και εμείς, ως τουρίστες παρά ως προσκυνητές, επισκεπτόμασταν και περιεργαζόμασταν τις αυλές, το Μουσείο, την θέα προς τη θάλασσα, χωρίς να μπούμε στον Ιερό Ναό της Παναγίας.
Για εμάς τότε αξία είχαν όλα τα υπόλοιπα. Όλη αυτή την ώρα δε, συνεχίζονταν η αμήχανη σιωπή μας. Μετά από λίγα λεπτά πήραμε τον δρόμο προς την έξοδο και καθώς βλέπαμε άλλους να μπαίνουν στον Ιερό Ναό, νωχελικά τους ακολουθήσαμε από περιέργεια.
Είχαμε καιρό να μπούμε σε Εκκλησία και γι’ αυτό μας δημιουργούσε κατάνυξη το καθετί. Καθίσαμε και η σκέψη μας ξεκουράζονταν μαζί με το σώμα μας. Κάποια στιγμή προσέξαμε ότι όλοι έμπαιναν στο δεξιό μέρος του Ιερού και προσκυνούσαν. Αφού έφυγαν όλοι σηκώθηκε πρώτα ο σύζυγός μου και πήγε και αυτός στο χώρο εκείνο.
Στεκόταν ακίνητος και κοιτούσε αποσβολωμένος προς μία εικόνα. Εγώ τον κοιτούσα με ανησυχία διότι δεν είναι άνθρωπος που εντυπωσιάζεται ή εκδηλώνεται εύκολα. Πήγα κοντά του να τον ρωτήσω τί συμβαίνει. Όταν αντίκρισα την Εικόνα που κοιτούσε έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Στην Εικόνα της Παναγίας της Φανερωμένης αναγνωρίσαμε τη γυναίκα που είχαμε συναντήσει στον δρόμο προηγουμένως. Το πρόσωπό της, το χαμόγελό της, τα ρούχα της ήταν ξανά μπροστά μας. Καθώς από τα μάτια μας έτρεχαν δάκρυα θυμηθήκαμε ότι μας είχε πει: «Θα σας συναντήσω ξανά εκεί στο Μοναστήρι».
Μετά από αυτή την συνάντηση άλλαξε η ζωή μας. Αναζητήσαμε τον Θεό και γνωρίσαμε την Εκκλησία Του. Καταλάβαμε ότι είμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού και ότι η Εκκλησία είναι το υπόλοιπο Σώμα Του. Εξομολογούμαστε και κοινωνούμε τακτικά διότι εκεί βρήκαμε το αληθινό νόημα της ζωής.
Ο Σταύρος Δαρζέντας και η Αγγελική Τσουκαλά, από τον Πύργο, αποτελούν σήμερα παράδειγμα προς μίμηση, για τη δύναμη που έδειξαν για να στηρίξουν το παιδί τους που έπασχε από οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία τύπου Β.
Δεν ήταν όμως μόνο ο Αλέξανδρος που βίωνε το συναίσθημα της απομάκρυνσης από την οικογενειακή θαλπωρή. Ήταν και ο μεγαλύτερος αδελφός του, Κωνσταντίνος – Ραφαήλ, που έπρεπε να παραμείνει για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα μακριά από τους γονείς και τον αδελφό του. Όπως αναφέρουν ο Σταύρος και η σύζυγός του Αγγελική, στην εφ. Πατρίς, δύο χρόνια μετά την μεγάλη μάχη που έδωσαν όλοι τους, με το άκουσμα από τους γιατρούς ότι το παιδί τους, ο τρίχρονος τότε Αλέξανδρος, έπασχε από αυτή τη νόσο, βρέθηκαν μαζί με τον 5χρονο Κωνσταντίνο – Ραφαήλ, τον πρώτο γιο τους, στο κενό σύμφωνα με το patrisnews.com.
Δίπλα τους από την πρώτη στιγμή η Φλόγα, ο Σύλλογος Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια που «αγκαλιάζει» χιλιάδες οικογένειες σε όλη την Ελλάδα, που συμπαραστέκεται στα παιδιά που νοσούν από καρκίνο, που αγωνίζεται για την καλύτερη ιατρική, ψυχική και κοινωνική φροντίδα τους και που από την πρώτη στιγμή μοιράζεται τους φόβους και τις αγωνίες τους.
Η Φλόγα στην Ηλεία
Τουλάχιστο 400 παιδιά διαγιγνώσκονται με νεοπλασματική ασθένεια κάθε χρόνο στην Ελλάδα, όπως αποκαλύπτει στην εφ. Πατρίς, ο Σταύρος Δαρζέντας, που εκπροσωπεί τον Σύλλογο στην Ηλεία. Η ενεργοποίηση του συλλόγου «Φλόγα» στον Νομό, ήρθε αφού ο μικρός Αλέξανδρος χρειάστηκε να μετακινηθεί στην Αθήνα, να νοσηλευτεί και να παραμείνει εκεί, μακριά από όλα όσα ήξερε και ζούσε, στο σπίτι του στον Πύργο. Να αφήσει το σχολείο, να αφήσει τους φίλους του, τους παππούδες και να βρεθεί σε ένα νέο -αποστειρωμένο- περιβάλλον που θα τον βοηθούσε στην ίασή του. Και εκεί, η Φλόγα ήταν παρούσα, προσφέροντας ένα «σπίτι μακριά από το σπίτι» στους γονείς, ψυχολογική στήριξη από εξειδικευμένους επαγγελματίες, ώστε να αντιμετωπίσουν την πίεση που συνεπάγεται η ασθένεια.
«Η Φλόγα είναι κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος. Είναι μια μεγάλη οικογένεια που βρίσκεται δίπλα σε κάθε παιδί με νεοπλασματική ασθένεια και την οικογένειά του. Από τη στιγμή της διάγνωσης, δεν νιώθεις ποτέ μόνος, γιατί ξέρεις ότι έχεις ανθρώπους δίπλα σου που νοιάζονται πραγματικά. Η στήριξη που μας παρείχε ήταν ανεκτίμητη, τόσο πρακτικά όσο και συναισθηματικά», αναφέρει ο κ. Δαρζέντας και τονίζει πως η Φλόγα έχει συμβάλει στην αναβάθμιση του εξοπλισμού στα παιδιατρικά ογκολογικά τμήματα και στην αγορά πρωτοκόλλων θεραπείας, ενώ χρηματοδοτεί για να προσλαμβάνονται γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και άλλες ειδικότητες που είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση των παιδιών, εξασφαλίζοντας ότι λαμβάνουν την καλύτερη δυνατή φροντίδα.
Μήνυμα Ελπίδας
«Θέλουμε να στείλουμε ένα μήνυμα ελπίδας σε κάθε οικογένεια που περνά μια παρόμοια δοκιμασία», αναφέρει ο κ. Δαρζέντας έχοντας πλέον στο σπίτι τους στον Πύργο και τα δύο του παιδιά, τον Αλέξανδρο που επέστρεψε νικητής και τον Κωνσταντίνο – Ραφαήλ που κι αυτός, στάθηκε «βράχος» απέναντι στις αντιξοότητες που χρειάστηκε να ζήσει σε αυτή την τρυφερή του ηλικία.
«Η διάγνωση της ασθένειας του Αλέξανδρου ήταν ένα σοκ για όλη την οικογένεια. Εκτός από τον ίδιο, επηρεάστηκε βαθιά και ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Κωνσταντίνος Ραφαήλ. Τότε, 5 ετών, βρέθηκε ξαφνικά μακριά από εμάς, να μένει για 9 μήνες με τη γιαγιά του, σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία που έχει ανάγκη από την παρουσία και την ασφάλεια των γονιών του. Αυτή η απόσταση τον στέρησε από τη στήριξή μας και μας στέρησε από εκείνον. Όταν νοσεί ένα παιδί, νοσεί ολόκληρη η οικογένεια. Ο πόνος, το άγχος και οι αλλαγές επηρεάζουν όλους τους γονείς που προσπαθούν να μοιραστούν μεταξύ του νοσοκομείου και του σπιτιού, τα αδέλφια που ζουν την απομάκρυνση, ακόμα και την ευρύτερη οικογένεια. Παρόλα αυτά, προσπαθήσαμε να του δώσουμε να καταλάβει πως αυτή η περίοδος, όσο δύσκολη και αν ήταν, είχε έναν στόχο: να γίνει καλά ο αδελφός του. Δεν θα ξεχάσω κάθε φορά που μιλούσαμε με τον Κωνσταντίνο-Ραφαήλ και μας έλεγε: Υπομονή θα περάσει και ήταν και αυτός τόσο μικρός», αναφέρει με συγκίνηση από την πλευρά της η μητέρα του Αλέξανδρου, Αγγελική Τσουκαλά.
