Η Kendra Mallory είναι πρώην δικηγόρος και αρθρογράφος. Είναι 30 ετών και ζει στο Σαν Ντιέγκο. Η εμπειρία της θα προκαλέσει αίσθηση σε πολλούς, ωστόσο αποτελεί μια υπέροχη ιστορία αγάπης, με την οποία ίσως κάποιοι ταυτιστούν. Εξηγεί πώς ένας 18χρονος της άλλαξε τη ζωή, φέρνοντας τα πάνω κάτω. Περιγράφει πώς είναι να νιώθεις ότι σε βλέπουν πραγματικά για πρώτη φορά.
Αναλυτικά όσα γράφει:
«Ο Μαρκ κι εγώ είχαμε αρχίσει να βγαίνουμε όταν ήμουν πολύ μικρός. Όταν γνωριστήκαμε, ήμουν ένα κορίτσι 20 ετών, και ήθελα απελπισμένα να με αγαπήσουν. Ο Μαρκ ήταν ένας 30χρονος μπάρμαν με τάση να μου γράφει ποιήματα και να μου δηλώνει την αγάπη του μέσω γραπτών μηνυμάτων αργά το βράδυ. Προφανώς, όταν λέτε επανειλημμένα σε μια νεαρή κοπέλα με εύθραυστο εγώ ότι είναι όμορφη και υπέροχη, θα σας ερωτευτεί και θα σας παντρευτεί.
Καθώς μεγάλωνα και ήμουν πιο σίγουρη για τον εαυτό μου, η σχέση μας εξελίχθηκε σε νυχτερινά ουρλιαχτά και άρχισα να έχω κρίσεις πανικού στη σκέψη ότι θα είμαι για πάντα με τον Μαρκ.
Ο Μαρκ και εγώ μετακομίσαμε με τους γονείς μου τον Σεπτέμβριο… Ο Μαρκ έγινε γκρινιάρης και παράδειγμα του συμπλέγματος του Πήτερ Παν στο απόγειό του. Η σχέση μας εξελίχθηκε σε σημείο που απέφευγα να μένω μόνη μαζί του και που και μόνο η σκέψη ότι το δέρμα του άγγιζε το δικό μου με έκανε άρρωστη. Μέχρι τον Οκτώβριο, περνούσα τις περισσότερες νύχτες μου στον καναπέ, επινοώντας δικαιολογίες το πρωί γιατί δεν μπορούσα να πάω στο κρεβάτι μας.
Καθώς η σχέση μου με τον Μαρκ κατέρρεε, η αδελφή μου μετακόμισε προσωρινά στο σπίτι για τις χειμερινές της διακοπές από το κολέγιο. Με την αδελφή μου ήρθαν και κάτι φίλοι της… Ένας από τους φίλους της αδελφής μου, ο Σον, έτυχε να είναι ο άντρας που τελικά παντρεύτηκα. Τον ήξερα από τα 15 του. Μοιραζόμουν το τραπέζι της οικογένειάς μου μαζί του πολλές φορές και πάντα σημείωνα ότι ήταν χαριτωμένος, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ήταν κάτι περισσότερο, εκτός παροδική σκέψη.
Ήρθε μια από τις πρώτες μέρες που η αδελφή μου ήταν στο σπίτι. Δεν θέλω να πω ότι μου έκοψε την ανάσα γιατί δεν ασχολούμαι με κλισέ, αλλά την πρώτη φορά που τον ξαναείδα, ένιωσα ότι οι πνεύμονές μου δεν λειτουργούσαν κανονικά. Με άφησε χωρίς ανάσα.
Ο Σον ήταν ψηλός, μελαχρινός και όμορφος. Οι Σύροι πρόγονοί του τον ευλόγησαν με μια χρυσοκαφέ επιδερμίδα, σκούρα εκφραστικά μάτια και ένα χαμόγελο που μπορούσε να κάνει το πιο σκοτεινό δωμάτιο να φαίνεται φωτεινό.
Δεδομένου ότι ο Μαρκ εργαζόταν ως μπάρμαν, σπάνια ήταν στο σπίτι όταν ήμουν κι εγώ. Το να ζω με τους γονείς μου έβαλε επίσης ένα φραγμό στην κοινωνική μου ζωή, έτσι κατέληξα να κάνω αρκετά παρέα με την αδελφή μου και τους φίλους της και, τυχαία, τον Σον.
Συχνά κατέληγε η αδελφή μου και οι φίλες της να μένουν αλλού και ο Σον και εγώ να μένουμε μόνοι, βλέποντας ταινίες, κάνοντας αστεία και μιλώντας αρκετά όταν όλοι γύρω μας κοιμόντουσαν.
Ένιωσα σαν μανιακή! Ήμουν 25 ετών και είχα τελειώσει τη Νομική και εκείνος ήταν 18 και μόλις είχε τελειώσει το γυμνάσιο. Αλλά η χημεία είναι μια επιστήμη που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η σύνδεσή μας θα μπορούσε να φωτίσει μια ολόκληρη πόλη. Ήταν ηλεκτρική ενέργεια και με φόρτισε με μια νέα ζωή.
Οι σκέψεις μου επικεντρώθηκαν σε αυτόν και μόνο σε αυτόν. Το δέρμα μου έλαμπε από το φως που μόνο η νέα αγάπη μπορεί να δώσει. Ένας 18χρονος με έκανε πρώτη φορά να καταλάβω το πώς είναι να βλέπεις πραγματικά κάποιον και να σε βλέπει πραγματικά κι αυτός.
Αυτό συνεχίστηκε για δύο εβδομάδες, και η ήδη αδύναμη σχέση μου με τον Μαρκ άρχισε να οδεύει γρήγορα προς το τέλος. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ο Μαρκ κι εγώ είχαμε μια έντονη σύγκρουση που έκανε τον μπαμπά μου να παρέμβει και εμένα να κλαίω.
Όταν ο Μαρκ γύρισε από τη δουλειά εκείνο το βράδυ, του είπα ότι έπρεπε να φύγει. Για πάντα. Έκλαψε ενώ έφτιαχνε τις βαλίτσες του. Τον παρακολούθησα ανυπόμονα να χαζεύει τα πράγματά του ενώ αναρωτιόμουν τι έκανε ο Σον εκείνη τη στιγμή.
Δύο νύχτες αργότερα, ο Σον και εγώ μοιραστήκαμε το πρώτο μας φιλί. Ήμασταν ουσιαστικά αχώριστοι για τις επόμενες δύο εβδομάδες.
Τερμάτισα την σχέση μου με έναν 30χρονο για να συνεχίσω την περιπέτεια με έναν 18χρονο. Μια σχέση που θα κοίταζα στο παρελθόν με αγάπη και θα έλεγα ιστορίες στα παιδιά μου σε μια προσπάθεια να τους αποδείξω ότι η μητέρα τους ήταν επαναστάτρια.
Οι φίλοι και η οικογένειά μου εξέφρασαν ανησυχία για τη ζωή και τις πρόσφατες επιλογές μου. Ο Μαρκ, που ζήλευε όλο και περισσότερο τον Σον, μου έστελνε μηνύματα μίσους αργά το βράδυ…
Δεν με ένοιαζε. Πέρασα ολόκληρη την ζωή μου κάνοντας τα πράγματα με τον σωστό τρόπο και τηρώντας τις κοινωνικοποιημένες νόρμες. Τίποτα από αυτά δεν με έκανε ποτέ να νιώσω τόσο ζωντανή και απελευθερωμένη όπως ο Σον.
Μετά από δύο εβδομάδες ευτυχίας, ο Σον έφυγε για να πάει στο Ναυτικό. Ήταν η λεπτομέρεια που προσπαθούσα να ξεχάσω. Συμφωνήσαμε ότι θα δοκιμάζαμε μια σχέση εξ αποστάσεως.
«Λοιπόν, υποθέτω ότι είσαι η κοπέλα μου ;» μου μουρμούρισε στο αυτοκίνητο όταν τον πήγαινα στο στρατολογικό γραφείο.
“Ναι. Μάλλον ναι”, απάντησα χαρούμενη καθώς έσφιγγα το χέρι του πάνω από την κονσόλα του αυτοκινήτου. Το μυαλό μου ήταν σε πανικό, εσωτερικά ούρλιαζα «Είσαι 25 χρονών!». ξανά και ξανά. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, αγνόησα εντελώς το μυαλό μου και έκανα αυτό που ένιωθα. Και το να κάνεις αυτό που σε κάνει να νιώθεις καλά, είναι καλό.
Όταν φτάσαμε στο γραφείο, έσκυψε και μου έδωσε ένα παρατεταμένο φιλί και τα μάτια του κόλλησαν στο πρόσωπό μου. Καθώς απομακρύνθηκε και είπε: “Τα λέμε όταν τελειώσω την εκπαίδευση;” Έγνεψα καταφατικά και χαμογέλασα.
Δεν ήξερα πότε θα τελείωνε του ή τι συνεπαγόταν το τέλος της εκπαίδευσης, και ήμουν καταρρακωμένη, αλλά θα ήμουν εκεί.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, πήγαινα στα τυφλά χωρίς κανένα σχέδιο ή καμία εικόνα για το μέλλον μας. Η 25χρονος πτυχιούχος της Νομικής και ο 18χρονος μελλοντικός ναυτικός έβγαιναν ραντεβού. Καταραμένα κοινωνικά ήθη.
Δεν θα πω ότι η σχέση μας ήταν εύκολη. Υπήρχαν ψέματα και απιστία και στενοχώρια. Υπήρχαν τηλεφωνήματα αργά το βράδυ που περιλάμβαναν κλάματα και φωνές. Ο Σον και εγώ περάσαμε τα επόμενα δυόμισι χρόνια ραγίζοντας ο ένας την καρδιά του άλλου ξανά και ξανά.
Αλλά μετά τους καβγάδες, πάντα επιστρέφαμε ο ένας στον άλλον, και καθώς τα βρίσκαμε, εξοικειωνόμασταν ο ένας με τα κομμάτια του άλλου.
Μεγαλώσαμε και οι δύο μαζί και η σχέση μας ήταν ένας κύκλος ανάπτυξης και καταστροφής, τα μεμονωμένα κομμάτια μας έγιναν ένα τέλειο σύνολο κάθε φορά που προσπαθούσαμε μαζί για να ξαναχτίσουμε.
Μετά από τρία χρόνια σχέσης, τελικά παράτησα τη δουλειά μου, μετακόμισα στο Σαν Ντιέγκο και παντρεύτηκα τον Σον. Μου ζήτησε να κάνω όλα αυτά τα πράγματα, φυσικά.
Υπήρχαν πολλές απόψεις για τις αποφάσεις μου και εξακολουθώ να δέχομαι επικριτικά βλέμματα όταν οι άνθρωποι ακούνε για τη διαφορά ηλικίας. Αλλά είμαι χαρούμενη. Και αυτό είναι πραγματικά το πιο σημαντικό.
Δεν μπορώ να ορίσω πώς με κάνει να νιώθω ο Σον, αλλά είναι ο καλύτερος φίλος μου, η συντροφιά μου αργά το βράδυ στον κινηματογράφο, ο μεγαλύτερος θαυμαστής μου, ο πιο ειλικρινής κριτής μου, ο φύλακάς μου και η μεγάλη αγάπη της ζωής μου. Απλώς έτυχε να γεννηθεί σε μια διαφορετική δεκαετία».
