Δεν είναι συνηθισμένο να ζεις στο σπίτι σου με ενα λιοντάρι. Ποτέ δεν θα καταλάβουμε πραγματικά το μυαλό ενός άγριου ζώου.
Η οικογένεια της Μέλανι Γκρίφιθ ζει με ένα πραγματικό λιοντάρι μέσα στο σπίτι τους. Παίζει, κοιμάται στο κρεββάτι, και ξαπλώνει στην κουζίνα της οικογένειας σαν ένα απλό κατοικίδιο. Συγκλονιστικό;
Μετά από ένα ταξίδι τους στην Αφρική, η μητέρα της Μέλανι Γκρίφιθ, Τίπι Χέντρεν και ο σύζυγός της Νόελ Μάρσαλ θέλησαν να γυρίσουν μια ταινία για τα λιοντάρια.
Ο εκπαιδευτής Ρον Όξλεϊ τους συμβούλευσε πως για να κάνουν την ταινία θα πρέπει να μάθουν τα λιοντάρια και για να γίνει αυτό θα πρέπει να ζήσουν με ένα. Έτσι πήραν στο σπίτι τους τον Νιλ.
Η ζωή της οικογένειας με το λιοντάρι καταγράφηκε από τον φωτογράφο του Life, Μάικλ Ρούτζιερ.
Η πιο γνωστή εικόνα μιας μάγισσας είναι μιας γυναίκας με γαμψή μύτη, που φοράει ένα μυτερό καπέλο, βρίσκεται πάνω από ένα καζάνι ή καβαλάει μια σκούπα. Πώς όμως προέκυψε αυτή η περίεργη εικόνα για τις μάγισσες;
Μια εξήγηση έχει τις ρίζες της σε μια παγανιστική τελετή, όπου οι άνθρωποι χόρευαν καβαλώντας σωλήνες, δίκρανα και σκούπες στα χωράφια τους, οι οποίοι πηδούσαν ψηλά προκαλώντας τις καλλιέργειές τους να μεγαλώσουν σε αυτό το ύψος.
Μια άλλη εξήγηση είναι ότι τα σκουπόξυλα και τα φίλτρα που φτιάχνουν οι μάγισσες στα καζάνια τους συνδέονται και το ένα έφερε το άλλο.
Κατά τη διάρκεια του πανικού μες τις μάγισσες του Μεσαίωνα, οι αρχές κατάσχεσαν διάφορα αφεψήματα, αλοιφές και βάλσαμα από άτομα που κατηγορούνταν για μαγεία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1500, ο γιατρός Andres Laguna περιέγραψε μία τέτοια ουσία που κατασχέθηκε στο σπίτι μιας μάγισσας ως “ένα δοχείο γεμάτο με μια πράσινη αλοιφή, αποτελούμενη από υπνωτικά βότανα όπως κώνειο, […], υοσκύαμος και μανδραγόρα”.
Ο τοπικό αστυνόμος ήταν φίλος του Laguna, οπότε ο γιατρός μπόρεσε να πάρει λίγη από την αλοιφή για να πειραματιστεί. Δοκίμασε πρώτα την αλοιφή στη γυναίκα του εκτελεστή, την οποία άλειψε από το κεφάλι μέχρι τα πόδια με το πράσινο παρασκεύασμα.
“Μόλις την άλειψα άνοιξε τα μάτια της όπως ένα κουνέλι, και σύντομα […] έπεσε σε τόσο βαθύ ύπνο που νόμιζα ότι δε θα ξυπνούσε ποτέ”, έγραψε ο Laguna. “Ωστόσο, όταν πέρασαν 36 ώρες, την επανέφερα στις αισθήσεις και τα λογικά της”.
Όταν η γυναίκα είχε και πάλι τη συνείδησή της, ρώτησε τον Laguna, “Γιατί με ξύπνησες σε μια τόσο δυσοίωνη στιγμή; Γιατί με περιέβαλλαν όλες οι απολαύσεις του κόσμου”. Έπειτα, στράφηκε προς τον άντρα της και του είπε ότι τον είχε απατήσει.
Ένας άλλος γιατρός του 16ου αιώνα, ο Giovanni Della Porta, περιέγραψε μια παρόμοια περίπτωση, όπου έγινε μάρτυρας μιας ύποπτης μάγισσας. Και αυτήν έπεσε σε έναν “υγιή και βαρύ ύπνο” και όταν ξύπνησε “άρχισε να λέει διάφορα, επιβεβαιώνοντας ότι είχε περάσει πάνω από θάλασσες και βουνά”.
Έφτασε σε ένα παρόμοιο συμπέρασμα με τον Laguna. Αυτά τα φίλτρα ήταν η πηγή των παράξενων πραγμάτων που οι μάγισσες ισχυρίζονταν ότι βίωναν. Όταν αλείφονταν τα παράξενα παρασκευάσματα, ο Della Porta έγραψε, ότι “αυτές οι γυναίκες φαίνεται να μεταφέρονται στον αέρα, να γλεντάνε, να τραγουδούν, να χορεύουν, να φιλούν, να σφάζουν και άλλες πράξεις λαγνείας, με νέους που αγαπούν και επιθυμούν περισσότερα…”
Στους επόμενους αιώνες, οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν τις υποψίες των δύο γιατρών. Δεν υπήρχε μαύρη μαγεία στα παρασκευάσματα των μαγισσών, απλά χημεία, και “τα γεγονότα του Sabbat … ήταν μια ευφάνταστη μυθοπλασία που επιδεινώθηκε από τον υποσιτισμό και από τη χρήση παραισθησιογόνων σκευασμάτων”.
Πολλά από τα συστατικά που είχαν τα φίλτρα των μαγισσών, όπως ο υοσκύαμος, ο μανδραγόρα και το αγκαθόμηλο, περιέχουν παραισθησιογόνες χημικές ουσίες. Αυτές οι χημικές ουσίες μπορούν να προκαλέσουν έντονα όνειρα και την αίσθηση της αιώρησης.
Αυτές οι χημικές ουσίες είναι ισχυρές, αλλά και επικίνδυνες. Η κατανάλωση τους μπορούσε να οδηγήσει σε παρενέργειες που κυμαίνονται από απλή εντερική δυσφορία μέχρι θάνατο. Η δηλητηρίαση με αγκαθόμηλο, για παράδειγμα, μερικές φορές αφήνει τα θύματα “ζεστά σαν λαγό, τυφλά σαν νυχτερίδα, ξηρά σαν κόκαλο, κόκκινα σαν τεύτλα και τρελά σαν νερόκοτα”.
Για να αποφεύγουν τους κινδύνους από τη λήψη των φίλτρων από το στόμα, κάποιες μάγισσες βρήκαν έναν εναλλακτικό τρόπο για να βάζουν στο σώμα τους: ένα προσωπικό, ραβδί ή εργαλείο που ήδη είχαν το σπίτι. Τη σκούπα.
Τα παραισθησιογόνα μπορούν να απορροφηθούν από το δέρμα χωρίς οποιαδήποτε από τις δυσάρεστες παρενέργειες. Μερικά από τα καλύτερα μέρη για απορρόφηση είναι οι αδένες στις μασχάλες και οι μεμβράνες γύρω από τον πρωκτό και τα θηλυκά γεννητικά όργανα. Έτσι οι μάγισσες καβαλούσαν τις σκούπες τους και έφερναν βόλτες στις συναθροίσεις τους.
Η Antoine Rose, που κατηγορήθηκε για μαγεία στη Γαλλία, ομολόγησε στις αρχές. Ισχυρίστηκε ότι ο Διάβολος της είχε δώσει ένα ραβδί και ένα δοχείο με αλοιφή, και ότι για να την εφαρμόσει, έπρεπε να απλώσει την αλοιφή στο ραβδί και το έβαλε ανάμεσα στα πόδια της.
Άλλες ομολογίες και έρευνες έφεραν στο φως την ίδια τεχνική. Στα 1300, οι αρχές ψάχνοντας το σπίτι της ύποπτης μάγισσας Alice Kyteler “βρήκαν ένα σωλήνα αλοιφής με την λίπαινε ένα μπαστούνι το οποίο καβαλούσε και κάλπαζε”. Έναν αιώνα αργότερα, ο θεολόγος Jordanes de Bergamo σημείωσε ότι “οι μάγισσες ομολογούν ότι ορισμένες ημέρες ή νύχτες αλείφουν έναν μπαστούνι και το καβαλούν για να πάνε στα μέρη που έχουν ραντεβού ή τρίβονται κάτω από τα χέρια και σε άλλα τριχωτά μέρη”.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, η κατηγορούμενη ανέφερε συγκεκριμένα το σκουπόξυλο ως εργαλείο. Το 1453, η Guillaume Edelin, που κατηγορήθηκε για μαγεία στη Γαλλία, παραδέχθηκε ότι καβαλούσε ένα σκουπόξυλο, και αργότερα ένας άνδρας ομολόγησε ότι είδε “την ηλικιωμένη μητέρα να καβαλάει ένα σκουπόξυλο και να φεύγει από την καμινάδα και έξω από το σπίτι”.
Έτσι χρησιμοποιούσαν σκούπες αλειμμένες με παραισθησιογόνα σκευάσματα για να έχουν ζωντανά όνειρα στα οποία ταξίδευαν στον αέρα και συμμετείχαν σε όργια και άλλες τελετές.
Ένα δωδεκάχρονο παιδάκι βλέποντας τις ειδήσεις ρωτάει τον μπαμπά του: Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;
Ο πατέρας, που είναι φανερά ικανοποιημένος που ο γιος του δείχνει σημάδια ωρίμανσης, του απαντάει με ένα παράδειγμα:
– Κοίταξε παιδί μου… Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια. Πάρε για παράδειγμα τη δική μας. Η μαμά, είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι..
Εγώ, ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού.
Η υπηρέτρια, είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν.
Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της.
Τέλος, το μωρό που έχουμε σπίτι συμβολίζει το μέλλον της χώρας.
Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;
– Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός, και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.
Στη διάρκεια της νύχτας και ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα, ακούει κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και βλέπει ότι το μωρό έχει λερωθεί.
Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στην μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνο τη μητέρα του στο κρεβάτι να κοιμάται. Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός!
Από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας, ακούει ύποπτους θορύβους…πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια να… !
Κάγκελο ο πιτσιρίκος!!!
– “Τι να κάνω;” σκέφτεται, “να ξυπνήσω την μαμά; θα δει τον μπαμπά με την υπηρέτρια, να διακόψω τον μπαμπά; ντρέπομαι, και ποιος θα αλλάξει το μωρό;;; Εγώ δεν ξέρω να το κάνω…”
Αποφασίζει, λοιπόν να κάνει την πάπια και πάει για ύπνο.
Το επόμενο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας στον γιο:
– Λοιπόν; Σκέφτηκες αυτά που σου είπα εχθές;
– Ναι πατέρα, τα σκέφτηκα.
Και τί συμπέρασμα έβγαλες;
– Όταν η κυβέρνηση κοιμάται, το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη, η κοινή γνώμη αδιαφορεί, και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά!
Ένας ηλικιωμένος άνδρας ζούσε μόνος του σε μια επαρχιακή πόλη της Ιταλίας. Ήταν άνοιξη και ήθελε να σκάψει το κήπο του για να φυτέψει ντομάτες, όπως άλλωστε έκανε κάθε χρόνο. Αυτή τη χρονιά όμως, ένιωθε ότι δεν είχε πια τη δύναμη για να το καταφέρει…
Όχι ότι δεν δοκίμασε. Δεν ήταν λίγα τα πρωινά που πήρε το σκαλιστήρι του και προσπάθησε να σκάψει αλλά πολύ γρήγορα, κουράζονταν και τα παρατούσε. Δυστυχώς ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να τον βοηθήσει, ο γιος του, βρίσκονταν στη φυλακή.
Έτσι ο ηλικιωμένος γεμάτος απογοήτευση, έκατσε μια μέρα και έγραψε ένα γράμμα στο γιο του, στο οποίο περιέγραφε τη δύσκολη θέση στην οποία βρισκόταν:
«Αγαπητέ Βίνσεντ
Αισθάνομαι πολύ άσχημα γιατί δεν θα καταφέρω να φυτέψω φέτος στον κήπο τομάτες. Νιώθω πως γέρασα τόσο που έχασα πλέον τις δυνάμεις μου. Είναι και το χώμα τόσο σκληρό που όσο και να προσπαθήσω δεν πρόκειται ποτέ να τα καταφέρω. Μακάρι να ΄σε είχα εδώ μαζί μου για να με βοηθήσεις. Ξέρω ότι θα το έκανες με χαρά για μένα.
Με αγάπη, ο πατέρας σου»
Λίγες ημέρες αργότερα, έλαβε αυτό το γράμμα από το γιο του:
«Αγαπητέ μπαμπά,
Σε παρακαλώ, με τίποτα να μην σκάψεις το κήπο. Αν το κάνεις θα ξεθάψεις τα πτώματα που έχω θάψει και θα μου προκαλέσεις περισσότερα προβλήματα. Σε ικετεύω. Μην σκάψεις τον κήπο.
Mε αγάπη, Βίνι»
Το επόμενο πρωινό ο ηλικιωμένος είδε από μακριά ένα κομβόι αυτοκινήτων να πλησιάζει προς το σπίτι του. Ήταν αστυνομικοί που ευγενικά του ζήτησαν να μπει μέσα και να μην βγει μέχρι να φύγουν. Για πολλές ώρες οι αστυνομικοί έσκαβαν το χώμα γύρω από το σπίτι του έκπληκτου άντρα. Όταν πια συνειδητοποίησαν ότι δεν υπήρχε τίποτα σημαντικό να βρουν, ζήτησαν συγνώμη από τον ηλικιωμένο που τον αναστάτωσαν και έφυγαν.
Tην επόμενη μέρα ο πατέρας πήρε άλλο ένα γραμμα από τον γιο του:
«Αγαπητέ πατέρα
Τώρα μπορείς να φυτέψεις και ντομάτες αλλά και ότι άλλο θέλεις. Αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω κάτω από αυτές τις συνθήκες.
28η Οκτωβρίου: Μία ημέρα, που γράφτηκε στην ιστορία για το ηρωικό «ΟΧΙ» της Ελλάδας στον Μουσολίνι. Μία ημέρα, που άραγε η νεολαία γνωρίζει τον πραγματικό λόγο που την εορτάζουμε;
Τι έγινε την 28η Οκτωβρίου 1940;
Η ιταλική κυβέρνηση απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία της Ελλάδος. Η απάντηση της κυβέρνησης Μεταξά στο τελεσίγραφο ήταν αρνητική.
Συνέπεια της άρνησης αυτής ήταν η είσοδος της χώρας μας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. Η ημερομηνία αυτή καθιερώθηκε να εορτάζεται στην Ελλάδα κάθε χρόνο ως επίσημη εθνική εορτή και αργία.
Ουσιαστικά, την 28η Οκτωβρίου η Ελλάδα γιορτάζει την είσοδό της στον πόλεμο, ενώ οι περισσότερες άλλες χώρες γιορτάζουν την ημερομηνία λήξης του πολέμου.
Για πρώτη φορά η επέτειος γιορτάστηκε επίσημα το 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.
Κάθε χρόνο, αυτήν την μέρα πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη η στρατιωτική παρέλαση, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλων επισήμων, η οποία συμπίπτει με τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και τη μνήμη του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου.
Στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις γίνονται μαθητικές παρελάσεις, ενώ δημόσια και ιδιωτικά κτίρια υψώνουν την ελληνική σημαία.
Ακόμα, πραγματοποιούνται επετειακές εκδηλώσεις και αφιερώματα μνήμης, ενώ ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο, η οποία με τα πατριωτικά της τραγούδια εμψύχωνε τότε τους στρατιώτες μας και μετέδιδε τον ενθουσιασμό της προέλασης των ελληνικών δυνάμεων στη Βόρεια Ήπειρο.
Η καθιέρωση του εορτασμού της επετείου
Η επέτειος του «ΟΧΙ» γιορτάστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής. Στο κεντρικό κτίριο και στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασµός στις 28 Οκτωβρίου 1941.
Έγιναν ομιλίες από τους φοιτητές, ενώ μίλησε για την επέτειο την παραμονή και ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο οποίος αρνήθηκε να κάνει µάθηµα την ηµέρα της επετείου με αποτέλεσμα να απολυθεί από το Πανεπιστήμιο.
Στην δεύτερη επέτειο (28/10/1942), ο εορτασμός έγινε στην Πλατεία Συντάγµατος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΠΕΑΝ και ΕΠΟΝ. Υπήρχε ανησυχία για το πώς θα αντιδράσουν οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίοι όμως δεν παρενέβησαν. Εκδηλώσεις και διαδηλώσεις εκείνη την ημέρα έγιναν και σε άλλες πόλεις.
Στον Πειραιά πραγματοποιήθηκαν ολιγοπληθείς συγκεντρώσεις, ανέβαινε κάποιος σε μια καρέκλα, έβγαζε ένα σύντομο λόγο, και κατόπιν διαλύονταν, για να αποφύγουν την επέμβαση των καραμπινιέρων.
Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου 1943. Σύμφωνα με τον Ηλία Βενέζη γιορτάστηκε η επέτειος στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, στην πλατεία Κοτζιά (ο Βενέζης ήταν τότε υπάλληλος της τράπεζας).
Κατέφθασαν όμως οι Γερμανοί, που είχαν την ευθύνη της αστυνόμευσης πλέον, υποχρέωσαν όσους συμμετείχαν να σταθούν με τα χέρια ψηλά μέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν και είκοσι περίπου από αυτά τα άτομα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάποια δεν επέστρεψαν.
Επίσημα για πρώτη φορά η επέτειος επίσημα στις 28 Οκτωβρίου 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.
Το ιστορικό
Ηταν περίπου 3 τα ξημερώματα της 28 Οκτωβρίου του 1940 όταν o Μουσολίνι απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.
Το τελεσίγραφο δόθηκε ιδιόχειρα στον Ιωάννη Μεταξά και μάλιστα στην οικία του στην Κηφισσιά , από τον Ιταλό Πρέσβη στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι.
Μετά την ανάγνωση του κειμένου ο Μεταξάς έστρεψε το βλέμμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά (επίσημη διπλωματική γλώσσα) την ιστορική φράση: «Alors, c’est la guerre», (προφέρεται από τα γαλλικά, αλόρ, σε λα γκερ, δηλαδή, Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών ιταλικών αιτημάτων.
Ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1945, περιγράφει τη σκηνή: «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος…, ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τονβαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως.».
Ο Μεταξάς εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα, την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ». Σημειώνεται πως αυτούσια η λέξη «ΟΧΙ» παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «ΕλληνικόΜέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου του 1940.
Ο πόλεμος
Δύο ώρες μετά την παραπάνω επίδοση, ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος με εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, οπότε η Ελλάδα αμυνόμενη ενεπλάκη στον πόλεμο.
Το λεγόμενο «Έπος του Σαράντα», το οποίο ακολούθησε, και οι μεγάλες νίκες που ο ελληνικός στρατός κατέκτησε, εις βάρος των Ιταλών, καθιερώθηκε να γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου, την ημέρα της επίδοσης του ιταλικού τελεσιγράφου και της άρνησης του Ιωάννη Μεταξά να συναινέσει.
Η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε, το 1952, η γιορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου να μεταφερθεί στις 28 Οκτωβρίου, με το αιτιολογικό ότι η Παναγία βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας.
Υπό αυστηρά μέτρα ασφαλείας πραγματοποιείται η μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στην παραλιακή λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Θεσσαλονίκη, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, Καρόλου Παπούλια.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κατέθεσε στεφάνι στο Ηρώο του Γ’ Σώματος Στρατού και στη συνέχεια πήρε τη θέση του προκειμένου να παρακολουθήσει την παρέλαση. Την κυβέρνηση, στην παρέλαση, θα εκπροσωπήσει ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Αβραμόπουλος.
Από το πρωί η Θεσσαλονίκη θυμίζει «φρούριο», αφού για τις ανάγκες ασφαλείας, 2000 αστυνομικοί βρίσκονται επί ποδός.
Ολοταχώς για τα επίσημα εγκαίνια της υπηρεσίας της στην Ελλάδα οδεύει η Uber. Αυτές τις μέρες στο επίσημο site της εταιρείας υπάρχει η αγγελία για operations & logistics manager, ενώ άνοιξαν και οι θέσεις για τους οδηγούς.
Στην ιστοσελίδα για τη «στρατολόγηση» ιδιοκτητών ΙΧ που θέλουν να προσφέρουν υπηρεσίες ιδιωτικής μετακίνησης μέσω της Uber ενεργοποιήθηκε η επιλογή της Αθήνας και ήδη οι πρώτοι ενδιαφερόμενοι την ανακάλυψαν και έχουν εξασφαλίσει τις πρώτες θέσεις.
Το Uber, με έδρα το Σαν Φρανσίσκο, φέρνει σε επαφή υποψήφιους επιβάτες με οδηγούς -με τη βοήθεια mobile εφαρμογής για κινητά- όμως δεν προϋποθέτει από τους δεύτερους να κατέχουν άδεια επαγγελματικής χρήσης του οχήματός τους. Αυτό έχει προκαλέσει πολλά νομικά προβλήματα σε διάφορες χώρες όπου το επάγγελμα του ταξί είναι προστατευόμενο και «κλειστό», δυστυχώς.
Τι είναι η Uber
Η Uber ιδρύθηκε το 2009 στις ΗΠΑ και άρχισε να λειτουργεί στο Σαν Φρανσίσκο το 2010. Αρχικά, στον τομέα των ιδιωτικών (πολυτελών) μετακινήσεων και στην συνέχεια στον κλάδο των «διαμοιρασμένων διαδρομών» μεταξύ χρηστών. Το μοντέλο της Uber επιτρέπει σε ιδιώτες κατόχους οχημάτων μέσα από την υπηρεσία UberX να μετατραπούν σε οδηγούς προς ενοικίαση, μοιράζοντας το αυτοκίνητό τους με τους χρήστες της εφαρμογής και κερδίζοντας χρήματα από τις διαδρομές αυτές. Ολα αυτά χωρίς η εταιρεία ή οι συνεργαζόμενοι οδηγοί να υπόκεινται στις ρυθμίσεις, στις υποχρεώσεις και στο κόστος που υπόκεινται οι ιδιοκτήτες/οδηγοί ταξί ή ιδιοκτήτες/οδηγοί επαγγελματικών οχημάτων.
Προκειμένου να ανταποκριθεί και να «ξεπεράσει» αυτά τα προβλήματα, το Uber σταδιακά δημιούργησε νέες υπηρεσίες, σε συνεργασία με επαγγελματίες οδηγούς, όπως το UberTaxi. Επίσης, προκειμένου να ξεπεράσει τα διάφορα νομικά προβλήματα που ενέκυπταν καθώς εξαπλωνόταν στις ευρωπαϊκές χώρες η εν λόγω start up δημιούργησε μια νέα υπηρεσία, το UberPOP.
Πρόκειται για μία υπηρεσία η οποία και πάλι μετατρέπει σε επαγγελματίες οδηγούς ιδιώτες κατόχους οχημάτων, αυτή τη φορά όμως παρέχεται ως πλατφόρμα για την απευθείας επικοινωνία και διαμοιρασμό διαδρομών μεταξύ των χρηστών. Δηλαδή, το μόνο που κάνει η Uber είναι να παρέχει την πλατφόρμα. Τα υπόλοιπα τα κανονίζουν ο… οδηγός και ο πελάτης μεταξύ τους.
Φυσικά, η επέλαση της Uber σε Αμερική και Ευρώπη δεν ήταν αναίμακτη, καθώς σε όποια πόλη πηγαίνει προκαλεί «θύελλα» διαμαρτυριών από τους οδηγούς ταξί . Οι νομοθέτες σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και αμερικανικές πολιτείες επιχειρούν να την βγάλουν εκτός νόμου, κατηγορώντας την για παράνομη λειτουργία υπηρεσιών ταξί, αθέμιτο ανταγωνισμό και ζητήματα ασφαλείας από τους μη αδειοδοτημένους οδηγούς.
Ο ελληνικός ανταγωνισμός
Εκτός από τους ταξιτζήδες και τις εταιρείες ιδιωτικών και πολυτελών μετακινήσεων, τον μεγαλύτερο ανταγωνισμό από το λανσάρισμα του Uber θα αντιμετωπίσουν τόσο οι παραδοσιακοί αυτοκινητιστές ταξί όσο και οι εφαρμογές εύρεσης ταξί, όπως το Taxibeat και το Taxiplon, οι οποίες ουσιαστικά κατήργησαν τα ραδιοταξί, αφού οι σχετικές εταιρείες, μη αντέχοντας τον ανταγωνισμό δημιούργησαν τις δικές τους ανάλογες εφαρμογές.
Οι δυο νέες αφίξεις εταιρειών στο χώρο των μετακινήσεων
Πέρα από την Uber πάντως ήδη στην Αθήνα δραστηριοποιούνται το Athens Welcome Pickups, το οποίο αναλαμβάνει να διασυνδέσει τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα μέσω του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών με ντόπιους, οι οποίοι τους παραλαμβάνουν και τους οδηγούν με το αυτοκίνητό τους στο ξενοδοχείο τους, προσφέροντάς τους μία άμεση εισαγωγή στην πόλη ή ακόμη και μία γρήγορη περιήγηση, με κόστος μόνο την σταθερή χρέωση για τις μεταφορές από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης.
Τέλος η Car to Go λανσάρει ένα διαφορετικό μοντέλο μεταφορών: Πρόκειται για μία λύση μεταφοράς στην Αθήνα μέσω 300 οχημάτων τα οποία οδηγεί ο ίδιος ο επιβάτης, πληρώνοντας για τον χρόνο που χρησιμοποιεί.
Οι χρήστες μέσα από μία εφαρμογή μπορούν να αναζητήσουν στον χάρτη το πλησιέστερο διαθέσιμο όχημα και να το χρησιμοποιήσουν για όσο χρόνο θελήσουν, πληρώνοντας ανά λεπτό χρήσης. Στη συνέχεια, αφού ολοκληρώσουν την μετακίνησή τους, οι οδηγοί μπορούν να αφήσουν το αυτοκίνητο σε οποιοδήποτε νόμιμο σημείο παρκαρίσματος ή σε κάποιο συνεργαζόμενο χώρο.
Το μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο της Μελβούρνης Epworth Hospital απέλυσε μια νοσοκόμα του η οποία εντοπίστηκε, μέσω Skype, να κλέβει το πορτοφόλι ενός Ελληνα.
Το παράξενο είναι ότι η κλέφτρα εντοπίστηκε από τον πατέρα του άνδρα ο οποίος βρισκόταν στην… Ελλάδα.
Ο Ελληνας, που κατοικεί στη Μελβούρνη, πήγε στο νοσοκομείο για να δει τον νεογέννητο γιο του. Εκεί, σε ένα ειδικό δωμάτιο, κάλεσε μέσω της υπηρεσίας βιντεοκλήσεων, Skype, τον πατέρα του στην Ελλάδα για να του πει τα ευχάριστα νέα. Κάποια στιγμή τον φώναξαν να πάει να δει το μωρό, αφήνοντας ανοιχτό τον φορητό υπολογιστή του και το Skype.
Το σακάκι με το πορτοφόλι του ήταν στην ντουλάπα του δωματίου. Όταν ο πατέρας του νεογέννητου επέστρεψε για να συνεχίσει τη συνομιλία με τον πατέρα του στην Ελλάδα, βρέθηκε προ εκπλήξεως. Ο πατέρας του του είπε ότι είδε μία νοσοκόμα που εισήλθε στο δωμάτιο να κλέβει το πορτοφόλι από το σακάκι του.
Το περιστατικό περιέγραψε στον ραδιοφωνικό σταθμό της Μελβούρνης 3AW η μάνα του νεογέννητου, Χρύσα (το επώνυμο δεν έγινε γνωστό), και το επιβεβαίωσε το νοσοκομείο Epworth Hospital, που είπε ότι η νοσοκόμα απολύθηκε.
Η Χρύσα είπε ότι η κλοπή έγινε σε μια περίοδο δύσκολη για την οικογένεια, μιας και το μωρό γεννήθηκε πρόωρα και «υπήρχε ανησυχία».
Οι παρελάσεις δεν έχουν πλέον την αίγλη του παρελθόντος. Μοιάζουν σαν απομεινάρια παλαιότερων ετών, με το κλέος τους σιγά σιγά να φθίνει και να εξανεμίζεται στα βάθη του ιστορικού χρόνου.
Τι μας συνδέει πραγματικά με την 28η Οκτωβρίου;
Γιατί ολοένα και περισσότερο πυκνώνουν οι φωνές για κατάργηση των παρελάσεων;
Τη Δευτέρα, από τη Θεσσαλονίκη, ο Γιάννης Μπουτάρης και η Βούλα Πατουλίδου εξέφρασαν έντονο προβληματισμό, ενώ και ο Απόστολος Τζιτζικώστας στάθηκε στα αυστηρά μέτρα ασφαλείας που δεν συνάδουν με την ημέρα.
Αλήθεια, ποια ημέρα ακριβώς; Γιατί οι Έλληνες είμαστε ο μοναδικός λαός που γιορτάζει το «ΟΧΙ», δηλαδή την έναρξη ενός πολέμου και όχι το τέλος του, όπως κάνουν όλα τα υπόλοιπα κράτη;
Όπως σημειώνει η «Καθημερινή», ο 31χρονος ιστορικός Βαλεντίν Σνάιντερ, που κάνει μεταδιδακτορική έρευνα στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, δίνει μια επιστημονική εξήγηση.
Αναφέρει, λοιπόν, πως στα ευρωπαϊκά κράτη οι εθνικές εορτές αφορούν την ανεξαρτησία ενός κράτους, την απελευθέρωσή του ή τη δημιουργία του.
Η Ελλάδα την 25η Μαρτίου γιορτάζει τη δήλωση ανεξαρτησίας του έθνους από την οθωμανική αυτοκρατορία το 1821. Αλλά, αντίθετα με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ως προς τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει ορίσει ως εθνική εορτή την 28η Οκτωβρίου, ημέρα κατά την οποία το 1940 ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς αρνήθηκε να δεχθεί τον ζυγό κατοχής από την Ιταλία, με αποτέλεσμα η Ιταλία να κηρύξει στην Ελλάδα τον πόλεμο.
Γενικά, εθνικές εορτές σχετικές με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν καθιερωθεί σε λίγες χώρες της Ευρώπης. Η Ιταλία γιορτάζει το τέλος του φασισμού και της γερμανικής κατοχής στις 25 Απριλίου, ενώ η Ολλανδία γιορτάζει στις 5 Μαΐου το τέλος της γερμανικής κατοχής. Η Γαλλία γιορτάζει στις 8 Μαΐου τη νίκη εναντίον της Γερμανίας. Μάλιστα, ο Σαρλ Ντε Γκωλ, με στόχο τη βελτίωση των σχέσεων Γαλλίας – Γερμανίας, το 1959 σταμάτησε τον εορτασμό της 8ης Μαΐου, τον οποίο επανέφερε ο Μιτεράν το 1982. Αντίθετα, η Γαλλία τιμά την απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμανδία στις 6 Ιουνίου.
Ο Σνάιντερ αποδίδει την απόφαση εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου στο ότι η Ελλάδα, μετά τη μικρασιατική καταστροφή, ήθελε να διατηρήσει την ουδετερότητά της. Το «Οχι» του Μεταξά ήταν μια άρνηση στην παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων στις ελληνικές υποθέσεις.
