Γιατί ποιος είπε ότι τα λαμπάκια είναι μόνο για τα χριστούγεννα;
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δημιουργήσει υπέροχα φωτιστικά στο σπίτι χρησιμοποιώντας χριστουγεννιάτικα λαμπάκια. Τι εννοείτε είναι καλοκαίρι;
Είναι ένας από τους φθηνούς και εύκολους τρόπους να αποκτήσει ζεστό φωτισμό το σαλόνι και το δωμάτιο σου.
Το μόνο που έχεις να κάνετε είναι να αποφασίσετε ποια γωνία του χώρου σας θέλετε να φωτίσετε!
Για να πάρετε ιδέες δείτε τις φωτογραφίες που ακολουθούν
Μια ζηλιάρα γάτα και ένα μωρό. Το αιλουροειδές περιμένει υπομονετικά και “χτυπάει” την σωστή στιγμή.
Οι γάτες είναι ζηλιάρες και φυσικά πανέξυπνα ζώα. Η γάτα του παρακάτω βίντεο ζηλεύει, ζηλεύει πολύ και δεν αντέχει άλλο το μικρό μπόμπιρα. Ψάχνει λοιπόν την πρώτη ευκαιρία να του “τη φέρει”.
Όταν μικρός μπουσουλάει και μπαίνει σε ένα ντουλάπι της κουζίνας εκείνη τον κλείνει μέσα!
Πως το κάνει αυτό; Απλά δείτε το βίντεο!
Δείτε το βίντεο
Ξέρουμε ότι το μόνο που ζητούν τα ζώα είναι αγάπη και φροντίδα, έτσι και το άλογο του βίντεο που όμως δεν ήταν τόσο τυχερό
Το παραπάνω βίντεο αποδεικνύει πως ποτέ, μα ποτέ δεν πρέπει να τα βάλεις με ένα άλογο. Μια γυναίκα από την Αυστραλία βρίζει συνεχώς το άλογό της που αποφασίζει να απαντήσει στις προσβολές, ρίχνοντας την κάτω.
Η γυναίκα σηκώνεται και συνεχίζει να το βρίζει κυνηγώντας το, με αποτέλεσμα να δεχθεί ακόμη ένα χτύπημα, αφού το ζώο σηκώνει τα πίσω πόδια και την κλωτσά στο πρόσωπο.
Δείτε το βίντεο
Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
– Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα ‘χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου… Λοιπόν… Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα…
– Για σαράντα.
– Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες… Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ…
– Δύο μήνες και πέντε μέρες…
– Δύο μήνες ακριβώς… Το ‘χω σημειώσει… Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές… δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές…
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
– Τρεις γιορτές… μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα… Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα… Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες… Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό… Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν… Χμ! σαράντα ένα ρούβλια… Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
– Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του… Βγάζουμε δύο ρούβλια… Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει… Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του… Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια… Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να ‘χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι’ αυτό σε πληρώνουμε… Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια…
– Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
– Το ‘χω σημειώσει!
– Καλά…
– Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
– Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε… Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
– Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου! Τρία… τρία, τρία… ένα και ένα… Πάρ’ τα…
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
– Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
– Και γιατί με ευχαριστείς;
– Για τα χρήματα.
– Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
– Οι άλλοι δε μου ‘διναν τίποτα!…
– Δε σου ‘διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ’ αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.
Ά. Τσέχωφ (1860-1904), Διηγήματα, Ένας αριθμός, μτφρ. Κ. Σιμόπουλος, Θεμέλιο
Πηγή: ebooks.edu.gr
Του Πάνου Τσαγκαράκη
Προσωπικά, έχω αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί ορισμένοι καταναλωτές είναι πιστοί σε συγκεκριμένα brands; Αν κρίνω από τον εαυτό μου, η πίστη μου σε συγκεκριμένα προϊόντα πηγάζει από τον τρόπο ζωής μου, που κατά κάποιον τρόπο, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με αυτά τα προϊόντα.
Για παράδειγμα, είμαι από τους καταναλωτές οι οποίοι αν ζητήσουν ένα brand, σε κάποιο κατάστημα και δεν το έχει, είμαι ικανός να φύγω και να το αναζητήσω αλλού. Δεν μου αρέσει η ιδέα να συμβιβάζομαι με κάτι άλλο, είτε το έχω δοκιμάσει, είτε όχι.
Θυμάμαι, όταν κάποτε πήγα στη Νέα Υόρκη για σπουδές μια καταναλωτική, ευχάριστη συνήθεια που είχα στην Ελλάδα, ήταν να απολαμβάνω το καλοκαίρι ένα παγωμένο frappé.
Στη Νέα Υόρκη, όμως, κανείς δεν έπινε, ούτε είχε ακούσει για τέτοιον καφέ και κανένα καφέ-μπαρ δεν τον σερβίριζε. Έτσι, αναγκάστηκα να αγοράζω τον Nescafé συσκευασμένο και να τον φτιάχνω εγώ, ώστε να μην στερηθώ τη γεύση του αγαπημένου μου καφέ.
Και εδώ, θέλω να πω το εξής. Σε προηγούμενο άρθρο μου με τον τίτλο «frappé, το συνώνυμο του Nescafé» σας είχα υποσχεθεί ότι σε επόμενο άρθρο θα σας αποκάλυπτα ποιος, ήταν ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και έφτιαξε τον πρώτο φραπέ στην Ελλάδα, ιδού, λοιπόν η ιστορία του:
«Η δημιουργία του φραπέ ήταν τυχαία. Κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης στη Θεσσαλονίκη το 1957, ο αντιπρόσωπος της ελβετικής εταιρίας Νεστλέ στην Ελλάδα Γιάννης Δρίτσας παρουσίαζε ένα νέο προϊόν για παιδιά, ένα σοκολατούχο ρόφημα που παρασκευαζόταν στιγμιαία αναμιγνύοντάς το με γάλα και χτυπώντας το με ένα σέικερ.
Ο Δημήτριος Βακόνδιος, υπάλληλος του Δρίτσα συνήθιζε να πίνει Nescafé που ήταν στιγμιαίος καφές και παρασκευαζόταν από την Νεστλέ.
Σε ένα διάλειμμα που έκανε κατά τη διάρκεια της έκθεσης θέλησε να πιει καφέ αλλά επειδή δεν έβρισκε ζεστό νερό, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το σέικερ για να φτιάξει τον καφέ του με κρύο νερό.
Έβαλε λοιπόν, καφέ, ζάχαρη και νερό, τα κούνησε και δημιούργησε τον πρώτο καφέ φραπέ της ιστορίας. Ύστερα από χρόνια δήλωνε, ότι δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει πως ένα απλό πείραμα τον οδήγησε στην εφεύρεση του διασημότερου ροφήματος στην Ελλάδα – και όχι μόνο!»
Μια από τις πιο ανερχόμενες συγκριτικές συλλογές στο διαδίκτυο είναι οι προσδοκίες vs πραγματικότητα.
Αυτό γιατί με την άνοδο τον social media όλοι προσπαθούμε να “ανεβάσουμε” την τέλεια στιγμή αλλά δύστυχος τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικό…
Ας πάρουμε ένα δείγμα με μια πολύ χιουμοριστική οπτική γωνία…
Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον video δημοσίευσε πρόσφατα το Business Insider, το οποίο παρουσιάζει το πως επεκτάθηκε στις περιοχές του πλανήτη Γη ο homo sapiens. Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ το ανθρώπινο είδος είναι 200.000 ετών, πέρασαν 140.000 χρόνια προτού εγκαταλείψει την Αφρικανική ήπειρο.
Δείτε το βίντεο!
Η τελειομανία κάποιες φορές είναι αρετή και άλλες πάλι αρρώστια!
Πρόκειται για έναν “καθημερινό” ψυχαναγκασμό που θα μπορούσε να θεωρηθεί υγιής, εφόσον δεν επηρεάζει φυσικά την ποιότητα ζωής μας. Σε κάποιους μάλιστα αποτελούν τελετουργίες που κάνουν την ζωή τους εύκολη κι ευχάριστη!
Μερικές φόρες όμως, το “στραβό” πράγμα, όπως θα δείτε στις εικόνες, δεν μπορεί παρά να ξυπνήσει τον τελειομανή που κρύβετε μέσα σας!
Ίσως ένα από τα πιο αστεία βίντεο που θα δείτε! Η γάτα αυτή, η οποία μάλλον παραείναι λαίμαργη, καταβροχθίζει το παγωτό.
Δεν της είπε κανείς όμως να το φάει αργά και… παθαίνει brainfreeze ή ελληνιστί “παγώνει ο εγκέφαλός της”!
Η αντίδραση της είναι απίστευτη και ξεκαρδιστική!
Δείτε το βίντεο!
