Αχ βρε γιαγιά…. Σήμερα καθώς εργαζόμουν συνέβη κάτι μοναδικό.. Είναι από αυτές τις στιγμές που σε σταματούν κάποιοι άνθρωποι και η συζήτηση που ξεκινά ,θαρρείς και είναι θεόσταλτη..
Προχωρώ στον διάδρομο της επιχείρησης και με ρωτά για ένα προϊόν και πού μπορεί να το βρει.
Την κοιτώ ευθεία στα μάτια ,όπως πάντα συνηθίζω με τους ανθρώπους.
Έχουν ένα καθηλωτικά γαλάζιο χρώμα ,πολύ καθάριο..Μου λέει ευθύς αμέσως..
“Μην με παρεξηγήσεις αλλά σε λίγα λεπτά ίσως και να μην θυμάμαι για ποιο προϊόν σε ρώτησα,τώρα τελευταία το παθαίνω συχνά..”
Την ρωτώ όσο περπατάμε για να βρεθούμε στο σωστό διάδρομο..”Τι σας συμβαίνει;”
Και ακολουθεί ένας σπουδαίος μονόλογος εξομολόγησης,από εκείνες τις αυθόρμητες και τόσο όμορφες συνάμα..
“Έχει έξι μήνες που πέθανε ο σύζυγος μου και νιώθω ότι έχω χάσει την γη που πατώ..Όσο ζούσε “όλα” ήταν εκείνος..Τα πάντα μου..Τον γνώρισα όταν ήμουν δεκαοκτώ χρονών εκείνος αρκετά μεγαλύτερος στρατιωτικός,πάρα πολύ καλή ψυχή..Με μεγάλωσε έτσι ένιωθα πάντα..
Ήμουν από χωριό και όταν ήρθαμε στην Θεσσαλονίκη νόμιζα ότι βρέθηκα σε ένα χάος..Δεν ήξερα τίποτε και του έλεγα δεν θα τα καταφέρω..Δεν γνωρίζω πώς να πάω σε υπηρεσίες και μεγάλα εμπορικά ..Μου απαντούσε πάντοτε “Μπορείς,εγώ είμαι εδώ και θα σε μάθω!”
Κάθε φορά που λες παιδί μου που έπρεπε να πάω κάπου και να διευθετήσω οποιαδήποτε δουλειά μου έγραφε τα πάντα που χρειαζόταν να ξέρω σε ένα χαρτί και με καθοδηγούσε..Εξήντα έξι ολόκληρα χρόνια και ποτέ δεν βρήκα κανένα λάθος στις σημειώσεις του…Όλες ήταν πλήρεις!
Και τώρα μου λείπει,έρχομαι να ψωνίσω και μονολογώ στους διαδρόμους ..”Πού είσαι;”…
Μεγάλωσα και έζησα μια όμορφη ζωή ,είχε πάρα πολύ καλή ψυχή!Ήταν καλός άνθρωπος και να σου πω και κάτι;Αν γύριζε πίσω ο Θεός τον χρόνο και μου έλεγε διάλεξε με ποιον θέλεις να την μοιραστείς ,πάλι τον ίδιο άνθρωπο θα διάλεγα!”
Βουρκώνει και κάπου εκεί παρεμβαίνω σύντομα ζητώντας της να αναλογιστεί πως εκείνος έκανε έναν σπουδαίο κύκλο στην ζωή με παιδιά,εγγόνια και δισέγγονα..
“Είστε πολύ τυχερή της είπα..Στις μέρες μας αυτού του είδους οι σχέσεις υπάρχουν μόνο στα παραμύθια… Έχουν αλλάξει οι κώδικες των ηθικών αξιών ,εκεί νομίζω πως υστερούμε..” “Το ξέρω”μου αποκρίθηκε..
Βλέπω και τα παιδιά μου..γκρινιάζουν με το παραμικρό κουράζονται με το παραμικρό και ζητούν έτοιμες λύσεις διότι έτσι μεγάλωσαν παιδί μου..
Να έχεις την ευχή μου και να μην γκρινιάζεις στην ζωή σου.. Εγώ νόσησα από καρκίνο,εγχειρίστηκα από χολή υπέφερα μα ποτέ δεν μίλησα.. κανείς δεν γνώριζε τίποτε..και αν ζω το οφείλω στον Θεό..ένα χρόνο από τότε που νόσησα διαγνώστηκε η κόρη μου με λύκο..
Της άφησε μόνιμη ημιπληγία ,τότε ήταν που ξέχασα και ότι νοσώ!Δεν υπήρχε πια η δική μου ασθένεια παιδί μου ,τα πάντα ήταν το παιδί μου..Ο άντρας της την εγκατέλειψε και έτσι πλέον συντηρώ δύο σπίτια..
Τα υπόλοιπα παιδιά μου γκρινιάζουν και όλο κάτι φταίει και δεν μπορούν..Η ζωή έτσι είναι αγώνας παιδί μου..
Σε εκείνο το σημείο παρεμβαίνω και πάλι με μια διαπίστωση λέγοντας της..
Η δική μας γενιά δεν “ψήθηκε”,οι έτοιμες λύσεις αυτά τα αποτελέσματα έχουν ,οι περισσότεροι άνθρωποι της γενιάς σας κόπιασαν ,μόχθησαν από πολύ μικρή ηλικία και ήταν μια γενιά σπουδαία αν αναλογιστεί κανείς το πόσα πράγματα δημιούργησαν για να τα βρούμε εμείς σήμερα έτοιμα..
Εμείς με τις υπάρχουσες συνθήκες είναι αδύνατον να δημιουργήσουμε αλλά ακόμη και αν μας δινόταν η ευκαιρία ,δεν ξέρω αν θα τα καταφερναμε..καθώς η ζωή θέλει αγώνα και εμείς είμαστε “απροπόνητοι” και κλείνω χαμογελώντας.
Μέσα στην ατυχία που έχουμε να ανήκουμε σε μια γενιά που παραδίδει καμμένη γη στους νεότερους ανθρώπους,όχι φυσικά εις ότι αφορά την ύλη ,αλλά κυρίως το πνεύμα,σκεφτόμουν καθώς την αποχαιρετούσα πως ανήκουμε παρόλα αυτά σε μια πολύ τυχερή γενιά που συναναστράφηκε ανθρώπους τόσο ικανούς.
.Που παρόλες τις δυσκολίες πρόκοψαν στην ζωή κάποτε,τότε που η κοινωνία είχε κανόνες και αξίες.. τότε που η ευγένεια ήταν προνόμιο και η καλοσύνη ενστικτώδης..Οι δύσκολες εποχές δίδαξαν αλληλεγγύη,φαίνεται πως κάπου εκεί ανάμεσα στην ιστορία που κάνει κύκλους έρχεται η ίδια η ζωή να μας ξαναβάλει στην ορθή πορεία..
Είδωμεν..
Ελένη Καρακώστα
