Ονομάζομαι Βεατρίκη. Είμαι 18 ετών και είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Οι γονείς μου ήταν σε διάσταση από τότε που ήμουν 3 ετών. Πήραν διαζύγιο όταν έγινα 7. Από τα 5,5 μου χρόνια ζούσα με τη μητέρα μου και οικογένεια της (γιαγιά , παππούς και την οικογένεια της αδελφής της) σε μια κωμόπολη νησιού 3000 κατοίκων.

Η μητέρα μου όταν ήμουν 4, διαγνώστηκε με σοβαρή διπολική διαταραχή και ως τα 7, που χώρισαν οριστικά με τον πατέρα μου είχε εισαχθεί στο ψυχιατρείο 3 φορές, καθώς σταματούσε να παίρνει τα φάρμακα της.

Το περιβάλλον της, αντί να προσπαθήσει να με απομακρύνει από εκείνη, πήγαινε συνεχώς με τα νερά της, παριστάνοντας ότι όλα ήταν καλά. Θυμάμαι κάποια στιγμή όταν ήμουν 5 ετών ότι πήγε στο Αστυνομικό Τμήμα για να κάνει μήνυση στους γονείς της επειδή ήθελαν να της δώσουν φάρμακα (τα οποία είχε διακόψει από μόνη της).

Θυμάμαι επίσης ότι είχε φέρει τον φίλο της, με τον οποίο είχε με το ζόρι 2 μήνες σχέση, να μείνει μαζί μας. Και η οικογένεια της το μόνο που έκανε ήταν να πηγαίνει με τα νερά της για «να μη χειροτερέψει και άλλο».

Που ήταν ο πατέρας μου; Εκεί και τα έβλεπε όλα αυτά. Προσπαθούσε, όσο του επέτρεπαν οι περιστάσεις και οι δουλειές του, να με παίρνει αλλά μετά το διαζύγιο, όταν τέθηκε το θέμα, έδωσε την επιμέλεια στη μητέρα μου με την δικαιολογία ότι αφενός αν με έπαιρνε μπορεί να κατέληγα με ψυχικά τραύματα επειδή θα με απομάκρυνε από την μητέρα μου σε τόσο νεαρή ηλικία και αφετέρου ότι η μητέρα μου μπορεί να αυτοκτονούσε.  Θυμάμαι στα 5 μου να του φωνάζω,»Μπαμπά , πρέπει να πάρουμε στη μαμά μια δασκάλα να τη μάθει να μη φωνάζει!»…

Μετά το διαζύγιο ο πατέρας μου μετακόμισε στην κωμόπολη όπου ζούσαμε. Από τότε που ήταν σε διάσταση με τη μητέρα μου είχε κάνει καινούρια σχέση, η οποία μετρούσε ήδη 2 1/2 χρόνια όταν βγήκε το διαζύγιο. Ήταν καλά αυτά τα χρόνια, τον θυμάμαι ήρεμο και ευτυχισμένο. Τη Σοφία, τη νέα του σύντροφο, την γνώρισα όταν πια είχα γίνει 6 ετών. Είχαν αρχίσει να συζούν.

Τη θυμάμαι χαρούμενη, γελαστή, δοτική, μας κυνηγούσε με μητρική στοργή για να φάμε, εμένα και τον πατέρα μου. Με φρόντιζε όταν ο πατέρας μου είχε βάρδια στη δουλειά του, έφτιαχνε κέικ και σάντουιτς, με χτένιζε, κάναμε μαζί χειροτεχνίες ενώ πάντα στο σπίτι τους έπαιζε μουσική (διαπίστωσα μεγαλώνοντας ότι ήταν κλασική μουσική).

Είναι ίσως ότι πιο θετικό θυμάμαι από την περίοδο εκείνη, που η μαμά μου διέκοπτε τα φάρμακα της και κατέληγε να τρέχει έξω σε μανία και ο πατριός μου με διάβαζε, με τάιζε και με έκανε μπάνιο…

Όταν βγήκε το διαζύγιο, η Σοφία μετατέθηκε λόγω της δουλειάς της (ήταν καθηγήτρια) σε άλλο γεωγραφικό διαμέρισμα. Από τότε δεν την ξαναείδα και θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει ότι χώρισαν.

Κατόπιν ο πατέρας μου έκανε άλλη σχέση, με μια γυναίκα η οποία μετά από 3 μήνες γνωριμίας έμεινε έγκυος. Η πρώτη της κουβέντα ήταν, αφού παντρεύτηκαν άρον-άρον και γέννησε, «Τώρα έχεις και άλλο παιδί και έχεις υποχρεώσεις και προς εκείνο. Η κόρη σου έχει τη μάνα της, τη γιαγιά της και άλλο ένα σωρό νοματαίους για να τη φροντίσουν».

Τελικά, με δική της πρωτοβουλία, χώρισαν. Εκείνη και το ετεροθαλές αδελφάκι μου μετακόμισαν αρκετά μακριά, αναγκάζοντας τον πατέρα μου να πηγαινοέρχεται για να βλέπει και το άλλο του παιδί, να της δίνει τη διατροφή (ο πατέρας μου ήταν πολύ εντάξει στις οικονομικές του υποχρεώσεις απέναντι και στα δυο του παιδιά) και φυσικά η «κυρία» δεν δεχόταν να με φέρνει και εμένα ο πατέρας μου. «Δεν έχουμε χώρο για να φέρεις και την κόρη σου» του έλεγε!

Η μητέρα μου συνέχισε να έχει κρίσεις σχιζοφρένειας, να μπαινοβγαίνει στα ψυχιατρεία αλλά ο πατέρας μου μετά την πλύση εγκεφάλου που είχε υποστεί από την οικογένεια της, δεν με πήρε ποτέ οριστικά από εκείνη.

Πριν 3 χρόνια τελείωσα το γυμνάσιο και η μητέρα μου, με το έτσι θέλω (με τα λεφτά που μάζευε τόσα χρόνια από τη διατροφή, τον πρώην φίλο της και τη γιαγιά μου) με πήρε και μετακομίσαμε στο εξωτερικό για να τελειώσω το σχολείο και να σπουδάσω. Πήγε κόντρα στους πάντες και τα πάντα και κανένας δεν μπορούσε να τη σταματήσει αφού είχε την επιμέλεια μου.

Ο πατέρας μου έμεινε πίσω μόνος του, καταπικραμένος, με δυο παιδιά σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης. Προ έτους έπαθε ανακοπή και πέθανε στα 47 του χρόνια.

Τα παρακάτω τα έμαθα σταδιακά από την οικογένεια, τον αδελφό και τους φίλους του πατέρα μου. Με τη Σοφία, ο πατέρας μου χώρισε μετά από σχεδόν 3 χρόνια καλής σχέσης (ειλικρινά δεν τους είχα ακούσει ΠΟΤΕ να τσακώνονται , ΠΟΤΕ!) διότιο πατέρας μου θεώρησε καλό, αντί να με πάρει δικαστικά (αφού η αρρώστια της μάνας μου, του το επέτρεπε) και να πάμε να ζήσουμε μαζί της , να παραμείνει στην κωμόπολη που ζούσαμε «για να μην στερηθώ ούτε εκείνον ούτε τη μητέρα μου».

Η Σοφία, κατά τα λεγόμενα πολλών γνωστών και φίλων μας, επεσήμανε την επικινδυνότητα της κατάστασης της μητέρας μου (ως ασθενούς με ψυχικό νόσημα) και προέτρεψε τον πατέρα μου να με πάρει και να πάμε να ζήσουμε μαζί της. Προσφέρθηκε μάλιστα να βοηθήσει τον πατέρα μου με την ανατροφή μου, τόσο οικονομικά όσο και πρακτικά.

Όταν ο πατέρας μου έδωσε την επιμέλεια στην άρρωστη ψυχικά μάνα μου και η Σοφία πήρε μετάθεση, του πρότεινε να βρει δουλειά εκεί που την είχαν μεταθέσει (λένε επίσης ότι είχε τρέξει αρκετά ώστε να βρει ο μπαμπάς μου δουλειά εκεί όπου είχε διοριστεί) και να κρατήσει φυσικά στενή επικοινωνία μαζί μου. Να με επισκέπτεται συχνά και να να έχω και εγώ τη δυνατότητα να μένω κατά καιρούς μαζί τους, με την προοπτική ότι μεγαλώνοντας, αν ήθελα, να έμενα μαζί τους μόνιμα. Έτσι θα ξέφευγα από την ασφυκτική ατμόσφαιρα της κωμόπολης μας όπου όλοι με ξέρουν ως «της τρελής η κόρη»…

Ο πατέρας μου απέρριψε τη μια και μοναδική ευκαιρία που του έτυχε να ζήσει μια καλή ζωή δίπλα σε μια γυναίκα που τον αγαπούσε και δέχτηκε τόσο εκείνον όσο και εμένα, με τα όποια μας προβλήματα. Το έκανε για «να μη στερηθεί την κόρη του». Το αποτέλεσμα όμως ήταν να μπλέξει με μια χειριστική γυναίκα που κοιτούσε μόνο το συμφέρον της και δεν ήθελε ούτε να με δει και στο τέλος έμεινε μόνος του, χωρίς σύντροφο, χωρίς παιδιά και πέθανε σε ηλικία 47 ετών. Αν είχε πάει να ζήσει με την νεράιδα Σοφία ίσως είχε βρει την ευτυχία και εγώ να είχα την ασφαλιστική δικλείδα ενός δεύτερου σπιτιού, μιας δεύτερης οικογένειας.

Παρεμπιπτόντως για όσους σπεύσουν να φανούν επιφυλακτικοί απέναντι στη Σοφία (άκουσα από κάποιους το ότι, «δε μπορούσε να κάνει παιδιά και για αυτό ήθελε να σε πάρει ο πατέρας σου «) , να σας πω ότι προ κάποιων ετών είχε έρθει πάλι διακοπές στο νησί που ζούσαμε και είχε μαζί της το σύντροφο της, ένα μικρό παιδάκι και ήταν έγκυος. Δε με αναγνώρισε αλλά και εγώ δεν της μίλησα επειδή ήμουν με τη μητέρα μου.

Μπαμπάδες ,σας μιλάει μια κόρη που έχασε τον πατέρα της πρόωρα από τις λάθος επιλογές του. Πίστεψε ότι αυτά που έκανε ήταν υπέρ μου. Η συμβουλή μου προς εσάς είναι λοιπόν: Μετά το διαζύγιο να κοιτάξετε ΠΡΩΤΑ τη δική σας ζωή και έπειτα των παιδιών σας. Τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν. Η ζωή είναι μια. Δεν σημαίνει ότι αν αλλάξετε τόπο διαμονής πως ξεχνάτε ή προδίδετε τα παιδιά σας. Δεν σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρεστε ή ότι δεν τα αγαπάτε. Καλύτερα ένας μπαμπάς ζωντανός και ευτυχισμένος κάπου μακριά, ο οποίος προσφέρει στα παιδιά του και μια δεύτερη επιλογή διαμονής ή οικογένειας, παρά ένας πατέρας που με τις επιλογές «υπέρ του παιδιού» χαντακώνει τον εαυτό του και μειώνει τις επιλογές του παιδιού του.

Μην δέχεστε αβασάνιστα τους αφορισμούς της κοινωνίας, «κανείς δεν σε αγαπά σαν τη μάνα σου,» (η μάνα μου μόνο παθολογικά ξέρει να αγαπάει και να δρα) ή ότι «αν απομακρυνθείς από το παιδί θα το χάσεις». Όλα είναι θέμα χειρισμού και περνούν από το χέρι σας.

Σοφία μου σε αγαπώ πολύ και σε θυμάμαι πάντα για το φως και την καλοσύνη σου. Ο Θεός να σε έχει καλά όπου και να είσαι. Ειλικρινά λυπάμαι που εξαιτίας των αυτοκαταστροφικών επιλογών του πατέρα μου σε έχασα από μητριά μου.

Στη μνήμη του πατέρα μου, Δημήτρη.

Βεατρίκη

το άρθρο αυτό αναρτήθηκε στο singleparent.gr

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα…Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι.

Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη… θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δε σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσeξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή.

Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.

Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δε φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια της γριούλας, δε μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό.

Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα.

Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε.

Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου».

Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι.

«Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται».

Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της.

«Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους».

«Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. «Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος.

«Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δε θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.

Αλλ’ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.

Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».

Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο.

Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσικής. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουρια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα.

Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: «Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ…».

Πηγή

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει την φράση ‘Τα παιδιά είναι το πιο υπέροχο πράγμα στον κόσμο’ ; Ωστόσο, μερικές φορές όταν το μικρό σου αποφασίζει να βάψει ξανά τον τοίχο ή να ‘εγχειρήσει την γάτα ξανά ή να κάνει κάτι άλλο από αυτά που κάνει καθημερινά και σας τρελαίνει, δεν μπορείτε να αποφύγετε το συναίσθημα ότι θέλετε να τρέξετε μακριά σε κάποιο έρημο νησί για να βρείτε λίγη ηρεμία.  Αλλά ξανά και ξανά το συγχωρείτε για όλα όσα σε κάνουν να περνάς.

Αν κάτι από τα παραπάνω σας φαίνεται γνωστό τότε σας συστήνουμε να διαβάσετε την παρακάτω συγκινητική ιστορία που γράφτηκε από την Megan Morton, μητέρα 3 παιδιών. Βάζει σε λέξεις ακριβώς αυτό που όλοι σκέφτονται όταν οι προκλήσεις του να είσαι γονιός γίνονται πολλές.

‘Από τότε που φέραμε την κόρη μας σπίτι, τα  μεγαλύτερα αδέρφια της ήταν τα πρώτα που μου φώναζαν όταν αυτή έκλαιγε ή μύριζε ύποπτα. ‘Κάποιος σε χρειάζεται’ μου έλεγαν. Δεν ξέρω πως άρχισε αυτό αλλά στην αρχή με εκνεύριζε. Μόλις πήγαινα να ευχαριστηθώ το μπάνιο μου … ‘Μαμά κάποιος σε χρειάζεται. Το μωρό κλαίει.’ Ή, μόλις καθόμουν και ήξερα ότι σε λίγο το μωρό θα ξυπνούσε… ‘Μαμά, κάποιος σε χρειάζεται!’

Δεν χρειάζεται να πω ότι το μωρό δεν ήθελε πολλά σε σχέση με τα άλλα δυο παιδιά. Κάποιος πάντα ήθελε ένα σνακ ή ένα τσιρότο ή μια κάλτσα, παγάκια στο νερό, μια αγκαλιά, μια ιστορία, ένα φιλί. Κάποιες μέρες δεν είχαν τέλος. Τότε ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα και κατάλαβα. Αυτά χρειάζονταν ΕΜΕΝΑ. Κανέναν άλλο. Κανένα άλλο πρόσωπο πάνω στην γη. Χρειάζονταν τη μαμά τους.

Όσο πιο γρήγορα  αποδεχτώ το γεγονός ότι το να είμαι μαμά σημαίνει ότι ποτέ δεν παύω να έχω αυτόν τον ρόλο, τόσο πιο γρήγορα θα ηρεμήσω. Το ότι είμαι μαμά είναι μεγάλο καθήκον, τιμή και προνόμιο. Σημαίνει ότι είμαι εκεί όταν κάποιος  με χρειαστεί, νύχτα και μέρα. Μαμά είναι να βάζεις το μωρό για ύπνο αφού το ταΐσεις  στις 4 το πρωί, όταν το τρίχρονο  ξυπνάει την νύχτα από εφιάλτες εσύ να το αποκοιμίζεις και να επιβιώνεις με καφέ και ότι περίσσεψε από φαγητό.   

Μαμά σημαίνει να μην έχεις μπορέσει να κάνεις μια πραγματική συζήτηση με τον άνδρα σου για εβδομάδες. Σημαίνει να βάζεις τις ανάγκες τους πάνω από τις δικές σου, χωρίς καν να το σκεφτείς. Μαμά σημαίνει ότι το σώμα σου είναι γεμάτο κούραση αλλά η καρδιά σου γεμάτη αγάπη.

Είμαι σίγουρη πως θα έρθει μια μέρα που δεν θα είμαι αναγκαία σε κανένα. Τα μωρά μου θα έχουν φύγει και θα κάνουν την δική τους ζωή. Ίσως να κάθομαι σε κάποιο καθιστικό κάποιου γηροκομείου και να παρακολουθώ το σώμα μου να καταπέφτει. Δεν θα με χρειάζεται κανείς τότε. Ίσως και να είμαι βάρος. Σίγουρα θα έρθουν να με επισκεφτούν αλλά τα χέρια μου δεν θα είναι πια το καταφύγιό τους. Τα φιλιά μου δεν θα είναι πια η γιατριά τους. Δεν θα υπάρχουν πια λασπωμένα μποτάκια να καθαριστούν ούτε ζώνη για να ασφαλίσεις στο αυτοκίνητο. Θα έχω διαβάσει την τελευταία ιστορία μου, για έβδομη φορά στην σειρά. Δεν θα υπάρχουν πια τσάντες να φτιάξω η να αδειάζω Είμαι σίγουρη ότι η καρδιά μου θα θέλει να ακούσει ξανά τις φωνούλες τους να λένε ‘ Μαμά, κάποιος σε χρειάζεται’.

Έτσι για τώρα, βρίσκω ομορφιά στις 4 το πρωί να ταΐζω το μωρό. Να σκαρφαλώνουμε με τα παιδιά στην φωλιά μας  πάνω στο γυμνό δέντρο του κήπου  και να παρακολουθούμε τις νιφάδες του χιονιού καθώς πέφτουν.

Και είμαι εγώ με το μωρό μου, η γειτονιά είναι σκοτεινή και ασάλευτη. Είμαστε μόνες και βλέπουμε το χλωμό φεγγάρι να ανατέλλει και τις σκιές να χορεύουν στο δωμάτιο. Μόνο εμείς ακούμε την κουκουβάγια μακριά. Τυλιγόμαστε στην κουβέρτα και την κουνάω για να κοιμηθεί.

Είναι 4 το πρωί, είμαι πολύ κουρασμένη  αλλά δεν πειράζει γιατί με χρειάζεται. Μόνο εμένα. Και ίσως εγώ αυτήν. Γιατί αυτή με κάνει μαμά.

Κάποια μέρα θα κοιμάται όλη  νύχτα. Κάποια μέρα θα κάθομαι στην αναπηρική καρέκλα, η αγκαλιά μου άδεια, και θα ονειρεύομαι αυτές τις ήσυχες νύχτες στο παιδικό δωμάτιο. Όταν με χρειαζόταν και ήμασταν οι μόνοι δυο άνθρωποι πάνω στη γη.

Μπορώ να το απολαμβάνω που είμαι αναγκαία; Μερικές φορές, σίγουρα, αλλά συχνά είναι κουραστικό. Είναι εξουθενωτικό. Αλλά δεν γίνεται για να είναι απολαυστικό. Είναι καθήκον. Είναι μια κατάσταση που επιθυμούσα πολύ, πριν καν να το είχα καταλάβει.

Μέσα σε ένα σαββατοκύριακο, ο άνδρας μου δεν πίστευε πόσες φορές τα αγόρια μας έλεγαν ‘μαμά, μαμά,μαμά’! Με ρωτούσε γεμάτος τρόμο και συμπάθεια, ‘Έτσι κάνουν συνέχεια;’ ‘ Ναι! Όλη μέρα. Κάθε μέρα. Αυτή είναι η δουλειά μου.’ Και πρέπει να το παραδεχτώ ότι είναι η σκληρότερη δουλειά που είχα ποτέ.

Παλαιότερα ήμουν μάνατζερ σε ένα μεγάλο εστιατόριο στην Φλόριντα. Η σκληρή δουλειά και το ωράριο όλη μέρα είναι  παιχνιδάκι μπροστά σε μωρά που δεν λέει να  κλείσει το μάτι τους.

Μια φορά και έναν καιρό, είχα χρόνο για τον εαυτό μου. Τώρα τα δάχτυλα των ποδιών μου χρειάζονται λίγη ξεκούραση. Το σίδερο για τις μπούκλες μπορεί να μην λειτουργεί πια, δεν ξέρω. Δεν μπορώ να κάνω ντους χωρίς θεατές και έχω αρχίσει να βάζω κρέμα ματιών. Κανείς δεν μου στέλνει κάρτα πια. Η απόδειξη της μητρότητας. Η απόδειξη ότι κάποιος με χρειάζεται. Όπως χτες βράδυ…

Στις 3 το πρωί ακούω μικρά βήματα στο δωμάτιο μου. Μένω ακίνητη, σχεδόν χωρίς να αναπνέω. Ίσως θα γυρίσει στο δωμάτιό του. Ναι, καλά.

‘Μαμά.’

‘Μαμά.’ Λίγο πιο δυνατά.

‘Ναι’. Ψιθυρίζω.

Σταματά, τα μεγάλα μάτια του έλαμπαν στο λιγοστό φως.

‘Σ’ αγαπώ.’

Και εξαφανίστηκε πίσω στο δωμάτιό του. Αλλά τα λόγια του αιωρούνταν ακόμη στον νυχτερινό, κρύο αέρα. Εάν μπορούσα να τα αρπάξω και να τα αγκαλιάσω στο στήθος μου! Η απαλή φωνή του να ψιθυρίζει την καλύτερη φράση του κόσμου. Σε αγαπώ.

Ένα χαμόγελο σχηματίζεται  στα χείλη μου και εκπνέω αργά, σχεδόν με τον φόβο ότι θα χαθεί η εικόνα. Πέφτω ξανά για ύπνο και αφήνω τις λέξεις του να καθίσουν στην καρδιά μου.

Κάποια μέρα το μικρό αγόρι θα γίνει μεγάλος άνδρας. Δεν θα υπάρχουν πια γλυκιές λέξεις που να μου ψιθυρίζονται  τις νύχτες. Μόνο το ροχαλητό του άνδρα μου. Θα κοιμάμαι ήσυχα την νύχτα και δεν θα ανησυχώ ότι κάποιο παιδί είναι άρρωστο ή το μωρό κλαίει. Δεν θα είναι παρά μια ανάμνηση. Αυτά τα χρόνια που σε έχουν ανάγκη είναι εξουθενωτικά αλλά φεύγουν γρήγορα. Θα πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι ότι ‘μια μέρα’, όταν τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα.
Γιατί η αλήθεια είναι πως ίσως είναι ευκολότερα αλλά δεν θα είναι ποτέ καλύτερα από τώρα. Τώρα, που είμαι γεμάτη μύξα μωρού. Τώρα που λατρεύω αυτά τα παχουλά χεράκια που τυλίγονται γύρω από τον λαιμό μου. Τώρα είναι το τέλειο. ‘Μια μέρα’ θα κάνω πεντικούρ και ντους μόνη. ‘Μια μέρα’ θα πάρω τον εαυτό μου πίσω. Αλλά σήμερα τον χαρίζω και είμαι κουρασμένη και βρώμικη και με αγαπούν ΤΟΣΟ πολύ και πρέπει να φύγω. Κάποιος με χρειάζεται.’