“Aλλά πιστεύω ότι και να ξέρεις μπάνιο με τα νερά εκεί από το πλοίο, δεν νομίζω να μπορούσε να σωθεί” είπε η φίλη του 36χρονου Αντώνη
Ο Αντώνης Καρυώτης βρήκε τον θάνατο με τραγικό τρόπο, όταν μέλη του πληρώματος του Blue Horizon τον έσπρωξαν στη θάλασσα ενώ το πλοίο αναχωρούσε από το λιμάνι του Πειραιά για Κρήτη. Ο άτυχος 36χρονος έχασε τη ζωή του, αφού δεν ήξερε καν μπάνιο όπως ανέφερε μία φίλη του.
Ο άδικος θάνατός του έχει προκαλέσει κύματα οργής και αγανάκτησης ανά την Ελλάδα, μάλιστα, στις 19:00 το απόγευμα της Τετάρτης, έχει καλεστεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου.
Φίλη 36χρονου: Ο Αντώνης δεν ήξερε μπάνιο
Εξάλλου φίλη του 36χρονου Αντώνη, η κυρία Μαρίνα, μίλησε στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha για τον τραγικό θάνατό του. Η ίδια αποκάλυψε ότι ο Αντώνης δεν ήξερε μπάνιο.
“Ήταν καλό παιδί, φιλότιμο, αλλά άτυχος. Στην Κρήτη δούλευε. Στην Αθήνα ανέβαινε τακτικά”, σημείωσε η ίδια. Είμαι συγκλονισμένη. Δεν έχω λόγια τον βλέπω τον καημένο εκεί που τον σπρώχνουν και σπαράζει η καρδιά μου”, είπε η κυρία Μαρίνα όταν ρωτήθηκε για τις σοκαριστικές εικόνες που είδαν το φως της δημοσιότητας.
“Ήταν καλό παιδάκι. Ήσυχος, φιλότιμος. Δεν ήταν παντρεμένος, τον ήξερε όλος ο κόσμος, βοηθούσε τους πάντες”, ανέφερε η κυρία Μαρίνα για τον άτυχο 36χρονο που βρήκε τον θάνατο με τόσο τραγικό τρόπο.
“Δεν ήξερε και μπάνιο, αλλά πιστεύω ότι και να ξέρεις μπάνιο με τα νερά εκεί από το πλοίο, δεν νομίζω να μπορούσε να σωθεί”, συνέχισε η φίλη του άτυχου Αντώνη Καρυώτη που σπρώχτηκε στη θάλασσα από μέλη του πληρώματος του Blue Horizon.
Σύμφωνα με μαρτυρίες από κατοίκους του Αγίου Νικολάου, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην γνώριζε τον Αντώνη Καρυώτη. Ο ίδιος ήταν πάντοτε χαμογελαστός, μιλούσε και του μιλούσαν οι πάντες, ενώ αξιοποιούσε το ποδήλατό του για να κάνει θελήματα και να βγάζει ένα μικρό μεροκάματο.
Χαίρονταν με τη ψυχή του όταν κάποιο μαγαζί του έδινε μπλούζα με το λογότυπό του, καθώς κυκλοφορούσε στην πόλη, λέγοντας ότι “κάνει διαφήμιση”. Δούλευε σε οπωροπωλείο, μοίραζε φυλλάδια, ένας πραγματικός βιοπαλαιστής…
Η Φιλοθέη Μωβ μίλησε στην εκπομπή «Super Κατερίνα» και στην Ελισάβετ Οικονόμου και ξέσπασε κατά του γιου του άνδρα της, Γιάννη Βαρδή.
Ειδικότερα, η σύζυγος του Αντώνη Βαρδή, που δεν παραβρέθηκε στη συναυλία «Με μια αγκαλιά τραγούδια» από το «Όλοι Μαζί Μπορούμε», που πραγματοποιήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου, στο Καλλιμάρμαρο, στη μνήμη του μεγάλου συνθέτη, αποκάλυψε τον λόγο της απουσίας της, ενώ άφησε αιχμές και για τον Γιάννη Βαρδή.
Γιατί δεν πήγε στη συναυλία για τον Αντώνη Βαρδή η Φιλοθέη Μωβ
Όπως υπογράμμισε «το έμαθα μέσω του Facebook. Έπρεπε να υπογράψω για αυτήν τη συναυλία και το έκανα. Ο Αντώνης είχε αφήσει ευχή και κατάρα να μην γίνει κάτι μετά τον θάνατό του σε συναυλία. Παρόλα αυτά υπήρχε πολύς κόσμος που είχε αγοράσει εισιτήρια και θα ήταν πολύ άδικο και κρίμα να μην υπογράψω και να μην γίνει η συναυλία. Υπέγραψα, αλλά δεν πήγα, γιατί θα αισθανόμουν ότι θα είχα αθετήσει τον λόγο μου απέναντί του. Το είχε πει δημόσια σε μία συναυλία στον Ταύρο ότι “δίνω ευχή και κατάρα στα παιδιά μου και στην οικογένειά μου, αν μετά τον θάνατό γίνει κάποια συναυλία στο όνομά μου…”. Σε αυτήν τη συναυλία υπήρχε βέβαια το «Όλοι Μαζί Μπορούμε», που είναι φιλανθρωπικό. Παρόλα αυτά έχω υπογράψει κάποια πράγματα που πρέπει να ελέγξω».
Οι σχέσεις της Φιλοθέης Μωβ με τα παιδιά του Αντώνη Βαρδή
Όσον αφορά την έλλειψη επικοινωνίας με τα παιδιά του Αντώνη Βαρδή, Γιάννη και Καλλιστώ, η Φιλοθέη Μωβ επεσήμανε «δεν χρειάζεται να υπάρχει επικοινωνία. Όπως σου φέρεται ο άλλος, σου βγάζει, είτε τον καλό σου, είτε τον κακό σου εαυτό. Αυτό συνέβη, κλειδώνοντας όλα τα προσωπικά μου αντικείμενα το 2016 ο Γιάννης και η Καλλιστώ. Θα μιλήσω κυρίως για τον Γιάννη, ότι δεν σεβάστηκε την επιλογή του πατέρα του. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω, η δικαιοσύνη θα τα κανονίσει όλα. Δεν έχει τελειώσει τίποτα. Είχαμε άριστες σχέσεις και ήταν όπως είναι οι σχέσεις με το παιδί μου, αλλά συνήθως όταν “φεύγουν” οι άνθρωποι που κρατούν τις ισορροπίες, γίνονται πολλά. Το κατάλαβα πολύ αργότερα βέβαια. Στο νεκροταφείο πήγαινα τους πρώτους μήνες πάρα πολύ συχνά, μέχρι που μου πέρασε από το μυαλό ότι τόση ενέργεια δε μπορεί να κλειστεί μέσα σε ένα τετράγωνο πραγματάκι. Έχω συνεχίσει τη ζωή μου, αλλά δεν έχω ξαναπαντρευτεί».
Η Δέσποινα Μοιραράκη φιλοξενήθηκε στο πλατό του Breakfast @ Star, στην πρώτη τηλεοπτική εμφάνισή της μετά τον θάνατο του συζύγου της, Γιάννη Κοντούλη τον περασμένο Ιούνιο.
Η γνωστή επιχειρηματίας, η οποία κάνει πρεμιέρα για δεύτερη σεζόν με το Cash or Trash στο Star, εξομολογήθηκε συγκινημένη πως για την εν λόγω εκπομπή είχε δεχτεί παρότρυνση από τον άντρα της για να την κάνει.
«Θα το καταθέσω… Συγκινούμαι, γιατί το Cash or Trash ήρθε στη ζωή μου σε μία στιγμή πολύ ιδιαίτερη και δύσκολη. Όλα τα γυρίσματα που κάναμε τον Σεπτέμβριο ήταν βάλσαμο για τη ψυχή μου. Ευχαριστώ το Star που με εμπιστεύτηκε και μου ανέθεσε έναν τόσο σημαντικό ρόλο. Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενη και υπερήφανη» ανέφερε η Δέσποινα Μοιραράκη με τρεμάμενηφωνή.
«Το πρότζεκτ είναι κομμένο και ραμμένο στα δικά μου μέτρα και σταθμά. Νομίζω ότι αυτή η παρουσίαση που κάνω είναι προσωπικά για τη Δέσποινα Μοιραράκη. Και μάλιστα ο αντρούλης μου με είχε παροτρύνει υπερβολικά στο να δεχτώ. Όταν το βλέπαμε μαζί, μου έλεγε «σε θαυμάζω γυναίκα μου. Το έλεγα εγώ όταν σου έκαναν την πρόταση ότι έπρεπε να το ακολουθήσεις».
Τον συμβουλευόμουν για τα πάντα. Μου έδωσε το push. Τότε ήταν μία πολύ δύσκολη στιγμή μας, ο χρόνος ήταν περιορισμένος κι εγώ κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες έκανα τα γυρίσματα. Κανένας δεν το ήξερε αυτό. Ως σοβαρή επαγγελματίας τα κατάφερα και σήμερα είμαι εδώ. Και να που η παρότρυνση του συζύγου μου ήταν μοναδική, που μπορέσαμε να φτάσουμε στον δεύτερο κύκλο» πρόσθεσε η Δέσποινα Μοιραράκη.
Μεγαλώνω δύο κόρες… Από μόνο του αυτό, θαρρώ πως, είναι αρκετό για να σιχαίνομαι όσους απλώνουν χέρι σε γυναίκες. Κι είναι δεδομένο πως αν κάποια στιγμή στο μέλλον κάποιος χτυπήσει τα κορίτσια μου, όποιος κι αν είναι, ότι ρόλο κι αν έχει στη ζωή τους, όσο χρονών κι αν είμαι τότε, θα τον σκοτώσω. Τόσο απλά. Τώρα που εξηγηθήκαμε μπορούμε να πάμε παρακάτω.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ο πατέρας μου, δεν σήκωσε ποτέ χέρι ούτε σε μένα, ούτε στον αδερφό μου. Και πιστέψτε με είχε πολλές αφορμές να το κάνει. Έχω βάλει φωτιά στις κουρτίνες, έχω χύσει λίτρα λάδι για να παίξω με την τρόμπα στον τενεκέ, έχω σφηνώσει το κεφάλι μου σε κάτι κάγκελα, έχω χαλάσει τη συντριπτική πλειοψηφία των παιχνιδιών που μου έφερναν και έχω επιστρέψει με σχισμένα φρύδια, σαγόνι, αγκώνα, γόνατο από την πλατεία που… έπαιζα. Με δυο λόγια δεν ήμουν από αυτά που λένε ήσυχα παιδιά. Το αντίθετο. Κι όμως ο πατέρας μου δεν μπήκε ποτέ στην διαδικασία να σηκώσει χέρι πάνω μου.
Πολύ περισσότερο δε στη γυναίκα του. Έναν επίσης πολύ δύσκολο άνθρωπο. Κάπως έτσι η βία ήταν έξω από τη λογική μας. Δεν είχε περάσει ούτε απ΄έξω που λένε από το σπιτικό μας. Κι ας είναι μέσα στο DNA του ανθρώπου το να χτυπήσει. Είτε για να επιτεθεί, είτε για να αμυνθεί.
Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Η βία είναι στη φύση μας. Το ότι προσπαθούμε να τη βγάλουμε από την κουλτούρα μας είναι άλλο. Πόσο μάλλον να χτυπάμε αδύναμους. Και ειδικά γυναίκα. Οποιαδήποτε γυναίκα, όχι μόνο τη γυναίκα σου.
Δεν είναι δείγμα ανδρισμού να χτυπήσεις μια γυναίκα. Το αντίθετο. Είναι η απόδειξη ότι είσαι ο μεγαλύτερος φλώρος. Είσαι λίγος. Πολύ λίγος. Και προσέξτε. Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής: Πολλές φορές οι γυναίκες σε φέρνουν στο σημείο, με τη λεκτική βία, να ανταποδώσεις το… χτύπημά τους. Σε φτάνουν στο αμήν, που λένε. Και εκείνη την ώρα είναι που πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι άντρας κι όχι απλά… αρσενικός. Γιατί το αρσενικός ή θηλυκός είναι θέμα τύχης. Το να είσαι άντρας είναι επιλογή. Κι αν θες να τιμήσεις την επιλογή σου, εκείνη τη στιγμή που είσαι στα κόκκινα, οφείλεις να κάνεις αυτό που πρέπει. Να γυρίσεις την πλάτη σου και να φύγεις. Να ηρεμήσεις. Το να σηκώσεις χέρι δεν παίζει.Ούτε δικαιολογείται. Από κανέναν κι από τίποτα.
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε
Θα μπορούσα να σας γράψω άλλα πράγματα. Να πω «ντροπή» κλπ. Να κάνουμε (ένα ακόμη) μάθημα ηθικής. Αλλά θαρρώ πως έχετε βαρεθεί όπως κι εγώ τις κούφιες κουβέντες. Ναι, είναι αρκετές οι φορές στη ζωή ενός άντρα που θα νιώσει το κεφάλι του να βουίζει από αυτά που ακούει από μια γυναίκα. Όμως όσες είναι αυτές οι φορές, άλλες τόσες πρέπει να είναι και εκείνες που αντέδρασες σαν άντρας και είχες τα κότσια να γυρίσεις την πλάτη του και να φύγεις. Να μην πεις κουβέντα. Ούτε λέξη. Όχι να βαρέσεις…
Ξύλο οι άντρες παίζουμε μόνο μεταξύ μας. Άντρας με άντρα. Κι αν σας πουν ότι η βία μεταξύ αντρών είναι επίσης καταδικαστέα, πείτε ότι από τότε που οι άντρες σταμάτησαν να παίζουν ξύλο, χάθηκε η μπέσα. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Για να τελειώνουμε, μέρα που είναι σήμερα: Τις γυναίκες δεν τις χτυπάμε ποτέ… Άντε, για να συνεχίσουμε αληθινά κι όχι ηθικοπλαστικά, μόνο στο σεξ… Κι αυτό με προσοχή. Να προκαλεί ηδονή ο πόνος όχι οδύνη. Και δεν είναι τυχαίο ότι το ηδονή και το οδύνη μοιάζουν τόσο μεταξύ τους. Δεν ήταν μαλάκας αυτός που έφτιαξε την ελληνική γλώσσα…
***Κάντε τη δική σας ερώτηση στην ειδικό, αν κάποιο πρόβλημα στη σχέση σας, σας απασχολεί!***
Καλημέρα. Ξέρω ότι ο άντρας μου φλερτάρει με άλλες γυναίκες από τα social media- το έχω τσεκάρει. Η σχέση μας είναι καλή μετά από 15 χρόνια γάμου. Βέβαια, του έχω πει ότι το ξέρω, όμως, δεν το αποδέχεται και το συνεχίζει. Μια συμβουλή για το πώς να το διαχειριστώ.
Απάντηση:
Αγαπητή αναγνώστρια,
Οι σχέσεις, όπως συχνά συζητάμε, για να προχωρήσουν όμορφα χρειάζονται φροντίδα. Η φροντίδα αυτή χρειάζεται να είναι διαρκής και προσαρμοσμένη στην κάθε φάση του ζευγαριού.
Αναφέρετε ότι η σχέση σας είναι καλή μετά από 15 χρόνια. Το πώς κάθε ζευγάρι αξιολογεί τη σχέση του είναι ένα προσωπικό θέμα. Αντιλαμβάνομαι λοιπόν από τα λεγόμενα σας ότι εσείς είστε ικανοποιημένοι και ότι αυτό που σας δυσκολεύει είναι οι συνομιλίες του συντρόφου σας.
Οι συνομιλίες αυτές πιθανά εκφράζουν μια δυσκολία στη σχέση σας η οποία χρειάζεται τη φροντίδα σας. Είτε την έχετε εντοπίσει αλλά δεν τη σπουδαιολογείτε είτε διαφεύγει της προσοχής σας. Σε κάθε περίπτωση δεν έχετε να εστιάσετε στο τι κάνει ο σύντροφός σας στο διαδίκτυο, αλλά τι κάνετε μεταξύ σας. Να πλησιάσετε ξανά, να αγκαλιαστείτε. Να παθιαστείτε με τη σχέση σας.
Η σχέση σας είναι σημαντική. Φροντίστε λοιπόν να είστε ευτυχείς για να μη χρειάζεται οποιαδήποτε τρίτη παρεμβολή ως συμπλήρωμα της ικανοποίησης που αισθάνεστε.
Με επιθυμία και διάθεση μπορείτε να ζήσετε συγκλονιστικά!
Σας ευχαριστώ.
*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.
Με το βλέμμα στραμμένο στο βρέφος που κατέληξε στο αυτοκίνητο ξεχασμένο από τον πατέρα του, φαίνεται πως υπάρχουν πολλές παρόμοιες ιστορίες.
“Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν πήγα στο νοσοκομείο εκείνη την ημέρα και συνάντησα τον άντρα μου που ξέχασε τον γιο μας στο αυτοκίνητο και πέθανε. Ήταν σε ένα δωμάτιο, ένα φάντασμα του άντρα που είχα γνωρίσει κάποτε”, γράφει η Λίντσεϊ Ρότζερς-Σέιτς σε ένα απόσπασμα από τα το βιβλίο της “The Gift of Ben: Loving Through Imperfection”, όπου περιγράφει τις στιγμές που πήγε στο νοσοκομείο για να συναντήσει τον σύζυγό της, Kyle Seitz, αμέσως μόλις έμαθε ότι ο μικρός τους γιος, Ben, είχε πεθάνει μέσα στο αυτοκίνητό τους.
Η Λίντσεϊ Ρότζερς-Σέιτς σε ένα απόσπασμα από τα το βιβλίο της “The Gift of Ben: Loving Through Imperfection”
“Ο άντρας μου ξέχασε τον γιο μας στο αυτοκίνητο και πέθανε” – Η συγκλονιστική αφήγηση μάνας όταν συναντά τον σύζυγό της
“Ήταν εδώ και μετά δεν ήταν πουθενά.
Το μυαλό μου ξέφυγε όταν τελικά άκουσα τις λέξεις ‘Δεν τα κατάφερε’. Είχα αρχίσει να παραπαίω, μαζεύοντας τα υπολείμματα ενός αποτυχημένου κόσμου, αλλά ήταν η βόλτα στο διάδρομο και σε ένα μικρό δωμάτιο (εδώ λένε τα κακά νέα στους ανθρώπους, είχα σκεφτεί) με τη Βίβλο σε ένα τραπέζι, που είχε κάνει τον εγκέφαλό μου να κλείσει τελικά με σφιγκτήρα για να σταματήσει η αιμορραγία.
Ένιωσα την ανάσα τους να αιωρείται. Ο χρόνος έγινε αυτό που έπρεπε να είναι — αεικίνητος. Ο κόσμος γύρω μου, τέσσερις τοίχοι από μία λευκή μάζα, εξαφανίστηκε, και είχα μέσα μου, μια λίμνη σκότους, άπειρου χρόνου και μια ηρεμία. Τόση ηρεμία. Μόνο η ουσία μου. Κάθε στιγμή της ζωής μου άστραψε μπροστά στα μάτια μου και συγχωνεύτηκε σε μία στιγμή, ακίνητη και σιωπηλή. Το ‘Θεέ μου, όχι, όχι’ έγινε η πραγματικότητα και τα χέρια μου κάλυπταν το στόμα και το κεφάλι.
Ο Κάιλ είναι νεκρός, σκέφτηκα. Αυτοκτόνησε. Έχω χάσει δύο ανθρώπους σε μια μέρα.
“Πού είναι ο άντρας μου;”. Τα μάτια μου κινούνται από το πάτωμα προς μία νεφελώδη μάζα, ρέουν με αβεβαιότητα.
“Είναι σε ένα δωμάτιο”, απάντησε κάποιος.
Τον φανταζόμουν ξαπλωμένο σε ύπτια θέση ή νεκρό. Ήταν απλώς νεκρός.
“Πώς είναι;” τελικά ρώτησα. Έκαναν μια παύση και κοιτάχτηκαν, ώσπου ο ένας απάντησε: “Είναι… απελπισμένος. Θέλετε να τον δείτε;”.
Η ερώτηση με μπέρδεψε. Γιατί να μην ήθελα να τον δω; Σκέφτηκα.
«Ένα φάντασμα του ανθρώπου που είχα γνωρίσει κάποτε»
Η γιατρός με οδήγησε στο διάδρομο. Καθώς πλησιάζαμε, ήθελα να στρίψω και να τρέξω, λες και αντιστρέφοντας την πορεία μπορούσα να αντιστρέψω το χρόνο. Κράτησα την αναπνοή μου. Ένα χέρι με οδήγησε στο πρώτο δωμάτιο στα αριστερά, αλλά ήξερα πού να βρω τον άντρα μου. Οι ήχοι ήταν αδιάψευστοι. Ένιωσα μια παραπαίουσα προσδοκία γύρω μου. Έπρεπε να τον κοιτάξω. Δεν ήμουν σίγουρη εκείνη τη στιγμή τι έβλεπα. Ένα κορμί σχισμένο από αγάπη και λαχτάρα. Ένα φάντασμα του ανθρώπου που είχα γνωρίσει κάποτε, ένα άδειο δοχείο που δεν έχει σκοπό παρά μόνο να αναπνεύσει. Ήταν ο πλήρης εκφυλισμός ενός ανθρώπου σε μια μορφή σχεδόν ανυπαρξίας.
Καθώς έβλεπα τη σκηνή να εκτυλίσσεται μπροστά μου, έμεινα να αναρωτιέμαι τι σήμαινε να αγαπάς τον άλλον. Γίνονται μέρος του εαυτού σου, έτσι που όταν λείπουν, φεύγει κι ένα κομμάτι σου; Μπλέκονται οι ψυχές, με την απόσταση της μίας από την άλλη να προκαλεί σωματικό πόνο; Κατάλαβα αμέσως – αυτό που λέμε αγάπη είναι πολύ περισσότερο από ένα συναίσθημα. Είναι πολύ αναπόσπαστο κομμάτι, για να είναι μόνο αυτό.
Δεν είχα την ευκαιρία να αποχαιρετήσω, σκέφτηκα καθώς τον κοιτούσα επίμονα. Δεν θα ήταν ποτέ ο ίδιος. Η ζωή μας είχε τελειώσει και μου έλειπε ήδη. Μέρος του είχε πεθάνει, και είχε απομείνει μόνο μια πρωταρχική θλίψη. Το μυαλό του είχε φύγει εδώ και πολύ καιρό, σαν πρόσφυγας μέσα στη νύχτα. Το σώμα του κουνήθηκε προς το μέρος μου. Μετά μακριά. Κόκκινο πρόσωπο, φλέβες διογκωμένες, αλμυρά υπολείμματα ιδρώτα που σχηματίζουν ήδη ραβδώσεις στο πρόσωπό του. Η πραγματικότητα του θανάτου σερνόταν σαν μυρμήγκια σε όλο του το σώμα.
Νοσοκόμες και αστυνομία στέκονταν στο διάδρομο. Κανείς δεν μπορούσε να παρακολουθήσει αυτά τα γεγονότα ότι ξέχασε τον γιο μας στο αυτοκίνητο και πέθανε. Ήθελα να απομακρυνθούν. Παρακαλώ μην το παρακολουθείτε αυτό. Υπήρχε κάτι προσωπικό, κάτι που έπρεπε να κρατήσω απόρρητο. Έμεινα παγωμένη στην πόρτα, προσπαθώντας να διαβάσω τα συναισθήματά του μέσα από το σώμα του. Άκουγα μόνο τις ανόητες μουρμούρες του πένθους.
‘Όχι, όχι, όχι, δεν είναι αλήθεια’, μουρμούρισε με κάθε ώθηση των χεριών του στο κεφάλι του. Το κεφάλι του έτρεμε με κάθε επανάληψη της φράσης, σαν να ήθελε να διώξει έναν εισβολέα. Η πραγματικότητα αυτής της ημέρας, που ξέχασε τον γιο μας στο αυτοκίνητο και πέθανε. Ήταν μόνος. Δεν μπόρεσα να τον σώσω. Δεν μπορούσα να πάρω τον πόνο. Ήμουν αβοήθητη.
Η αγάπη ξεπέρασε τον εαυτό της χωρίς να το ξέρω, και έγινα αυτός, μέσα του. Ήμουν ο πόνος που βογκούσε μέσα στην ψυχή του. Θα έπρεπε να με βγάλει από μέσα προς τα έξω. Το σώμα μου κινήθηκε, καθώς τον αγκάλιασα, τυλίγοντας τα δάχτυλά μου ανάμεσα στα δικά του καθώς προσπαθούσα να τα αφαιρέσω από το δέρμα του προσώπου του.
‘Κοίταξέ με’, είπα ξανά και ξανά. ‘Σ’ αγαπώ. Βάλε τα χέρια σου γύρω μου’.
‘Όχι, όχι, όχι, δεν είναι αλήθεια΄, επανέλαβε.
‘Είμαι εδώ’.
«Δεν μπορούσα να τον σώσω ή να τον λυπηθώ»
Η μουρμούρα του ξέσπασε σε λυγμούς που ούρλιαζαν, σαν να ήταν σωματικά επώδυνη η απελευθέρωση του ενός σώματος σε ένα άλλο. Ο ώμος μου βρέχτηκε από δάκρυα καθώς έσφιξε το σώμα μου μέχρι να πονέσω. Έβραζε κι ένα άλλο είδος πόνου μέσα μου, και μετά από αρκετά λεπτά, οι σκέψεις ξεπέρασαν το αρχικό μου ένστικτο. Δεν καταλάβαινα γιατί το σώμα μου είχε ανταποκριθεί έτσι, γιατί του είχα πει ότι τον αγαπώ. Αυτά τα χέρια κράτησαν τον Μπεν σήμερα το πρωί. Δεν μπορούσα να τον σώσω ή να τον λυπηθώ. Ήθελα μόνο να υποφέρει, καθώς το δέρμα μου άρχισε να αντιδρά στο άγγιγμά του.
‘Σ’ αγαπώ και είμαι εδώ, αλλά χρειάζομαι λίγο χρόνο για τον εαυτό μου. Θα επιστρέψω’.
‘Μη φεύγεις’, φώναξε.
‘Πρέπει’, απάντησα καθώς στάθηκα να φύγω.
Ο εγκέφαλός μου κολύμπησε στα παγωμένα νερά της θλίψης και του σοκ. Ήμουν μουδιασμένη. Δεν καταλαβα τίποτα. Είχε σκοτώσει τον Μπεν, ωστόσο, του είχα πει ότι τον αγαπούσα. Δεν το είχα σκεφτεί καλά ή ίσως αυτό ήταν η ίδια η αγάπη. Καθώς έβγαινα από το δωμάτιο, έσκυψα για να ψιθυρίσω στη νοσοκόμα που στεκόταν: ‘Του δώσατε τίποτα;’.
‘Όχι ακόμα’, απάντησε.
‘Πρέπει να του δώσετε κάτι για να ηρεμήσει. Γιατί δεν είναι καλά. Δεν μπορεί να το περάσει αυτό χωρίς φάρμακα’.
Δεν θα μπορούσα να το ξεπεράσω αν ήμουν στη θέση του. Δόξα τω Θεώ δεν είμαι εγώ, σκέφτηκα σε μια στιγμή αδυναμίας καθώς έβγαινα από το δωμάτιο.
Καθώς καθόμουν σε μια από τις μπλε πλαστικές καρέκλες στο διάδρομο, παρατήρησα μια νέα αίσθηση να μεγαλώνει στο στήθος μου. Ο πόνος που γεννιέται από μια καρδιά που υπάρχει έξω από το σώμα. Δεν ήταν καν καρδιά. Ήταν περισσότερο. Ήταν μέρος του Μπεν και ο Μπεν είχε φύγει. Είχε σκίσει τον ιστό του χώρου και του χρόνου, επέπλεε άσκοπα σε έναν άλλο κόσμο, αναζητώντας ήδη κάτι που δεν μπορούσε πια να έχει. Καθώς καθόμουν σιωπηλή, ήξερα. Αυτό σήμαινε να αγαπάς τον άλλον.
Χρειάζομαι κάποιον να μου μεταφράσει αυτές τις λέξεις και τα γεγονότα, σκέφτηκα. Μιλούσαν μια ξένη γλώσσα και οι ματιές μου στο διάδρομο έδειχναν κόκκινα μάτια, ψιθύρους, αστυνομία, αγνώστους που μπαίνουν, βγαίνουν. Οι ήχοι έρχονταν από το δωμάτιο του συζύγου μου. Δεν μπορούσα να μεταφράσω κανένα από αυτά τα σήματα.
Οραματίσθηκα ένα άλλο δωμάτιο όπου βρισκόταν ο γιος μου. Το μυαλό μου έσπασε.
Δεν τα κατάφερε. Έμεινε στο αυτοκίνητο. Ξεχάστηκε. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ.
Πηγή: today.com
Το χρονικό
Στις 7 Ιουλίου 2014, ο Kyle – τότε μηχανικός λογισμικού – άφησε τον 15 μηνών γιο του ζευγαριού Benjamin στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου για οκτώ ώρες αφού ξέχασε να τον αφήσει στον παιδικό σταθμό και πήγε στο γραφείο του. Ο Μπεν πέθανε από υποθερμία.
Στους μήνες και τα χρόνια που ακολούθησαν, εκδιώχθηκαν από το Κονέκτικατ στο Κολοράντο μετά από όσα έγραφαν και έλεγαν μέσα ενημέρωσης και οι υπηρεσίες προστασίας παιδιών. Ο Kyle καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία από αμέλεια. Η Lindsey παράτησε τη δουλειά της ως δικηγόρος και επικεντρώθηκε στο να μεγαλώσει τις δύο μεγαλύτερες κόρες τους.
Το ζευγάρι παραχώρησε συνέντευξη στις 2 Μαΐου 2023 στην dailymail.co.uk και περιέγραψε πώς είναι σήμερα η ζωή τους, που άλλαξε πριν 9 χρόνια μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.
«Ο άντρας μου με άφησε μόλις γέννησα. Έμεινα μόνη με ένα παιδί με αναπηρίες»
Μία γυναίκα ήθελε να σπουδάσει, να κάνει καριέρα, οικογένεια. Το πέτυχε. Όμως, η ζωή είχε άλλα σχέδια για εκείνη. Ωστόσο, όσο κι αν πέρασε διά πυρός και σιδήρου, κατάφερε να βρει την ευτυχία.
«Ήμουν ένας άνθρωπος που ήξερα ότι ήθελα μία ολοκληρωμένη ζωή. Είχα ένα σχέδιο και ήμουν έτοιμη να το κάνω πραγματικότητα. Ήθελα να αποφοιτήσω από το λύκειο, να πάω στο πανεπιστήμιο, να χτίσω την καριέρα μου, να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια.
Τα ήθελα με αυτή τη σειρά. Το σχέδιό μου ήταν τέλειο και μέχρι την ηλικία των 28 ετών, είχα ολοκληρώσει σχεδόν τα πάντα. Πήρα πτυχίο στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και το Μάρκετινγκ, εργαζόμουν σε μία μεγάλη διαφημιστική εταιρεία, παντρεύτηκα και ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί. Αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει ήταν, ότι η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα.
Ήμουν 26 εβδομάδων έγκυος στην κόρη μου, η οποία πήρε το όνομα της προγιαγιάς μου, Έμιλι Ρόουζ. Όπως κάθε μέρα, ξύπνησα, ετοιμάστηκα για τη δουλειά και ξεκίνησα. Το απόγευμα κάθισα με τον άντρα μου στον καναπέ και με πήρε ο ύπνος για λίγα λεπτά. Όταν ξύπνησα, σοκαρίστηκα, γιατί το εσώρουχό μου ήταν μούσκεμα. Στην αρχή νόμισα, ότι κατουρήθηκα, το οποίο έμοιαζε η πιο λογική εξήγηση. Δυστυχώς, δεν μου πήρε πολύ να καταλάβω ότι δεν επρόκειτο για ατύχημα. Πήρα τηλέφωνο τον γιατρό μου και μου είπε, ότι πιθανότατα αυτό το υγρό ήαν αμνιακό και έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο να με δουν.
Έπειτα από μία εξαντλητική νύχτα στα επείγοντα, ήταν ξεκάθαρο πλέον ότι είχε διαρραγεί ο αμνιακός σάκος μου και κινδύνευε η ζωή του παιδιού μου. Μπήκα στο νοσοκομείο για το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης μου και μου συνέστησαν να μείνω στο κρεβάτι. Όσο ήμουν στο νοσοκομείο τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Φόβος, απογοήτευση, θυμός, θλίψη ενοχές. Έπεισα τον εαυτό μου να είμαι θετική και δυνατή για το παιδί μου. Προσευχήθηκα και ακολούθησα τις οδηγίες των γιατρών.
Έπειτα από δύο εβδομάδες εντός, έμαθα ότι είχα πάθει μία μόλυνση στον πλακούντα. Μου είπαν ότι θα έπρεπε να μου πάρουν το παιδί, ώστε να αποφευχθεί να μολυνθεί κι εκείνο. Φοβήθηκα πολύ, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε να σώσω τη ζωή της. Η Εμιλι γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου. Ήταν πολύ μικροσκοπική. Είναι δύσκολο να περιγράψω πώς ένιωσα. Μία εξωπραγματική εμπειρία. Ήμουν τρομοκρατημένη, όταν την είδα στη θερμοκοιτίδα της εντατικής νεογνών, γεμάτη καλώδια και μηχανήματα να μετρούν κάθε της ανάσα.
Οι νοσηλεύτριες μου είπαν ότι δεν μπορούσα ούτε να τη χαϊδέψω, γιατί το δερματάκι της δεν είχε αναπτυχθεί ακόμη καλά και ήταν εξαιρετικά ευαίσθητη στο άγγιγμα. Είχα κοντά μου την οικογένειά μου, αλλά ένιωθα πολύ μό νη. Η μικρή μου πέρασε επτά εβδομάδες στην εντατική. Ήταν οι χειρότερες στιγμές της ζωής μου. Εβλεπα μωρά να πεθαίνουν, μία μητέρα να εγκαταλείπει το μωρό της, ενώ εγώ έμαθα ότι η κόρη μου είχε μία κάκωση στον εγκέφαλο που μελλοντικά θα είχε ως αποτέλεσμα την εγκεφαλική παράλυση.
Κάθε μέρα έβλεπα ότι ο γάμος μου δεν επιβίωνε. Ο άντρας μου απομακρύνθηκε, μετά από όλες αυτές τις δυσκολίες. Εννέα μήνες αφότου βγήκαμε από το νοσοκομείο, η Έμιλι διαγνώστηκε επισήμως με εγκεφαλική παράλυση, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου, χώρισα και επέστρεψα μόνη μητέρα ενός παιδιού με αναπηρία στο πατρικό μου. Η Έμιλι χειροτέρευε τα επόμενα χρόνια, διαγνώστηκε με βλάβη στο οπτικό νεύρο, υπνική άπνοια, σκολίωση και πολλά ακόμη. Ομως για μένα προτεραιότητά μου ήταν να είναι χαρούμενη.
Όταν έκλεισε τα 4 και την πήγα στο σχολείο, αποφάσισα να γυρίσω στη δουλειά μου. Βρήκα μία μερικής απασχόλησης δουλειά γραφείου σε μία μικρή εταιρεία. Με βοήθησε να κερδίσω πίσω την αυτοπεποίθησή μου και να βοηθώ ανθρώπους με προβλήματα και αναπηρίες.
Η ζωή μου πήρε την πιο ευχάριστη τροπή, όταν μετά από λίγο καιρό πήρα το δικό μου σπίτι και γνώρισα έναν άνθρωπο ο οποίος άλλαξε τα πάντα. Με αγάπησε για αυτό που είμαι και ποτέ δεν έκανε δεύτερες σκέψεις για το παιδί μου. Ήταν επίσης χωρισμένος και πατέρας μίας 4χρονης κόρης της, Άννι, η οποία έγινε αμέσως φίλη με την Έμιλι. Παντρευτήκαμε και γίναμε μία υπέροχη οικογένεια παρά τις δυσκολίες μας. Αποκτήσαμε και το δικο μας παιδάκι, ένα πανέμορφο αγοράκι που έμοιαζε θεϊκή παρέμβαση.
Η εταιρεία που δούλευα μετατράπηκε σε έναν φορέα που προσέφερε υπηρεσίες σε ανθρώπους με αναπηρίες. Είναι κάτι που μας κάνει να νιώθουμε αισιόδοξοι».
Μία απατημένη γυναίκα εξομολογήθηκε στη μητέρα της την απιστία του συζύγου της και η συμβουλή που της έδωσε, την έχει προβληματίσει, γι’ αυτό ζητάει τη γνώμη του Ψυχοθεραπευτή/Σεξολόγου, Dr. Γιώργου Λάγιου, μέσω του περιοδικού ΟΚ!
Ο προβληματισμός της απατημένης γυναίκας
Η απατημένη γυναίκα υπογραμμίζει: «Είμαι παντρεμένη τέσσερα χρόνια με τον Άρη. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι με έχει απατήσει. Υποψιάζομαι ότι δεν είναι η πρώτη φορά. Ξέρω ότι είναι γοητευτικός και επιβεβαιώνεται από το φλερτ, αλλά μάλλον κορόιδευα τον εαυτό μου θεωρώντας ότι δεν θα προχωρούσε. Πιστεύω ότι με αγαπάει όμως. Το εξομολογήθηκα στη μάνα μου, λέγοντάς της ότι σκέφτομαι σοβαρά να του ζητήσω να φύγει από το σπίτι. Δεν περίμενα την απάντησή της: “Ζωή, οι άντρες κερατώνουν για να παραμείνουν στον γάμο τους και οι γυναίκες για να φύγουν από αυτόν”. Αρχικά θύμωσα αλλά μετά μπήκα σε σκέψεις. Μήπως οι παλιές είχαν δίκιο τελικά; Η λύση είναι πάντα ο χωρισμός; Σημαντική λεπτομέρεια: Μετά την απιστία του ήταν καλύτερος σύζυγος και πιο ενεργός σεξουαλικά».
Η συμβουλή του Γιώργου Λάγιου στην απατημένη γυναίκα
Ο Dr. Γιώργος Λάγιος απαντάει στην απατημένη γυναίκα: “Αγαπητή ζωή, Ετοιμάσου να σπάσουμε μαζί όλα τα στερεότυπα. Αυτό που σου είπε η μαμά σου, ότι οι άντρες κερατώνουν για να μείνουν στον γάμο τους, είναι κάτι που στο παρελθόν όντως ήταν αποδεκτό, στο παρόν όμως είναι απαράδεκτο. Αυτά είναι τα κατάλοιπα μιας πατριαρχίας που ανάγκασαν πολλά κορίτσια να ακούσουν τις συμβουλές της μητέρας τους και να παραμείνουν δυστυχισμένες στον γάμο τους, υπομένοντας μαρτυρικά τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Η απιστία είναι μια εξαπάτηση, και μάλιστα υπάρχουν άντρες που είναι τόσο πατριαρχικοί που το κάνουν απροκάλυπτα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το ότι μου λες πως πιστεύεις ότι σε αγαπάει. Θα ήθελα να αναρωτηθείς με ποιες συμπεριφορές το αποδεικνύει αυτό. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν, απλά σου το θέτω ως ζήτημα, γιατί πολλές φορές λέμε την έκφραση «με αγαπάει με τον δικό του τρόπο», όμως εγώ προτιμώ να βλέπω συγκεκριμένες πράξεις που συνοδεύουν αυτή την αγάπη. Πάντως, μέσα στο πλαίσιο της αγάπης και του σεβασμού σίγουρα δεν χωράει η απιστία.
Πριν συνεχίσω, θέλω να αναφερθώ λίγο στο ότι γνωρίζεις πως επιβεβαιώνεται από το φλερτ. Κάποια ζευγάρια το αποδέχονται και κάποια όχι. Το φλερτ είναι μια μορφή μικροαπιστίας και εν δυνάμει μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο. Αυτή είναι μια δική σας συμφωνία και δεν θα επέμβω, απλά θα επισημάνω πως υπάρχουν πολλά είδη φλερτ και κάποια από αυτά είναι αρκετά επικίνδυνα. Ας πιάσω τώρα ένα πολύ σημαντικό κομμάτι που αναφέρεις, αυτό ότι μετά την απιστία είναι καλύτερος σύζυγος και πιο ενεργός σεξουαλικά.
Πολλά ζευγάρια έρχονται σε μένα μετά από μια απιστία για να εξερευνήσουν αν τυχόν μπορούν να συνεχίσουν μαζί. Υπάρχουν όντως αρκετές περιπτώσεις όπου η απιστία ξυπνάει το ζευγάρι και αναζωπυρώνει την επιθυμία σε τέτοιο βαθμό που το σεξ είναι πολύ καλύτερο από ποτέ ή, τουλάχιστον, πολύ καλύτερο από τον τελευταίο καιρό.
Οι παράμετροι βέβαια είναι πάρα πολλές και σχετίζονται με τη μορφή της απιστίας: με το αν ήταν μία μόνο φορά, το αν υπήρχε και συναισθηματική απιστία, το αν ήταν κάποιος ή κάποια που γνωρίζει το ζευγάρι και φυσικά με το αν το έμαθε ή αν το αποκάλυψε ο ένας σύντροφος στον άλλο για να μη νιώθει τύψεις. Αν εξετάσουμε πολύ προσεκτικά όλες τις παραμέτρους, ίσως κάποιες φορές η απιστία να οφείλεται και στο ότι αφηνόμαστε και έτσι ο σύντροφός μας αναζητά την αδρεναλίνη και την ντοπαμίνη σε κάποιο άλλο άτομο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν απιστήσει δίνουν την ίδια απάντηση: «Αισθάνθηκα ζωντανός». Πολλές φορές δεν είναι το σεξ που δημιουργεί το αίσθημα της ανάγκης για απιστία, αλλά η ανάγκη να νιώσουμε επιθυμητοί ή ακόμα και ορατοί. Δεν ξέρω τι απ’ όλα συμβαίνει στη δική σου περίπτωση, όμως έχεις κάθε δικαίωμα να φύγεις από αυτή τη σχέση αν αισθάνεσαι ότι δεν σου αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά και ότι ήσουν σωστή από τη δική σου πλευρά. Μην ξανακούσεις ποτέ τη μητέρα σου για αυτό το θέμα.
Τον μοναδικό άνθρωπο που θα ακούς θα είναι ο εαυτός σου. Το σώμα σου σου λέει πώς αισθάνεσαι και το μυαλό σου θα σου δώσει όλες τις απαντήσεις. Το ξέρω ότι είναι δυσάρεστο πολλές φορές να χωρίζουμε μετά από συναισθηματικές επενδύσεις και γάμους, όμως, πίστεψέ με, είναι καταστροφή να παραμένουμε σε σχέσεις όπου δεν παίρνουμε αυτό που μας αξίζει: αμοιβαιότητα, ανταποδοτικότητα και σεβασμό. Μην αμφισβητείς τον εαυτό σου. Αμφισβήτησε τα στερεότυπα που τόσα χρόνια διαπότιζαν τις οικογένειες. Έχει ξεκινήσει μια νέα εποχή στην οποία οι κανόνες και οι συμφωνίες μέσα στο ζευγάρι θα πρέπει να τηρούνται και από τις δύο πλευρές. Έχεις ακριβώς τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ανάγκες με τον άντρα σου. Καλή δύναμη σε ό,τι και αν αποφασίσεις”.
Είμαι παντρεμένη εδώ και 6 χρόνια με έναν άντρα που με πεθαίνει σε κάθε ευκαιρία στο ρέψιμο και στο κλ@νίδι. Δεν είμαι υπερβολική. Καθόμαστε να φάμε, αρχίζει κάτι γκρρρρ μακρόσυρτα, πέφτουμε για ύπνο και εκεί αρχίζουν κάτι πρρρρ λες και περνάει υπερηχητικό.
Πριν παντρευτούμε τα είχαμε για δύο χρόνια αλλά δεν είχαμε συγκατοικήσει και αυτό ήταν μάλλον το μεγάλο μου λάθος. Μείναμε μαζί μετά το γάμο και αποκτήσαμε και δύο παιδάκια.
Κατά τα άλλα δεν μπορώ να πω. Είναι ένας ωραίος άντρας που του αρέσει να ντύνεται όμορφα, να γυμνάζεται, προσέχει πολύ την εμφάνισή του αλλά αυτές τις αποκρουστικές του συνήθειες τις έχω βαρεθεί. Κατανοώ απόλυτα ότι και το ρέψιμο και οι π@ρδές είναι φυσικές ανάγκες που όλοι έχουμε αλλά πρέπει να γίνονται με τακτ και διακριτικότητα και όχι τόσο εμφανώς. Όλοι έχουμε αέρια στο στομάχι και το έντερο μας που πρέπει να βγουν αλλά ή το κάνουνε πιο διακριτικά ή πάμε πιο πέρα ή ακόμα καλύτερα τουαλέτα. Δεν είναι ανάγκη να κινδυνεύει να σκιστεί το λαρύγγι ή το αντερό μας, έτσι για να πούμε ότι ξεθυμάναμε.
Το κάνει και δεν τον νοιάζει καθόλου. Του έχω πει ένα εκατομμύριο φορές να σταματήσει να το κάνει, ότι είναι αηδιαστικό και με απωθεί ερωτικά και σεξουαλικά αλλά δεν μου δίνει καμία σημασία. Το κάνει όταν τρώμε, όταν κοιμόμαστε, όταν κάνουμε σεξ. Στην αρχή το είχαμε πάρει και λίγο ως αστείο αλλά η κατάσταση έχει ξεφύγει και πολύ απλά δεν τον νοιάζει.
Την τελευταία φορά που βγήκα εκτός εαυτού και έγινε ο χαμός στο σπίτι, μου ζήτησε με μισή καρδιά συγγνώμη και μου είπε δεν θα το ξανακάνει αλλά λίγα λεπτά μετά το ξανάκανε. Δεν τον νοιάζει που μένουμε σε πολυκατοικία και τον ακούνε όλοι, δεν τον νοιάζει αν είναι δίπλα σε ανοιχτό παράθυρο ή μπαλκονόπορτα. Έχουμε γίνει ρεζίλι των σκυλιών. Δεν σέβεται ούτε τους γονείς μου, ούτε τους γονείς του όταν έρχονται, ούτε τους καλεσμένους μας, τους κουμπάρους μας, κανέναν. Από τη στιγμή που του ήρθε θα τη ρίξει και όποιον πάρει ο χάρος.
Εκ μέρους μου προσωπικά έχει χαθεί κάθε ερωτισμός. Ούτε σεξ θέλω να κάνουμε, ούτε να φιλιόμαστε ούτε τίποτα. Ο, τι έβρισκα ελκυστικό πάνω του έχει χαθεί με αυτή την βρωμερή του συνήθεια. Και να θέλω να τον φιλήσω φοβάμαι να πλησιάσω τα χείλη μου κοντά στα δικά του μη μου ρίξει κανένα ρέψιμο και το φάω όλο στη μούρη. Είναι σιχαμένος και χυδαίος και αν δεν σταματήσει να το κάνει θα του ‘ρθει το διαζύγιο ουρανοκατέβατο. Στην τελική έχουμε και δύο παιδιά στο σπίτι, που είναι και τα δύο αγόρια. Δεν θέλω μεγαλώνοντας να πάρουν τις κακές συνήθειες του πατέρα τους και να κάνουν τα ίδια μπροστά στις γυναίκες τους. Εγώ μέχρι ενός σημείου είμαι ανεκτική, εκείνες όμως μπορεί να μην είναι και δεν θα το συγχωρήσω ποτέ του άντρα μου αν με αυτό τον τρόπο πάρει στο λαιμό του τα παιδιά μας και τους χαλάσει μελλοντικά την οικογενειακή τους ευτυχία.
Υπάρχει κάποια άλλη γυναίκα που βρίσκεται στη θέση μου; Και αν ναι, πώς το αντιμετωπίζετε; Τι κάνετε για να περιοριστεί έστω; Έχω δοκιμάσει τα πάντα, αλλά συνεχίζει και δεν ξέρω από που θα μου ρθει την επόμενη φορά.
Μία απατημένη σύζυγος εξομολογείται πως ανέχεται την ερωμένη του άντρα της, διότι δεν μπορεί να ζήσει μακριά του.
Απατημένη σύζυγος: Δεν μπορεί να φανταστεί ούτε μία μέρα τη ζωή της χωρίς εκείνον
“Εδώ και 2 χρόνια ανέχομαι την εξωσυζυγική σχέση του άντρα μου, γιατί δεν θέλω να τον χάσω! Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να πάρουμε διαζύγιο.
Αυτός ο άνθρωπος είναι ο πρώτος μου έρωτας και ο μοναδικός. Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε μια μέρα τη ζωή μου χωρίς εκείνον.
Στα 15 χρόνια γάμου αποκτήσαμε 2 γιους που ολοκληρώνουν την ευτυχία μου.
Λατρεύω την καθημερινότητα μου και την οικογενειακή ζωή.
Όμως όπως σας είπα και παραπάνω ο άντρας μου τα τελευταία δυο χρόνια έχει παράλληλη σχέση με μια συνάδελφό του από το γραφείο.
Το ανακάλυψα μια μέρα εντελώς τυχαία σε μια από τις επισκέψεις μου στη δουλειά του. Θα αργούσε και του πήγαινα φαγητό, έτσι τους πέτυχα στο γραφείο του.
Φυσικά εκείνοι δεν με είδαν…
Εκείνη την ώρα ο κόσμος μου γκρεμίστηκε όμως έδειξα ψυχραιμία και δεν έκανα καμία σκηνή.
Όταν γύρισα σπίτι σκέφτηκα με ψυχραιμία τα πράγματα και αποφάσισα να μη κάνω καμία σκηνή και να μη ξεκινήσω κανένα καυγά που θα οδηγούσε σε χωρισμό.
Απατημένη σύζυγος: Αποφάσισε να κρατήσει το μυστικό και να συνεχίσει τη ζωή της κανονικά
Αποφάσισα λοιπόν να τα κρατήσω όλα μέσα μου και να συνεχίσω τη ζωή μου από εκεί που την είχα αφήσει.
Δεν θα χάσω τον έρωτα της ζωής μου για μια ασήμαντη περιπέτεια! Στο κάτω κάτω εγώ είμαι η γυναίκα του και η πρώτη γυναίκα στην καρδιά του.
Δε θέλω να τον χάσω! Δε θα ξαναβρώ πουθενά άντρα σαν κι αυτόν. Τα έχει όλα! Μετά από τόσα χρόνια είμαι ακόμα τρελά ερωτευμένη μαζί του και ας με απατάει!
Θα κρατήσω το μυστικό του μέσα μου και θα συνεχίσω τη ζωή μου ελπίζοντας να καταλάβει μόνος του το λάθος του και να την χωρίσει”.
