Σπάνια ασχολούνται τα media με τις πεποιθήσεις των διασήμων, ακόμη λιγότερο δε με τις θρησκευτικές πρακτικές τους και τα πιστεύω τους.

Συχνά τα αγνοούν γιατί δεν έχουν ενδιαφέρον. Καμιά φορά, όμως, «φωτίζουν» την προσωπικότητα.

Αντζελίνα Τζολί

Το 2000 η Τζολί δήλωσε: «Δεν χρειάζεται να υπάρχει ένας θεός για μένα. Υπάρχει κάτι στον κόσμο που είναι πνευματικό, που μοιάζει με το θείο. Δεν νιώθω την ανάγκη να κάνω πράγματα γιατί απλά οι άνθρωποι τα πιστεύουν, αλλά δεν ξέρω πραγματικά αν είναι καλύτερο να μην πιστεύω σε τίποτα».

Μπραντ Πιτ
Ο διάσημος ηθοποιός δήλωσε το 2009: «Είμαι πιθανόν 20% άθεος και 80% αγνωστικιστής. Πιστεύω ότι κανείς δεν ξέρει πραγματικά. Πιστεύω ότι θα το ανακαλύψουμε όταν πάμε εκεί. Ως τότε δεν χρειάζεται να το σκεφτόμαστε».

Εμα Τόμσον
«Είμαι άθεη. Μπορείτε ακόμη και να με αποκαλέσετε μια φιλελεύθερη αναρχική. Βλέπω τη θρησκεία με καχυποψία και φόβο. Δεν πιστεύω στον Θεό. Προσβάλλομαι από μερικά πράγματα που έχουν γραφεί στη Βίβλο και στο Κοράνι και τα αρνούμαι».

Τζόντι Φόστερ
Σε μια συνέντευξή της το 2007 η Φόστερ είχε πει: «Είμαι άθεη, αλλά αγαπώ τις θρησκείες και τα τελετουργικά τους. Ακόμη κι αν δεν πιστεύω στον Θεό, δοξάζουμε κάθε θρησκεία στην οικογένειά μας με τα παιδιά».

Τζούλιαν Μουρ
Το 2002 η Μουρ απάντησε σε σχετική ερώτηση για το αν υπάρχει Παράδεισος. Και εκείνη απάντησε. «Χμ, νομίζω ότι κάνετε λάθος. Εγώ πραγματικά υπάρχω!».

Μόργκαν Φρίμαν
Το 2012 ρώτησαν τον Φρίμαν αν ο Θεός είναι επινόηση και απάντησε: «Ναι. Εχει δει ποτέ κανείς κάποια προφανή απόδειξη; Ο,τι λέμε είναι θεωρίες από τους προφήτες του παρελθόντος».

Χιου Χέφνερ
Το 2012 ο Χέφνερ έγραψε σε ένα editorial: «Οταν η θρησκεία και όχι η λογική ρυθμίζουν τους νόμους, τότε μην περιμένετε ότι θα βρείτε σε αυτούς το δίκιο σας».

Χαβιέ Μπαρδέμ
Ο διάσημος Ισπανός ηθοποιός, σύζυγος της Πένελοπε Κρουζ, έχει πει: «Πάντα έλεγα ότι δεν πιστεύω στον Θεό, πιστεύω στον Αλ Πατσίνο». Λέγεται ότι εννοούσε την ταινία «Ο δικηγόρος του διαβόλου».

Ντάνιελ Ράντκλιφ
«Είμαι άθεος, αλλά δεν νιώθω ήσυχος γι’ αυτό. Δεν φωνάζω τις πεποιθήσεις μου, αλλά σέβομαι τους ανθρώπους σαν τον Ρίτσαρντ Ντόκινς που φωνάζουν ότι είναι άθεοι».

iefimerida.gr

Το ξέρουμε και το ακούμε όλοι μας από μικροί…

Η γέννηση ενός παιδιού που θα προκύψει από την ερωτική πράξη μεταξύ συγγενών δευτέρου βαθμού (πρώτα ξαδέλφια) δεν είναι καθόλου μα καθόλου ασφαλής και οι κίνδυνοι για το παιδί είναι τεράστιοι.

Μια έρευνα Άγγλων επιστημόνων έρχεται να επιβεβαιώσει το αυτονόητο από την αρχαιότητα (τότε που για να διατηρηθεί το βασιλικό αίμα, παντρεύονταν, τα πρωτοξάδερφα, ακόμη και τα αδέρφια) και τα παιδιά που γεννούσαν σε μεγάλο ποσοστό είχαν διάφορα προβλήματα.

Στο σύγχρονο κόσμο όμως το “έθιμο” του να παντρεύονται τα πρώτα ξαδέρφια (άρα και να κάνουν παιδιά μεταξύ τους) δεν έχει εξαλειφθεί από παντού.

Οι επιστήμονες από τα πανεπιστήμια Λιντς και Μπράντφορντ, με επικεφαλής τους καθηγητές Έαμον Σέρινταν και Νιλ Σμολ, διαπίστωσαν αφού μελέτησαν τη γέννηση 13.500 μωρών, όλα μέλη της Πακιστανικής κοινότητας στην Αγγλία, (όπου οι γάμοι μεταξύ συγγενών παραμένουν ακόμη σε ισχύ) ότι πολλά μωρά γεννήθηκαν με περισσότερες ανωμαλίες από το μέσο όρο του πληθυσμού.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Lancet και είναι αξιοσημείωτο πως ο γάμος μεταξύ πρώτων εξαδέλφων διπλασιάζει τον κίνδυνο γέννησης παιδιού με γενετικά ελαττώματα.

Μάλιστα σύμφωνα με τους ερευνητές ο γάμος ανάμεσα σε πρώτα ξαδέρφια είναι υπεύθυνος για το ένα τρίτο (31%) των γενετικών ανωμαλιών στα μωρά των Πακιστανών στην Αγγλία. Και για να μιλήσουμε με απόλυτους αριθμούς:

Ο κίνδυνος γέννησης μωρού με σοβαρή βλάβη στην καρδιά ή στο νευρικό σύστημα, που μπορεί να επιφέρει και πρόωρο θάνατο, είναι μεν μικρός σε απόλυτους αριθμούς, παραμένει όμως διπλάσιος (6%) σε σχέση με τον γενικό πακιστανικό πληθυσμό (3%).

Η ίδια έρευνα αφορούσε και στου Άγγλους, και διαπιστώθηκε πως ο κίνδυνος διπλασιάζεται πάλι μεταξύ συγγενών. Από 2% που είναι κανονικά φτάνει στο 4%, ειδικά όταν η μητέρα έχει ξεπεράσει το 34ο έτος της ηλικίας της.

Με απλά λόγια η έρευνα έδειξε ότι είναι απαγορευτικό σε στενούς συγγενείς να κάνουν μεταξύ τους παιδιά γιατί οι χρωμοσωματικές ανωμαλίες που θα υπάρξουν μπορεί να αποβούν μοιραίες.

Πηγή

Σε εσάς που κάνετε τον κόπο να διαβάσετε αυτό το κείμενο, θα ήθελα να συστηθώ.

Λέγομαι Αναστασία. Είμαι μέσης ηλικίας, παντρεμένη με δύο παιδιά, σύζυγο, οικογενειακό αυτοκίνητο, σπίτι προίκα από τους γονείς και εξοχικό στο χωριό.

Είμαι μια τυπική, συνηθισμένη γυναίκα. Τίποτα το ιδιαίτερο.

Ούτε και έχω συγκλονιστικές ιστορίες να διηγηθώ. Ο έως τώρα βίος μου ήταν επίπεδος, λείος, χωρίς κακοτράχαλους δρόμους και άσχημους καιρούς.

Τους απέφευγα τους άσχημους καιρούς και τα δύσκολα ταξίδια.

Κοιτούσα τον ουρανό κι αν έβλεπα να έρχεται βροχή, κλεινόμουν μέσα για να μη βραχώ. Ήταν πιο ασφαλές.

Νομίζω ότι έτσι επέλεξα να ζω.

Δεν είμαι όμως και σίγουρη. Μπορεί και να είχε επιλέξει η ίδια η ζωή για μένα πριν ακόμα γεννηθώ.

Όσο μεγαλώνω, μου φαίνεται ότι, τελικά, λίγα είναι αυτά που εγώ ορίζω.

Όλοι με λένε τυχερή. Τα πάντα έχω, τίποτα δεν μου λείπει.

Κι εγώ ντρέπομαι να ξεστομίσω πως όσα «έχω» με «έχουν» εκείνα. Είναι τα λουκέτα στις αλυσίδες που μόνη μου έβαλα στον εαυτό μου.

Για να σας δώσω να καταλάβετε καλύτερα, τα πράγματα έχουν ως εξής:

Ποτέ μου δεν νοίκιασα τίποτα. Δεν χρειάστηκε.

Σπούδασα στην πόλη μου, μπήκα στο δημόσιο, οι γονείς μου, μού έδωσαν σπίτι.

Αυτόν το βίο τον επίπεδο τον διήγα ως ιδιοκτήτρια, ποτέ ως νοικάρισσα.

Μου προσφέρθηκε μονιμότητα. Δείλιασα να την αρνηθώ. Ήταν πιο ασφαλές…

Και τις αγάπες μου, έτσι τις γύρεψα. Δεμένες με ισόβιο συμβόλαιο.

Τον πρώτο που προσφέρθηκε να το υπογράψει, τον παντρεύτηκα.

Ναι, δεν νοίκιασα ποτέ. Ήμουν ευτυχής γι’ αυτό. Κανείς δεν σε πετάει από την ιδιοκτησία σου.

Όμως, να! Τώρα, εκεί, στα μισά της ζωής μου, η καρδιά μου ώρες-ώρες φτερουγίζει σαν τρελή, τόσο που νομίζω ότι προσπαθεί να με εγκαταλείψει, να βγει από το σώμα μου και να με αφήσει αγκαλιά με τα ιδιόκτητα αγαθά και τα συμβόλαιά μου.

Κρίσεις πανικού, μου είπαν οι γιατροί. Άγχος.

Δεν τους πιστεύω. Η καρδιά μου απλώς αγωνίζεται να πετάξει, αυτό είναι όλο.

Έχει ξεκινήσει πόλεμο με το σώμα που τη φιλοξενεί και σέρνεται μαλθακό μέσα στη νοσηρότητα της μονιμότητας που αναπνέει.

Σιχάθηκε η καρδιά μου την ιδιοκτησία, θέλει να ζήσει στο ενοίκιο.

Να νιώσει πώς είναι να ζεις με την επιλογή να φύγεις όποτε θες. Να μπορείς να φορτώσεις την περιουσία σου σε ένα φορτηγό και να την περιφέρεις.

Τη ζυγιάζεις καλύτερα έτσι, ανακαλύπτεις πόσο αντέχει στους κραδασμούς.

Κρατάς και τα απολύτως απαραίτητα, πετάς τη σαβούρα γιατί είναι βάρος και δεν μπορείς να γυρνάς φορτωμένη με άχρηστα πράγματα.

Γι’ αυτό φτερουγίζει η καρδιά μου. Χρειάζεται να κάνει ταξίδια, χρειάζεται να βγει στη βροχή. Πασχίζει να βρει την έξοδο.

Κι εγώ χρειάζομαι να κάνω ταξίδια και να βραχώ…

Μόνο που όταν έπρεπε, δεν κατάλαβα ότι η ζωή μου με έχει νοικιάσει εκείνη. Κι όποια ώρα θέλει με πετάει έξω.

Το κατάλαβα αργά, πολύ αργά.

Τότε, όλο αγόραζα, ποτέ δεν νοίκιαζα.

Τώρα όμως, δεν μπορώ να πουλήσω την περιουσία μου. Δεν την αγοράζει κανείς!

Κι όταν λήξει το συμβόλαιο και η ζωή με πετάξει έξω, φοβάμαι ότι δεν θα έχω κάνει κανένα ταξίδι.

Ούτε θα έχω βγει στη βροχή. Θα είμαι στεγνή, ασφαλής και χωρίς καρδιά.

Αυτή θα έχει πεθάνει ψάχνοντας την έξοδο από τους τοίχους που αγόρασα.

Πηγή

Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού….

«Ήρθα, δάσκαλε, γιατί νοιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πως μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;»

Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε:

«Πόσο λυπάμαι, αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά, ίσως..» και ύστερα από μια παύση συνέχισε : «Αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω.»

«Ε …;μετά χαράς, δάσκαλε» είπε διστακτικά ο νεαρός, νοιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν για άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.

«Ωραία» συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε το δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας :»Πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς για αυτό. Και με κανέναν τρόπο μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς.»

Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι κι έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι’ αυτό.

Όταν το παιδί έλεγε «ένα χρυσό φλουρί» άλλοι γελούσαν, άλλοι του γύριζαν τις πλάτες και μόνο ένας γέροντας φάνηκε αρκετά ευγενικός για να μπει στον κόπο να του εξηγήσει ότι ένα χρυσό φλουρί ήταν πάρα πολύ για ένα δαχτυλίδι. Θέλοντας να βοηθήσει, ένας του πρόσφερε ένα ασημένιο νόμισμα κι ένα μπακιρένιο τάσι, όμως, ο νεαρός είχε οδηγίες να μη δεχτεί λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί κι έτσι απέρριψε την προσφορά.

Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στο δρόμο του στην αγορά – και σίγουρα θα ήταν πάνω από εκατό άτομα – , παραδέχτηκε την αποτυχία του, καβάλησε το άλογο και γύρισε πίσω.

Πόσο θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλυτώσει από το πρόβλημά του. Έτσι, θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του δασκάλου.

Μπήκε μέσα στην κάμαρη.

«Δάσκαλε» είπε, «λυπάμαι. Είναι αδύνατο να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως, νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού.»

«Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό, νεαρέ μου φίλε» απάντησε χαμογελώντας ο δάσκαλος. «Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησέ τον πόσα μπορεί να πιάσει.Ομως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι.»

Ο νεαρός καβάλησε το άλογο κι έφυγε πάλι.

Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με το φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί:

«Πες στο δάσκαλο, αγόρι μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του.»

«Πενήντα οχτώ χρυσά;» φώναξε το παιδί.

«Ναι» απάντησε ο κοσμηματοπώλης. «Βέβαια,, με λίγη υπομονή θα μπορούσαμε να βγάλουμε γύρω στα εβδομήντα χρυσά φλουριά, όμως, αν είναι επείγον …;»

Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.

«Κάθισε» του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε. «Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. ‘Ενα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σ΄εκτιμήσει ένας αληθινός ειδικός. Γιατί στη ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;»

Και μ’ αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό του δάχτυλο του αριστερού του χεριού…

Υγιαίνετε..!

http://enallaktikidrasi.com/

Όσο και αν δεν θα το παραδεχτούμε ποτέ, σε όλους μας αρέσει να διαβάζουμε λίστες με αποφθέγματα του τύπου «τα μεγάλα ρίσκα και οι μεγάλες δυσκολίες οδηγούν σε μεγάλες κατακτήσεις» (που είναι στην πραγματικότητα μια λίγο μετριασμένη εκδοχή του «όταν θέλεις κάτι πολύ, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις»).

Υπάρχουν όμως και εκείνες οι «άλλες» αλήθειες, αυτές που δεν απολαμβάνεις να διαβάζεις, γιατί σε ξεβολεύουν. Αυτές συνήθως είναι πιο χρήσιμες. Μερικές από αυτές είναι οι παρακάτω.

Με εξαίρεση τους ανθρώπους που σε αγαπάνε, ο κόσμος νοιάζεται μόνο για το τι μπορεί να πάρει από εσένα. Δεν έχει σημασία αν είσαι καλό παιδί, συνεπής και ευγενικός. Πρέπει να κάνεις και κάτι (και να το κάνεις καλά) για να σε εκτιμούν.

Όλο σου το είναι, σε κάθε φάση της ζωής σου, θα αντιμάχεται οποιαδήποτε μορφή εξέλιξης και βελτίωσης. Κάθε φορά που θέλεις να κάνεις κάτι σημαντικό στη ζωή σου, θα πρέπει να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου που θα σου βάζει εμπόδια. Γιατί έτσι είναι προγραμματισμένος ο ανθρώπινος εγκέφαλος: να σιχαίνεται τις αλλαγές.

Κανείς δεν μπορεί να σου δώσει τις απαντήσεις που χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος. Γκουρού δεν υπάρχουν πουθενά –ή υπάρχουν, αλλά είναι «γκουρού» για τον εαυτό τους και μόνο.

Η ζωή δεν θα είναι ποτέ τέλεια. Και αν περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να κάνεις κάτι (να ξεκινήσεις τη δική σου επιχείρηση, να μετακομίσεις σε άλλη πόλη…) θα περιμένεις αιώνια.

Το αύριο δεν είναι εγγυημένο. Όπως σοφά το έθεσε ο Steve Jobs, «το να θυμάμαι ότι σύντομα θα πεθάνω ήταν το σπουδαιότερο εργαλείο που με βοήθησε να πάρω τις μεγάλες αποφάσεις της ζωής μου. Γιατί όλα, όλες οι προσδοκίες των άλλων, όλη μου η περηφάνια, όλοι μου οι φόβοι ότι θα αποτύχω ή θα ντροπιαστώ, όλα είναι ασήμαντα μπροστά στον θάνατο».

Το ότι είσαι απασχολημένος, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι καταφέρνεις και κάτι. Το multitasking είναι ένα από τα πιο υπερτιμημένα ταλέντα του κόσμου, γιατί στην πραγματικότητα δεν υφίσταται. Αν κάνεις δύο πράγματα ταυτόχρονα, δεν κάνεις καλά κανένα από τα δύο. Απλώς κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Και κουράζεσαι.

Έχεις πολύ περισσότερο χρόνο απ’ όσο (σου αρέσει να) πιστεύεις. Μία εβδομάδα έχει 168 ώρες. Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς «δεν έχω χρόνο γι’ αυτό», παραδέξου στον εαυτό σου ότι το όποιο «αυτό» απλά δεν είναι προτεραιότητα. Αν δεν έχεις χρόνο να πας στο γυμναστήριο, η γραμμή σου δεν είναι προτεραιότητα. Αν δεν έχεις χρόνο να φτιάξεις μια σαλάτα, η υγεία σου δεν είναι προτεραιότητα. Αν δεν έχεις χρόνο να δεις έναν φίλο, η φιλία σας δεν είναι προτεραιότητα. Σκληρό, αλλά αληθινό.

Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να είσαι καλύτερα χωρίς ορισμένους ανθρώπους στη ζωή σου. Το ακόμα σκληρότερο είναι ότι αυτοί είναι συνήθως άνθρωποι τους οποίους αγαπάς, αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε κρατάνε πίσω, σου χαλάνε την διάθεση ή δεν σε αφήνουν να αλλάξεις προς το καλύτερο. Και θα χρειαστεί αργά ή γρήγορα να τους βγάλεις από την ζωή σου.

Σε ό,τι αφορά την συμπεριφορά σου (που διαμορφώνει ένα μεγάλο κομμάτι του χαρακτήρα σου) είσαι ο μέσος όρος των πέντε ανθρώπων που συναναστρέφεσαι περισσότερο. Διάλεξέ τους προσεκτικά.

της Ηρώς Κουνάδη

Πηγή

Η υποκριτική δεν έχει «φύλο» όταν το απαιτεί ο ρόλος