Το Park Avenue Hotel στο Ντιτρόιτ πρόσφατα κατεδαφίστηκε και ένα μη επανδρωμένου αεροσκάφους της TheGadgetGuy11 ήταν εκεί για να καταγράψει τα πιο πάνω εναέρια πλάνα.
Το κτήριο κατασκευάστηκε το 1924 και είχε αγοραστεί από την επιτροπή Detroit Historic District της πόλης που ενέκρινε την κατεδάφισή του για να δημιουργηθεί αποβάθρα φόρτωσης για τη New Detroit Arena η οποία θα φιλοξενεί τους Detroit Red Wings.
Δείτε το βίντεο
Είναι ο Kanye; Όχι. Οι πιο κάτω φωτογραφίες είναι μια δημιουργία της Γαλλίδας Magali η οποία με τη βοήθεια του make up σας κάνει να μοιάζετε ακόμα και με τον Πρόεδρο των Η.Π.Α Barack Obama ή ακόμα και την Oprah, την Nicki Minaj ή και τον Morgan Freeman.
Δείτε τις απίστευτες δημιουργίες της στη σελίδα της στο instangram.
Bright red tone lipstick today…. #me #myface #makeupmag77 #makeupartist #sintmaartenmakeupartist #caribeancolor #islandlife #redlips A photo posted by Magali (@makeupmag) on
Οι ταινίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή κάθε ανθρώπου. Όλοι μας έχουμε παρακολουθήσει και έχουμε αγαπήσει ταινίες, όχι όμως μόνο για την πλοκή τους, ούτε κι επειδή πρωταγωνιστούσε ο αγαπημένος μας ηθοποιός, αλλά και για τα μηνύματα που η ίδια η ταινία θέλει να περάσει.
Γιατί οι ταινίες δεν δημιουργούνται μόνο για να μας διασκεδάσουν. Συχνά μας εμπνέουν και μας επηρεάζουν. Γιατί τελικά όσα βιβλία κι αν έχεις διαβάσει, καμιά φορά η ουσιαστική γνώση τυχαίνει να βρίσκεται, στις φράσεις των αγαπημένων μας ταινιών.
1. Μάθε από τις εμπειρίες του παρελθόντος σου, και κέρδισε ένα καλύτερο μέλλον.
«Μπορεί όντως το παρελθόν να σε πληγώνει. Αλλά μπορείς είτε να το διαγράψεις, είτε να μάθεις απ’ αυτό.»
-Rafiki, από την ταινία The Lion King.
2. Δεν είναι ανάγκη, να κρύβεσαι, επειδή φοβάσαι τη γνώμη που θα σχηματίσουν οι άλλοι για σένα. Πρέπει να ζήσεις τη δική σου ζωή.
«Οι επιλογές μας δείχνουν αυτό που πραγματικά είμαστε κι όχι οι ικανότητές μας.»
-Dumbledore, από την ταινία Harry Potter and the Chamber of Secrets.
3. Να είσαι αποφασισμένος για το οτιδήποτε. Αντί να προσποιείσαι πως προσπαθείς για κάτι, απλά κάνε το.
«Η λέξη προσπάθεια δεν υπάρχει. Ή το κάνεις ή δεν το κάνεις.»
-Yoda, από την ταινία Star Wars.
4. Πάντα υπάρχουν επιλογές, και μπορείς να διαλέξεις εσύ το δρόμο που θα ακολουθήσεις.
«Είμαστε, αυτό το οποίο έχουμε διαλέξει να είμαστε.»
-Green Goblin, από την ταινία Spider-Man.
5. Μην εγκαταλείπεις ποτέ τα όνειρά σου. Πάλεψε γι’ αυτά με όλη σου τη δύναμη.
«Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σου πει ότι δεν μπορείς να κάνεις το οτιδήποτε. Ούτε καν εμένα (τον πατέρα σου). Πρέπει να προστατεύσεις το όνειρό σου. Αν θέλεις κάτι, κατάκτησέ το»
-Chris Gardner, από την ταινία The Pursuit of Happiness.
6. Πρέπει να αγαπάς και να φροντίζεις τον εαυτό σου.
«Πρέπει να κάνεις αυτό που θεωρείς σωστό για σένα, ακόμη κι αν πληγώσεις αυτούς που αγαπάς.»
-Από την ταινία The Notebook.
7. Πίστεψε στον εαυτό σου. Η αυτοπεποίθηση θα σε οδηγήσει στην επιτυχία και την ευτυχία.
«Μετά από λίγο, μαθαίνεις να αγνοείς το πώς σε χαρακτηρίζουν οι άλλοι, και εμπιστεύεσαι αυτό που πραγματικά είσαι.»
-Από την ταινία Shrek.
8. Μην αφήνεις καμία ευκαιρία να πάει χαμένη.
«Η ζωή μας ορίζεται από ευκαιρίες, ακόμη κι αυτές που χάνουμε.»
-Από την ταινία The Curious Case of Benjamin Button.
9. Όταν προσπαθείς για εκείνο το οποίο πραγματικά θες, τότε σίγουρα το αξίζεις.
«Μην αφήσεις ποτέ κανέναν, να σε πείσει πως δεν αξίζεις αυτό που θες.»
-Heath Ledger, Από την ταινία 10 Things I Hate About You.
10. Ο σκοπός της ζωής σου είναι να ανακαλύψεις καινούρια πράγματα.
«Ο σκοπός της ζωής είναι να δεις τον κόσμο, όλα όσα συμβαίνουν πίσω από τους τοίχους. Ο σκοπός είναι να δεις κάθε τι επικίνδυνο, που συμβαίνει, και να ανακαλύψεις τους άλλους.»
-Από την ταινία The Secret Life of Walter Mitty.
11. Μην προσπαθείς να ευχαριστήσεις τους πάντες.
«Δεν πρέπει να ζεις τη ζωή σου, με σκοπό να ευχαριστείς τους άλλους. Οι επιλογές που κάνεις πρέπει να είναι δικές σου.»
-White Queen, Από την ταινία Alice in Wonderland.
12. Όταν δεν πετυχαίνεις αυτό που θες, απλά συνέχισε. Κάποια στιγμή σίγουρα θα τα καταφέρεις.
Η θρυλική ατάκα «Run Forrest, run!».
Από την ταινία Forrest Gump.
13. Μην χαραμίζεις τη ζωή σου. Απόλαυσε την κάθε της στιγμή και κάνε τη, να αξίζει.
«Το μόνο για το οποίο πρέπει να αποφασίσουμε, είναι το τι θα κάνουμε με το χρόνο που έχουμε.»
-Από την ταινία The Lord of the Rings.
14. Να έχεις πάντα ελπίδα και να παραμείνεις αισιόδοξος.
«Ξέρω τι είναι αυτό που πρέπει να κάνω. Πρέπει να συνεχίσω να αναπνέω, γιατί αύριο ο ήλιος θα ανατείλει ξανά. Ποιος ξέρει τι μπορεί να φέρει η παλίρροια….»
-Aπό την ταινία Cast Away.
15. Ίσως να μην υπάρχει ποτέ κατάλληλη στιγμή για τίποτα. Κάνε αυτό που θες τώρα, για να μην το μετανιώσεις αργότερα.
«Δεν μετανιώνω για όσα έκανα, παρά μόνο για όσα δεν έκανα.»
-Από την ταινία Empire Records.
16. Μάθε πότε πρέπει πραγματικά να εγκαταλείπεις κάτι.
«Δεν μπορείς να βρεις την αγάπη, εκεί όπου δεν υπάρχει, όπως επίσης η αγάπη δεν μπορεί να κρυφτεί, εκεί όπου υπάρχει πραγματικά.»
– David Schwimmer, από την ταινία Kissing a Fool.
17. Αγάπησε τον εαυτό σου.
«Μόνο όταν τα βρεις με τον εαυτό σου, θα μπορέσεις να επικοινωνήσεις πραγματικά με τους άλλους.»
-Από την ταινία Before Sunrise.
18. Tα καλύτερα μπορεί να συμβούν, εκεί όπου δεν τα περιμένεις.
«Η ζωή είναι ένα κουτί γεμάτο σοκολατάκια. Ποτέ δεν ξέρεις τι γεύση θα έχει το επόμενο, μέχρι να το δοκιμάσεις.»
-Από την ταινία Forrest Gump
Σταυρούλα Πλατάρου από το neopolis.gr
Θέλετε κάτι μικρό και διακριτικό ή ένα τατουάζ υπερπαραγωγή; Κάτσαμε και μαζέψαμε 65 σχέδια για να διαλέξετε.
Πριν από δύο εβδομάδες, αμέσως μετά την ανακοίνωση του κλεισίματος των τραπεζών τα κέντρα άμεσης βοήθειας και τα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων κατακλύστηκαν από πολίτες με κρίσεις πανικού και με κατάθλιψη, γράφει η απεσταλμένη της γαλλικής Le Monde, Florence Aubenas.
O καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, Δημήτρης Πλουμπίδης, αναφέρει χαρακτηριστίκα: «Ξαφνικά όμως η κατάσταση ηρέμησε εντυπωσιακά! Οι άνθρωποι συνηθίζουν».
Ο κ. Πλουμπίδης παραλλήλισε τη σημερινή κατάσταση με εκείνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου παρατηρώντας ότι «ουδεμία βιαιότητα παρατηρήθηκε έως τώρα στις ουρές των καταθετών μπροστά στα μηχανήματα αυτόματης διανομής μετρητών. Οι άνθρωποι συζητούν μεταξύ τους ευγενικά».
Φαίνεται ότι η αιφνιδιαστική διοργάνωση του δημοψηφίσματος έπαιξε έναν ρόλο συλλογικού κατευνασμού, αναφέρει η Le Monde. «Ασυνείδητα οι Ελληνες άντλησαν ελπίδα από το δημοψήφισμα. Λειτούργησε σαν βαλβίδα εκτόνωσης της πίεσης που είχε συσσωρευτεί στην ελληνική χύτρα ταχύτητας: εκείνοι που το επιθυμούσαν μπορούσαν να πουν “όχι”, καθώς είχαν την εντύπωση ότι είχαν χάσει τον έλεγχο των εξελίξεων εδώ και χρόνια» συμπληρώνει ένα άλλο στέλεχος της Γραμμής Παρέμβασης “Κλίμακα”.
Ο ψυχίατρος Γιώργος Νικολαΐδης προειδοποιεί, ωστόσο, ότι «όταν οι ελπίδες των ανθρώπων διαψεύδονται, η ψυχική τους κατάσταση επιδεινώνεται σε επίπεδο χειρότερο από εκείνο που θα βρίσκονταν αν δεν είχαν βιώσει τη ματαίωση. Αυτό σημαίνει ότι ενδέχεται να βρεθούμε σε μια κατάσταση που δεν μπορούμε ούτε να τη φανταστούμε».
«Ξαφνικά το 2010, κατά την έναρξη της κρίσης, οι αυξημένες αυτοκτονίες έγιναν θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης. Μέχρι τότε τα ποσοστά αυτοκτονιών ήταν δέκα φορές μικρότερα απ’ ότι στη Γαλλία και τη Γερμανία», σχολιάζει η Le Monde.
«Ήταν ένα πρωί του Απριλίου του 2013 όταν ένας συνταξιούχος φαρμακοποιός αναστάτωνε την κοινή γνώμη όταν αυτοκτόνησε έξω από το μετρό της πλατείας Συντάγματος. Στην επιστολή που είχε αφήσει έγραφε: “Προτιμώ να τερματίσω τη ζωή μου με αξιοπρέπεια απ΄ ότι να τρώω από τα σκουπίδια. Εκείνες τις μέρες η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει τη μείωση των συντάξεων».
Πρώτο χτύπημα: οι άνδρες
«Στην κουλτούρα μας η αυτοκτονία είναι απολύτως καταδικαστέα. Η μοναδική περίπτωση που η οικειοθελής απώλεια της ζωής μας είναι όχι μόνο αποδεκτή αλλά θεωρείται και πράξη γενναία και ένδοξη είναι η αυτοθυσία στη μάχη. Το να θυσιάσει κάποιος τη ζωή του απέναντι στον εχθρό» δηλώνει ο Γιώργος Νικολαΐδης, ψυχίατρος στο Ινστιτούτο του Παιδιού.
Ο Έλληνας γιατρός εξηγεί, όμως, ότι μόνο ο πόλεμος του 1940 είχε αποτελέσματα συγκρίσιμα με την κατάσταση που ζούμε σήμερα, τόσο σε ό,τι αφορά την οικονομία όσο και την ψυχική υγεία. «Οπότε, για να είμαι ειλικρινής, θα έλεγα ότι ναι, σήμερα ζούμε έναν πόλεμο». Και τα πρώτα θύματα στον πόλεμο αυτόν είναι οι πιο παραγωγικές ηλικίες: οι ‘Ελληνες από 35 έως 55 ετών.
«Μέχρι να ξεσπάσει η κρίση οι ηλικίες αυτές ζούσαν στην 22η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο, που είχε καταφέρει να ενταχθεί το 2001 στη ζώνη του ευρώ, στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης» εξηγεί στη γαλλική εφημερίδα ο ψυχολόγος Αρης Βιολατζής, υπεύθυνος της Γραμμής Παρέμβασης για την Αυτοκτονία “Κλίμακα”.
Είναι όντως αξιοπερίεργη η διαπίστωση της ξαφνικής μείωσης των τηλεφωνημάτων από ανθρώπους που η απελπισία τούς οδηγεί να σκέφτονται ακόμα και την αυτοχειρία το τελευταίο δεκαπενθήμερο της… απόλυτης τρέλας, με τους Ελληνες στις ουρές των ΑΤΜ για να εξασφαλίσουν το 50άρικο της ημέρας και το ευρωπαϊκό “λόμπι της δραχμής” να πιέζει για Grexit.
Τα δεύτερα θύματα είναι τα παιδιά. Ο ψυχίατρος Μενέλαος Θεοδωρουλάκης αποκαλύπτει ότι τα τελευταία χρόνια από το ιατρείο του πέρασαν πολλά παιδιά που αισθάνονται ενοχές επειδή θεωρούν ότι τα ίδια αποτελούν ένα «πολύ μεγάλο βάρος για τους γονείς τους». Κατά τον κ. Θεοδωρουλάκη, «τα νέα αυτά απελπισμένα παιδιά στο μέλλον θα εξελιχθούν στην πιο δραματική πτυχή του προβλήματος”.
Η ματιά του δικαστή έπεσε πάνω στον άστεγο άνδρα που κατηγορείτο ότι κοιμόταν δίπλα σε ένα κτίριο γραφείων στο κέντρο της Ουάσιγκτον.
Ήταν ένα απόγευμα Σαββάτου, στις αρχές Απριλίου στο Ανώτατο δικαστήριο της πόλης όπου δικαζόταν ο άστεγος Alfred Postell. Στην έδρα στεκόταν ο δικαστής Thomas Motley.
“Έχετε το δικαίωμα να παραμείνετε σιωπηλός” είπε ένας αναπληρωτής γραμματέας στον Postell, σύμφωνα με τα πρακτικά. “Ό, τι λέτε, εκτός από το να δικηγόρο σας, μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου.”
“Είμαι δικηγόρος αυτός απάντησε”. Ο δικαστής αγνόησε τον ισχυρισμό του απαγγέλοντας του κατηγορίες για παράνομη είσοδο, που θέτει σε κίνδυνο την δίκη.
Ο άστεγος άνδρας δε το έβαλε κάτω και ανέφερε ότι ήταν απόφοιτος της Νομική Σχολή του Χάρβαρντ το 1979. Τότε ήταν που ο Motley τον θυμήθηκε καθώς είχε αποφοιτήσει και αυτός την ίδια χρονιά από το διάσημο πανεπιστήμιο.
Σε μια πόλη με χιλιάδες άστεγους, ο Postell είναι ο μοναδικός άστεγος με τρία πτυχία: Στα λογιστικά, τα οικονομικά και το δίκαιο. Γεννημένος το 1948, ήταν το μοναχοπαίδι μιας ράφτρας κι ενός κατασκευαστή τεντών. Αρχικά εργάστηκε σε μια φοροτεχνική εταιρία και κέρδιζε πολλά χρήματα. Κατάφερε να γίνει δεκτός στη Νομική Σχολή του Harvard, ίσως τη δυσκολότερη νομική σχολή του κόσμου. Ήταν από τους καλύτερους φοιτητές του έτους του και η επιτυχία του τον οδήγησε μια πολύ άνετη ζωή.
Εργάστηκε για το δικηγορικό γραφείο των Shaw Pittman Potts & Trowbridge. Εκείνη την εποχή ήταν ο μόνος μαύρος δικηγόρος του δικηγορικού γραφείου. Οι συνεργάτες του θυμούνται ότι ήταν ένας καλλιεργημένος, στοχαστικός και γλυκομίλητος δικηγόρος.
Στο απόγειο της καριέρας του και τις επιτυχίας του, ήρθε στη ζωή του η σχιζοφρένεια. Νόμιζε συνέχεια πως τον καταδιώκουν, πως η αστυνομία ψάχνει να τον συλλάβει. Σύντομα έχασε τη δουλειά του. Και μαζί με αυτή τη ζωή του. Όταν η μητέρα του δεν μπορούσε άλλο να τον προσέχει, τον έβαλε σε Ίδρυμα.
Πηγή: washingtonpost.com
«Δεν φοβάμαι πλέον να πεθάνω. Το έχω ήδη κάνει μία φορά». Αυτό αναφέρει το πρώτο τρέιλερ που κυκλοφόρησε για τη νέα του ταινία «The Revenant».
Η ταινία, που είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα αφορά τη ζωή του εξερευνητή Hugh Glass, ο οποίος δέχτηκε επίθεση από μία αρκούδα και τον τραυμάτισε σοβαρά. Πρόκειται για μία ταινία που δείχνει ένα ταξίδι επιβίωσης.
Αναμένεται να βγει στις αίθουσες τα Χριστούγεννα και θεωρείται μία από τις ταινίες που θα πρωταγωνιστήσουν στα επόμενα βραβεία Όσκαρ.
Δείτε το βίντεο
Το πρώτο μοντέλο του φωτογράφου ήταν ο Άλεξ Μίνσκι, ένας Αμερικανός πεζοναύτης που έχασε το πόδι του λόγω έκρηξης βόμβας στο Αφγανιστάν το 2009
Ο Μάικλ Στόουκς, ένας ταλαντούχος φωτογράφος από την Καλιφόρνια, ακολούθησε μία τολμηρή νέα προσέγγιση στο νέο του πρότζεκτ, απεικονίζοντας ακρωτηριασμένους βετεράνους πολέμου ως «μοντέλα ημερολογίου» και αναδεικνύοντας τον εpωτισμό, τη δύναμη και την σιγουριά που αποπνέουν.
Το πρώτο μοντέλο του φωτογράφου ήταν ο Άλεξ Μίνσκι, ένας Αμερικανός πεζοναύτης που έχασε το πόδι του λόγω έκρηξης βόμβας στο Αφγανιστάν το 2009. Μόλις είδαν το δυναμικό ύφος της δουλειάς του Στόουκς, και άλλοι βετεράνοι θέλησαν να συμμετέχουν στο πρότζεκτ, οι οποίοι δίσταζαν μέχρι εκείνη τη στιγμή, φοβούμενοι ότι ίσως παρουσιαστούν σαν θύματα.
«Πολλοί μου δίνουν συγχαρητήρια γιατί δίνω πίσω σε αυτούς τους ανθρώπους την αυτοπεποίθησή τους. Αυτό δεν ισχύει. Έρχονται σε εμένα γεμάτοι αυτοπεποίθηση και έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο», δήλωσε ο φωτογράφος για τη δουλειά του.
Οι στρατιώτες είναι άνθρωποι που καθημερινά βάζουν τη ζωή τους σε κίνδυνο για να προστατέψουν όλους εμάς που μένουμε πίσω, οι πιο γενναίες και συγκινητικές πράξεις τους όμως μερικές φορές γίνονται εκτός πεδίου μάχης…
Οι επιβάτες του συγκεκριμένου λεωφορείου έκαναν ευγενικά στην άκρη καθώς μια νεαρή γυναίκα με ένα λευκό μπαστούνι ανέβαινε προσεκτικά τα σκαλοπάτια. Πλήρωσε το εισητήριο στο οδηγό και χρησιμοποιώντας τα χέρια της βρήκε τη μόνη θέση που ήταν άδεια. Κάθισε, ακούμπησε την τσάντα της στα πόδια της και το μπαστούνι δίπλα της.
Είχε περάσει ένας χρόνος από τότε που η 34χρονη Susan είχε μείνειτυφλή εξαιτίας μιας λανθασμένης ιατρικής διάγνωσης. Η κάποτε δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα που ήταν είχε πλέον χαθεί στο σκοτάδι της αβεβαιότητας και της αυτολύπησης. Όσο και να θύμωνε ή να προσεύχονταν όμως, ήξερε την πικρή αλήθεια: η όρασή της είχε χαθεί για πάντα. Το μόνο που της είχε απομείνει για να κρατηθεί, ήταν ο σύζυγός της Mark.
Ο Mark ήταν πιλότος της πολεμικής αεροπορίας και αγαπούσε τη Susan με όλη του την καρδιά. Όταν έχασε την όρασή της ήταν δίπλα της σε κάθε δύσκολη στιγμή, προκειμένου να της θυμίσει ποια πραγματικά είναι. Ήξερε πως αυτή θα ήταν η πιο σκληρή μάχη της ζωής του, αλλά ήταν αποφασισμένος να βγουν κερδισμένοι.
Όταν η Susan ένιωσε έτοιμη να επιστρέψει στη δουλειά της, το πρόβλημα ήταν η μετακίνησή της. Παλιότερα έπαιρνε το λεωφορείο, τώρα όμως φοβόταν να κυκλοφορεί έξω μόνη της οπότε ο Mark προσφέρθηκε να τη μεταφέρει με το αυτοκίνητό τους κάθε μέρα και ας δούλευαν σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά. Η Susan ένιωθε ήρεμη και ασφαλής και ο Mark τη βοηθούσε πράγμα που τον ικανοποιούσε πολύ. Δυστυχώς όμως, αυτό δε της έκανε καλό. Έπρεπε να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή της, αλλά πως θα της το έλεγε; Ήταν ακόμη τόσο θυμωμένη και εύθραυστη…
«Μα είμαι τυφλή!» απάντησε με πικρία όταν εκείνος βρήκε το κουράγιο να της το πει. «Πως θα ξέρω που πηγαίνω; Ειλικρινά νιώθω ότι με εγκαταλείπεις…»
Η καρδιά του ράγισε όταν άκουσε αυτά τα λόγια, αλλά ήξερε τι έπρεπε να γίνει. Της υποσχέθηκε ότι κάθε πρωί και βράδυ θα παίρνει μαζί της το λεωφορείο για όσο καιρό χρειαστεί, μέχρι να το συνηθίσει. Και αυτό ακριβώς έγινε: επί δύο συνεχόμενες εβδομάδες ο Mark, με τη στολή του και όλα, συνόδευε τη Susan στη δουλειά της. Της έδειξε πως να στηρίζεται στις αισθήσεις της και ειδικά στην ακοή της, για να προσδιορίσει το που βρίσκεται και πως να προσαρμόζεται στο περιβάλλον της. Τη βοήθησε να γίνει φίλη με τον οδηγό του λεωφορείου για την προσέχει καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής και να της κρατάει μια θέση. Την έκανε να γελάει ακόμη και τις μέρες που σκόνταφτε καθώς κατέβαινε από το λεωφορείο ή της έπεφτε ο χαρτοφύλακας.
Αυτό γινόταν κάθε πρωί και στη συνέχεια ο Mark έπαιρνε ταξί για να πάει στη δουλειά του. Μπορεί αυτή η ρουτίνα να ήταν πιο πολυέξοδη και κουραστική από την προηγούμενη, πίστευε όμως πως πολύ σύντομα η γυναίκα του θα μπορούσε να κάνει μόνη της τη διαδρομή χωρίς να φοβάται. Πίστευε σε εκείνη, στη Susan πριν την τραγική κατάληξη που δε το έβαζε ποτέ μα ποτέ κάτω.
Όταν έφτασε η τρίτη Δευτέρα του είπε πως ήταν έτοιμη. Πριν φύγει τον αγκάλιασε. Την παρέα της στο λεωφορείο, το σύζυγό της, τον καλύτερό της φίλος. Τα μάτια της είχαν γεμίσει δάκρυα ευγνωμοσύνης για την υπομονή και την αγάπη που της είχε δείξει. Είπαν αντίο και για πρώτη φορά ύστερα από πολύ καιρό οι δρόμοι τους χωρίστηκαν. Η ίδια ένιωθε υπέροχα που τα κατάφερνε μόνη της!
Την Παρασκευή το πρωί πήρε ως συνήθως το λεωφορείο την ώρα όμως που πλήρωνε το εισητήριο ο οδηγός της είπε «Σε ζηλεύω!«. Στην αρχή δεν κατάλαβε αν μιλούσε στην ίδια ή σε κάποιον άλλο επιβάτη. Στην τελική ποιος θα ζήλευε μια τυφλή γυναίκα;
«Σε εμένα το λέτε αυτό;» ρώτησε διστακτικά. «Φυσικά! Υπάρχει κάτι καλύτερο από το να γνωρίζεις ότι σε αγαπάνε, σε φροντίζουν και σε προστατεύουν όπως εσάς;»
«Τι εννοείται;» συνέχισε μπερδεμένη η Susan.
«Κάθε μέρα εδώ και μια εβδομάδα ένας νεαρός άντρας με στρατιωτική στολή στέκεται στην άκρη του πεζοδρομίου και σας παρακολουθεί την ώρα που κατεβαίνετε. Σιγουρεύεται ότι περνάτε το δρόμο με ασφάλεια και περιμένει μέχρι να μπείτε στο γραφείο σας. Τέλος σας στέλνει ένα φιλί, σας χαιρετάει και απομακρύνεται. Είστε πολύ τυχερή!»
Γι” αυτήν ο Mark ήταν ένα δώρο που δε χρειαζόταν να δει για να καταλάβει πως υπάρχει…
Μπαλαρίνες μπροστά στη Βουλή και το λιμάνι του Πειραιά. Πάνω στις ταράτσες, στα πεζοδρόμια, αλλά και στη μέση του δρόμου. Χορός, κίνηση, αρμονία σε μια Ελλάδα που δείχνει ότι μπορεί να κινείται παράλληλα με την κρίση και να ελπίζει ότι δεν χάθηκε η ομορφιά και η ελπίδα.
O Jecan Chowdbury από το Λονδίνο ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και κινηματογραφεί χορευτές να κινούνται, με φόντο τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις.
Στην Αθήνα, ο χορός τους είχε ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο, καθώς εξελίχτηκε σε ένα είδος σιωπηλής διαμαρτυρίας.
Στο λιμάνι του Πειραιά
Χόρευαν μπροστά από εισόδους πάρκινγκ, μπροστά στη Βουλή, στον Πειραιά, σε ταράτσες σπιτιών, στη μέση πολυσύχναστων δρόμων, σε αρχαία μνημεία και σε βροχερούς, γκρίζους δρόμους.
Χόρευαν κλασικό μπαλέτο, σύγχρονο, χιπ χοπ. Αντιπροσώπευαν κάθε είδους χορού σε μια πόλη και σε μια χώρα που μαγεύει με τις αντιθέσεις της.
Και όσο χόρευαν, τα αυτοκίνητα τους προσερνούσαν, ο κόσμος γύριζε να τους κοιτάξει και πολλοί σταματούσαν και τους χάζευαν.
Μπροστά στη Βουλή
“Στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, την ημέρα πριν από τις εκλογές του 2015, τραβήξαμε έξι μπαλαρίνες ντυμένες με ολόκληρο το κοστούμι απ’ τη Giselle, να χορεύουν στη μέση της κίνησης. Οι περαστικοί δάκρυσαν».
Εμυ Κορφιά
Μέσα σε τρεις μέρες, κινηματογραφήσαμε 60 χορευτές να αυτοσχεδιάζουν στους δρόμους της πόλης. Οι άνθρωποι στάθηκαν και παρακολουθούσαν, γίναμε μία σιωπηλή διαμαρτυρία”, δήλωσε ο δημιουργός Chowbury.
Το βίντεο “Moving Athens” είναι το έκτο έργο του Chowdbury, ο οποίος έχει γυρίσει αντίστοιχα βίντεο στους δρόμους του Λονδίνου, του Παρισιού, των Βρυξελλών, της Πράγας και του Ερεβάν της Αρμενίας.
Τα έργα του έχουν κερδίσει 10 βραβεία από διεθνής διαγωνισμούς και γίνονται όλο και πιο δημοφιλή.
Στην Ομόνοια. Traditional Black Sea Dancers
Αν και στα προηγούμενα βίντεο, το μήνυμα του χορού ήταν η αντίθεση με τη σύγχρονη πόλη, στην Αθήνα, το μήνυμα ήταν σημαντικότερο.
Αναφέρεται στην ελπίδα που συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Δείτε το βίντεο: