Της Θένιας Παφραλίδου
Πολλά καλά κρυμμένα συναισθήματα έρχονται στην επιφάνεια όταν ο ένας από τους δυο συντρόφους αποφασίζει να χωρίσει. Προδοσία, οργή και ζήλια μπαίνουν όλα στο παιχνίδι και μπορούν να ωθήσουν κάποιον να κάνει πολύ παθιασμένα και τρελά πράγματα.
Η ιστορία αυτής της γυναίκας όμως είναι λίγο διαφορετική. Αντί να ξεχειλίσει από θυμό όταν ο σύζυγός της παραδέχτηκε πως την απατούσε και ήθελε διαζύγιο, δεν τρελάθηκε. Κινήθηκε πολύ έξυπνα.
Αυτή η γυναίκα γνώριζε καλά τι πήγε λάθος με το γάμο της και μετά από πολύ σκέψη είχε ένα εξαιρετικό, αλλά φαινομενικά περίεργο αίτημα πριν συμφωνήσει να υπογράψει τα χαρτιά του διαζυγίου.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό…
«Όταν πήγα σπίτι εκείνο το βράδυ και ενώ η σύζυγός μου σέρβιρε το δείπνο, της κράτησα το χέρι και της είπα, ‘Έχω κάτι να σου πω.’
Κάθισε στη θέση της και έφαγε σιωπηλά. Και πάλι, παρατήρησα τον πόνο μέσα στα μάτια της. Ξαφνικά δεν ήξερα πώς να ανοίξω το στόμα μου. Αλλά έπρεπε να της πω αυτό που σκεφτόμουν. Ήθελα διαζύγιο.
Άνοιξα την κουβέντα ήρεμα. Δεν φαινόταν ενοχλημένη από τα λόγια μου, αντιθέτως με ρώτησε σιγανά, ‘Γιατί;’
Απέφυγα την ερώτηση της. Αυτό την εξόργισε. Πέταξε το πιρούνι που κρατούσε και μου φώναξε, ‘Δεν είσαι άνδρας!’
Εκείνο το βράδυ, δεν μιλήσαμε ο ένας στον άλλον. Εκείνη έκλαιγε. Ήξερα πως προσπαθούσε να καταλάβει τι πήγε λάθος στο γάμο μας.»
«Όμως με το ζόρι μπορούσα να της δώσω μια ικανοποιητική απάντηση, η καρδιά μου πλέον άνηκε στη Jane.
Δεν την αγαπούσα πια. Απλά την λυπόμουν! Με μια βαθιά αίσθηση ενοχής, ετοίμασα το συμφωνητικό του διαζυγίου μας, στο οποίο δήλωσα πως θα μπορούσε να πάρει το σπίτι μας, το αυτοκίνητο και 30% των μετοχών της εταιρείας μου. Του έριξε μια ματιά και έπειτα το έκανε κομματάκια. Η γυναίκα που πέρασε δέκα χρόνια από τη ζωή της μαζί μου είχε γίνει μια ξένη.
Ένιωσα λυπημένος για το χαμένο χρόνο της, όμως δεν μπορούσα να πάρω πίσω όσα είχα πει για την μεγάλη αγάπη που ένιωθα για τη Jane.
Τελικά έκλαψε δυνατά μπροστά μου και ήταν αυτό που περίμενα να δω. Για μένα το κλάμα της ήταν στην πραγματικότητα ένα είδος απελευθέρωσης. Η ιδέα του διαζυγίου, η οποία μου είχε γίνει εμμονή τις τελευταίες εβδομάδες, φαινόταν πιο καθαρή και πιο σίγουρη πλέον.»
«Την επόμενη ημέρα, γύρισα σπίτι πολύ αργά και την βρήκα να γράφει κάτι στο τραπέζι. Δεν έκατσα για δείπνο, αλλά πήγα κατευθείαν για ύπνο και αποκοιμήθηκα πολύ γρήγορα καθώς ήμουν πολύ κουρασμένος μετά από μια γεμάτη μέρα με τη Jane. Όταν ξύπνησα, ήταν ακόμη στο τραπέζι κι έγραφε. Απλά δεν με ένοιαζε και έτσι γύρισα και κοιμήθηκα ξανά.
Το πρωί μου παρουσίασε τους όρους της για το διαζύγιο: Δεν ήθελε τίποτε από μένα, αλλά χρειαζόταν έναν προειδοποιητικό μήνα πριν το διαζύγιο.
Ζήτησε σε αυτόν τον ένα μήνα και οι δυο μας να προσπαθήσουμε να ζήσουμε όσο πιο φυσιολογικά γινόταν. Ο λόγος ήταν απλός: Ο γιος μας είχε τις εξετάσεις του μέσα σε αυτό το μήνα και δεν ήθελε να του αποσπάσει την προσοχή ο διαλυμένος γάμος μας.
Ήμουν απόλυτα σύμφωνος σε αυτό. Όμως υπήρχε και κάτι επιπλέον, μου ζήτησε να επαναλάβουμε τη σκηνή που την κρατούσα στην αγκαλιά μου και μπήκαμε στο σπίτι την ημέρα του γάμου μας.
Μου ζήτησε να το επαναλαμβάνουμε αυτό κάθε μέρα για αυτόν τον έναν μήνα και να την κρατάω στην αγκαλιά μου από το υπνοδωμάτιο μας μέχρι την εξώπορτα κάθε πρωί.
Σκέφτηκα πως τρελαινόταν. Για να κάνω, απλά, τις τελευταίες ημέρες μας μαζί υποφερτές, αποδέχτηκα το περίεργο αίτημά της. Είπα στη Jane τους όρους διαζυγίου της γυναίκας μου.
Γέλασε δυνατά και σκέφτηκε πως ήταν παράλογο. Όσο κόλπα και να σκαρφιστεί, πρέπει να αποδεχτεί το διαζύγιο, είπε περιφρονητικά.»
«Η σύζυγός μου και εγώ δεν είχαμε καμιά σωματική επαφή από την στιγμή που ανακοίνωσα το διαζύγιο. Έτσι όταν την κράτησα στην αγκαλιά μου την πρώτη ημέρα και οι δυο αισθανθήκαμε αμήχανα. Ο γιος μας χειροκροτούσε πίσω μας ‘Ο μπαμπάς κρατάει την μαμά στα χέρια του’.
Τα λόγια του με έκαναν να νιώσω πόνο. Από την κρεβατοκάμαρα μέχρι το καθιστικό και από εκεί στην πόρτα, περπάτησα με τη γυναίκα μου στα χέρια μου.
Έκλεισε τα μάτια της και μου είπε απαλά, ‘Μην πεις στο γιο μας για το διαζύγιο.’
Κούνησα το κεφάλι μου, νιώθοντας κάπως αναστατωμένος. Την άφησα κάτω έξω από την πόρτα. Πήγε να πάρει το λεωφορείο για τη δουλειά. Έφυγα μόνος για το γραφείο.
Τη δεύτερη ημέρα, μας ήταν πολύ πιο εύκολο. Ακούμπησε στο στήθος μου. Μπορούσα να μυρίσω το άρωμα της μπλούζας της. Συνειδητοποίησα πως δεν είχα κοιτάξει προσεκτικά αυτή τη γυναίκα για πολύ καιρό. Κατάλαβα πως δεν ήταν πια νέα. Διέκρινα τις ρυτίδες στο πρόσωπό της και τα μαλλιά της είχαν γκριζάρει..
Ο γάμος μας είχε καταθέσει το φόρο του επάνω της. Για ένα λεπτό, αναρωτήθηκα τι της είχα κάνει. Την τέταρτη ημέρα, που την σήκωσα, ένιωσα μια αίσθηση οικειότητας να επιστέφει. Αυτή ήταν η γυναίκα που χάρισε δέκα χρόνια από τη ζωή της σε μένα. Την πέμπτη και έκτη ημέρα, ένιωσα πως η οικειότητα μεταξύ μας άρχισε να μεγαλώνει ξανά.
Δεν το είπα αυτό στη Jane. Γινόταν όλο και πιο εύκολο να την κρατάω όσο κυλούσε ο μήνας. Ίσως η καθημερινή εξάσκηση με έκανε πιο δυνατό. Διάλεγε προσεκτικά τι θα φορέσει κάθε πρωί. Δοκίμασε μερικά φορέματα αλλά δεν μπορούσε να βρει το κατάλληλο. Και τότε μου είπε, ‘Όλα μου τα φορέματα έχουν γίνει μεγάλα.’
Ξαφνικά κατάλαβα πόσο πολύ είχε αδυνατίσει, αυτός ήταν ο λόγος που μπορούσα να την σηκώνω πιο εύκολα. Τότε συνειδητοποίησα, πως είχε τραβήξει πολύ πόνο και πίκρα η καρδιά της. Ασυναίσθητα την πλησίασα και άγγιξα το κεφάλι της.
Ο γιος μας μπήκε εκείνη τη στιγμή μέσα και είπε, ‘Μπαμπά, είναι η ώρα να πάρεις στην αγκαλιά σου τη μαμά.’
Για αυτόν, το να βλέπει τον πατέρα του να κρατάει την μητέρα του είχε γίνει κομμάτι της ζωή του.
Η γυναίκα μου έκανε νόημα στο γιο μας να έρθει κοντά και τον αγκάλιασε σφιχτά. Γύρισα το κεφάλι από την άλλη επειδή φοβήθηκα πως θα άλλαζα γνώμη την τελευταία στιγμή. Έπειτα την πήρα στα χέρια μου, περπάτησα από την κρεβατοκάμαρα μέχρι το καθιστικό και από εκεί στο χολ.
Τύλιξε τα χέρια της γύρω από λαιμό μου απαλά και φυσικά. Κράτησα το σώμα της σφιχτά, ήταν ακριβώς όπως την ημέρα του γάμου μας.
«Όμως το πολύ αδύνατο σώμα της με έκανε να στεναχωρηθώ. Την τελευταία ημέρα, όταν την κράτησα στα χέρια μου, έκανα με το ζόρι ένα βήμα. Ο γιος μας είχε φύγει για το σχολείο. Την κράτησα σφιχτά και της είπα, ‘Δεν είχα παρατηρήσει πως είχε χαθεί η οικειότητα από τη ζωή μας.’
Έφυγα για το γραφείο, βγήκα από το αυτοκίνητο γρήγορα χωρίς καν να κλειδώσω την πόρτα.
Φοβόμουν πως κάθε καθυστέρηση θα με έκανε να αλλάξω γνώμη. Ανέβηκα επάνω. Η Jane άνοιξε την πόρτα και της είπα, ‘Συγνώμη, Jane, δεν θέλω πλέον να πάρω να διαζύγιο.’
Με κοίταξε σαστισμένη και έπιασε το μέτωπό μου. ‘Μήπως έχεις πυρετό;’ με ρώτησε. Τράβηξα το χέρι της από το πρόσωπό μου.
‘Συγνώμη, Jane,’ της είπα, ‘Δεν θέλω να χωρίσω. Ο έγγαμος βίος μου μπορεί να ήταν βαρετός επειδή αυτή και εγώ δεν εκτιμούσαμε τις λεπτομέρειες της ζωής, όχι επειδή δεν αγαπιόμασταν πλέον. Τώρα συνειδητοποίησα πως από την ημέρα του γάμου μας που την κράτησα στην αγκαλιά μου και μπήκαμε στο σπίτι μας, έπρεπε να την κρατάω στα χέρια μου κάθε μέρα μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.’
Φαίνεται πως η Jane ξύπνησε απότομα. Μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι και έπειτα κοπάνησε την πόρτα και ξέσπασε σε κλάματα. Κατέβηκα κάτω και έφυγα. Σταμάτησα σε ένα ανθοπωλείο και αγόρασα ένα μπουκέτο λουλούδια για τη γυναίκα μου. Η πωλήτρια με ρώτησε τι να γράψει στην κάρτα.
Γέλασα και έγραψα, ‘Θα σε κρατάω στα χέρια μου κάθε πρωί μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.’»
«Εκείνο το απόγευμα έφτασα σπίτι, κρατώντας λουλούδια στα χέρια μου, με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο, έτρεξα επάνω και βρήκα τη γυναίκα μου στο κρεβάτι… νεκρή.
Η γυναίκα μου πάλευε με τον καρκίνο για μήνες και ήμουν τόσο απασχολημένος με τη Jane για να το προσέξω.»
«Ήξερε πως θα πέθαινε σύντομα και ήθελε να κρατήσει κάθε τι αρνητικό μακριά από το γιο μας. Τουλάχιστον, στα μάτια του γιου μας, είμαι ένας καλός σύζυγος. Οι μικρές λεπτομέρειες της ζωής είναι αυτές που μετράνε περισσότερο σε μια σχέση.
Δεν είναι η μεζονέτα, το αυτοκίνητο, η περιουσία ή τα χρήματα στην τράπεζα. Αυτά δημιουργούν ένα περιβάλλον ευνοϊκό για την ευτυχία αλλά δεν την δίνουν από μόνα τους.
Για αυτό βρείτε χρόνο για να γίνεται φίλος με το σύντροφο σας και κάντε μικρά πράγματα ο ένας για τον άλλον που χτίζουν την οικειότητα. Έτσι θα έχετε ένα πραγματικά ευτυχισμένο γάμο!»
Παρακαλούμε κοινοποιήστε αυτήν την γεμάτη νόημα ιστορία!
