Με λένε Καίτη και έχασα τον άντρα μου από μεταστατικό καρκίνο στο συκώτι όταν τα παιδιά μου ήταν 3 χρονών (δίδυμα).

Ήμουν άνεργη, με σοβαρό πρόβλημα υγείας (είχα κάνει αφαίρεση μαστού) σε ένα σπίτι υποθηκευμένο και έτοιμο να το πάρει η τράπεζα, με τα παιδιά να παθαίνουν κρίσεις και να με ρωτάνε που είναι ο μπαμπάς και με τους γονείς μου να ζουν στην επαρχία και λόγω απόστασης και πολύ μεγάλης ηλικίας να μην μπορούν να με βοηθήσουν.

Το πρωί έψαχνα δουλειά ή έτρεχα στις δημόσιες υπηρεσίες, το μεσημέρι πήγαινα στη παιδοψυχολόγο, γύριζα έκανα δουλειές και το βράδυ έβαζα τα μικρά για ύπνο και έκλαιγα μέσα σε λογαριασμούς και χαρτιά από τις τράπεζες την εφορία και το ΤΕΒΕ.

Μετά από 6 χρόνια και πολύ ανηφόρα (το σπίτι η τράπεζα τελικά μας το πήρε αλλά ευτυχώς βρήκα δουλειά) γνώρισα τον άνθρωπο που θα γινόταν άντρας μου. Είχα αποκλείσει τελείως το ενδεχόμενο, δεν είχα καθόλου χρόνο για μένα δεν περιποιούμουν είχα να ψωνίσω και να βαφτώ από τότε που πέθανε ο άντρας μου. Δεν είχα δύναμη και χρόνο για τίποτα άλλο εκτός από το να μεγαλώσω τα παιδιά μου και να σώσω ό,τι μπορούσε να σωθεί από τα χρέη του άντρα μου.

Μετά από 6 χρόνια αποφάσισα να πάρω τα παιδιά και να πάμε διακοπές στη θάλασσα να κάνουν 10 μπάνια.Ένα βράδυ που τα παιδιά κοιμόντουσαν και καθόμουν στο κήπο, με είδε να καπνίζω , με χαιρέτισε και πιάσαμε τη κουβέντα για το νησί. Ήταν χωρισμένος με ένα κοριτσάκι 3 χρονών. Το επόμενο βράδυ ήρθε ξανά και μέχρι να τελειώσουν οι διακοπές ήμασταν μαζί. Ο άνθρωπος που είχε τα ενοικιαζόμενα δωμάτια έγινε ο δεύτερος άντρας μου!!!

Το τελευταίο βράδυ πρίν γυρίσουμε τον χαιρέτισα υπονοώντας πως δεν θα υπήρχε συνέχεια. “Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε, άντε γεια” του είπα και γέλασε. Και είχε δίκιο που γέλασε γιατί όταν γύρισα στην Αθήνα η σχέση μας συνεχίστηκε. Από 1ο μέρες διακοπές μας βγήκε 5 χρόνια σχέση. Τα παιδιά μου μετά από 3 χρόνια τον γνώρισαν και τον συμπαθούσαν πολύ. Πήγαιναν μαζί στο γήπεδο όποτε ερχόταν, μαζί για ψώνια, σε γιορτές, σε αργίες, πότε ερχόταν αυτός με τη κόρη του ένα γλυκύτατο πλάσμα πότε πήγαινα εγώ με τα αγόρια.

Τον περασμένο Σεπτέμβρη κάναμε το μεγάλο βήμα. Μετακόμισα με τα παιδιά μου στο νησί του με πάρα πολύ γκρίνια γιατί δεν ήθελαν να αποχωριστούν τους φίλους τους και δυσκολεύτηκα να τα πείσω (είχαμε εκβιασμούς , ο ένας έλεγε αν φύγουμε θα το σκάσω και θα πάω να μείνω μόνος μου) και μετά από πολύ συζήτηση και επιχειρήματα ότι δικαιούμαστε μια δεύτερη οικογένεια, χθες παντρευτήκαμε στο δημαρχείο με λίγους καλούς φίλους και συγγενείς.

Τί να σας πω είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένη. Σας τα γράφω τώρα και κλαίω από χαρά.Τον πρώτο άντρα μου δεν θα τον ξεχάσω ποτέ αλλά είτε παντρευόμουν είτε όχι το πήρα απόφαση πως δεν θα “ανασταίνονταν” και είπα να συνεχίσω τη ζωή μου. Να θυμάστε όμως πάντα: Να ξαναπαντρεύεστε. Αλλά να δοκιμάζετε τη σχέση για πολύ καιρό. Να είστε σίγουροι ποιόν ή ποιά βάζετε μέσα στα παιδιά σας για να μην τους δημιουργηθούν και άλλα μεγαλύτερα προβλήματα στο μέλλον.

Εύχομαι υγεία και ευτυχία σε όλους. Και στα δικά σας!!!

Καίτη

Γεια σας. Με λένε Γωγώ και έχω ένα γιο 28 ετών. Βασικά από χθες έχω δυο γιους. Τον βιολογικό και τον άντρα του παιδιού μου.

Το λέω χωρίς να ντρέπομαι. Το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο και δεν με νοιάζει πως. Αρκεί να μην κάνει κακό στους άλλους ή στον εαυτό του και ας είναι με όποιον θέλει.

Τον μεγάλωσα μόνη μου από 5 ετών που σκοτώθηκε ο πατέρας του σε τροχαίο. Ήμουν έγκυος στον 4ο μήνα και από την ταραχή μου απέβαλλα, ούτε αδερφάκι δεν του χάρισα.

Έμεινα μόνη μου, χωρίς δουλειά με ένα μωρό στα χέρια και με ένα πεθαμένο έξω απ’ την κοιλιά., Ξεκίνησα δειλά δειλά να ράβω έμαθα τη δουλειά και γρήγορα ανέλαβα σαν μοδίστρα όλη τη γειτονιά. Έτσι κατάφερα να μεγαλώσω τον γιο μου.

Όταν ήταν 16 ήρθε και μου μίλησε. Είχα παρατηρήσει ότι γενικά ήταν ντροπαλός και κλειστός και κυκλοφορούσε συνέχεια με έναν μόνο φίλο του, δεν είχε φλερτ με κοπέλες. Θεώρησα ότι απλά ντρεπόταν. Μέχρι που μου τα είπε όλα. Πως είχε καταλάβει ότι ήταν ομοφυλόφιλος, πως πάλεψε πολύ να μην είναι, πως δοκίμασε με κορίτσια αλλά αηδίαζε και δεν του έβγαινε, πως ένιωθε έλξη για τους άντρες χωρίς να μπορεί να το εξηγήσει και πως αν αυτό με ντρόπιαζε, μπορούσα να τον διώξω και να μην μου κρατήσει κακία. Να διώξω ποιον; Το αίμα μου; Τη καρδιά της καρδιάς μου;

Εγώ άνοιξα ακόμα περισσότερο την αγκαλιά μου και τον έβαλα μέσα. Μου έλεγε “συγγνώμη μαμά που μου αρέσουν οι άντρες” κι έκλαιγε κι έκλαιγα κι εγώ μαζί του όχι επειδή ήταν γκέι αλλά για την σάπια κοινωνία που θα έκανε τα πάντα να τον μειώσει, να τον χλευάσει, να τον απομακρύνει και να τον τελειώσει. “Να προσέχεις θελω μόνο και τους άλλους γράφτους” του είπα.

Έφαγα πολύ κράξιμο από συγγενείς και “φίλους”. Μέχρι που μου είπαν να τον πάω σε γιατρό (!) να θεραπευτεί. Γιατρό θέλετε εσείς και γρήγορα, τους ειπα και τους απομάκρυνα από τη ζωή μας. Όταν αγαπάς κάποιον αγαπάς τα πάντα του και τον αποδέχεσαι ακριβώς όπως είναι.

Το παιδί μου τελείωσε το σχολείο, σπούδασε και όταν τελείωσε και επέστρεψε στην Αθήνα από τη σχολή του, έπιασε δυο δουλειές. Πρωί βράδυ. Γρήγορα έφυγε από το σπίτι και έπιασε δικό του για να μην με επιβαρύνει παρολο που δεν είχα πρόβλημα να μείνει όσο ήθελε. Πέρσι ήρθε και μου μίλησε. Με το ίδιο ύφος που μου ειχε αποκαλύψει τότε στα 16 του, ότι ήταν ομοφυλόφιλος.

“Μαμά θέλω να παντρευτώ”. Παραξενεύτηκα νομίζοντας ότι εννοούσε με γυναίκα.

Μου μίλησε για τον σύντροφό του, είχαν σχέση 2 χρόνια. Έτσι τον γνώρισα, τον δεύτερο γιο μου και ξεκινήσαμε τις ετοιμασίες.

Έστειλα προσκλητήρια σε όλους τους θείους του, πήγα και αγόρασα ύφασμα να ραφτώ και ύφασμα να ράψω τα γαμπριάτικα κοστούμια, παρήγγειλα τις μπομπονιέρες και τον στολισμό στο μαγαζί που θα τρώγαμε, έκανα όλο το τελετουργικό που θα έκανα αν δίπλα στο παιδί μου στεκόταν νύφη. Απο συγγενείς δεν ήρθε κανείς μα κανείς αλλά ειλικρινά δεν με νοιάζει. Εγώ χθες ενώπιον συμβολαιογράφου και λίγων καλών φίλων, καμάρωσα τον γιο μου γαμπρό δίπλα στον άντρα του, ευτυχισμένο και ερωτευμένο. Τί άλλο να ζητήσει κανείς από τη ζωή;

Άλλοι γονείς χάνουν τα παιδιά τους από καρκίνο ή σε τροχαία. Άλλοι δεν μπορούν να κάνουν καν παιδιά.

Θα παραπονεθώ εγώ επειδή ο γιος μου αντί να πάρει γυναίκα πήρε άντρα; Και;

Σημασία έχει να είναι καλά. Και αν νομιμοποιηθει ο γάμος μεταξπύ ομοφυλόφιλων μακάρι να καμαρώσω τα παιδιά μου και στην εκκλησία.

Αυτο θα πει γονιός.

Γωγώ

Πηγή: singleparent.gr

Του Νικόλα Παπαδομιχελάκη

Χθες το μεσημέρι κόψανε το ρεύμα στο σπίτι της μάνας μου, στο σπίτι μου στο Ηράκλειο.

Χρωστάμε 800 ευρώ. Γενικά χρωστάμε, έχουμε κάτι νερά, εφορίες κλπ ως εκκρεμότητες.
Τι να κάνουμε, ακόμα κι όταν έχω εγώ κι ο αδερφός μου δουλειά, προσπαθούμε πρώτα να βγαίνει το σουπερμάρκετ και μετά οι άλλες υποχρεώσεις.

Θεωρώ ότι αυτή είναι η πραγματικότητα για πάνω απ’ τα μισά νοικοκυριά στη χώρα.
Η μάνα μου ζει με 400 ευρώ το μήνα, με μια αναπηρική σύνταξη που παίρνει εδώ και λίγα χρόνια. Είναι με λάμες στα πόδια και σπονδυλοδεσία από το 2001.
Να πω εδώ ότι παρά τα πολλά προβλήματα υγείας, τα φέρνει βόλτα, είναι πολύ καλή και πολύ όμορφη, δείχνει τουλάχιστον δέκα χρόνια νεότερη.

Είναι όμως ανάπηρη και κάτω από το όριο της φτώχειας. Και ο χειρότερός της φόβος είναι μην τύχει και εγκλωβιστεί σε σεισμό, και μην της κόψουν το ρεύμα.
Ο λογαριασμός είναι στο όνομά της, μέχρι φέτος το χειμώνα ήταν στο κοινωνικό τιμολόγιο.
Μετά από ένα λάθος στο σύστημα του taxis, η ΔΕΗ την έβαλε στο οικιακό, με όλο το πακέτο χρεώσεων. Όταν της ήρθε ο προηγούμενος εκκαθαριστικός με πήρε και έκλαιγε.
Της έκοψαν το ρεύμα το Φεβρουάριο, της είπαν να ξαναπληρώσει εγγύηση και να δίνει 100 ευρώ το μήνα αν θέλει να το ξανασυνδέσουν.
Να πληρώσει βέβαια και επανασύνδεση.
Γαμώ το Χριστό τους.

Έχουν περάσει εξι μήνες από τότε, με τη ΔΕΗ να λέει ότι δεν μπορεί να ξαναμπει σε κοινωνικό τιμολόγιο μέχρι να κλείσει το σύστημα των φορολογικών δηλώσεων, καλό Φθινόπωρο δηλαδή.
Κι εμείς να πληρώνουμε κανονικά.
Πριν δέκα μέρες έβαλα 200 ευρώ, υποτίθεται να είμαστε οκ μέχρι το Σεπτέμβρη.
Χθες το μεσημέρι, χωρίς καμία προειδοποίηση της έκοψαν το ρεύμα. Δεν ήρθαν καν τεχνικοί στην πολυκατοικία, τώρα λέει σου κάνουν αποσύνδεση απο ΚΑΦΑΟ.
Πήρε τηλέφωνο μέσα στον πανικό της, «Εγώ άκουσα να λένε ότι δεν θα κόβεται το ρεύμα για οφειλές κάτω απο 1000 ευρώ» λεει σε μια κοπέλα, «Αυτό ισχύει μόνο για όσους είναι στο κοινωνικό τιμολόγιο» της απαντάει.

«Μα έχουμε κάνει κατάθεση» να λέει η μάνα μου, «Το βλέπουμε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, χρωστάτε, πρέπει να πληρώσετε».

Ευτυχώς βρέθηκε ο οικογενειακός μας φίλος ο Νικηφόρος εκείνη την ώρα, να στείλει ηλεκτρονική πληρωμή το ποσό που ζήτησαν και το απόγευμα της το ξανασύνδεσαν.
Κανονικά λέει έπρεπε να περιμένει 48 ώρες, αλλά τους είπε ότι έχει κόβιντ, και στείλανε τεχνικό το απόγευμα, και τώρα έχει ρεύμα, αλλά είναι ένα ερείπιο.

Φαντάσου, εγώ φέτος είχα δουλειά, κρατάω ένα σπίτι στην Αθήνα, και μπορώ να τσοντάρω, και πάλι, η ΔΕΗ εξακολουθεί να είναι ο καρκίνος μας.
Απ’ τη χθεσινή κουβέντα με τη μάνα μου, αυτό που μου γάμησε την ψυχολογία ήταν που μου είπε
«Όλος ο κόσμος είναι έτσι, τις προάλλες κόψανε το ρεύμα σε μια γριούλα για 360 ευρώ. Ανοίγεις όμως την τηλεόραση και βλέπεις στις ειδήσεις ότι όλα πάνε καλά, ο κόσμος πάει διακοπές. Και νιώθω άσχημα, και νιώθω ότι φταίω εγώ, και νομίζω ότι μόνο εγώ είμαι έτσι».

Κι αυτό που μ έκανε να γελάσω ήταν το «Και το είδα εγώ το άρθρο, έγραψε η Λίτσα Πατέρα: δραματική εβδομάδα για τους Ζυγούς, ορίστε».
Μεθαύριο Πέμπτη 25 Αυγούστου έχει κάλεσμα σε συλλαλητήριο έξω από τη Βουλή, στις 19:00. Υποτίθεται ότι γίνεται με αφορμή τις υποκλοπές, αλλά εγώ θα πάω για τη μαμά μου.
Δεν ξέρω τι θα κάνω ακριβώς, θα τραγουδάω «Μητσοτάκη γαμιέσαι» και θα λέω χριστοπαναγίες.
Κι αν σας φαίνεται χυδαίο, ανώριμο κλπ, κάντε unfriend, unfollow και ξερωγωτί.

Χυδαίο είναι να ντρέπεσαι για τη φτώχεια σου, την ώρα που κάποιοι θησαυρίζουν σε βάρος σου.

Καλησπέρα και συγχαρητήρια για τη σελίδα σας.

Πριν ένα χρόνο έχασα τη γυναίκα μου 38 χρονών σε τροχαίο και μου άφησε πίσω τα δίδυμα αγόρια μας που σήμερα είναι 2 ετών. Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι να χάνεις τον ανθρωπό σου και να πρέπει να φροντίσεις δύο μικρά παιδιά. Τρέλλα!

Δυστυχώς οι γονείς μου πέθαναν επίσης σε τροχαίο όταν ήμουν μικρός. Δεν έχω κανέναν ούτε αδέρφια ή συγγενείς. Στη δουλειά που εργάζομαι (οικοδόμος) έκαναν περικοπές και εκεί που μας είχαν κάθε μέρα 8ωρο τώρα δουλεύουμε 4 φορές την εβδομάδα 4ωρο. Βλέπω τα έσοδά μου να μηδενίζουν και εγώ να παίρνω τον κατήφορο. Ούτε για το νοίκι του σπιτιού δεν φτάνουν αυτά που βγάζω. Ευτυχώς τα παιδιά πάνε σε βρεφονηπιακό σταθμό και τρώνε. Κάποια βράδια πηγαίνω και πλένω πιάτα σε ένα εστιατόριο για να βγάλω έξτρα χρήματα και πάλι δεν φτάνουν ούτε για τις πάνες των μικρών.

Τα αγαπώ πολύ τα αγόρια μου αλλά πιστέψτε με, δεν έχω προλάβει να τα χαρώ. Πέθανε η γυναίκα μου και βγήκα κατευθείαν στους δρόμους να τα ζήσω. Είμαι από το πρωί μέχρι το βράδυ στο πόδι, πότε με δουλειά πότε με τα μωρά χωρίς καμία βοήθεια.

Πολλές φορές έχω περάσει έξω από το νηπιοτροφείο Καλλιθέας και από το κέντρο βρεφών Μητέρα με τα παιδιά. Έχω κοντοσταθεί δυο τρεις φορές, πριν δυο βδομάδες πήγα να περάσω τη πόρτα και γύρισα πίσω. Με ρώτησαν τί θέλω και είπα έκανα λάθος. Σκέφτομαι να τα δώσω για υιοθεσία και να φύγω. Τί θα τους προσφέρω εγώ; Μάνα δεν έχουν και πατέρα δεν βλέπουν. Ίσως αν πάνε σε ένα ζεστό σπίτι με δυο ανθρώπους που θα τα φροντίσουν και θα τα αγαπούν να είναι πιο ευτυχισμένα.
Κάθε βράδυ λέω θα πάω το πρωί να τα αφήσω στο ίδρυμα και κάθε πρωί το μετανιώνω. Είμαι σε απόγνωση, δεν ξέρω τί να κάνω. Αν τα δώσω θα μπορώ τουλάχιστον να τα βλέπω;

Νίκος