Ο 47χρονος Άντριου Μπρούκμαν δηλώνει πως είναι ακόμα παρθένος λόγω του «παραλυτικού» του φόβου για την οικειότητα.
Ο Άντριου, που κατάγεται από το Pontypridd της Ουαλίας, παραδέχεται πως ήταν πάντα «ντροπαλός», ενώ ο εκφοβισμός που υπέστη στο σχολείο επιδείνωσε τις κοινωνικές του ανασφάλειες.
Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν μόλις 10 ετών, γεγονός που ενίσχυσε περαιτέρω τους φόβους του για την κοινωνική αλληλεπίδραση, τις σχέσεις και την οικειότητα. Ο Άντριου δεν ήθελε να βιώσει ξανά τους καβγάδες που είχε παρακολουθήσει ανάμεσα στους γονείς του, κάτι που τον οδήγησε να αναπτύξει «φόβο για τη ζωή» και προτίμηση για τη μοναξιά.
Πιστεύει επίσης ότι οι φόβοι του εντάθηκαν επειδή καταπίεζε τη σεξουαλικότητά του και είχε γίνει μάρτυρας ομοφοβικών συμπεριφορών στα νεανικά του χρόνια. Η ποpνογραφία έγινε η «μόνη του διέξοδος» και το μοναδικό σημείο αναφοράς για το σεξ, οδηγώντας σε έναν εθισμό, κατά τον οποίο έβλεπε ποpνό μέχρι και δύο ώρες κάθε βράδυ στη δεκαετία των 30 του.
Ωστόσο, πλέον ο Άντριου αρχίζει να αποδέχεται τη σεξουαλικότητά του και δεν νιώθει πια ντροπή που είναι παρθένος στα 47. Βρίσκει παρηγοριά στο να ταυτίζεται με τους συμμετέχοντες της νέας εκπομπής του Channel 4, Virgin Island, η οποία προσφέρει ένα μοναδικό «μάθημα οικειότητας» για να βοηθήσει άτομα να ξεπεράσουν τους φόβους τους.
Ο Andrew, που εργάζεται ως καθαριστής, δήλωσε:
«Δεν είχα ποτέ σχέση. Το να βλέπω άλλους να χωρίζουν και να τσακώνονται, με έκανε να φοβάμαι την κοινωνικότητα και την οικειότητα.»
Μιλώντας ανοιχτά για τις εμπειρίες του, είπε πως ένιωθε μια βαθιά ντροπή που ήταν παρθένος, κάτι που επιδεινώθηκε από την έλλειψη αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης.
«Δεν ήθελα να περάσω όλα αυτά – προτιμούσα να είμαι μόνος. Νιώθεις ντροπή όταν είσαι παρθένος. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης και η καταπίεση της σεξουαλικότητας με ώθησαν στο να αναζητήσω θεραπεία. Ήμουν τρομοκρατημένος με την ιδέα της οικειότητας με οποιονδήποτε. Δεν ντρέπομαι που είμαι παρθένος στα 47.»
Μεγαλώνοντας, ο Άντριου ένιωθε απομονωμένος και διαφορετικός.
«Πάντα ήμουν ντροπαλός και ήσυχος, πάντα φοβισμένος, πάντα ευσυγκίνητος. Στο σχολείο με εκφόβιζαν. Ήμουν διαφορετικός. Ήμουν παράξενος.»
Ως έφηβος είχε ερωτευτεί κορίτσια, αλλά του έλειπε η αυτοπεποίθηση για να προχωρήσει.
«Ήθελα να προχωρήσω αλλά δεν μπορούσα λόγω της χαμηλής μου αυτοπεποίθησης.»
Στα 16 του, συνειδητοποίησε ότι τον έλκυαν οι άντρες, αλλά ο φόβος να ζήσει ανοιχτά ως ομοφυλόφιλος σε μια ομοφοβική κοινωνία τον οδήγησε στο να κρύβει τον πραγματικό του εαυτό.
«Ο φόβος μεγάλωσε. Μπήκα στη ντουλάπα.»
Στα τέλη των 20 του άρχισε θεραπεία και πήρε αντικαταθλιπτικά, αλλά συνέχιζε να παλεύει με την εξάρτησή του από την πορνογραφία. «Ήταν η μόνη μου διέξοδος. Ο μόνος τρόπος να νιώθω ή να βλέπω σεξ. Ήθελα να συμμετέχω κι εγώ. Ζήλευα τους πρωταγωνιστές. Θύμωνα που ούτε καν ιδιωτικά δεν μπορούσα να κάνω σεξ.»
Πάντα επιφυλακτικός, πλέον ανοίγει την ψυχή του μέσα από το νέο του βιβλίο “Colours of a rare bird”. Λέει ότι η συγγραφή ήταν λυτρωτική και τον βοήθησε να ξεπεράσει τη ντροπή, ενώ τον ενέπνευσε να συμμετάσχει για πρώτη φορά ως εθελοντής στο τοπικό Pride.
Αναφερόμενος στη γελοιοποίηση που δέχονται οι παρθένοι από την κοινωνία, ο Andrew εξέφρασε τον εκνευρισμό του: «Δεν είναι αστείο. Μέχρι τώρα θα έπρεπε να είμαι ανοιχτά γκέι – να είμαι σε σχέση. Δεν φοβάμαι πια να παραδεχτώ ότι είμαι παρθένος.»
Πηγή: mirror.co.uk
