Στο πρόσφατο εορταστικό “Στην Υγειά Μας” έπαιξε τούτη δω η υπέροχη “ζεμπεκιά” από τη νικήτρια του πρώτου Dancing With The Stars Έρρικα Πρεζεράκου…
Με σαφείς επιρροές από Wild Dancer της Ruslana, Haka των Maori, Zumba των γυμναστηρίων και σίγουρα χίλια άλλα δυο πράγματα που το άπειρο μάτι μας δεν μπορεί να διακρίνει…
Δείτε το βίντεο.
Πηγή: luben.tv
Μπορεί στους περισσότερους ανθρώπους να αρέσουν οι χριστουγεννιάτικοι στολισμοί, ωστόσο όλοι θα συμφωνήσουμε πως το ξεστόλισμα είναι μια από τις πιο κουραστικές αγγαρείες. Επειδή όπως και να έχει δεν μπορούμε να αφήσουμε τα χριστουγεννιάτικα μέχρι του χρόνου, δείτε έναν έξυπνο τρόπο για να τα μαζέψετε και να τα αποθηκεύσετε με τον μικρότερο δυνατό κόπο.
Δείτε το βίντεο!
Μια φορά, ένας νεαρός Εβραίος πλησίασε έναν διάσημο ραβίνο στην Νέα Υόρκη και του είπε ότι ήθελε να μελετήσει το Ταλμούδ ( ογκώδης εξωβιβλική συλλογή εβραϊκών κειμένων).
Ο νεαρός συμφώνησε και ο ραβίνος συνέχισε:
Ο άνδρας τα έχασε τελείως και ρώτησε:
Ο ραβίνος έγνεψε καταφατικά.
Η απάντηση αναστάτωσε τον νέο.
Ο Axel Erlandson ήταν ένας Σουηδοαμερικανός αγρότης που έκανε κάτι απίθανο στην Καλιφόρνια το 1901. Ξεκίνησε να χειρίζεται τα δέντρα, να τα λυγίζει, να τα κλαδεύει και γενικότερα να τα μεταμορφώνει με τον τρόπο του σε έργα τέχνης.
Η συλλογή του από δέντρα (πλέον όλα έχουν μεγαλώσει) ονομάζεται The Circus Trees και ξεκίνησε ως προσωπικό πάθος του Erlandson ενώ έπειτα μετατράπηκε σε έργο ζωής. Το να λυγίζει και να σπάει κλαδιά δέντρων στο σχήμα που ήθελε τον έκανε να δημιουργήσει κάτι που θεωρούνταν αδύνατον.
Η δουλειά του δημιούργησε ένα φαινόμενο στην περιοχή και πολλές εφημερίδες ανέφεραν το ιδιόμορφο κλάδεμα που κάνει ο άνδρας με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να θέλουν να κάνουν κάτι αντίστοιχο στις δικές τους αυλές. Μπορείτε να δείτε μερικά παραδείγματα από τη δουλειά του Erlandson στις παρακάτω εικόνες.
Ο ίδιος ανέφερε πως ο Θεός τον ενέπνευσε να ξεκινήσει το έργο του, ελέγχοντας το μεγάλωμα και τον σχεδιασμό των δέντρων.
Ο Erlandson άρχισε να ασκεί αυτή την ιδιαίτερη μορφή τέχνης ιδιωτικά, ως κηπουρός, αλλά μια μέρα η γυναίκα και η κόρη του συνειδητοποίησαν πως θα μπορούσαν να το εκμεταλλευτούν δείχνοντας τα στους τουρίστες.
Το 1947, η συλλογή του ονομάστηκε The Circus Trees.
Το 1964, ο Erlandson αρρώστησε και αποφάσισε να πουλήσει το χώρο όπου βρίσκοντας τα δέντρα του. Η ιδιοκτησία άλλαξε χέρια αρκετές φορές και υπήρξε ανησυχία πως τα δέντρα θα βρεθούν σε άθλια κατάσταση.
Ένας άνδρας με το όνομα Michael Bonafante αγόρασε την ιδιοκτησία και πλέον μπορεί ο κόσμος να ταξιδέψει εκεί ώστε να δεί τα δέντρα. Υπάρχουν περισσότερα από 70 δέντρα εκ των οποίων τα 25 είναι τα πρωτότυπα που έφτιαξε ο Erlandson.
Όσοι από εμάς έχουν την τύχη να έχει έναν αδελφό ή μια αδελφή γνωρίζουν την πολύτιμη αίσθηση της συντροφιάς και της χαράς, όταν υπάρχει κάποιος που μπορείτε να μοιραστείτε ένα μυστικό η ζωή είναι σίγουρα πιο εύκολη.
Το tilestwra.com σύλλεξε 20 στιγμές σε μοναδικές φωτογραφίες όπου αδέλφια μας δείχνουν πως πραγματικά πρέπει να είναι οι αδελφικές σχέσεις γεμάτες δύναμη, αγάπη και εμπιστοσύνη.
Μια ερευνητική ομάδα έκανε την ίδια ερώτηση σε παιδιά ηλικίας 4 έως 8 ετών: “Τι σημαίνει αγάπη για σένα;” Ο Leo Buscaglia επεσήμανε, ότι σκοπός της έρευνας ήταν να βρουν το πιο τρυφερό παιδί.
Οι απαντήσεις των παιδιών ήταν πολύ πιο μεγάλες και βαθυστόχαστες από ότι μπορούσαν να φανταστούν οι ερευνητές.
Δείτε παρακάτω τις ειλικρινείς και συγκινητικές απαντήσεις των παιδιών:
“Όταν η γιαγιά μου είχε αρθρίτιδα και δεν μπορούσε να σκύψει, για να βάψει τα δάχτυλα των ποδιών της, της τα έβαφε ο παππούς μου κάθε μέρα. Δεν σταμάτησε ακόμα και όταν έπαθε ο ίδιος αρθρίτιδα στα χέρια του. Αυτό είναι αγάπη.”
Rebecca, 8 ετών.
“Όταν κάποιος σε αγαπάει ο τρόπος που προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Απλά ξέρεις, ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα τους.”
Billy, 4 ετών.
“Αγάπη είναι, όταν βγαίνεις έξω για φαγητό και δίνεις στον άλλον τις περισσότερες από τις τηγανητές σου πατάτες, χωρίς να ζητήσεις να σου δώσει και ο άλλος.”
Chrissy, 6 ετών.
“Αγάπη είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς, όταν είσαι κουρασμένος.”
Terri, 4 ετών.
“Αγάπη είναι, όταν η μαμά φτιάχνει καφέ για τον μπαμπά και πριν του το δώσει πίνει μια γουλιά, για να σιγουρευτεί, ότι είναι καλός.”
Danny, 7 ετών.
“Αγάπη είναι, όταν φιλιέσαι με τον άλλον συνέχεια. Και μετά, όταν κουραστείς, θέλεις να είσαι μαζί με τον άλλον και να μιλάτε συνέχεια. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου είναι έτσι. Φαίνονται χάλια, όταν φιλιούνται.”
Emily, 8 ετών.
“Αγάπη είναι, όταν λες σε κάποιον, ότι σου αρέσει η μπλούζα του και μετά αυτός την φοράει κάθε μέρα.”
Noelle, 7 ετών.
“Αγάπη είναι, όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά ιδρωμένο και να μυρίζει άσχημα, αλλά συνεχίζει να πιστεύει, ότι είναι πιο ωραίος και από τον Μπραντ Πιτ.
Chris, 7 ετών.
“Αγάπη είναι, όταν το κουτάβι σου σου γλύφει όλο το πρόσωπο, ακόμα και όταν τον έχεις αφήσει μόνο του όλη μέρα.”
Mary Ann, 4 ετών.
“Πραγματικά δεν πρέπει να λες “Σ’ αγαπώ”, αν δεν το εννοείς. Αν, όμως, το εννοείς, πρέπει να το λες συνέχεια. Οι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα.”
Jessica, 8 ετών.
Πηγή: thefreelibrary.com
Κανείς δεν μιλάει ποτέ για το πόσο πολύ πονάει να χάνεις έναν φίλο. Ίσως επειδή είναι το πιο επίπονο θέμα. Όλοι μας ή σχεδόν όλοι μας αναλωνόμαστε στο να μιλάμε για αγάπες και για έρωτες που ζήσαμε και χάσαμε ή που δεν ζήσαμε και θέλαμε να ζήσουμε. Αλλά αλήθεια, το να χάνεις έναν φίλο από τη ζωή σου, σου αφήνει μια από τις πιο στενόχωρες αναμνήσεις που μπορεί να έχεις.
Άνθρωποι με τους οποίους μοιράστηκες τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής σου, που σε είδαν στα καλύτερα και στα χειρότερα σου, που έκλαψες με λυγμούς μπροστά τους για όσα σε απασχολούσαν, που μοιράστηκες τα πιο κρυφά μυστικά σου, που σε είδαν να λάμπεις από ευτυχία και να μαραζώνεις από θλίψη.
Κι αυτοί οι άνθρωποι πλέον δεν είναι στην καθημερινότητα σου. Δεν είναι στη ζωή σου. Είναι γλυκόπικρες αναμνήσεις. Αναρωτιέσαι συχνά τι να κάνουν, πώς συνεχίζουν τη ζωή τους, εάν έχουν πετύχει τους στόχους τους.
Όταν πέφτεις τυχαία πάνω τους στον δρόμο, επικρατεί αμηχανία. Λέτε ένα τυπικό «Τι κανείς;» και χάνεστε ξανά. Ξέρεις αυτό το αίσθημα της πικρίας που σου μένει και αναρωτιέσαι γιατί έπρεπε όλα να γίνουν τόσο δύσκολα; Γιατί χάθηκαν έτσι; Γιατί δεν σε αναζήτησαν ποτέ;
Και πώς να σε αναζητήσουν ή μάλλον γιατί; Δεν υπάρχει λόγος να το κάνουν. Δεν υπάρχει λόγος να τους ψάξεις. Όταν μια φιλία τελειώνει, δεν γίνεται να αναθερμανθεί. Δεν υπάρχει γυρισμός.
Οι άνθρωποι πρέπει να «χωρίζουν». Γιατί δεν ταιριάζουν πια. Γιατί ζητούν άλλα πράγματα από τη ζωή. Δεν έχουν κοινά πλάνα, στόχους και ενδιαφέροντα. Μην αναζητάς φίλους που έχασες.
Δεν ήταν φίλοι που θα σε συντροφεύουν μια ζωή. Δεν ήταν οι καρδιακοί σου φίλοι. Αυτοί οι φίλοι δεν χάνονται. Ό, τι και να έχει μεσολαβήσει. Γιατί τους συνδέουν αγάπη, αναμνήσεις, σεβασμός.
Οι φίλοι μας που μένουν πλάι μας χωρίς να μας κρίνουν, μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε. Χωρίς αυτό που είμαστε να είναι το ιδανικό. Μας αγαπούν και μας θαυμάζουν.
Χαίρονται διπλά με τη χαρά μας. Είναι εκεί σε κάθε δυσκολία να μας τραβήξουν να μην πνιγούμε. Γιατί αυτοί οι φίλοι είναι τα αδέρφια μας.
Οι υπόλοιποι είναι απλά περαστικοί. Άνθρωποι που νομίζαμε ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε και να δεθούμε. Όμως, οι πραγματικοί φίλοι είναι αυταπόδεικτοι και μας συντροφεύουν μια ζωή.
Οι άλλοι ας πάνε στο κάλο και να είναι πάντα καλά για τα μαθήματα που μας έδωσαν.
Πολύχρωμα λουλούδια, πυκνή βλάστηση, σχηματισμοί με φυτά που εντυπωσιάζουν και μια όαση πρασίνου γεννιέται στην πόλη, προσφέροντας απόλαυση στους κατοίκους που κάνουν εκεί τη βόλτα τους.
Όμορφοι κήποι σε όλον τον κόσμο κερδίζουν στο στοίχημα της δημιουργίαε πράσινων γωνιών εντός πόλης και φροντίζονται με ιδιαίτερη προσοχή από όλους αφού αποτελούν μια ανάσα μέσα στο κλεινόν άστυ…
1. Jardim Botânico, Ρίο Ντε Τζανέιρο, Βραζιλία
2. Brooklyn Botanic Garden, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ
3. Singapore Botanic Garden, Σιγκαπούρη
4. Berlin-Dahlem Botanical Garden and Botanical Museum, Βερολίνο, Γερμανία
5. Royal Botanic Gardens, Αγγλία
6. Nong Nooch Tropical Botanical Garden, Ταϋλάνδη
7. Acharya Jagadish Chandra Bose Indian Botanic Garden, Ινδία
8. Dubai Miracle Garden, Ντουμπάι
9. Κeukenhof Gardens, Lisse, Ολλανδία
10. Κήπος του Λουξεμβούργου, Παρίσι
Tα παρακάτω αντικείμενα της δεκαετίας του 90 που θα δείτε είναι από τους λόγους που θέλουμε να γυρίσουμε για ακόμη μαι φορά στο σχολείο.
Γιατί αν δεν τα θυμηθούμε τώρα που ξεκινάει η σχολική χρονιά πότε θα τα θυμηθούμε; Βέβαια μερικά μπορεί και να ΄ταν «πολυτέλεια», τότε, αλλά όλοι τα γουστάραμε… Ωωω πόσο μας έχουν λείψει!
Πρώτο και καλύτερο: αγαπημένο Ανθολόγιο! (δεν πιάνεται για βιβλίο, είναι θρησκεία)
Τα αυτοκόλλητα που γίνονταν και σκουλαρίκια, αμέ!
Η κασετίνα «Πατάω το κουμπί και βγαίνει μια χοντρή»
Κι αν έχανες μια μυτούλα απ΄το μολύβι…
Αγαπημένο πολύχρωμο στυλό ever (πολύ μάγκας όποιος το είχε, ναούμε…)
Ποτήρι-κυπελλάκι (φαντάζομαι είναι ακόμα ξεχασμένο σε κάποια τσάντα…)
Τέλη ’90s ήταν η πιο φασιοκασετίνα για τα αγόρια
Το αναγκαίο «κακό» του ορθογώνιου τετράδιου
Η γόμα που δεν χρησιμοποιήθηκε ΠΟΤΕ από την μπλε μεριά…
Oι ευχούληδες στα μολύβια
Τα πολύχρωμα στυλό (ένας Θεός ξέρει γιατί υπήρχαν μιας και δεν φαινόταν τι γράφουμε)
Συνεχίζοντας με τα πολύχρωμα των ’90s, τα πολύχρωμα σιδεράκια! ΝΟΤ
Οι αλληλογραφίες (έχω παίξει ξύλο εγώ για λάθος ανταλλαγή…)
Αυτοκόλλητα PANINΙ «Έχω το σήμα της ΑΕΚ διπλό, τι μου δίνεις;»
Παλιά, κλασική, ΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥ
Γλυφιτζούρι-σφυρίχτρα
Σπορτέξ με φωτάκια (όλοι ήθελαν ένα ζευγάρι!)
Το πρώτο «κινητό τηλέφωνο» στο σχολείο
Καθημερινά αντικείμενα που έχουν επάξια μια θέση στη ντουλάπα, στο ψυγείο, στη κατσαρόλα και όπου αλλού, κουβαλούν την έμπνευση των δημιουργών τους μαζί με τη σφραγίδα που δεν είναι άλλη από την ξακουστή ονομασία τους. Προϊόντα όπως η κέτσαπ Heinz, η ηλεκτρική σκούπα Hoover ή τα αθλητικά της Adidas δεν θα είχαν καθιερωθεί στην (καταναλωτική) συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων αν δεν υπήρχαν οι… Heinz, Adi και Hoover.
Στην πλειονότητά τους οι χρήστες των παραπάνω προϊόντων, όπως και εκατοντάδων άλλων, ίσως να αγνοούν ότι πίσω από το brand, την μάρκα δηλαδή, που βάζουν με άνεση στο σπίτι τους υπήρξε ένας φιλόδοξος κατασκευαστής, εμπνευστής, πρωτεργάτης που για την εποχή του δημιούργησε κάτι πραγματικά διαχρονικό. Και είναι τέτοια η αξία τους, που συχνά ξεχνάμε ότι πίσω από το Τζακούζι, για παράδειγμα, υπήρξε κάποτε πράγματι κάποιος κύριος Τζακούζι.
Είτε από καθαρή τύχη, είτε από ανάγκη ή από επιχειρηματική φιλοδοξία, οι παρακάτω επώνυμοι χάρισαν το βαρύτιμο όνομά τους σε μια σειρά διάσημα προϊόντα, γνωρίστε τους!
Dr. Klaus Märtens – Μπότες Dr Märtens
O Δρ. Klaus Märtens ήταν γιατρός στο γερμανικό στρατό κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενώ βρισκόταν σε άδεια το 1945, τραυματίστηκε στον αστράγαλο όταν έκανε σκι στις Βαυαρικές Άλπεις όπου και προχώρησε σε μια λαμπρή διαπίστωση: οι στρατιωτικές του μπότες ήταν απίστευτα άβολες και έτσι του ήταν αδύνατο να τις φορέσει. Ενώ βρισκόταν στο στάδιο της ανάρρωσης, ο γιατρός ξεκίνησε τις βελτιώσεις στις μπότες τις οποίες έφτιαξε με μαλακό δέρμα, επινοώντας μια ειδική σόλα που θα είχαν γερή βάση, δεν θα πίεζαν εσωτερικά το πόδι και δεν θα γλιστρούσαν στην άσφαλτο. Οι μπότες, έγιναν τις επόμενες δεκαετίες, σύμβολο της αγγλοσαξονικής αντικουλτούρας.
Uncle Ben – Ρύζι Uncle Ben
Ο καλοκάγαθος Αφροαμερικανός μεσήλικας χαρακτήρας που χαμογελά με καλοσύνη στον καταναλωτή ενώ εκείνος ετοιμάζει στην κατσαρόλα το ρύζι που διαφημίζει, βασίστηκε σε δυο διαφορετικούς άντρες. Το όνομα και κατ’ επέκταση η μάρκα του προϊόντος, οφειλόταν στον αγρότη ρυζιού από το Χιούστον των ΗΠΑ με το όνομα Ben, ο οποίος υποτίθεται ότι είχε κερδίζει μια σειρά από βραβεία για την καλή ποιότητα του ρυζιού του. Μια άλλη εκδοχή, θέλει τον Θείο Μπεν να φέρει το πρόσωπο έναν μπάτλερ ξενοδοχείου του Σικάγο, ονόματι Frank Brown. Το προϊόν βγήκε στην αγορά το 1943.
Henry J. Heinz – Κέτσαπ Heinz
Πρόκειται για μια αρκετά τυπική και προβλέψιμη ιστορία. Ο Henry J. Heinz από το Πίτσμπουργκ, ξεκίνησε αρχικά ως συσκευαστής τροφίμων και το 1876 μαζί με δυο συνεταίρους, ξεκίνησε την πώληση κέτσαπ και άλλων παρόμοιων γευστικών απολαύσεων. Ο Heinz ακολούθως εξαγόρασε τους δυο συνεταίρους του, το 1888, και άλλαξε την επωνυμία της εταιρία του σε H.J. Heinz Company.
Το 1896, είχε τη φαεινή ιδέα, η εταιρεία να αρχίσει να πλασάρει 57 διαφορετικές ποικιλίες – αν και μια τέτοια πληροφορία εικάζεται πως είναι ανακριβής (ο Heinz ισχυρίστηκε ότι το 57 προέκυψε τυχαία, μιας και αυτός ο αριθμός του ακουγόταν καλός). Στο τέλος του αιώνα, η εταιρία παρήγαγε πράγματι μια σειρά από προϊόντα, ενώ μέχρι το θάνατο του δαιμόνιου επιχειρηματία, το 1919 σε ηλικία 74 ετών, ο Heinz διοικούσε την εταιρεία με σιδερένια πυγμή.
William Henry «Boss» Hoover – Ηλεκτρικές σκούπες
Το όνομά του έγινε συνώνυμο με τις ηλεκτρικές σκούπες – στη Βρετανία το Hoover έγινε ρήμα και ουσιαστικό. Αλλά το αξιοπερίεργο είναι ότι δεν ήταν ο «Boss» που γέννησε την ιδέα της ηλεκτρικής σκούπας. Ο «πατέρας» αυτής, είναι ο James Murray Spangler από το Οχάιο των ΗΠΑ, ο οποίος εφηύρε το δυναμικό αυτό μηχάνημα που «έλυσε» τα χέρια των γυναικών, το 1908 (εξαιτίας του άσθματος από το οποίο υπέφερε, επιδεινωνόταν από την σκόνη κάθε φορά που σκουπιζόταν το πάτωμα).
Εκείνος, κατασκεύασε 2-3 τέτοιες σκούπες την εβδομάδα, όταν δάνεισε ένα μοντέλο στην ξαδέλφη του, Susan Hoover. Ο σύζυγός της, Henry Boss, εκείνη την περίοδο αναζητούσε νέο επιχειρηματικό εγχείρημα, δεδομένου ότι εργαζόταν ως βυρσοδέψης και οι δουλειές δεν ήταν και ιδιαίτερα ανθηρές.
Οπότε, άδραξε την ευκαιρία και αγόρασε την πατέντα από τον ξάδελφο ελπίζοντας σε μια αξιόπιστη και νέα προσοδοφόρα μπίζνα. Αλλά, στην αρχή η μάλλον αλλόκοτη εκείνη μηχανή που ρουφάει την σκόνη, πέρασε στα αζήτητα από τους καταναλωτές. Οι τελευταίοι «τσίμπησαν» για το νέο προϊόν, όταν ξεκίνησε η προώθησή του μέσω διαφημίσεων σε λαοφιλή περιοδικά. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Earl Tupper – Τάπερ
Η ζωή του Earl Tupper, δεν είχε πάντα την «υφή» του πλαστικού. Αρχικά, o επιχειρηματίας από το Νιου χαμσάιρ των ΗΠΑ, άρχισε να αναπτύσσει μια σειρά από πατέντες-καινοτομίες, για την καλύτερη λειτουργία της οικογενειακής φάρμας – μάλιστα, μια από αυτές ήταν και ένας μηχανισμός για τον καθαρισμό της κότας. Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι το οικονομικό κραχ που τον έθεσε στο «καναβάτσο».
Αργότερα, βρήκε δουλειά ως χημικός στην εταιρεία DuPont, όπου δημιούργησε ένα ελαφρύ, εύκαμπτο πλαστικό όπου η κυβέρνηση χρησιμοποίησε για αντιασφυξιογόνες μάσκες κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1948, δέκα χρόνια μετά την ίδρυση της εταιρείας Tupperware Plastics Company, ο Tupper ήρθε σε επαφή με μια γυναίκα ονόματι, Brownie Wise. Μαζί, άρχισαν να προωθούν πλαστικά προϊόντα και δημιούργησαν μια αρκετά προσοδοφόρα εταιρεία.
Candido Jacuzzi – Υδρομασάζ
Τα εφτά αδέλφια Jacuzzi, μετανάστευσαν από την Ιταλία στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια στις αρχές του 1900. Από τη πρώτη στιγμή που πάτησαν επί αμερικανικού εδάφους, άρχισαν τις καινοτομίες τους για τη νέα μανία: το αεροπλάνο. Το μεγαλύτερό τους χιτ, ήταν η κατασκευή ενός αεροπλάνου με κλειστή καμπίνα που η Ταχυδρομική Υπηρεσία των ΗΠΑ, αγόρασε για την μεταφορά της αλληλογραφίας.
Σύμφωνα με τον θρύλο, η μητέρα τους ανησυχούσε για την ασφάλεια των γιων της και τελικά τους έπεισε να αλλάξουν δουλειά. Τότε άρχισαν να φτιάχνουν υδραυλικές αντλίες για νοσοκομειακές και υδρευτικές χρήσεις. Στα τέλη του 1940, ο νεότερος γιος του Candido, Kenneth άρχισε να υποφέρει από αρθρίτιδα. Ο νεαρός, υποβλήθηκε σε υδροθεραπεία σε νοσοκομείο, αλλά ο πατέρας του αποφάσισε ότι θα έπρεπε να είχε πρόσβαση στην θεραπεία και στο σπίτι. Ο ίδιος, κατέθεσε αίτηση διπλώματος ευρεσιτεχνίας για την εφεύρεσή του, αλλά η πώληση των τζακούζι στο κοινό, ξεκίνησε όταν ένας άλλος συγγενής, ο Roy, μετείχε στην εταιρεία.
King Camp Gillette – Ξυραφάκια Gillette
Ο King γρήγορα συνειδητοποίησε ότι αρέσει στους ανθρώπους τα πράγματα που μπορούν να χρησιμοποιούν για σύντομο χρονικό διάστημα και αργότερα να ξεφορτώνονται. Έχοντας κατά νου το γεγονός ότι η διαρκής λείανση των ξυραφιών ήταν μια άχαρη διαδικασία, αποφάσισε να δώσει τη λύση με ένα ξυράφι μιας χρήσεως. Αφού δούλεψε την ιδέα του για τουλάχιστον πέντε χρόνια, τελικά τα κατάφερε και ίδρυσε την εταιρία Gillette Safety Razor, το 1901. Ο αμερικανός επιχειρηματίας, με καταγωγή από το Λος Άντζελες, είχε μυαλό… ξυράφι: είχε την ιδέα να δίνει δωρεάν το ξυραφάκι και να χρεώνει για τις λεπίδες.
Είχε επιπλέον την ουτοπική πεποίθηση, ότι θα μπορούσαν όλες οι εταιρείες να «συγχωνευτούν» ως μια και ότι θα μπορούσαν να ανήκουν στο κοινό. Με αυτή τη διάθεση προσέφερε το ποσό του ενός εκατομμυρίου δολαρίων στον Teddy Roosevelt, ως μισθό, προκειμένου να ηγηθεί της σοσοαλιστικής εταιρείας του, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Πίστευε, επίσης, ότι όλοι οι πολίτες των ΗΠΑ, θα πρέπει να ζουν σε μια τεράστια πόλη, την Metropolis όπου θα ηλεκτροδοτούνταν από τους καταρράκτες του Νιαγάρα.
Marquis Mills Converse – Υποδήματα
Σε ηλικία 47 ετών, ο Marquis Mills Converse, που υπήρξε ένας αξιοσέβαστος μάνατζερ σε εταιρεία υποδηματοποιίας, ίδρυσε τη δική του επωνυμία, την Converse Rubber Shoe Company, στο Malden της Μασαχουσέτης το 1908. Η εταιρεία μέχρι το 1910, παρήγαγε περί τα 4.000 παπούτσια με σόλα από καουτσούκ ημερησίως. Πέντε χρόνια αργότερα, άρχισε την παραγωγή υποδημάτων για τένις ενώ το 1917 ξεκίνησε την κατασκευή παπουτσιών για μπάσκετ.
Όταν όμως ένας παίκτης του τένις παραπονέθηκε στην εταιρεία ότι τα παπούτσια της του προκαλούσαν ενοχλήσεις, τότε η Converse του προσέφερε εργασία, εκείνος δέχτηκε και άρχισε να διαφημίζει τα All Stars στις ΗΠΑ.
Ένας υπάλληλος της εταιρείας, ο Τζιμ Λαμπαντίνι, σχεδίασε το γνωστό, πλέον, λογότυπο της Converse. Το 2001, η Converse αναγκάστηκε να κηρύξει πτώχευση, ωστόσο η νέα ομάδα που ανέλαβε τη διοίκησή της οδήγησε την εταιρεία από το #16 των μεγαλύτερων εταιριών αθλητικών ειδών στο #7 της κατάταξης αυτής.
Vidal Sassoon – Σαμπουάν
Ο μυθικός κομμωτής από τη Βρετανία ήταν κάτι σαν πρωτεργάτης στην επανάσταση του στιλ της δεκαετίας του 1960. Ο κομμωτής που ήθελε να «ξεφορτωθεί απλώς το περιττό», άνοιξε το πρώτο του σαλόνι ομορφιάς, το 1954 στο Λονδίνο. Οι αρχιτεκτονικές του φόρμες και η ευκολία των χτενισμάτων του δεν θα δημιουργούσαν μόνο μια αισθητική μόδα, αλλά μια σωστή πολιτιστική επανάσταση!
Μέσα σε πέντε χρόνια, λειτουργούσε σαλόνια ομορφιάς σε Τορόντο και Μπέβερλι Χιλς και σχολή κομμωτικής φυσικά στο Λονδίνο. Το 1973 λάνσαρε τα δικά του προϊόντα και στα μέσα της δεκαετίας του ’70 είχε 15 κομμωτήρια και σχολές στην Αμερική, τον Καναδά, την Αγγλία και τη Γερμανία. Το 2009 διαγνώσθηκε με λευχαιμία και «έσβησε» για πάντα το 2012 σε ηλικία 84 ετών.
Adolph «Adi» Dassler – Αθλητικά υποδήματα
Ο Adi και ο αδελφός του ο Rudolph είχαν στην ιδιοκτησία τους μια εταιρεία υποδημάτων στη Γερμανία, κατά τις δεκαετίες του 1920 και του’30. Τα προϊόντα τους ήταν τόσο δημοφιλή, που πολλοί από τους γερμανούς συμμετέχοντες στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928, φορούσαν παπούτσια Dassler Brothers. Αλλά κατά τη διάρκεια της Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, οι αδελφοί είχαν μια αποτυχία.
Ενώ και οι δύο εντάχθηκαν στο κόμμα των ναζί, ο Rudolph ήταν πιο φανατικούς και πήγε να πολεμήσει, αφήνοντας τον Adi να δημιουργεί παπούτσια για τους στρατιωτικούς. Αφού τελείωσε ο πόλεμος, ο Rudolph αποχώρησε από την εταιρεία, ανοίγοντας μια δική του, τη γνωστή Puma. Ο Adi που έμεινε πίσω, μετονόμασε την αρχική εταιρεία, εμπνευσμένος από το όνομά του – και η Adidas γεννήθηκε. Ο Adi, πέθανε το 1978 σε ηλικία 78 ετών.