Το σημερινό μας αφιέρωμα στην αγαπητή ηθοποιό Κατερίνα Βασιλάκου που έφυγε μόλις στα 60 της το 2001 και αξίζει να θυμηθούμε ξανά
Το όνειρο ζωής που δεν πρόλαβε να χαρεί – Ο ξαφνικός θάνατος της Ελληνίδας ηθοποιού στα 60 της χρόνια
Στις 4 Ιουλίου του 2001, η ηθοποιός Κατερίνα Βασιλάκου, «φεύγει» ξαφνικά στις 20.00 το βράδυ στο Ερρίκος Ντυνάν μόλις στα 60 της χρόνια, έπειτα από νοσηλεία στο νοσοκομείο λόγω ενός μικροβίου, όπως είπαν…
Δείτε το βίντεο-αφιέρωμα:
Έναν χρόνο πριν είχε καταφέρει, έπειτα από πολλούς κόπους και θυσίες να εγκαινιάσει το καινούριο θέατρό της στον Κεραμεικό. Το θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου».
Στις 10 Φεβρουαρίου του 2000 εγκαινιάστηκε η κεντρική σκηνή με το έργο του Λακλό «Επικίνδυνες σχέσεις». Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που η Κατερίνα έπαιξε στη σκηνή αυτού του θεάτρου.
Το όνειρο της είχε γίνει πραγματικότητα, όμως δεν πρόλαβε να το ζήσει.
Κατερίνα Βασιλάκου: Η 40χρονη πορεία της
Η Κατερίνα Bασιλάκου γεννήθηκε στην Αιδηψό στις 25-11-1941. Δύο χρονών ήρθε στην Αθήνα και έζησε στο ξενοδοχείο «Απόλλων» στην Ομόνοια, γωνία Σταδίου και Αιόλου [επιχείρηση της οικογένειάς της] μέχρι που τελείωσε το 1962 τη δραματική σχολή του «Εθνικού Θεάτρου».
Ενώ από το ξεκίνημα της έγινε «σταρ» του λαϊκού «μελό» κινηματογράφου παίζοντας τα πρώτα έντεκα χρόνια της καριέρας της [ 1960-1971] σε είκοσι πέντε ταινίες του είδους, ταινίες πού την έκαναν αμέσως γνωστή και αγαπητή στο πλατύ κοινό, στο θέατρο η πορεία της ήταν εντελώς διαφορετική.
Αμέσως μετά την σχολή του «Εθνικού θεάτρου» και στα πρώτα τέσσερα χρόνια της καριέρας της [1962-1965] είχε την τύχη να βρεθεί στην σκηνή του καινούργιου τότε «Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος» παίζοντας σημαντικούς ρόλους όπως την Νίνα στον «Γλάρο» του Τσέχωφ, την Βιόλα στην «Δωδεκάτη νύχτα» του Σαίξπηρ, την Μπιάνκα στον «Οθέλλο» και άλλους σπουδαίους ρόλους στον «Αρχοντοχωριάτη» του Μολιέρου, στην «Τρισεύγενη» του Κωστή Παλαμά, στο «Νησί της Αφροδίτης» του Αλέξη Πάρνη, στον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα κ.α.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα το 1965 παίζει για τέσσερα χρόνια σε σημαντικούς θιάσους της εποχής.
Η λατρεία για την Έλλη Λαμπέτη
Οκτώβριο του 1971 η Κατερίνα παίζει στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά στο πλευρό της Έλλης Λαμπέτη, της ηθοποιού που λάτρευε.. Έπαιξε μαζί της στις «Πέντε θεατρικές μορφές»: μονόπρακτα των Κοκτώ: «Η ψεύτρα», «Την έχασα», «Η Ανθρώπινη φωνή», του Στρίντμπεργκ «Η πιο δυνατή» και της Κάθρην Μάνσφηλντ «Μίς Μπρίλ». Ο ρόλος ήταν μικρός. Της έφτανε όμως που ήταν κοντά στην Έλλη.
Από το 1972 –1975 η Κατερίνα παίζει στο θέατρο «Κώστα Μουσούρη».
Από το 1975-1982 η Κατερίνα Βασιλάκου και ο Θανάσης Μυλωνάς συγκροτούν και πάλι θίασο και παρουσιάζουν στα θέατρα «Αλάμπρα» και «Όρβο» πολλά έργα.
Θανάσης Μυλωνάς: Η μάχη με την αρρώστια και ο πρόωρος θάνατος στα 51 του
Προς το τέλος του 1987 αρρώστησε ο Θανάσης Μυλωνάς και η Κατερίνα έμεινε μακριά από το θέατρο για δύο χρόνια προκειμένου να είναι κοντά του στα νοσοκομεία. Ο Θανάσης νικημένος από τον καρκίνο έφυγε στις 4 Ιανουαρίου 1989 σε ηλικία 51 χρόνων αφήνοντας την Κατερίνα και την 14χρονη κόρη τους Ελένη.
«Ζω για το θέατρο»
«Ζω για το θέατρο» θα πει η Κατερίνα σε συνέντευξη της στην εφημερίδα «Μεσημβρινή» το 1990 και θα γυρίσει στο θέατρο.
Αυτή την φορά όμως είναι μόνη της και πολλά.. «αγκάθια» θα βρεθούν στο δρόμο της.. Καλοκαίρι 1990 φτιάχνει το θέατρο «Ούλοφ Πάλμε» σε χώρο που της παραχώρησε ο Δήμος Ζωγράφου και παρουσιάζει το «Ημέρωμα της στρίγκλας» του Σαίξπηρ.
Τον χειμώνα του 1991 ανεβάζει στο Θέατρο «Ελυζέ» την «Κάντιντα» του Μπέρναρ Σω και τα έργα του Πίντερ «Νάνοι», «Εραστής» με τον γενικό τίτλο «Δύο αινίγματα». Άνοιξη του 1992 εγκαινιάζει το νέο της θέατρο το «Πανελλήνιο» στην Λεωφόρο Συγγρού έχοντας κοντά της τον αγαπημένο της φίλο σκηνοθέτη Μίνω Βολανάκη και οργανώνουν το «Φεστιβάλ Πίντερ» που κρατά σχεδόν δύο σεζόν με τα έργα «Νάνοι», «Εραστής», «Ένας ασήμαντος πόνος», «Επίδειξη μόδας».
Στο «Πανελλήνιο» παρουσιάζει ακόμα μεταξύ άλλων τα έργα: «Εγκλήματα καρδιάς» της Μπεθ Χένλυ [με την Άννα Φόνσου και την Εύα Κοταμανίδου], «Η Ωραία του Αμερστ» του Γουίλλιαμς Λούς, «Μελό» του Ανρί Μπερνστάιν ενώ τα καλοκαίρια ανεβάζει στο «Λυκαβηττό» και σε περιοδεία τα έργα «Περλιμπλίν και Μπελίσα» του Λόρκα και «Η Παμπόνηρος και η Ενάρετος» του Σοφοκλή Καρύδη.
Θα ακολουθήσουν κι άλλα πολλά!
Η Κατερίνα Βασιλάκου στο σινεμά
Το 1960 μαθήτρια ακόμα της σχολής του «Εθνικού θεάτρου» έπαιξε στην ταινία του Ανδρέα Λαμπρινού «Της μιας δραχμής τα γιασεμιά» στο πλευρό του Ορέστη Μακρή.
Από το 1960-1971 έπαιξε σε 25 ταινίες που χαρακτηρίστηκαν «μελό» με τεράστια όμως απήχηση στο κοινό.
Η πορεία της στην τηλεόραση
Στην τηλεόραση έπαιξε στις σειρές «Αγρίμια» το 1973 της Έλενας Πανταζώνη σε σκηνοθεσία Μήτσου Λυγίζου, «Μενεξεδένια Πολιτεία» το 1975 του Γιάννη Κανδύλα από το μυθιστόρημα του Άγγελου Τερζάκη σε σκηνοθεσία Κώστα Φέρρη, «Ο Φάρος» το 1976 της Σούλας Πιεράκου σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκαλενάκη, «Η Οικογένεια» το 1990 σε σκηνοθεσία Μάριου Ποντίκα.
Έπαιξε σε δώδεκα θεατρικά έργα ανεβασμένα για την τηλεόραση.
Πως είναι σήμερα: H Ελένη Ερήμου υπήρξε μία από τις «καλλονές» του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου.
Η ίδια σπούδασε νομικά (1978) και οικονομικά (Πάντειος), ενώ είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Πέλου Κατσέλη (1967).
Το «ντεμπούτο» της στο σινεμά πραγματοποιήθηκε το 1962 στην ταινία Δεν Γνώρισα Μητέρα, ενώ πρώτη φορά ανέβηκε στο θεατρικό «σανίδι» το 1968, στην παράσταση του έργου Πέερ Γκυντ του Ερρίκου Ίψεν. Το Μάρτιο του 1992 φωτογραφήθηκε για το τολμηρό περιοδικό Playboy.
«Θυμάμαι στην πρώτη μου τηλεοπτική εμφάνιση ο Φρέντυ Γερμανός με αποκάλεσε «κυρία Ερήμου». Την επομένη με ρωτούσαν αν είμαι παντρεμένη. Τον τίτλο όμως της κυρίας δεν τον αποκτάς όταν παντρεύεσαι, τον κατακτάς κάθε ημέρα. Χρειάζεται συμβόλαιο για να αγαπιούνται δύο άνθρωποι; Εμένα ποτέ δεν μου άρεσαν τα συμβόλαια. Ούτε στις δουλειές μου έκανα. Το πλήρωσα βέβαια. Πιστεύω ότι ο λόγος είναι συμβόλαιο. Αν ο άλλος θέλει να τον αθετήσει, με γεια του με χαρά του. Εγώ δεν θα το κάνω», έχει δηλώσει η σπουδαία ηθοποιός σε συνέντευξή της.
Πως είναι σήμερα η ηθοποιός Ελένη Ερήμου;
Το Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν στο πλαίσιο του «Μήνα της μνήμης και της μουσικής» συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Ελληνικό Σχέδιο και τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, που φέρνει στη σκηνή της Φρυνίχου μια σειρά από άκρως ενδιαφέρουσες μουσικές εκδηλώσεις που τιμούν την μνήμη μεγάλων μορφών του σμυρνέικου και του ρεμπέτικου αλλά και την μνήμη μεγάλων ποιητών μέσα από πρωτότυπα έργα του Δημήτρη Παπαδημητρίου πάνω στην ποίησή τους.
Εκεί βρέθηκε πλήθος κόσμου για να παρακολουθήσει την εκδήλωση. Ανάμεσά τους η αγαπημένη Ελένη Ερήμου. Η σπουδαία ηθοποιός του παλιού, ελληνικού κινηματογράφου υπήρξε μια από τις πιο εντυπωσιακές γυναίκες που πέρασαν από τη μεγάλη οθόνη και σήμερα στα 79 της παραμένει στιλάτη.
Κάνει επιλεκτικές δημόσιες εμφανίσεις, πάντα όμως με στιλ. Ο φακός του NDP την απαθανάτισε με over the knee καφέ μπότες, animal print κολάν και γούνινο πανωφόρι. Η ηθοποιός ήταν φανερά ευδιάθετη και χάρισε το πιο ζεστό της χαμόγελο.
Τι κάνουμε σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου σύμφωνα με επίσημες οδηγίες
Κάθε οικογένεια να έχει πρόχειρο ένα απόθεμα ειδών πρώτης ανάγκης για τουλάχιστον τρεις-τέσσερις μέρες, όπως εμφιαλωμένα νερά, τρόφιμα διαρκείας, φάρμακα “καβάντζα” για τους ασθενείς που ακολουθούν ειδικές θεραπείες για τουλάχιστον δύο εβδομάδες, ραδιόφωνο με μπαταρίες και φακό (για την περίπτωση που δεν λειτουργούν κινητά και διαδίκτυο ή δεν υπάρχει και ηλεκτρικό ρεύμα).
Τα τρόφιμα καλό είναι να μην χρειάζονται μαγείρεμα (π.χ. κονσέρβες) και να προσφέρουν ενέργεια χωρίς να είναι βαριά. Η σοκολάτα προσφέρει περισσότερη ενέργεια από μια σαλάτα. Τα τρόφιμα με πολύ αλάτι δεν ενδείκνυνται γιατί προκαλούν δίψα και ίσως το νερό να μην είναι αρκετό. Το ίδιο ισχύει και για τα γλυκά. Οι ειδικοί συμβουλεύουν τους πολίτες αν έχουν εκτεθεί σε εξωτερικό χώρο να πετάξουν τα ρούχα που φορούσαν έξω μόλις βρεθούν σε κλειστό χώρο και να πλυθούν.
Να έχουν κλειστά πόρτες και παράθυρα και αν μπορούν να καταφύγουν σε υπόγεια. Εκεί, στο υπόγειο εκτός σπιτιού, αν χρειασθεί να μείνουν κάποιες μέρες, θα πρέπει να βρουν τρόπο οι φυσικές ανάγκες τους να μην δημιουργούν εστία προβλήματος, και καλό είναι να έχουν αρκετά μωρομάντιλα. Αν υπάρχει ρεύμα και αν λειτουργούν τα κινητά, χρήσιμος θα είναι και ο φορτιστής τους.
Πυρηνικός πόλεμος και απαραίτητα πράγματα
Θα πρέπει να υπάρχουν και είδη πρώτων βοηθειών, όπως επίδεσμοι και αντισηπτικά και θερμόμετρο, ψαλίδι και βασικά φάρμακα, όπως παυσίπονα ή αντιβιοτικά. Ίσως χρειαστεί και βελόνα και λαβίδα. Μια σφυρίχτρα χρειάζεται όπως και στην περίπτωση σεισμού. Καλό είναι να υπάρχουν σφιχτές μάσκες τριπλής επένδυσης. Επίσης μια σακούλα ή κουτί με βασικά εργαλεία, αλλά και σπίρτα και κερί.
Συνετό είναι οι πολίτες να έχουν προνοήσει και πού θα συναντηθούν με τα άλλα μέλη της οικογένειάς τους σε μια τέτοια περίπτωση. Μπορεί για παράδειγμα το ένα παιδί να είναι για καφέ στο Σύνταγμα, οπότε εύλογα θα τρέξει να μπει στο μετρό που είναι υπόγειο. Σε αυτές τις περιπτώσεις αν υπάρχει μια προσυνεννόηση, θα ξέρει ότι προτεραιότητα είναι να μείνει ασφαλές στο μετρό παρά να προσπαθήσει να φτάσει στο σπίτι του και στους οικείους του.
Μετά από μια πυρηνική έκρηξη ο κίνδυνος διαχέεται στην ατμόσφαιρα σε μεγάλες αποστάσεις και για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά οι μεγαλύτερες βλάβες προκαλούνται το πρώτο δεκαπενθήμερο. Δεν καταναλώνουμε εν συνεχεία λαχανικά και φρέσκα τρόφιμα, καθώς έχουν εκτεθεί σε ραδιενέργεια. Όμως πρόβλημα υπάρχει και με το νερό της βρύσης, οπότε ίσως χρειασθεί να υπάρχουν αποθηκευμένα εμφιαλωμένα νερά για αρκετό καιρό.
Πυρηνικός πόλεμος και χάπια ιωδίου
Σε αυτές τις περιπτώσεις το κράτος θεωρητικά διαθέτει απόθεμα φαρμάκων ειδικά για να μειωθεί ο κίνδυνος καρκινογένεσης σε όσους έχουν εκτεθεί. Δεν ξέρουμε κατά πόσον αυτό ισχύει στην Ελλάδα. Σε όλα τα σχολεία της Αυστρίας για παράδειγμα υπάρχουν αποθέματα δισκίων ιωδιούχου καλίου, επειδή μπλοκάρουν την απορρόφηση του ραδιενεργού ιωδίου 131 και μειώνουν τον κίνδυνο καρκίνου σε περίπτωση πυρηνικού ατυχήματος.
Ήδη μάλιστα στην Αυστρία τα φαρμακεία άδειασαν από αυτά τα χάπια και υπάρχει έλλειψη, γιατί ο κόσμος έτρεξε να τα προμηθευτεί “καλού-κακού”. Οι άνω των 45 ή όσοι έχουν υπερθυρεοειδισμό ή άλλες ασθένειες θυρεοειδούς δεν πρέπει να λαμβάνουν πάντως αυτά τα δισκία.
Στους κλειστούς χώρους ο κλιματισμός πρέπει να κλείνει για να μην εισέρχεται απ’ έξω αέρας μολυσμένος με ραδιενεργά υλικά. Αν το σπίτι δεν είναι υπόγειο, πρέπει να κρεμαστούν αντί για κουρτίνες, κουβέρτες στις μπαλκονόπορτες ή στα παράθυρα. Σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας υπάρχουν καταφύγια – αλλά αυτό είναι μάλλον θεωρητικό. Επίσης το προς τα πού θα πρέπει να κατευθυνθεί ο κάθε πολίτης, είναι κυριολεκτικά άγνωστο.
Ποτέ δεν έγινε πραγματική άσκηση στην Ελλάδα για περίπτωση πυρηνικής απειλής και μια δυο φορές μάλιστα που αποφασίστηκε να ηχήσουν σειρήνες (για να δοκιμαστούν απλά) την μια φορά αυτές δεν λειτούργησαν καν.
Yπάρχουν συγκεκριμένες οδηγίες που πρέπει να ακολουθηθούν για να αυξηθούν οι πιθανότητες επιβίωσης και να μειωθούν οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας. Οι πιο σημαντικές οδηγίες είναι:
1. Άμεση Αναζήτηση Καταφυγίου
Καταφύγετε σε υπόγεια ή σε εσωτερικό χώρο κτηρίου μακριά από παράθυρα.
Οι υπόγειοι χώροι (υπόγεια, γκαράζ, υπόγειοι σταθμοί) παρέχουν τη μεγαλύτερη προστασία.
2. Μείνετε στο Καταφύγιο
Παραμείνετε σε κλειστό χώρο τουλάχιστον για τις πρώτες 48 ώρες μετά την έκρηξη, όταν η ραδιενεργή ακτινοβολία είναι πιο έντονη.
3. Προστατευτείτε από τη Ραδιενέργεια
Καλύψτε στόμα και μύτη με μάσκα ή υφάσματα, ώστε να αποφευχθεί η εισπνοή ραδιενεργής σκόνης.
Αποφύγετε την έκθεση της επιδερμίδας σας. Φορέστε ρούχα που καλύπτουν πλήρως το σώμα σας.
4. Πλύσιμο και Καθαρισμός
Εάν εκτεθείτε στη ραδιενεργή σκόνη, αφαιρέστε προσεκτικά τα ρούχα σας και πλυθείτε με σαπούνι και νερό.
Βάλτε τα μολυσμένα ρούχα σε σακούλα και απομακρύνετέ τα από το χώρο σας.
5. Αποφυγή Κατανάλωσης Μολυσμένων Τροφίμων και Νερού
Καταναλώστε μόνο τρόφιμα και νερό από κλειστά δοχεία ή φιάλες.
Μην τρώτε λαχανικά ή φρούτα που έχουν εκτεθεί απευθείας στην ατμόσφαιρα.
6. Ενημερωθείτε από Επίσημες Πηγές
Ακούστε οδηγίες από ραδιόφωνο ή επίσημες ενημερώσεις.
Αποφύγετε φήμες ή μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες.
7. Προετοιμασία Έκτακτης Ανάγκης
Διατηρήστε σε ετοιμότητα βασικά είδη πρώτης ανάγκης: νερό, τρόφιμα μεγάλης διάρκειας, φάρμακα, φακό, ραδιόφωνο με μπαταρίες, κουτί πρώτων βοηθειών.
8. Ασφαλής Έξοδος
Εάν υπάρξει εντολή εκκένωσης, ακολουθήστε τις οδηγίες των αρμόδιων αρχών.
Αποφύγετε περιοχές που είναι πιθανό να έχουν υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας.
Η βασικότερη οδηγία είναι η άμεση εύρεση ασφαλούς καταφυγίου και η πιστή τήρηση των οδηγιών που παρέχονται από τις επίσημες αρχές.
Πού βρίσκονται τα καταφύγια στην Αθήνα – Όλες οι περιοχές
Στην Αθήνα (Λυκαβηττός, Αρδηττός, Πολύγωνο κ.α.), στον Πειραιά (Προφ. Ηλίας, Καστέλα, Δραπετσώνα κ.α.), στα νότια προάστια (Ελληνικό, Βούλα, Γλυφάδα), στα βόρεια (Κηφισιά, Παπάγου, Ψυχικό), στο Σούνιο, στη Ραφήνα. Ανάμεσα σ’ αυτά τα καταφύγια υπάρχουν μερικά όπως της «Μεγάλης Βρετανίας», του Μεγάρου της Εθνικής Ασφαλιστικής, της Τραπέζης της Ελλάδος, του Μετοχικού Ταμείου Στρατού και το υπόγειο του Μεγάρου του Αρείου Πάγου.
Το 1999 υπολογιζόταν ότι στην Ελλάδα σώζονταν περίπου 200 δημόσια καταφύγια. Τα περισσότερα, όπως προκύπτει από την έρευνα που είχε κάνει στο παρελθόν η εφημερίδα «Έθνος», βρίσκονταν στο χείλος της κατάρρευσης, κι όμως έχουν ακόμη έντονα τα σημάδια του παρελθόντος με χαραγμένα συνθήματα στους τοίχους ή και παλαιά αντικείμενα.
Το κτήριο της οδού Κοραή 4
Στο κτίριο της οδού Κοραή 4, της Εθνικής Ασφαλιστικής, στα δύο υπόγεια (έξι μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης) οι μηχανικοί Ε. Κριεζής και Α. Μεταξάς είχαν κατασκευάσει τα πιο σύγχρονα αντιαεροπορικά καταφύγια, με μεταλλικές πόρτες (γερμανικής προέλευσης) που έκλειναν αεροστεγώς, αλλά και επικοινωνία μεταξύ των 2 ορόφων με εσωτερικό κλιμακοστάσιο.
Στην Κατοχή εγκαταστάθηκαν στο μέγαρο διάφορες υπηρεσίες των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής και η Kommandatur και τα υπόγεια αντιαεροπορικά καταφύγια μετατράπηκαν σε φυλακές. Στους χώρους αυτούς κρατήθηκαν πολλοί Έλληνες πατριώτες , ενώ πέρασαν πολλοί Έλληνες πολίτες κάθε ηλικίας, μέχρι και παιδιά 14 ετών, για ασήμαντα παραπτώματα. Σε όλη την έκταση των τοίχων του δευτέρου και σε περιορισμένο τμήμα του πρώτου υπογείου οι κρατούμενοι έγραφαν ή χάραζαν με όποιο αιχμηρό αντικείμενο είχαν στη διάθεσή τους μηνύματα, ονόματα, χρονολογίες και σχέδια, κληροδοτώντας στις επόμενες γενιές ανεξίτηλη την ιστορική μνήμη. Οι Γερμανοί έβαφαν επανειλημμένα τους τοίχους, οι οποίοι κάθε φορά ξαναγέμιζαν με μηνύματα.
Το υπόγειο καταφύγιο του Λυκαβηττού είχε τηλεφωνικό κέντρο της εποχής του
Η στρατιωτική βάση του Λυκαβηττού κατασκευάστηκε πριν από τον πόλεμο του ’40 και περιλάμβανε καταφύγιο αλλά και θέσεις πολυβολείων λαξευμένες στο βράχο. Κατά τον πόλεμο χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς, ενώ μετά την απελευθέρωση παρέμεινε σε λειτουργία ως το 1970, κι έπειτα εγκαταλείφθηκε.
Το υπόγειο καταφύγιο του Λυκαβηττού κατασκευάστηκε γύρω στο 1936, κοντά στη σπηλαιοεκκλησιά των Αγ. Ισιδώρων. Εκτείνεται σε βάθος 100 μέτρων μέσα στο βράχο, διαθέτει δύο εισόδους, και είναι μεγαλύτερο και σε καλύτερη κατάσταση από το γνωστότερο μα εγκαταλειμμένο καταφύγιο του Αρδηττού.
Συντηρημένο, φρεσκοβαμμένο, αλλά με φανερά τα σημάδια του χρόνου, με ρεύμα, τουαλέτες και λουτρά. Οι εγκαταστάσεις του περιλαμβάνουν επίσης: δύο μεγάλες αίθουσες και άλλες μικρότερες, διαδρόμους, πολυβολείο (φωλιά πολυβόλου), αποθηκευτικούς χώρους, συσκευές και αγωγούς εξαερισμού, δεξαμενές, πίνακες και διακόπτες ηλεκτρικού, τηλεφωνικό κέντρο της εποχής του.
Και οι δύο είσοδοι, καταλήγουν στην κεντρική μεγάλη αίθουσα όπου και στεγάστηκε το Αρχηγείο Αντιαεροπορικής Άμυνας για τις ανάγκες του πολέμου του 1940. Πιο συγκεκριμένα, η αρχική χρήση του ήταν στρατιωτική και ξεκίνησε όταν εγκαταστάθηκε εκεί το 1936 ή 1937 η Υπηρεσία Επιτήρησης Συναγερμού Αέρος Θαλάσσης και ο Σταθμός Ασυρμάτου, της διεύθυνσης Ραδιοτηλεγραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού.
Σήμερα ο χώρος ανήκει στην υπηρεσία ΠΣΕΑ (Πολιτική Σχεδίαση Εκτάκτων Αναγκών) του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη (πρώην Δημοσίας Τάξεως).
Το καταφύγιο του Αρδηττού
Το καταφύγιο του Αρδηττού επιτάχθηκε από τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του πολέμου και με το τέλος του χρησιμοποιήθηκε σαν ορμητήριο των αντιστασιακών. Επί βασιλείας Παύλου αποτέλεσε βασιλικό καταφύγιο και ίσως εξαιτίας αυτού στη συνείδηση του κόσμου να επικράτησε η αντίληψη πως επικοινωνεί υπογείως με τα βασιλικά ανάκτορα.
Καταφύγιο Επτανήσων και Πιπίνου στην Κυψέλη
Στην πολυκατοικία των οδών Πιπίνου και Επτανήσων στην Κυψέλη, που χτίστηκε το 1938 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Λεωνίδα Μπόνη για την οικογένεια του εφοπλιστή Βούλγαρη. Υπάρχει ένα ευρύχωρο υπόγειο καταφύγιο που μπορεί να φιλοξενήσει 63 άτομα και αποτελείται από μία κεντρική αίθουσα, δύο τουαλέτες, μία κουζίνα, ένα πλυσταριό και δύο μικρότερους βοηθητικούς χώρους.
Τα καταφύγια Βούλας – Γλυφάδας
Στα υπόγεια των εγκαταστάσεων του ΠΙΚΠΑ στη Βούλα υπάρχει καταφύγιο σε πάρα πολύ καλή κατάσταση, Διαθέτει διπλή είσοδο (και διπλή έξοδο) προς τους υπόγειους θαλάμους και διαδρόμους, οκτώ δωμάτια και δύο τουλάχιστον φωλιές για πολυβόλα. Τα τοιχώματα είναι κατασκευασμένα από λιθοδομή (πέτρα), ενώ η αψιδωτή (καμπυλωτή) οροφή από σκυρόδεμα (μπετόν). Κοντά στην έξοδο υπάρχει εγκατάσταση μιας τριπλής ανοικτής δεξαμενής νερού, υπάρχει πεπαλαιωμένη ηλεκτρική εγκατάσταση και ίχνη υδραυλικής εγκατάστασης.
Στην ίδια ευρύτερη περιοχή αλλά μέσα στα όρια της Γλυφάδας, υπάρχει ένα ακόμη (δίδυμο) καταφύγιο της εποχής του 1940. Το καταφύγιο της Γλυφάδας είναι σχεδόν πανομοιότυπο με αυτό της Βούλας, λίγο όμως μεγαλύτερο και εντελώς εγκαταλειμμένο και αφρόντιστο.
Το υπόγειο καταφύγιο του λόφου «Οχυρού» της Ραφήνας
Η ιστορία του οχυρού και του υπόγειου καταφυγίου της Ραφήνας ξεκινά την πρώτη Μαΐου του 1941 με την είσοδο των Γερμανών στην περιοχή, οι οποίοι κατασκεύασαν οχυρωματικά έργα για την επίβλεψη του παρακείμενου λιμένα στο λόφο Παναγίτσα που βρίσκεται νοτιοδυτικά από το κέντρο της πόλης της Ραφήνας και αποτελεί φυσική προέκταση των νοτιοανατολικών παρυφών του Πεντελικού όρους. Σήμερα καλύπτεται από πευκόφυτο δάσος που ονομάζεται Δάσος Οχυρό.
Για την ακρίβεια, πάνω στο λόφο δημιουργήθηκαν ανοικτές θέσεις πυροβόλων, αποθήκες, δεξαμενές, ορύγματα, καταλύματα και υπόγειες στοές. Παρόλο που κατασκευάστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’40, οι σήραγγες και οι αίθουσες διατηρούνται σε εξαιρετικά καλή κατάσταση.
Οι Γερμανοί έφυγαν από τη Ραφήνα στις 12 Οκτωβρίου του 1944, αφού φρόντισαν πρώτα να πάρουν τα πάντα από το λόφο του οχυρού, και φεύγοντας να τον ανατινάξουν. Η μεγάλη αυτή έκρηξη κατέστρεψε μεγάλο μέρος του, με αποτέλεσμα να μείνει μόνο ό,τι βλέπουμε σήμερα περπατώντας στο λόφο: ορύγματα, τάφροι, φυλάκια και οχυρωματικά έργα κάτω από τα δέντρα, αλλά και το υπόγειο αυτό καταφύγιο. Οι τσιμεντένιες στοές του έχουν μείνει ανέπαφες από την έκρηξη, αφήνοντάς μας ένα ακόμη αττικό δείγμα υπόγειας οχυρωματικής αρχιτεκτονικής του Β΄ Παγκοσμίου.
Διαθέτει τρεις εισόδους, η μία από τις οποίες, η κεντρική, είναι κλειδωμένη με βαριά πόρτα και πάνω είναι γραμμένο «ΚΑΤΑΦ. 2-3». Η ακριβής τοποθεσία του είναι στη Δραπετσώνα, απέναντι από τις δεξαμενές του Βασιλειάδη στο λιμάνι και δίπλα ακριβώς από την Πυροσβεστική.
Είναι ένα αρκετά μεγάλο σύμπλεγμα υπόγειων διαδρόμων, που αποτελείται από δύο παράλληλες βασικές στοές και άλλες μικρότερες που τις συνδέουν μεταξύ τους, κάθετα προς αυτές, ενώ υπάρχουν και άλλες που είναι τυφλές (καταλήγουν σε βράχο). Υπάρχουν εσωτερικές μεταλλικές πόρτες και μερικά σημεία διαμορφωμένα και χτισμένα με σύγχρονα τούβλα.
Στο μεγαλύτερο μέρος τους οι γαλαρίες αυτές είναι λαξευμένες σε βράχο και μάλιστα σε κάποια σημεία πολύ σαθρό, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα μεγάλα τμήματα της οροφής να έχουν σε διάφορες θέσεις καταπέσει, καθιστώντας την πρόσβαση αρκετά επικίνδυνη – ίσως να επρόκειτο για στοές παλιού λατομείου.
Την εποχή του Μεταξά που άρχισαν να κατασκευάζονται τα καταφύγια (τέλη δεκαετίας του 1930), ανακατασκευάστηκε και το συγκεκριμένο, μέρος των στοών του οποίου σήμερα είναι επενδυμένες από οπλισμένο σκυρόδεμα και διαθέτουν παλαιές εγκαταστάσεις φωτισμού και ύδρευσης. Υπάρχει μια μικρή μεταλλική υδατοδεξαμενή, που συνδέεται με ένα σωλήνα τροφοδοσίας, κι έναν άλλο που καταλήγει σε μια βρύση. Επίσης, παλαιές εγκαταστάσεις ηλεκτροδότησης στα τσιμεντένια τοιχώματα.
Το διώροφο εγκαταλειμμένο καταφύγιο της Καστέλας
Kαταφύγιο, κρυμμένο στο κέντρο της Καστέλας, που φαίνεται να έχει κατασκευαστεί την εποχή του Μεταξά. Η ιδιαιτερότητά του είναι η εξής: είναι ισόγειο διώροφο, αλλά και υπόγειο ταυτόχρονα, έχοντας κατασκευαστεί στα πρανή ενός υψώματος. Το συγκεκριμένο καταφύγιο καλύπτει σχετικά μικρή επιφάνεια (γι’ αυτό και διώροφο) αλλά διαθέτει υδραυλικές εγκαταστάσεις και ρεύμα (βρύσες, τουαλέτες, φωτισμός), που βρίσκονται σε πολύ κακή όμως κατάσταση σήμερα, ερειπωμένα και κατεστραμμένα.Σκάλες συνδέουν τα δύο κύρια επίπεδα μεταξύ τους, αλλά και άλλους συγκεκριμένης σημασίας χώρους του επάνω ορόφου, που βρίσκονται λίγο ψηλότερα (WC, δεξαμενή νερού).
Το υπόγειο πολεμικό καταφύγιο του Προφήτη Ηλία
Ένα άλλο υπόγειο πολεμικό καταφύγιο που κατασκευάστηκε για τις ανάγκες του Β΄ παγκοσμίου βρίσκεται στον λόφο του Προφήτη Ηλία. Είναι ένα μικρό αντιαεροπορικό καταφύγιο, χωρίς ιδιαίτερα μεγάλους χώρους, αφού στην ίδια περιοχή υπάρχει και το προηγούμενο της Καστέλας, με το οποίο μοιάζουν κατασκευαστικά (όχι αρχιτεκτονικά), αλλά αυτό εδώ δεν διατηρεί τις εγκαταστάσεις του (υδραυλικά, ηλεκτρικά κλπ.). Τα τοιχώματα των στοών του είναι λιθόκτιστα και η οροφή τους τοξωτή από μπετόν. Στους υπόγειους διαδρόμους καταλήγουν περίπου 50 σκαλοπάτια, που οδηγούν γύρω στα 10-12 μέτρα κάτω από την επιφάνεια.
Πιθανότατα έχεις βάλει κάποια φορά το χέρι σου στην μπροστινή τσέπη του τζιν και αναρωτήθηκες τι ρόλο παίζει εκείνη η μικρή εσωτερική τσέπη.
Πολύ μικρή για κινητό, πολύ διακριτική για να είναι διακοσμητική, συχνά μοιάζει σαν ένα παράξενο «κατάλοιπο» από άλλη εποχή. Και στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς είναι. Προέρχεται από μια περίοδο όπου τα ρούχα σχεδιάζονταν πρώτα για λειτουργικότητα, και μια μικρή λεπτομέρεια μπορούσε να αποκαλύψει έναν ολόκληρο τρόπο ζωής.
Πού ξεκίνησε αυτή η έξυπνη ιδέα
Τον 19ο αιώνα, τα παντελόνια εργασίας έπρεπε να αντέχουν στη σκόνη, στις ατελείωτες ώρες έξω και στη συνεχή κίνηση. Πολλοί άντρες τότε κουβαλούσαν ένα ρολόι τσέπης, ένα εύθραυστο αντικείμενο που γρατζουνιζόταν ή έσπαγε εύκολα. Η Levi Strauss και η ομάδα της βρήκαν μια απλή και πρακτική λύση: μια μικρή, ενισχυμένη τσέπη κρυμμένη μέσα στη μεγάλη, σχεδιασμένη για να κρατά με ασφάλεια το ρολόι. Ήταν ανθεκτική, διακριτική και φτιαγμένη για τις ανάγκες της καθημερινότητας. Κανείς δεν φανταζόταν τότε ότι αυτή η μικρή προσθήκη θα γινόταν ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά των τζιν για γενιές ολόκληρες.
Μια λεπτομέρεια που έμεινε γιατί έγινε μέρος της ιστορίας
Τα ρολόγια τσέπης σιγά-σιγά εξαφανίστηκαν καθώς τα ρολόγια χειρός επικράτησαν. Λογικά, η μικρή τσέπη θα μπορούσε να είχε καταργηθεί, όμως οι εταιρείες την κράτησαν. Είχε γίνει μέρος της ταυτότητας του denim, μια μικρή «υπογραφή» που συνδέει τα σύγχρονα τζιν με τις ρίζες τους. Αυτό το μικρό κομμάτι ύφασμα είναι σαν ίχνος μαστοριάς από έναν άλλο αιώνα. Μας θυμίζει ότι ακόμα και το πιο απλό ρούχο μπορεί να κουβαλά ιστορία στις ραφές του.
Πώς τη χρησιμοποιούμε σήμερα
Οι περισσότεροι δεν βάζουμε πλέον ρολόι εκεί, όμως η τσέπη συνεχίζει να βρίσκει ρόλο. Κάποιοι βάζουν ένα κέρμα για το καρότσι του σούπερ μάρκετ, ένα δαχτυλίδι την ώρα που μαγειρεύουν, ένα διπλωμένο χαρτονόμισμα, ένα USB ή ένα ακουστικό. Ταξιδιώτες τη χρησιμοποιούν μερικές φορές για μια κάρτα SIM. Λειτουργεί σαν ένα μικροσκοπικό κρυφό συρτάρι που ξεχνάς ότι έχεις, μέχρι τη στιγμή που ξαφνικά σου είναι χρήσιμο.
Ένα μικρό κομμάτι ιστορίας ραμμένο στην καθημερινότητα
Την επόμενη φορά που θα φορέσεις το τζιν σου, ρίξε μια δεύτερη ματιά σε αυτή τη μικρή τσέπη. Μπορεί να φαίνεται ασήμαντη, αλλά είναι μια ήσυχη υπενθύμιση για το από πού προέρχεται το τζιν και πώς ο πρακτικός σχεδιασμός ενός άλλου αιώνα εξακολουθεί να ζει μαζί μας ακόμη και σήμερα.
Άντρες και γυναίκες έχουν διαφορετικές αντοχές σε ό,τι αφορά θέματα που έχουν να κάνουν με τη σeξουαλική επαφή
Η συχνότητα αυτής είναι ένα ένα από αυτά και μεγάλη έρευνα γερμανικού περιοδικού έρχεται να ρίξει λίγο περισσότερο φως στο πόσο καιρό αντέχει μια γυναίκα χωρίς να έχει σeξουαλική επαφή.
Τα αποτελέσματα έρευνας, λοιπόν, που έκανε σε δείγμα 1.000 γυναικών ηλικίας από 29 έως 39 ετών το γερμανικό περιοδικό “Petra” είναι αποκαλυπτικά:
-Σύμφωνα με την έρευνα, το 58% των γυναικών δεν αντέχει στην ιδέα ότι μπορεί να ζήσει χωρίς τακτικό σeξ. Μπορεί να είναι η πλειοψηφία, αλλά αυτό δείχνει ότι υπάρχει ένα 42% που είναι διατεθειμένες να απέχουν από το σeξ για αρκετό καιρό, αν αυτό νιώθουν ότι είναι καλύτερο για εκείνες.
-Το 33% σχεδόν των ερωτηθέντων παραδέχτηκε ότι το μεγαλύτερο διάστημα που πέρασε χωρίς να κάνει σeξ ήταν πάνω από 2 χρόνια!
-Το 41% απάντησε ότι η αποχή από το σeξ έχει φτάσει μέχρι και ένα χρόνο
-Το 27% απάντησε ότι έχει μείνει χωρίς σeξουαλική επαφή μέχρι και έξι μήνες.
Σύμφωνα με την έρευνα, μετά από τρεις μήνες αποχής από το σeξ η πλειοψηφία των ερωτηθέντων παραδέχτηκε ότι έχει ανήσυχη και ενίοτε εριστική συμπεριφορά, ενώ μετά από περίοδο 6 μηνών εμφανίζει έντονο άγχος.
Η έρευνα επικεντρώθηκε στην σeξουαλική επαφή και δεν έλαβε υπόψιν της την αυτοϊκανοποίηση που μπορεί να μειώσει το στρες από την αποχή σeξουαλικής επαφής.
Κάποια πράγματα δεν χρειάζεται να τα ρωτήσεις. Απλώς… τα νιώθεις.
Έχεις γνωρίσει ποτέ κάποιον που να έχει εκείνη την ήρεμη αυτοπεποίθηση; Σαν να έχει δει και ζήσει πολλά, ίσως και να έχει ραγίσει μερικές καρδιές στην πορεία. Όχι με την έννοια του «κακού παιδιού», αλλά σαν κάποιον που κουβαλά μια ήρεμη, σίγουρη ενέργεια όταν βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους — ειδικά σε γυναίκες.
Δεν είναι πάντα προφανές, αλλά μερικές φορές φαίνεται. Σε μικρές, ανεπαίσθητες λεπτομέρειες που μαρτυρούν εμπειρία και ωριμότητα. Αυτά που ακολουθούν δεν είναι κανόνες ούτε αποδείξεις, απλώς παρατηρήσεις. Μικρά σημάδια που μπορεί να δείχνουν ότι ένας άνδρας έχει υπάρξει με πολλές γυναίκες — ρομαντικά εννοώ.
1. Δεν ταράζεται με το φλερτ.
Είναι περίεργα ελκυστικό. Όταν τον πειράζεις ή του λες κάτι τολμηρό, δεν αμηχανεί, δεν χάνει τον ρυθμό του. Αντίθετα, απαντά με ηρεμία, με ένα χαμόγελο ίσως. Δεν έχει το βλέμμα του “ελαφιού στα φώτα”. Πιθανότατα γιατί το έχει ξαναζήσει, ή έχει ακούσει κάτι ακόμα πιο προκλητικό.
2. Είναι πάντα χαλαρός με τη σωματική επαφή.
Δεν είναι πιεστικός, ούτε αμήχανος. Αν τον αγγίξεις, αν καθίσεις πιο κοντά του, δεν σφίγγεται, δεν αποτραβιέται. Όλα μοιάζουν φυσικά μαζί του. Αυτή η άνεση σπάνια υπάρχει χωρίς εμπειρία – είναι κάτι που μαθαίνεται με τον καιρό.
3. Τα κομπλιμέντα δεν τον αιφνιδιάζουν.
Αν του πεις πως δείχνει ωραίος, δεν θα χαχανίσει αμήχανα ούτε θα το αρνηθεί. Θα πει απλώς «ευχαριστώ» με ένα ήρεμο χαμόγελο, σαν να το έχει ξανακούσει. Μικρό πράγμα, αλλά λέει πολλά για το πόσο σίγουρος είναι με τον εαυτό του.
4. Ξέρει να “διαβάζει” τον χώρο και τους ανθρώπους.
Ειδικά τις γυναίκες. Πιάνει το κλίμα, την ατμόσφαιρα, τις σιωπές. Ξέρει πότε να μιλήσει και πότε να σωπάσει, πότε να αστειευτεί και πότε να ακούσει. Δεν διακόπτει, δεν προσπαθεί να επιβληθεί. Αυτή η ευαισθησία και η επίγνωση δεν είναι τυχαία – καλλιεργείται με τον χρόνο και τις εμπειρίες.
5. Οι συζητήσεις μαζί του κυλούν φυσικά.
Δεν προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει, ούτε σε πιέζει να ανοίξεις τα χαρτιά σου. Κάνει ουσιαστικές ερωτήσεις, αλλά ξέρει και τι να μην ρωτήσει. Δεν βιάζεται να μάθει τα πάντα για το παρελθόν σου. Σε αφήνει να εκτεθείς με τον ρυθμό σου, και αυτό δείχνει ωριμότητα και αυτοπεποίθηση.
6. Νιώθεις πως έχει “δει” ανθρώπους σαν κι εσένα.
Και το εννοώ με τον καλό και τον δύσκολο τρόπο. Δεν τρομάζει από τα τείχη σου, δεν σοκάρεται από τις πληγές σου. Αντίθετα, σε κοιτάζει με κατανόηση, σαν να έχει βρεθεί ξανά σε παρόμοιες ιστορίες. Ίσως γιατί έχει αγαπήσει κι άλλες ψυχές που δεν ήταν εύκολες — κι έμαθε να τις προσεγγίζει με υπομονή.
7. Δεν καυχιέται ποτέ για τις γυναίκες.
Αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό. Οι άντρες που μιλούν πολύ συνήθως δεν έχουν κάνει ούτε τα μισά απ’ όσα λένε. Εκείνος όμως είναι διακριτικός, σεβαστικός. Δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα. Και αυτή η σιωπή, παράξενα, λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις.
8. Αντιμετωπίζει την οικειότητα σαν κάτι φυσικό.
Δεν τη βλέπει σαν απαγορευμένο ή σαν επίδειξη. Είναι μια ήρεμη, ώριμη εμπειρία — ένα κομμάτι της ανθρώπινης σύνδεσης. Δεν βιάζεται, δεν το κάνει θέατρο. Απλώς αφήνεται. Αυτή η γαλήνη έρχεται από μαθήματα ζωής, από εμπειρίες που τον ωρίμασαν και του έμαθαν να αγαπά πιο ήσυχα, αλλά και πιο βαθιά.
Ίσως αυτό να είναι και το πιο τρομακτικό:
Δεν είναι ο αριθμός των γυναικών που πέρασαν από τη ζωή του.
Είναι το πώς αυτό τον άλλαξε.
Πώς έμαθε να κουβαλά τους ανθρώπους πιο προσεκτικά, πιο ευγενικά.
Η Αγγελική Ηλιάδη έκανε την εμφάνιση της και μίλησε για όλους και για όλα στο «The 2Night Show». Πιο συγκεκριμένα, ο Γρηγόρης Αρναούτογλου έκανε μια σειρά από ερωτήσεις στην δημοφιλή τραγουδίστρια, που έκανε λόγο μέχρι και για UFO, που όπως ανέφερε είδε στη Νέα Σμύρνη.
Πιο συγκεκριμένα, ο Γρηγόρης Αρναούτογλου υποδέχτηκε στο «The 2Night Show» την Αγγελική Ηλιάδη με την ίδια να μιλά για το πόσο έχει αλλάξει λόγω των δυσκολιών που έχει αντιμετωπίσει, την παρουσία του Θεού στη ζωή της αλλά και την επαγγελματική πρόταση που αρνήθηκε και έχει μετανιώσει. Η ατάκα της, για UFO στη Νέα Σμύρνη, ήταν εκείνη που έκανε τον μεγαλύτερο «θόρυβο» και έδωσε τροφή για σχόλια στα social media.
Η δημοφιλής τραγουδίστρια ανέφερε αρχικά πως «Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα άλλαζα πράγματα στη ζωή μου. Δεν είναι σωστό αυτό όμως, γιατί μέσα από όλα αυτά που περνάμε στη ζωή μας, φτάνουμε στο σημείο που είμαστε σήμερα και σε αυτό το σημείο θεωρώ ότι με έχει κάνει σοφή, υπεύθυνη, να βλέπω τα πράγμα πολύ απλά και ανθρώπινα στη ζωή. Ενδεχομένως θα ήθελα να αλλάξω κάτι».
Όσον αφορά το αν έχει αλλάξει ο χαρακτήρας της, λόγω των βιωμάτων της, η Αγγελική Ηλιάδη σημείωσε ότι «Αυτή τη συστολή την είχα πάντα στον χαρακτήρα μου. Ίσως υπάρχει ακόμα αλλά μεγαλώνοντας αποκτούμε πιο πολύ θάρρος και αυτοπεποίθηση. Εννοείται ότι ωριμάζουμε. Και μικρή ήμουν μαγκάκι. Έχουν τύχει δύσκολες περιπτώσεις που τις αντιμετώπισα με θάρρος σαν μικρό κοριτσάκι. Άλλες περιπτώσεις ήταν πιο μεγάλες από εμένα και μου ήταν δύσκολο.
Όλα είναι μαθήματα στη ζωή. Όταν ήμουν 4 ετών κόλλησε κέρμα στην καρδιά μου και αν δεν έφευγε θα έπρεπε να κάνω εγχείρηση, κάτι που ήταν πολύ επικίνδυνο. Για πολλά χρόνια μετά θυμάμαι ότι έβλεπα στον ύπνο μου μια μαυροφορεμένη γυναίκα, δίπλα σε ένα καντηλάκι. Ήταν η Παναγιά. Πιστεύω πολύ και πιστεύω ότι σε όλη μου τη ζωή έχω έναν φύλακα άγγελο. Έβλεπα αυτό το όνειρο για πολλά χρόνια, γιατί με είχαν τάξει και δεν είχαν καταφέρει να με πάνε. Πήγα μόνη μου, τώρα που μεγάλωσα. Έχω νιώσει την παρουσία του Θεού πολλές φορές στη ζωή μου και πιστεύω ότι είναι δίπλα μου και με προσέχει».
Τι δείχνουν η πορτοκαλί και η πράσινη κουκίδα στο κινητό μας τηλέφωνο
Οι φωτεινές κουκίδες σε συσκευές κινητών iPhone ή Android, είναι ένας δείκτης που ενημερώνει τον χρήστη ότι κάποια εφαρμογή χρησιμοποιεί την κάμερα ή το μικρόφωνο της συσκευής.
Αυτό αποτελεί μέρος των ρυθμίσεων απορρήτου και ασφάλειας του λειτουργικού συστήματος για να προστατεύει τους χρήστες από πιθανές καταχρήσεις εφαρμογών.
Σε συσκευές iPhone η πορτοκαλί κουκίδα σημαίνει ότι το μικρόφωνο χρησιμοποιείται από μια εφαρμογή. Η πράσινη κουκίδα σημαίνει ότι η κάμερα ή το μικρόφωνο μαζί και με την κάμερα χρησιμοποιούνται από μια εφαρμογή στο iPhone σας.
Σε συσκευές με Android υπάρχει συνήθως μόνο πράσινη κουκίδα η οποία υποδεικνύει ότι κάποια εφαρμογή χρησιμοποιεί την κάμερα ή το μικρόφωνο της συσκευής σας.
Είναι καλή πρακτική να ελέγχετε ποιες εφαρμογές έχουν αυτές τις άδειες και να τις ανακαλείτε αν δεν είναι απαραίτητες.
Οι Φιλιππίνες τιμούν την ηρωίδα οικιακή βοηθό που επέζησε από τη φονική πυρκαγιά στο Χονγκ Κονγκ
Μια Φιλιππινέζα οικιακή βοηθός τιμάται ως ηρωίδα αφού βγήκε από τη φονική πυρκαγιά σε έναν πύργο στο Χονγκ Κονγκ μαζί με το τριων μηνών μωρό του εργοδότη της και την ηλικιωμένη μητέρα της. Μόλις μια μέρα μετά την άφιξή της στην πόλη, η 28χρονη Ροντόρα Αλκαράζ βρέθηκε παγιδευμένη και μόνη με τα αγαπημένα πρόσωπα του νέου εργοδότη της στο γεμάτο καπνούς διαμέρισμα της οικογένειας στο Wang Fuk Court, προτού διασωθεί από τους πυροσβέστες ακριβώς την κατάλληλη στιγμή, σύμφωνα με τις περιγραφές της περιπέτειάς της που κοινοποίησαν η οικογένεια και οι φίλοι της.
Η ιστορία της Αλκαράζ έχει για κάποιους αναδείξει τον διαρκή ρόλο των εκατοντάδων χιλιάδων οικιακών βοηθών της πόλης, οι οποίες μαγειρεύουν, καθαρίζουν και φροντίζουν τους νέους και τους ηλικιωμένους, συχνά ζώντας σε στενούς χώρους και κερδίζοντας μέτριους μισθούς σε μια από τις πιο ακριβές πόλεις του κόσμου.
Η πιο φονική πυρκαγιά των τελευταίων 7 δεκαετιών στο Χονγκ Κονγκ
«Σε χαιρετίζω, Ροντόρα και μαζί όλους τους ξένους εργαζόμενους στο εξωτερικό που συνεχίζουν να θυσιάζονται για τις οικογένειές τους ακόμη και μακριά από την πατρίδα τους», δήλωσε η γερουσιαστής Ιμέ Μάρκος, αδελφή του προέδρου των Φιλιππίνων, σε ανάρτησή της στο Facebook, αφού επισκέφθηκε την Αλκαράς στο νοσοκομείο.
Δημοσίευσε μια φωτογραφία της Αλκαράζ σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου με μια μωβ ρόμπα και μάσκα προσώπου να κάνει το σήμα της νίκης. «Μία αληθινή, σύγχρονη ηρωίδα και ένα πρότυπο συμπόνοιας και θάρρους για τους Φιλιππινέζους σε μια ξένη χώρα», έγραψε σε ανάρτηση στο Facebook το Σάββατο η Διοίκηση Πρόνοιας Εργαζομένων στο Εξωτερικό της κυβέρνησης, προκαλώντας εκατοντάδες σχόλια. Το μωρό και η μητέρα του εργοδότη της εισήχθησαν επίσης σε εντατική θεραπεία, αλλά βρίσκονται σε σταθερή κατάσταση, ανέφερε ο εργοδότης της, Kάνον Τσανγκ, σε ανάρτηση στο Facebook.
Προσευχήθηκαν για ένα θαύμα
Τα πανικόβλητα ηχητικά μηνύματα που έστειλε η Αλκαράζ στην αδερφή της κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς της Τετάρτης – που σκότωσε τουλάχιστον 151 ανθρώπους – έγιναν viral αφού κοινοποιήθηκαν στο διαδίκτυο από οικογένεια και φίλους που προσπαθούσαν να την εντοπίσουν μετά το χάος. «Νιώθω πολύ αδύναμη. Δεν μπορώ να αναπνεύσω», είπε σε ένα από τα βίντεο, κλαίγοντας και παλεύοντας να μιλήσει.
Filipino domestic worker Rhodora Alcaraz is praised for saving a baby during a Hong Kong fire, cradling the child in a wet blanket while trapped for hours before rescue; she remains hospitalized https://t.co/l2b22muuO7pic.twitter.com/RJi7Asafe4
Η Ρόντα Λιν Ντάγιο, πρώην εργοδότρια της Αλκαράζ, ήταν μεταξύ εκείνων που προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με ανθρώπους στο Χονγκ Κονγκ για να βοηθήσουν να εντοπίσουν πού βρίσκεται, είπε. «Περίμενα πραγματικά ότι δεν θα την έβρισκαν πια. Έτσι προσευχήθηκα: Σε παρακαλώ Θεέ μου… Κάνε ένα θαύμα, Κύριε», είπε.
Η Αλκαράζ, γνωστή με το παρατσούκλι Τζάκι, φρόντιζε τα παιδιά του Ντάγιο από την ηλικία των 17 ετών για περισσότερα από τέσσερα χρόνια στις Φιλιππίνες.
Η οικογένεια την εμπιστευόταν τόσο πολύ που η Ντάγιο είπε ότι ένιωθε άνετα να αφήνει τα παιδιά της με τον Αλκαράζ ακόμα και όταν έπρεπε να ταξιδέψει στις ΗΠΑ.
«Ο τρόπος που φρόντιζε τα παιδιά ήταν διαφορετικός – υπήρχε αληθινή αγάπη… Δεν αμφιβάλλω ότι θα έθετε και τη ζωή της σε κίνδυνο για το παιδί που φρόντιζε», είπε.
Εννέα Ινδονήσιες οικιακές βοηθοί και μία Φιλιππινέζικη επιβεβαιώθηκαν μεταξύ των νεκρών στο Wang Fuk Court, την πιο φονική πυρκαγιά στην πόλη εδώ και περισσότερα από 75 χρόνια. Περισσότεροι από 40 άνθρωποι εξακολουθούν να αγνοούνται. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, υπάρχουν περίπου 368.000 ξένες οικιακές βοηθοί στο Χονγκ Κονγκ, που αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ένα δέκατο του εργατικού δυναμικού. Η πλειοψηφία προέρχεται από τις Φιλιππίνες και την Ινδονησία, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί ο αριθμός των ατόμων που προέρχονται από το Μπαγκλαντές, τη Μιανμάρ και την Ταϊλάνδη.
Όπως πολλοί από τους συνομηλίκους της, η Aλκαράζ- η οποία έχει οκτώ αδέρφια – αποφάσισε να εργαστεί στο εξωτερικό για να κερδίσει υψηλότερους μισθούς που θα μπορούσε να στείλει πίσω στην πατρίδα της για να στηρίξει την οικογένειά της.
Εργάστηκε για δύο χρόνια στο Κατάρ, προτού αναλάβει τη θέση στο Χονγκ Κονγκ. «Είμαστε φτωχοί. Ο πατέρας μας είναι απλώς ψαράς, γι’ αυτό και αποφάσισε να εργαστεί στο εξωτερικό για να βοηθήσει την οικογένεια», δήλωσε στο Reuters η μικρότερη αδερφή της Αλκαράζ, Ρέιτσελ Λορέτο. «Είμαστε τόσο περήφανοι για την αδερφή μας», πρόσθεσε.
Το «σύκο»: η παλιά χειρονομία που κρύβει ιστορία και συμβολισμούς
Με μια πρώτη ματιά, μοιάζει απλώς με μια κλειστή γροθιά. Όμως αν προσέξει κανείς καλύτερα, θα δει τον αντίχειρα να είναι σφηνωμένος ανάμεσα στον δείκτη και το μεσαίο δάχτυλο. Αυτή η μικρή λεπτομέρεια είναι που μετατρέπει την κίνηση σε κάτι περισσότερο από μια συνηθισμένη χειρονομία: πρόκειται για το γνωστό «σύκο». Ένα νεύμα που έχει πίσω του αιώνες ιστορίας, ποικίλες σημασίες και έναν ιδιαίτερο πολιτισμικό συμβολισμό.
Στην Ελλάδα παλιότερα το «σύκο» είχε προσβλητική ή ειρωνική σημασία, κάτι σαν «δεν θα πάρεις τίποτα», «άντε από δω».
Ένα σιωπηλό «όχι»
Στη λαϊκή παράδοση της Ευρώπης, το «σύκο» λειτουργούσε ως μια άφωνη μορφή άρνησης ή χλευασμού. Σε εποχές όπου η δημόσια αντιπαράθεση μπορούσε να οδηγήσει σε σύγκρουση, η μικρή αυτή χειρονομία έλεγε πολλά χωρίς να χρειαστεί κουβέντα. Με μια γροθιά και τον αντίχειρα κρυμμένο ανάμεσα στα δάχτυλα, ο άνθρωπος μπορούσε να εκφράσει ένα ξεκάθαρο «δεν θα πάρεις τίποτα» ή «άντε από δω», χωρίς να φωνάξει ή να προκαλέσει ανοιχτή διαμάχη.
Από το κακό μάτι ως την καθημερινότητα
Η ιστορία του «σύκου» πάει ακόμα πιο πίσω. Στην παγανιστική Ρωσία, η χειρονομία θεωρούνταν αποτρεπτικό σημάδι που έδιωχνε τα κακά πνεύματα και προστάτευε από το «κακό μάτι». Η κλειστή γροθιά συμβόλιζε κρυμμένη δύναμη, ενώ ο λυγισμένος αντίχειρας λειτουργούσε σαν φυλαχτό. Έτσι, πέρα από ένα απλό «όχι», το «σύκο» έπαιρνε και μια διάσταση μαγικής προστασίας, ένα είδος λαϊκού ξορκιού απέναντι στις δυνάμεις του κακού.
Το «σύκο» στο σχολείο και στις παιδικές αναμνήσεις
Ακόμα και στον 20ό αιώνα, παιδιά και έφηβοι χρησιμοποιούσαν το «σύκο» σαν μικρό μυστικό κώδικα επικοινωνίας. Ένα αθετημένο ραντεβού ή μια πλάκα μπορούσαν να λυθούν με ένα «σύκο», που όλοι καταλάβαιναν ως σήμα ειρωνείας, αλλά και συνεννόησης. Δεν ήταν βίαιη κίνηση, ούτε χυδαία – ήταν περισσότερο ένα παιχνίδι, μια γλώσσα συμβόλων που περνούσε από γενιά σε γενιά.
Συμβολισμός σε δύσκολες στιγμές
Υπάρχουν και μαρτυρίες που συνδέουν το «σύκο» με την αντοχή και την προστασία. Στρατιώτες στον πόλεμο έκαναν τη χειρονομία κλείνοντας μέσα στη γροθιά τους τη βέρα ή ένα φυλαχτό, σαν να ήθελαν να φυλάξουν την αγάπη και το κουράγιο τους. Έτσι, η κίνηση αποκτούσε έναν πιο προσωπικό, συγκινητικό χαρακτήρα, ως σύμβολο δύναμης και εσωτερικής αντίστασης.
Από την παράδοση στη λήθη
Σήμερα, το «σύκο» έχει σχεδόν εξαφανιστεί από την καθημερινότητα. Στη θέση του έχουν μπει τα μηνύματα, τα emojis και τα gifs που εκφράζουν άρνηση ή κοροϊδία με πιο σύγχρονο τρόπο. Ωστόσο, σε κάποιες γωνιές της λαϊκής μνήμης επιβιώνει ακόμα – είτε ως πειραχτική χειρονομία, είτε ως μικρό φυλαχτό που κάποιοι συνεχίζουν να δείχνουν για καλή τύχη.
Ένα σύμβολο διακριτικής αντίστασης
Το «σύκο» μπορεί να μοιάζει ασήμαντο, όμως πίσω του κρύβει μια κουλτούρα χιλιετιών. Μας θυμίζει ότι η άρνηση δεν χρειάζεται πάντα φωνές ή συγκρούσεις, αλλά μπορεί να εκφραστεί με χιούμορ, διακριτικότητα και απλότητα. Είναι ένα μικρό, καθημερινό παράδειγμα του πώς οι λαοί χρησιμοποιούσαν τη γλώσσα του σώματος για να επικοινωνήσουν, να αντισταθούν και να προστατευτούν.
