Μπροστά στο ταμείο πληρώνουμε λίγα. Το πραγματικό όμως κόστος του φθηνού ρούχου είναι άλλο και το πληρώνουμε όλοι μαζί.

Δυστυχώς, για τους περισσότερους, και όχι μόνο στην Ελλάδα, οι λέξεις Rana Plaza δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Αν όμως ανατρέξει κάποιος στα δημοσιεύματα, τέτοιες μέρες πριν από τρία χρόνια, θα ανακαλύψει πως εκεί έγινε ένα από τα πιο πολύνεκρα εργατικά ατυχήματα στην ιστορία. 1167 άνθρωποι άφησαν την τελευταία τους πνοή και περισσότεροι από 2500 τραυματίστηκαν όταν το κτήριο Rana Plaza στη Savar του Bangladesh κατέρρευσε.

Το τεράστιο κτήριο φιλοξενούσε 5 υφαντουργίες, μία τράπεζα και αρκετά καταστήματα. Για καιρό οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονταν για την κατάστασή του λόγω των ρωγμών που έκαναν την εμφάνισή τους στους τοίχους του. Ακόμα και οι κρατικές υπηρεσίες προειδοποιούσαν για κινδύνους από το τεράστιο βάρος που καλούνταν αυτή η παλιά κατασκευή να αντέξει.

Ενώ η τράπεζα και τα καταστήματα εκκενώθηκαν από την προηγούμενη της κατάρρευσης ημέρα, οι εργάτες στις υφαντουργίες υποχρεώθηκαν να βρεθούν στις θέσεις τους ώστε να μην μείνει πίσω η παραγωγή των παραγγελιών που κατευθύνονταν στην εταιρεία Mango.
Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά που οι ανάγκες της «Δυτικής μόδας» έγιναν η αιτία να χαθούν ανθρώπινες ζωές. Τραγικές ιστορίες φτάνουν συχνά στις οθόνες μας, τις περισσότερες φορές χωρίς τη δύναμη να αφυπνίσουν. Και αυτές είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, οι υπόλοιπες, οι πολλές θα μείνουν μέσα σε ένα στενό οικογενειακό κύκλο, προσθέτοντας ακόμη περισσότερη δυστυχία στη δύσκολη καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων.

Ζούμε σε ένα σημείο καμπής για τις καταναλωτικές μας συνήθειες. Η γκαρνταρόμπα μας ποτέ δεν είχε περισσότερα «κομμάτια» και ποτέ δεν ήταν πιο οικονομική από όσο είναι σήμερα.

Στο σύνολο του πλανήτη, αγοράστηκαν 100% περισσότερα ρούχα το 2015 από ότι 30 χρόνια πριν, ρούχα που είναι προορισμένα να φορεθούν κατά μέσο όρο 7 φορές πριν δουν το δρόμο προς τα άδυτα της ντουλάπας. Αν σκεφτούμε πως μόνο οι Βρετανοί έχουν αχρησιμοποίητα ρούχα αξίας 45 δισεκατομμυρίων ευρώ, ίσως η εικόνα γίνει πιο καθαρή.

Πως όμως φτάσαμε σε αυτό τον κορεσμό; Όλα ξεκίνησαν από τη χαλάρωση των εμπορικών περιορισμών. Μεγάλες εταιρείες αναζήτησαν εργοστάσια σε χώρες με χαμηλά εργατικά κόστη. Η φθηνή παραγωγή οδήγησε σε χαμηλότερες τιμές για τους καταναλωτές που πλέον μπορούσαν να αγοράσουν περισσότερα, ξοδεύοντας λιγότερα. Και αυτό φάνταζε παραδεισένιο, για τους ίδιους όμως μόνο και μόνο σαν πρώτη ανάγνωση.

Τα τελευταία 20 χρόνια, η παραγωγή ενδυμάτων στις ΗΠΑ έχει χάσει το 80% του κύκλου εργασιών της. Αν προστεθούν σε αυτό και οι απώλειες προηγούμενων ετών φτάνουμε μπροστά σε μια σκληρή πραγματικότητα. Ενώ το 1965 το 95% των ρούχων που φορέθηκαν στη χώρα ήταν “Made in USA”, το 2015 έφτασε στο… 2%. Αυτό για τη χώρα σημαίνει 1,5 περίπου εκατομμύριο χαμένες θέσεις εργασίας. Μπορούν όμως να αγοράζουν πιο φθηνά ρούχα!
Θα πει κάποιος πως αυτές τις δουλειές τις βρήκαν άνθρωποι ίσως με περισσότερη ανάγκη. Η απάντηση μπορεί να ξεκινήσει με δύο λέξεις. Rana Plaza. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι να συνεχιστεί. Τα ρούχα μας κατασκευάζονται από εργάτες με τους χαμηλότερους μισθούς στον πλανήτη. Συχνά από μικρά παιδιά που γίνονται θύματα εκμετάλλευσης δουλεύοντας ώρες ατελείωτες για λίγο φαγητό και με υποσχέσεις για πληρωμή κάποια στιγμή. Σε χώρες με ανύπαρκτη εργατική νομοθεσία, με απουσία ελέγχου στις εγκαταστάσεις, με καθημερινά ατυχήματα χωρίς οι υπεύθυνοι να δίνουν ποτέ λόγο.

Και το πρόβλημα δεν σταματάει απλά στην εργασία. Το φαινόμενο της “Fast Fashion” προϋποθέτει φθηνά ρούχα και αξεσουάρ. Το εργατικό κόστος είναι ένας παράγοντας της εξίσωσης. Ένας άλλος είναι οι πρώτες ύλες. Και σε αυτές ο βασιλιάς ακούει στο όνομα «πολυεστέρας».

Βρίσκεται στο 50% τον ρούχων που αγοράζονται καθημερινά. Ευχή για πολλούς, κατάρα για όλους. Ένα παράγωγο πετρελαίου μη βιοδιασπώμενο. Κατασκευάστηκε; Θα κάνει παρέα σε αρκετές γενιές. Ένα προϊόν που χρειάζεται τεράστιες ποσότητας ενέργειας για να κατασκευαστεί. Και όταν οι νέες χώρες παραγωγής δεν σέβονται στο ελάχιστο την ανθρώπινη ζωή, φυσικά θα σεβαστούν ακόμα λιγότερο το περιβάλλον. Οι τεράστιες ποσότητες ενέργειας που απαιτούνται, παράγονται σε αρχαία εργοστάσια που έχουν οδηγήσει το αποτύπωμα διοξειδίου του άνθρακα της βιομηχανίας ενδυμάτων στο 10% του παγκόσμιου συνόλου και στη δεύτερη θέση όσων μολύνουν το φρέσκο νερό. Τα  ρούχα όμως είναι φθηνά…

Υπάρχει όμως και «ευτυχώς» στην υπόθεση. Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν μια στροφή του αγοραστικού κοινού. Μια πιο συνειδητοποιημένη αντιμετώπιση όχι του φθηνού ρούχου, σε πρώτη φάση, αλλά της υπερκατανάλωσης. Ίσως είναι αυτή η απόγνωση όταν η ασφυκτικά γεμάτη ντουλάπα ανοίξει και δεκάδες άγνωστα, στην κυριολεξία, ρούχα πέσουν στο πάτωμα.

Ίσως είναι νέες τάσεις που επικρατούν τελευταία και καλούν σε έναν πιο active τρόπο ζωής, στο κυνήγι της εμπειρίας, οπότε κάθε οικονομικός πόρος που οδηγείται σε κάτι ουσιαστικά άχρηστο , στερεί από αυτό το κυνήγι. Ίσως πάλι για κάποιους, δυστυχώς λιγότερους ακόμα, να είναι η αντίδραση στην εκμετάλλευση ανθρώπων και περιβάλλοντος, για όποιους όμως λόγους και να γίνεται αυτή η στροφή, το συνολικό όφελος είναι ανεκτίμητο. Και τα οφέλη του θα τα ζήσουμε όλοι μαζί.

Μια γυναίκα που άρχισε ξαφνικά να βγάζει νύχια αντί για τρίχες στα χέρια της. Ένας κρατήρας που ποτέ δεν αποκαλύφθηκε πως δημιουργήθηκε στο συγκεκριμένο σημείο ενώ όσοι ερευνητές ασχολήθηκαν με την ύπαρξη του πέθαναν από άγνωστη αιτία πριν ολοκληρώσουν την έρευνα τους. Μια έπαυλη όπου μάνα και γιος βρέθηκαν νεκροί χωρίς να γίνει ποτέ γνωστό τι ακριβώς συνέβη εκείνο το βράδυ.

Ένας φάρος όπου οι φαροφύλακες του εξαφανίστηκαν από μια καταιγίδα που ποτέ όμως δεν σημειώθηκε. Τα περίεργα φώτα στον ουρανό της Νορβηγίας που βλέπουν κατά καιρούς κάτοικοι και περαστικοί και μέχρι σήμερα οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να εξηγήσουν τι ακριβώς είναι και ποιο φαινόμενο τα δημιουργεί…

Θα μπορούσαν να αποτελούν σενάριο για κάποιο από τα επεισόδια της σειράς X-Files. Πρόκειται όμως για περιστατικά που έχουν καταγραφεί αλλά μέχρι και σήμερα καλύπτονται από πέπλο μυστηρίου.

• Shanyna Isom

Μια κρίση άσθματος οδήγησε το 2009 την Shanyna Isom στο νοσοκομείο. Η αντιμετώπιση της κατάστασης της περιελάμβανε την χορήγηση φαρμάκων. Λίγο καιρό αργότερα η Shanyna άρχισε να έχει φαγούρα σε όλο της το σώμα ενώ τα πόδια της άρχισαν να μελανιάζουν. Το πιο περίεργο όμως ήταν ότι άρχισε να βγάζει καύκαλα ενώ έχανε και κιλά. Σε νοσοκομείο της Βαλτιμόρης που επισκέφθηκε ερευνητές της είπαν πως υποφέρει από μια κατάσταση που την κάνει να αναπτύσσει 12 φορές περισσότερα δερματικά κύτταρα από ότι τρίχες με αποτέλεσμα να γεμίζει «νύχια» που μοιάζουν με μικρά λέπια αντί για τριχοφυΐα. Μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί εξήγηση για την κατάστασή της…

• Ο κρατήρας Patomskiy

Ο συγκεκριμένος κρατήρας ανακαλύφθηκε το 1949 από τον γεωλόγο Vadim Kolpakov σε μια αποστολή του στη Σιβηρία. Ο Kolpakov γνώριζε ότι στη περιοχή δεν υπήρχε καμία ηφαιστειακή δραστηριότητα που να εξηγεί τη δημιουργία του κρατήρα την ώρα που οι ντόπιοι απέφευγαν την περιοχή γιατί είχαν ακουσθεί διάφορες περίεργες ιστορίες. Μεταξύ αυτών που ακούστηκαν ήταν ότι είχε δημιουργηθεί από ηφαίστειο, από μετεωρίτη ενώ υπήρξαν και σενάρια ότι κρυβόταν κάποιο UFO υπόγεια.

Το 2005 σε μια άλλη αποστολή στο ίδιο μέρος η οποία δεν ολοκληρώθηκε, ο αρχηγός της ομάδας έπαθε ξαφνικά ανακοπή λίγα χιλιόμετρα από το μέρος που βρίσκεται ο κρατήρας. Για τους ντόπιους ο θάνατος προήλθε από αυτή τη καταραμένη περιοχή όπως οι ιστορίες τους έλεγαν. Λύση στο μυστήριο για την ύπαρξη του στο συγκεκριμένο σημείο δεν δόθηκε ποτέ…

• Η έπαυλη Redpath

Άλυτο μυστήριο παραμένει και ο φόνος της Ada Maria Mills Redpath και του γιου της Clifford το 1901 στην έπαυλή τους στον Καναδά. Η Ada που ήταν χήρα και άρρωστη καθώς και ο γιος της ο οποίος έχαιρε άκρας υγείας βρέθηκαν νεκροί την ίδια μέρα. Η αναφορά του ιατροδικαστή-βασισμένη σε στοιχεία ενός γιατρού που δεν βρέθηκε ποτέ στην έπαυλη-έλεγε ότι ο Clifford έπασχε από επιληψία και ότι αυτός και η μητέρα του σκοτώθηκαν επειδή τον έπιασε κρίση. Περίεργο ήταν ότι ποτέ δεν ήρθε αστυνομία στο σπίτι ενώ οι κηδείες έγιναν πολύ γρήγορα και κανείς στη περιοχή δε θέλησε να ξαναφέρει το θέμα στην επιφάνεια…

• Ο φάρος του Eilean Mor

Ήταν 26 Δεκεμβρίου του 1900 όταν ένα πλοίο με προμήθειες προσάραξε στο νησί Eilean Mor. Οι τρείς φαροφύλακες οι οποίοι ήταν και οι μόνοι κάτοικοι του νησιού δεν εμφανίσθηκαν ποτέ. Ο καπετάνιος πάτησε τη κόρνα του πλοίου και άναψε μια φωτοβολίδα μήπως τον δουν οι φαροφύλακες. Κανένας δεν εμφανίστηκε όμως και έστειλε πάνω στο φάρο τον αντικαταστάτη φαροφύλακα που είχε στο πλοίο του, τον Joseph Moore. Ο Moore δήλωσε μετέπειτα πως μέχρι να φτάσει στο φάρο τον είχε κυριεύσει ένα αίσθημα απόλυτου τρόμου. Η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη, τα δύο από τα τρία αδιάβροχα έλειπαν και όταν μπήκε στη κουζίνα παρατήρησε το μισοτελειωμένο φαγητό, την αναποδογυρισμένη καρέκλα και το σταματημένο ρολόι στο τοίχο.

Στο νησί κατέφθασε ειδική ομάδα προκειμένου να ερευνήσει τι είχε συμβεί η οποία και βρήκε το ημερολόγιο συμβάντων του φάρου στο οποίο είχαν καταγραφεί ισχυρότατοι άνεμοι και καταιγίδες. Ο φαροφύλακας που κατέγραφε είχε σημειώσει ότι ο ένας του συνάδελφος έκλαιγε κατά τη διάρκεια της φοβερής καταιγίδας και ότι μετά από λίγες μέρες ο καιρός καλυτέρεψε και όλα ήταν εντάξει. Το Eilean Mor ήταν ορατό από το κοντινό νησί Lewis από το οποίο ποτέ δεν παρατηρήθηκαν καταιγίδες στη περιοχή εκείνες τις ημέρες που έγραφε το ημερολόγιο…

• Τα φώτα του Hessdalen

Ήταν ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα όταν το 1997 ο Harald Dale που είχε κατασκηνώσει στη Νορβηγία με την οικογένεια του είδε ξαφνικά στον ουρανό τρία φώτα να τρεμοπαίζουν και φώναξε την οικογένεια του από τις σκηνές έντρομος. Μετά από λίγα λεπτά τα φώτα εξαφανίστηκαν. Τα περιστατικά με ανθρώπους που είδαν αυτά τα φώτα στον ουρανό του Hessadalen είναι πολλά ιδιαίτερα την δεκαετία του 90.Οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμα καταλήξει από τι προκαλείται αυτό το φαινόμενο…

Πηγή: Newsbeast.gr

Κάτοχος ενός εκλεπτυσμένου γούστου, μια όμορφη γυναίκα, μοντέλο μόδας και ένα από τα πιο λαμπρά αστέρια του κινηματογράφου του 20ου αιώνα. Στην εποχή της η Όντρεϊ Χέπμπορν ήταν μια από τις πιο ακριβοπληρωμένες ηθοποιούς και η συμμετοχή της σε οποιαδήποτε ταινία εγγυόταν την επιτυχία της ταινίας, ενώ οι φωτογράφοι πάλευαν για το δικαίωμα να φωτογραφίσουν την διάσημη ηθοποιό.

Μαζέψαμε 20 σπάνιες φωτογραφίες της αμίμητης Όντρεϊ Χέπμπορν που τραβήχτηκαν την δεκαετία του ‘50.

Η Όντρεϊ Χέπμπορν όταν ήταν ακόμα μοντέλο, σε φωτογράφηση στο στούντιο του φωτογράφου Erwin Blumenfeld στη Νέα Υόρκη.

Η ηθοποιός σε επίδειξη μόδας στο Γκέρσον, Άμστερνταμ, 2 Νοεμβρίου του 1954.

Η Χέμπορν στα γυρίσματα της διαφήμισης για την νέα της ταινία «Έξυπνο μουτράκι» στο στούντιο Paramount, Απρίλιος του 1956.

Η ηθοποιός κατά τη διάρκεια διαλείμματος στα γυρίσματα της ταινίας «Αριάν», Νοέμβριος του 1956.

Η  Όντρεϊ Χέπμπορν ποζάρει δίπλα στην τούρτα κατά τη διάρκεια ενός κοκτέιλ πάρτι προς τιμήν της, 1953.

Η ηθοποιός ποζάρει στο φακό του Bud Fraker κατά τη διάρκεια φωτογράφησης για τη νέα ταινία «Σαμπρίνα», Οκτώβριος του 1953.

Φωτογράφηση στο Χόλιγουντ στο στούντιο Paramount για την νέα της ταινία «Σαμπρίνα», Οκτώβριος του 1953.

Φωτογράφηση στο στούντιο στη Νέα Υόρκη. Φωτογράφος: Erwin Blumenfeld, Μάιος του 1952.

Η Όντρεϊ κάνει βόλτα με βάρκα σε μια λίμνη στην Ελβετία. Φωτογράφος: Hans Gerber, Αύγουστος του 1954

Η Όντρεϊ Χέμπορν στο δωμάτιο του ξενοδοχείο της στη Ρώμη, Οκτώβριος του 1952.

Η ηθοποιός κατά τη διάρκεια διαλείμματος στα γύρισματα της ταινίας «Πόλεμος και Ειρήνη» στο στούντιο Cinecittà, Αύγουστος του 1955.

Συνέντευξη τύπου της Όντρεϊ Χέμπορν στο Grand Hotel στη Ρώμη, 29 Σεπτεμβρίου του 1954.

Στο στούντιο Cinecittà στη Ρώμη, Αύγουστος του 1955.

Την ώρα γυρισμάτων της ταινίας «Πόλεμος και Ειρήνη», Οκτώβριος του 1955.

Η Όντρεϊ Χέμπορν και ο Μίστερ Φέιμους, 1957.

Η Όντρεϊ Χέμπορν στη παραλία των Καννών, 1953.

Η Όντρεϊ Χέμπορν  και ο Μίστερ Φέιμους στο Μεξικό στα γυρίσματα της ταινίας «Οι ασυγχώρητοι», Φεβρουάριος του 1959.

Η Όντρεϊ Χέμπορν στην πρώτη της διαφημιστική φωτογράφηση στο στούντιο Paramount, 1953.

Σε αντίθεση με άλλες τεχνικές όμως που είναι μόνιμες, όπως π.χ. τα τατουάζ, το body painting είναι κάτι προσωρινό. Μάλιστα, όταν γίνεται σε μια μικρή περιοχή του σώματος λέγεται συνήθως προσωρινό τατουάζ.

Body painting λέγεται μόνο όταν γίνεται σε μεγάλη κλίμακα, όταν δηλαδή αφορά όλο το σώμα: δηλαδή ζωγραφίζουμε επάνω του κάτι μεγάλο (πχ ένα ζώο).

Τα θέματά του ποικίλλουν. Γενικά περιλαμβάνουν από ζώα και τοπία μέχρι γνωστούς πίνακες ζωγραφικής που ζωγραφίζονται επάνω στο σώμα και πολλές φορές σημεία του σώματος, βοηθάνε στο να “συμπληρωθεί καλύτερα” η εικόνα.

Για παράδειγμα μπορεί να ζωγραφίζουμε έναν ελέφαντα στο σώμα και η ζωγραφιά να έχει γίνει με τέτοιον τρόπο που σαν προβοσκίδα να είναι το ένα χέρι μας. Μάλιστα γίνονται μέχρι και φεστιβάλ για τη ζωγραφική σώματος. Το bodypainting ζωγραφίζεται πάνω στο σώμα με ειδικές μπογιές και κρατάει μόλις μερικές ώρες.