Όλοι λίγο πολύ έχουμε αγοράσει ένα t-shirt το οποίο να γράφει πάνω κάτι που μας εκφράζει.
Σίγουρα όμως σε αυτή την φωτογραφική συλλογή τα συγκεκριμένα άτομα μάλλον δεν είδαν ή δεν έδωσαν σημασία στο τι ακριβώς γράφουν τα μπλουζάκια τους τα όποια μάλλον δεν μας δίνουν και το καλύτερα δυνατό μήνυμα.
Το βίντεο που ακολουθεί σίγουρα θα σας κάνει να χαμογελάσετε πλατιά.
Παρουσιάζει ένα νεαρό αγόρι το οποίο χορεύει καταπληκτικά και με απίστευτη αυτοπεποίθηση το γνωστό τραγούδι «Cuban Pete» που αρχικά παρουσιάστηκε από τον Louis Armstrong αλλά έγινε γνωστό στους νεότερους από τον Jim Carrey στην ταινία The Mask. Αδιαμφισβήτητα αυτή η νέα έκδοσή του χορού έχει κάτι διαφορετικό από τα προηγούμενα.
Το αγόρι δεν διστάζει να χορέψει μπροστά σε όλο τον έκπληκτο κόσμο που βρισκόταν στην πισίνα και ανάμεσα σε εντελώς άγνωστο κοινό κατάφερε να τους συναρπάσει και να τους φτιάξει τη διάθεση. Τραβώντας τα βλέμματα απολαμβάνει τη χαρά τους και δεν σταματά στιγμή να το διασκεδάζει με την ψυχή του.
Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί το χορό του μικρού αγοριού που θα σας συναρπάσει.
Μια συλλογή με φωτογραφίες αλλά και κινούμενες εικόνες που εκτός από εξωπραγματικές έχουν και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
Ας δούμε λοιπόν 26 πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες μέσα από μια αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή.
1. Εδώ αποθηκεύονται όλες οι σκέψεις μας. Το υπόλοιπο σώμα απλώς συντηρεί αυτό που βλέπετε.
2. Όλος ο κόσμος του διαδικτύου αποθηκεύεται και κινείται με τη χρήση τρισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων ηλεκτρόνια που εάν τα συγκεντρώσουμε όλα μαζί ζυγίζουν 50 γραμμάρια! Δηλαδή περίπου μια.. φράουλα!
3. Έτσι είναι μια μέρα στην Αρκτική όπου ο ήλιος δε δύει για 6 μήνες.
4. O Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων του CERN
5. Γλυπτό κατασκευασμένο από χρωματιστά μολύβια
6. Η χώρα του Οζ ποτέ δεν έμοιαζε πιο μαγική
7. Κάμερα κατέγραψε τις πιο λεπτομερείς φωτογραφίες του διαστήματος, η ακρίβεια των οποίων ξεπερνά και αυτές από το τηλεσκόπιο Hubble
8. Χταπόδι καμουφλάρεται στα φύκια
9. Η πόλη του Μεξικού
10. Συνδυαστική φωτογραφία όλων των απογειώσεων στο αεροδρόμιο Hannover της Γερμανίας
11. Γλυπτό στη νότια Γαλλία
12. Εικόνα της Γης από τη NASA, κάτω από τους δακτύλιους του Κρόνου
13. Το παιχνίδι με το φιδάκι που υπνωτίζει
14. Πως φαίνεται η έκλειψη από το διάστημα
15. Όλες οι αεροπορικές γραμμές του κόσμου!
16. Αυτή η χελώνα που πέθανε το 2006, ήταν το κατοικίδιο του Δαρβίνου το 1835!
17. Το ρεκόρ της Formula 1 στο pit stop είναι 2.05 δευτερόλεπτα
18. Γλυπτό κατασκευασμένο αποκλειστικά από μάρμαρο
19. H έκρηξη ενός ηφαιστείου ενός ηφαιστείου από τα μάτια ενός αστροναύτη
20. Πυρηνική βόμβα, κλάσματα του δευτερολέπτου μετά την έκρηξή της
21. Stop motion
22. Αυτοί είναι οι τένοντες μέσα στην καρδιά
23. Ένα αυτοκίνητο εξαΰλωνεται μέσα σε δευτερόλεπτα.
24. Ο μοναχός που επί 12 χρόνια προσευχόταν σε αυτό το σημείο συνεχώς
25. Πως αλλάζει το πρόσωπό μας κάτω από διαφορετικό φωτισμό
26. Εσείς πόσα πρόσωπα βλέπετε;
Ο Rafael Mantesso δήλωσε: Στα γενέθλιά μου η γυναίκα μου πήρε τα πράγματά της, τα έπιπλά μας και με άφησε σε ένα άδειο και άσπρο διαμέρισμα μόνο με τον σκύλο μου, τον Jimmy. Εμπνεύστηκα από τους άσπρους τοίχους και τον φίλο μου που τραβούσε φωτογραφίες τον σκύλο μου, ο οποίο έτρεχε μέσα στο άδειο σπίτι πολύ χαρούμενος. Όταν ο Jimmy σταμάτησε κουρασμένος, πήρα ένα μαρκαδόρο και έφτιαξα ένα νέο και διαφορετικό κόσμο γύρω του. Ένιωσα όμορφα με το σχεδιασμό και πίστεψα πως είμαι ξανά ζωντανός.»
«Δημιούργησα μια σειρά από διασκεδαστικές και αστείες φωτογραφίες οπου το bull terrier μου ονειρεύεται, παίζει, χαλαρώνει και μεταμορφώνεται σε οτιδήποτε μπορούσα να φανταστώ.»
Οι καλύτερες φωτογραφίες περιλαμβάνονται σε ένα βιβλίο που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο.
Δείτε τις φωτογραφίες του δημιουργού παρακάτω.
Σε αυτό το απίθανο βίντεο, οι ιδιοκτήτες του μαύρου σκύλου το ρωτούν αν θέλει να πάει μια βόλτα στο πάρκο. Η αντίδραση του είναι απλά ξεκαρδιστική. Μοιάζει να είναι τόσο χαρούμενος και εκστασιασμένος μόλις ακούει τη λέξη πάρκο που πραγματικά χάνει τα λόγια του. Είναι σαν να προσπαθεί να μιλήσει μαζί με γαβγίσματα και παράγει έναν ήχο που πραγματικά είναι σπάνιο και ίσως δύσκολο να τον έχετε ακούσει κάπου αλλού.
Ο χαρούμενος σκύλος μοιάζει να λέει «Πάρκο; Πάρκο; Φυσικά και θέλω να πάμε. Αυτό περιμένω από τη στιγμή που μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Ίσως εκεί να υπάρχουν και άλλα σκυλιά ή σκίουροι. Σίγουρα θα παίξουμε και με τη μπάλα, θα τρέξω και θα περάσω υπέροχα!»
Δείτε παρακάτω το βίντεο με τη μοναδική αντίδραση του όμορφου τετράποδου
Ο Γιάννης είναι μπαμπάς της Νεφέλης που είχε καρκίνο και μαζί με τη μαμά της, έφτιαξαν το karkinaki.gr προκειμένου να ενημερώσουν όλους τους γονείς για τον παιδικό καρκίνο.
Σε ένα πολύ όμορφο γράμμα του, που δημοσίευσε με τίτλο «Δύο χρόνια μια (νέα) ζωή!» ο μπαμπάς Γιάννης μοιράζεται μαζί μας την αισιόδοξη πλευρά της ζωής!
3 Ιουλίου 2013
Η αλήθεια είναι ότι μου είχε περάσει από το μυαλό. Το είχα σκεφτεί και παλιότερα: τι θα έκανα εάν…
Αλλά μέχρι να σου συμβεί, από την «ασφάλεια» του αμέτοχου παρατηρητή, λες πολλά και καταλαβαίνεις ελάχιστα. Μάλλον τίποτα.
Μετά σου συμβαίνει! Στον καθένα μπορεί να συμβεί. Όσο μακρινό και απίθανο σου φαίνεται, τόσο εύκολα μπορεί να σε βρει. Και μας βρήκε: «Οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία» είναι η διάγνωση για τη Νεφέλη. Τύπος «common B» η… παρήγορη διευκρίνιση. Ο Γολγοθάς αρχίζει. Όλοι λένε όμως ότι οδηγεί στο φως.
Όταν ο θάνατος μπαίνει από το παράθυρο και σημαδεύει ό,τι πιο αγαπημένο σου, ανοίγεις όλες τις πόρτες για να τον διώξεις. Ξέρεις ότι με όλες τις πόρτες ανοιχτές πολλά μπορούν να συμβούν, αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή.
Σήμερα κάναμε την πρώτη μετάγγιση αίματος. Εξετάσεις επί εξετάσεων και προειδοποιήσεις για τα δύσκολα που είναι μπροστά μας. Και δυο μάτια που σε κοιτάνε κατευθείαν στην ψυχή και σε ρωτάνε: πότε θα γυρίσουμε σπίτι; Πότε θα γίνουν όλα όπως ήταν πριν; Πότε;
Το ταξίδι από το σκοτεινό μονοπάτι προς το φως, ξεκινάει…
3 Ιουλίου 2015
Σε λίγη ώρα θα ξυπνήσουμε τη Νεφέλη για να της δώσουμε το χάπι της χημειοθεραπείας της. Το τελευταίο! Πέρασαν δύο χρόνια –ούτε που ξέρω πώς. Ο μυελός της είναι καθαρός! Η θεραπεία ολοκληρώθηκε! Και τώρα;
Μέσα σε δύο χρόνια άλλαξε η ζωή μας για πάντα! Ο καρκίνος είναι μαύρος, άσχημος, σκληρός, αδυσώπητος. Ο καρκίνος σε ένα μικρό παιδί είναι όλα αυτά επί 10, επί 1.000. Είναι σκοτεινός, αλλά αν κοιτάξεις καλά κι αν πολεμήσεις με όλες σου τις δυνάμεις, θα δεις μια ακτίνα με φως. Πολύ φως!
Επί δύο χρόνια ο καρκίνος της Νεφέλης με έμαθε πολλά: να είμαστε «ένα» με τη Μένια, να λέω κάθε μέρα στα παιδιά μου πόσο τα αγαπάω, να τα αγκαλιάζω και να τα φιλάω όσο πιο πολλές φορές μπορώ, να μετράω διαφορετικά τα «εύκολα» και τα «δύσκολα», να στέκομαι όρθιος ακόμα κι όταν όλα τριγύρω δείχνουν να καταρρέουν.
Μου έμαθε πόση δύναμη έχουν μέσα τους τα παιδιά και πόση δύναμη έχω εγώ –δεν το πίστευα. Μου έμαθε τί σημαίνει αξιοπρέπεια –πραγματική, όχι η μουσαντένια στην οποία ασελγούν ασύστολα οι πολιτικοί καιροσκόποι. Αξιοπρέπεια που δεν χρειάζεται να την διατυμπανίζεις, μιλάει μόνη της, στα μάτια παιδιών και των γονιών τους που δίνουν μια μάχη συχνά άνιση, αλλά δεν παραιτούνται. Μου έμαθε ποια πράγματα είναι πραγματικά σημαντικά στη ζωή!
Και τώρα; Τα επόμενα 3 χρόνια θα περιμένουμε με αγωνία κάθε φορά που η Νεφέλη θα κάνει εξετάσεις, για να βεβαιωθούμε ότι όλα είναι καλά. Θα μεγαλώνει και τα σημάδια στο σώμα της από όσα πέρασε θα σβήνουν –αλλά εγώ θα ψάχνω να κρατήσω σημάδια μνήμης την ώρα που εκείνη θα τα θάβει στη λήθη μια ηλικίας η οποία μπορεί να έχασε μεγάλο μέρος της παιδικής ανεμελιάς αλλά ξέρει να επουλώνει γρήγορα τις πληγές και να ξεχνάει εύκολα.
Θα προσεύχομαι να τη δω να μεγαλώνει, να γίνεται ένας καλός άνθρωπος. Να φτάσει σε μια ηλικία που θα μπορώ να της μιλήσω ακόμα περισσότερο για αυτό που πέρασε, για τη μάχη που δίνουν πάνω από 300 παιδιά κάθε χρόνο στην Ελλάδα και θα της πω ότι «ο καρκίνος παλεύεται, ρε γαμώτο! Παλεύεται και νικιέται! Και εσύ είσαι η απόδειξη!».
Και είμαι σίγουρος ότι, όπως η μητέρα της κι εγώ, θα κάνει σκοπό της ζωής τη να μιλάει για αυτό, να σπάσει το ταμπού, να βοηθήσει όσο πιο πολλούς ανθρώπους μπορεί, όσο πιο πολλά παιδιά μπορεί.
Γιατί ο παιδικός καρκίνος νικιέται και εκείνη είναι η απόδειξη!
Μπαμπάς Γιάννης
Αφιέρωμα στον 88χρονο Κύπριο συνταξιούχο Ονούφριο Μιχαηλίδη φιλοξενεί στην ιστοσελίδα του το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Ο εν λόγω συνταξιούχος απέστειλε όλη τη σύνταξή του (506 ευρώ) στον Αλέξη Τσίπρα ως ένδειξη συμπαράστασης στον ελληνικό λαό.
Ο κ. Μιχαηλίδης ο οποίος περιέγραψε τον εαυτό του ως «Ελληνοκύπριο πρόσφυγα» από τα βόρεια του νησιού, απέστειλε αυτό το χρηματικό ποσό μαζί με μία επιστολή προς τον «αριστερό σύντροφο Αλέξη» όπως είπε.
Το δώρο αυτό επρόκειτο για μια ένδειξη «εκτίμησης των αδιάκοπων και ηρωικών προσπαθειών να διατηρήσουν και να εξασφαλίσουν την τιμή και αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού, που τόσο πολύ αψηφούν οι ισχυροί και χυδαίοι εταίροι… Ανάθεμά τους», ανέφερε ο 88χρονος στην επιστολή του.
Καταλήγοντας σημείωσε: «Κρατήστε ψηλά, σύντροφε Αλέξη, το πανό του αγώνα για την τιμή και την αξιοπρέπεια».
Ο κ. Μιχαηλίδης, που διατηρεί ένα κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών στη Λεμεσό ανέφερε στο Γαλλικό Πρακτορείο ότι προχώρησε στην ενέργεια αυτή όταν είδε εικόνες στην τηλεόραση με ανθρώπους που περίμεναν σε ουρές στα ΑΤΜ για να βγάλουν χρήματα.
Πηγές: e24.no, iefimerida, ekathimerini
Ενας συγκλονιστικός Αλέξης Τσίπρας, καταχειροκροτούμενος στην δευτερολογία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από τους βουλευτές της Αριστεράς και τους εθνικιστές, Ελληνες και ξένους, μίλησε για την Γερμανία, όπως κανένας πολιτικός δεν το έχει κάνει μέχρι σήμερα.
Συγκεκριμένα απευθυνόμενος στον Μάνφρεντ Βέμπερ, τον επικεφαλής της Ομάδας των Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και στα όσα άθλια είπε για την Ελλάδα, είπε:
“Οταν μιλάμε για αλληλεγγύη θα πρέπει να θυμάστε το 1953 όταν η Ευρώπη μετά απο δύο Παγκόσμιους πολέμους εξήλθε κατεστραμμένη και καταχρεωμένη οι Ευρωπαίοι δέχθηκαν να διαγράψουν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του χρέους της και να βάλει ρήτρα ανάπτυξης στο εναπομείναν χρέος. Αυτό είναι αλληλεγγύη!”.
Και κατέληξε την ομλία του λέγοντας:
“Επειδή μιλήσατε για αρχαία ελληνική τραγωδία. Πρέπει να ξέρετε ότι μία κορυφαία τραγωδία είναι η Αντιγόνη, όπου ο Σοφοκλής έγραψε ότι το άγραφο δίκαιο υπερτερεί των νόμων του κράτους. Και όποιος έχει δίκιο δικαιώνεται”.
H ανάρτηση της δημοσιογράφου της εφημερίδας The Guardian με την φωτογραφία από το 1953 της διαγραφής του χρέους της Γερμανίας. (πηγή):
Greece’s finance minister at London Conference of 1953 signing a treaty agreeing to cancel 50% of Germany’s debt pic.twitter.com/ckdDYSDvTD
— suzanne moore (@suzanne_moore) July 4, 2015
Πηγές: defencenet.gr, theguardian.com
Ο φωτογράφος Henry Jun Wah Lee δημιούργησε ένα εξαιρετικό βίντεο με εικόνες που απαθανάτισε από το Βόρειο Σέλας σε διάφορα σημεία του κόσμου τον περασμένο Μάρτιο.
Ο ίδιος κατέγραψε τον πολύχρωμο ουρανό σε όλο του το μεγαλείο και μας μεταφέρει νοερά σε ένα ταξίδι στα μαγικά χρώματα που αλλάζουν με ταχύτητα, δημιουργώντας ένα μαγευτικό σκηνικό. Η δραστηριότητα του ήλιου είναι εντυπωσιακή και το σόου που εμφανίζεται στον ουρανό απίστευτης ομορφιάς!
Δείτε το βίντεο
Της Θένιας Παφραλίδου
Οι στρατιώτες θέτουν τη ζωής τους σε κίνδυνο για να προστατεύσουν αυτούς που αγαπάνε. Όμως ορισμένες φορές οι πιο αξιότιμες πράξεις προκύπτουν όταν δεν βρίσκονται στο πεδίο της μάχης.
Η ιστορία που θα διαβάσετε αφορά έναν Αξιωματικό της Πολεμικής Αεροπορίας, του οποίου η σύζυγος βίωσε μια φρικτή τραγωδία. Το γεγονός επηρέασε και τους δύο πάρα πολύ και θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο για το γάμο τους. Όμως, χάρη στη δύναμη, στο σεβασμό και στην αγάπη που είχε ο ένας για τον άλλο, κατάφεραν να βρουν τον τρόπο για να ξεπεράσουν το εμπόδιο αυτό και να συνεχίσουν τη ζωή τους παρέα.
Η συγκεκριμένη ιστορία έχει να μας διδάξει πολλά για τη δύναμη της πραγματικής αγάπης και πως πρέπει να επιλέγουμε με σύνεση τον άνθρωπο που πρόκειται να παντρευτούμε. Σίγουρα η έλξη που προκαλεί η εξωτερική εμφάνιση, όταν συναντάς κάποιον για πρώτη φορά, είναι πολύ δυνατή, όμως η ομορφιά που πηγάζει μέσα μας είναι αυτή που θα βοηθήσει ένα ζευγάρι να βγει σώο από τις δυσκολίες που θα κληθεί να αντιμετωπίσει.
Θα μας διδάξει επίσης πως η αγάπη μπορεί ειλικρινά να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και με αυτήν μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πάντα…
«Οι επιβάτες του λεωφορείου κοίταζαν με συμπάθεια καθώς η όμορφη νεαρή γυναίκα με το λευκό μπαστούνι προσπαθούσε να ανέβει προσεκτικά τις σκάλες. Πλήρωσε τον οδηγό και χρησιμοποιώντας τα χέρια της, για να νιώσει που βρίσκονταν οι θέσεις, διέσχισε το διάδρομο και βρήκε το κάθισμα που της είχε πει πως ήταν κενό. Έπειτα κάθισε, τοποθέτησε το χαρτοφύλακα στην αγκαλιά της και ακούμπησε το μπαστούνι δίπλα στο πόδι της.»
«Είχε περάσει ένας χρόνος από την ημέρα που, η 34 ετών Susan, έμεινε τυφλή. Λόγω μιας λανθασμένης ιατρικής διάγνωσης έχασε το φως της και έπεσε ξαφνικά στον κόσμο του σκότους, του θυμού, της απογοήτευσης και της μεμψιμοιρίας.
Όντας μια ανεξάρτητη γυναίκα, η Susan ένιωσε καταδικασμένη από αυτή τη τρομακτική στροφή της μοίρας που θα την ανάγκαζε να γίνει αδύναμη, ανήμπορη και έτσι να βασανίζει τον εαυτό της και οποιονδήποτε βρισκόταν γύρω της. ‘Πως μπόρεσε να συμβεί αυτό σε μένα;’ λέει, ενώ η καρδιά της χτυπά δυνατά από θυμό.
Όμως όσο και αν έκλαψε, όσο και αν θύμωσε ή προσευχήθηκε, ήξερε μέσα της την πικρή αλήθεια. Η όρασή της δεν θα επέστρεφε ποτέ ξανά. Ένα σύννεφο κατάθλιψης βρισκόταν πάνω από την άλλοτε αισιόδοξη Susan. Κάθε μέρα που περνούσε ήταν για αυτήν ένα τεστ, μέσα στην απογοήτευση και την εξάντληση που ένιωθε. Και το μόνο της στήριγμα ήταν ο σύζυγός της, ο Mark.
Ο Mark ήταν Αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας και αγαπούσε τη Susan με όλη του την καρδιά. Όταν έχασε την όρασή της, την έβλεπε να βυθίζεται στην απόγνωση και αποφάσισε να βοηθήσει τη γυναίκα του να αποκτήσει τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση που χρειαζόταν για να γίνει ανεξάρτητη ξανά. Το στρατιωτικό υπόβαθρο του Mark τον βοήθησε να αντιμετωπίσει την τόσο ευαίσθητη κατάσταση της γυναίκας του, παρόλο που γνώριζε πως αυτή είναι η πιο δύσκολη μάχη που θα έδινε ποτέ στη ζωή του.»
«Τελικά, η Susan ένιωσε έτοιμη να επιστρέψει στη δουλειά της, όμως πως θα πήγαινε εκεί; Συνήθιζε να παίρνει το λεωφορείο, όμως τώρα ήταν πολύ τρομακτικό να τριγυρνά στην πόλη μόνη της. Ο Mark προσφέρθηκε να την πηγαίνει στη δουλειά της κάθε μέρα, παρόλο που η δική τους δουλειά βρισκόταν στην απέναντι πλευρά της πόλης.
Αρχικά, αυτό ανακούφισε τη Susan και ικανοποίησε την ανάγκη του Mark να προστατεύει την τυφλή γυναίκα του, η οποία ήταν τόσο ανασφαλής για να εκτελέσει το παραμικρό. Σύντομα όμως, ο Mark συνειδητοποίησε πως αυτή η λύση δεν λειτουργούσε καλά, ήταν κουραστική και δαπανηρή. Η Susan έπρεπε να αρχίσει να παίρνει το λεωφορείο, παραδέχτηκε στον εαυτό του. Όμως μόνο στη σκέψη πως θα έπρεπε να της πει κάτι τέτοιο, έκανε πίσω. Ήταν ακόμη τόσο εύθραυστη, τόσο θυμωμένη. Πως θα αντιδρούσε;
‘Όπως ακριβώς το είχε προβλέψει ο Mark, η Susan τρομοκρατήθηκε στην ιδέα του να πάρει το λεωφορεία ξανά. ‘Είμαι τυφλή!’ του απάντησε με πικρία. ‘Πως υποτίθεται πως θα ξέρω που πηγαίνω; Νιώθω πως με εγκαταλείπεις.’
Η καρδιά του Mark έγινε χίλια κομμάτια με αυτά τα λόγια, όμως ήξερε τι έπρεπε να γίνει. Της υποσχέθηκε πως κάθε πρωί και απόγευμα θα πήγαινε μαζί της στο λεωφορείο, για όσο χρειαζόταν, μέχρι να νιώσει πως μπορεί να το κάνει μόνη της. Και αυτό ακριβώς έγινε. Για δυο ολόκληρες εβδομάδες, ο Mark, φορώντας την στολή και τον εξοπλισμό του, συνόδευε τη Susan από και προς τη δουλειά της κάθε μέρα. Της έμαθε πώς να στηρίζεται στις υπόλοιπες αισθήσεις της, ειδικά στην ακοή της, για να προσδιορίζει που ακριβώς βρίσκεται και πώς να προσαρμοστεί στο νέο της περιβάλλον. Τη βοήθησε να γίνει φίλη με τους οδηγούς των λεωφορείων οι οποίοι θα την πρόσεχαν και της κρατούσαν μια κενή θέση. Την έκανε να γελάει, ακόμη και στις όχι και τόσο καλές μέρες, όταν σκόνταφτε στην έξοδο ή της έπεφτε ο χαρτοφύλακας.
Κάθε μέρα έκαναν τη διαδρομή παρέα, και ο Mark πήγαινε με ταξί πίσω στο γραφείο του. Παρόλο που αυτός ο τρόπος ήταν πιο δαπανηρός και κουραστικός από τον προηγούμενο, ο Mark ήξερε πως ήταν θέμα χρόνου, να καταφέρει η Susan να πάει μόνη της στη δουλειά με το λεωφορείο. Πίστευε σε αυτήν, στη Susan που γνώριζε πριν χάσει το φως της, η οποία δεν φοβόταν καμία πρόκληση και δεν το έβαζε ποτέ κάτω.»
«Τελικά, η Susan αποφάσισε πως ήταν έτοιμη να δοκιμάσει τη διαδρομή μόνη της. Το πρωί της Δευτέρας έφτασε, και πριν φύγει από το σπίτι, αγκάλιασε το Mark, την προσωρινή της συντροφιά στη διαδρομή με το λεωφορείο, τον σύζυγό και τον καλύτερο φίλο της.
Τα μάτια της γέμισαν με δάκρυα ευγνωμοσύνης για την πίστη, την υπομονή και την αγάπη του. Τον χαιρέτησε, και για πρώτη φορά πήραν ξεχωριστούς δρόμους. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη… Κάθε μέρα που περνούσε τα πήγαινε περίφημα και η Susan δεν είχε νιώσει ποτέ καλύτερα. Τα είχε καταφέρει! Πήγαινε στη δουλειά εντελώς μόνης της!
Το πρωί της Παρασκευής, η Susan πήρε το λεωφορείο για τη δουλειά ως συνήθως. Καθώς πλήρωνε για το εισιτήριο της, ο οδηγός είπε, ‘Εντάξει, σίγουρα σε ζηλεύω.’ Η Susan δεν ήταν σίγουρη αν ο οδηγός απευθυνόταν σε αυτήν ή όχι. Και στην τελική, ποιος θα ζήλευε μια τυφλή γυναίκα η οποία πάλευε να βρει το κουράγιο για να ζήσει τη ζωή της τα επόμενα χρόνια;
Από περιέργεια ρώτησε τον οδηγό, ‘Γιατί λέτε πως με ζηλεύετε;’ Ο οδηγός της απάντησε, ‘Πρέπει να είναι πολύ όμορφο συναίσθημα να νιώθεις πως σε φροντίζουν και σε προστατεύουν όπως εσένα.’ Η Susan δεν είχε ιδέα για ποιο πράγμα μιλούσε και τον ρώτησε ξανά, ‘Τι εννοείτε;’
Ο οδηγός της απάντησε, ‘Ξέρεις, κάθε πρωί, τις τελευταίες ημέρες, ένας εμφανίσιμος κύριος με στρατιωτική στολή στέκεται στην άκρη του δρόμου κοιτώντας σε να κατεβαίνεις το λεωφορείο. Περιμένει να σιγουρευτεί πως πέρασες με ασφάλεια το δρόμο και σε κοιτάζει μέχρι να μπεις στο κτίριο του γραφείου σου. Τέλος σου στέλνει ένα πεταχτό φιλί, σε χαιρετάει και φεύγει. Είσαι μια πολύ τυχερή γυναίκα.’
Δάκρυα χαράς γέμισαν τα μάτια της Susan. Παρόλο που δεν μπορούσε να τον δει φυσικά, πάντα ένιωθε την παρουσία του Mark. Ήταν τυχερή, πολύ τυχερή, που της έδωσε ένα δώρο πολύ πιο δυνατό από την όραση, ένα δώρο που δεν χρειάζεται να το δει για να το πιστέψει, το δώρο της αγάπης που μπορεί να φέρει φως εκεί που υπάρχει σκοτάδι.»
Παρακαλούμε κοινοποιήστε την όμορφη αυτή ιστορία, αν σας άρεσε! Και μην ξεχνάτε πως μόνο με την αγάπη μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία στη ζωή μας.