Η Σία Κοσιώνη, η Κατερίνα Παπουτσάκη, ο Βαγγέλης Γερμανός, ο Νίκος Μουτσινάς, ο Κρατερός Κατσούλης, η Κατερίνα Καραβάτου, η Τάνια Τσανακλίδου, ο Δήμητρης Αλεξάνδρου κα ο Ιβάν Σβιτάιλο, ποζάρουν στο εβδομαδίαιο περιοδικό Down Town, ως πρόσφυγες.
Φορώντας σωσίβια, ενώνουν τις φωνές τους με τους χιλιάδες πρόσφυγες που συρρέουν στη χώρα μας και δηλώνουν: «Θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι πρόσφυγες».
Σία Κοσιώνη: « O Θεός έριξε μία ζαριά κι έτυχε και εγώ να γεννηθώ στην Ελλάδα το 1980. Θα μπορούσα να είχα γεννηθεί στη Συρία, να με λέγανε Αΐσα. να είχα δύο μικρά παιδιά και σήμερα να ήμουν και εγώ ένας αριθμός στα ατελείωτα καραβάνια προσφύγων στην Ειδομένη. Θα μπορούσα πάλι να είχα γεννηθεί εδώ, στη χώρα μας, το 1935, όπως δεκάδες συγγενείς μου που μπροστά στη τώχεια και τους πολέμους μάζεψαν το βιος τους και σκορπίστηκαν στην Αμερική και την Αυστραλία. ‘Ασε που δεν ξέρω καν πώς μπορεί να τα φέρει η ζωή αύριο, σε πέντε ή δέκα χρόνια, σε μία Ελλάδα που συνεχώς σχοινοβατεί, αλλά και σε μία Ευρώπη που φλερτάρει ξανά με το σκοτάδι, το οποίο την κατέστρεψε δύο φορές στη σύγχρονη Ιστορία. Στηρίζω την καμπάνια Είμαι Κι Εγώ Πρόσφυγας, γιατί θα μπορούσα να είμαι κι εγώ πρόσφυγας, σήμερα ή άλλοτε. Κι απλώς έτυχε να μην είμαι!».
Τάνια Τσανακλίδου: «Μετανάστης του παπππού μου, ο παππούς. Ο παππούς μου μετανάστης και αυτός. Τη δεκαετία του ’50 επιζήσαμε επειδή οι γονείς μας μετανάστευσαν. Τα αδέρφια μου μετανάστευσαν και αυτά. Και αν στην Ελλάδα επικρατήσει ο ρατσισμός, με βλέπω να μεταναστεύω και εγώ. Τελικά, η Ευρώπη καταπατά τις βασικές αρχές στις οποίες στήριξε τον πολιτισμό της. Κανένα σχολείο!»
Βαγγέλης Γερμανός: «Ελάχιστη φαντασία χρειάζεται για να μπούμε στην θέση των συνανθρώπων μας που θαλασσοπνίγονται προσπαθώντας να γλιτώσουν από τον πόλεμο! Από την άλλη μεριά, επειδή αργά ή γρήγορα κάθε πράγμα μετατρέπεται στο αντίθετο του, είναι βέβαιο ότι κι εμείς, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, οι γονείς, οι παππούδες μας, το ίδιο κάνει, βρισκόμασταν ή θα βρεθούμε στη θέση τους. Είναι βέβαιο. Είναι συμφέρον του είδους λοιπόν, αλλά και ατομικό, να «ξυπνήσουμε». Να μπούμε στη θέση του πρόσφυγα. Οι ταλαιπωρίες που υφίστανται είναι δικές μας. Η αδιαφορία δεν είναι μονάχα ντροπή και απανθρωπιά, είναι πρώτα απ΄όλα έλλειψη φαντασίας και δεινοσαυρισμός. Γυρνάει τον άνθρωπο στη ζωώδη εποχή του. Τον καιρό της πληροφόρησης δεν γίνεται να είσαι «ανίδεος και χορτάτος». Δεν μπορώ να είμαι ευτυχής όταν υπάρχουν δυστυχισμένοι. Η προσφυγιά χτυπάει την πόρτα μας. Τι θα κάνουμε; Θα χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο; Τα πνιγμένα προσφυγόπουλα είναι δικά σου και δικά μας»
Ιβάν Σβιτάιλο: «…Η ανθρωπότητα βιώνει μία βαριά κρίση συνείδησης και αυτογνωσίας. Ο άνθρωπος έχει χάσει την ταυτότητά του, τον προσανατολισμό του.»
Νίκος Μουτσινάς: «…Η αλήθεια είναι μία…Όταν ένας συνάνθρωπος μας βρίσκεται σε ανάγκη οφείλουμε να τον βοηθήσουμε!»
Κατερίνα Παπουτσάκη: «Ενώνω την φωνή μου με την φωνή απελπισίας εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών για αλληλεγγύη, για να σταματήσουν οι πόλεμοι και οι καταστροφικές πολιτικές«
Δημήτρης Αλεξάνδρου: «Ένας μόνο άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει όλο τον κόσμο, μπορεί όμως να αλλάξει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου»
Κατερίνα Καραβάτου – Κρατερός Κατσούλης: «Όλοι θα μπορούσαμε να έχουμε υπάρξει στην θέση του! Είναι θέμα εποχής, τύχης, ατυχίας και γεωγραφικής προσέγγισης. Η στάση μας όμως είναι θέμα αρχών και παιδείας.»
protothema
Σε διάστημα ενός μηνός θα μοιραστούν όλα τα κρουασάν («Molto») σε όλους τους καταυλισμούς των προσφύγων από τον Πειραιά έως την Ειδομένη.
Έτσι για άλλη μια φορά ο ιδιωτικός τομέας ξελασπώνει το Κράτος που κατά γενική ομολογία τα έχει θαλασσώσει. Αναμένεται ότι το παράδειγμα της Chipita θα ακολουθήσουν και άλλες ιδιωτικές εταιρίες.
Κόκκινο και μπλε
