Με λένε Κάτια  και θέλω να σας διηγηθώ την ιστορία μου. Γεννήθηκα πρίν 34 χρόνια. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 7. Θυμάμαι τα πάντα. Τις εντάσεις τις φωνές τη σιωπή. Ο πατέρας μου ήταν ομοφυλόφιλος και αυτή ήταν η αιτία που χώρισε με τη μάνα μου.

Εγώ σαν παιδί δεν μπορούσα να καταλάβω τί σήμαινε η λέξη «Π@στης» που άκουγα από συγγενείς ακόμα και από συμμαθητές. Π@στη τον ανέβαζαν και τον κατέβαζαν. Τη πρώτη φορά μου το είπε στο σχολείο ένα παιδί αλλά δεν ήξερα, ακουγόταν σαν κάτι κακό. Πήγα το μεσημέρι στο σπίτι και ρώτησα τη μάνα μου.

«Σημαίνει πάει με άλλους άντρες» μου είπε ορθά κοφτά και σοκαρίστηκα. Πάει που πάει; Βόλτα; σκέφτηκα. Η μάνα μου δεν ήταν ποτέ αυτή η τρυφερή ύπαρξη που νοιαζόταν μην πληγώσει το παιδί της. Ήταν ωμή. Την ένοιαζε μόνο να περάσει το δικό της, να της δώσουν δίκιο οι γύρω της που χώρισε τον π@στη.

Πέθανε από καρκίνο όταν ήμουν 10 και είχα τη τύχη να με μεγαλώσει ο πατέρας μου. Παρά τα επικριτικά σχόλια, τη κατακραυγή και αυτή την ετικέτα του π@στη που του κόλλησαν, με μεγάλωσε με αξιοπρέπεια και αγάπη.

Τότε εκείνα τα χρόνια αν και όχι πολύ παλιά, ο κόσμος δεν καταλάβαινε και δεν συγχωρούσε την ομοφυλοφιλία, ειδικά αν ήσουν γονιός δεν τολμούσες ούτε να το ξεστομίσεις. Όχι πως σήμερα έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα αλλά υπάρχουν κάποιοι που σέβονται τις επιλογές των άλλων, είναι η μειοψηφία αλλά υπάρχουν.Εγώ έμαθα να αγαπώ τις επιλογές του πατέρα μου, γιατί ο ίδιος με έμαθε να αγαπώ.

Με πήρε μαζί του όταν ήμουν 10, με πήγαινε στο σχολείο, με διάβαζε, μου μίλησε πρώτη φορά για το σεξ, του εμπιστεύτηκα τη πρώτη μου σχέση, μου μαγείρευε και μου έφερνε πορτοκαλάδες όταν έδινα Πανελλήνιες, με συνόδεψε πρώτη φορά στο καράβι για Κρήτη που έφυγα για σπουδές. Για τον κόσμο ήταν ο π@στης για μένα όμως ήταν ο πατέρας μου.

Ποτέ δεν γνώρισα τους συντρόφους τους ή τον σύντροφό του, δεν ξέρω καν αν είχε, πόσους είχε και τί ακριβώς είχε μαζί τους. Μεγαλώνοντας απορούσα που δεν είχε φέρει ποτέ κοπέλα στο σπίτι αλλά είχα σκεφτεί πως ίσως δεν είχε βρει κάποια να του ταιριάζει. Δεν μου είχε δώσει τη παραμικρή αφορμή να πιστεύω πως ήταν ομοφυλόφιλος.

Κράτησε τα προσωπικά του έξω από την οικογένεια μας κάτι που δεν έκανε η μάνα μου παρ’ολο που δεν ήταν ομοφυλόφιλη, η οποία από το πρώτο μήνα, έφερε σπίτι τον φίλο της και κόμπαζε συνέχεια σε όλους για το πόσο άντρας ήταν.

Δεν την ένοιαζε αν εγώ στενοχωριόμουν που έβλεπα να καμαρώνει για έναν άλλο στα μούτρα μου μπροστά, ούτε αν για μένα, πατέρας ήταν ένας. Την ένοιαζε να υψώνει τον αρρενωπό γκόμενο σαν λάφυρο για να δείχνει στο περιβάλλον της ότι δεν έφταιγε αυτή που παντρεύτηκε π@στη. Μιλάμε για κόμπλεξ. Θεός σχωρέστη…

Όταν τελείωσα το Πανεπιστήμιο, ο πατέρας μου έκατσε και μου τα εξήγησε όλα. Είχε καταλάβει από πρίν το γάμο πως ήταν ομοφυλόφιλος αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί, ήταν μόλις 20 και νόμιζε πως απλά πειραματιζόταν. Κατάλαβε όταν πήγε πρώτη φορά με κάποιο συγγενή μας και αμέσως ζήτησε διαζύγιο λέγοντας την αλήθεια στη μάνα μου.

Όταν πέθανε η μάνα μου και με πήρε κοντά του, είχε μια μακροχρόνια σχέση με κάποιον από τη δουλειά του αλλά χώρισε γιατί μόλις αυτός έμαθε πως θα με μεγάλωνε ο πατέρας μου, αντέδρασε άσχημα.

Μετά υπήρχαν διάφοροι στη ζωή του πολύ περιστασιακοί σύντροφοι αλλά κανείς δεν ήταν έτοιμος να αγαπήσει το παιδί του, στον κύκλο τους τότε οι ομοφυλόφιλοι δεν μεγάλωναν παιδιά παρά μόνο αν κρύβονταν μέσα στο γάμο. Έτσι ο πατέρας μου δεν ξαναέφτιαξε τη ζωή του.

Όταν τον ρώτησα αν τον πλήγωναν τα σχόλια του κόσμου και πώς κατάφερνε να τα διαχειρίζεται, μου είπε πως δεν τον πλήγωναν για εκείνον αλλά για εμένα, για να μην μάθω την αλήθεια μισή και με άσχημο τρόπο.

Ο πατέρας μου παρά το στίγμα και το ρατσισμό που δέχτηκε, ήταν ακέραιος απέναντί μου, πιο straight και από straight. Πέθανε πέρσι από ανακοπή και στη κηδεία ήρθε μόνο ο νονός μου. Τότε έμαθα πως ο άντρας, ο συγγενής που μου είχε πει ότι είχε πάει για πρώτη φορά και είχε ανακαλύψει τη ταυτότητά του, ήταν ο νονός μου.

Παραδόξως δεν ένιωθα προδομένη.  Ο πατέρας μου με μεγάλωσε με τόσες αρχές, αξίες και γλυκύτητα που δεν θα μπορούσα ποτέ να στραφώ εναντίον του ή εναντίον των επιλογών του. Λάθος του που παντρεύτηκε χωρίς να δώσει σημασία στις σεξουαλικές του ορμές ή επιλογές όπως θέλετε πείτε το, αλλά ποιά είμαι εγώ που θα τον κρίνω τη στιγμή που με μεγάλωσε με τόση αυτοθυσία και αγάπη;

Σε λίγους μήνες γεννάω και θα δώσω στο γιο μου, το όνομά του. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να τιμήσω έναν πατέρα που παρά τις προσωπικές του επιλογές, στάθηκε βραχος δίπλα μου. Τις μεγαλύτερες π@στιές στη ζωή, μου τις έκαναν άνθρωποι που δηλώναν straight!

Κάτια

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο φόρουμ του singleparent.gr