Υπάρχουν κοπέλες που δεν θέλουν γενικά να προκαλούν, και υπαρχουν και αυτές που δεν ενδιαφέρονται για τη γνώμη των άλλων. Κοπέλες που κάνουν κάτι με έναν τρόπο, και αυτές που το κάνουν κάπως διαφορετικά. Στον κόσμο που ζούμε δυστυχώς δεν μπορεί να αποφευχθεί η σύγκριση. Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά σε κάτι!
Ας δούμε 20 συγκριτικές φωτογραφίες με μια χιουμοριστική ματιά!
Για να πάνε στο σχολείο μπαίνουν καθημερινά στο καΐκι. Φεύγουν από τα σπίτια τους στις 6:30 και με τα πόδια φτάνουν στο λιμάνι. Λίγο πριν τις 7:00 σαλπάρουν για την απέναντι ακτή, όπου θα φτάσουν 45 λεπτά αργότερα.
Αν έχει απαγορευτικό, χάνουν το μάθημα. Γυρίζουν το απόγευμα στο μικρό καταπράσινο νησάκι τους. Είναι «τα παιδιά του Καλάμου», που βρίσκεται νότια της Λευκάδας. Είναι οι πέντε μαθητές του γυμνασίου και οι 3 του λυκείου, οι οποίοι καθημερινά έχουν «κοινή πορεία» για να μάθουν γράμματα στα σχολεία του Μύτικα και της Κανδήλας, στην Αιτωλοακαρνανία.
Συναντήσαμε τα «παιδιά του Καλάμου» μεσημέρι στον Μύτικα. Μπήκαμε μαζί στο καΐκι και είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί τους. Μέχρι να ξεκινήσει το σκάφος, οι μαθητές κάθονται όλοι μαζί στην πλώρη και αστειεύονται. Είναι ο Γεράσιμος, η Άννα, η Εύη, ο Φάνης και η αδελφή του η Γεωργία, ο Γιάννης, η Μαρία και ο Φάνης.
«Είμαστε μία οικογένεια, πολύ αγαπημένοι. Ο ένας προσέχει τον άλλον», λένε με ένα στόμα τα παιδιά και προτείνουν τη Μαρία, ως μεγαλύτερη, να μιλήσει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τον καθημερινό αγώνα που δίνουν, προκειμένου να μάθουν γράμματα.
«Η διαδρομή για το σχολείο είναι κουραστική, όμως, πλέον, έγινε συνήθεια», λέει η Μαρία και καταθέτει τη δική της πορεία: «Μένω στην άκρη του νησιού. Ξυπνάω έξι παρά τέταρτο το ξημέρωμα. Περπατώ 20 λεπτά με τα πόδια. Είναι νύχτα, δεν έχει βγει ο ήλιος. Μαζί με τον αδελφό μου πηγαίνουμε ποδαράτα. Όταν έχει κακοκαιρία, βροχή, εφοδιαζόμαστε με αδιάβροχα και αντιανεμικά. Δεν φοβάμαι τη νύχτα, μπορεί να είναι λίγο κάπως, αλλά εντάξει και αυτό συνήθεια είναι».
Η 15χρονη Εύη παρεμβαίνει στη συζήτηση και συμπληρώνει την εικόνα: «Θα θέλαμε να είχαμε σχολείο στον Κάλαμο. Είναι κουραστικό. Ο χρόνος μάς πιέζει. Πρέπει να ξυπνήσεις πολύ νωρίς και όταν επιστρέφουμε είμαστε πολύ κουρασμένοι.
Πρέπει να φάμε, να ξεκουραστούμε και δεν μας μένει ο χρόνος που χρειάζεται για το διάβασμα, καθώς πρέπει να κοιμηθούμε νωρίς». Η Εύη είναι μαθήτρια του γυμνασίου και μας αποκαλύπτει ότι για την ίδια και τους άλλους τέσσερις συμμαθητές της (στο γυμνάσιο) η ταλαιπωρία δεν σταματά στο λιμανάκι του Μύτικα. «Οι μαθητές του γυμνασίου συνεχίζουμε για να πάμε στο σχολείο μας. Περιμένουμε 20 λεπτά στον δρόμο για να έρθει το λεωφορείο που θα μας μεταφέρει, ένα τέταρτο αργότερα, στο επόμενο χωριό, την Κανδήλα, όπου λειτουργεί το γυμνάσιο. Την ίδια διαδρομή ακολουθούμε και το μεσημέρι στην επιστροφή» προσθέτει.
Όταν οι καιρικές συνθήκες είναι άσχημες και το Λιμεναρχείο της Λευκάδας δίνει απαγορευτικό, το καΐκι δεν κάνει το δρομολόγιο. Το θέμα απασχολεί έντονα τους μαθητές. «Όταν έχει απαγορευτικό χάνουμε το μάθημα. Για παράδειγμα, χθες που μείναμε στο νησί. Παίρνουμε απουσίες δικαιολογημένες, αλλά είναι απουσίες. Θα θέλαμε να είχαν φροντίσει το θέμα. Ίσως να υπάρχει κάποιο σπίτι στον Μύτικα, ώστε όταν έχει το μεσημέρι απαγορευτικό και δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στα σπίτια μας να μην αναζητούμε μέρος για να μείνουμε. Ίσως, λύση να έδινε και ένα θαλάσσιο ταξί, όταν έχει άσχημο καιρό. Μία φορά μείναμε στο καΐκι. Κάποια άλλη, ύστερα από πίεση των οικογενειών μας, ήρθε το Λιμεναρχείο για να μας πάρει πίσω στο νησί» αναφέρουν οι μαθητές.
Η διαδρομή προς το σχολείο έχει εισητήριο για τους μαθητές. Το κάθε παιδί πληρώνει καθημερινά 0,80 λεπτά. Μπορεί το ποσό να φαίνεται μικρό, όπως επισημαίνουν, όμως για τις οικογένειές τους, αθροιστικά, είναι ένας λογαριασμός κάθε μήνα.
Επίσης, στον Κάλαμο δεν υπάρχει η δυνατότητα βοήθειας των μαθητών. Δεν υπάρχουν καθηγητές, δεν λειτουργεί κάποιο φροντιστήριο. Η Άννα θα δώσει πανελλήνιες, θέλει να σπουδάσει Βιολογία και κάνει, όπως μας λέει, μία μεγάλη προσπάθεια για να προετοιμαστεί και να τα καταφέρει.
«”Κρίμα τα παιδιά…” λένε στο νησί. Όμως, δεν κάνουν κάτι για να μας βοηθήσουν. Έχουμε εμείς ίσες ευκαιρίες με τους συμμαθητές μας στην Ελλάδα; Μήπως η πολιτεία να δει και εμάς;». Με αυτά τα λόγια η 17χρονη Άννα ολοκληρώνει τη συνομιλία που είχε με το ΑΠΕ-ΜΠΕ, καθώς το καΐκι φτάνει στο λιμανάκι του νησιού και πρέπει, γρήγορα, με τα άλλα παιδιά να φύγουν για τα σπίτια τους.
Πηγή: iefimerida.gr
Με την βοήθεια των ΙΚΕΑ 10 τυχερά παιδιά είδαν τις ζωγραφιές τους να παίρνουν σάρκα και οστά. Οι ιδέες τους μετατράπηκαν σε πραγματικά και μαλακά παιχνίδια, που πουλιούνται σε όλο τον κόσμο ως μέρος της Εκπαιδευτικής Καμπάνιας “soft toys”.
Τα τελικά σχέδια επιλέχθηκαν μέσα από σχέδια από όλον τον κόσμο και οι σχεδιαστές των IKEA τα μετέτρεψαν κατευθείαν σε απτά παιχνίδια.
Τα ΙΚΕΑ λανσάρουν την συγκεκριμένη καμπάνια εδώ και 12 χρόνια, αλλά είναι η πρώτη φορά που τα παιχνίδια σχεδιάζονται από παιδιά. 1ευρώ από την πώληση του κάθε παιχνιδιού θα πηγαίνει στην Unicef και στην οργάνωση “Save the Children”.
Δείτε παρακάτω τα σχέδια και θα τα λατρέψετε!
Thymeo, 4 ετών από το Βέλγιο.
Στέλλα, 6 ετών από την Κύπρο.
Dora, 7 ετών από την Αγγλία.
Koen, 10 ετών από την Ολλανδία.
Albert, 7 ετών από την Ρουμανία.
You- Chen Wu, 6 ετών από την Ταΐβάν.
Maja, 8 ετών και John, 5 ετών από την Νορβηγία.
Terrence, 6 ετών από την Μαλαισία.
Karla, 10 ετών από την Κροατία.
Πληροφορίες IKEA
Οι μεικτές πολεμικές τέχνες (Αγγλικά: mixed martial arts, συντομογραφία: M.M.A.) είναι ένα μαχητικό άθλημα πλήρους επαφής (full contact) που επιτρέπει τη χρήση τόσο των χτυπημάτων όσο και των λαβών, είτε από όρθια θέση είτε από το έδαφος.
Κατά την αρχαιότητα υπήρχε ένα Ολυμπιακό μαχητικό άθλημα ονόματι Παγκράτιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα του οποίου ήταν ο συνδυασμός κτυπημάτων και λαβών, σχεδόν όπως συμβαίνει και στο σύγχρονο ΜΜΑ.
Σε αυτό το βίντεο θα δούμε μια συλλογή από επιτυχίες του Αμερικάνου αθλητή Roy “Big Country” Nelson που μας αποδεικνύει ότι οι κοιλιακοί δεν κάνουν την διαφορά.
Δείτε τον στο βίντεο
Το 1935 ο Dr. Thornwell Jacobs ήταν πολύ εκνευρισμένος με την έλλειψη έγκυρων πληροφοριών για τις σπουδές τους πάνω στους αρχαίους πολιτισμούς. Έτσι, αποφάσισε να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Έφτιαξε την κρύπτη του πολιτισμού, μια χρονο-κάψουλα, που περιείχε μερικά από τα πιο παράδοξα πράγματα στον κόσμο.
Η κρύπτη βρίσκεται στην Ατλάντα και περιέχει σημαντικές ιστορικές πληροφορίες για το πως ήταν η ζωή στην γη. Δείτε τις παρακάτω εικόνες και σίγουρα θα εκπλαγείτε με μερικές από αυτές. Απολαύστε το ταξίδι στο παρελθόν!
Μέσα στην κρύπτη στεγάζεται πληθώρα παλαιών κειμηλίων, το ένα πιο παράξενο από το άλλο.
Σε ένα μόνο ράφι υπάρχουν πάνω από 200 έργα μυθοπλασίας, μαζί με κουτιά που περιέχουν διάφορα πράγματα.
Επίσης, υπάρχουν χιλιάδες εφευρέσεις που αντιπροσωπεύουν την τεχνολογία της κάθε εποχής.
Ο Dr, Jacobs θαυμάζει μια φωτογραφία του δημιουργήματός του.
Σκοπός της κρύπτης ήταν να διαφυλάξει τα πράγματα με έναν τρόπο διαφορετικό από τους προηγούμενους. Μια πραγματική χρονο-κάψουλα που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως σημείο αναφοράς στο μέλλον.
Ένα μικρό δείγμα του τι κρύβεται στο εσωτερικό της κρύπτης: ταινίες, μικροφίλμ, οδοντοστοιχίες, βάρη, κούκλες, τεχνητά λουλούδια, κοσμήματα και πολλά άλλα.
Η κρύπτη φυλάσσεται πίσω από αυτήν την σιδερένια πόρτα στο υπόγειο του Πανεπιστημίου του Oglethorpe.
Δείτε όλη την λίστα με το τι έχει μέσα εδώ.
Απόγευμα. Ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει. Μικρή η διαφορά σκέφτεσαι, κι άλλη μουντή μέρα σήμερα. Το μόνο φως στο δωμάτιο είναι αυτό που βγαίνει από την οθόνη του υπολογιστή. Ο μόνος ήχος είναι αυτός που ακούγεται απ’ έξω, από τη βροχή που πέφτει. Τυλίγεσαι ακόμη περισσότερο στην κουβέρτα σου. Σκοτεινιασμένη μέρα, σκοτεινιασμένος κι εσύ.
Η βροχή δυναμώνει, το φως ελαττώνεται, ο γαλλικός σου έχει σταματήσει να αχνίζει. Να βγεις έξω με τέτοιο καιρό, το αποκλείεις. Οι όμοιοί σου είναι κι αυτοί σωστά μπουρίτο μες τις κουβέρτες τους και αδυνατούν να αφήσουν τη μελαγχολία τους για να έρθουν στη δικιά σου. Ούτως ή άλλως σ’ αρέσει που είσαι μόνος. Σ’ αρέσει που τέτοιου είδους μέρες σου δίνουν τη δυνατότητα να σκοτεινιάσεις μαζί τους.
Τέλεια μέρα για να αναπολήσεις στιγμές. Τέλεια μέρα για να τις παρομοιάσεις με τις σταγόνες σου. Αυτές που πέρασαν και χάθηκαν μέσα σε μια μπόρα άλλων, αυτές που θα ‘ρθουν και θα καθαρίσουν το παρόν σου. Αυτές που ξέσπασαν σε δευτερόλεπτα και ήρθαν και κάθισαν μέσα σε μια λακκούβα, εγκλωβισμένες, περιμένοντας υπομονετικά τον επόμενο ήλιο που θα τις εξατμίσει.
Στιγμές. Πολλές και διαφορετικές. Άλλες σημαντικές, άλλες όχι. Κι όμως όλες μαζί τσουβαλιάζονται στο κεφάλι σου και ζήτημα αν μπορείς να τις ξεχωρίσεις, να τις βάλεις σε κατηγορίες. Κάθε άσχημη έρχεται να συμπληρώσει κάθε όμορφη. Και το αντίστροφο. Σαν τις σταγόνες σου. Αυτές που παρακολουθείς τόση ώρα. Σαν αυτές που πέφτουν ξεχωριστά, σε χιλιάδες μόρια, καταλήγουν θάλασσες και σου είναι αδύνατο να βρεις αυτή τη μία που αγαπάς λίγο περισσότερο από τις υπόλοιπες.
Είναι όμορφες οι μέρες οι σκοτεινιασμένες. Δεν έχουν ανάγκη από ήλιο για να λάμψουν. Απορροφούν συναίσθημα και όχι φως. Απορροφούν το συναίσθημα που θα δώσουν στις σταγόνες να αναπαράγουν. Αυτή είναι κι η δουλειά τους εξάλλου. Να μαζεύουν τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας και να ξεσπούν με μια μπόρα που μπορεί να τα καταστρέψει όλα στο πέρασμά της, αλλά θα αφήσει πίσω της μια γαλήνη αλλιώτικη.
Μετά το ξέσπασμα άλλωστε έρχεται κι η λύτρωση. Εκείνη που θα ακολουθήσει τις σταγόνες σου και θα γίνει συγχώρεση γι’ αυτούς που θόλωσαν τα μάτια σου με φως. Φως πιο σκοτεινό κι από σκοτάδι. Ψεύτικο ως το μεδούλι, προορισμένο να αγαπηθεί απ’ την ψυχή σου και να την καταντήσει ψεύτικη κι αυτή.
Γι’ αυτό μη φοβάσαι τα σκοτάδια. Ούτε της μέρας, ούτε των ανθρώπων. Το σκοτάδι σου δίνει την πολυτέλεια της αίσθησης. Δεν είναι επιφανειακό. Μπορεί να σε τυφλώσει όπως και το φως, με τη διαφορά ότι το φως σου προσφέρει μια φαινομενικά ξεκάθαρη εικόνα ενώ το σκοτάδι την εξαφανίζει. Σου δίνει την επιλογή να αισθανθείς περισσότερο, να ακούσεις περισσότερο, να γευτείς περισσότερο.
Οι μουντές μέρες ισούνται με περισσότερο σκοτάδι. Το περισσότερο σκοτάδι ισούται με περισσότερο συναίσθημα. Περισσότερη μελαγχολία από το συνηθισμένο, περισσότερη νοσταλγία, περισσότερη επιθυμία. Όλα στο περισσότερό τους. Και μαζί μ’ αυτά έρχεται και η βροχή για να τα πάρει μαζί της. Να τα ξεπλύνει από πάνω σου και να σ’ αφήσει φωτεινό μέσα σε μια μέρα γεμάτη σκιές. Που μπορείς να τις παρομοιάσεις με ο,τι θες. Είναι η μέρα τέτοια.
Δεν έχεις ανάγκη τον ήλιο για να χαρείς τη μέρα. Εκμεταλλεύσου το σκοτάδι, έχει περισσότερα να σου χαρίσει από αυτά που νομίζεις. Κλάψε αν χρειαστεί. Δώσε στις σταγόνες σου νόημα. Μάζεψε τις στιγμές σου και άφησέ τες να κυλήσουν. Άφησέ τες να καθαρίσουν τα μάτια σου και να μείνουν για λίγο αυτούσιες, κρυστάλλινες.
Και πριν έρθει ο επόμενος ήλιος που θα τις εξαφανίσει να έχεις το θάρρος να μιλήσεις στο σκοτάδι σου και να το ευχαριστήσεις. Να ξέρεις ότι η μπόρα που προκάλεσες καθάρισε το μέσα σου και άνοιξε μικρές χαραμάδες φωτός για να βλέπεις καλύτερα. Για να βλέπεις όσο πρέπει.
Και αν η επόμενη μέρα είναι πιο σκοτεινή και πιο βροχερή από την προηγούμενη, μη μασάς. Τώρα ξέρεις.
Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Η γαλλική κινηματογραφία μας έχει χαρίσει πάρα πολλές υπέροχες ταινίες, όπου ανάμεσα τους υπήρχαν και αθώες κωμωδίες, και λυρικά μελοδράματα και ταινίες δράσης που κόβουν την ανάσα. Πολλές από αυτές τις ταινίες έχουνε γίνει ήδη κλασσικές ταινίες του σύγχρονου κινηματογράφου, όπως για παράδειγμα το “Άμελι” και “1+1”, που ήδη έχουμε δει οι περισσότεροι και όχι μόνο μία φορά.
Ο καλύτερος μου φίλος (2006) – Mon meileur ami
Ο Φρανσουά είναι ένας επιτυχημένος συλλέκτης, ο οποίος ζει την ζωή της χλιδής. Είναι αλαζόνας,εγωκεντρικός και…μόνος. Η Κατρίν η οποία είναι η συνεργάτρια του υποσχέθηκε πως θα του χαρίσει το καλύτερο δώρο της ζωής του, εάν βρει έναν πραγματικό φίλο μέσα σε 10 ημέρες και τον δείξει στην Κατρίν. Αυτή η υπέροχη ταινία χωρίς πάθος και την λάμψη του Χόλιγουντ, είναι για αυτούς που μπορεί να μην ήξεραν ποτέ, τι είναι πραγματική φιλία.
Καλός ήρθες (2008) – Bienvenue chez le Ch’tis
Μπορεί, να είναι η καλύτερη γαλλική ταινία των τελευταίων χρόνων. Ο Φίλιπ Άμπραμς, ήταν διευθυντής ταχυδρομείου στην νότια Γαλλία, κάνει τα πάντα για να πάρει όλο και υψηλότερη θέση στην δουλειά του. Όμως λόγο ενός λάθος στην δουλειά, τον στέλνουν σε μια μικρή πόλη στην δυτική Γαλλία. Για δικιά του τύχη, ο Φιλίπ βρίσκει εκεί πέρα μια ευπρόσδεκτη παρέα και βρίσκει καινούργιους φίλους. Αυτή η ταινία θα σας φτιάξει διάθεση.
Ένας τρελός γάμος (2014) – Qu’est-ce qu’on a fait au Bon Dieu?
Ο Βερνέι και η γυναίκα του είναι ένα συνηθισμένο ζευγάρι με τέσσερα πανέμορφα παιδιά. Οι τρεις κόρες έχουν βρει ήδη το άλλο τους μισό και ήρθε η ώρα της τέταρτης κόρης. Η μοίρα το έφερε πως και οι τέσσερις κόρες βρήκαν συζύγους άλλης εθνικότητας. Είναι μια ελαφριά ταινία που είναι κατάλληλη για ένα οικογενειακό βράδυ.
Αγάπησε με αν τολμάς (2003) – Jeux d’enfants
Είναι μια αισθησιακή και έχει την ιδιαίτερη γεύση της Γαλλίας. Από παιδιά οι πρωταγωνιστές της ταινίας σκέφτηκαν το παιχνίδι “Τολμάς ή δεν τολμάς”. Το παιχνίδι μεγάλωσε μαζί τους και μία μέρα έγιναν και αυτοί ενήλικες ήξεραν πως αγαπούσαν ο ένας τον άλλον, όμως επαναλάμβαναν αυτήν την φράση και το παιχνίδι ξαναγύριζε, μη αφήνοντας τους να είναι απλά άντρας και γυναίκα. Υπέροχοι ηθοποιοί, στους οποίους πιστεύεις, πως μετά μερικά χρόνια μετά τον γυρισμό της ταινίας, η Γκιόμ Κανέ και ο Μάριον Κοτιγιάρ παντρεύτηκαν.
Η οικογένεια Μπελιέρ (2014) – La famille Bélier
Στην οικογένεια Μπελιέ όλα τα μέλη της είναι κωφάλαλοι, εκτός από την 16Χρόνης Πάουλ. Είναι μία αντικατάσταση μεταφράστρια για την οικογένεια της. Όμως μια φορά, εμπνευσμένη από καθηγητή μουσικής της, ο οποίος της άνοιξε το ταλέντο του τραγουδιού,η Πάουλ αποφάσισε να μετακομίσει στο Παρίσι και να αρχίσει μαθήματα τραγουδιού. Μια συγκινητική ταινία για την οικογένεια, για την αγάπη και για το πως πρέπει να είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον.
Ο Γκρέγκορι Μούλιν ενάντια της ανθρωπότητας (2001) – Grégoire Moulin contre l’humanité
Τον πρωταγωνιστή της ταινίας σε όλη του την ζωή τον ακολουθεί η ατυχία. Ο κακομοίρης έχει ήδη χάσει κάθε ελπίδα πως θα βρει την ευτυχία, όμως μία μέρα ερωτεύτηκε μια άγνωστη κοπέλα και αποφάσισε να της πει τα συναισθήματά του. Ο Γκρέγκορι άκουσε τα συναισθήματά του,αφού όμως πέρασε πάρα πολλά εμπόδια στο τέλος βρήκε πραγματικά πραγματική ευτυχία και έγινε ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο.
Αγάπη με εμπόδια (2012) – Un bonheur n’arrive jamais seul
Ο Σάσα ζει μια απλή και επιπόλαια ζωή περιτριγυρισμένος από όμορφες κοπέλες,φίλους και μουσική. Η Σαρλότ έχει περάσει ήδη από δύο αποτυχημένους γάμους και δεν ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο λάθος πάλι. Μία υπέροχη ταινία για μια αληθινή σχέση μεταξύ άνδρας και γυναίκας,μια ταινία αστεία,λαμπερή και με έναν τόνο Γαλλίας.
Απλά μαζί (2007) – Ensemble, c’est tout
Υπό κάποιες παράξενες συνθήκες η νεαρή κοπέλα Καμήλα βρέθηκε να είναι στο σπίτι του γείτονα της Φιλίμπερο και στον φίλο του τον μάγειρα Φρανκ. Οι τρεις πρωταγωνιστές βρίσκουν την αρμονία τους στην ζωή. Η ταινία προκαλεί αισθήματα ψυχικής γαλήνης και να θυμάστε πως η αγάπη είναι πιο κοντά από ότι νομίζεται.
Το λάθος που σας ευνόησε (2009) – Erreur de la banque en votre faveur
Από τις πρώτες σκηνές μας δίνεται η εντύπωση, πως βρισκόμαστε στο παρελθόν. Η διακόσμηση,η επιλογή των ηθοποιών, η εξέλιξη της ιστορίας και όλα φτιάχνουν ένα αποτέλεσμα πραγματικά απολαυστικό με χαρακτηριστικό χιούμορ. Ένας απλός μάνατζερ εστιατορίου, που τυχαία άκουσα για μία κομπίνα στο χρηματιστήριο, το οποίο το χρησιμοποίησε για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα,να ανοίξει το δικό του εστιατόριο.
Όνομα (2012) – Le prénom
Η ταινία αυτή είναι κατάλληλη για τους λάτρεις του εκλεκτού χιούμορ. Ο αδερφός της Ελίζαμπεθ επιτέλους είπε, τι όνομα διάλεξε με την σύζυγο του για το μελλοντικό παιδί τους, κάτι που έκανε τους πάντες να πάθουν σοκ. Εμφανίστηκαν παθιασμένοι έρωτες και έτσι εμφανίστηκαν στο φως κάποια κρυμμένα μυστικά.
Οι αποτυχημένοι (2009) – Micmacs à tire-larigot
Η ζωή δεν του χαμογελάει του Μπαζίλιου. Παραλίγο να πεθάνει από πυροβολισμό διότι ήταν την λάθος στιγμή στο λάθος σημείο, έγινε άστεγος, μέχρι που μια μέρα με άλλους “αποτυχημένους” σαν αυτόν αποφασίζουν να βρουν το δίκιο τους. Κανείς δεν ξέρει όμως, μήπως αυτήν την φορά θα του χαμογελάσει η τύχη; Είναι μια ξεκαρδιστική ταινία που θα σας αφήσει με ένα τεράστιο χαμόγελο στο στόμα κατά όλη την παρακολούθησή της.
Μικρά μυστικά (2010) – Les petits mouchoirs
Ο γαλλικός κινηματογράφος έχει αυτήν την ιδιότητα να μαγεύει το κοινό με τις συναισθηματικές ταινίες και η παρακάτω ταινία δεν είναι εξαίρεση. Η ταινία είναι γεμάτη εμπειρίες και εσωτερικές διαμάχες, όμως με την βοήθεια της υπέροχης ομάδας ηθοποιών, θα νιώσετε ότι είστε μέρος της ταινίας. Μια υπέροχη ταινία για την ανάλυση των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων.
Μακρόχρονη δέσμευση (2004) – Un long dimanche de fiançailles
Μία ταινία μοναδική στο είδος της που καταφέρνει να συνδυάσει μελόδραμα, ταινία πολέμου και θρίλερ. Η ταινία μας δείχνει πως είναι πιο εύκολο να πιστέψει κανείς στον θάνατο του αγαπημένου του ανθρώπου, από το να χάνεις, να κερδίζεις και να ξαναχάνεις την ελπίδα. Μετά από αυτήν την ταινία θα καταλάβετε τι σημαίνει πραγματική αγάπη
Μην ανησυχείς όλα είναι καλά (2006) – Je vais bien, ne t’en fais pas
Η 19χρονη Λίλι γυρνάει σπίτι από τις διακοπές και βρίσκει πως,ο δίδυμος αδερφός της Λόικ, αφού μάλωσε με τον πατέρα της, έφυγε από το σπίτι. Καθώς δεν δείχνει κανένα σημάδι ζωής ο αδερφός της αποφασίζει να ξεκινήσει για να τον βρει. Η ταινία είναι πάρα πολύ δυνατή και αισθηματική, καθώς αγγίζει το θέμα των οικογενειακών σχέσεων. Ένα όμορφο άλλα και λίγο λυπηρό θέαμα.
Τίποτα για δήλωση (2010) – Rien à déclarer
Έρχεται η ένωση των τελωνίων μεταξύ Γαλλία και Βελγίου. Και στις δύο μεριές δουλεύουν Γάλλοι,που κοροϊδεύουν τους Βέλγους,ή Βέλγοι που μισούν τους Γάλλους. Θα πρέπει να γίνουν η πρώτη ομάδα τελωνίου και θα πρέπει να δουλεύουν μαζί σε ένα μικροσκοπικό αμάξι. Την προτείνουμε ανεπιφύλακτα, εάν πραγματικά θέλετε να γελάσετε.
Άθικτοι (2011) – The Intouchables
Το σενάριο βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Φιλίπ, ενός πλούσιου αριστοκράτη, ο οποίος έχοντας μείνει καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι μετά από ένα ατύχημα με αλεξίπτωτο, επιλέγει για βοηθό του στην καθημερινότητα, τον Ντρίς, τον πιο απρόσμενο υποψήφιο, έναν πρόσφατα αποφυλακισμένο μαύρο νεαρό, από τις φτωχές συνοικίες στα προάστια του Παρισιού.
Αυτό το βίντεο έχει αγγίξει τις καρδιές χιλιάδων ανθρώπων! Ένα νεογέννητο μωρό κοιμάται στο καναπέ. Αλλά αυτό που κάνει το σκυλί της οικογένειας πραγματικά μου έλιωσε τη καρδιά.
Αυτό το Λαμπραντόρ είναι πολύ καλό και ευγενικό! Ακόμα και αν ο μικρούλης είναι στα πρώτα του βήματα, ο φύλακάς του σίγουρα δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψει.
Πραγματικά θα σας συγκινήσει, δείτε το βίντεο
Ονομάζομαι Βεατρίκη. Είμαι 18 ετών και είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Οι γονείς μου ήταν σε διάσταση από τότε που ήμουν 3 ετών. Πήραν διαζύγιο όταν έγινα 7. Από τα 5,5 μου χρόνια ζούσα με τη μητέρα μου και οικογένεια της (γιαγιά , παππούς και την οικογένεια της αδελφής της) σε μια κωμόπολη νησιού 3000 κατοίκων.
Η μητέρα μου όταν ήμουν 4, διαγνώστηκε με σοβαρή διπολική διαταραχή και ως τα 7, που χώρισαν οριστικά με τον πατέρα μου είχε εισαχθεί στο ψυχιατρείο 3 φορές, καθώς σταματούσε να παίρνει τα φάρμακα της.
Το περιβάλλον της, αντί να προσπαθήσει να με απομακρύνει από εκείνη, πήγαινε συνεχώς με τα νερά της, παριστάνοντας ότι όλα ήταν καλά. Θυμάμαι κάποια στιγμή όταν ήμουν 5 ετών ότι πήγε στο Αστυνομικό Τμήμα για να κάνει μήνυση στους γονείς της επειδή ήθελαν να της δώσουν φάρμακα (τα οποία είχε διακόψει από μόνη της).
Θυμάμαι επίσης ότι είχε φέρει τον φίλο της, με τον οποίο είχε με το ζόρι 2 μήνες σχέση, να μείνει μαζί μας. Και η οικογένεια της το μόνο που έκανε ήταν να πηγαίνει με τα νερά της για «να μη χειροτερέψει και άλλο».
Που ήταν ο πατέρας μου; Εκεί και τα έβλεπε όλα αυτά. Προσπαθούσε, όσο του επέτρεπαν οι περιστάσεις και οι δουλειές του, να με παίρνει αλλά μετά το διαζύγιο, όταν τέθηκε το θέμα, έδωσε την επιμέλεια στη μητέρα μου με την δικαιολογία ότι αφενός αν με έπαιρνε μπορεί να κατέληγα με ψυχικά τραύματα επειδή θα με απομάκρυνε από την μητέρα μου σε τόσο νεαρή ηλικία και αφετέρου ότι η μητέρα μου μπορεί να αυτοκτονούσε. Θυμάμαι στα 5 μου να του φωνάζω,»Μπαμπά , πρέπει να πάρουμε στη μαμά μια δασκάλα να τη μάθει να μη φωνάζει!»…
Μετά το διαζύγιο ο πατέρας μου μετακόμισε στην κωμόπολη όπου ζούσαμε. Από τότε που ήταν σε διάσταση με τη μητέρα μου είχε κάνει καινούρια σχέση, η οποία μετρούσε ήδη 2 1/2 χρόνια όταν βγήκε το διαζύγιο. Ήταν καλά αυτά τα χρόνια, τον θυμάμαι ήρεμο και ευτυχισμένο. Τη Σοφία, τη νέα του σύντροφο, την γνώρισα όταν πια είχα γίνει 6 ετών. Είχαν αρχίσει να συζούν.
Τη θυμάμαι χαρούμενη, γελαστή, δοτική, μας κυνηγούσε με μητρική στοργή για να φάμε, εμένα και τον πατέρα μου. Με φρόντιζε όταν ο πατέρας μου είχε βάρδια στη δουλειά του, έφτιαχνε κέικ και σάντουιτς, με χτένιζε, κάναμε μαζί χειροτεχνίες ενώ πάντα στο σπίτι τους έπαιζε μουσική (διαπίστωσα μεγαλώνοντας ότι ήταν κλασική μουσική).
Είναι ίσως ότι πιο θετικό θυμάμαι από την περίοδο εκείνη, που η μαμά μου διέκοπτε τα φάρμακα της και κατέληγε να τρέχει έξω σε μανία και ο πατριός μου με διάβαζε, με τάιζε και με έκανε μπάνιο…
Όταν βγήκε το διαζύγιο, η Σοφία μετατέθηκε λόγω της δουλειάς της (ήταν καθηγήτρια) σε άλλο γεωγραφικό διαμέρισμα. Από τότε δεν την ξαναείδα και θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει ότι χώρισαν.
Κατόπιν ο πατέρας μου έκανε άλλη σχέση, με μια γυναίκα η οποία μετά από 3 μήνες γνωριμίας έμεινε έγκυος. Η πρώτη της κουβέντα ήταν, αφού παντρεύτηκαν άρον-άρον και γέννησε, «Τώρα έχεις και άλλο παιδί και έχεις υποχρεώσεις και προς εκείνο. Η κόρη σου έχει τη μάνα της, τη γιαγιά της και άλλο ένα σωρό νοματαίους για να τη φροντίσουν».
Τελικά, με δική της πρωτοβουλία, χώρισαν. Εκείνη και το ετεροθαλές αδελφάκι μου μετακόμισαν αρκετά μακριά, αναγκάζοντας τον πατέρα μου να πηγαινοέρχεται για να βλέπει και το άλλο του παιδί, να της δίνει τη διατροφή (ο πατέρας μου ήταν πολύ εντάξει στις οικονομικές του υποχρεώσεις απέναντι και στα δυο του παιδιά) και φυσικά η «κυρία» δεν δεχόταν να με φέρνει και εμένα ο πατέρας μου. «Δεν έχουμε χώρο για να φέρεις και την κόρη σου» του έλεγε!
Η μητέρα μου συνέχισε να έχει κρίσεις σχιζοφρένειας, να μπαινοβγαίνει στα ψυχιατρεία αλλά ο πατέρας μου μετά την πλύση εγκεφάλου που είχε υποστεί από την οικογένεια της, δεν με πήρε ποτέ οριστικά από εκείνη.
Πριν 3 χρόνια τελείωσα το γυμνάσιο και η μητέρα μου, με το έτσι θέλω (με τα λεφτά που μάζευε τόσα χρόνια από τη διατροφή, τον πρώην φίλο της και τη γιαγιά μου) με πήρε και μετακομίσαμε στο εξωτερικό για να τελειώσω το σχολείο και να σπουδάσω. Πήγε κόντρα στους πάντες και τα πάντα και κανένας δεν μπορούσε να τη σταματήσει αφού είχε την επιμέλεια μου.
Ο πατέρας μου έμεινε πίσω μόνος του, καταπικραμένος, με δυο παιδιά σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης. Προ έτους έπαθε ανακοπή και πέθανε στα 47 του χρόνια.
Τα παρακάτω τα έμαθα σταδιακά από την οικογένεια, τον αδελφό και τους φίλους του πατέρα μου. Με τη Σοφία, ο πατέρας μου χώρισε μετά από σχεδόν 3 χρόνια καλής σχέσης (ειλικρινά δεν τους είχα ακούσει ΠΟΤΕ να τσακώνονται , ΠΟΤΕ!) διότιο πατέρας μου θεώρησε καλό, αντί να με πάρει δικαστικά (αφού η αρρώστια της μάνας μου, του το επέτρεπε) και να πάμε να ζήσουμε μαζί της , να παραμείνει στην κωμόπολη που ζούσαμε «για να μην στερηθώ ούτε εκείνον ούτε τη μητέρα μου».
Η Σοφία, κατά τα λεγόμενα πολλών γνωστών και φίλων μας, επεσήμανε την επικινδυνότητα της κατάστασης της μητέρας μου (ως ασθενούς με ψυχικό νόσημα) και προέτρεψε τον πατέρα μου να με πάρει και να πάμε να ζήσουμε μαζί της. Προσφέρθηκε μάλιστα να βοηθήσει τον πατέρα μου με την ανατροφή μου, τόσο οικονομικά όσο και πρακτικά.
Όταν ο πατέρας μου έδωσε την επιμέλεια στην άρρωστη ψυχικά μάνα μου και η Σοφία πήρε μετάθεση, του πρότεινε να βρει δουλειά εκεί που την είχαν μεταθέσει (λένε επίσης ότι είχε τρέξει αρκετά ώστε να βρει ο μπαμπάς μου δουλειά εκεί όπου είχε διοριστεί) και να κρατήσει φυσικά στενή επικοινωνία μαζί μου. Να με επισκέπτεται συχνά και να να έχω και εγώ τη δυνατότητα να μένω κατά καιρούς μαζί τους, με την προοπτική ότι μεγαλώνοντας, αν ήθελα, να έμενα μαζί τους μόνιμα. Έτσι θα ξέφευγα από την ασφυκτική ατμόσφαιρα της κωμόπολης μας όπου όλοι με ξέρουν ως «της τρελής η κόρη»…
Ο πατέρας μου απέρριψε τη μια και μοναδική ευκαιρία που του έτυχε να ζήσει μια καλή ζωή δίπλα σε μια γυναίκα που τον αγαπούσε και δέχτηκε τόσο εκείνον όσο και εμένα, με τα όποια μας προβλήματα. Το έκανε για «να μη στερηθεί την κόρη του». Το αποτέλεσμα όμως ήταν να μπλέξει με μια χειριστική γυναίκα που κοιτούσε μόνο το συμφέρον της και δεν ήθελε ούτε να με δει και στο τέλος έμεινε μόνος του, χωρίς σύντροφο, χωρίς παιδιά και πέθανε σε ηλικία 47 ετών. Αν είχε πάει να ζήσει με την νεράιδα Σοφία ίσως είχε βρει την ευτυχία και εγώ να είχα την ασφαλιστική δικλείδα ενός δεύτερου σπιτιού, μιας δεύτερης οικογένειας.
Παρεμπιπτόντως για όσους σπεύσουν να φανούν επιφυλακτικοί απέναντι στη Σοφία (άκουσα από κάποιους το ότι, «δε μπορούσε να κάνει παιδιά και για αυτό ήθελε να σε πάρει ο πατέρας σου «) , να σας πω ότι προ κάποιων ετών είχε έρθει πάλι διακοπές στο νησί που ζούσαμε και είχε μαζί της το σύντροφο της, ένα μικρό παιδάκι και ήταν έγκυος. Δε με αναγνώρισε αλλά και εγώ δεν της μίλησα επειδή ήμουν με τη μητέρα μου.
Μπαμπάδες ,σας μιλάει μια κόρη που έχασε τον πατέρα της πρόωρα από τις λάθος επιλογές του. Πίστεψε ότι αυτά που έκανε ήταν υπέρ μου. Η συμβουλή μου προς εσάς είναι λοιπόν: Μετά το διαζύγιο να κοιτάξετε ΠΡΩΤΑ τη δική σας ζωή και έπειτα των παιδιών σας. Τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν. Η ζωή είναι μια. Δεν σημαίνει ότι αν αλλάξετε τόπο διαμονής πως ξεχνάτε ή προδίδετε τα παιδιά σας. Δεν σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρεστε ή ότι δεν τα αγαπάτε. Καλύτερα ένας μπαμπάς ζωντανός και ευτυχισμένος κάπου μακριά, ο οποίος προσφέρει στα παιδιά του και μια δεύτερη επιλογή διαμονής ή οικογένειας, παρά ένας πατέρας που με τις επιλογές «υπέρ του παιδιού» χαντακώνει τον εαυτό του και μειώνει τις επιλογές του παιδιού του.
Μην δέχεστε αβασάνιστα τους αφορισμούς της κοινωνίας, «κανείς δεν σε αγαπά σαν τη μάνα σου,» (η μάνα μου μόνο παθολογικά ξέρει να αγαπάει και να δρα) ή ότι «αν απομακρυνθείς από το παιδί θα το χάσεις». Όλα είναι θέμα χειρισμού και περνούν από το χέρι σας.
Σοφία μου σε αγαπώ πολύ και σε θυμάμαι πάντα για το φως και την καλοσύνη σου. Ο Θεός να σε έχει καλά όπου και να είσαι. Ειλικρινά λυπάμαι που εξαιτίας των αυτοκαταστροφικών επιλογών του πατέρα μου σε έχασα από μητριά μου.
Στη μνήμη του πατέρα μου, Δημήτρη.
Βεατρίκη
το άρθρο αυτό αναρτήθηκε στο singleparent.gr
Ήθελα να μοιραστώ αυτή την ιστορία μαζί σας και να ακούσω την γνώμη σας σχετικά με το αποτέλεσμα της ιστορίας. Πιστεύετε ότι αυτό που έγινε ήταν σωστό ή όχι;
Η θετή μου κόρη παντρεύεται στις 3 Νοεμβρίου. Οι προετοιμασίες του γάμου τρώνε πολύ από τον χρόνο της κόρης μου και της μητέρας της ( λέω την μητέρα της, γιατί δεν είμαστε παντρεμένοι, αν και ζούμε μαζί τα τελευταία 10 χρόνια).
Η θετή μου κόρη αποφοίτησε πέρσι από το Πανεπιστήμιο. Πλήρωσα για να πάει στο κολέγιο και παρόλο που ήταν δημόσια σχολή έπρεπε να δώσουμε 40 χιλιάδες δολάρια. Η κόρη μου δεν εργάζεται και ζει μαζί μας μετά την αποφοίτησή της, αλλά έμενε μαζί μας και κατά της διάρκεια των σπουδών της. Επίσης, της αγόρασα αυτοκίνητο για να πηγαινοέρχεται, όταν τελείωσε το λύκειο.
Κατά καιρούς εμφανίζεται στην ζωή της ο βιολογικός της πατέρας και την καλοπιάνει. Δεν έχει συνεισφέρει τίποτα στην μόρφωση και την ανατροφή της. Βέβαια, για αυτό φταίει η σύντροφός μου, καθώς δεν ήταν μέρος της συμφωνίας που έκαναν. Ο πατέρας της μένει μαζί της τόσο, ώστε να την πληγώσει, αθετώντας κάθε υπόσχεση που της έδωσε.
Ο χώρος που θα γίνει ο γάμος χωράει το πολύ 250 άτομα. Τους έδωσα μια λίστα με 20 άτομα, που θα ήταν οι δικοί μου προσκεκλημένοι. Μου είπαν ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα και θα το φρόντιζαν.
Οπότε και εγώ με την σειρά μου ενημέρωσα του ανθρώπους αυτούς για τον γάμο, για να μην κανονίσουν κάτι άλλο. Μια μέρα συνάντησα έναν από τους προσκεκλημένους μου και τον ρώτησα αν θα έρθει στον γάμο.
Η απάντησή του ήταν ότι δεν είχε λάβει καμία πρόσκληση. Είχε λάβει μια ανακοίνωση, αλλά όχι το προσκλητήριο. Μου έδειξε την ανακοίνωση, στην οποία δεν αναφερόταν πουθενά το όνομα μου. Είχε πάνω το όνομα του μπαμπά της και της μαμάς της, αλλά όχι το δικό μου.
Προφανώς, μετά από αυτό είχα ένα πολύ μεγάλο καυγά με την σύντροφό μου, αφού κανένας από τους προσκεκλημένους μου δεν είχε λάβει τελικά προσκλητήριο, γιατί τα 250 άτομα είναι λίγα και έπρεπε να είναι πολύ επιλεκτικοί.
Εκνευρίστηκα πάρα πολύ, καθώς με αυτόν τον τρόπο προσέβαλαν αγαπημένους μου ανθρώπους. Αργότερα, η σύντροφός μου μου είπε ότι αν κάποιοι από τους καλεσμένους δεν έρθουν, μπορούμε να χωρέσουμε κάποιος από τους δικούς μου προσκεκλημένους. Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα για μένα.
Χθες, πήγαμε για φαγητό με τους γονείς του γαμπρού και εκεί έκανε την εμφάνισή του και ο βιολογικός πατέρας. Κατά την διάρκεια του δείπνου η θετή μου κόρη ανακοίνωσε ότι ο βιολογικός της πατέρας θα μπορέσει να παρευρεθεί στον γάμο και να την παραδώσει στον γαμπρό. Η δήλωση αυτή συνοδεύτηκε από επευφημίες.
Δεν έχω ξανανιώσει τόσο θυμωμένος και προσβεβλημένος στην ζωή μου. Κλονίστηκα. Χρειάστηκα λίγο χρόνο, για να συνέλθω, καθώς δεν ήξερα αν ήθελα να κλάψω ή να αρχίσω να ρίχνω μπουνιές ή και τα δυο ταυτόχρονα. Μόλις σιγουρεύτηκα, ότι μπορώ να μιλήσω, σηκώθηκα και είπα ότι θέλω να κάνω μια πρόποση. Δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια εκείνη την ώρα, αλλά η ουσία ήταν η εξής:
“Θα ήθελα να κάνω μια πρόποση. Ήταν μεγάλη μου χαρά να είμαι μέλος αυτής της οικογένειας τα τελευταία 10 χρόνια. Σε αυτή την φάση της ζωής μου, θεωρώ ότι οφείλω έναν φόρο τιμής στην νύφη και στον γαμπρό, καθώς μου άνοιξαν τα μάτια για κάτι πολύ σημαντικό”.
Εκείνη την ώρα όλοι αντάλλασσαν χαμόγελα γεμάτα αυτοπεποίθηση. “Μου έδειξαν ότι η θέση μου σε αυτή την οικογένεια δεν είναι αυτή που νόμιζα ότι ήταν”. Τώρα όλοι δείχνουν μπερδεμένοι και η απορία διαγράφεται στα πρόσωπά τους. “Κάποτε θεώρησα τον εαυτό μου ως πατριάρχη αυτής της οικογένειας, απαιτώντας σεβασμό και παραμένοντας πάντα δίπλα στην οικογένεια μου.
Αντίθετα, φαίνεται ότι η μόνη θέση που έχω είναι αυτή του ATM, καλή για να παρέχω χρήματα, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Αφού, λοιπόν, με αντικατέστησαν ως οικοδεσπότη, και στις προσκλήσεις και στην τελετή, παραιτούμαι από τα οικονομικά μου καθήκοντα και ορίζω αντικαταστάτη μου τον βιολογικό πατέρα. Εύχομαι το ζευγάρι να είναι ευτυχισμένο με τον δρόμο που διάλεξαν”. Ήπια το ποτό μου και είπα, “εκφραστείτε όλοι σας ελεύθερα”.
Θεωρείται ότι είναι εγωιστικό; Υποτίθεται ότι έπρεπε να πληρώσω 50 χιλιάδες δολάρια για έναν γάμο, που δεν μπορούσα να καλέσω κανέναν και δεν ήμουν καν μέρος της τελετής. Για ποιόν λόγο;
Μπούχτισα με αυτές τις βλακείες. Δεν έχω καμία σχέση με την πρώην πλέον σύντροφό μου και την θετή μου κόρη. Μετέφερα όλα τα χρήματα που υπήρχαν στον κοινό μας λογαριασμό, αφού η σύντροφός μου σταμάτησε να δουλεύει από τότε που αρχίσαμε να συζούμε.
Σήμερα το πρωί επικοινώνησα με όσους προμηθευτές είχα δώσει επιταγές, για να μου επιστρέψουν τα χρήματά μου. Ευτυχώς, οι περισσότεροι ήταν πολύ συνεργάσιμοι στην επιστροφή των χρημάτων.