Γιατί να παιδεύεστε με το συχνό πεντικιούρ και το βάψιμο των νυχιών, όταν υπάρχει αυτή η λύση που προτείνει μια εταιρεία από την Ιαπωνία;
Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο προϊόν που θα υπόσχεται να σας απαλλάξει με μια κίνηση από τον πονοκέφαλο των περιποιημένων και βαμμένων νυχιών των ποδιών. Ο λόγος για τα ειδικά καλτσάκια τύπου καλσόν που έρχονται με έτοιμα «βαμμένα νύχια» στο σημείο των δαχτύλων!
Το Google Street View είναι μία υπηρεσία της Google που σου επιτρέπει να “εξερευνήσεις” τους δρόμους μιας πόλης μέσα από την οθόνη του υπολογιστή σου. Για να το πετύχει αυτό η Google χρησιμοποιεί ένα αυτοκίνητο με μία κάμερα στην οροφή του.
Σε ένα ταξίδι λοιπόν που είχε το αυτοκίνητο της Google, συνάντησε στο δρόμο έναν άνθρωπο που έκανε τη βόλτα του με το άλογό του. Η παρουσία όμως αυτού του περίεργου αυτοκινήτου “τάραξε” λίγο το άλογο… Όσο για τον άνθρωπο;
Δείτε καρέ καρέ την συνάντηση και την απρόσμενη εξέλιξή της!
Το να κάνουμε διάφορες σκιές με το χέρι μας μπορεί να είναι αρκετά διασκεδαστικό, αλλά ξέρετε τι είναι ακόμα πιο ξεκαρδιστικό; Οι ακούσιες σκιές που δημιουργούνται απλά με το να στεκόμαστε κάπου.
Δείτε παρακάτω 25 ανθρώπους, κατοικίδια και άψυχα αντικείμενα, που εντελώς τυχαία δημιουργούν αστείες και ξεκαρδιστικές σκιές. Ευτυχώς, υπήρχε κάποιος εκεί κοντά για να τραβήξει φωτογραφίες και να τις μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο. Το #23 φαίνεται πολύ καλό για να είναι αληθινό.
#1 Μάλλον έτσι βλέπει αυτή η γάτα τον εαυτό της.
#2 Πίτσα Hut ή απλά ένας τύπος με το καπέλο του;
#3 Όταν το σώμα σου δημιουργεί ένα πρόσωπο.
#4 Φαίνεται πολύ τσαντισμένος.
#5 Προστατεύοντας την πόλη Gotham.
#6 Αυτά τα φύλλα μοιάζουν με ένα παιδί που τρέχει και είναι λίγο ανατριχιαστικό.
#7 Όταν το χαλί σου μετατρέπεται σε δράκο.
#8 Αυτοί οι φοίνικες δημιουργούν σκιές που μοιάζουν με τον βασιλιά της ζούγκλας.
#9 Αναπάντεχη εγκυμοσύνη!
#10 Τυχαίο; Δεν νομίζω!
#11 Η σκιά αυτού του χαλιού μοιάζει με την θέας μιας πόλης.
#12 Δεν θα μπορούσαμε σε καμία περίπτωση να φανταστούμε, ότι θα μπορούσαν να φτιάξουν αυτή την σκιά.
#13 Κατά βάθος αισθάνεται, ότι είναι γάτα.
#14 Δεν θα πούμε με τι μοιάζει αυτή η σκιά, αλλά μάλλον είναι αρκετά προφανές.
#15 Πως;
#16 Η σκιά από την σκόνη μοιάζει με οροσειρά.
#17 Το πιο άτακτο φύλλο.
#18 Οι σκιές που δημιουργούνται από αυτό το έργο τέχνης είναι απίστευτες.
#19 Η σκιά αυτού του πυροσβεστήρα φαίνεται σαν το πρόσωπο ενός θυμωμένου άντρα.
#20 Το φως κάνει την σκιά της πινακίδας να φαίνεται πιξελιασμένη.
#21 Έφτιαξε το δικό της διχτυωτό καλσόν.
#22 Όταν ο αδελφός σου μοιάζει με τον Αβραάμ Λίνκολν από την μια πλευρά.
#23 Ένας συνηθισμένος κένταυρος που κάνει βόλτα στην παραλία.
#24 Ας ελπίσουμε, ότι ο σκύλος δεν θα μπερδευτεί και δεν θα πάει να κατουρήσει.
#25 Φωτιστικό ή μυώδης άντρας;
Πιστεύετε, ότι με κάποιον τρόπο, κάπου είναι γραφτό ο καθένας μας να ζήσει έναν μεγάλο έρωτα; Κάποιο μπορεί να βρήκαν τον έρωτα της ζωής τους από νωρίς και να πέρασαν μαζί το υπόλοιπο της ζωής τους. Κάποιοι άλλοι ίσως δεν ήταν τόσο τυχεροί και συμβιβάστηκαν με κάτι λιγότερο ή δεν παντρεύτηκαν καθόλου. Ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να γνώρισαν τον έρωτα της ζωής τους και μετά από λίγο να χωρίστηκαν οι δρόμοι τους.
Μερικές φορές, η τύχη και η μοίρα παίζουν τέτοια παιχνίδια, ώστε να ξαναβρούμε την μεγάλη μας αγάπη με την παρέμβαση άλλων ανθρώπων, ακριβώς όπως η ιστορία αυτών των δυο ανθρώπων, που έχασαν ο ένας τον άλλον και βρέθηκαν ξανά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Οι δυο παλιοί εραστές ξαναβρέθηκαν μετά από 60 χρόνια, εξαιτίας ενός χαμένου πορτοφολιού.
“Καθώς περπατούσα σπίτι μια παγωμένη μέρα, έπεσα πάνω σε ένα πορτοφόλι που κάποιος είχε χάσει στον δρόμο. Το σήκωσα και κοίταξα μέσα, μήπως υπήρχε κάποια στοιχείο για τον ιδιοκτήτη, αλλά το πορτοφόλι περιείχε μόνο 3 δολάρια και ένα τσαλακωμένο γράμμα, που έμοιαζε να είναι εκεί για χρόνια.
Ο φάκελος ήταν φθαρμένος και το μόνο πράγμα που ήταν ευανάγνωστο ήταν η διεύθυνση του αποστολέα. Άνοιξα την επιστολή με την ελπίδα να βρω κάποιο στοιχείο. Τότε, είδα την ημερομηνία- 1924. Η επιστολή είχε γραφτεί σχεδόν εξήντα χρόνια πριν.
Ήταν γραμμένο με έναν όμορφο γυναικείο γραφικό χαρακτήρα και είχε ένα λουλούδι στην αριστερή γωνία. Ο παραλήπτης λεγόταν Michael και η γυναίκα του έλεγε, ότι δεν μπορούσε να τον ξαναδεί, γιατί η μητέρα της το απαγόρευε. Αλλά, ακόμα και έτσι του έλεγε, ότι θα τον αγαπάει για πάντα. Η γυναίκα λεγόταν Hannah. Ήταν ένα υπέροχο γράμμα, αλλά εκτός από το όνομα του παραλήπτη δεν υπήρχε κανένα άλλο στοιχεία για τον παραλήπτη. Ίσως, αν τηλεφωνούσα στις πληροφορίες, θα μπορούσαν να μου δώσουν το τηλέφωνο για την διεύθυνση στον φάκελο.”
“Γεια σας, έχω ένα ασυνήθιστο αίτημα. Προσπαθώ να βρω τον ιδιοκτήτη ενός πορτοφολιού που βρήκα στον δρόμο. Υπάρχει περίπτωση να μου πείτε, αν υπάρχει αριθμός τηλεφώνου για μια διεύθυνση, που ήταν σε έναν φάκελο στο πορτοφόλι;”
Η υπάλληλος μου συνέστησε να μιλήσω με τον προϊστάμενό της, ο οποίος δίστασε για μια στιγμή, στη συνέχεια είπε: “Υπάρχει ένας αριθμός τηλεφώνου, που αντιστοιχεί σε αυτή την διεύθυνση, αλλά δεν μπορώ να σας τον δώσω. Μου πρότεινε να τηλεφωνήσει η ίδια σε αυτόν τον αριθμό, να τους πει την ιστορία και να αποφασίσουν οι ίδιοι αν θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί μου. Αφού περίμενα για λίγο στην γραμμή, η προϊσταμένη μου είπε: “Έχω κάποιον που θέλει να σας μιλήσει.”
Ρώτησαν την γυναίκα στην άλλη μεριά της γραμμής, αν γνωρίζει κάποια γυναίκα με το όνομα Hannah. Λαχάνιασε. “Αγοράσαμε αυτό το σπίτι από μια οικογένεια, που είχε μια κόρη που την έλεγαν Hannah. Αλλά αυτό έγινε πριν από 30 χρόνια.” “Μήπως, γνωρίζετε που βρίσκετε αυτή η οικογένεια τώρα”, ρώτησα.
“Θυμάμαι, ότι η Hannah έπρεπε να βάλει την μητέρα της σε ένα γηροκομείο πριν από μερικά χρόνια. Ίσως, αν επικοινωνήσετε μαζί τους, μπορεί να σας πουν που βρίσκεται η Hannah”, είπε η γυναίκα. Μου έδωσε το όνομα του γηροκομείου και κάλεσα τον αριθμό. Μου είπαν, ότι η ηλικιωμένη γυναίκα είχε πεθάνει πριν από μερικά χρόνια, αλλά είχαν έναν αριθμό τηλεφώνου για το που πίστευαν, ότι ζούσε η κόρη. Τους ευχαρίστησα και μετά τηλεφώνησα στον αριθμό που μου έδωσαν. Η γυναίκα που απάντησε το τηλέφωνο μου εξήγησε, ότι η ίδια η Hannah ζει τώρα σε γηροκομείο.
Αναρωτιόμουν, αν όλο αυτό το πράγμα είχε κάποιο νόημα. Γιατί έκανα τόσο μεγάλο κόπο για βρω τον ιδιοκτήτη του πορτοφολιού που είχε μέσα μόνο 3 δολάρια και ένα γράμμα περίπου 60 ετών; Παρόλα αυτά τηλεφώνησα στο γηροκομείο που ζούσε η Hannah και μου είπα, ότι ήταν εκεί μαζί τους.
Αν και ήταν ήδη 10 το βράδυ, ρώτησα αν μπορούσα να περάσω να την δω. “Αν θέλετε να την δείτε”, μου είπε, “ίσως έχετε την ευκαιρία να την βρείτε στην αίθουσα τηλεόρασης.” Τον ευχαρίστησα και πήγα στο γηροκομείο. Η νυχτερινή νοσοκόμα και ο φύλακας με χαιρέτησαν στην πόρτα και πήγαμε στον τρίτο όροφο, που βρισκόταν η αίθουσα τηλεόρασης, όπου η νοσοκόμα με σύστησε στην Hannah.
Ήταν μια γλυκιά γυναίκα με λευκά μαλλιά και μια λάμψη στα μάτια της. Της είπα για το χαμένο πορτοφόλι που βρήκα και της έδειξα το γράμμα. Μόλις, αναγνώρισε το γράμμα πήρε μια βαθιά ανάσα και μου είπε: ” Νεαρέ μου, αυτή ήταν η τελευταία επαφή που είχα ποτέ με τον Michael.”
Κοίταξε μακριά για μια στιγμή και στην συνέχεια είπε σιγανά: “Τον αγαπούσα πάρα πολύ, αλλά τότε ήμουν μόλις 16 ετών και η μητέρα μου πίστευε, ότι ήμουν πολύ νέα. Ήταν τόσο όμορφος. Έμοιαζε με τον Σον Κόνερι, τον ηθοποιό.”
“Ο Michael Goldstein ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Αν τον βρεις, πες του ότι τον σκέφτομαι συχνά και..”, δίστασε για λίγο, “πες του ότι ακόμα τον αγαπώ. Δεν παντρεύτηκα ποτέ. Υποθέτω, ότι κανείς δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον Michael”, είπε χαμογελώντας, καθώς άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια της.
Ευχαρίστησα την Hannah και έφυγα. Πήρα το ασανσέρ για το ισόγειο και καθώς στεκόμουν στην πόρτα, ο φύλακας με ρώτησε:“Σας βοήθησε η ηλικιωμένη κυρία;” Του είπα, ότι μου έδωσε κάποια στοιχεία. “Τουλάχιστον, τώρα ξέρω το επώνυμό του, αλλά νομίζω, ότι θα το αφήσω για λίγο καιρό. Ξόδεψα σχεδόν ολόκληρη την μέρα, προσπαθώντας να βρω τον ιδιοκτήτη του πορτοφολιού.’
Έβγαλα έξω το πορτοφόλι, το οποίο ήταν ένα απλό καφέ δερμάτινο πορτοφόλι με κόκκινο δέσιμο στο πλάι. Όταν ο φρουρός το είδε, είπε: “Μισό λεπτό! Αυτό το πορτοφόλι είναι του κύριου Goldstein. Θα αναγνώριζα παντού το κόκκινο δέσιμο στο πλάι. Πρέπει να το έχω βρει στις αίθουσες πάνω από τρεις φορές.”
“Ποιος είναι ο κύριος Goldstein”, είπα, καθώς τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν. “Είναι ένας από τους πιο παλιούς ενοίκους στον 8ο όροφο. Αυτό είναι το πορτοφόλι του σίγουρα. Πρέπει να το έχασε σε κάποια από τις βόλτες του.” Ευχαρίστησα τον φύλακα και έτρεξα στο γραφείο της νοσοκόμας. Της είπα αυτά που μου είπε ο φύλακας και πήραμε το ασανσέρ για τον 8ο όροφο. Προσευχόμουν ο κύριος Goldstein να είναι πάνω.
Όταν φτάσαμε στον 8ο όροφο, η νοσοκόμα μου είπε: “Νομίζω, ότι είναι ακόμα στην αίθουσα αναψυχής. Του αρέσει να διαβάζει τα βράδια. Είναι ένας αξιαγάπητος ηλικιωμένος άντρας.” Πήγαμε στο δωμάτιο και είδαμε, ότι ακόμα διάβαζε το βιβλίο του. Η νοσοκόμα πήγε κοντά του και τον ρώτησε, αν είχε χάσει το πορτοφόλι του. Ο κύριος Goldstein έψαξε στην τσέπη του και συνειδητοποίησε, ότι είχε χάσει το πορτοφόλι του. “Αυτός ο ευγενικός άντρας βρήκε ένα πορτοφόλι και αναρωτιόμασταν, αν είναι δικό σας.”
Έδωσα στον κύριο Goldstein το πορτοφόλι και μόλις το είδε, χαμογέλασε και είπε: “Ναι αυτό είναι. Πρέπει να μου έπεσε σήμερα το μεσημέρι. Θέλω να σου δώσω μια ανταμοιβή.” “Δεν χρειάζεται”, του είπα, “αλλά έχω και κάτι ακόμα να σας πω. Διάβασα το γράμμα μέσα στο πορτοφόλι, ελπίζοντας να μάθω τον ιδιοκτήτη.”
Το χαμόγελο στο πρόσωπό του εξαφανίστηκε ξαφνικά: “Διάβασες το γράμμα;”
“Όχι μόνο διάβασα το γράμμα, αλλά νομίζω, ότι ξέρω που είναι η Hannah.”
Χλόμιασε. “Η Hannah; Ξέρεις που είναι; Πως είναι; Είναι τόσο όμορφη όσο τότε; Σε παρακαλώ, πες μου.”
“Είναι καλά και είναι τόσο όμορφη όσο ήταν και τότε”, απάντησα. Ο ηλικιωμένος άντρας χαμογέλασε και με ρώτησε: ” Μπορείς να μου πεις που είναι. Θέλω να της τηλεφωνήσω αύριο. Ξέρεις, ήμουν τόσο ερωτευμένος μαζί της, που όταν έλαβα αυτό το γράμμα η ζωή μου κυριολεκτικά τελείωσε. Δεν παντρεύτηκα ποτέ. Μάλλον, δεν σταμάτησε ποτέ να την αγαπώ.”
“Κύριε Goldstein, ελάτε μαζί μου”, του είπα.
Πήραμε το ασανσέρ για τον τρίτο όροφο. Ο διάδρομος ήταν σκοτεινός και υπήρχαν μόνο 2 φώτα αναμμένα, που οδηγούσαν στην αίθουσα αναψυχής, στην οποία ήταν η Hannah και έβλεπε τηλεόραση. Η νοσοκόμα περπάτησε προς το μέρος της.
“Hannah”, είπε απαλά, δείχνοντας τον Michael, που περίμενε μαζί μου στην πόρτα. “Γνωρίζεις αυτόν τον άντρα;”
Έφτιαξε τα γυαλιά της, κοίταξε για μια στιγμή, αλλά δεν είπε λέξη.
Ο Michael είπε σχεδόν ψιθυρίζοντας, “Hannah, είμαι ο Michael. Με θυμάσαι;”
“Μichael; Δεν το πιστεύω, ότι είσαι εσύ, ότι σε ξαναβλέπω”, είπε η ηλικιωμένη γυναίκα.
Περπάτησε αργά προς το μέρος του και αγκαλιάστηκαν. Η νοσοκόμα και εγώ φύγαμε με δάκρυα στα μάτια μας.
“Είδες, αν κάτι είναι γραφτό να γίνει θα γίνει”, είπα.
Περίπου τρεις βδομάδες αργότερα έλαβα ένα τηλεφώνημα από το γηροκομείο: “Μπορείτε να έρθετε στο γηροκομείο την Κυριακή, για να παραστείτε σε έναν γάμο; Ο Michael και η Hannah αποφάσισαν να παντρευτούν.” Ήταν ένας υπέροχος γάμος με καλεσμένους όλους τους ενοίκους του γηροκομείου.
Έγινα κουμπάρος τους. Το γηροκομείο τους έδωσε δικό τους δωμάτιο και αν θέλετε να δείτε μια 76χρονη νύφη και ένα 79χρονο γαμπρό να συμπεριφέρονται σαν έφηβοι, τότε πρέπει να δείτε αυτό το ζευγάρι. Το ιδανικό τέλος για μια ερωτική σχέση που διήρκεσε σχεδόν 60 χρόνια.
Αυτή η ιστορία έχει κάνει τον γύρο του διαδικτύου, αν και ο συγγραφέας της παραμένει άγνωστος. Ήταν μια πολύ συγκινητική ιστορία δυο ανθρώπων που ξαναβρήκαν τον έρωτα της ζωής τους μετά από 60 χρόνια.
Τα κολιμπρί είναι από τα μικρότερα πουλιά στον κόσμο και ίσως τα πιο υποτιμημένα πλάσματα στην φύση.
Αυτά τα μικρά αξιολάτρευτα πουλιά είναι ευρέως γνωστά για το γρήγορο χτύπημα των φτερών τους που ενώ πλανώνται στον αέρα και φτάνουν τα 50 φτερουγίσματα το δευτερόλεπτο.
Αυτό που συνειδητοποιούμε σπάνια είναι το πόσο εξαιρετικά είναι και πόσο καταπληκτική προσωπικότητα διαθέτουν.
Η μουσικός Tracy Johnson με έδρα την Καλιφόρνια, είναι εξαιρετικά παθιασμένη με το να φωτογραφίζει κολιμπρί και δείχνει την απίθανη ομορφιά τους στον υπόλοιπο κόσμο, μέσω του λογαριασμού της στο Instagram.
Ξεκίνησε να ενδιαφέρεται για αυτά όταν είδε τα ζωντανά τους χρώματα να αντανακλώνται από το φως του ήλιου. Κάθε φορά που σταματούν για να φάνε από το χέρι της ή επιστρέφουν στα αγαπημένα τους σημεία στην αυλή, η Tracy βρίσκει ευκαιρία να θαυμάσει την ασυνήθιστη ομορφιά τους.
Δείτε τις παρακάτω εντυπωσιακές φωτογραφίες με τα όμορφα κολιμπρί και θα συμφωνήσετε για την απίστευτη ομορφιά τους.
Η τραγουδίστρια Tracy Johnson με έδρα την Καλιφόρνια, έχει ένα απίθανο πάθος για τα πουλιά κολιμπρί.
Το ενδιαφέρον της ξεκίνησε όταν με μια γρήγορη ματιά είδε τα ποικίλα χρώματα στα φτερά τους.
«Πριν ξεκινήσω να φωτογραφίζω τα κολιμπρί νόμιζα πως τα φτερά στο λαιμό τους έχουν το ίδιο χρώμα.» έγραψε στο Instagram.
«Μόνο όταν ξεκίνησα να τα βλέπω από πιο κοντά είδα όλο το φάσμα του ουράνιου τόξου ανάμεσα στα ιριδίζοντα φτερά τους» συμπλήρωσε.
Τα κολιμπρί στην αυλή της Johnson λατρεύουν να την περιτριγυρίζουν, να κάθονται στο χέρι της και να πίνουν από εκεί νερό.
Αυτό είναι ευλογία για την ίδια.
«Έχω την ευκαιρία να τα μελετήσω. Τα γνωρίζω όπως θα γνώριζα και ένα νέο φίλο» έγραψε.
Η γυναίκα κρατά αρχείο με όλα τα είδη που είδε μέχρι σήμερα: κολιμπρί Anna, Rufous, Allen, Calliope, Black-chinned και άλλα.
Επιπλέον, η Johnson παρατήρησε πως τείνουν να είναι εδαφικά.
«Θα υπερασπιστούνε το κομμάτι της γης τους πολύ επιθετικά. Αυτό είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για αυτά επειδή χρειάζονται να έχουν πρόσβαση σε νερό, λουλούδια και σε θηλυκά για να ζευγαρώσουν.» πρόσθεσε.
Είναι δύσκολο να τα φωτογραφίσει κανείς γιατί κινούνται πολύ γρήγορα.
Η Johnson συνιστά υπομονή: «Καθώς τα κολιμπρί είναι πλάσματα της συνήθειας, θα γυρίζουν γύρω από τα ίδια κλαδιά και σημεία ξανά και ξανά».
«Αν δείτε κάποιο από αυτά μια-δύο φορές σε διάστημα μισής ώρας, πάρτε την κάμερά σας και σταθείτε εκεί κοντά» έγραψε.
Οι φωτογραφίες της έχουν συλλάβει το αληθινό μεγαλείο, το βάθος και την πολυπλοκότητα του τριχώματος ενός κολιμπρί.
Τα φτερά τους είναι πολύ πυκνά, με αποτέλεσμα τα χρώματα να μοιάζουν πιο έντονα και πλουσιότερα.
Επιπλέον επισήμανε πως τα αρσενικά κολιμπρί έχουν ένα κεφάλι γεμάτο με λαμπερά χρωματιστά πούπουλα ενώ τα θηλυκά έχουν συχνά πουά μοτίβα ή ένα μικρό κομμάτι χρωμάτων στο λαιμό τους.
Το πιο ενδιαφέρον από όλα είναι πως η γυναίκα περιγράφει την απίστευτα γλυκιά ιδιοσυγκρασία τους.
«Είναι εκπληκτικό για μένα το πώς μπορεί να χωρέσει μια τέτοια προσωπικότητα σε ένα τόσο μικρό σώμα. Είναι μερικά εκατοστά αλλά ποτέ δεν θα κατάφερναν να με κάνουν να σταματήσω να τα παρατηρώ.» συμπλήρωσε.
Δεν είναι υπέροχα πλάσματα;
Αυτή η απίθανη κατασκευή είναι τόσο μοναδική και ταυτόχρονα εντυπωσιακή στο να την δεις κατά την κατασκευή, που θα σας εμπνεύσει να χρησιμοποιήσετε όλα αυτά τα χάλκινα κέρματα που δεν τα δέχεται κανείς.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ο εμπνευστής του έργου χρησιμοποιήσε 3500 κέρματα του 1 λεπτού του δολαρίου, τα οποία έβαλε στη σειρά. Και στο τέλος όμως το αποτέλεσμα είναι ένα πραγματικά μοναδικό έπιπλο. Όχι και άσχημο για 35 δολάρια (γύρω στα 31 ευρώ).
Δείτε το εντυπωσιακό βίντεο
Όλοι μας γνωρίζουμε πως ο άνθρωπος έχει κοινούς προγόνους με τον πίθηκο και χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια χρόνια για να πάρει τη τωρινή του μορφή. Αρκετές φορές μας φαίνεται πως κάποιοι άνθρωποι έχουν μερικά χαρακτηριστικά από εντελώς διαφορετικά ζώα.
Ο Γάλλος ζωγράφος Σαρλ Λε Μπρεν οποίος έζησε τον 17ο αιώνα και ήταν ο επικεφαλής της σχολής καλών τεχνών του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας, φαντάστηκε πώς θα ήταν ο άνθρωπος εάν εξελίσσονταν από άλλα ζώα.
Λιοντάρι
Κουκουβάγια
Ρακούν
Αετός
Πρόβατο
Ταύρος
Καμήλα
Κατσίκα
Αρκούδα
Αγριογούρουνο
Κουνέλι
Γάιδαρος
Tο 608 είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα δρομολόγια της πόλης. Ξεκινά από το άλσος Γαλατσίου και καταλήγει στην Πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου περνώντας μέσα από τους πιο κεντρικούς δρόμους, κάνοντας στάσεις σε ορισμένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης. «Παλιά το 608 ξεκινούσε από Γαλάτσι και κατέληγε Ακαδημία μαζί με πολλές άλλες γραμμές.
Από εκεί ξεκινούσε το 222 που έκανε το δρομολόγιο μέχρι Ζωγράφου (σ.σ. στη λεωφόρο Παπάγου υπάρχει ένα café που λέγεται 222 και έχει πάρει το όνομά του από το παλιό λεωφορείο)» μας λέει ο κ. Δημήτρης Αποστολίδης, γενικός διευθυντής του ΟΑΣΑ.
«Το 2000 άλλαξαν πολλές γραμμές, απομακρύνοντας από το σημείο τις αφετηρίες, με σκοπό την αναβάθμιση του χώρου (σ.σ. πρόκειται για τον παράδρομο της Ακαδημίας που σήμερα χρησιμοποιείται ως πάρκινγκ με ελεγχόμενη στάθμευση) και έτσι δημιουργήθηκε η τωρινή γραμμή του 608» εξηγεί.
«Είναι η γραμμή με τη μεγαλύτερη επιβατική κίνηση. Περίπου 50.000 κόσμος χρησιμοποιεί σε καθημερινή βάση την εν λόγω γραμμή. Παρόλο που είναι το δρομολόγιο με τη μεγαλύτερη συχνότητα (τις ώρες αιχμής περνά ανά 5-6 λεπτά), είναι σχεδόν πάντα γεμάτο. Το χρησιμοποιούν πολλοί φοιτητές.
Μπορεί να έχει φύγει δρομολόγιο και αμέσως να βλέπεις να βγαίνουν 150 φοιτητές από την Πανεπιστημιούπολη που να περιμένουν το επόμενο. Είναι κι ο βασικός λόγος που πλέον το Σάββατο, το δρομολόγιο γίνεται μέχρι τις 2.00 το βράδυ, κάνοντας όμως τέρμα στην Ακαδημία» καταλήγει.
Κάλλιστα μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει το 608 για βόλτα στην πόλη αφού περνά από τη Βεΐκου στο Γαλάτσι, την πλατεία Αμερικής στην Κυψέλη, διασχίζει την Πατησίων, περνά από το Πολυτεχνείο, από την πλατεία Κάνιγγος, από μουσεία, από τον Εθνικό Κήπο, το Χίλτον, τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, μαγαζιά, θέατρα και μπαρ. Από την Κάνιγγος και μετά. Πού δεν είχες φανταστεί ότι μπορείς να πας.
Στάση: Πλατεία Κάνιγγος
Τον τελευταίο χρόνο η πλατεία Κάνιγγος γνωρίζει απίστευτη άνθηση. Πολύς κόσμος κάθεται κάθε μέρα στα παγκάκια ενώ στον πεζόδρομο έχουν ξεπεταχτεί καινούργια μαγαζάκια σαν τα μανιτάρια. Μία από τις ωραίες διαδρομές είναι αυτή που περνάει μέσα από τη στοά Φέξη.
Στάση: Ζωοδόχου Πηγής
Δεν είναι τόσο η πλατεία όσο ο μικρός πανέμορφος πεζόδρομος της Μπότσαρη που ξεκινά από την πλατεία και φτάνει μέχρι την Μπενάκη. Είναι γεμάτος εκδοτικούς οίκους, βιβλιοπωλεία και όμορφα καφενεία. Ιδανικός για διάβασμα, περπάτημα και καφέ. Θα συναντήσεις πολλούς δικηγόρους.
Στάση: Κήπος
Η στάση βρίσκεται κοντά σε μία από τις εισόδους του Εθνικού Κήπου. Από την πλευρά της Βασιλίσσης Σοφίας. Κοντά στο σημείο υπάρχει μια μικρή λιμνούλα, παγκάκια και πολύ πράσινο. Είναι ανοιχτός στο κοινό από την Ανατολή μέχρι τη Δύση του ηλίου, όλες τις ημέρες του χρόνου με ελεύθερη είσοδο. Αν προχωρήσει κανείς συναντά την παιδική βιβλιοθήκη αλλά και καφενείο.
Στάση: Βυζαντινό Μουσείο
Όπως ορίζει και το όνομα της στάσης, εκεί βρίσκεται το Βυζαντινό Μουσείο. Το πιο όμορφο κομμάτι, ωστόσο, είναι οι κήποι του μουσείου που μπορεί να τους δει κανείς οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Οι πόρτες είναι ανοιχτές, ενώ υπάρχει και ένα ανεξάρτητο μικρό μπιστρό.
Στάση: Χίλτον
Απέναντι από τη στάση βρίσκεται το ομώνυμο ξενοδοχείο αλλά και πολλά μαγαζιά. Τώρα που ανοίγει ο καιρός, η περιοχή ενδείκνυται γιατί έχει δροσιά και ησυχία. Ενίοτε μπορεί να συναντήσεις και Ευρωπαίους αξιωματούχους σε στιγμές χαλάρωσης.
Στάση: ΕΥΔΑΠ
Απέναντι από τη στάση βρίσκεται το εμβληματικό κτίριο του θεάτρου «Δημήτρης Ποταμίτης» που έβαλε λουκέτο. Ήταν το πρώτο θέατρο που δημιουργήθηκε στην Αθήνα εκτός κέντρου τη δεκαετία του ’70 ως «Θέατρο Έρευνας» και μετά το θάνατό του μετονομάστηκε σε «Δημήτρης Ποταμίτης».
Απέναντι από το θέατρο, μέσα στο στενάκι υπάρχει ένα παλατάκι (κυριολεκτικά). Είναι σαν πύργος από παραμύθι στα χρώματα του λιλά και του κίτρινου. Από το απέναντι μηχανουργείο μάς είπαν ότι κατοικείται κανονικά.
Στάση: 5η Ζωγράφου
Εκεί βρίσκεται η περίφημη πλατεία Γαρδένια, που πάντα σφύζει από ζωή. Σύμφωνα με παλιούς κατοίκους της περιοχής, πριν από πολλά χρόνια η πλατεία ήταν γεμάτη γαρδένιες και έτσι προέκυψε η ονομασία της. Μετονομάστηκε σε πλατεία Αλεξανδρή, τιμής ένεκεν του παλιού δημάρχου. Εκεί βρίσκεται και ο δημοτικός κινηματογράφος «Αλέκα».
Στάση: Άλεξ
Τη στάση Άλεξ τη συναντά κανείς στη διαδρομή από Ζωγράφου προς Γαλάτσι, στα Ιλίσια. Χτίστηκε απέναντι από τον ομώνυμο ιστορικό κινηματογράφο που σήμερα στη θέση του βρίσκεται ένα σούπερ-μάρκετ. Ο κινηματογράφος Άλεξ ήταν σήμα κατατεθέν της περιοχής.
«Ο Άλεξ ήταν ένας πιτσιρίκος που η περιουσία ήταν στο όνομά του και έτσι προέκυψε το όνομα» μας λέει ο κ. Θοδωρής Πεπελάσης, που διατηρεί ένα ψητοπωλείο εκεί κοντά. Πρώτα δημιουργήθηκε ο θερινός.
Ξεκίνησε προπολεμικά και είχε μια χαρακτηριστική επιγραφή από ξύλινα γράμματα. Κατά τη δεκαετία του ’60 χτίστηκε στο διπλανό οικόπεδο και χειμερινός με μεγάλη αίθουσα και κρυφό φωτισμό που φιλοξενούσε αρχικά ταινίες Β΄ προβολής κι αργότερα Α΄. Έκλεισε τη δεκαετία του ’80. Στη θέση του θερινού χτίστηκε πολυκατοικία και στη θέση του χειμερινού ένα σούπερ-μάρκετ. Ωστόσο, το όνομα παρέμεινε. Στη στάση.
Σημείωση: Ανάμεσα στη στάση «Νοσοκομείο Ευαγγελισμός» και στη στάση «Χίλτον», στο φανάρι υπάρχει πάντα ένας ζογκλέρ που χαίρεσαι να τον χαζεύεις.
Πηγή: athensvoice.gr
Η κατασκευή ενός ιπτάμενου υποβρυχίου ήταν μια πρωτοποριακή ιδέα που είχε ο φοιτητής της Ναυτικής Σχολής Μηχανικών Μπόρις Ουσάκοφ, το 1934.
Το υποβρύχιο σκάφος θα μπορούσε να καταδύεται, να αναδύεται αλλά και να πετάει! Ο Ουσάκοφ τελειοποίησε το σχέδιό του και τον Απρίλιο του 1936 εγκρίθηκε από την αρμόδια επιτροπή, που αξιολόγησε ότι έπρεπε να υλοποιήσει την ιδέα.
Ο Ουσάκοφ εργαζόταν ως μηχανικός στον στρατό την περίοδο 1937-1938. Στην τελική του έκδοση, το «Ιπτάμενο Υποβρύχιο» θα ήταν ένα αεροπλάνο που θα μπορούσε να βυθιστεί στο νερό και να κινείται με ταχύτητα τριών κόμβων, να αναδύεται και να απογειώνεται αναπτύσσοντας ταχύτητα 100 κόμβων στον αέρα. Σκοπός του ιπτάμενου υποβρυχίου θα ήταν οι επιθέσεις σε εχθρικά πλοία.
Θεωρητικά, θα έπρεπε να εντοπίζει την πορεία του πλοίου, να κατευθύνεται σε περιοχή που να μην είναι ορατό και να καταδύεται για να εξαπολύσει τορπίλες εναντίον του. Επιπλέον, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση ναρκοπεδίων γύρω από στρατιωτικές βάσεις και σε περιοχές όπου έπλεαν τα εχθρικά πλοία.
Όμως, το επαναστατικό σχέδιο δεν υλοποιήθηκε ποτέ, γιατί το 1938 αποφασίστηκε ότι έπρεπε να εγκαταλειφθεί, εξαιτίας των περιορισμένων δυνατοτήτων που θα είχε το σκάφος κάτω από το νερό.
Για την ακρίβεια, εκτιμήθηκε πως όταν το Ιπτάμενο Υποβρύχιο θα γινόταν αντιληπτό από ένα εχθρικό πλοίο, το πλοίο θα άλλαζε πορεία και αυτό θα οδηγούσε την αναμέτρηση σε αποτυχία, γιατί οι προδιαγραφές μάχης του υποβρυχίου δεν ήταν τόσο καλές κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Στην πραγματικότητα, το σχέδιο ματαιώθηκε λόγω της υψηλής πολυπλοκότητας και των αδυναμιών που παρουσιάστηκαν κατά τις πολλαπλές δοκιμές και τους υπολογισμούς που απαιτούσαν συνεχείς τροποποιήσεις.
Ο Ουσάκοφ ήθελε το σχήμα να αποτελείται από έξι ενότητες, τρεις εκ των οποίων θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τους κινητήρες αέρος AM-34, 1000 ίππων έκαστη, η τέταρτη ενότητα θα αποτελούσε την καμπίνα για πλήρωμα τριών ατόμων και τον υποβρύχιο έλεγχο του σκάφους.
Στο πέμπτο τμήμα θα αποθηκεύονταν ισχύς από μπαταρίες και στην έκτη ο ηλεκτρικός κινητήρας για την ώθηση. Η άτρακτος θα είχε κυλινδρικό σχήμα και θα ήταν κατασκευασμένη από αλουμίνιο με πάχος 6 χιλ. και διάμετρο 1,4 μ. Η καμπίνα του πιλότου θα γέμιζε με νερό κατά τη βύθιση κι έτσι όλοι οι πίνακες ελέγχου θα έπρεπε να είναι σε αδιάβροχες θήκες.
Τα καύσιμα θα αποθηκεύονταν σε δεξαμενές από καουτσούκ. Το φτερό και η ουρά θα είχαν επενδυθεί από ατσάλι και η πλωτή εξέδρα από ντουραλουμίνιο. Κατά τη διάρκεια της βύθισης, τα πτερύγια, η ουρά και η πλωτή εξέδρα θα γέμιζαν νερό μέσω ειδικών βαλβίδων.
Οι κινητήρες θα καλύπτονταν από ειδικές μεταλλικές ασπίδες και οι γραμμές εισόδου και εξόδου του συστήματος νερού για την ψύξη του κινητήρα θα πρέπει να ασφαλιστούν για να μην προκληθούν ζημιές από την πίεση του νερού. Για να μη διαβρωθεί, το Ιπτάμενο Υποβρύχιο θα έπρεπε να καλυφθεί με ειδικό βερνίκι.
Δύο τορπίλες των 18 θα τοποθετούνταν κάτω από τα εξωτερικά φτερά και επιπλέον, δύο αντιαεροπορικά όπλα. Το βάρος απογείωσης του Ιπτάμενου Υποβρυχίου υπολογίζεται σε 15 τόνους, η ταχύτητα στον αέρα θα έφτανε τα 185 χλμ/ώρα και η αυτονομία πτήσης τα 800 χιλιόμετρα με μέγιστο ύψος τα 2,5 χιλιάδες μέτρα. Το Ιπτάμενο Υποβρύχιο έμεινε στις μακέτες και δεν πέταξε ποτέ σε πραγματικές συνθήκες. Μπορούμε όμως να το δούμε σε εικονική πτήση…
Η εταιρία Fallen Furniture που βρίσκεται στην πόλη Trowbridge του Ηνωμένου Βασιλείου κατασκεύασε μια πολύ διαφορετική καρέκλα από αυτές που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην καθημερινότητα μας αλλά και σε διάφορα καταστήματα επίπλων.
Η συγκεκριμένη καρέκλα έχει το όνομα 737 Cowling Chair και είναι κατασκευασμένη από έναν αληθινό κινητήρα ενός επιβατικού αεροπλάνου τύπου Boeing 737.
Το περίβλημα της είναι από αστραφτερό αλουμίνιο και το εσωτερικό της από υψηλής ποιότητας δέρμα. Φυσικά η καρέκλα αυτή δεν είναι φτηνή και για να την αποκτήσει κάποιος θα πρέπει να πληρώσει πολλά.
Πληροφορίες στο fallenfurniture.com