Το 1997, ένας άνδρας αγόρασε έναν μαύρο γάτο χωρίς να ξέρει πως κάποια μέρα θα μοιάζει με παγωμένο σκανδιναβικό Θεό. Ο ιδιοκτήτης του θυμάται τη στιγμή που τον συνάντησε: «Ο Σκράπι καθόταν μόνος και σκέφτηκα πως ήταν γλυκός. Δεν πιστεύαμε πως οι υπόλοιποι θα τον θεωρούσαν τόσο χαριτωμένο όσο ήταν τα αδέρφια του. Αποφάσισα να τον πάρω μιας και ήξερα πως θα είναι ο τελευταίος που θα επιλεγεί αν τον επέλεγαν τελικά» αναφέρει στο MeowBox.
Το τρίχωμα του γάτου άρχισε να γίνεται λευκό όταν ήταν 7 χρονών. Πιθανότατα, αυτό οφείλεται σε λεύκη, μια κατάσταση του δέρματος που είναι εξαιρετικά σπάνια στις γάτες. Δεν επηρεάζει την υγεία του με οποιονδήποτε τρόπο και σήμερα, το 19 ετών τετράποδο είναι ευτυχισμένο και υγιές. Το όνομά του προήλθε από αυτό: «Παρά την ηλικία του, μαζεύει απορρίμματα με τις γάτες της γειτονιάς. Υποθέτω πως μπορούμε να πούμε ότι κυβερνά τον δρόμο.» συμπληρώνει ο ιδιοκτήτης.
«Ο Σκράπι είναι εντελώς ντίβα. Δεν είναι ο καλύτερος γάτος για να φωτογραφηθεί μιας και κοιτάει από την άλλη πλευρά ή περπατά μακριά. Μπορεί επίσης να γίνει και αρκετά γκρινιάρης κατά καιρούς.» αναφέρει.
Παρόλα αυτά, ο ιδιοκτήτης λατρεύει το κατοικίδιό του και λέει πως και εκείνο είναι πολύ στοργικό προς αυτόν. Είναι ο μόνος που μπορεί να τρίψει την κοιλιά του Σκράπι και μπορεί να δει πόσο όμορφος και γκρινιάρης μπορεί να γίνει.
Το 1997, ένας άνδρας αγόρασε έναν μαύρο γάτο χωρίς να ξέρει πως κάποια μέρα θα μοιάζει με παγωμένο σκανδιναβικό Θεό.
Τα ξαδέρφια σας αντιπροσωπεύουν ένα μοναδικό οικογενειακό δεσμό. Αυτοί οι στενοί συγγενείς, εμπλουτίζουν την παιδική σας ηλικία και τα εφηβικά σας χρόνια.
Το ψυχολογικό και κοινωνικό περιβάλλον των στενών δεσμών που σχηματίζετε με τα ξαδέρφια σας είναι παρόμοιος με αυτό των γονιών και των αδερφών.
Τα ξαδέρφια είναι αυτοί οι μοναδικοί φίλοι που εκτός από το κοινό μητρικό ή πατρικό επίθετο, έχετε μοιραστεί χιλιάδες περιπέτειες, έχετε δημιουργήσει χιλιάδες αναμνήσεις και σχηματίσατε βασικά κομμάτια της ωριμότητάς σας.
Σας προσκαλούμε να ρίξετε μια πιο προσεκτική ματιά σε αυτή την αξιόλογη σχέση και να ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να ενισχύσουν αυτούς τους οικογενειακούς δεσμούς.
Τα ξαδέρφια, αυτά τα ξεχωριστά δεύτερα αδέρφια
Οι ανθρωπολόγοι μας ενημερώνουν για κάτι αρκετά ενδιαφέρον· δεν δίνουν όλοι οι πολιτισμοί την ίδια αξία στις οικογενειακές σχέσεις. Υπάρχουν μερικές χώρες όπου η οικογενειακή επαφή περιορίζεται σε ορισμένα τηλεφωνήματα και σε συναντήσεις μια φορά το μήνα ή κάτι παρόμοιο.
Ωστόσο, σε άλλους πολιτισμούς, είναι κοινή η καθημερινή ή τακτική επαφή και αρκετές γενιές μπορεί ακόμη και να ζουν μαζί κάτω από την ίδια στέγη, να φροντίζουν τους ηλικιωμένους λόγω οικονομικής ανάγκης ή απλά αμοιβαιότητας.
Πολλοί άνθρωποι μεγαλώνουν μαζί με τα ξαδέρφια τους και μερικές φορές τα σπίτια τους απέχουν μόνο μερικά μέτρα ακόμη και με τη γιαγιά και τον παππού που θα έρθουν να σας πάρουν από το σχολείο επειδή οι γονείς σας είναι στη δουλειά.
Αυτή η καθημερινή και τακτική επαφή, που είναι φορτωμένη με πράξεις αγάπης και σεβασμού, είναι μια βαθιά ριζωμένη αξία σε ορισμένους πολιτισμούς και μπορούν όλοι να ωφεληθούν -μικροί και μεγάλοι.
Ας δούμε τι μπορούν να κάνουν τα ξαδέρφια σας για την παιδική σας ηλικία και τι ρόλο παίζουν στη ζωή σας όταν μεγαλώσετε.
Ένας τρόπος κοινωνικοποίησης εκτός του άμεσου οικογενειακού κύκλου
Όταν ένα παιδί έρχεται στον κόσμο, ο πρώτος κύκλος διεπαφής του είναι με τους γονείς και τα αδέρφια του. Πολύ πριν ξεκινήσετε να δημιουργείτε φιλικές σχέσεις με τους συμμαθητές σας, θα έχετε κοινωνική επαφή με τα ξαδέρφια σας που θα είναι πολύ ωφέλιμη.
Η ποιότητα της σχέσης ανάμεσα στα ξαδέρφια μπορεί να προσδιοριστεί από μια θετική σχέση ανάμεσα στα αδέρφια. Αν δεν έχετε αυτή τη στοργική σχέση τότε πιθανότατα δεν θα την αποκτήσετε και εκτός του άμεσου οικογενειακού σας κύκλου.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι σπάνιο για πολλούς ανθρώπους να μην γνωρίζουν τα ξαδέρφια τους επειδή οι γονείς τους σταμάτησαν να έχουν σχέσεις με τα αδέρφια τους κάποια στιγμή.
Από την άλλη πλευρά, αν η επαφή είναι θετική το παιδί θα κερδίσει αρκετά πράγματα από αυτή την ξεχωριστή φιλία και αυτό το συναισθηματικό στοιχείο θα δημιουργήσει μια μόνιμη εντύπωση.
Τα ξαδέρφια είναι αυτά τα δεύτερα αδέρφια με τα οποία μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τον παππού και τη γιαγιά σας, να απολαύσετε διακοπές και εβδομαδιαίες περιπέτειες μαζί, να χαθείτε, να εξερευνήσετε, να διαφωνήσετε, να γελάσετε και να δημιουργήσετε τη «γνωστική εφεδρεία» που μας βοηθά όλους να αναπτυχθούμε εσωτερικά.
Τα ξαδέρφια σας, φίλοι σας για μια ζωή
Κάτι που όλοι γνωρίζουμε είναι ότι δεν είναι δυνατό να τα πηγαίνουμε το ίδιο καλά με όλα τα ξαδέρφια μας είτε από την πλευρά της μητέρας μας είτε από την πλευρά του πατέρα μας.
Θα ταιριάξετε περισσότερο με εκείνα με τα οποία ταιριάζουν οι αξίες σας και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους σας προσφέρουν στήριξη και χαρά όταν την έχετε περισσότερη ανάγκη. Με αυτά ήσασταν μαζί από την παιδική σας ηλικία και μπήκατε στην ενηλικίωση μαζί.
Άλλο ένα κοινό πράγμα που μπορεί να συμβεί είναι ότι αρκετά άτομα διατηρούν πολύ καλύτερες σχέσεις με τα ξαδέρφια τους σε σχέση με τα αδέρφια τους.
Αυτές είναι φυσιολογικές διεπαφές που δεν πρέπει να σας απασχολούν τόσο πολύ.
Καμία οικογενειακή υποχρέωση δεν μπορεί να σας αναγκάσει να νιώσετε διαφορετικά για κάποιο άτομο· θα πρέπει πάντα να ακολουθείτε την καρδιά σας και τη φωνή της συνείδησής σας, αλλά πάντοτε με σεβασμό.
Τα ξαδέρφια μπορούν να είναι οι καλύτεροι φίλοι – μπορεί να είναι αδερφές ψυχές στις οποίες θα μπορείτε να στηρίζεστε μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής σας.
Ενθαρρύνετε τις σχέσεις των παιδιών σας με τα ξαδέρφια τους
Αν έχετε καλή σχέση με τα αδέρφια σας και την οικογένεια του συντρόφου σας, μη διστάσετε να ενθαρρύνετε ορισμένες συγκεντρώσεις όπου θα μπορούν οι ενήλικες να απολαύσουν μια ευχάριστη συντροφιά και τα νεότερα μέλη των οικογενειών να περάσουν λίγο χρόνο μαζί.
Μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά, ειδικά στα πρώτα έξι χρόνια της ζωής τους βρίσκονται σε ένα εξαιρετικό στάδιο όπου η κάθε εκδήλωση μετράει.
Αν προωθήσετε παιχνίδια, περιπέτειες, απογευματινά σνακ, φάρσες και τραγούδια ανάμεσα στα ξαδέρφια, δεν θα τους προσφέρετε μόνο στιγμές ευτυχίας αλλά και καταπληκτικές αναμνήσεις που θα τα βοηθήσουν να αναπτυχθούν με χαρά και θα αισθάνονται ότι είναι αγαπητά πρόσωπα.
Αφήστε τα παιδιά σας να έχουν την ίδια θετική σχέση με τα ξαδέρφια τους όπως είχατε κι εσείς με τα δικά σας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως για να πετύχουν θα πρέπει να διαθέτουν τέλεια εμφάνιση. Ωστόσο, πολλοί διάσημοι αστέρες αποδεικνύουν το αντίθετο.
Πιστεύουμε πως μια λαμπρή μοναδικότητα, το ταλέντο και οι φιλοδοξίες είναι πολύ πιο σημαντικά από την ομορφιά και παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στην επιτυχία.
«Πάντα ήξερα ότι δεν είχα καλή εμφάνιση και αυτό είναι ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Όλοι οι όμορφοι φίλοι μου άρχισαν να εμπορεύονται την εμφάνισή τους σε κάποιο σημείο. Και δεν μιλάω για το σεξ. Πάντα θυμούνται πως έχουν ξανθά μαλλιά, μπλε μάτια, βελούδινα χείλη και θα πρέπει να ενεργήσουν αναλόγως. Είναι μια μεγάλη πίεση, από την οποία ήμουν ανακουφισμένη» αναφέρει η ίδια.
Ο Χιου Λώρι πιστεύει πως είναι μακριά από την τέλεια ομορφιά και ότι οι ηθοποιοί δεν θα έπρεπε να δίνουν τόση σημασία στην εμφάνισή τους. Όπως λέει ο ίδιος: «Καθώς οι ηθοποιοί λάμπουν σαν τα φώτα των Χριστουγέννων, οι θεατές δεν είναι σε θέση να δουν τον πραγματικό κινηματογράφο.»
Αναφέρει το πρόσωπό του ως σκληρό, γωνιακό και νευρικό. «Στην αρχή φοβόμουν πως θα έμενα από έξω αλλά με τον χρόνο συνειδητοποίησα πως η θέση στην οποία είμαι αυτή τη στιγμή μπορεί να αποκτηθεί μόνο με ικανότητες. Ευχαριστώ τη Θεία Πρόνοια που μου έδωσε αυτό το στοιχείο επειδή έτσι ξεκίνησα να εργάζομαι σκληρά και η επιτυχία ήρθε τελικά.»
«Δεν μου αρέσει ο εαυτός μου όταν είμαι κουρασμένη. Αν μου δείξεις 2 φωτογραφίες με εμένα όπου είμαι άσχημη και εξουθενωμένη, θα ανησυχήσω για την δεύτερη.» αναφέρει η ίδια.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τώρα τι οργή είχε προκαλέσει η επιλογή του Ντάνιελ Κρεγκ ως νέος Τζέιμς Μποντ. Οι οπαδοί έκριναν το ταλέντο του στην υποκριτική και φυσικά, την εμφάνισή του. Ωστόσο, ο Ντάνιελ απέδειξε με τις εξαιρετικές του ερμηνείες ότι έκαναν όλοι λάθος και έγινε ο πιο καλά αμειβόμενος Μποντ.
Στο σχολείο την πείραζαν αποκαλώντας την «βάτραχο» και «γαϊτανάκι» για το μεγάλο της στόμα. Η ίδια πίστευε πως είχε μικροσκοπικά μάτια και φρικτά αφτιά.
«Με την πάροδο των ετών σταμάτησα να σκέφτομαι τόσο πολύ τον εαυτό και την εμφάνισή μου. Η γήρανση είναι ένα συναρπαστικό και φυσικό μέρος της ανάπτυξής μας.» αναφέρει.
Η φύση δεν του έχει δώσει μια τέλεια εμφάνιση, αλλά οι κακοποιοί που παίζει είναι τόσο χαρισματικοί που δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε τουλάχιστον κάποια συμπάθεια γι ‘αυτούς. Αυτός ο Γάλλος είναι πραγματικά πολύ καλός στο να υποδύεται κακούς και μια τέτοια εικόνα είναι βέβαιο πως θα προσελκύσει τις γυναίκες.
Δεν φοβάται να πειραματιστεί με την εμφάνισή της και να ξεχωρίσει από το πλήθος. Η ηθοποιός αστειεύεται πως οι καλύτεροι ρόλοι της είναι αυτοί που δεν ήταν τόσο γυναικείοι. Ποτέ δεν ονειρεύτηκε να είναι όμορφη. «Ήμουν 16 ετών και τότε κατάλαβα άσχημα πως δεν ήμουν ένα κορίτσι αλλά μια νεαρή γυναίκα. Πως θα έπρεπε να μοιάζω και να δρω έτσι ώστε να αρέσω στους άλλους για να επιτύχω. Όλο αυτό με έκανε να νιώθω πολύ άγχος.»
Οι άνθρωποι συχνά τον θεωρούν σκληρό τύπο λόγω της τραχιάς του εμφάνισης . Αυτό τον αναστατώνει μιας και έχει μια πολύ λεπτή και ντροπαλή προσωπικότητα. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, οι θεατές πιστεύουν πως δεν έχει αποτυχημένους ρόλους και δεν υποδύεται απλά αλλά ζει μπροστά στην κάμερα.
«Όταν βλέπω τον εαυτό μου στο εξώφυλλο ενός περιοδικού, αντιλαμβάνομαι πως ο κόσμος έχει τρελαθεί» αναφέρει ο ίδιος για την εμφάνισή του.
Ο ρόλος της Τζένη στην ταινία Kids του 1995 όπου έκανε το υποκριτικό της ντεμπούτο, την έκανε απίστευτα δημοφιλή. Δεν ήταν η ομορφιά της αυτή που έκανε τους φαν να την αγαπήσουν αλλά η ψυχραιμία της.
«Δεν έχω την κλασσική ομορφιά και πιστεύω πως τα κορίτσια δεν θα πρέπει να προσπαθούν να είναι τέλεια.»
Φυσικά και γνωρίζει πως δεν είναι σαν μοντέλο με την συνηθισμένη έννοια αλλά δεν την απασχολεί μιας και είναι μια γυναίκα πετυχημένη και γεμάτη αυτοπεποίθηση.
«Προσπαθώ να ντύνομαι κατάλληλα για την ηλικία μου και είμαι ρεαλίστρια στο πως μοιάζω. Αν αυτά τα φυσικά πράγματα ήταν οι ανασφάλειές μου, θα ήμουν ενθουσιασμένη. Τι υπέροχα προβλήματα. Οι ανασφάλειές μου είναι πιο σημαντικές από αυτά. Ανησυχώ αρχικά για τα παιδιά μου και την υγεία τους, για τον σύζυγό μου και τη δική του υγεία. Ανησυχώ για το τι επαγγελματικές ευκαιρίες θα εμφανιστούν.»
Οι ιδιοκτήτες του μας αποκαλύπτουν ότι θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το καλοκαίρι για το νέο «Τηνιακό»…
Μετά από περίπου 80 χρόνια ιστορίας, το μαγαζί που κανείς ποτέ δεν περίμενε ότι θα αλλάξει έστω και στο ελάχιστο, άνοιξε την Κυριακή (11/12) το βράδυ για μια τελευταία φορά. Ένα μαγαζί, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 50, στο οποίο ως μαθητές και φοιτητές μοιραστήκαμε πολλές διαφορετικές ιστορίες, αναμνήσεις, γνωρίσαμε νέες παρέες και καθημερινά περνούσαμε αξέχαστα βράδια και στιγμές με μπύρες και μεζέ που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας.
Ποιος θα ξεχάσει τα τρίγωνα τυροπιτάκια, τα ψωμάκια με την τυροκαυτερή και τα λουκανικάκια; Νομίζω ότι θα τα μυρίζω ακόμα κάθε φορά που θα περνάω έξω από το μαγαζί και θα αντικρίζω την τζαμαρία της εισόδου κλειστή!
Η πρώτη μου επίσκεψη:
Όλα ξεκίνησαν πολύ τυχαία και όπως ξέρετε τα τυχαία είναι πάντα τα πιο ωραία. Ένα απόγευμα λοιπόν, έσκασε ένα τηλέφωνο από την κολλητή μου, η οποία με πολύ ενθουσιασμό άρχισε να μου λέει ότι επισκέφθηκε ένα μαγαζάκι στην Λεωφόρος Αλεξάνδρας με το οποίο έχει κολλήσει και θέλει να πάμε το βράδυ να αράξουμε χαλαρά, να πιούμε καμιά μπύρα και να τα πούμε με την ησυχία μας. Δεν είναι και πολύ του γούστου μου αυτά τα μαγαζιά, οπότε στην αρχή δεν πολυψήθηκα αλλά από περιέργεια αποφάσισα να δεχτώ την πρόταση και να πάω να δω τι φάση είναι.
Κατευθείαν μου έκανε εντύπωση πόσο κόσμο είχε – ψάχναμε καρέκλα αλλά καρέκλα πουθενά. Τελικά, βολευτήκαμε σε μια γωνίτσα. Ξαφνικά, είδαμε κάτι φιλαράκια μας από το σχολείο, η παρέα άρχιζε και μεγάλωνε και η βραδιά εξελίχθηκε με πολύ γέλιο και πολλές ιστορίες. Τις μπύρες, ακολούθησαν τα ούζα, μαζί με ποικιλίες με πεντανόστιμα κεφτεδάκια και τυροπιτάκια. Όλα αυτά έρχονταν εν μέσω συζητήσεων για το μέλλον, τις σπουδές, την εργασία και το γενικότερο χάος της χώρας.
Γιατί αυτό ήταν το Τηνιακό. Το μαγαζάκι που πήγαινες «για μια μπύρα» με ένα φίλο και έφευγες μεγάλη παρέα πια, μετά τις φωνές του κ. Δήμου ότι πήγε αργά και πρέπει να κλείσει σιγά σιγά. Ψιλολιώμα -να λέμε και την αλήθεια, ε;-, αλλά έχοντας ζήσει απίστευτες στιγμές και κάνει αμέτρητες ουσιαστικές συζητήσεις. Από εκείνη την βραδιά το αγάπησα αυτό το μαγαζί και έγινε ένα από το πιο αγαπημένα μου στέκια, στο οποίο έζησα τα σχολικά και τα φοιτητικά μου χρόνια με την συνοδεία της καλύτερης παρέας, του τέλειου μεζέ και της κρύας μπύρας.
Η τελευταία μου επίσκεψη:
Δυστυχώς, το αγαπημένο μας φοιτητικό στέκι έκλεισε χθες το βράδυ και πλέον ως συντάκτρια του RISE είχα αποφασίσει λίγες μέρες νωρίτερα να δώσω παρόν για τελευταία φορά στο event και να καλύψω το κλείσιμο του μαγαζιού της καρδιάς μας.
Ο κ. Πέτρος, αδερφός των δύο ιδιοκτητών του, του κ. Λευτέρη και του κ. Δήμου, μας απάντησε στις ερωτήσεις μας:
Πόσα χρόνια λειτουργίας κλείνει συνολικά το μαγαζί;
»Το μαγαζί έχει κλείσει πάνω από 80 χρόνια λειτουργίας αλλά τα αδέρφια μου το έχουν στην ιδιοκτησία τους περίπου 50 χρόνια και το μαγαζί από τότε αποτελεί το πιο ξακουστό φοιτητικό στέκι της Αθήνας.»
Σας επηρέασε καθόλου η οικονομική κρίση που επικρατεί στην χώρα μας;
«Η οικονομική κρίση που επικρατεί στη χώρα μας είναι αλήθεια πως δεν μας έχει επηρεάσει καθόλου. Οι τιμές που είχαμε πάντα στις ποικιλίες και στα αλκοολούχα ποτά ήταν ιδανικές και μάλιστα πολύ φθηνές που βοήθησαν το μαγαζί να είναι πετυχημένο και κάθε βράδυ γεμάτο από μεγάλες φοιτητικές παρέες.»
Ποιος είναι ο λόγος τότε που σας οδήγησε στην απόφαση να κλείσετε ένα τόσο επιτυχημένο στέκι και φυσικά πολύ αγαπημένο από τον κόσμο εδώ και πάρα πολλά χρόνια;
«O λόγος που αποφασίσαμε να κλείσουμε ένα από τα πολύ αγαπημένα μαγαζιά του κόσμου από το οποία σημειώσαμε πολλά χρόνια γεμάτα στιγμές και αναμνήσεις είναι ένας. Απλά ήρθε η ώρα να πάρουμε την σύνταξή μας!»
Υπάρχει περίπτωση να δούμε να ανοίγετε κάτι αντίστοιχο;
«Το διπλανό κτίριο ανήκει στα αδέρφια μου και οι ίδιοι σκέφτονται προς το καλοκαίρι να ανοίξουν κάτι καινούργιο σε νέα διεύθυνση. »
Ποια είναι η ανάμνηση που θα σας μείνει ή κάποιο συμβάν που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
«Φυσικά, η ανάμνηση που θα μας μείνει είναι τα τόσα νέα παιδιά που έρχονται, μας προτιμούν και διασκεδάζουν εδώ και πολλά χρόνια, οι γιορτές και τα πολλά πάρτι γενεθλίων. Έτσι, πέρασαν τα χρόνια και μεγαλώσαμε και εμείς με τα τόσα νέα παιδιά. »
Πώς φαντάζεστε την καθημερινότητά σας από αύριο;
«Ειδικά για τα αδέρφια μου, που είχαν καθημερινή παρουσία, θα είναι μια μέρα ξεκούρασης μετά από πολλά χρόνια προσπάθειας, εργασίας, κούρασης, υπομονής για την καλοπέραση του κόσμου και την καλή εξυπηρέτηση του μαγαζιού.»
Η κ. Βασιλική είναι η γυναίκα του ιδιοκτήτη του Τηνιακού και εργάζεται εδώ και 24 χρόνια στο μαγαζί. Τόσα χρόνια είναι πολύ ευχαριστημένη με τον κόσμο που τους εμπιστεύεται και τους προτιμάει. Δήλωσε, ότι νιώθει πολύ συγκινημένη και ότι την έχει πιάσει τρέμουλο που βρίσκεται για τελευταία νύχτα στο υπέροχο μαγαζί γιατί έχει συνηθίσει να βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια ανάμεσα στα παιδιά όπου και δεν κατάλαβε πραγματικά πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός και μεγάλωσε και έφτασε η στιγμή να βγει σε σύνταξη.
Επίσης, με βουρκωμένα μάτια είπε: «Οι αναμνήσεις που θα μου μείνουν από αυτό το μαγαζί είναι αμέτρητες αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τα γενέθλια του παιδιού μου, τις οικογενειακές γιορτές, τα αποκριάτικα πάρτι και όλες τις εκδηλώσεις που έλαβαν μέρος στο μαγαζί μας». Επιβεβαίωσε και εκείνη ότι υπάρχουν σχέδια για το διπλανό μαγαζί που είναι ιδιόκτητο, γιατί το ακίνητο που γνωρίζουμε όλοι ως «Τηνιακό» ανήκει στην Ένωση Τηνίων.
Ο κόσμος που βρισκόταν χθες για το αποχαιρετιστήριο event απλά απέδειξε ότι χωρίς το Τηνιακό η Λεωφόρος Αλεξάνδρας δεν θα είναι ίδια. Γινόταν ένας χαμός, οι μπύρες και οι ποικιλίες πήγαιναν σφαίρα, ακριβώς όπως παλιά. Εμείς μιλήσαμε με μερικούς από τους θαμώνες του Τηνιακού, που έρχονταν για τελευταία φορά στο μαγαζί, για να μας μεταφέρουν αναμνήσεις και εμπειρίες.
«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια ανάμνηση, γιατί έρχομαι πολύ συχνά εδώ. Η αλήθεια είναι ότι τα φοιτητικά μου χρόνια, τα οποία έχω συνδέσει με το στέκι μας που αύριο δεν θα υπάρχει, θα μου μείνουν συνολικά αξέχαστα!»
Δημήτρης
«Το Τηνιακό εδώ και πολλά χρονιά είναι το αγαπημένο μου στέκι. Αυτό το μαγαζί θα είναι πάντα στην καρδιά μου γιατί εδώ γνώρισα την γυναίκα μου.»
Γιώργος
«Εδώ και έξι συνεχόμενα χρόνια συχνάζουμε στο Τηνιακό. Νιώθουμε πολύ συγκινημένες και είναι περίεργο συναίσθημα που πλέον θα αναγκαστούμε να βρούμε νέο στέκι. Η αγαπημένη μας ανάμνηση είναι η ρετσίνα με το 1.80!»
Μαρίνα και Δάφνη
Η αλήθεια είναι ότι και εγώ η ίδια νιώθω πολύ συγκινημένη. Νιώθω ότι ένα βράδυ θα χτυπήσει το τηλέφωνό μου, όπως τότε, και θα μου πούνε: «Πάμε Τηνιακό;». Το μόνο σίγουρο είναι ότι αισθάνομαι τυχερή που το πρόλαβα και το έζησα αυτά τα χρόνια.
Το κλείσιμο του Τηνιακού, για τους θαμώνες του, είναι το τέλος μιας εποχής και ίσως -με το άνοιγμά του- η αρχή μιας επόμενης…
Μπορεί να έχει φτάσει τα ογδόντα της χρόνια, αλλά η συνταξιοδότηση είναι το τελευταίο πράγμα που περνά από το μυαλό της.
Η Bette Nash εργάζεται ως αεροσυνοδός εδώ και σχεδόν εξήντα χρόνια, στην ίδια αεροπορική εταιρεία.
Δεν έχει καμία πρόθεση να βάλει τέλος στην καριέρα της στον αέρα.
Έπιασε δουλειά στην Eastern Airlines, νυν American Airlines, σε ηλικία 21 ετών, επί προεδρίας Αϊζενχάουερ, όταν τα εισιτήρια κόστιζαν 12 δολάρια και δεν χρειάζονταν να κάνεις κράτηση εισιτηρίου, υπενθυμίζει η Daily Mail.
«Οι αγαπημένες μου ιστορίες είναι όλες με περιστατικά στα οποία βοήθησα τους πελάτες μας και νιώθω πως η δουλειά μου μου δίνει την ευκαιρία να τους φροντίζω» δηλώνει η Nash στη Daily Mail.
Κάποιοι από τους ταξιδιώτες στο καθημερινό δρομολόγιο που κάνει από το Washington National στο Boston Logan είναι πια παλιοί της φίλοι και τους καλωσορίζει με μια αγκαλιά.
«Αγαπώ όλους τους τακτικούς μας πελάτες και μου αρέσει πολύ να συναντώ νέους. Απολαμβάνω όλες τις αμέτρητες συναντήσεις με τους επιβάτες» προσθέτει.
Η 80χρονη ξεκίνησε την καριέρα της τον Νοέμβριο του 1957. Της άρεσε πολύ το στάτους που είχε τότε η δουλειά αυτή και το να πετά.
«Με γοήτευε η απόλαυση του ταξιδιού και η ευκαιρία να συναντώ τόσο κόσμο» τονίζει.
Όταν πρωτοάρχισε να δουλεύει, τα αεροπλάνα ήταν πολυτέλεια- περίπου όσο και οι διακοπές.
Η 80χρονη νιώθει ευλογημένη, πρώτα από όλα για την καλή της υγεία. «Είχα μια υπέροχη καριέρα που μου χάρισε την ευελιξία για να ισορροπώ την προσωπική μου ζωή» εξηγεί η ίδια, μητέρα ενός παιδιού με αναπηρία.
«Η δουλειά μου χωρά και την ανάγκη μου να φροντίζω τον γιο μου. Ήταν μια τέλεια καριέρα».
Δείτε το βίντεο
Έχοντας δει από πολύ κοντά όλες τις εξελίξεις στην αεροπορική βιομηχανία, θεωρεί πως η πιο σοκαριστική ήταν αυτή της τεχνολογίας.
Όσο είναι υγιής, καταλήγει, θα συνεχίσει να δουλεύει. «Γιατί όχι; Διασκεδάζω ακόμα με τη δουλειά μου. Ετοιμάζομαι για το Αδαμάντινο Ιωβηλαίο μου, όπως η Βασίλισσα Ελισάβετ».
Στο’ πα και στο ξαναλέω πως κάπου εκεί στις οδηγίες χρήσης ενός τεστ εγκυμοσύνης που αναφέρεται… «Αν εμφανιστούν οι μπλε γραμμούλες.. δηλαδή αν είστε έγκυος.. επισκεφτείτε τον γυναικολόγο σας» θα έπρεπε να υπήρχε υποσημείωση… επισκεφτείτε και τον ψυχολόγο σας!!
Δεν μπορείς να ακούς μα ούτε και να εξηγήσεις πως ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην ζωή σου, η ίδια σου η μάνα, που σε ‘φερε στην ζωή, που θυσιάστηκε και θυσιάζεται για να ‘σαι συ καλά, που έκανε στην άκρη όλη της τη ζωή να μπει η δική σου μπροστά, πως εκείνη; πως μπορεί εκείνη να ναι η πηγή της δυστυχία σου. Δεν το χωρά ο νους σου και ούτε να το ακούς δεν θες….
Μα αυτή η αυταπάρνηση της μανούλας σου θα κάνει με τόση μαεστρία την δική σου την ψυχούλα να γεμίζει τύψεις και ενοχές κάθε που θα σηκώσεις κεφάλι από τα πρώτα σου χρόνια… γιατί η μαμά επειδή σε αγαπάει τα κάνει όλα δεν την λυπάσαι; Κάνε αυτό που σου λέει αμέσως… Κοίτα, κοιτά πόσο την ταλαιπωρείς, κοιτά αναίσθητο παιδί που δεν καταλαβαίνεις πως όλα για σένα γίνονται.
Και έτσι εσύ καημένο μου παιδάκι και εγωκεντρικό γίνεσαι και υποτακτικό σε πάσα μορφή εξουσίας. Και στην αγάπη αρχίζεις να αισθάνεσαι υπόχρεος γιατί κάποιος κόβει κάτι από κείνον για να το δώσει σε σένα, δεν υπάρχει εκεί μονό για σένα και αναρωτιέσαι, άραγε την αξίζεις αυτή την αγάπη, άραγε υπάρχει πραγματικά κάτι μονό για μένα;;
Θυσιάζομαι για σένα λέει η μανούλα που πρέπει με το που θα μάθει πως θα σε φέρει στον κόσμο να ψυχαναλυθεί!
Να βρει το νόημα της δικής της ζωής να μην το γυρέψει μέσα από την δική σου την ζωή γιατί αλίμονο σου…
Δεν θα μάθεις ποτέ ποιος πραγματικά είσαι αφού θα μεγαλώνεις με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιήσεις αυτό που θα θελε να ναι η ίδια σου η μανούλα, θα σε φτιάξει έτσι ώστε να γίνεις αυτό που ‘θελε εκείνη και θα το δουλέψει πολύ από τότε που θα πας στα πρώτα σου σχολεία και αν εσύ αντισταθείς γιατί κάτι μέσα σου κλωτσήσει και δεν σου κάνει ετούτο το κουστούμι θα ακούσεις πως όλα γίνονται για το καλό σου και πως αυτό πρέπει να γίνει γιατί η μαμά κάνει αγώνα μεγάλο για να σου παρέχει όλα αυτά που εσύ πετάς και λες πως δεν τα θες κακομαθημένο!
Αγενέστατο παιδί και αχάριστο…. που δεν αναγνωρίζεις τίποτα…
Κοίτα με πόση δεξιοτεχνία, πόσο ύπουλα και χωρίς να το καταλάβεις, εσύ είσαι το πρόβλημα, εσύ έχεις τα προβλήματα που δεν καταλαβαίνεις τι είναι όλο αυτό που στήθηκε για σένα χωρίς εσένα;;
Γιατί ποιος είσαι εσύ άλλωστε…. Ποτέ σου δεν θα μάθεις.. Μόνο αν κάποια στιγμή τα καταθλιπτικά συμπτώματα ή το άγχος σε οδηγήσουν στον ψυχαναλυτή!
Και πάλι θα σου πάρει λίγο χρόνο πουλάκι μου μα την στιγμή που θα ανακαλύψεις ποιος είσαι θα ναι σαν σου κόλλησαν δυο φτερά στην πλάτη σαν αυτά που χουν οι άγγελοι και θα σαι ελεύθερος πια να πετάς.. θα είσαι εσύ ο γνήσιος και μοναδικός εαυτός σου και θα μπορείς να πετάς, να ανάπνεες και να απολαμβάνεις !
Την ζωή που σου ανήκει και που εσύ θα δημιουργήσεις.
«Καμιά φορά λέω ότι δουλεύω σε “πεντάστερο”. Η ικανοποίηση που παίρνω είναι μεγαλύτερη από ένα μαγαζί στο οποίο ο άλλος έχει πληρώσει να πάει. Κι ας είναι όλοι με τις πιτζάμες τους!», σημειώνει ο Ιάκωβος Απέργης.
Πριν από λίγο καιρό, ο Ιάκωβος Απέργης, ο αρχιμάγειρας του Τζανείου, έφτασε στο νοσοκομείο κουβαλώντας δύο μεγάλα ταψιά. Ηταν η πίτσα που είχε φτιάξει το προηγούμενο βράδυ στο σπίτι. Την πήγαινε στα παιδάκια της παιδοψυχιατρικής κλινικής. «Αυτά τα παιδιά μπορούν να φάνε περίπου τα πάντα.
Γιατί να μη φάνε κάτι που τους αρέσει πραγματικά;», λέει. Εφτιαξε την πίτσα στο σπίτι γιατί η κουζίνα του νοσοκομείου δεν διαθέτει μπέικον. Η προμήθεια των πρώτων υλών, όπως σε κάθε δημόσια δομή, γίνεται κατόπιν διαγωνισμών και συμβάσεων με εταιρείες, δεν είναι ακριβώς ευέλικτη διαδικασία.
Ο Ιάκωβος Απέργης είναι ο επικεφαλής στην κουζίνα του Τζάνειου νοσοκομείου στον Πειραιά.
Το μπάτζετ είναι ορισμένο και αυστηρό. «Εάν ζητήσω μπέικον, μπορεί να χάσω κάτι πιο ουσιαστικό και δε λέει. Εντάξει, οκτώ παιδάκια είναι μόνο σε αυτή τη μονάδα, δεν είναι και τίποτα να τους φτιάξω μια φορά μια πίτσα να ευχαριστηθούν».
Τέτοια… περίεργα, με την καλή έννοια, συμβαίνουν στο Τζάνειο νοσοκομείο του Πειραιά από τότε που ανέλαβε ο Ιάκωβος, που έχει βαλθεί να καταργήσει τον όρο «νοσοκομειακό φαγητό».
«Δεν υπάρχει η έννοια “νοσοκομειακό φαγητό”, ήταν απλά το φαγητό που βόλευε όλους. Είναι πιο εύκολο να βγάλεις ανάλατο φαγητό για όλους, μόνο που δεν χρειάζεται όλοι οι ασθενείς να τρώνε ανάλατα!». Τα τελευταία χρόνια, από την κουζίνα του Τζανείου βγαίνουν τουλάχιστον δύο διαφορετικά πιάτα κάθε μέρα.
«Ποτέ δεν φτιάχνουμε ένα φαΐ για όλους, εκτός κι αν είναι κάτι που ξέρουμε ότι αρέσει σε όλους. Αλλά δεν θα προσφέρουμε σπανακόρυζο ή ψάρι στα παιδάκια που πολύ συχνά δεν το τρώνε».
Χιτ το μπιφτέκι ψαριού
Για να κάνει τα παιδιά να φάνε ψάρι, εμπνεύστηκε το μπιφτέκι ψαριού. Το πιάτο έγινε… μεγάλο χιτ στους ασθενείς. «Μια μέρα μου είπαν ότι με ζητάει ένας ασθενής από την Καρδιολογική Κλινική. Σκέφτηκα ότι θα έχει κάποιο παράπονο με το φαγητό. Τελικά ήθελε να μιλήσω στη γυναίκα του στο τηλέφωνο, η οποία δεν τον πίστευε όταν της έλεγε ότι έφαγε μόλις ψάρι σε μπιφτέκι».
Ευχαριστιέται πολύ τα καλά λόγια. Το κοινό του δεν είναι το «κλασικό» κοινό του εστιατορίου. Είναι άνθρωποι πονεμένοι, σε ανασφάλεια, ίσως τρομαγμένοι. «Είναι ακόμα πιο σημαντικό να ακούς “μπράβο σεφ” από αυτούς. Με φωνάζουν “σεφ” και δεν τους διορθώνω, αλλά εγώ είμαι μάγειρας».
Τη μαγειρική την έμαθε από τον παππού του, φούρναρη και μερακλή, με τον οποίο έφτιαχναν αβγά με παστουρμά και καναδέζικη πίτσα με πεπερόνι. Τελειώνοντας το σχολείο σπούδασε στη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων, με τη σκέψη να γίνει μπάρμαν. Εντελώς τυχαία, όμως, έπιασε την πρώτη δουλειά στο «Νέον» του Γιώργου Τσελεμεντέ. «Υπήρχε κενό στην κουζίνα και πήγα. Χρειαζόμουν ένα χαρτζιλίκι για να αγοράσω ένα δώρο. Εκεί κόλλησα το μικρόβιο».
Εργάστηκε σε διάφορα εστιατόρια, όταν κάποια στιγμή έπεσε στην αντίληψή του ότι άνοιξε θέση μάγειρα στο Τζάνειο. Ηταν σαν να συνωμοτεί το σύμπαν υπέρ του. Στο Τζάνειο είχε αφήσει το 2003 την τελευταία της πνοή η μητέρα του μετά πολύχρονη περιπέτεια υγείας. «Το παράπονό της πάντα ήταν ότι το φαγητό στο νοσοκομείο είναι χάλια. Αυτό ποτέ δεν μου έφυγε από το μυαλό».
Στάθηκε τυχερός, γιατί έπεσε σε «αλλαγή φρουράς» στην κουζίνα του νοσοκομείου. Εφευγαν οι παλιότεροι μαζί με τη νοοτροπία «ανάλατο μπιφτέκι» και έρχονταν νέα παιδιά από τις σχολές μαγειρικής. «Αρχισα να κάνω τα δικά μου, χωρίς να υποχρεώνω κανέναν στην αρχή να με ακολουθήσει.
Προσπαθούσα να βρίσκω συνταγές που να τρώνε τα παιδιά, να αλλάζω μορφή και υφή σε γνωστά πιάτα για να τους είναι πιο οικεία και ευχάριστα. Δεν είναι τίποτα να βάλεις το μπιφτέκι πάνω σε ψωμί, με ντομάτα και μαρούλι να μοιάζει σαν μπέργκερ. Πέντε λεπτά παραπάνω δουλειά είναι. Δεν είναι κακό μία στις τόσες να φτιάξεις γλυκό για τους γιατρούς, δεν είναι καλοπληρωμένοι όλοι».
Κάθε δύο εβδομάδες γίνεται γενική καθαριότητα στους χώρους της κουζίνας
Σιγά σιγά έγινε υπεύθυνος κουζίνας, επικεφαλής μιας δραστήριας ομάδας πέντε καλών μαγείρων που, σε ημέρες εφημερίας, σερβίρουν φαγητό σε 300 άτομα, μαζί με τους γιατρούς. «Η κοτόσουπα απευθύνεται πια μόνο στους ασθενείς που περιμένουν να εγχειριστούν, οι υπόλοιποι θα φάνε και μουσακά και παστίτσιο και γιουβαρλάκια και τα πάντα.
Εχουμε πρόγραμμα όπως στο σπίτι. Μάγειρες είμαστε, ίσως με ελλείψεις, αλλά με πολλή τρέλα και πολλή όρεξη να κάνουμε πράγματα και όχι με τη νοοτροπία Δημόσιο για το Δημόσιο. Με ενοχλεί το βόλεμα, δεν είμαστε όλοι βολεμένοι στο Δημόσιο».
Είναι σημαντικό, λέει, να φεύγει από τη βάρδια και να νιώθει υπερήφανος για τη δουλειά του. «Καμιά φορά λέω ότι δουλεύω σε “πεντάστερο”. Η ικανοποίηση που παίρνω είναι μεγαλύτερη από ένα μαγαζί στο οποίο ο άλλος έχει πληρώσει να πάει. Κι ας είναι όλοι με τις πιτζάμες τους!».
Τα μπιφτέκια από ψάρι είναι μια από τις νοστιμιές του Ιάκωβου Απέργη για τα πιτσιρίκια (και όχι μόνο) που νοσηλεύονται στο Τζάνειο.
Ετσι δεν θα μπουν τα catering στα νοσοκομεία
Ο Ιάκωβος Απέργης «ψήνει» και κάτι άλλο τελευταία. Ενα υπόμνημα στο υπουργείο Υγείας, με το οποίο θα ζητεί να γίνονται ενημερωτικά σεμινάρια για τους επαγγελματίες στις κουζίνες των νοσοκομείων. «Χρειάζεται συνεχής ενημέρωση, όπως σε οποιονδήποτε άλλο κλάδο» λέει στην «Κ» ο αρχιμάγειρας του Τζανείου. «Οτι εγώ μπορεί να μη χρειάζομαι ένα μηχάνημα, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ξέρω ότι υπάρχει!».
Ο Κώστας ελέγχει τις ποσότητες των λαχανικών και τις μοιράζει σε δοχεία που θα περάσουν να πάρουν σε λίγο οι τραπεζοκόμοι των ορόφων
Ο ίδιος κάθε χρόνο καταθέτει αίτημα στις σχολές για νέους μαγείρους. «Δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνω την ίδια διαδικασία κάθε χρόνο, το αίτημα είναι πάγιο. Κάθε χρόνο πρέπει τρεις πρωτοετείς μαθητές να έρχονται στην κουζίνα του νοσοκομείου για πρακτική. Στην αρχή θα κάνουν βοηθητικές εργασίες, αλλά τη δεύτερη χρονιά θα είναι κανονικοί μάγειρες. Χαμένοι δεν θα βγουν. Και έτσι θα μείνουν ανοιχτά τα μαγειρεία και δεν θα μπουν τα catering στα νοσοκομεία».
Στην κουζίνα του πειραϊκού νοσοκομείου, κρέατα, ψάρια, πουλερικά, φρούτα λαχανικά φυλάσσονται σε ξεχωριστούς χώρους, πλένονται επίσης χωριστά.
Δεν είναι ντροπή η δουλειά στο νοσοκομείο, λέει. «Ολοι γίναμε σεφ» προσθέτει με νόημα. «Ομως η ζωή είναι και πατάτα και κολοκύθι και καθάρισμα και σκούπισμα. Οταν τα νέα τα παιδιά στις σχολές τα προετοιμάζεις λέγοντάς τους ότι θα γίνουν σεφ και δεν θα καθαρίσουν ποτέ στη ζωή τους, έτσι θα συμπεριφερθούν αργότερα.
Στο κάτω κάτω είναι μαγκιά να προσπαθήσεις να αλλάξεις τα πράγματα σε ένα νοσοκομείο, παρά να κάνεις κάθε μέρα το ίδιο μενού σε ένα εστιατόριο». Το πάθος του έχει ρίσκο. «Ναι, είναι δυνατόν να δημιουργήσεις αντιπάθειες γιατί μπορεί κάποιους να ξεβολεύεις. Κάποιους άλλους όμως μπορεί και να τους ενθουσιάσεις».
Μυστήριο καλύπτει ένα μεγάλο αντικείμενο που ξεβράστηκε σε παραλία της Νέας Ζηλανδίας καλυμμένο με πεταλίδες και άλλα πλάσματα της θάλασσας.
Όλα ξεκίνησαν όταν η Melissa Doubleday το αντίκρισε οδηγώντας στην ακτή Muriwai κοντά στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας και το έβγαλε φωτογραφία.
Στη συνέχεια ανέβασε τη φωτογραφία στο Facebook γράφοντας: «Μήπως κανείς ξέρει τι είναι αυτό»;
Οι πιθανές εξηγήσεις ήταν πολλές και κάλυπταν όλο το φάσμα από κάτι λίγο-πολύ πιθανό μέχρι κάτι βγαλμένο από τη σφαίρα της φαντασίας: ένα κανό των Μαορί, ένα τέρας από τη σειρά του ’80 Under the Mountain, ένα ναυάγιο, θαλάσσιος ίππος της Καραϊβικής, φάλαινα Ρασταφάριαν, χρονοκάψουλα εξωγήινης ζωής.
Σύμφωνα με τη Daily Mail, περισσότερο θυμίζει κάποιο ξύλο που βρισκόταν καιρό στη θάλασσα και καλύφθηκε από πεταλίδες.
«Όσο το πλησίαζα πίστευα πως ήταν φάλαινα», περιέγραψε η Doubleday.
Το παράξενο πλάσμα-αντικείμενο εντοπίζεται ύστερα από σειρά άλλων εντυπωσιακών φαινομένων που προκάλεσε ο ισχυρός σεισμός των 7,8 Ρίχτερ που συντάραξε το νησί- όπως η ανύψωση του πυθμένα της θάλασσας αλλά και ένα μεγάλο ρήγμα στο έδαφος, στη στεριά.
Στο δικό μας μυαλό το πράσινο σημαίνει «μπορείς να περάσεις» και το κόκκινo «σταμάτα». Γιατί, όμως, έχουν καθιερωθεί αυτά τα χρώματα στα φανάρια και όχι το μπλε, το μοβ ή κάποιο άλλο χρώμα;
Η ιστοσελίδα Thrillist έχει την απάντηση, η οποία βρίσκεται στα φανάρια και τα φώτα που είχαν παλαιότερα για τα τρένα.
Το κόκκινο συμβολίζει τον κίνδυνο σε πολλές κουλτούρες, επειδή έχει το μεγαλύτερο μήκος κύματος από οποιοδήποτε άλλο χρώμα, το οποίο σημαίνει ότι μπορεί κανείς να το δει από μεγάλη απόσταση.
Το κόκκινο χρώμα συμβόλιζε το «σταμάτα» πριν ακόμα υπάρξουν τα αυτοκίνητα και προοριζόταν για τα τρένα.
Το πράσινο χρώμα αρχικά, σήμαινε «προσοχή», αλλά ο ρόλος του άλλαξε πολύ με τα χρόνια. Το μήκος κύματός του είναι μικρότερο από το κίτρινο στο οπτικό φάσμα, το οποίο σημαίνει ότι είναι πιο εύκολο να το διακρίνεις από το κόκκινο και το κίτρινο χρώμα.
Στην αρχή των σιδηροδρόμων, το πράσινο σήμαινε «προσοχή», ενώ το «περάστε ελεύθερα» ήταν ένα απλό λευκό φως.
Τα τρένα φυσικά χρειάζονται κάποιο χρόνο προκειμένου να σταματήσουν και λέγεται ότι πολλά ατυχήματα είχαν συμβεί επειδή κάποιος μηχανικός ή οδηγός τρένου μπέρδεψε ένα άλλο φως ή ακόμα και αστέρι για την ένδειξη «περάστε ελεύθερα».
Έτσι, τη θέση του πήρε το πράσινο φως που είναι πιο εύκολο να το διακρίνει κανείς και ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα φώτα που μπορεί να βρίσκονται στον ορίζοντα.
Το κίτρινο στην αρχή σήμαινε «προσοχή» γιατί είναι τόσο εύκολο να το δει κανείς όσο το κόκκινο. Παλαιότερα δεν ήταν όλες οι απαγορευτικές πινακίδες κόκκινες.
Οι περισσότερες ήταν κίτρινες, επειδή το βράδυ οι κόκκινες πινακίδες δεν φαίνονταν πολύ, ειδικά σε περιοχές που δεν είχαν επαρκή φωτισμό.
Οι κίτρινες πινακίδες ξεκίνησαν στο Ντιτρόιτ το 1915, μία πόλη που 5 χρόνια αργότερα εγκατέστησε το πρώτο ηλεκτρικό φανάρι.
Ο κόσμος που βρισκόταν χθες για το αποχαιρετιστήριο event απλά απέδειξε ότι χωρίς το Τηνιακό η Λεωφόρος Αλεξάνδρας δεν θα είναι ίδια. Γινόταν ένας χαμός, οι μπύρες και οι ποικιλίες πήγαιναν σφαίρα, ακριβώς όπως παλιά. Εμείς μιλήσαμε με μερικούς από τους θαμώνες του Τηνιακού, που έρχονταν για τελευταία φορά στο μαγαζί, για να μας μεταφέρουν αναμνήσεις και εμπειρίες.
«Το Τηνιακό εδώ και πολλά χρονιά είναι το αγαπημένο μου στέκι. Αυτό το μαγαζί θα είναι πάντα στην καρδιά μου γιατί εδώ γνώρισα την γυναίκα μου.»
«Εδώ και έξι συνεχόμενα χρόνια συχνάζουμε στο Τηνιακό. Νιώθουμε πολύ συγκινημένες και είναι περίεργο συναίσθημα που πλέον θα αναγκαστούμε να βρούμε νέο στέκι. Η αγαπημένη μας ανάμνηση είναι η ρετσίνα με το 1.80!»
